This is my place so go away you fool ~ Open

Knalgele ogen gleden over de omgeving. Een rosse kat wandelde door het gebied dat werd beschouwd als haar territorium. De poes was hier nog helemaal niet lang, maar ze had al een plaats uitgezocht die alleen voor haar was. Ze snoof de geuren op en rook een prooi. Eindelijk. Ze was net wakker en had enorme honger. Haar maag knorde al bij de minste geur. Ze trippelde tussen de bomen door en haar ogen zochten naar het dier dat ze geroken had. Een dikke muis was op zoek naar wat zaden en dartelde rond in de takken. De poes liet haar zakken door haar poten en sloop op het dier af. Ze drukte haar oren neer en zwiepte met haar staart. Ze sprong op het dier af en doodde het met één beet. Ze begon het dier meteen op te schrokken en rustig liep ze weer verder. Ze keek om haar heen en sprong over een hoop stenen. Ze deed niet zoveel. Ze verliet ook niet snel haar territorium. Ze was een serieuze kat en was niet hopeloos om naar andere territoriums te gaan. Ze wachtte altijd af tot iemand anders op de hare kwam. Ze liep weer terug naar haar slaap plaats en zette haar ervoor neer. Haar gele ogen gleden over de rustig omgeving. Ze had een goede plek uitgekozen. Een klein bos in de buurt van een hok. Ze wist niet hoe het hok hier kwam, maar het was warm en droog. Ze legde haar staart rond haar poten en keek rustig voor haar uit. Een onbekende geur drong haar neus binnen en ze wachtte nieuwsgierig af. Soms kon ze wel vriendelijk zijn, maar de eerste indruk was voor haar het belangrijkste. Was de kat niemand die ze wou leren kennen, moest deze oprotten of haar nagels zouden wel eens kunnen uitslaan. De poes was niet zoals anderen. Ze was apart en zat altijd op deze plaats. Ze had een kalme blik in haar ogen die niets verraadde. Ze was ook niemand die vanzelf iets zou doen. Ze was helemaal niet aanhankelijk en dat zouden anderen wel snel merken. Ze had nooit behoefte aan vrienden want ze leefde al manen lang alleen. Heel lang dus.

Open ~

De stilte verzwolg alles. Het was drukkend als een zomeravond en voelde beklemmend aan. Het spon webben in zijn brein en vertroebelde zijn gedachten tot een langzame stroom vol klonters. Aegon mocht zich dan elegant voortbewegen, hij ging gebukt onder het gewicht van de leegte die de wereld aanbood. Zoals de dagen nu waren leek de wereld grijs en ééntonig. Zoals het nu was leek alles slecht afgelijnd en vaag. Zoals het nu was leek zijn leven saai. Het gebeurde zo vaak dat hij slaperig werd van zijn eigen gaan en staan. Er waren maar enkele dingen die zijn doen interessant maakten en deze waren zeldzaam. Ze doken op onverwachte momenten op en gaven Aegon een smaak waar hij naar zocht, maar als de kater er zijn tanden in wou zetten en een hap nemen gleed het tussen zijn poten uit. Zelfs een kort gesprek zou hem goed doen, om aan zichzelf te bewijzen dat zijn aard niet wegebde. De kater sloop verder, zijn pootstappen waren bijna niet te horen op de door winter verharde aarde. Rond hem begon er zich een bos te vormen. Bladloze bomen rezen op terwijl het hoge gras in aantal verminderde. Eiken, beuken en essen stonden her en der verspreid en ook het donkergroene mos rukte op. Het beklede de bodem als een zacht tapijt. Aegon liet zijn tong uit zijn bek en proefde de koude lucht. Er hing een oud spoor van merel en een markering van das in de lucht. Verder herkende hij nog verschillende reukjes maar die waren al zodanig vervaagd het moeite niet was om ze na te checken. De wind draaide en een nieuwe vlaag geuren kwam zijn richting uit. Ditmaal was er de bittere stank van tweebeen en het zoute aroma van fresh-kill bij. En nog iets. Een sterke, levendige geur die de andere twee markeringen onderdanig maakte. Eentje vol kracht en bewustzijn. Het was het spoor van een rogue. Aegon draaide zich en volgde de kattengeur, zijn passen waren snel en statig. Er toonde zich binnen de kortste keren een silhouet. De kat had dikke, rossige haren en een sterke bouw. Aegon herkende aan haar geur dat ze tot het andere geslacht behoorde. De poes had keurig haar staart over haar poten geslagen en zat met haar rug naar hem toe. De kater paste zijn tred aan tot een sierlijk sluipen en toverde een mysterieuze glimlach op zijn lippen. "Wel hallo, schoonheid", mauwde hij met een twinkeling in zijn ogen. "Wat doet u hier op een koude dag als deze?", vervolgde de eenling met een stem die dik was van het dichtersgekwijl. Aegon vond het fijn om met de verwachtingen te spelen.

[ Kort D: ]

De rossige poes opende haar bek even om beter te kunnen ruiken. De onbekende geur van een kat kwam steeds dichterbij. Ze legde haar oren wat platter en haar gele ogen begonnen op te lichten, zo leek het toch. Haar staart begon geïrriteerd heen en weer te slaan terwijl de poes begon te wachten tot de schim veel dichterbij zou komen. De schim was al sneller dan eerst en het leek dat de kater, dat ze geroken had aan zijn geur, haar ook geroken had. Hij kwam duidelijk in haar richting. Rowan was benieuwd wat voor kat er deze keer tevoorschijn zou komen. Ze had al een aantal kenmerken dat ze van katers niet in haar buurt hoefde. Haar gele ogen draaiden heen en weer over de omgeving om te zoeken naar een schim, maar die was er niet. Ze hoorde wat kraken achter haar rug en draaide haar om. Een rosse kater kwam in de buurt en kwam naar haar toe. Een mysterieuze glimlach was te zien op zijn snuit. Ze keek hem ongeïnteresseerd aan terwijl ze luisterde naar zijn woorden. Nummer één dat zij al haatte. "Wel hallo, schoonheid" "Wat doet u hier op een koude dag als deze?" Licht geërgerd richtte ze haar felle gele ogen op hem. Ze zwiepte nog steeds gevaarlijk met haar staart dat een teken gaf dat ze geen zin had in dit gedrag en dat hij het zou kunnen voelen. "Hallo, vreemdeling." beantwoordde ze uiteindelijk de eerste woorden. Haar stem was mysterieus, maar vol kalmte. Ze kon haar uitstekende kalmeren en kalm houden tot ze zou moeten uitbarsten. Ze stond op en begon rond de kater heen te lopen. Haar gele ogen gleden over hem heen terwijl ze begon te praten over zijn tweede vraag: "Wat ík hier doe? Ik weet niet, maar ik denk dat jíj hier degene bent die op míjn territorium is beland.." De poes stopte vlak voor zijn neus en haar felle ogen werden in de zijne gedrukt, wachtend tot hij weer zou gaan antwoorden.

Bij elk woord dat zijn tegenspeelster zei krulde zijn glimlach meer naar boven. Zij had het spel door, deze poes begreep de regels. Het was natuurlijk grappig als katten woest werden en als dolle honden begonnen rond te stormen of als ze hartverscheurend begonnen te janken en met beide poten in de val trapten maar net als iedere kat vond Aegon het ook wel eens fijn dat er iemand was die mee kon doen. De stem van de poes was dik en zoet als honing. De worden stroomden traag over haar lippen, verzwaard door zwoele mysteriën. "Hallo vreemdeling", klonk het kalm. De poes begon om hem heen te cirkelen. De rogue liet zijn ogen zwoel schitteren, zwaarmoedig als een zomeravond. "U vereerd me door tegen me te spreken, madame", spon hij. De poes stond nu recht tegenover hem en begon weer te praten, ditmaal strenger:"Wat ík hier doe? Ik weet niet, maar ik denk dat jíj hier degene bent die op míjn territorium is beland..." Aegon onderdrukte een lach maar liet wel toe dat zijn mondhoeken weer eens naar boven puntten. Zijn tegenspeelster stond nu recht tegenover hem, haar krachtdadige ogen waren net poelen gesmolten goud die in de zijne priemden en haar neus kon de zijne bijna raken. Hij bracht zijn kop naar haar oor en fluisterde dichterlijk:"Je bent mooier als je niet zo snauwt, schat." De kat keerde terug naar zijn plaats en wachtte even voor hij antwoord gaf. Zijn ogen bleven de hare vasthouden. Toen zijn spreken voor een uitwerking had gezorgd ging de kater verder:"Hoe zou ik moet weten dat jij hier je optrekje hebt? Als je aan de rand van een bosje naar mijn goddelijke lichaam staart en de boel onderkwijld heb ik niet meteen door dat jij hier woont." De sluwe kater bleef kalm in zijn rol; wat hij ook mocht zeggen, de zoetheid van zijn stem ebde niet weg. Het leek alsof het vastgevroren zat aan zijn woorden. Aegon stond op en trippelde wat rond, zijn staart zwiepte brutaal heen en weer als een vaandel. Met zwierige passen paradeerde de rogue over de kleine open plek. Het was er zo goed als leeg, afgezien een houten hok dat verdacht veel leek op iets dat was ter wereld kwam door twoleg handen. "Hebben je tweebenen dat voor je gemaakt?", mauwde hij gracieus, al waren de woorden aangedikt met het gif van smaad. "En mag ik uw benaming weten, al zal deze ongetwijfeld bij uw prachtige uiterlijk passen", besloot Aegon met een mierzoete lach.

~~{flutje}~~

De rosse poes liet haar blik over de kater heenglijden. Ze ging zitten en keek hem kalm aan. Hij was duidelijk een spelletje aan het spelen, maar ze had een goed humeur om mee te spelen. Ze zwiepte met haar staart en likte haar poot schoon waarna deze over haar oor gleed. "U vereerd me door tegen me te spreken, madame" Haar ogen staarden naar de kater. Even waren de woorden raar en klonken ze verkeerd, maar ze was nog steeds aan het meespelen met hem. "Je bent mooier als je niet zo snauwt, schat." De rosse poes grijnsde even vals bij die gedachte, maar ze veegde de grijns alweer weg en zette een glimlach op. Ja, snauwen kon ze heel goed als het moest. Als hij niet oplette, konden de woorden nog een stuk feller worden. Ze snoof zacht en keek hem aan. Hij was heel dichtbij gekomen om de woorden te kunnen fluisteren, maar hij kwam weer op zijn plaats te staan. "Hoe zou ik moet weten dat jij hier je optrekje hebt? Als je aan de rand van een bosje naar mijn goddelijke lichaam staart en de boel onderkwijld heb ik niet meteen door dat jij hier woont." Ze rolde met haar ogen bij de woorden. Ze keek hem strak aan en snoof zacht. "Gebruik je neus dan een stuk meer dan je zoete woorden, liefje." Ze zwiepte nog een keer met haar staart en volgde zijn bewegingen op. Hij begon over het houten hok te praten dat ze gevonden had. "Hebben je tweebenen dat voor je gemaakt?" Ze liet haar blik er even over glijden waarna ze haar tot hem richtte. "Mijn tweebenen? Denk je dat ik bij zo'n idioten leef? Ik heb dit gevonden en tot mijn plaats gemaakt. Tweebenen komen hier niet meer." Ze keek hem aan en probeerde kalm te blijven. Ze had geen zin om nog wat te gaan vechten en zeker niet met hém. "En mag ik uw benaming weten, al zal deze ongetwijfeld bij uw prachtige uiterlijk passen" Ze keek hem aan en knikte maar. "De naam is Rowan."

Onderwerp: Re: This is my place so go away you fool ~ Open