Haters will hate [Darkstripe]

Nee, nee, maar de nachtmerrie vervaagde al. Verschillende katten lagen dood op de grond, bloed spatte uit hun poten.

Flamestripe werd wakker, hij schudde het angstzweet dat zijn droom hem had bezorgd uit zijn vacht.
Hij strompelde zijn hol uit met verwarde poten, toen een windstoot zijn vacht deed opwaaien. Een stinkende bries van zand en Thunderpath kwamen zijn neusgaten binnen. Hij keek naar boven waar donkere wolken de zon bedekten. Terwijl hij zich naar de hoop verse prooi begaf voelde hij priemende ogen in zijn ruggraat, hij draaide zich om en zag een kat zitten. Een kat met een donkere vacht.

-Darkstripe-

De wind suisde buiten en rukte zonder genade aan de bomen. Waardoor takken die al zwak waren door de vorst die hun zo lang geteisterd had afbraken. Alleen op die manier maakte ook dode taken en bladeren plaatst voor nieuwe. Deze ochtend liet de zon zich niet zien, in plaats daarvan hingen er dreigende donkere wolken in de lucht. De grote donkere kater keek met een frons naar de lucht. Zou het gaan regenen? Hij zuchtte, misschien moest hij dan eerst maar proberen nog wat te vangen. Zijn blik gleed voor een kort moment naar de warriors den. Alleen het was nog stil in het kamp, de meeste katten sliepen nog. Wat wou je ook zo vroeg op de ochtend? Hij was wakker geworden door het suizen van de wind, maar hij was dan ook een lichte slaper. Er ontging hem niet veel, eigenlijk had hij het altijd door als een kat de warriors den verliet. Dat was hem altijd nog van pas gekomen, want hij had het liefste graag alles door wat er in het kamp gebeurde. Hij veegde geïrriteerd zijn staart over de grond. Waarom zat hij hier eigenlijk nog. Hij was zijn tijd aan het verdoen met gedachten waar hij toch niks aan had. Hij ergerde zich er de laatste tijd echt aan dat zijn gedachten zo snel met hem aan de haal gingen. Hij sprong overeind en schudde zijn vacht uit, voordat hij een lik over zijn poot gaf. Toen begaf hij zich naar de doorntunnel en verliet het kamp, zonder achterom te kijken. Hij wist toch dat niemand hem gezien had en anders kon het hem niet schelen. Er kwam een harde fonkeling in zijn ogen toen hij zijn bek opende om de geuren op te snuiven en zich klaar maakte voor de jacht. Hij hoopte dat hij met wat verse prooi thuis kon komen.
Hij sjouwde terug naar het kamp met een magere muis en een konijn in zijn bek, al met al toch nog een goede vangst voor zo vroeg naar bladkaal. Hij liep de doorntunnel weer door en liet de verse prooi op de prooibult vallen. Zelf pakte hij een vink van de prooibult en liep ermee naar een plekje bij de kamp wand waar hij vaak zat. Hij plukte aan de vink terwijl zijn ogen donker werden. Wat moest hij in nou deze dag weer gaan doen. Hij had geen zin in de dag doorbrengen met zijn clangenoten, maar hij kon niet anders. Hij at rusteloos de vink op en likte zijn bek en poten af. Ja, het was allemaal zo anders geworden. Op een manier die hem niet lekker zat en waar hij gek van werd. Hij keek naar de warrior den toen hij beweging zag. Zijn blik viel op een oranje kater die naar buiten liep. Hij staarde naar hem met een koele blik in zijn amberkleurige ogen. Toen de kater zich naar hem omdraaide stond hij op en liep hij naar hem toe. “Hallo,” zei hij kalm, maar er lag iets dreigends in zijn stem. Hij ging voor de andere kater zitten en begon zijn borst te likken, om de dreiging die even van hem uit was gegaan te verdoezelen.