Give me a Flash Back. [Appleblossom]

Koperen ogen keken door de takken heen en bekeken het gebied. Een witte laag had alles bedekt met sneeuw, dat kruimelige spul wat Autumnleaf nu voor de tweede keer in zijn leven meemaakte. De eerste keer was toen hij nog een kit was. Maar in die tijd was hij flink gegroeid en uit de kluiten gewassen. Samen met zijn broer Bravesoul was hij een van de grootste van het nest en daar was hij best wel trots op, stiekem. Hij was nu even groot als zijn vader en stak boven zijn moeder uit. Iets wat hij enkele dagen terug kon ervaren toen ze terug was gekomen. Autumnleaf was er weer gewend aan geraakt en vond het nu juist geweldig, dat Lotusleaf terug was. Hij realiseerde nu pas hoe erg hij zijn moeder had gemist. Ze was zo lang weg geweest. Autumnleaf had nooit echt een leegte gevoeld en toch werd een leegte opeens gevuld.Toch had Lotusleaf's terugkomst ook voor problemen gekomen, de poes was er achtergekomen dat Smoketear kittens had gekregen met Lastbreathe en was daar, nou ja, niet vrolijk mee. Zijn vader had spijt als haren op zijn kop, of eigenlijk, zijn hele vacht. Lastbreathe had hem nu ook weer verlaten. Autumnleaf hoopte dat hem niet hetzelfde zal overkomen, met heel zijn hart. Met welke poes kon hem dat dan ovekomen? Ooit? Of misschien vlug? Had hij een poes? Ja, eentje, een die iets voor hem betekende. Autumnleaf wist niet hoe sterk die betekenis was, maar wel dat het een kracht had. Appleblossom. Ze bleef in zijn kop hangen. Zo teder en zo bang en zo mooi. Maar of hij verliefd was? Hij wist het niet zo zeker. Autumnleaf schudde zijn kop en grinnikte. Nu was hij hier voor de jacht. Autumnleaf spitste zijn oren en keek goed rond, op zoek naar een prooi. Hopelijk was er nog wat. Autumnleaf was expres wat naar de grens gegaan. In de hoop dat daar meer zat dan in het midden van het Territorium, waar nu ook al wat katten bezig. Autumnleaf was zo stil mogelijk weg gegaan, in de hoop dat niemand hem had gezien. Nu had hij echt geen zin om met meerdere te jagen. Ze bekeken het maar. Zijn zwarte lippen vormde zich tot een glimlach en een warme gloed ging door zijn lichaam heen, ondanks de kou. Autumnleaf bewoog een poot en merkte hoe stram hij was geworden van het gezit. Misschien was het beter dat hij weer wat bewoog. Stram stond hij op en merkte dat al zijn vier de poten tintelde en zwaar aanvoelden. Fijn. Slapende poten. Een voor een rekte hij ze uit en probeerde er mee te lopen. Uiteindelijk werkte het weer.Maar hij had zijn lesje geleerd, niet de lang stilzitten in de kou. Maar goed, waar bleef die prooi? Alsof je het over de Dark Forest sprak. Een kraai landde vlakbij hem in het sneeuw. De lichte vogel zakte niet door het pak sneeuw en begon te wroeten in het ijskoude spul. Autumnleaf dook in sluiphouding en ging er zo stil mogelijk op af. De sneeuw verzachte het geluid van zijn pootstappen. De kraai leek niks door te hebben, zo druk was het beestje bezig. NU! Autumnleaf sprong naar de kraai toe. De kraai vloog op, maar hij was te laat. Autumnleaf landde met zijn voorpoten op de kraai en drukte hem op de grond. Met een hap beet Autumnleaf de zwarte vogel dood en pakte hem toen op. Vlug begraven in de sneeuw en verder gaan. Toen hij het zo netjes mogelijk had begraven bij een kleine gevallen boom, besloot Autumnleaf om eens bij de River te gaan kijken. Hij draaide zich om en begaf zich vlug naar de river. Bevroren. Een dunne zwarte laag ijs lag er overheen en onder kon je nog steeds de river zachtjes zien stromen. Geen vis, dat was hem iets te koud. Autumnleaf liep even wat rond en keek om zich heen. Ergens kwam deze plaats hem zo bekend voor, terwijl hij niet vaak hier kwam. En toch leek deze plek iets belangrijks te hebben, echter wist hij echt niet wat. Autumnleaf dacht eens diep na en probeerde zich zoveel mogelijk te herinneren. Van alles flitste door hem heen, totdat hij het opeens had. Hij zag Appleblossom zitten, toen ze nog Applepaw was. Het was vlak na de hun ceremonie van kit tot apprentice. Honeypaw was kwaad uitgevallen tegen Applepaw, die was gevlucht, maar Autumnpaw was haar achterna gegaan en haar hier gevonden. Ja, dit was dezelfde plaats! Hij wist het nu echt zeker. Autumnleaf kon het wel uitschreeuwen, maar dan verjoeg hij alles wat ze nog aan prooi hadden. Dus dat was geen slim plan. Autumnleaf ging weer zitten en sloot zijn koperen ogen, terwijl de wind door zijn lichte bruine tabby vacht joeg. Enkele minuten bleef hij daar zitten en dacht aan niks. Totdat een geluid hem opschrikte. Verbaasd keek hij om en was nog verbaasder om te zien wat er tevoorschijn kwam. Appleblossom. Meteen stond Autumnleaf op en liep naar haar toe. ''Hézei hij op een zachte en vertrouwelijke toon. ''Hoe is het met je?'' vroeg hij maar, niks anders wetend. Om voor te zorgen dat hij haar weg niet verspreide, stapte Autumnleaf wat op zij en wachtte rustig af, terwijl hij weer ging zitten. Een warme glimlach hing op zijn lippen en hij liet zijn schouders zakken. Appleblossom wist toch dat ze veilig was bij hem?