And here we meet again. [&DARKFIRE]

_{Vermoeid probeerde Shadowrose om haar poten weer vat te laten krijgen op de grond. De harde grond was voelbaar onder haar pootkussentjes, de koude verplaatste zich onmiddellijk naar alle delen van haar lichaam en een rilling gleed door Shadowrose heen. Ze draaide haar kopje om naar de slapende katten. Ze keek naar boven. Het was nog heel vroeg in de ochtend, iedereen sliep waarschijnlijk. Toch was het vandaag de tijd om het te doen. Ze had er al vaker over gedroomd, zelfs nachtmerries over gehad, maar ze kon niet eeuwig blijven wachten. Ze had eigenlijk al een belofte gemaakt toen ze de woorden uitgesproken had tegen Darkfire en ondanks alles wat hij gedaan had, kon ze hem niet beschuldigen. Het was gek, misschien zelfs wel ziek en ze zou vele Clanregels breken door te doen wat ze ging doen, maar het was nog altijd beter dan afwachten hier in het kamp. Het had geen zin om te blijven wachten op niks. Dag in en dag uit maar afwachten. Nee, dat had echt geen zin meer. En voor Fireheart hoefde ze niet hier te blijven, die had haar toch niet nodig. Die had het de laatste tijd nogal druk en ze wilde hem al zeker niet storen. Ze wist niet waar hij uithing, vast bij zijn partner Icestorm of zo. Het zat er al aan te komen dat ze uit elkaar zouden groeien, hoewel Shadowrose soms wel merkte dat als ze tegen elkaar praatten, dat het leed allemaal een beetje naar de achtergrond geduwd werd. De cyperse bruine poes schudde het roet uit haar vacht – dat waarschijnlijk op de grond gelegen had van iets wat voordien nog een beetje gebrand had – en besloot om een eind te maken aan al die gedachten. Als ze zo graag wilde dat het stopte, moest ze actie ondernemen.

Langzaam sloop Shadowrose het kamp uit. Het zou nu geen zin hebben om iemand anders middenin deze actie wakker te maken. Ze draaide haar kopje van links naar rechts en sprong over een paar boomstammen. Het voelde goed om haar pijnlijke spieren weer wat te laten werken, zeker na al die tijd. De pijn voelde nog zo hevig aan in haar schouder, maar het was in elk geval beter dan die pijn die ze bij Cristiano geleden had. De kater had haar zelfs moeten helpen! Dat vond ze niet bepaald fijn, aangezien ze liever zichzelf op eigen houtje redde. Toch was het niet altijd even makkelijk om zichzelf te helpen. Nu moest ze zichzelf ook zien te redden. Zeker als ze een ontmoeting zou hebben met Darkfire, want stel dat hij net op dat moment daar ook was… Als hij maar niet dacht dat ze er was om hem te vermoorden. Daar zou ze nu trouwens toch te zwak voor zijn. Ze zou zich misschien nog wel iets kunnen verweren, maar vast niet veel. Het geluid van een stromende rivier trok haar aandacht. Shadowrose was er dan nog wel nooit ingevallen, ze wist dat de stroming sterk was en vele levens kon kosten als iemand erin zou vallen. Ze huiverde bij het idee dat het haar zou kunnen overkomen en ze draaide haar lichaam rillerig weg van de rivier. Hier moest ze trouwens wel opletten dat ze niet over de grens ging. Dat zou RiverClan haar niet in dank afnemen. Stel dat iemand van de RiverClan hun hier kon zien… Zouden ze al van Darkfire’s verraad weten? Ze wist het niet zeker. Ze draaide haar kopje en haalde diep adem. ‘Darkfire?’ zei ze zachtjes, alsof haar stem hem naar haar toe zou kunnen halen. Ze zuchtte. Waar was ze dan ook mee bezig? Alsof hij hier opeens zou kunnen komen. Toch ging ze koppig zitten, negeerde de klagende pijn in haar stijve schouder en keek nukkig voor zich uit.}

_{De ochtendwind waaide door het territorium heen. Het bos was wit van de verse sneeuw. Takken waren kaal en troosteloos. Een mist hulde rond de bomen en varens. Het was overal vochtig en nat ook in het kamp. Darkfire lag te slapen en grauwde in zijn slaap. Hij droomde van duistere tijden en dingen van, 'de andere kant'. Het was donkerder dan zwart in zijn hoofd, vuur brandde in alles kleuren. Toen het helemaal zwart was.. zag hij opeens twee gele poezen ogen. De ogen waren zorgenlijk en lief, ze staken hem van binnen. Hij kneep zijn eigen ogen fijn en maakte een beweging alsof hij van onder in zijn maag werd gestompt. Gelijk was hij wakker en keek verward om zich heen. Hij schudde zijn kop om helder te worden, wat was dit? Hij zuchtte. Darkfire werd toen pas bewust van zijn omgeving. De katten die wakker waren keken hem vreemd en verachtelijk aan. Niet dat dat bijzonder was, hij was het gewend. Hij stond op en snoof hooghartig met zijn snuit in de lucht, niemand hoefde te weten wat hij dacht. Toen hij buiten het hol was liet hij zijn kop een beetje zakken. Zijn gedachte's waren een zootje. Shadowrose, zijn maatje en vijand tegelijk. Hij wist echt niet wat hij moest doen. Ergens diep van binnen in zijn ijsenlijk hart voelde hij misschien wel wat voor haar, maar in Shadowclan had hij Disturbingvoice. Hij voelde dat hij steeds meer voor de witte poes begon te voelen? Voelen?! hij had geen gevoel! Hij liep strak en bruusk naar de uitgang. Hij liep iemand omver maar negeerde dat. Hij sloeg gefrustreerd in een boom zijn nagels uit. Tegen de boom ging hij aan zitten. Hij dacht aan vroeger, hoe hij als leerling was. Hij was naïef geweest, kinderlijk maar anders. Shadowrose was de enige geweest die hem ooit een beetje had begrepene. Vele ruzies hadden ze versleten, vele gevechten. Hij wist nog steeds de woorden die hij bij haar binnenkomst had gezegd. 'Once een kittypet, always a kittypet.' Hij moest lachen terwijl hij eraan terug dacht. Een diepe zuch ontsnapte uit zijn bek. Hij had nooit van haar gehouden, wilde dat ook niet. Waarom was het dan nu anders? Gefrustreerd schudde hij zijn kop, wat was er aan de hand? Hij wist dat Disturbingvoice speciaal voor hem was. Disturbing was pittig en sinister. Hij mocht haar graag, wilde meer met haar. Maar waarom bleef Shadowrose dan als teer aan hem kleven? Het was gewoon onmogelijk, iets met haar. Opeens nam hij een besluit en keek omhoog. Disturbing zou hij mee verder gaan. Shadowrose zou enkel een, vriendin?, van hem zijn. Hij vroeg zich af wat ze er van zou vinden. Bij zijn verbanning had ze gezegd dat ze van hem hield, hoe was het mogelijk? Hij huiverde van de kou. Wat moest hij beginnen? Hij kon zichzelf wel voor zijn kop slaan. Hij stond op en liep verder richting de Riverclan grens. Hij wist niet waarom, hij had zijn verstand op punt nu staan. Opeens dreef er een Thunderclan geur zijn neus binnen. Zijn hart ging tekeer, maar daarna kwam er een kwaadaardige grijns op zijn smoel. Hij sloeg triomfantelijk met zijn staart. Nog een moord voor zijn wraak? Ze werden hem in de schoot geworpen. Hij sloop dichterbij, maar kon nog niet ontdekken met wie hij temaken had. Hij hoorde de rivier stromen, de windblazen. Zij poten zette zich voort. Opeens zag hij de schim van iemand. Toen hij nog dichterbij kwam was zijn blik verbaast. Hij zette een stap terug. ‘Darkfire?’ zei ze zachtjes. Het was Shadowrose. Starclan speelde een spelletje met hem en het beviel Darkfire totaal niet. ''Shadowrose?'' Hij stapte dichter naar haar toe. De thunderclan geur pikte in zijn neus. ''Wat moet jij hier?'' De toon was harder en kouder dan hij verwacht had. Hoe moest hij hier nou weer mee omgaan?

Gesproken tekst.}

_{Even had Shadowrose het gevoel alsof ze hier niets aan het doen was. Alsof ze zich terug moest omdraaien en gewoon moest weglopen. Alsof hiernaartoe komen een grove fout geweest was en ze alleen nog maar goed kon doen door nu weg te lopen. De oplossing lag immers niet hier, maar in haar kamp, toch? En wat verwachtte ze nu? Vriendschap met een kat die een paar moorden had gepleegd, verbannen was en nu in een andere Clan verbleef? Want Shadowrose wist heus wel dat Darkfire niet alleen zou blijven ronddwalen. Ook al zou hij moorden op zijn geweten hebben, ze kende één Clan die hem vast wel toe zou laten. Een huivering gleed door haar heen, ze had nooit verwacht van de ShadowClan dat deze ook werkelijk zo slecht zou zijn. Wat deed ze hier nog? Als er dadelijk een andere kat kwam van de RiverClan en haar hier zou zien zitten, zou het ruzie zijn. Hoewel… Shadowrose checkte het voor de zekerheid. Jawel, ze mocht hier gewoon komen. Toch was het misschien maar tijd om zich om te draaien en… Ze schrok op van een geluid. Een scherpe geur drong in haar neus, liet haar nog erger huiveren dan daarnet. Beelden schoten door haar hoofd hoe erg katten er na zijn toedoen aan waren. En zij was hier helemaal alleen. Toch klapte ze haar nagels niet uit. Op de een of andere manier had ze er het volste vertrouwen in dat hij haar niet zou vermoorden. Hoogstens wel zou verwonden, maar meer dan ook niet. Langzaam stond ze op. Nu ze oog in oog met haar vroegere Clangenoot stond, wist ze ook zelf opeens niet meer wat ze hier deed. ‘Hallo Darkfire,’ zei ze. Haar stem klonk schor, alsof ze net wakker geworden was uit een nachtmerrie en weer kon praten.

Haar poten gingen ongemakkelijk over de grond heen, maar haar gelige ogen fixeerden zich op de donkere vacht van de kater. Was hij massiever dan zij zich kon herinneren? Ze wist het niet zeker. Het was vast niet zijn dikte die ze zag. Nee, dat was één en al spier. De poes wist even niet wat te beginnen. Haar reden om naar hier te komen leek gewoon even niet meer te bestaan, alsof ze eigenlijk helemaal geen reden had om hier te zijn. Ze haalde diep adem. Ze rechtte haar rug. ‘Ik had je toch beloofd dat we elkaar weer zouden ontmoeten?’ zei ze kalm, alsof ze totaal niet bang was. Nee, bang was ze eigenlijk niet, maar waar de rillingen dan vandaan kwamen wist ze ook niet. Misschien was het wel de koude die vat op haar nam. Ja, dat zou het vast wel zijn. Shadowrose was de eerste die zich kon verroeren. Kalm en behoedzaam liep ze nader naar Darkfire. De scherpe geur drong wat meer door haar neusgaten en ze haalde diep adem. ‘Je bent in de ShadowClan gegaan, is het niet?’ mompelde ze. De scherpe geur was zo bekend in haar neusgaten. Het liet haar huiveren, maar maakte haar gek genoeg niet bang. Bang zijn was iets wat ze nooit was. Of toch niet vaak tenminste. Ze keek naar Darkfire, was nu zo dichtbij dat ze binnen een centimeter contact kon hebben met hem. Haar neus rook zijn geur. Ze bleef zo staan, vlak voor hem. Ze was kleiner dan hem, dus moest ze omhoog kijken om in zijn ogen te kijken. Misschien was zij wel een van de weinigen die niet bang was om in die donkere ogen te kijken. Die geen angst voelde bij hem in de buurt, maar zich zelfs op haar gemak voelde bij hem. En plotseling, zonder er zelf vat op te hebben, drukte ze haar neusje tegen zijn borst en snoof zachtjes zijn geur op, sloot haar ogen haast genietend. Ze merkte dat ze tegenover vroeger zo vreselijk veranderd was, zo veranderd...}

_{Darkfire stond aan de grond genageld. Zijn staart wiegde een beetje, zijn houding was verbaasd. ''Shadowrose?'' Hij stapte dichter naar haar toe. De thunderclan geur pikte in zijn neus. ''Wat moet jij hier?'' De toon was harder en kouder dan hij verwacht had. Hij trok met zijn oor. ‘Hallo Darkfire,’ zei ze. Haar stem klonk schor, alsof ze net wakker geworden was uit een nachtmerrie en weer kon praten. Hij knikte enkel en sloeg met zijn staart. ‘Ik had je toch beloofd dat we elkaar weer zouden ontmoeten?’ zei ze kalm, alsof ze totaal niet bang was. Bang was Shadowrose nooit geweest voor hem. Zelfs niet met zijn ergste woede aanvallen, was ze altijd koel gebleven. Ze was vaak ook erg boos geweest, geiriteerd of gefrustreerd maar bang? Nee. Dat was het zwak van Darkfire, hij kon katten bedreigen doordat ze bang voor hem waren. Waneer hij dat niet kon raakte hij gefrursteerd en dat was vaak gebeurd bij Shadowrose. Darkfire slikte ''Dat weet ik Shadow, je hebt dat tegen mij gezegd. Alleen, waarom? '' Zijn stem was duister en kil, zoals altijd. Hij was een heel grote kater, meestal breder en groter als anderen. Zijn spieren waren sterk, hij was erg robuust. De littekens die hij droeg waren intimiderend voor vreemden. Hij keek in haar gele ogen, waar hij vroeger zo vaak in had gekeken met diepe woede. Haar gestreepte vacht lag over haar prachtig slanke lichaam. Ze was kleiner dan hem maar ze was de enige die Darkfire niet kleineerde. Ze was niet een normale poes waar hij van zou walgen, ze was speciaal. Opeens liep ze op hem af, tot vlak voor hem. ‘Je bent in de ShadowClan gegaan, is het niet?’ mompelde ze. Hij zag haar huiveren. Darkfire keek even weg, gelijk van die vragen. ''Ja. Ik dacht dat die clan beter voor me zou zijn.'' Hij keek haar weer aan. ''Plus, jij weet dat ik geen Rogeu, Bloodclan of.. Kittypet zou kunnen zijn'' Kittypet was voor hem een scheldwoord. Dit keer bracht hij het wat behoedzamer. Hij wist nog goed dat ze ooit kittypet was geweest. Hij ging zitten, zijn staart over zijn poten geslagen. Nog steeds torende hij boven haar uit. Ze kwam steeds dichterbij, tot een centimeter voor hem. Zijn brandende ogen vloeide in die van Shadowrose. Zoveel geschiedenis samen, ze wisten van elkaar hoe ze waren. Opeens had hij er bijna spijt van dat hij Winterstorm had vermoord. Hij keek weg, schaamde zich even voor de eerste keer voor zijn daad. Haar neusje drong door in zijn borstvacht. Hij slaakte een zucht. ''Waar was je al die tijd Shadow?

Gesproken tekst.}

_{Zij was diegene die vragen stelde, maar Darkfire kon er ook wat van. Shadowrose wist dat ze een hele geschiedenis samen hadden. Ze hadden elkaar zien opgroeien, om het zo maar te zeggen. Ze wisten elkaars zwakke plekken. Hij wist hoe hij haar het diepst kon raken, maar zij had ook een paar zwakke plekken bij hem gevonden. Toch misbruikte ze die macht niet. Ze wilde hem geen pijn doen, had dat eigenlijk nooit gewild, alleen maar toen ze woede voelde om de woorden die hij had uitgesproken. Ze had gezien hoe Darkpaw Darkfire werd, hoe hij zijn naam kreeg, zijn blik daarbij en zijn reactie. Ze besefte zich nu pas dat hij als enige van hun allen niet blij was met zijn nieuwe naam, niet de trots droeg die hij als een loyale krijger gedragen moest hebben, maar ze verweet hem niets. Eigenlijk was het bijna grappig, bijna ziekelijk, hoe ze ondanks al zijn daden hem niks verweet. Toch vond zijzelf het niet meer dan normaal, maar ze wist hoe erg Bluestar en Fireheart van haar zouden walgen als ze haar nu zouden zien staan. Gelukkig was dit niet het geval. Trouwens, Shadowroses loyaliteit was vaker in twijfel getrokken door zichzelf toen ze een paar dagen geleden een soort vriendschap had opgebouwd met een oud-Clankat. Cristiano was diegene die haar geholpen had om weer terug naar haar eigen Clan te gaan. Shadowrose schudde het weg. Dat was nu niet van belang, de kater die hier voor haar stond echter wel. ‘Ik weet niet precies waarom ik je weer wilde ontmoeten, maar ik had gewoon geen fijn gevoel bij het idee dat we op deze manier uit elkaar zouden gaan. Ons vorige gesprek was ook al met een open einde, hoewel ik me er nog weinig van kan herinneren,’ gaf ze als late antwoord op zijn vraag.

Haar ogen wiebelden zachtjes bij het horen van zijn stem. Zijn stem klonk minder donker dan normaal, of verbeeldde zij zich dat? Ze wist het niet zeker. Ze dacht steeds dat ze een verandering hoorde in zijn stem, verandering zag in zijn gedrag, steeds weer opnieuw als zij bij hem was. En wat met zichzelf, eigenlijk? Moest zij zich net zoals de anderen tegenover hem gedragen? Haatvol? Ze wist het niet. Nee, ze wist het wel. Ze ging zich zo niet gedragen, nooit van haar leven. Ook al zou ze hem nooit meer zien, nooit zou ze het in haar kopje halen om de soort band die ze hadden te verbreken met loze beloftes en loze woorden. Ze hoorde zijn vraag, voegde de betekenis er meteen aan toe. Ze keek naar boven. Zijn roodkleurige tot haast oranjekleurige ogen kwamen haar maar al te bekend voor. ‘Waar was ik al die tijd?’ vroeg ze zachtjes. Ze dacht na over die vraag. ‘Ergens en nergens. Ik ben een korte tijd geleden aangevallen geweest door een BloodClankat. Mijn schouder was helemaal doorboord, ik kon nergens heen. Ik ben voornamelijk toen bij de medicijnkat ingetrokken,’ zei ze zachtjes. ‘Voor de rest ben ik veel eigenwijs geweest en wispelturig het kamp uitgegaan,’ zei ze zachtjes. ‘Maar waar was jij al die tijd?’ Ze keek hem aan. Haar ogen stonden dof. Ze wist dat één van zijn moorden haar vroegere mentor Winterstorm betrof. Het deed haar zoveel pijn, maar waarom kon ze dan geen haat opbrengen voor de kater? ‘Oh God, Darkfire, waarom kan ik je niet haten?’ mompelde ze zachtjes. Ze keek hem aan. ‘Wat is er toch met ons aan de hand?’ Haar oren platgetrokken op haar kopje en haar ogen dof keek ze hem haast smekend aan voor een antwoord, maar ze drukte haar lichaam algauw weer tegen het zijne. Hoewel hij zat, torende hij nog steeds boven haar uit.}

_{Darkfire keek naar haar, voelde zijn hart zwaar. Hij zag voor zich hoe het vroeger was geweest. De jonge poes en de kleine zwarte Darkfire in hun leerlingentijd. Ze vochten met plezier, een tevrede witte poes met blauwe ogen zat er naast. Darkpaw vuurde een aanval op Shadowpaw af, die Shadow ontweek. Darkfire rolde over de grond en keek eigenwijs naar de poes. Het was bladgroen, Winterstorm gaf instructies die Darkpaw met tegenzin volgde. Een klein oprecht glimlachje verscheen op zijn duistere gezicht. ‘Waar was ik al die tijd?’ vroeg ze zachtjes. Ze leek over zijn vraag na te denken door het te herhalen. Hij bromde een beetje, wachtte op haar antwoord. ‘Ergens en nergens. Ik ben een korte tijd geleden aangevallen geweest door een BloodClankat. Mijn schouder was helemaal doorboord, ik kon nergens heen. Ik ben voornamelijk toen bij de medicijnkat ingetrokken,’ zei ze zachtjes. Darkfire gromde zachtjes bij het horen dat iemand haar had aangevallen. Zijn staart sloeg geiriteerd. ''Als ik die kat te pakken krijg zal hij niet meer het dag licht zien. Je weet dat ik niet bang ben om te moorden.'' ‘Voor de rest ben ik veel eigenwijs geweest en wispelturig het kamp uitgegaan,’ zei ze zachtjes. Darkfire hoorde het maar reageerde er verder niet op.
Hij keek even weg, dacht weer aan Winterstorm. Het was op zijn gezicht af te lezen, dat hij er aan dacht. Hij keek Shadowrose aan. ''Shadpwrose, ik heb dit echt nog nooit gezegd, dat weet je... Maar.. het, het spijt me. Ik was boos en vol haat, jij was weg iedereen had een hekel aan me, zoals altijd. Niemand begreep me, en de enige die dat wel deed, je was weg. Ze.. ze begon me te commanderen terwijl ik warrior was, ik kon er niet tegen. Ik werd kwaad en kon mijzelf niet langer in de hand houden. Ik heb.. heb Winterstorm ons oude mentor vermoord.'' Hij keek haar aan, wist zichzelf niet goed een houding te geven. ‘Oh God, Darkfire, waarom kan ik je niet haten?’ mompelde ze zachtjes. Darkfire was even verbaasd. Hij had gedacht dat ze hem zou verachten. Hij keek haar aan, wat was er aan de hand. ''Je, je haat me niet? Ik weet het niet Shadowrose. Misschien omdat jij de enige van de clan bent die mij echt heeft zien opgroeien. Ik weet het niet.'' ‘Maar waar was jij al die tijd?’ Ze keek hem aan. Haar ogen stonden dof. Darkfire kuchtte. ''In de shaduwen, zoals altijd. Ik trok nooit de aandacht, enkel waneer mij wat dwars zat. Ik negeerde de rest van de clan, was er niet geïnteresseerd. Plus, ik had natuurlijk mijn leerling.. Schijt ziek werd ik van die voddenbaal. Ze was irritant, vervelend en een blok aan mijn been. Ze was overal bang voor , geen beginnen aan. Ze was bang voor haar eigen schadow, voor mij. Voor alles. Dan weet je dat ik geen type ben die daar geduld voor heeft'' Hij moest even lachen. ‘Wat is er toch met ons aan de hand?’ Haar oren platgetrokken op haar kopje en haar ogen dof keek ze hem haast smekend aan voor een antwoord, maar ze drukte haar lichaam algauw weer tegen het zijne. ''Ik zou het niet weten. 'Hij slaakte een diepe zucht. Hij zag nogmeer herinneringen. De jonge katten deden hem denken aan kittens. Kittens, zijn kittens. Hij keek Shadowrose opeens bijna smekend aan. ''Shadowrose, als je echt iets voor me wil betekenen, wil je dan wat voor me doen? Zorg voor mijn kittens. Zorg ervoor dat ze geen softies worden en op alle 4 de poten blijven staan. Plus, zo ben ik nog niet helemaal weg uit Thunderclan. Er zit een kitten bij, net een replica van mij, hij heet Wishkit. Ik heb ze amper gekend, zou je er voor kunnen zorgen dat ik ze af en toe zie? Summerbreeze zal ze verpesten met haar softheid. Hij keek haar aan, zou ze dat willen?

Gesproken tekst.}

_{Shadowrose zuchtte met hem mee. Natuurlijk wist hij het antwoord niet. Zelfs zij wist het niet, dus hoe kon hij het dan weten? Ze dacht na over zijn woorden. Hij had oprecht geklonken toen hij het had gehad over de BloodClankat. Ze wilde die kat zelf ook nog wel een lesje leren, maar had helaas zijn naam niet onthouden. Hij was opeens opgedoken in hun territorium, het leek eigenlijk net alsof hij zijn gezicht daar gewoon even wilde tonen om iemand een plezier te doen. Alsof hij er niet daadwerkelijk was omdat het een bevel was, maar meer om plezier te hebben en iemand pijn te doen. Nee, dan was Darkfire zeker anders. Zou hij met plezier moorden? Als ze zijn woorden hier zo beluisterde en naar zijn houding keek, leek het haar sterk dat hij het echt leuk vond om iemands leven te beroven. Natuurlijk was het niet goed en kon het niet ongedaan gemaakt worden, maar ze wilde er ook niet te lang over doorpraten, wilde eigenlijk gewoon vergeten welke verschillende paden zij opgegaan waren. Ze wist dat ze nooit iemand zou kunnen vermoorden. Tenzij uit zelfverdediging, maar niet omdat ze iemand hooguit irritant vond. Ze schrok op van Darkfire’s stem. Deze klonk heel anders dan daarnet. Ze luisterde naar zijn woorden. Ze schrok. Ze kon de Clan niet meer verraden dan dit, maar zijn kits brengen naar hier zou pas echt gevaar opleveren. Als hij zijn kits zou willen zien, dan zou zij ze moeten brengen. En bovendien wist ze ook nog niet of de kits haar wel zouden accepteren. Stel dat ze het tegen Summerbreeze zouden zeggen? Shadowrose had ooit eens met haar gesproken in haar leerlingentijd. Het leek haar geen type voor Darkfire inderdaad, maar om haar zo te bedriegen en haar kits ook nog eens mee te nemen?

Vertwijfeld keek Shadowrose naar Darkfire. ‘Ik loop er ontzettend risico mee,’ zei ze. ‘Je kits vinden mij misschien niet eens leuk, maar als jij ze wilt zien, dan wil ik dat wel doen. Ik heb zelf geen kits, maar ik kan begrijpen dat je ze mist. Misschien zou ik ze ook wel missen als het mijn eigen kits waren en ik niet bij ze kon zijn.’ Haar stem was afgedwaald, alsof ze diep nadacht. Ze keek weer naar Darkfire. ‘Misschien kan ik ze dan meenemen als ze wat ouder zijn?’ vroeg ze. ‘Ik weet namelijk ook niet hoe ik drie kits ongezien uit het kamp ga sleuren. Bovendien, als Summerbreeze me ziet, is het waarschijnlijk oorlog. Ik moet ook mijn loyaliteit tegenover de Clan behouden, weet je,’ zei ze zachtjes. ‘Hoewel ik die nu wel verpest heb omdat ik naar hier ben gekomen.’ Ze grinnikte even. En door de ontmoeting met Cristiano was ze die natuurlijk ook voor een deel kwijt. Ze keek de kater peinzend aan. ‘Je weet niet waar je me mee opzadelt, Darkfire,’ murmelde ze zachtjes. ‘Het is niet dat ik je niet wil helpen, maar drie kits meenemen en in het oog houden terwijl hun moeder er niet ver vanaf ligt, is niet zo heel gemakkelijk voor mij,’ mompelde ze. ‘Maar ik zal het proberen. Wees alleen alsjeblieft niet boos als het niet lukt.’ Ze drukte haar neusje tegen zijn vacht. ‘Maar je zei iets over Wishkit,’ herinnerde zij zich. ‘Moet ik juist goed contact leggen met hem? Wie van de drie is het belangrijkste voor je om te zien? Ik kan ze natuurlijk ook één voor één meenemen.’ Ze keek hem vragend aan, waarna ze ging zitten. Dit zou een zware last op haar schouders worden, maar ze begreep de wanhoop van Darkfire ook wel. Ze wist alleen niet hoe ze dit klusje ging klaren.}

Onderwerp: Re: And here we meet again. [&DARKFIRE]