Alone in the snow.. Or maybe not?

Groene ogen keken naar de omgeving. Het was wit, zo erg wit. Pootjes bewogen behendig door de natte, koude sneeuw. Magicpaw voelde zich fijn in de sneeuw. Haar witte vacht werkte als camouflage en door de lengte van haar vacht had ze het ook niet zo koud. Het eerste wat ze vanochtend deed was lekker rollen in de sneeuw en daarna -niet voordat ze een hoop sneeuw op haar broertje's hoofd had gegooid- ging ze naar de rivier. Ze was nog steeds verrast over het laagje ijs dat er over het water lag, ook al was het nu koud ze had zin gehad om te gaan zwemmen. Ze vond de rivier en het water altijd zo'n rustgevend gevoel geven. De witte poes had met geluk en camouflage nog een vogeltje kunnen vangen en die begraven om later mee te nemen naar het kamp. Ze had er aan gedacht om met de patrouille mee te gaan, maar ze wou toch liever alleen van de sneeuw genieten. Magicpaw wist niet precies waar ze nu was, maar dat maakte voor haar niet echt uit. Ze genoot volop van haar witte omgeving. Ergens in de verte kon ze de rivier nog horen. Zouden er heel misschien nog een paar eenden zijn? Misschien kan ik nog een vogel vangen of misschien zal ik eens proberen een muizenhol te vinden? Magicpaw werd blij van deze gedachte, er was nog zo veel ze kon doen! Ze kon later altijd nog naar de elders gaan of met een patrouille mee. Voor een moment stopte ze met lopen. Nog niet zo lang geleden was ze nog verlegen onzeker van zichzelf, natuurlijk had ze haar momenten dat ze zich weer zo voelde maar ze voelde zich nu meer zekerder van zichzelf. Ze had veel getraind en haar best gedaan om een goede warrior te worden, maar ze moest iets langer om warrior te worden. Opeens hoorde ze wat verder weg een geluid dat haar richting op leek te komen. Snel en zo geluidloos verstopte ze en wachtte tot de kat langs haar heen zou lopen. Dank je Starclan voor deze vacht! Magicpaw mocht er dan vroeger door worden getreiterd, op zulke momenten was ze er heel blij mee. Haar groene ogen keken waakzaam, wachtend op wat zal komen.

{Autumnleaf}

Het sneeuw stoof op onder zijn rennende poten, en hij liet een rommelige spoor achter. Zijn ogen waren halfdicht, omdat hij anders tranen kreeg in zijn ogen van de ijzige kou. Behendig sprong hij over een dikke boomstam heen en schoof wat door sneeuw. Dampwolkjes stegen op uit Autumnleaf's bek, terwijl hij hijgde. Maar Autumnleaf kon niet stoppen met rennen, hij wou het niet. Dit was om alles uit te rennen, alles wat er ooit is gebeurd. Zijn hele leven. Maar vooral het laatste, wat er gisteren was gebeurd. Mam was terug. Lotusleaf. Zijn moeder. Autumnleaf kon het niet echt geloven, ondanks dat hij haar had gehoort, gezien, geroken en gevoelt. Aangevallen door een hond. Gelukkig had ze het overleeft. Maar Smoketear, hij was met een andere gegaan en dat zal Lotusleaf hem niet snel vergeven. Lastbreathe was er nu ook niet echt meer, zij had Smoketear ook in de steek gelaten. Autumnleaf vond het best wel zielig voor zijn vader, alles leek mis te gaan in dien's leven. Geen wonder dat hij zo was. Autumnleaf wist niet veel van zijn vader verleden af, maar een ding wist hij wel, het was vast geen pretje. Slechter dan dat van Autumnleaf. Autumnleaf had het tot nu toe niet echt verschrikkelijk gehad. Maar toch had hij ook zijn momenten gehad. Autumnleaf stopte om er aan te denken en liep nu rustig door de sneeuw, terwijl zijn lange staart achter hem aansleepte. Zijn moede die was verdwenen, zijn vader die met een andere was gegaan en dat was er ook nog Appleblossom. Een poes waar hij veel voor voelde. Was het liefde? Of gewoon bezorgdheid? De kleine poes was geen geluksvogel en bang, bang voor veel dingen. Maar ze was mooi, ze moest zich niet verbergen. Autumnleaf wist best dat ze dat nooit zal doen. Soms vroeg hij zich wel af waarom, waarom alles zo moest gaan. De kater zat zo in verdachten verzonken, dat hij niet doorhad, dat hij niet alleen meer was. Toen er opeens geritsel klonk, spitste de kat zijn oren en keek rond. Een struikje bewoog verdacht en hij liep er naar toe. Autumnleaf bleef er voor stilstaan en snoof. Kat. Riverclan. Gelukkig. Echter kon Autumnleaf niet meteen ruiken wie het was. Dus deed hij zijn kop naar beneden en glimlachte tegen twee groene ogen.''Kom er maar uit, ik doe je niks'' zei hij rustig en stapte naar achteren, zodat de poes eruit kon. Nu wist hij wie het was, Magicpaw, een poes met een bijzondere vacht.

De bruine kat liep naar haar toe en keek glimlachend met zijn gele ogen in de hare. "Kom er maar uit, ik doe je niks'' zei hij rustig terwijl hij naar achteren stapte. "Autumnleaf!" Miauwde Magicpaw "Het lijkt erop dat ik toch niet zo goed ben in verstoppen.." De witte poes stapte uit de bosjes en ging voor hem staan. Ze had gehoord dat zijn moeder, Lotusleaf terug was. Hoe zou het met haar zijn? Ze was zo aardig tegen me, ik hoop echt dat alles goed met haar is.. Hoe zou Autumnleaf zich voelen? Zijn moeder die opeens weer terugkeert en dan zijn vader.. "Dus hoe gaat het met je Autumnleaf? Gaat het het goed met Lotusleaf?" vroeg ze vriendelijk, maar voorzichtig. Het was niet haar bedoeling dat ze nare gedachtes zou oproepen. Nu ze wat beter naar hem keek zag hij er best moe uit. Had hij net zitten rennen? Misschien had ik hem beter niet kunnen vragen over Lotusleaf.. Het moet vast een grote schok zijn geweest dat zijn moeder was verdwenen en nu opeens weer is teruggekeerd. Magicpaw herinnerde zich nog hoe lang het had geduurd voordat ze over haar moeders dood was. Ze kon zich een beetje voorstellen hoe ze zou reageren als haar moeder opeens zou terugkeren, maar ze kon zich onmogelijk voorstellen hoe het zou zijn als haar vader met iemand anders was gegaan. Magicpaw wist niet eens wie haar vader was. Haar groene ogen keken onderzoekend en een beetje bezorgd naar Autumnleaf. Hoe zou hij zich nu voelen? Toen ze depressief was over de dood van haar moeder had ze er nooit echt aan gedacht hoe haar broertje en zusje er over dachten. Gelukkig wist ze dat het nu goed met hun gaat, Spotlight heeft zijn partner gevonden en ze hebben kittens. Magicpaw kon later Goldenshadow bezoeken om te kijken hoe het met haar gaat. Ze waren allemaal verandert, inclusief haarzelf. Ze raapte wat moed bij elkaar en vroeg het maar gewoon op de man af. "Voel je je wel goed?" Soms was het goed om met iemand te praten die je niet erg goed kent over je problemen, ze had hetzelfde met Lotusleaf gedaan..

Onderwerp: Re: Alone in the snow.. Or maybe not?