Firework

Het was al donker toen Mintpelt het kamp uit liep. Ze ging jagen. De clan kon wel wat meer voedsel gebruiken. Mintpelt liep door het donkere bos. De grond was nat waardoor Mintpelt haar pootjes amper kon opheffen omdat het zo nat was. De zon was al bijna onder. Mintpelt's oren bewogen zenuwachtig naar alle kanten. Ze kwam nauwlijks verder dan het kamp als het donker was. Ze was niet bang van donker, helemaal niet maar zo leuk vond ze het ook niet. Maar Mintpelt had gewoon het gevoel dat ze moest gaan jagen voor de clan. Het werd steeds donkerder als Mintpelt verder van het kamp ging. Haar pupillen werden groter en ze kwam uiteindelijk aan bij de zonnenrotsen. Het water aan de overkant glisterde lichtjes door het maanlicht en wind blies door haar vacht. Ze zette al haar zintuigen op scherp. Ze zag een snelle beweging bij een kleine struik iets bij haar vandaan. Ze rook een sterkke geur van waterrat. Mintpelt volgde de geur van het diertje en kwam uiteindelijk aan bij een kleine waterrat die over de grond slenterde op zoek naar noten. Met een hoge sprong belandde ze op het dier en doode het. Mintpelt raapte het diertje op met haar mond tot ze plots een luide knal hoorde. Mintpelt liep verschrikt de waterrat vallen en bukte zich. Het eerste wat in haar opkwam was wegrennen. Mintpelt liep zo snel als ze kon richting het kamp. Mintpelt hoorde nog een knal die veel luider was dan daarvoor.'Wat is dat vreselijke geluid?' dacht ze verschrikt. Er was geen tijd om na te denken. Wie weet was het wel een hond ofzo met een tweebeen. Mintpelt kon niet helder denken. Er kwam nog een knal. Met angst kroop Mintpelt in de struiken, het was nog ver naar het donderclankamp. Mintpelt bleef roerloos zitten.

Morningcloud opende haar ogen. Wit maanlicht scheen tussen de bladeren van de struik.
Ze gaapte en stond op. de jonge poes keek om zich heen, alle andere katten lagen te slapen. Ze trippelde naar buiten, ze voelde de natte aarde onder haar poten toen die contact maakten met de grond. Morningcloud keek omhoog naar de zilverpels. Het was een heldere nacht en kon veel sterren zien blinken aan de hemel. Daar bleef ze even zitten, likte haar poot en haalde hem over haar oor. Dit herhaalde ze een paar keer voor ze opstond en het kamp uitliep. De jonge warrior volgde het pad naar de zonnenrotsen. KNAL!! Morningcloud vloog een meter de lucht in van schrik, het haar op haar rug rees omhoog. KNAL!!! nog een, ze vloog tussen de varens, haar tanden ontbloot voor mogelijk gevaar. Haar ogen schoten van links naar rechts, op zoek naar de oorzaak van het geluid. Bij de volgende knal hoorde ze dat het geluid van boven kwam, een explosie van kleuren onplofte boven haar hooft. Gefasineerd keek ze omhoog hoe nog een pijlvormig sillouet omhoog shoot en explodeerde in groen en gele vonken. In haar ooghoek zag ze hoe een wit figuur in de struik tegenover het pad schoot. De wind blies de geur van mintpelt haar kant op en ze trippelde de varens uit richting in van de struik waar mintpelt zich in verschool.

Met grote, ronde ogen bleef Mintpelt roerloos in de struiken zitten. Er volgde nog meer knallen. Ze wou wel gillen maar haar mond was kurkdroog. De knallen leken wel een eeuwigheid te duren en ze kroop wat verder de struik in. Ze was van plan om naar het thunderclankamp te gaan maar ze was te bang dat ze zich had verstopt in een kleine struik waar ze geconcentreerd rond haar keek. Het voelde alsof ze elk moment aangevallen kon worden maar het enige wat ze voelde was de wind die langs haar vacht streek. Plots zag ze vanuit haar ooghoek een zwarte schaduw die bewoog. Het kwam naar de struik toe waar zij in zat verscholen. Mintpelt ontblootte meteen haar tanden en haar oren lagen plat tegen haar hoofd gedrukt. Ze gokte op een tweebeen. Mintpelt was altijd al bang geweest van tweebenen en monsters enzo. Maar al snel ontspande ze zich bij het zien van de bruine thunderclankat. Mintpelt herkende Morningcloud. Ze was opgelucht dat ze niet de enige was die het had gehoord maar de andere katten in het kamp hadden het waarschijnlijk ook al wel gehoord want de knallen waren erg luid. Morningcloud had zich verstopt in de varens niet zo ver bij haar vandaan en kwam haar richting uit. Mintpelt kroop wat opzij zodat Morningcloud er ook bij kon. Als Morningcloud was aangekomen deed ze haar mond open om iets te zeggen. Mintpelt kon alleen maar fluisteren. "Hallo Morningcloud..." zei ze met een bevende stem. "Wat is dat lawaai?" vervolgde ze. Ze verwachtte niet dat Morningcloud het wist want zij zelf had het nog nooit gehoord. Mintpelt voelde zich laf omdat ze zo bang was maar ze was waarschijnlijk niet de enige.

Morningcloud liep het pad over, haar geelbruine met zwarte vlekken bestippede pels werd even verlicht door nog een kleurexplosie. Mintpelt schoof opzij zodat ze erbij kon komen zitten. Hallo morningcloud fluisterde mintpelt. Hallo mintelt., antwoorde morningcloud, Wat is dat lawaai? vroeg de witte poes naast haar. Morningcloud knikte met haar kop naar de lucht, waar op dat moment weer een pijlvormig silouet omhoog schoot. Dat zijn die dingen ontploffen in de lucht, en dan exploderen in kleuren. antwoorde ze. Ze wist dat het een slechte beschrijving was, maar beter wist ze het niet te vertellen. Maar waar komen ze vandaan? vroeg ze op haar beurd, en wat is het doel van deze dingen? Rustig wachte ze op het andwoord van de andere poes.

Er volgde nog een knal waarbij Mintpelt in elkaar kromp. Mintpelt wou eigenlijk niet weten wat die knallen waren, het enige wat Mintpelt wist was dat ze het haatte. Maar toch was ze nog een beetje nieuwsgierig."Dat zijn dingen die ontploffen in de lucht, en dan exploderen in kleuren."zei Morningcloud."Maar waar komen ze vandaan? En wat is het doel van deze dingen?"vroeg ze. Mintpelt wist niet vanwaar het kwam maar haar gevoel zei vanbij de tweebenen. Alleen tweebenen zouden zo iets doms maken."Ik denk van de tweebenen."zei Mintpelt. Mintpelt dacht na. Ze wou antwoorden op de tweede vraag maar wist zelf geen antwoord."Maar wat hun doel is ...dat weet ik niet."mompelde Mintpelt. Ze wist echt geen antwoord op die vraag. Nu ze er weer over nadacht, moesten ze de clan niet waarschuwen."Moeten we de clan niet waarschuwen?"vroeg ze.

Morningclouds vacht shoot overeind toen een pijl met een schrill gesis omhoogschoot en uitelkaar spatte. Mintpelt beantwoorde haar vragen, ik denk van de tweebenen. Ja, dat lijkt me echt iets voor hun. Reageerde Morningcloud. Maar wat hun doel is .....dat weet ik niet, zei mintpelt als antwoord op haar tweede vraag. Het lijkt me behoorlijk zinloos...
zei Morningcloud. Een pijl raasde omhoog en verlichte haar vacht met een kleurexplosie. Moeten we de clan niet waarschuwen? Vroeg mintpelt opeens. Ze vond ze er niet erg gevaarlijk uitzien, ze maakte alleen een hoop herrie. Ik denk dat ze het al wel hebben gehoord en mischien ook gezien hebben, maar als ze dat niet gedaan hebben, moeten we ze er wel even van op de hoogte brengen. Ze stond op en rende in een snel tempo in de richting van het kamp. Halverwege stopte ze van een geur die ze maar 2 keer eerder zo vers had geroken, de geur van tweebenen. Ze sprong zo snel mogelijk in de dichst bijzijnde boom en klom er razendsnel in. Door de knallen had Morningcloud ze niet gehoord, maar nu ze zo dichtbij waren kon ze hun luide tred duidelijk horen. Vanaf een brede tak keek ze naar de plek waar het geluid vandaan kwam. wachtend op de tweebenen. Wat doen die hier zo diep in het bos? dacht ze bij zichzelf. Morningcloud was in een boom geklommen vlakbij een open plek, de tweebenen stopten op de open plek en haalden een soort van lange buizen, druk versierd met gele en blauwe vakjes. Een van de tweebenen zette een buis rechtop in het gras terwijl de ander een soort groen doosje tevoorschijn haalde, hij drukte ergens op en er kwam een vlam uit. Hij stak het buisje ermee aan en ze renden weg, aan de rand van de open plek bleven ze staan en keken toe hoe de buis een rood balletje met een enorme knal 10 meter de lucht in schoot waar hij ontplofte in rood met blauwe vonken. Dit herhaalde het buisje nog een paar keer met verschillende kleuren voor het stopte. De tweebeen haalde het buisje weg en zette een niewe neer. ze vroeg zich af hoelang dit nog doorging.....

"ja, dat lijkt me echt iets voor hen" zei Morningcloud. Er verscheen een klein glimlachje op Mintpelts gezicht. Morningcloud had helemaal gelijk, dat was echt iets voor die stomme tweebenen."Het lijkt me behoorlijk zinloos."antwoorde Morningcloud op de tweede vraag. Mintpelt had niet verstaan wat Morningcloud zei, in plaats daarvan stond ze recht en stak haar hoofd hoog in de lucht. Mintpelt keek toe hoe een pijl de lucht in schoot. Mintpelts oren deden pijn van het geluid. De pijl vloog de lucht in en ontplofte in blauwe en groene kleuren. Mintpelt vond het maar niks. Ze keek terug naar Morningcloud die net wou antwoorden op haar laatste vraag:"Ik denk dat ze het al wel hebben gehoord en misschien ook gezien hebben, maar als ze dat niet gedaan hebben, moeten we ze er wel even van op de hoogte brengen." Morningcloud stond op en liep snel richting het kamp. Mintpelt volgde haar. Morningcloud stopte halverwege en Mintpelt die net achter haar liep viel bijna op haar maar kon nog net remmen. Morningcloud klom in een boom en ook nu volgde Mintpelt haar. Behendig klom ze in de boom en wou ze vragen wat Morningcloud ging doen maar ze zag al wat.'Er waren tweebenen in het bos'dacht ze verbaasd. Mintpelt vloekte in zich zelf omdat ze het niet had gezien. Wat haatte ze die tweebenen. Ze keek met grote ogen naar hoe de tweebenen weer een pijl in de lucht schoten en ontplofte. Het geluid was verschrikkelijk. Mintpelt kon er niet aan doen dat ze ineenkromp van het geluid en tweebenen. De tweebenen waren nog altijd bezig en Mintpelt hoopte al snel dat het ging stoppen. Met twee grote ogen keek ze terug naar Morningcloud.

De tweebenen staken nog een pijl af. Ze vond het vreselijk dat ze die dingen in het bos gingen afsteken, maar waarom dan ook nog zo dicht bij het kamp? Morningcloud moest er niet aan denken dat er iets misging en er een pijl het kamp in schoot en ontplofte, al die onschuldige levens, lichamen die door de klap van de ontploffing als lappenpoppen weg worden geslingerd, kittens die jammeren om hun moeder.... Ze schudde haar hooft, Dat gaat heus niet gebeuren Morningcloud, dacht ze bij zichzelf, maar ze was nog steeds niet gerustgesteld. Nog een pijl ontplofte en Morningcloud viel bijna uit de boom van schrik. Ze kon zichzelf nog maar net optrekken en haalde eens diep adem toen ze weer op de tak zat. Ze vestigde haar ogen weer op de tweebenen en zag dat eentje iets van zijn rug af haalde en er een fles uit haalde. Hij zette de fles aan zijn lippen en dronk de vloeistof die er in zat voor de helft op, hij gaf de fles aan de ander en die dronk hem met gulzige slokken leeg, hij gooide de fles achterloos naas hem waar hij in tweeen brak. De andere met de blauwe pels haalde een strook met kleine buisjes uit het zelfde ding waar hij de fles uit had gehaald, hij legde ze op de grond en stak ze aan, wat een lange serie harde knallen veroorzaakte. De tweebenen vonden het prachtig, maar morningcloud viel bijna weer uit de boom van schrik,ze gaf een zachte grauw van irritatie. Stomme tweebenen gromde ze meer tegen zichzelf dan tegen mintpelt. Degene met de roode pels haalde nog een fles tevoorschijn. Zo ging het even door, fles- pijlen afsteken- fles- pijlen afsteken, tot degene met de blauwe pels een bundeltje van 3 rode knalpijpen tevoorschijn toverde, maar dan nog een stukje groter dan de eerste. Hij maakte hik geluiden en zijn vriend, die er niet beter aan toe was wees naar onze boom. Even wist morningcloud niet wat hij bedoelde, maar toen drong het met schrik tot haar door. Maar het was al te laat, het bundeltje lande al op onze tak, klaar om te ontploffen.

Het bundeltje ontplofte en voor Mintpelt het goed besefte stond de tak van de boom waarin ze zaten in brand. Het vuur was zo fel dat Mintpelt er bang van werd. Ze had al een paar keer vuur gezien maar nooit zo fel als deze keer. Mintpelt bedacht zich dat het niet lang meer zou duren voor de hele boom in brand stond en misschien ook het hele bos en dus ook...het kamp. Behendig en met overeindstaande haren klom ze uit de boom. Stank overspoelde haar neus. Het vuur rook verschrikkelijk. Toen Mintpelt op de grond belandde, was het percies alsof de hele grond trilde. Mintpelt zag dat een tak afbrak en op een voslengte afstand terechtkwam. Ze bleef een tijdje met grote ogen angstig naar de brandende tak kijken. Snel liep ze rond de boom opzoek naar Morningcloud. Mintpelt was tot haar eigen verbazing een beetje gehecht geraakt aan Morningcloud.'Ze zou toch niet meer in die boom zitten?!'dacht ze bang."Morningcloud!"riep Mintpelt wanhopig uit maar ondertussen werd ze afgeleid door de boom waar ze daarnet in zaten in brand vloog. Er was geen tijd om Morningcloud te zoeken. Ze hoopte dat Morningcloud veilig uit de boom was geraakt. Mintpelt wou van de boom wegvluchten maar een brandende tak die van de boom viel hield haar tegen. Ze wou erover springen maar toen ze beter keek leek dat ineens geen goed idee meer. Ze draaide zich en liep met een bang gevoel de andere kant op maar ook daar stond de brandende boom in de weg. In paniek keek ze om zich heen in de hoop een uitweg te vinden. Uiteindelijk vond ze er geen. De rook was te veel waardoor Mintpelt veel moeite moest doen om te kunnen ademen. De grijze wolken omringden haar en haar longen werden gevuld met stinkende rook. Hoestend viel ze neer op de koude, harde grond.

BOEM!!! Met een enorme knal ontplofte het bundeltje. Morningcloud wist dat het zou gaan ontploffen, maar toch schrok ze ervan. Ze zag mintpelt uit de boom klimmen, en wilde haar achteraan gaan, maar bleef toen met haar poot steken tussen twee takjes. Ze trok zo hard als ze kon, maar ze kreeg hem niet los. Paniek vormde zich in haar hooft, stel dat ze niet los kwam? wat werd er dan van haar? de paniek maakte plaats voor wanhoop toen de tak met een vreselijk gekraak afbrak en met duizelingwekkende snelheid naar beneden suisde. met een laatste ruk trok ze zich los en sprong van de tak af. Met een misselijke klap botste ze tegen een andere boom aan, en viel als een baksteen naar beneden. Toen ze de grond raakte voelde ze een vreselijke pijn in haar voorpoot, die in een onnatuurlijke hoek lag. Morningcloud! hoorde ze Mintpelt met een wanhopige ondertoon roepen. Morningcloud opende haar bek om te roepen dat ze hier was, maar er kwam geen geluid uit haar keel. verderop zag ze nog een brandende tak afbreken, ze wist gelukkig dat mintpelt oke was. Morningcloud kneep haar ogen tot spleetjes om te kijken of ze zich het niet verbeeld had, maar dat was niet zo, achter de brandende tak zag ze flitsen van een witte met een laagje as bedekte vacht. Mintpelt! mischien was ze in gevaar, vastgeraakt achter de tak! Mintpelt!!! probeerde ze te roepen, maar er kwam aleen een schrill geluidje uit haar keel. Ze zag hoe grijze rook Mintpelt insloten, ze MOEST iets doen. Alles begon te draaien en te tollen, maar ze schudde haar kop. Op dit moment had Mintpelt haar nodig. Morningcloud hief zich langzaam op 4 poten, de pijn in haar voorpoot was ondragelijk maar toch lukte het haar op te staan. Zo snel als ze kon hinkte ze naar mintpelt,ze hupste om de tak heen en hield haar adem in voor ze de de muur van rook binnendrong. Morningcloud kreeg as in haar ogen en moest ze dicht knijpen, voor er nog meer in kwam. Haar poot raakte iets zachts en ze struikelde er bijna over, toen ze er per ongeluk op ging staan besefte ze pas dat het mintpelt was. De poes besefte dat mintpelt niet zelf hieruit kon raken en opende haar bek om de witte poes bij haar nekvel te grijpen. Roet stuifde haar mond in en ze hoeste, de pels van Mintpelt was plakkerig van de as maar toch pakte ze Mintpelt op en sleepte haar weg van de rookwolken. Morningcloud kreeg steeds meer last van de ademnood aangezien ze sinds ze de rookwolk binnen was gegaan ze niet meer geademd had. Ze werd duizelig en wilde dolgraag even gaan liggen om bij te komen en rustig adem te halen, maar dat was uitgesloten. Eindelijk berijkte ze de rand van de rookwolk en ze zoog haar longen vol lucht. De jonge warrior liet zich even op de grond zakken om uit te puffen, even bleef ze zo liggen om bij te komen tot ze merkte dat het vuur hun omringde.aan de andere rand van de vuurkring zag ze een opening, maar met haar gewonde poot en het gewicht van Mintpelt zou ze die nooit halen voor ook daar het vuur woekerde. Wanhopig schudde ze Mintpelt door elkaar om haar wakker te maken, hun enige hoop was nu dat Mintpelt wakker zou worden voor het vuur de uitgang versperde.

Alles deed pijn toen Mintpelt neerviel. Haar hoofd tolde en alles werd zwart voor haar ogen. Ze dacht dat ze doodging tot iemand haar meetrok bij haar nekvel. Haar staart schuurde gevoelloos over de grond en haar pels was bedekt met een grijze plakkerige stof. Haar borst ging langzaam op en neer. Maar de rook minderde al snel en Mintpelt hapte naar adem. Hevig ademde ze de frisse lucht naar binnen. Mintpelt wou Morningcloud bedanken dat ze was teruggekomen om haar te helpen maar het was alsof al haar spieren in haar lijf verdoofd waren. Morningcloud schudde haar door elkaar. Pijn schoot door haar heen. Mintpelt opende haar mond maar er kwam enkel wat grijze lucht uit. Ze hoeste om het eruit te krijgen dan probeerde ze om overeind te komen wat bijna was gelukt. Na een tweede poging lukte het en ze kwam wankelend overeind. Mintpelts ogen waren dichtgeknepen en toen ze haar ogen opende zag ze alleen een wazig beeld maar ze kon het felle vuur nog zien. Mintpelt huiverde en keek naar Morningcloud. Haar beeld werd scherper tot ze Morningcloud weer helemaal kon zien. Mintpelt kon het vuur zien weerkaatsen in Morningclouds ogen. "Bedankt"miawde ze dankbaar. De frisse lucht had blijkbaar geholpen. Mintpelt richtte zich weer op het vuur dat hen had omringd. Het vuur kwam met een angstandjagende snelheid dichter en dichter. 'Dit halen we nooit'dacht ze bang tot haar oog viel op een grote boom. Als zij en Morningcloud daarin klommen en aan de andere kant van de boom er weer uit klommen, lukte het misschien wel maar dan moesten ze snel genoeg zijn voor het vuur hen inhaalde. Mintpelt maakte een snel gebaar naar Morningcloud. "Volg mij"riep ze naar maar Morningclouds poot was er slecht aan toe. Ze kon vast niet lopen maar Mintpelt kon de kat niet achterlaten, dat was geen optie. Mintpelt mocht er niet aan denken. Mintpelt stapte op haar af en hielp haar overeind. Ze moesten dit halen of ze werden een hoopje as net als de boom waar ze eerst hadden ingezetten. "Gaat het lukken?"vroeg Mintpelt.

Mintpelt hoestte. Morningcloud haalde opgelucht adem. Gelukkig, ze was wakker. Mintpelt hoestte een tweede keer en ongeduldig wachtte morningcloud tot mintpelt was opgestaan. Mintpelt keek haar aan, bedankt zei ze. jij had hetzelfde gedaan voor mij antwoorde morningcloud. Mintpelt keek naar het vuur, het viel morningcloud op dat het al angstaanjagend veel dichterbij was gekomen. Mintpelt maakte een haastig gebaar naar haar, volg mij riep ze naar Morningcloud. Mintpelt liep naar haar toe en hielp haar overeind. Gaat het lukken? vroeg mintpelt. Ja, ja, het gaat wel. loog morningcloud, in feite was haar poot er nog erger aan toe dan eerst. Ze hinkte achter mintpelt aan, die stopte bij een hooge boom. Mintpelt klauterde moeiteloos naar boven en morningcloud sprong haar achterna. Ze klom een, twee meter, maar haar gewonde poot werkte niet mee en ze viel naar beneden. De vlammen kwamen steeds dichter bij de boom en wanhoopig sprong ze naar de dichtsbijzijnde tak. die was vier meter hoog en dat haalde ze natuurlijk niet, haar pooten klauwde er een meter naast. Dit was haar laatste kans, ze sprong in de boom en klom langzaam maar zeker naar een stevige tak, vijf meter boven de grond. Ze had tranen in haar ogen van de pijn in haar poot maar ze klom stug verder. ze was nog maar een paar decimeter ver verwijderd van de tak toen er een hevige pijnscheut door haar gewonde poot trok. Morningcloud verloor haar grip en schreeuwde toen ze met duizilingwekkende snelheid naar beneden stortte, recht tussen het vuur.

"ja, ja, het gaat" zei Morningcloud. Toch geloofde Mintpelt haar niet want haar poot zag er erg pijnlijk uit. Normaal zou ze zeggen dat ze wel een andere optie kon bedenken maar in dit geval was dat geen optie. Ze konden het toch proberen dus ging Mintpelt maar voorop. Mintpelt stopte bij de boom die nu veel groter leek dan daarstraks. Ze sprong op de laagste tak en boorde haar nagels erin met haar ogen strak op Morningcloud gericht die een poging deed om op de tak te springen. Mintpelt vertraagde en stopte daarna omdat ze al ver van Morningcloud was verwijderd. Een golf van medelijden overspoelde haar toen ze naar Morningcloud keek. Ze moesten dit halen en Mintpelt was niet van plan iemand achter te laten. Mintpelt klom naar beneden om de kat te helpen maar toen ze aankwam was het Morningcloud al gelukt. Mintpelt kreeg terug hoop. Ze klom weer naar boven maar hoopte toch ook dat Morningcloud niet zou vallen. Het vuur kwam steeds dichter en dichter en dat kon ze ruiken. Plots hoorde ze een krakend geluid en Mintpelt dacht dat het de tak was waarop ze stond die ging afbreken door haar gewicht. Snel sprong ze naar de tak iets hoger maar het was niet de tak. Met grote ogen en gespitste oren zag dat Morningcloud viel en recht tussen het vuur viel."NEE MORNINGCLOUD!"riep ze uit. Dat kon niet. Niet zij! Vliegensvlug klom ze naar beneden maar al snel zag ze iets bruin en ze gokte dat dat Morningclouds vacht moest zijn. Toen ze bijna beneden was, was het zo warm dat Mintpelt het er benauwd van kreeg. Zonder na te denken sprong ze naar de plek waar Morningcloud was gevallen en zag de kat al liggen. Mintpelt nam de kat bij haar nekvel beet en sleurde haar mee.Maar naar waar?dacht ze verslagen. Met een hard geluid hoorde ze en zag ze hoe de boom, hun enige uitweg, omviel. Ze zaten als ratten in de val."Help!"riep Mintpelt in de hoop dat iemand het hoorde. Verschrikt keek ze om zich heen en kreeg weer een idee. Mintelt sleurde Morningcloud mee naar de omgevallen boom. Mintpelt klom op de boomstam met Morningcloud vast. Aan de beide kanten van de boom klom het vuur naar boven dat Mintpelt er bang van werd. Een koude rilling ging door haar heen. Het leek wel of zij en Morningcloud de prooi waren geworden. Snel ging ze verder. Het was een race tegen de klok. Net voor Mintpelt het einde bereikte verloor ze haar evenwicht. Ze viel naar de rechtse kant van de boom en liet Morningcloud los voor zij mee viel. Net op tijd trok ze zich recht. Aan het einde van de boomstronk sprong ze eraf en trok Morningcloud mee. Hijgend kwam ze tot stilstand. Morningcloud was niet veel groter dan haarzelf dus het kostte haar veel moeite om haar tot hier te krijgen."Morningcloud?zei Mintpelt. Ze hoopte dat ze niet te laat was.

Met een klap raakte de gevlekte poes de grond. Kreunend bleef ze liggen. De hitte was ondragelijk en de rook verstikte haar. De wereld draaide om haar heen, ze voelde pijn over haar hele lichaam. Vaag drong de stem van Mintpelt tot haar door, maar die leek van heel ver te komen. Nee morningcloud! riep de stem. Het duurde even voor alles tot haar doordrong, ze lag gewond midden tussen de vlammen te stikken door de rook. Ze deed een zwakke poging tot opstaan, maar ze was vermoeit en gewond. Met een doffe dreun plofte ze weer tegen de grond. Dit is mijn einde...... dacht ze wanhopig. Ik ga sterven, en eindig als een hoopje as, net als de boom waar we in zaten. Door haar sombere gedachten had ze niet eens door dat een witte poes naatst haar landde. Morningcloud voelde tanden ik haar nekvel, een golf van hoop ging door haar heen. Mintpelt! Gelukkig, mischien was alles dan toch nog niet verloren. De gewonde poes voelde hoe ze werd meegesleept en probeerde een beetje te helpen, maar de pogingen om een beetje mee te lopen mislukte, en ze bedacht dat het het mischien toch alleen maar moeilijker maakte dus gaf ze het snel op. Toen hoorde ze een harde klap, wat was dat? dacht ze, ze wilde het mintpelt vragen, maar er kwam alleen maar een dof gekreun uit haar mond. Help! hoorde ze Mintpelt roepen. Zo snel als het was gekomen, vervloog de hoop weer. Ze zouden het niet gaan redden dacht ze. Ze voelde Mintpelt bewegen en liet zich door haar meesleuren. Ze werd ergens opgetrokken, ze wist niet waarop, maar het was er warschijnlijk veiliger. Ze werd naar het uiteinde van het ding gesleurd, ze voelde langzaam haar krachten langzaam terugkomen tot Mintpelt haar opeens losliet. Mintpelt pakte haar weer en trok haar van het ding af, ze zag dat het een omgevallen boom was.Morningcloud? Vroeg Mintpelts stem. Ja? Antwoorde ze, haar stem was rauw en schor, maar wel te horen. Langzaam ging ze rechtop zitten. We moeten de clan waarschuwen, zei ze nu duidelijker. Ze keek om zich heen, aan deze kant van de boom was het vuur nog niet geweest. Ze stond moeizaam op en hinkte zo snel als ze kon richting het kamp, ze nam niet de moeite om de gebruikelijke paden te nemen en hupste dwars door het bos heen. Het ging moeizaam, haar hele lichaam deed pijn bij elke stap, maar vastberaden hinkte ze door.

"Ja?"antwoorde morningcloud. Een klein glimlachje verscheen op Mintpelts gezicht en haar hoop kwam weer terug. De moeite die ze had gedaan om haar hier te krijgen was dan toch voor iets. Ze zou zo is zo Morningcloud niet hebben achtergelaten. De fonkeling in Mintpelts ogen kwam terug. Een paar tellen geleden dacht ze nog dat Morningcloud het niet had gehaald maar gelukkig leefde ze nog. Morningcloud stond op en Mintpelt wou haar helpen maar ze was al recht geraakt. "We moeten de clan waarschuwen."zei Morningcloud. Morningcloud had helemaal gelijk, dat zouden ze normaal al gedaan hebben maar het vuur had hen tegengehouden. Mintpelt zag hoe Morningcloud richting het kamp liep. Ze nam een andere weg maar Mintpelt volgde haar. Ze zag hoe Morningcloud met pijn door haar hele lichaam toch door ging. Ze wou wel helpen maar wist niet of dat veel ging helpen. Mintpelt kon er niet tegen om de bruine kat zoveel pijn te zien lijden. Ze liep naar Morningcloud toe en probeerde voorzichtig haar poot een beetje te ondersteunen. Hopelijk hielp hen. Mintpelt kon de geur van het donderclankamp vaag ruiken. Ze was wel benieuwd naar de reactie van de andere katten. Misschien hadden ze al ontdekt dat zij en Morningcloud weg waren. Snel probeerde ze om wat sneller te stappen maar remde af toen ze Morningclouds gewonde poot zag. Een lichte bries ging door haar haren. Stiekem verlangde ze al naar het met mos bedekte plaatsje in het kamp.

Vastberaden hinkte ze door. Ze negeerde de pijn zo goed als mogelijk en stapte stevig door. Ze voelde zich net een stampede, ze kon niet op de stille en lenige tred lopen als ze normaal deed, en maakte een behoorlijke herrie. Opeens voelde ze hoe haar gewonde poot ondersteund werd, nu Morningcloud op Mintpelt kon steunen ging het stukken beter. Mintpelt zette een snellere pas in en Morningcloud volgde haar voorbeeld, maar Mintpelt remde al snel weer af, dat ging zo opeens dat Morningcloud struikelde en een paar meter door hupste voor ze haar evenwicht hervond. Een licht briesje stak op en Morningcloud merkte voor het eerst de vage geur van het Thunderclancamp, ze was zo bezig met haar poot dat ze hem nog niet eens opgemerkt had. Zonder dat ze het merkte ging ze sneller lopen. De maan had zijn hoogste punt al bereikt en begon aan zijn afdaling. De geur van een jong konijn drong haar neus binnen, maar ze sloeg er geen acht op. De geur van het Thunderclancamp werd sterker en ze liep nog sneller, wat haar een pijnlijke steek in haar poot bezorgde en ze weer langzamer ging lopen. Ze zag hoe het gras op de grond langzaam over ging in platgetrapte aarde en kon er niets aan doen dat ze de laatste paar meter rende. Ze stormde door de ingang van het kamp en zakte door haar poten. Een golf van opluchting ging door haar heen, ze hadden het gehaalt.

De geur van het kamp werd sterker en sterker. Mintpelt voelde dat ook Morningcloud sneller begon te stappen. Bij de gedachte dat ze er bijna waren, begon Mintpelt te stralen. Ze ondersteunde Morningclouds poot wat extra zodat het misschien wat sneller ging maar dat koste haar veel moeite. Haar poten begonnen steeds meer pijn te doen maar Mintpelt dacht aan hoeveel pijn Morningcloud wel niet moest hebben. Toen ze nog maar op een voslengte afstand waren liet Mintpelt een zucht van opluchting uit haar mond ontsnappen. 'Het was hen gelukt, ze waren er eindelijk!dacht ze opgelucht. Tot Mintpelts verbazing liep Morningcloud het kamp binnen maar zakte daarna door haar poten. Mintpelt liep zo snel als haar poten haar konden dragen achter haar aan. "Er zijn tweebenen in het bos"legde ze uit. Ze kwam schuifelend tot stilstand en keek naar hoe de andere zouden reageren.

(Willen er nog andere katten meedoen?)