Make friends

Legolas was een stuk uit Warrior Cats gegaan, maar hij hij had spoor van zijn verloren zusje niet meer gevonden. De regen en de sneeuw hadden het weggevaagt. Nu strompelde hij terug door de vallende natte sneeuw naar zijn territorium in het rogue gebied. Hij lette op dat hij niet te dicht in de buurt van de grenzen van de clans kwam, zoals Rainfoot had gevraagt. Maar hij kende niet alle grenzen. Hij had een keer gehad dat hij was verjaagt, omdat hij zonder het te weten op het terrein van de Riverclan was geweest. Hij was aangevallen door een paar katten, de wonden daarvan waren nog te zien. Legolas zuchtte en drukte zijn kaken op elkaar toen een sneeuwvlok in zijn wond viel en het deed prikken. Het was wel dat soms een druppel bloed in de sneeuw viel, voor zover die hier lag. Legolas zuchtte. Hij wilde vrienden maken, geen vijanden!

-Goldenmoon!-

Met snelle passen liep ze door de sneeuw. Ze had besloten om een paar grenzen te controleren. Niet dat het veel zou uit maken. Door de sneeuw zouden de meeste sporen van indringers (als die er al waren) weg gevaagd zijn. haar poten waren eindelijk gewend aan het witte goedje. ook al was het nog altijd ijskoud. Het was vreemd om hier weer te komen. Zo dicht bij Rogue gebied. Ze snoof de frisse lucht eens op. Haar gedachten liet ze niet los. Neen ze wilde niet maar denken aan die kat. Niet meer aan takarashi! Dat hoofsdstuk had ze afgesloten. Haar zus kon ze moeilijker vergeten. Maar ook die zou ze waarschijnlijk nooid meer zien. Verder ging alles goed. Haar vrienden bleven vrienden. De clan had het ook goed genoeg. Het enigste wat je jammer zou kunnen nomen was dat het zo koud was. Maar dat hoorde er nu eenmaal bij. De ouderen zijden vaak dat het ook beter was zo. beter voor de natuur. De tijd dat de natuur zijn rust kreeg. Zo had de sterrenclan het bedoeld. Misschien hadden ze wel gelijk. Maar wie zou het zeggen. Zij zelf wist het niet. Zachtjes schudde ze haar kop. Goldenmoon liep rustig verder. De geur van rogues kam op in haar neus. Maar het waren oude geuren en ze kwamen van verder op. ook waren ze zwak en ze wist dat het niet op hun deel was. Dus liep ze gewoon verder. Het was rustig en daar genoot ze wel van. Ze genoot van de rust en eigenlijk genoot ze ook van de koelte. Alsof haar ziel eindelijk gekoeld werd na dat het in vuur en vlam had gestaan. Haar haren kropen wel omhoog toen ze de geur van bloed op nam. het was vers en ze vloog zo snel mogelijk in een hoôpje dore varens. Ze keek rond en hield haar adem in. De verse geur van een rogue was heel dicht bij. Misschien ietsje te dicht bij. Haar ogen vielen op een rode vlek in de sneeuw. Waarnaast een paar sporen liepen. Ze keek eens heel goed rond en sloop rustig verder. Verder in de richting van de sporen. Ze lette heel goed op heel er goed op. Je wist maar nooit wie er hier in de beurt kon zijn. Na een tijdje lopen kwam een vorm in beeld. Ze zorgde er voor dat ze dicht bij de grond bleef en langzaam maar snel genoeg in de beurt kwam. De kat leek redelijk gewond. Ze kon ruiken dat het een kater was. Hij liep ook gevaarlijk dicht bij de grens. Ze liet een kleine grauw los en kroop toen uit de varenen. Haar staard stond gewoon recht en haar ogen stonden gevoelloos en kil. Ze liep op de kater af en bleef staan een paar staartlengten van hem af. Ze bekeek hem eens goed. hij had wonden die redleijk vers leken te zijn. "Wat doe je hier zo dicht bij de grens?" Grauwde ze streng. Maar het klonk niet vijandig. Ze had geen zin om te vechten tegen een kat die al gewond was. Dat was zo oneerlijk. Ze bleef staan. Klaar voor elke onverwachte beweging. Zo wachte ze op een antwoord.

Legolas hoorde de varens achter hem bewegen. Zijn oren draaide in de richting van het geluid. Hij draaide zich ernaar toe en zag een poes, zo te ruiken van de ThunderClan, naar hem toe lopen. Haar ogen stonden kil. Legolas keek haar aan, maar ze leek niet of ze hem aan wilde vallen. "Wat doe je hier zo dicht bij de grens?" Grauwde ze streng. Legolas keek haar kalm aan. "Sorry. Ik ben redelijk nieuw hier en herken nog niet alle grensen. Het spijt me als ik je clan bezorgt heb gemaakt of iets dergelijks." zei Legolas. "Ik ben Legolas, trouwens. Dat betekend groen blad." stelde hij zich voor. Hij wist niet of hij hier net zo goed mee weg kwam als toen met Rainfoot. Hij bleef nu wel uit de buurt van de Windclan grens. En nu dus ook van de Thunderclan en de Riverclan grens. Terweil gewoon in zijn eigen territorium was! Hij zuchtte en begon zijn schouder schoon te likken. Maar het bloedde nog steeds. Als er weer zon kwam zou het wel drogen. Maar hij wist niet wanneer de zon weer kwam.

Ze zag wel hoe de kater keek. Het was vreemd. Ze vertrouwde hem niet helemaal. Hij bleef kalm. Iets wat ze eigenlijk niet echt gewend was van zo'n rogue kat. Maar ook niet alle clan katten waren allemaal het zelfde. Dus ja als je logisch na dacht. Wist je wel dat er ooit eens zo'n kat ook rond moest lopen. Ze bleef hem aankijken. Ze wist niet of hij ooit een poesiepoes was geweest. "Sorry. Ik ben redelijk nieuw hier en herken nog niet alle grensen. Het spijt me als ik je clan bezorgt heb gemaakt of iets dergelijks." zei De kater voor hem. Het leek oprecht maar ze wist niet of hij wel helemaal te vertrouwen was. ALs je slim genoeg was kon je toch ook gewoon de geuren opnemen? Dan wist je toch meteen waar de grens lag? Maar als hij redelijk nieuw was. Dan was het waarschijnlijk wel zo dat hij daar nog niet op zou gaan letten. Ze zwaaide eens met haar staart. Toch bleef ze alert. "Ik ben Legolas, trouwens. Dat betekend groen blad." stelde hij zich voor. Even draaide ze met haar ogen. Wat kon haar het wat schelen dat zijin naam groen blad betekende. Maar het leek er wel op dat hij niets vanplan was en dat hij niet echt een vijand was. Ze ontspande een beetje en ging zitten. Ze zwaaide wel nog met haar staart heen en weer en haar ogen bleven gericht op de kater. Legolas. Het was wel een mooie naam. Tenminste als je van zo'n namen hield. Ze lekte haar borst even en deed haar mond toen open. "Wel Legolas... Ik zou er maar voor zorgen dat je de grenzen goed leert. Want zo te zien..." Ze stopte even met spreken en kijk nog even naar zijn wonden. Daarna sprak ze verder. "Heb je al kennis gemaakt met andere clan katten." Het klonk al wat vriendelijker. Maar een verdacht onder toontje lag er toch nog in. Zo was ze nou. Niemand vertrouwen tot ze het zeker wist. Ze rolde haar staard over haar poten een likte nog even op haar borst. Haar oren wiebelden even. Maar haar blik keerde terug naar de kater toen ze weer sprak. "Ik ben Goldenmoon Van de thunderclan." Sprak ze trots en met een glinstering in haar ogen. "Mijn naam betekent Goudenmaan." De kater zou dat ook wel geweten hebben. Maar ze probeerde een vriendelijk gesprek te starten met de kater. Haar ogen stonden ook al veel vriendelijker en ze was al wat rustiger. Toch bleef die kleine wantrouwen er inzitten. Maar dat zou na een tijdje ook wel over waaien.

"Wel Legolas... Ik zou er maar voor zorgen dat je de grenzen goed leert. Want zo te zien..." ze wachtte even en Legolas zag dat ze naar zijn wonden keek. "Heb je al kennis gemaakt met de andere clan katten." maakte ze haar zin af. Hij knikte. "Het spijt me, ik zal erop letten." zei hij nog een keer. Maar de toon van de poes was al vriendelijker. "Ik ben Goldenmoon van de Thunderclan." stelde ze zichzelf voor. "Aangenaam Goldenmoon." zei hij. "Mijn naam betekend Goudenmaan." zei ze. Hij knikte. "Is het leuk in de Thunderclan?" vroeg hij toen. Hij was wel benieuwt hoe ze zou antwoorden. Hij had het ook leuk gevonden in zijn clan buiten warrior cats. Tot dat die ene kat de clan over nam en zijn leven een hel werd. Maar nu kon hij die hier weer opbouwen, hoopte hij.

-hij is echt heel slecht, sorry-

Ze hoorde de kater wel spreken. Maar echt veel aandacht had ze er ook niet voor. Ze zag er al helemaal niet vijandig uit. ze had dacht ze geen reden om zo voor te komen. het leek er op dat Legolas gewoon echt niet wist waar de grenzen waren of hoe te lopen. het kon iedereen overkomen. Het spijt me, ik zal erop letten." zei hij nog een keer. Ze knikte gewoon. Dat geloofde ze graag. Maar eerst zien en dan geloven. Ze likte haar borst even en ging weer goed zitten. zodat ze zich op haar gemak voelde. ze bleef de kater wel aankijken. maar niet meer zo streng als eerst. Haar ogen waren zachter en af en toe ging haar blik weer naar een ander punt. "Is het leuk in de Thunderclan?" haar blik ging weer naar de kater. Hij was de tweede Rogue die het vroeg en de eerste rogue was nu waarschijnlijk dood. haar ogen werden even spleetjes. maar ze besloot toen dat het vast geen kwaad kon om iets te zeggen. Zolang ze niet te veel zei deed ze niets verkeerds. langzaam knikte ze. "Ik ben daar geboren.. het is mijn huis. De katten daar zijn mijn familie. Ik leef er graag en ik zou mijn leven er ook voor geven!" Haar stem klonk nu gewoon vriendelijk. Er zat geen achterdocht meer in. ook geen boosheid. Als je gewend was om in een clan te leven was het leuk en gezellig. natuurlijk hadden ze ook mindere dagen. maar dat deed er nu niet toe. Ze bleef de kat aankijken. haar ogen waren nu helemaal zacht. "En jij? Altijd al een rogue geweest?" Vroeg ze toen om een gesprek te starten. het was op zijn minst het proberen waard!

[Heeft niet ]