Goddamn scared [+Timefall]

Met een rustige pas tippelde hij rond. De ruwe stoeptegels waren gladgepoleist door de winter en er stak een koude bries op. Brandons adem condenseerde tot doorzichtige wolkenflarden en steeg daarna op. De kille wind zaaide kippenvel op zijn lijfje en prikte wat. Het katertje hurkte in één terwijl hij wandelde en wreef regelmatig wat speeksel over zijn pels om zichzelf warm te houden. Maar in feite viel het wel mee; de koude was afgenomen in de voorbije dagen en de sneeuw begon langzaam te ontdooien. Links en rechts ontstonden al de eerste plasjes smeltwater en bij sommige poelen brak het ijs al. Bran was naar het grote meer in het park gaan kijken en ook daar kwamen de eerste barsten in het ijs. Hij had er enkele twoleg jongen geobserveerd die over het ijs waren gekropen. Eén van hen was er door gezakt en had een vreselijk kabaal gemaakt dat zelfs de oudste dassen uit hun winterslaap kon wekken. Stiekem had de jonge kater het wel grappig gevonden. Maar nu had hij het vooral koud. Brandon kneep zijn oogjes dicht tegen de scherpe wind die door zijn gezicht sneed, van zijn indigo irissen bleef nog maar een streepje donkerblauw over dat een beperkt gezichtsveld had. Maar het was dat, of helemaal niets zien door ogen die de hele tijd traanden. Het viel hem op dat hij de buurt niet herkende, de huizen stonden hier verder uit elkaar, het rook hier frisser en er waren meer geuren. De lange bomen waaraan een kleine zon was bevestigd waren er hier niet terwijl ze in zijn straat als paddenstoelen uit de grond opschoten. Als ik gewoon doorloop, kom ik wel op een plaats die ik herken, dacht Bran bij zichzelf. Maar de omgeving werd bij elke pas wilder en donkerder. Her en der stonden bomen verspreid en er groeiden op verschillende plaatsen struiken die waren voorzien van venijnige doorns. Brandon keerde zich om en probeerde wanhopig de weg terug te vinden. Waar het katertje ook liep, de bomen rond hem werden talrijker en begonnen dichter bij elkaar te staan. Het woud sloot zich als een net rond hem heen. Brandon zakte wanhopig neer onder een grote eik. Hij stootte een klagelijke mauw uit en wierp zijn kop in de nek. Door het dichte bladerdak zag het jonge katertje hoe de lucht langzaamaan een paarse kleur kreeg. Er waren al sterren gezaaid in de hemel. De kille vingers van angst klemden zich om zijn borst. Hij kreeg een hol gevoel en zijn maag en voelde hoe zijn adem beklemder werd. Een parel rolde over zijn snoet, en toen nog een en nog een. De tranen vloeiden over Brans gezicht, vielen op de vruchtbare aarde en verdwenen. Het katertje had het koud, was bang, kende het terrein niet en wist niet hoe hij terug naar huis moest. Met een reutelend geluid haalde de kittypet adem. Hij maakte zich zelf zo klein mogelijk en legde zijn kop op zijn poten. De eik waar hij onder lag ritselde met zijn bladeren, alsof de boom hem in slaap wou sussen.

{ + T I M E F A L L }

_{Plots schrok de kater wakker en keek om zich heen, het werd bijna nacht en hij was hier waarschijnlijk gewoon in slaap gevallen. Met andere woorden, hij was in slaap gevallen midden op de dag ergens in het territorium terwijl ze zijn hulp bij het jagen of patrouilleren heus wel konden gebruiken. Dat zou dan een nachtdienst worden! Hij kon het zichzelf niet veroorloven nu zijn taken te laten vallen. Nee, zo was hij niet. Snel en lenig sprong de kater recht en liep een beetje door het bos. Langzaam zakte de zon onder de horizon en toen uiteindelijk de maan en sterren zichtbaar werden, had hij nog steeds niks gevangen. Geïrriteerd liet hij een grauw horen, waarna zijn oren direct overeind vlogen. Hij had iets gehoord! Licht geritsel... Direct stak hij zijn neus in de lucht en snoof de geur van een muis op. Een vrolijke grijns verscheen op zijn gezicht en stil sloop hij in de richting van het dier. Plots klonk er weer geritsel, dit keer niet van de muis, maar deze hoorde het geritsel ook en schoot weg, 'Goddamn!' bromde hij en begon er achteraan te snellen. Met een vlug reflex sloeg hij zijn poot uit naar de staart van het beest en wist het zo nog net voor zijn hol te stoppen. De muis probeerde nog verder naar zijn hol te komen, maar het lukte hem niet. Direct beet Timefall het verder dood. Het beestje had gelukkig geen kik gegeven en rustig pakte hij de muis bij zijn staart. Even stak hij zijn poot in het hol in de hoop dat daar misschien nog iets in zat. Maar helaas. Helemaal niks.

Rustig liep hij verder tot plots de geur van een kat zijn neusgaten binnendrong, echter wist hij direct dat dit dier geen bedreiging voor hen zou vormen, maar toch had hij het liever als dat beest van het territorium was. De sterren schitterden door het dak van takken, terwijl de massieve kater zich in de richting van de Kittypet bewoog. 'Wat moeten die hier nou weer in het holst van de nacht?' bromde de kater en zag het dier al liggen onder een eik. Op een traag tempo liep hij op het beest af, de muis bengelde uit zijn mond en even keek hij naar het beest. In vergelijking met een clankat had dat beest natuurlijk geen spieren, zelfs een poes had er meer! Maar in ieder geval, het durfde wel dat hij zo op dit terrein kwam. 'Zo' sprak hij luid, hij had immers wel door dat de kater aan het slapen was, 'Is deze Kittypet even lekker gaan slapen?' De kater wachtte even en legde het muisje naast zich neer, 'Ik kan je vertellen maat, dat dit niet geheel de goede plek is om te slapen.' Zijn stem klonk niet boos, niet gevaarlijk, maar wel een tikkeltje streng. Hij verdroeg het niet als er indringers in zijn territorium waren. Meestal probeerde hij ze met een praatje het territorium af te halen, maar als het echt moest durfde hij zijn klauwen wel te gebruiken. Met zijn staart schoof hij de muis wat naar zich toe en bleef rustig naar de kater kijken, wachtend tot deze een verklaring zou geven.}

De duisternis overviel hem en slokte hem op. Zijn slaap was onrustig, Brandon woelde als een marmot en stootte klagerige geluiden uit. Ook al was het hartje winter, zijn huid gloeide als kool. De dromen van het katertje waren druk en donker, alsof er honderden poten door zijn hoofd marcheerden. Door zijn slaap sneden geluiden, sommigen echt, sommigen hersenspinsel maar allen waren het bange kreten die tussen zijn slapen weergalmden. Op sommige momenten, na een andere, woelige droom, in werd hij wakker. Wanneer de kater zich herinnerde dat hij niet meer sliep ontdekte hij bij zichzelf tekenen van uitputting. Brans ogen voelden gezwollen aan en waren rood. Zijn haar zat in de war en zijn maag knorde om voedsel. Dan liet de Kittypet zijn oogleden zakken, wachtend tot zijn wilde slaap weer opdook en alles voor zijn ogen zwart kleurde. Het leek de langste nacht die hij ooit had meegemaakt. Na vele uren van onrustige bewegingen en gepijnigde zuchten absorbeerde de kalmte hem toch. Even lag hij daar in harmonie met zichzelf en zijn dromen. Brandons lippen krulden opnieuw naar boven en hij leek rustig. Doch, een stem sneed door zoete slaap en wierp hem ruw terug in de realiteit:"Zo! Is deze kittypet lekker gaan slapen?" Het katertje sperde zijn ogen bang open. Zijn gezichtsveld werd geblokkeerd door zwarte vlekken die groter en kleiner werden en het woud bevuilden. Terwijl de spatten wegsijpelden verscheen de spreker. Zijn tegenspeler was ook een kater, maar voor de rest konden ze bijna niet meer verschillen. Het was een zeer gespierde maar magere kat. Het dier had een dikke, verwilderde pels die onder de moddervlekken zat. Enkele littekens schendden zijn lichaam en hij had een scherpe geur. Het afgetrainde lijf, de warrige haren, de strenge blik: alles wees naar dezelfde richting. Dit was een warrior. Volgens enkele katten uit zijn buurt waren het bliksemsnelle en oersterke moordmachines die hun tanden scherpten door zijn tegen de botten van dode dieren te schuren en het bloed van hun vijanden dronken, recht uit de slagader. Het dier was net een prooi aan het neerleggen, of wat het ook was. "Ik kan je vertellen maat", begon de kater. Brandon probeerde achteruit te sluipen maar in de plaats daarvan maakte hij een vreemde schudbeweging met zijn lichaam. Beschaamd legde hij zijn kop terug neer. "Dat dit niet een geheel goede plek is om te slapen" Bran deed zijn bek open, wachtend tot er geluid uit zou komen. Maar een hele tijd waren de enige klanken een gehakkel. "S-s-s-sorry me.. me.. meneer", stotterde hij angstig. De blik van de krijger was streng maar rechtvaardig. Toch deed Brandon het bijna in zijn onbestaande broek. Misschien zou de kater hem een lafaard vinden en hem aanvallen of oordelen dat het katertje te brutaal was en beter kon dienen als klauwenscherper. "I-ik w-w-wou nie.. nie... ; het wa-was nie-niet de..." Een nieuwe traan rolde over zijn harige wang. Bran slikte en richtte zijn kop naar de grond. Schaamte kleurde zijn ogen. Zijn lijf sidderde onder de snik die hij daarna uitproestte. Opnieuw maakte Brandon zich zo klein mogelijk. "Sorry", prevelde het katertje angstig. "I-ik wi-wi-wist niet dat jij hier w-w-woonde m-m-maar dood m-me alsj-jeblieft-t n-niet, alsj-j-je-b-blieft" De parels van angst rolden langs zijn wangen.

_{"S-s-s-sorry me.. me.. meneer", stotterde de kater angstig, een vrolijke grijns verscheen op de kater zijn gezicht, de kat was ongeveer apprentice leeftijd, maar zo bang als een kleine kitten die iets totaal verkeerd had gedaan en nu bij de clanleader zat. "I-ik w-w-wou nie.. nie... ; het wa-was nie-niet de..." Een traan rolde over de kater zijn gezicht, het was duidelijk ontzettend in de war en keek even naar de grond, het snikte en leek echt helemaal de weg kwijt, "Sorry", prevelde het katertje angstig. "I-ik wi-wi-wist niet dat jij hier w-w-woonde m-m-maar dood m-me alsj-jeblieft-t n-niet, alsj-j-je-b-blieft" Weer rolden er druppels over zijn vacht. Een zachte zucht was hoorbaar en even bleef de kater zitten tot hij een beetje gekalmeerd leek. 'Goed,' begon hij en keek het dier aan, 'Eerste vraag, wat is je naam' Hij probeerde zo rustig mogelijk te spreken om deze kat niet nog erger van streek te brengen, alhoewel zijn uiterlijk waarschijnlijk niet zou meehelpen met dat idee. 'Ik zal je heus niks aandoen' Hij hoopte dat hij de kater al een beetje had gekalmeerd, het gevoel dat hij deze kater niet kon bedaren, begon te groeien en dat was vrij irritant. 'Timefall is mijn naam, moest je dat willen weten.' sprak hij nog en wachtte daarna op antwoord, hij had geen zin om deze poesipoes af te schrikken, waarom niet? Hij had werkelijk geen idee, maar ze waren toch geen bedreiging, dus dat scheelde...}

De kater had een flauwe glimlach op zijn gezicht, niet smalend of sadistisch maar eerder geamuseerd. Brandon voelde hoe de boskat hem aankeek. Hoe diens ogen onderzoekend de zijne zochten. Hij voelde het spoor van de hete blik op zijn pels en probeerde deze te ontwijken. Bij het zien van de standvastige, amberkleurige ogen schrok de kittypet terug. Waar zouden ze naar kijken? Misschien om te zien waar hij het vetst was, of te inspecteren welke botten het best konden dienen als klauwenscherper. Bij het horen van de stem kromp Bran terug in één:"Goed." De boskat klonk opmerkelijk kalm. Helemaal niet gestoord of woedend als de verhalen hem voorhielden. "Eerste vraag, wat is je naam", klonk het. De krijger leek oprecht moeite te doen om kalm te klinken. Was dit soms een vlasstrik? Toch gaf Brandon nog steeds geen antwoord. Het katertje was te verward om iets te kunnen zeggen. "Ik ga je heus niets aandoen", vervolgde de boskat. De kittypet draaide zijn oren naar de spreker toe om alles op te vangen. Zijn ogen wijden uit van verwondering. "Du.. dus j-je ga-gaat me niet o-op-opeten?", hakkelde Bran in de war. Hij probeerde te bedenken wat de katten in de buurt nog meer hadden gezegd, maar hun woorden gingen verloren in de verwarring en paniek die in zijn brein was ontstaan. De boskat hervatte het gesprek:"Timefall is mijn naam, moest je dat willen weten." Wat een vreemde naam, bedacht het katertje. Maar hij besloot zijn gedachten niet uit te spreken, uit angst voor een boze reactie. Zouden alle krijgers zo'n vreemde naam hebben en zo'n vreemde geur. Zouden alle katten die in het woud leefden over zo'n spieren beschikken en enkele littekens tellen? Brandon stelde zich een heel kamp vol met afgetrainde moordmachines voor. De gedachte alleen al joeg hem schrik aan. Toch beantwoordde hij braaf de vraag die Timefall had gesteld:"Mij-mijn naam is B-b-brandon" Het voelde als een opluchting op dat te zeggen, alsof hij een vlooi die al de hele tijd in zijn pels zat er uit had geschud. "Brandon", herhaalde hij , ditmaal zelfzekerder. De kittypet ontspande zijn lichaam wat en keek de krijger recht aan. Plots kwamen er honderden vragen op in zijn hoofd al probeerde hij de stroom toch wat in te perken. "Zijn er nog veel zoals jij?", flapte Bran er uit:"En vangen jullie zelf je brokken?"

_{"Du.. dus j-je ga-gaat me niet o-op-opeten?", hakkelde Bran in de war. Time keek de kater even rustig en licht verbaasd aan, maar zweeg nog even. "Timefall is mijn naam, moest je dat willen weten." sprak hij dan toch na een tijdje, "Mij-mijn naam is B-b-brandon" Erg op zijn gemak bleek het dier nog niet te zijn, maar daarna herhaalde hij zijn naam zelfzekerder "Brandon" Brandon dus, interessant. Even dacht hij aan Fireheart welke ook eerst een kittypet was geweest, maar erg sterk was voor een poesipoes met een erg goed instinct. Rusty had hij geheten, tot ze hem tot Firepaw hadden gedoopt natuurlijk. Een vrolijke grijns was op de kater zijn gezicht verschenen en plots hoorde hij Brandon weer iets zeggen, "Zijn er nog veel zoals jij? En vangen jullie zelf je brokken?" Brokken? Was dat geen kittypetvoer? Dat was nou iets dat hij niet zeker wist, maar dat kon hij immers zo navragen met een kittypet voor zich, niet waar? 'Nou' begon hij, 'Zoals mij is er maar 1 of ze meoten ergens een kopie van mij hebben gemaakt, maar in ieder geval, ik denk dat je clankatten bedoelt? Eehm, daar zijn er veeeeeel meer van! En misschien heb je wel geluk dat ik je ben tegengekomen en niet een ander iemand.' Even haalde de kater adem en gaf antwoord op de andere vraag, 'En brokken zijn toch voer voor kittypets? Zo ja, ik wist niet eens dat die dingen poten hadden, maar in ieder geval, wij vangen wel ons eigen voedsel en krijgen het niet aangeboden.' Zijn poot ging automatisch naar de muis en legde die voor hem neer. 'Maar deze mag je niet hebben, we hebben al te weinig voedsel, dan kan ik het niet aan een poesipoes als jou gaan geven, lijkt mij' Hij prikte het dier aan zijn nagels en legde het naast zich neer, 'Maar vertel mij eens, Brandon, Waarom ben jij hier op ons terrein? Het lijkt mij niet dat je hier elke dag komt, zeker niet omdat je zo overstuur was. Daarbij zouden we je dan allang echt hebben weggejaagd, maar dat is bijzaak.' Strak keek hij de kater aan, voor hem zag hij er misschien heel erg eng en sterk uit, maar voor zichzelf was Brandon juist de opgemaakte en helemaal opgejutte kat zonder enig vlekje in zijn pels, zonder klitten, zonder wonden, zonder littekens, met andere woorden, de perfecte kittypet. Alhoewel, als hij hier in het bos sliep, misschien niet, maar dat was bijzaak. Alles was bijzaak, maar een ding kon de hoofdzaak zijn en dat was dat dat beest nu op hun territorium lag.}

De kittypet begon zijn gesprekspartner al aangenamer te vinden. Hij leek streng, maar bleek niets kwaads in de zin te hebben. De krijgskat leek geamuseerd door Brandons vragen. Er parelde een doge glimlach op zijn dunne lippen. Het katertje vroeg zich af wat de krijger zo grappig vond. Hij draaide zijn kop een kwartslag naar rechts zodat het op zijn schouder ruste. Bran sprak nieuwsgierig zijn vragen uit. Er ging een korte grijns vooraf aan het antwoord. 'Nou', klonk het.'Zoals mij is er maar 1 of ze moeten ergens een kopie van mij hebben gemaakt.' De kittypet moest giechelen bij die opmerking. Timefall vervolgde zijn spreken snel. 'Maar in ieder geval, ik denk dat je clankatten bedoelt? Eehm, daar zijn er veeeeeel meer van! En misschien heb je wel geluk dat ik je ben tegengekomen en niet een ander iemand.' Opnieuw doemde het beeld van een enorme familie aan krijgskatten in zijn hoofd op, echter was het ditmaal anders gevormd. Het was een grote groep aan dieren die in harmonie samen zaten. Jong en oud, sterk en zwak, mager en doorvoed zaten allen naast elkaar. Het idee van de bloeddorstige, koelbloedige moordmachines ebde langzaamaan weg, als een omfloerst laag op zijn ogen dat traag wegsmolt. Timefall reageerde op Brans volgende vraag:'En brokken zijn toch voer voor kittypets? Zo ja, ik wist niet eens dat die dingen poten hadden, maar in ieder geval, wij vangen wel ons eigen voedsel en krijgen het niet aangeboden.' Weer ontlokte dit een dwaas lachje bij de kittypet. Hij voelde de steek onder water niet maar zette grote ogen op. "Dat is zo gaaf, dus jullie kunnen zelf muizen en vogels vangen?", zonder op antwoord te wachten vervolgde Bran zijn verwondering:"Dus je hebt dat zelf gevangen!". Hij gebaarde opgewonden naar de dode prooi die naast Timefall's poten. 'Maar deze mag je niet hebben, we hebben al te weinig voedsel, dan kan ik het niet aan een poesipoes als jou gaan geven, lijkt mij', sprak de kater koel. Brandon knikte begrijpend en zette een serieus gezicht op. Zelf had hij het al koud als hij wat te lang buiten zat in de winter, wat moest dat dan zijn als je weinig voedsel had en de hele tijd in de koude rondstruinde. "Ik begrijp het", mauwde de poesiepoes starend naar zijn poten. Een steek van meelij trof hem. Ergens vond Bran het niet eerlijk dat hijzelf in alle weelde leefde en de boskatten het zo moeilijk hadden om te overleven. "Je mag wel bij mij thuis eten", mauwde het katertje voorzichtig:"Wij hebben toch brokken genoeg". Maar de kater leek nieuwsgieriger naar zijn afkomst:'Maar vertel mij eens, Brandon, Waarom ben jij hier op ons terrein? Het lijkt mij niet dat je hier elke dag komt, zeker niet omdat je zo overstuur was. Daarbij zouden we je dan allang echt hebben weggejaagd, maar dat is bijzaak.' De kittypet negeerde dat laatste en begon alles op te biechten:"Eerst was ik gewoon aan het wandelen door de buurt maar het werd donkerder en ik herkende de twolegnesten niet meer. Ik dacht dat ik de nesten wel terug zou vinden maar er waren plots veel meer bomen en struiken. Toen was ik hier en was het nacht." Bran ademde even die in en vervolgde zijn verhaal:"Het was echt niet de bedoeling o hier te blijven, had ik geweten dat hier katten woonden zou ik zeker zijn weggegaan!" Even moest hij zijn tranen verbijten, het katertje wou niet zwak lijken tegenover Timefall. De krijger maakte waarschijnlijk veel meer door en huilde misschien zelfs nooit. "Maar ik weet niet meer hoe ik terug moet gaan en ben dus nu hier", beëindigde de poesipoes het gemiauw. Hij staarde terug naar zijn poten en beet op zijn lip.

{Laat D:}

Onderwerp: Re: Goddamn scared [+Timefall]