I didn't expect them that fast, and I had to tell you~

De jonge warrior spartelde met haar achterpoten terwijl ze perste. Ze moest vol houden, enkel was ze ook bang voor de reactie die Flamepath kon geven. Ze had haar vermoedens nooit met hem gedeeld, ze had haar vermoedens nooit durven delen, en dat was dom van haar. Ze had het hem gewoon moeten vertellen. Ze had niet zo bang moeten zijn, dat was niet slim van haar geweest. Wat zou Flamepath haar in Starclans naam aangedaan hebben als ze hem gewoon had verteld wat er gebeurd was, dat ze drachtig was van hem. En trouwens, ze had het zelf ook wel aan kunnen zien komen, toch? Ze was er zelf bij geweest natuurlijk toen ze gedekt was. Heel wat moons geleden. Slim was het zeker niet geweest, maar ze had er door nu wel al vier gezonde kittens op aarde gebracht, waar er nu nog één van bij kwam. Een nieuwe kramp ging door haar lichaam heen, en een kreet verliet haar keel. Waarom kwam er niemand? Waarom hoorde niemand haar. En na nog even door geperst te hebben viel er een zwart balletje vacht op de grond, ze gaf de kitten een paar likken, en vervolgens tilde ze de kitten op, om die naast haar siblings neer te leggen. En voor ze ook maar de tijd kreeg om ook maar iets te zeggen, kwamen er nieuwe weeën waar door ze haar kop op de grond liet vallen. Ze liet op nieuwe een kreet horen, maar hield zich sterk. Ze perste, en perste, en uiteindelijk hield ze op. Ze was klaar. Ze was eindelijk klaar. Ze hees haar kop op, en keek naar het grijze poesje. Het poesje was de kleinste van alle... O grote Starclan, zes kittens! Een zucht rolde over haar lippen. Vermoeid legde ze de kitten bij de andere vijf. "Zes kittens... Starclan, wat doen jullie me aan...?" Fluisterde ze heel erg verzwakt. Ze krulde zich om de kittens heen, terwijl ze vermoeide ademhalingen maakte. Maar rustig was ze niet.

Met een nieuwe lading kruiden stevig in zijn bek geklemd hinkte de goudbruine leerling door het ShadowClan territorium. Met moeite had hij onder de sneeuw op beschermde plekjes nog wat kunnen vinden wat misschien van pas kon komen. Goldenpelt had hem goed geïnstrueerd over hoe hij bepaalde dingen moest doen mocht er groenhoest optreden. Hij gromde geërgerd. Birchpaw was medicijn kat leerling, en hoe je het ook wende of keerde hij had zijn toekomst toch heel anders ingeschat. Zonder allemaal zieke katten die hij moest doen maar meer iets als .. als .. Vrijheid .. ongetwijfeld. Schoot er door zijn hoofd. Treurig en met een hele boze wirwar van gevoelens naderde hij kamp om vrijwel meteen gegroet te worden door een vage kreet. Een kreet die hij niet kende maar wel kon plaatsen als gepijnigd. Heel erg gepijnigd. Meteen liet hij zijn kruiden vallen en hinkte hij in volle vaart, wat er nogal komisch uit zag, richting de bron. De kraamkamer rook naar vers bloed en de angst en stress geur knalde tegen je aan als een plens koud water toen hij zijn kop naar binnen stak. Daar lag ze. ”Innerghost! Hoe voel je je? Is alles goed?” Hij sloeg zichzelf mentaal. Neen! Natuurlijk was niet alles goed, de bolletjes die tegen haar aanlagen bevestigde dat. Hij hopte voorzichtig naar binnen en wurmde zich naar Innerghost. Hij herinnerde dat Goldenpelt hem iets had vertelt over de geboorte .. maar .. wat? Hij herinnerde nog wel de kruiden die hij moest geven. ‘Ragweed’ gaf een kat kracht en tijm maakte haar kalmer. Meteen draaide hij zich om. ”Ik ga wat kruiden halen, hou vol!” Miauwde hij dringend. Of hij het nu leuk vond of niet om medicijn kat te zijn hij had een taak te doen en alleen maar omdat hij het niet leuk vond kon hij moeilijk Innerghost laten stikken! Hij hinkte zo snel als hij kon met zijn scheve achterbeen en gooide zichzelf bijna de medicijn den in. Hij zocht pijlsnel tussen de kruiden en vond een poot vol tijm en pakte wat Ragweed. Hij hinkte terug naar Innerghost en zakte naast haar neer. ”Hier, neem deze om kracht te krijgen-” Hij duwde haar de tijm toe ”Goed op kauwen, het smaakt alleen niet zo lekker .. en neem de Ragweed om op krachten te komen” Hij duwde haar tenslotte de apart ruikende planten naar haar toe en kwam overeind. ”Zijn dit alle kits?” Miauwde hij dringend terwijl hij voorzichtig één voor één de kits inspecteerde. ”Mag ik?” Miauwde hij van tevoren en hij begon met het inspecteren van de aller eerste kit.

Sorry dat het zo lang duurde maar ik moest alle kruiden opzoeken! En de Nederlandse benaming voor Ragweed kon ik niet vinden dus, it will have to do this way :3

Ze legde haar staart over de kittens heen terwijl ze een spastische beweging maakte. Ze voelde zich dood op, en pijn raasde nog steeds door haar lichaam heen, ook leek het als of het nog steeds bloedde, dat was niet zo gek, dit was haar eerste nestje kittens, en meteen al zes kittens die er super snel uit gekomen waren. Het was misschien net nog na sunhigh, of tenminste de zon was nog niet onder, en dat zou ook nog wel even duren. Flamepath, waar blijf je, de laatste paar moet jij een naam geven, waar ben je? Ging er door haar kop heen, ze wou het hard op zeggen, maar ze was daar veel te moe voor. Zelfs denken was te moeilijk, al kon ze dat nu nog wel doen. Ze wou dat Flamepath de laatste twee kittens hun namen zou geven. Zelf wist ze wel twee namen, maar ze wou dat Flamepath de namen gaf, hij was de vader. Maar toch, ze wou er niet mee wachten langer dan een dag. Dus Flamepath moest gewoon snel komen, hij moest de namen geven, doe dan ook. "F...Flamepath... waar blijf je?" Ging er smekend door haar kop heen. ”Innerghost! Hoe voel je je? Is alles goed?” Hoorde ze toen een bekende stem zeggen. Flamepath was het niet. Maar aan de stem te horen was het Birchpaw, de Shadowclan medicine cat apprentice. "B...Birchpaw... I...ik voel me... z...zwak..." Heeg ze nog steeds. En het bloeden was nog steeds niet gestopt. Ging haar nachtmerrie werkelijk uit komen? Ze moest er voor de kittens zijn! "I-ik bloed nog steeds... hé?" Mompelde ze trillend. ”Ik ga wat kruiden halen, hou vol!” Hoorde ze. Ze drukte met haar staart de kittens tegen haar buik aan en maakte sussend geluidjes. Ze mochten haar angst en stress niet voelen, dat was niet goed voor jonge kittens. Even later kwam Birchpaw weer terug met kruiden in zijn bek. Innerghost wist niet precies wat het was, maar ze wist dat het goed voor haar was. ”Hier, neem deze om kracht te krijgen-” hoorde ze Birchpaw zeggen terwijl Innerghost even aan de kruiden snuffelde, niet dat ze aarzelde. ”Goed op kauwen, het smaakt alleen niet zo lekker .. en neem de Ragweed om op krachten te komen,” sprak de medicine cat apprentice. "Je zult later een goede medicine cat worden," murmelde ze zacht terwijl ze de kruiden in haar bek nam en er goed op begon te kauwen. ”Zijn dit alle kits?” Vroeg Birchpaw. "D...dat zijn ze allemaal," fluisterde ze trots. Toen Birchpaw vroeg of hij er bij mocht, sloeg Innerghost haar lange zwarte staart om de kittens weg zodat Birchpaw er bij kon. Door de kruiden voelde Innerghost zich zelf al snel rustiger en minder vermoeid, al wou ze nog wel graag haar ogen sluiten zodat ze kon slapen, maar de pijn die ze nog voelde hield haar wakker.

Even nog korte beschrijving van wat Innerghost allemaal heeft:: Innerghost heeft veel bloed verloren en verliest nog steeds wel wat bloed, voor de rest voelt ze nog een hoop pijn.

Thankies! Daar kan ik wat mee! :3

Birchpaw ging de kits vlug allemaal af, en op een kleine, grijze kit na die iets kleiner was dan de rest leken de kits allemaal oké. Ze waren stevig gebouwd en zagen er gezond uit. Helaas kon hij dat niet van de moeder zeggen. Hij zag aan haar gezicht dat ze in enorm veel pijn verkeerde en helaas wist hij dat hij haar geen maanzaad kon geven. Het was zeer schadelijk voor zogende moeders met kits. Koortsachtig dacht hij na en wenste hij dat Goldenpelt snel terug zou komen. Hij had haar achter gelaten op de meest afgelegen plek in ShadowClan omdat ze daar een paar belangrijke kruiden wilde ophalen en hij had met zijn stomme kop gezegd dat hij wel alleen terug ging. Maar goed, je kon ook niet weten dat als je het kamp nog niet in was je begroet werd door een bevallende poes. Hij focuste zich weer op Innerghost en voelde zich merkwaardig slap. "Je kits zijn allemaal oké voor zover ik nu kan zien" Miauwde hij vlug. "We moeten de bloeding stoppen.." Hij hoorde hoe zijn eigen stem afbrak. Voor zover hij wist kon je met geen mogelijkheid een bloeding stoppen. Paniekerig keek hij haar aan en besefte dat hij misschien zijn paniek over kon stralen op Innerghost. Hij haalde diep adem en draaide zich om, hij rende naar de medicijn den en zocht tussen de kruiden maar niets leek te kunnen werken. De bloeding zou wel stoppen.. toch? Of de bloeding zou hopeloos door blijven gaan. Het was een 50/50 procent kans. Hij haalde diep adem en verzocht StarClan, deze éne keer, om over Innerghost te waken terwijl hij wanhopig probeerde om haar te redden. Hij kwam terug de kraamkamer in met kaasjeskruid. Hij legde het bij haar neer. "Dit zal de pijn in je buik ook verzachten.. hou vol, Innerghost!" Miauwde hij dringend. Terwijl ik een oplossing zoek voor je probleempje met het leegbloeden .. voegde hij er in gedachten aan toe. Hij hoorde haar woorden niet eens die ze eerder tegen hem had gesproken hij was zo opgenomen in zijn taak dat hij voor niets anders meer oog had. Vluchtig controleerde hij de kittens nogmaals maar ze leken geen van alle iets te hebben overgehouden aan het incident. Ze zagen er gezond en groot uit. Ook al had hij tot nu toe nog nooit pasgeboren kits gezien wist hij instinctief dat dit goed was. En toen alsof het hem ingefluisterd werd door een stemmetje in zijn hoofd wist hij het. "Goudsbloem stopt de bloeding en stopt de infectie .. " Miauwde hij hardop. Hij draaide terug en schoot weer naar buiten om even later terug te komen met een bundeltje, gele bloemen. Hij legde ze neer en haalde diep adem. "Dit zal de bloeding stoppen" Miauwde hij met een typische stem die medicijn katten vaak gebruikte. Kalm en aanstotend. Hij keek haar geruststellend aan en ging een stukje achteruit om haar de ruimte te geven.

[Sorry voor eventuele fouten qua de kittens. Ik kon over alle kits wat vinden op Littlekit na dus ik nam aan, als ik op de naam af ga, dat ze iets kleiner is dan de rest (: en dit is mijn eerste medicine duty topic dinges, I am still learning it ;A; en ik heb de helder gevoel alsof ik iets te veel kruiden gepakt heb .. x)]

Ze kneep kort haar ogen dicht terwijl ze haar ademhaling onder controle probeerde te houden. Ze moe als ze was, zo gestrest als ze zich voelde, zo bang als ze zich voelde, en hoe veel pijn ze voelde, zwakte, maar het ging allemaal echt niet samen. Het liefst wou ze haar ogen sluiten om te gaan slapen, of haar klauwen ergens in steken om de pijn weg te laten stromen, en haar stress gevoelens af te reageren, maar dat kon ze niet, voor alles had ze de puf niet. Maar ik moet vol houden, als ik me er aan toegeef ik het voorbij, en dan kan ik er niet meer voor mijn kittens zijn, ging er door haar kop heen. "Je kits zijn allemaal oké voor zover ik nu kan zien," hoorde ze Birchpaw zeggen. "Voor zo ver je nu kan zien..." dat betekende dat er de mogelijkheid was dat er wel iets mis was met één van de zes. En om eerlijk te zijn, zou ze er niet raar van op kijken. Deze bevalling was veelte snel gegaan, ze had er weinig tot geen rust tussen gehad. "We moeten de bloeding stoppen.." Hoorde ze Birchpaw zeggen. Innerghost keek Birchpaw aan en knikte vermoeid. De paniekerige blik die Innerghost in Birchpaw's ogen zag maakte Innerghost meteen zenuwachtiger. En meteen begon Innerghost ook paniek te vullen. "I-ik ... komt t wel goed, toch?" Stotterde Innerghost angstig. Maar Birchpaw verdween al. Innerghost keek paniekerig om zich heen en maakte een paar paniekerige bewegingen terwijl ze niet wist wat ze moest doen. Maar ze hoefde niet lang te wachten of Birchpaw kwam al weer in beeld met kruiden in zijn bek. "Dit zal de pijn in je buik ook verzachten.. hou vol, Innerghost!" Sprak Birchpaw. Innerghost knikte vermoeid en gebruikte de kruiden zoals ze ze moest gebruiken. Ze wist niet wanneer de kruiden moesten gaan werken, maar ze voelde zich nog net zo belabberd, enkel wel wat minder zwak, en ze voelde al wat kracht om hoog komen, dat zou wel door de Ragweed komen. Nog een keer ging Birchpaw bij haar kittens kijken, en Innerghost kon uit zijn houding op maken dat hij duidelijk in gedachten was over wat ze nog meer nodig had. Ze mocht zich misschien wat sterker voelen, maar dat kwam puur door de Ragweed, want sterk was ze zeker niet, en nog steeds bleef ze bloed verliezen. Als ze zo door zou gaan zou ze straks dood bloeden, al ging het gelukkig niet snel. "Goudsbloem stopt de bloeding en stopt de infectie .. " Hoorde ze Birchpaw zeggen. Innerghost keek naar de medicine cat apprentice die de den verliet, en kort glimlachte ze, hij zou een goede medicine cat worden. Al snel kwam de apprentice terug met goudsbloem in zijn bek. Hij gaf de kruiden aan haar, en ook die gebruikte Innerghost zoals het moest. Innerghost glimlachte en keek naar de apprentice. "Bedankt," zuchtte ze dankbaar terwijl ze zwakjes een glimlach op zette en haar staart weer op haar kittens heen legde zo dat ze warm zouden blijven, al zou Innerghost wel aan voelen als een bevroren vogel in Leaf-bare. Ze had ook zoveel bloed verloren, het koste haar lichaam een hoop energie om haar lichaam ook nog eens warm te houden. "Weet jij waar Flamepath is? Hij is de vader..." Mompelde ze zacht in de hoop dat Birchpaw het wel zou weten. Ze wist niet wanneer de kruiden zouden helpen, maar de Ragweed was zeker al begonnen aan zijn taak.

Ik weet niet precies hoe Innerghost die kruiden moest gebruiken, dus heb ik dat er ook niet bij gezet, want de ene kruiden moest ze eten wist ik, maar bij de rest weet ik dat niet, dus heb ik dat ook niet in de beschrijving neer gezet xD

Voor een moment sloot ze haar ogen, en nu ze de kruiden van Birchpaw had gebruikt, begon ze zich toch wel beter te voelen, en het duurde ook niet lang voor het goudsbloem begon te werken, wat betekende dat het bloeden langzaam begon te stoppen. Ze opende haar ogen en keek naar de medicine cat apprentice, waar ze nog kort geleden aan had gevraagd of hij wist waar Flamepath was. "Nee, dat heb ik niet. Maar hij zal vast wel aan het jagen zijn- ik wist ook niets af van jou en je pasgeborene tot ik je geschreeuw buiten het kamp hoorde," beantwoordde Birchpaw. Innerghost knikte zwakjes. "Oké, als je hem ziet, waarschuw hem eerst voor hij hier naar binnen gaat, ik had hem hier over namelijk nog niks verteld... En je begrijpt denk ik wel dat ik bang ben dat hij boos kan reageren?" Sprak ze zacht. Ze wou de jonge kater er niet al te veel mee lastig vallen, maar hij zou haar vast wel begrijpen, dat ze dat nog even aan hem vroeg. Ze ademde even diep in en uit en liet de zoete warme kitten geur haar neus gaten vullen. De kittens waren gezond, en ze mankeerde tot nu toe niks, en dat stelde haar gerust. Enkel voelde ze wel wat zorgen om de laatste kitten, de kleinste van het nest, Littlekit. "De laatste twee moeten nog een naam... Naast, Brokenkit, Thornkit, Fawnkit, en Terrorkit, zullen de laatste twee bekend staan als Frozenkit," ze wees naast de zwarte kitten, "En de laatste zou Littlekit heten," vervolgde ze terwijl ze naar de kleine grijze kitten toe wees met haar snoet. Weer sloot ze even haar ogen. Ze was trots op haar nestje kittens. Maar ze vreesde voor Flamepaths reactie, ze hield van de rode kater, maar hij had niet geweten dat er kittens op komst waren, dus zijn reactie kon van alles zijn, boos, blij, gekwetst, Innerghost wist het niet. En boven al, ze voelde zich dom dat ze zo onzeker over haar partner dacht. Hij was lief, sterk, en loyaal, en ze hoefde ook niks ergs te verwachten. Het kwam gewoon nog door de stress van de bevalling. "Hoe voel je je nu, Innerghost?" Hoorde ze Birchpaw's vragen waar door Innerghost uit haar gedachten werd getrokken. "Stukken beter, je word bedankt, echt waar, jij zult een goede medicine cat worden later, daar heb ik alle vertrouwen in, je hebt ook alle recht om trots op je zelf te wezen," sprak ze warm waarna ze de apprentice dankbaar aan keek. De jonge apprentice had inderdaad alle recht om trots op zich zelf te zijn, hij zou zeker weten een grootse Medicine Cat worden die nog vele generaties vereerd zou worden.

Innerghost had Birchpaw gevraagd of ze Flamepath wou vertellen met wat er gebeurd was, als hij hem tegen kwam. "Natuurlijk, Innerghost," had hij geantwoord. Dankbaar knipperde Innerghost met haar ogen terwijl ze zich wat meer om haar zes gezonde kittens heen krulde. "Bedankt maar dat moet de tijd nog vertellen .. je kits hebben prachtige namen, ik zal ze snel doorgeven aan Brokenstar," Innerghost glimlachte naar de Medicine cat en geeuwde daarna. Ze voelde zich al weer wat beter, moe, vermoeid, maar toch beter. "Pardon" Hoorde Innerghost plots. Ze opende haar ogen en keek naar de Medicine cat apprentice. Hij had zijn ogen op de jongste van het stel gevestigd, Littlekit. "W...wat is er?" Kwam er een tikkeltje onzeker en angstig uit. Ze wou niet dat er iets mis was met haar kittens. Straks was het ook nog eens besmettelijk en ging het over naar de andere kittens. Ze waren nu nog zo zwak en teder. Birchpaw duwde zonder pardon haar staart aan de kant om te kijken, en dat liet Innerghost nog al schrikken dat ze liet merken door een een sissend geluid. "Innerghost, er is iets mis met Littlekit. Ik moet haar even beter bekijken als dat goed is" hoorde ze Birchpaw toen zeggen. Innerghost keek Birchpaw aan met bezorgde ogen. Ze knikte onzeker en liet Birchpaw bij haar kitten. Ze keek naar Littlekit en daarna naar de andere kittens. Littlekit mocht de anderen niet aansteken, hoe dan ook niet. "Straks... Straks steekt ze de anderen aan, hou... Ik... Dat mag niet!" Riep ze uit. Terwijl ze Littlekit wat meer weg schoof bij de andere kittens. Ze wou haar jongste kitten niet verstoten, maar haar moeder instinct zei dat ze gevaarlijk was voor de andere kittens. Wat moest ze nou? "Waar... Waar is je mentor?"[/b] Vroeg ze iets wat onzeker.

Het lijkt me nogal onlogisch inderdaad als Littlekit meteen Greencough heeft, een griepje lijkt me wel mogelijk en logisch.