Didn't you know?

» Met haar staart om zich heen geslagen lag Swiftheart ogekruld in haar mos nest. Ze had haar poten over haar kop getrokken, om de warmte van haar lichaam bij zich te houden. Haar vacht deinsde zachtjes heen en weer, op de maat van haar hartslag. Het felle licht van de ochtend gleed de nursey in, en langzaam maar zeker trok ze haar ogen open. De rest van de warriors lagen nog te slapen, maar zij kon hier niet langer blijven liggen. Met een ietwat mokkige uitdrukking op haar gezicht sloop ze de den uit, om te zorgen dat ze de andere niet wakker zou maken. Met voorzichtige passen zette ze haar poten in de koude, platgetrapte sneeuw die zich voor de den bevond. Een ijzige lucht omhulde haar poten, maar toen ze verder liep ging dat gevoel al snel weer weg. Swiftheart hield haar poten naar voren gestoken, en rekte zich al gapend uit. Ze zou voor vandaag gaan jagen voor de Clan, als er tenminste nog iets te halen valt. In deze kille Leaf-bare dagen was prooi erg schaars. Met snelle passen trippelde ze richting de uitgang van het kamp. Ze dacht nog vaak terug aan Graystripe, de kater die ze had gered uit een rivier. Maar het pakte anders uit dan dat ze had verwacht, want later moest de kater háár weer helpen. Verder had ze hem niet meer vaak gesproken, vaak zag ze hem ook niet in het kamp. Swiftheart zocht de omgeving af naar prooi, al was het maar een klein verdwaald muisje. Het was altijd beter dan niets, en ze kon zich tenslotte niet veroorloven om met lege handen thuis te komen. Elk kleine beetje telde mee, ook een muis. Haar kristal blauwe ogen tuurden het gebied af, maar haar oog reikte was er geen prooi in de buurt. Ook de geuren die haar neusholte in gleden hadden niets weg van een geur die leek op een dier. Ze kon maar beter even de Boundaries checken, dan deed ze tenminste nog iets nutigs. Met haar hoofd lichtelijk gebogen bewoog ze zich voort in de richting van de Boundaries. Een plek waar ze niet erg graag kwam, ze had altijd het gevoel dat ze bekeken werd. Was ook niet gek, want vele katten namen daar elke dag een kijkje. Voor patrouille, of gewoon voor gezelschap. Eenmaal aangekomen nam ze een zithouding aan, en keek met een luchtige blik om zich heen. Swiftheart liet haar tong met lange halen over haar voorpoten glijden, die lichtelijk vies waren geworden van de wandeling.

» | Mood: Calm | Company: Aegon | Words: 424 | Notes: None |

» Voor zover haar ogen reikte, was er geen kat te bekennen in de omgeving waar ze zich nu bevond. Was eigenlijk nog niet zo gek ook, aangezien het nog redelijk vroeg was in de ochtend. Maar juist rond deze tijden probeerde eenlingen een kans te pakken om te jagen in hun territorium, gezien ze op dit tijdstip niet snel betrapt konden worden. Maar voor deze dag zag het er niet naar uit dat ze zo’n kat tegen zou komen. Net toen ze weg wou lopen, zag ze hoe een kater zich te goed deed aan een vogel, op hún territorium. Totaal verbaasd en licht gefrustreerd kwam ze dichterbij. Ze hield er absoluut niet van om deze katten erop te wijzen waar ze mee bezig waren, aangezien ze vaak zwak overkwam. Ze probeerde altijd het beste, maar haar onzekerheid won het vaak. Zonder dat deze kater het door had ging ze achter hem zitten, terwijl hij gulsig zijn vers gevangen prooi naar binnen schrokte. Hij had zeker dagen niet meer gegeten, zo uitgehongerd leek hij. ’Uh..’ stamelde ze met een zachte stem. ’Wat is je naam?’ zei ze vlug, waarna ze direct weer achteruit deinsde. Ze was bang voor zijn reactie, maar toch was ze nieuwsgierig naar deze kater. Hij had een roodbruine vacht, die glinsterde onder het waterige zonnetje van de dag. Het weer was redelijk opgeklaart, en het sneeuwen was voor nu gestopt. Maar ze wist niet wat voor weer er nog aan zat te komen. Weer gleed haar blik langzaam naar haar poten, die ze over elkaar legde. Ze vroeg zichzelf af waarom ze vaak zo onzeker was. Eigenlijk zou ze deze kater nu direct hun territorium uit moeten jagen, maar daar had ze de moed gewoon niet voor.

» | Mood: Unsure | Company: Aegon | Words: 291 | Notes: Flut D: |