Strayed from mine territory in a snowstorm[+Appleblossom]

Langzaam dwarrelde spierwitte sneeuwvlokjes naar beneden en landde geluidloos op de grond. Langzaam maar zeker vomde er een wit deken op de grond. De witte vlokjes begonnen steeds sneller te vallen. Al snel veranderde het kleine sneeuwbuitje in een sneeuwstorm. Als je in die stom liep voelde je de koude wind in je gezicht snijden en de sneeuwvlokken voelde als kleine hagelsteentjes als ze op je gezicht landden. Katten zouden door deze barre kou sterven. Of ze gaan heen aan een vreselijke ziekte genaamd greencough. Greencough kwam vaak voor in Leaf-fall en Leaf-bare. Het is een vreselijke ziekte. Zelfs voor de slechtste katten in de Bloodclan was het een hell.

Een zilvergrijze poes vocht tegen de keiharde wind van Leaf-bare. Met haar ogen tot spleetjes geknepen keek ze om zich heen. Het eens zo bekende landschap was veranderd in een totaal onbekende wereld. Waar je onderhand in zou verdwalen. Er was onderhand geen straaltje zon te bekennen alles was wit geworden. De hele lucht leek een witte waas netzoals de grond een wit deken leek. Een zucht verliet de longen van de eenzame kattin. Ze had het koud, ze had geen idee of ze deze barre koude wel zo gaan overleven aangezien ze geen idee had waar ze was. Hevig rillend liep ze maar verder, hopend op een plekje dat ze herkende en haar terug naar het Elite camp zou leiden. Eigenlijk had ze nooit weg moeten gaan uit het camp. Ze wilde gaan jagen omdat ze wel trek had in een muisje, of die nou veel vlees op zijn botten had of niet. Toen ze het camp verliet sneeuwde het al aardig. Toch had ze niet verwacht dat dat sneeuwbuitje zou veranderen in zo'n grote storm waar je geen hand meer voor ogen zag. Ineens stond ze op een gladde ondergrond. Geschrokken door de plotselinge gladheid viel de zilvergrijze poes op haar bek. Ze zuchte toen ze opstond en haar vacht uitschudde, blijkbaar stond ze op de rivier die het territorium van de Thunderclan en de Riverclan scheid. Nu wist ze gelukkig ongeveer waar ze was. Yaisa likte haar lippen af omdat die helemaal onder de sneeuw waren door de val. Ze schudde nog even haar hoofd, enkele sneeuwvlokken vielen nog op de grond. Als ze hier bleef staan zou ze zeker weten ondergesneeuw worden. EN dan komt ze helemaal niet meer thuis. Yaisa gokte een richting waar ze heen moest. Ze baande in een drafje een weg door de sneeuw heen. Ze had echt geen enkel idee waar ze heen moest. Misschien die goede kant op of juist totaal de verkeerde kant. Agh, ze zou er snel genoeg achterkomen."
Opeens zag ze een donker gestalte staan in de verte, ze had geen idee wat het was. Het kon net zo goed een badger zijn, of een kat. In hoop van zegen dat het beest haar wilde helpen liep ze erheen. Al snel zag ze dat het de vorm van een kat was. Ze kon niet ruiken van welke clan die kwam. 'W-weet jij waar ik ben?' Zei ze met een trillende stem. Haar tengere lijfje bewoog helemaal heen en weer van de kou. Ze hoopte dat deze kat haar tenminste de goede weg kon wijzen naar de Twoleg place. Als ze nu ergens geen behoefte aan had was het wel een gevecht. Want ze wist wel zeker dat dit geen clan mate was. haar cycaan blauwe ogen keken de kat hoopvol aan, wat die kat ook van plan was met haar. Als het maar geen gevecht was.

Nog steeds was de barre sneeuwstorm bezig. De witte sneeuwlaag werd steeds dikker en dikker. Er leek wel geen eind aan de witte sneeuwvlokken die uit de lucht vielen te komen. Alsof men de wezens op aarde geen warmte gunden. Waarom was Leaf-bare er eigenlijk? Wat had het voor nut, meost de wereld zo nodig de helft van haar bewoners uitmoorden?. Een zucht verliet Yaisa haar longen voor de zoveelste keer, het leek zelfs of haar ingewanden aan het bevriezen waren. De kat voor haar had het zo te zien net zo koud als zij dat had. De grijze poes probeerde een dreigende houding aan te nemen wat niet echt lukte. “V-ver…Verlaat R-r-riverclan territorium…! N-nu-nu!” Probeerde ze uit te roepen. Door haar stotterdende stem kwam het niet echt dreigend over bij Yaisa. Eerder doodsbang. De zilvergrijze poes haar cycaan blauwe ogen keken de poes smekend aan . Ze moest en zal de woorden die ze wenste uit deze kat krijgen, hoe koud het ook was. Door de kou zouden ze toch niet gaan vechten, hoopte Yaisa dan. ’M-mis misschien v-ver verlaat ik jouw territorium.’ Even stopte ze toen er teveel sneeuvlokken in haar mond waren beland. ’A-a als ik tenminste teweten krijg w-waar de twoleg place is’ Zei ze nog steeds bibberend. Ze hoopte dat ze niet onderkoeld zou raken. Misschien kan ze ergens een dikke boom opzoeken waar het wat warmer was.