:. Forgive me my weakness .:

Ze ademde zacht diep in en uit en staarde voor een paar seconden naar de prooi stapel. Zou ze..? Ach, wat kon het kwaad. Ze was eerder deze dag al gaan jagen en had dus al een steentje bijgelegd. Terwijl er een grijns met haar lippen speelde wandelde ze naar de stapel toe, en griste een klein muisje mee naar de plek waar ze het zou gaan opeten. Het was niet veel, eerder vel over het bot. Maar haar maakte het niet echt veel uit, zolang ze maar iets binnen kreeg. Voldoening gaf het haar echter niet. De melkwitte poes stond weer op en begroef de restjes van het opgegeten muisje. Vervolgens gleed haar amberkleurige blik weer over het kamp. Het gene dat het meeste haar aandacht trok was de nursery. Ze had al te horen gekregen dat er twee nieuwe nestjes waren. Eentje van Shrewleap en Wolftail, en nog een redelijk groot nestje van de beginnende warriors Innerghost en Flamepath. Zijzelf was nog nooit in aanraking gekomen met liefde, en ze was er helemaal van overtuigd dat ze dat ook nooit zou meemaken. Dus kittens krijgen zat er bij haar niet in. Ivyleaf trok haar schouder wat op alsof ze er niks om gaf, en stoof naar de den toe waar alle kittens en hun moeders sliepen. Nog voordat ze die betrad likte ze over haar lippen om de overgebleven vlees restjes weg te krijgen, en wandelde uiteindelijk naar binnen. Meerdere kittens keken direct op toen de melkwitte poes het hol binnenkwam, maar in een fractie van een seconde deden die al weer verder met wat ze bezig waren. Ze kon niet denderend goed met kittens overweg, maar af en toe lukte het wel redelijk. Ze liet haar oortjes ietwat nieuwsgierig wiebelen toen ze een grijze kitten met hier en daar wit zag zitten. Misschien zou hij wel een gesprek met haar willen aangaan? De poes nam een paar stappen richting de kitten, maar halverwege stopte ze. Misschien was het toch geen goed idee om de nursery binnen te gaan..

Thornkit

Een kleine kitten lag nog te slapen. Hij had met zijn broertjes gespeeld en was nu echt doodop. De kleine kater knorde zacht in zijn slaap en lag in een bolletje bij zijn moeder. Het duurde lang en toen was iedereen weer wakker. Zijn moeder verliet de nursery net als de andere kittens. Hij werd uiteindelijk wakker en rekte zich uit. Zijn grote blauwe ogen bekeken het hol waarin hij geslapen had. Er was nog een nestje, maar die waren al wat ouder. Deze kittens waren intussen ook alweer naar buiten. De grijze kitten bleef rustig binnen zitten. Hij likte zijn poten schoon en bekeek de ingang. Het leek rustig te zijn in het kamp. Hij trippelde wat rond en zat af en toe eens achter zijn eigen staart. Hij vond het best een leuk spelletje. Altijd rondjes rennen en proberen dat wiebelige ding te pakken. Alleen het bijten deed pijn. Hij beet zichzelf dan natuurlijk. Hij miauwde even speels en sprong omhoog. Hij rolde over de grond en merkte opeens iets op. Hij ging rechtop staan en spitste zijn oren. Hij hoorde pootstappen naar binnen komen. Waren het de andere kittens? Zijn broertjes of zusjes? Zijn ouders? Hij wist het niet. Hij ging zitten en staarde naar de ingang waar een kat verscheen. Het was een witte poes die hij af en toe wel eens gezien had. Hij zwiepte met zijn grijze staart en keek nieuwsgierig naar de poes die in zijn richting kwam. Hij trippelde naar haar toe en met uitgestrekte hals snuffelde hij eens aan haar. Hij keek voorzichtig omhoog en ging zitten. "Hallo! Ik ben Thornkit, kitten van Innerghost en Flamepath. Wie ben jij?" Zijn stem was vrolijk, speels en nieuwsgierig. Hij wist wat voor katten er in hun clan leefden. Hij zou graag ook zo een kat worden, maar nu was hij nog veel te jong. Wat kon hij doen? Beesten vermoorden? Nu kon dat nog niet. Hij kon nu zoveel spelen als hij wilde. Thornkit ging zitten voor de witte poes en keek met zijn blauwe ogen omhoog. Hij moest ver kijken want ze was veel groter dan hem.

Haar gedachten sprongen weer naar het jagen. Als je jaagde doodde je eigenlijk iets, een levend wezen. Maar de Shadowclan had het voedsel nodig, alle Clans hadden de prooien die in hun territoria leefde nodig. Van een muis tot een kraai. Elk stukje eten had hetzelfde doel; Iemands honger lessen. Ivyleaf zelf was meer geschikt voor het jagen dan voor het vechten. De oorzaak daarvan was haar grootte. Ze was al helemaal niet de grootste van de Clan, en laat staan de sterkste. Plots begon de grijs witte kitten te praten. "Hallo! Ik ben Thornkit, kitten van Innerghost en Flamepath. Wie ben jij?" Ze trok één van haar wenkbrauwen omhoog en keek de kitten aan met ene verfijnde lach die zich op haar witte gelaat spreidde. "Had ik enige informatie gevraagd?" Begon ze, duidelijk makend dat de kitten met een te vrolijke toon tegen haar praatte. "Maar goed dan, ik ben Ivyleaf." De stem van Ivy was een tikkeltje fel, maar niet té. Ze wou geen kwade Queens op haar geweten hebben staan. Moederkatten waren altijd al beschermend geweest, en als ze pas hun eerste nestje hadden gekregen zouden ze juist nog alerter reageren. Ze keek met haar twee amberkleurige ogen naar de kleine kater genaamd Thornkit, en liet haar achterwerk zakken zodat ze uiteindelijk in een zithouding terecht kwam.

De kitten keek de poes vragend aan die enorm stil was. Het was stil in de nursery en hij wachtte nog steeds op een reactie. Uiteindelijk begon ze te praten, maar erg vrolijk reageerde ze niet op hem. Met een schuin gehouden hoofd keek hij haar aan. "Had ik enige informatie gevraagd?" "Maar goed dan, ik ben Ivyleaf." Even zweeg hij. Het leek erop dat hij iets té vrolijk geweest was tegen haar. Hij zweeg en schuifelde even met zijn poten. Hij wist nu echt niet goed wat hij moest zeggen nu tegen haar. Hij wilde geen ruzie maken met een poes van de clan. Hij slikte even en keek haar met grote ogen aan. Niet wetend hoe hij hierop moest reageren. "Aangenaam kennis te maken.." Hij zweeg even. "Denk ik.." mompelde hij er zacht achteraan. Hij vond dit toch niet zo een leuk gesprek. Hij werd bang van de poes ook al hoorde dat niet zo te zijn. Clankatten zouden de kittens nooit wat aandoen, toch? Hij volgde haar bewegingen op tot ze ging zitten. Nu was ze iets minder groot, maar toch nog veel groter dan zichzelf. Hij slikte nog een keer. Wat nu? Ze leek niet echt te willen praten en hij kon nu ook niet echt beginnen doorratelen. Dat zou ze zeker niet fijn vinden. De kitten keek naar de grond en wist niet wat hij moest doen. Hij voelde zich onzekerder dan ooit en dat gebeurde niet vaak. Hij was altijd vrolijk en dapper, maar nu niet meer.

De kitten leek zijn moed te verliezen, goed zo. Nu werd haar blik iets zachter, aangezien ze nu wist hoe ze de kitten kon raken. Om de een of de andere redenen wou Ivyleaf dat altijd weten, wat de zwakke plekjes waren van katten. Omdat het handig was? Ja, inderdaad. Het kon goed van pas komen wanneer je ruzie had, zelfs in andere situaties kon je het heel goed gebruiken. "Aangenaam kennis te maken.." De jonge warrior luisterde aandachtig, en haar irritatie begon weer te knagen aan haar maag toen de kater "Denk ik.." fluisterde. Ze krulde haar staart rond haar poten en rolde even met haar donkere ogen. "Vanwaar kwam dat?" Vroeg ze lichtelijk bruut en kneedde verveeld met haar voeten de mos onder haar samen. Toch was haar stem niet luid genoeg om tot buiten te reiken. Het feit dat de moeder van deze kitten haar misschien kon horen hield haar gedeisd. Ze zou niet té venijnig zijn tegen de kleine kat die voor haar stond, gewoon omdat ze niet met kwade Queens een ruzie wou beginnen. Dat is toch normaal, niet dan?

"Vanwaar kwam dat?" De kleine kitten schrok en kromp in elkaar. Oh nee, ze had het nog gehoord ook. Hij piepte even zacht en legde zich op de grond. Hij keek angstig omhoog en zweeg. Wat moest hij doen? Hij vond het té zielig om nu zijn moeder te roepen om hulp. Hij wilde zo graag stoer blijven en dapper, maar hij vond haar eng. Té eng. Hij slikte en ging weer zitten. Hij rilde een beetje van de angst die voor de eerste keer in zijn nog korte leven tevoorschijn kwam. Hij zwiepte onrustig met zijn staart en zijn oren lagen plat. Zijn blauwe ogen stonden onzeker op de witte poes gericht. "Ik.. Uhm.. Uhm.. Ik denk dat ik.. Nog een beetje ga rusten.." Hij slikte en keek voorzichtig naar de poes. Hij stapte voorzichtig in een lage houding achteruit en ging op het mosbed liggen. Hij legde zijn kop op zijn poten en staarde angstig naar de witte poes. Oh, alsjeblieft ga toch weg. Hij kneep even zijn ogen toe en probeerde alles te vergeten. Alsof er niets aan de hand was. Hij opende één oog om te kijken of ze er nog was. Straks kreeg hij nog nachtmerrie's van dit.

Flut sorry :'D

Haar blik was weer verhard en toonde geen enkele zachtheid meer. "Ik.. Uhm.. Uhm.. Ik denk dat ik.. Nog een beetje ga rusten.." Zijn manier van kijken naar haar begon haar goed kwaad te maken. Wie dacht deze kitten wel niet wie hij was? Shadowclan katten hoorde sterk en angstaanjagend te zijn, deze kleine kater was alles behalve dat. Zijn houding straalde geen enkel tintje woestheid uit, of kracht. Nee, Thornkit zag er voor haar part er eerder uit als een waardeloze kat, eentje waar de Clan alleen maar last van zou krijgen. "Moet ik je moeder gaan roepen om je warm te houden?" Vroeg ze honend en stond weer op. Ivyleaf schudde de mos uit haar vacht en liet daarbij haar blik weer op iets anders rusten. Oké, misschien was ze iets té sarcastisch bezig. De poes begon ongemakkelijk met haar oren te wiebelen toen ze Thorn weer aankeek. "Zeker dat je wilt gaan slapen? Terwijl je Siblings buiten aan het spelen zijn?" Haar stem sloeg over van een brute naar een iets zachtere toon. Het was niet de bedoeling geweest om hem schrik aan te jagen, want blijkbaar had ze dat onbewust gedaan. Ze sloot haar amberkleurige ogen even en dacht na. Zou het haalbaar zijn om de kitten mee naar buiten te nemen en zo weer zijn vertrouwen terug te winnen? Ze kon het in ieder geval wel proberen. "Kom, je gaat me nu echt niet wijs kunnen maken dat je werkelijk moe bent, jonge Thornkit." Bij die woorden opende ze haar ogen weer en vertelde haar blik boekdelen. "Ga even mee naar buiten." Vervolgde ze met een zachte ondertoon en draaide haar tegelijkertijd om. "Ik moet je toch niet komen halen hé?" Ze deed sloeg even met haar staart tegen de grond als teken dat Thornkit haar moest volgen, en verliet uiteindelijk de nursery weer.

De grijze kitten slikte en keek haar aan. Nog steeds was ze best bruut tegen hem en dat maakte hem nog steeds bang. Hij wist wel dat deze clan niet snel vriendelijk was, maar hij was nog maar een kitten. Hij kon nu echt nog niet gemeen en vals gaan doen. Hij zou door alles vermoord kunnen worden. "Moet ik je moeder gaan roepen om je warm te houden?" Hij slikte en reageerde er maar niet op. Hij zweeg en keek weg. Hij wilde er niet over praten. Hij durfde met deze poes niet eens te praten. Het voelde alsof ze hem elk moment kon opeten! "Zeker dat je wilt gaan slapen? Terwijl je Siblings buiten aan het spelen zijn?" Haar stem veranderde en werd iets zachter. Dat kalmeerde de jonge kater al een beetje. Hij keek haar voorzichtig aan en reageerde nog steeds niet. "Kom, je gaat me nu echt niet wijs kunnen maken dat je werkelijk moe bent, jonge Thornkit." "Ga even mee naar buiten." "Ik moet je toch niet komen halen hé?" Hij luisterde nieuwsgierig naar haar woorden en stond voorzichtig op. De poes sloeg met haar staart om te laten weten dat hij haar moest volgen. Hij kromp even ineen, maar uiteindelijk trippelde hij voorzichtig achter de poes aan. Hij sprong buiten meteen in de sneeuw. Daarna ging de kater naast de poes zitten en voorzichtig staarde hij haar aan met zijn blauwe ogen. "Ik weet wat voor clankatten jullie zijn, maar ik ben nog maar een halve maan oud. Ik kan nu toch nog niet stoer, gemeen of vals zijn? Ik kan door elk ding aangevallen, vermoord of opgegeten worden. Ik zou nu moeten spelen en later kan ik mijn karakter hard maken, maar nu..Ik weet niet maar het lukt niet.." Hij keek voorzichtig naar de poes en wachtte op haar reactie.

Met een glimlach op haar witte gelaat begroette ze enkele Queens, en richtte haar vervolgens weer tot de kitten genaamd Thornkit. "Ik weet wat voor clankatten jullie zijn, maar ik ben nog maar een halve maan oud. Ik kan nu toch nog niet stoer, gemeen of vals zijn? Ik kan door elk ding aangevallen, vermoord of opgegeten worden. Ik zou nu moeten spelen en later kan ik mijn karakter hard maken, maar nu..Ik weet niet maar het lukt niet.." Dat.. Waren ook nog eens een heleboel woorden. Ze voelde zich aangevallen, door zijn ongepaste woorden. Thornkit was jonger dan haar, en dus moest die kitten maar respect tonen. Formeel tegen haar praten, en d'r niet plots bekogelen met een lap woorden. "Daar, ga ik dus niet mee akkoord." Haar wenkbrauwen stonden beide schuin omlaag waardoor er een kwade plooi op haar gezicht kwam te staan. "Vroeger was de Shadowclan niet zo.. Maar ach, dat zul jij toch nooit begrijpen." Miauwde ze en legde haar oren plat in haar nek.

Onderwerp: Re: :. Forgive me my weakness .: