Nachtwandeling

Shadekit werd versuft wakker. Slaperig knipperde hij met zijn oogjes en keek rond in het duister. Hij voelde zijn moeder vacht tegen zich aan liggen. Shadekit rilde ondanks de warmte die zijn moeder afgaf. Hij kroop dichter tegen haar aan en sloot zijn oogjes weer om in slaap te vallen. Lang bleef hij stil liggen, luisterend naar de ademhaling van zijn broertjes en zusjes en voelde hij hoe de borstkas van Purplestorm heen en weer ging. Hij hield zicht doodstil en bewoog niet, hij wou niemand wakker maken door hen aan te stootten of gewoon door te veel geluid te maken. Koppig probeerde Shadekit weer in slaap te vallen. Rustig haalde hij adem en dacht aan vredige dingen en saaie om hem te laten slapen. Niks leek te werken en hij voelde zich onrustig worden. Hij wou weg maar stel nou dat hij zijn broertje of zusje wakker maakte. Met nog gesloten ogen beet hij op zijn onderlip en stond toen zachtjes op. Eventjes wankelde hij moeizaam en wist zijn evenwicht met moeite te bewaren. Zijn poten waren nog klein en straks zakte hij in een omdat hij te zwaar was voor zijn pootjes die nu trilde onder zijn gewicht. Bang om in elkaar te zakken of iemand wakker te maken liep hij het hol uit. Zijn voetkussentjes dempte zijn voetstappen op het koude gesteente wat hem wat rustiger maakte. Zo snel als hij kon glipte hij naar buiten de koude nachtlucht in. Bij de ingang en tevens de uitgang bleef hij staan. Verwonderd keek hij naar boven, de hemel was zo zwart als zijn vaders vacht. Vol met glinsterende stipjes, het zag er mooi uit, betoverend. Hij grijnsde en probeerde een van de stipjes te vangen maar haar poten zwaaide maar wat in de lucht. Iets beteuterd keek ze naar de glinsterende stipjes, ze leken zo dichtbij maar waren zo ver weg. Hoe kon dat. Shadekit ging zitten en keek naar de sterren proberend de vraag in zijn hoofd te beantwoorden. Een tijdje bleef hij zo zitten, bedenkend wat het antwoord kon zijn. Toen hij niks wist te verzinnen besloot hij door te lopen, morgenochtend zou hij het wel aan pappa of mamma vragen, die wisten tenslotte alles. Zijn blik gleed voor de laatste keer naar de ster en keek toen weg in de zwarte nacht.
Zijn poten waren nu wat meer gewend aan het gewicht van zijn lijfje en trilde niet meer zo erg. Nieuwsgierig snuffelde hij aan plantjes maar at ze niet. Misschien was het wel vies en liet ze dus onaangeroerd staan op hun plekje in het maanlicht. Zijn staartje stond fier omhoog en zwaaide wat heen en weer terwijl Shadekit zijn wandeling voortzetten. Hij bleef dichtbij de den maar niet te dicht. Als hij te veel geluid maakte zouden ze het gelukkig niet horen, of anders niet zo hard dat ze gewekt werden. Zijn aandacht werd getrokken door iets nieuws. Een bosje stond in de schaduw maar de rode besjes die er aan hingen gaven haast licht zo fel was het. Zijn ogen fonkelde van nieuwsgierigheid en hij liep er snel heen. Zijn neus tastte het kleine rondje besje af en zag dat het bestond uit allemaal kleinere besjes. De kleur rood was meer donkerrood dan echt rood zag ze nu ze dichterbij was. Zijn bek ging open en brak een takje met besjes af en legde ze neer op te grond. Drie besjes aan een takje. Onderzoekend plette hij een besje met zijn rechterpoot waar sap uitspatte. Het was net zo donkerrood, bijna paarsachtig. Aarzelend keek hij naar de besjes die overgebleven waren. Zou hij er eentje eten, zouden ze lekker smaken, waren ze zoet of zuur. Allemaal vragen schoten door zijn hoofd. Het geluid van voetstappen deed hem omkijken. Wie was daar..

Nacht. De tijd dat de dag verdween in een met zwart omfloerste werkelijkheid. De tijd waarin alles wat ooit iets was geweest iets anders werd, al leek het soms nog zo vanzelfsprekend. De nacht was een meester in het verhullen van dingen. De nacht was de tijd voor geheimen en voor twijfel. De tijd waarin je rekening moest houden met alles, maar je moest laten leiden door je gevoel. Die gedachten schoten door Raindrops hoofd toen ze die nacht wakker werd in de Warriors Den en naar buiten staarde. Haar staart zwiepte zachtjes achter haar toen ze opstond om evenwicht te bewaren. Het duister lokte de cyperse poes op een vreemde manier. Vannacht was ze buiten.
Raindrop zette een paar stappen uit de Den, alvorens stil te blijven zitten om het hemeldak dat haar wereld overspande te bewonderen. Stilletjes dankte ze Starclan voor het feit dat ze dit wonderbaarlijke schouwspel mocht aanschouwen, dat haar ogen dit wonder gegund was. Raindrop keek met een lichte glimlach om zich heen en stond weer op. De frisse kou buiten deerde haar geenszins, maakte niet dat ze weer terug naar binnen wilde. Dit was het leven waar ze aan gewend was, het leven waar ze van hield. Het leven in een Clan waar ze voor leefde. Raindrop liep kordaat maar stilletjes verder, niet van plan haar vertrek te verraden aan wie dan ook. De kans dat er anderen buiten liepen was immers klein. Het was een zware dag geweest voor iedereen. De Apprentices hadden getraind, terwijl de overige Warriors gejaagd en gepatrouilleerd hadden. Dat was meer geworden, in verband met de rogue's die steeds meer gesignaleerd werden. Een bekende geur drong haar neus binnen, al kon ze hem niet helemaal plaatsen. Een.. Shadowclankater. Haar spieren verslapten iets. Een jonge. Een kit. Raindrop liep voorzichtig naar de plaats waar de geur vandaan kwam. Shadekit! Ze zag hem zitten, vlakbij rode besjes. Die waren giftig! Haar pas versnelde tot ze naast hem kwam te zitten. 'Niet eten, Shadekit,' zei Raindrop zachtjes. Zij was nog maar pas weg uit de Nursery, nu Purplestorm er met haar kittens bijgekomen was. Misschien kende hij haar nog wel. Haar kittens lagen er immers ook nog. Raindrop onderzocht de besjes even. Juist, die waren niet goed voor een kat, zeker niet voor een kit. 'Daar wordt je alleen maar ziek van,' glimlachte ze zachtjes naar de kit van Shadowclan, die zomaar het kamp uit was geslopen. Eigenlijk zou ze hem terug moeten brengen en een preek geven. Weerhield het duister haar van deze behandeling, of was ze gewoon te aardig? Raindrop vergat de gedachte zo snel als hij in haar opgekomen was. Ze bleef de kit aankijken, met vragende ogen.

- O.o jouw post is goed! -

Het maanlicht liet de kat, in dit geval poes, duidelijk verschijnen. In het duister had de kit nauwelijks kunnen zeggen wie het was. Al kende hij nog niet alle leden van zijn Clan, papa en mama zouden hem en zijn zusje en broertje vast snel laten kennismaken met de rest van de leden. Toch was dit anders, de poes die aangesneld kwam zag eruit als een bekend iemand die hij eerder gezien had. Er kwam alleen nog geen belletje rinkelen wie het was. De geur zei dat het een Shadowpoes was dus bang voor een aanval was hij niet, wel voor een preek..
Toen de poes vlak naast hem stond herkende hij haar pas. 'Raan..' Probeerde hij haar naam uit te spreken maar het kwam er al meteen niet uti zoals hij wilde. 'Rain..' Hij stopte, praten was niet bepaald iets makkelijks maar met veel oefenen zou het wel lukken. Nu stokte zijn stem steeds nadat hij net een woord had gesproken. 'Drop,' zei hij als laatste. 'Raindrop!' Hij grijnsde haar naam zachtjes te fluisteren in het duister. In de schaduw stonden ze naast het bosje die dus giftige bessen bevatten. Iets beteuterd keek hij naar de besjes, ze zagen er juist zo lekker uit. Het was maar goed dat hij zijn poot niet had schoongelikt, dan had hij nu vast met een pijn gezeten en moesten papa en mama hem helpen en weer genezen. Dan zou een preek krijgen tot zijn oren ervan begonnen te gonzen. Shadekit kromp wat ineen wachtend op de bestraffende preek van Raindrop. Hij kende haar per toeval omdat hij en haar kits samen hadden gezeten in de Nursery. Hij keek haar afwachtend aan maar de preek bleef uit. Alleen een vragende blik. Verbaasd ging hij weer normaal staan. 'Geen pr.. preek.?' Vroeg hij nog licht stotterend. Zijn kopje ging een tikje schuin en keken vragend terug naar Raindrop. Hij kon er nog steeds niet bij dat de besjes giftig zouden zijn voor hem maar hij geloofde de poes. Ze was zelf moeder dus zal ze heus geen kit bedriegen, en als ze iets tegen hem, of zijn familie had gehad dan had ze hem gewoon die besjes laten eten en later gezegt tegen hun Clanleider dat ze hem dood had gevonden met bessensap op zijn bek. Hij zette zijn linkerpoot stevig in het stofzand en haalde het een paar keer heen en weer waardoor er paars rode strepen over de grond ontstonden. Hij hief zijn pootje weer op en snuffelde er aan om te zien of er nog sap opzat. Door het zand het stof vlak bij zijn neus begon hij onregelmatig diep adem te halen en liet toen een nies horen. Hij voelde zich warm worden van schaamte en zijn blik bleef hangen bij zijn poten. Wanhopig hopend dat de schaduw zijn extra rode kleur zou verbergen, of dat Raindrop het niet zou opmerken.

-Bedankt jouwe is ook goed =D-

De kit keek snel om, maar liet de besjes met rust. Raindrop glimlachte vertederd toen de kit probeerde haar naar uit te spreken. 'Raan..' poogde hij. Raindrop knikte hem bemoedigend toe. 'Rain.. Drop.. Raindrop!' Shadekit leek best tevreden met het feit dat hij al wat kon spreken. 'Ja, Shadekit, dat heb je helemaal goed,' mauwde Raindrop tevreden. De besjes glommen verleidelijk in het donker, al wist Raindrop wel beter. Ach ja, nu zou hij het zeker wel onthouden. 'Geen pr.. preek?' Shadekit leek verbaasd daarover. Raindrop glimlachte nogmaals. 'Nee, geen preek. Tenminste, als je niet vaker meer alleen het kamp uitgaat. Het kan gevaarlijk worden 's nachts,' mauwde Raindrop, tot haar spijt merkend dat het toch een preek werd, in een korte uitvoering. Een zachte nies haalde haar uit haar gedachten. Shadekit. Blijkbaar had hij wat zand of iets dergelijks in zijn neus gekregen. Raindrop lachte zachtjes. Hij zag er schattig uit, net zoals iedere kit eruit hoorde te zien. Het maanlicht bescheen het kleine katertje naast haar. Raindrop keek even naar hem. Ze had geen zin om terug te gaan naar het kamp. 'Zal ik je wat van het territorium laten zien? 's Nachts ziet het er altijd mooi uit. Overdag leer je het nog wel kennen,' mauwde Raindrop. Ze had het idee dat dit katertje geen onverantwoordelijk rotkatje was. Hij zou de schoonheid van de nacht op de een of andere manier vast weten te waarderen. Plus het feit dat geen van beide slaap leek te hebben.

-Bedankt -

Al zei Raindrop dat hij geen preek kreeg hij kreeg toch een soort van preek. Het was eerder een verkorte versie maar hij kon er mee leven. De normale preken die hij zou krijgen waren veel langer en erger, en niet te vergeten saaier! Hij knikte, hij was alleen maar naar buiten gegaan omdat hij het niet langer uithield binnen. Nu kon hij tenminste wat doen en hoefde hij niet bang te zijn iemand wakker te maken. Raindrop lachte zachtjes en stelde voor om hem het territorium te laten zien. Shadekit kreeg een glimlach van oor tot oor. Meestal mochten kittens nog niet ver weg van hun hol. Nu zou hij veel meer zien in een dag dan weken smeken bij zijn vader en moeder. 'Ja heel graag. Meestal mag ik niet ver van het hol.' Miauwde hij zachtjes maar enthousiast. Hij was best benieuwd wat hun territorium was en hoe ver het zo reiken. Als hij appentrice werd zou hij vast een warrior worden net zoals zijn vader. Shadekit wist wel dat er nog meer rangen waren maar de kans dat hij een Medicine cat kreeg als mentor was heel erg klein. Hij wist niet eens of planten hem wel interesseerden. Hij was nieuwsgierig naar allemaal dingen. Zo dus ook planten, maar of hij het altijd wou doen wist hij zo net nog niet. Ach ja, hij had nogal wat maanden te gaan voordat hij een appentrice zou worden. Van de ene poot wipte hij naar de andere zo ongeduldig en gespannen was hij om de rest van het territorium te zien. Al was het in het donker, dat maakte alles juist mooier. Shadekit keek grijnzend naar Raindrop tot ze het voortouw zou nemen.

'Ja, heel graag. Meestal mag ik niet ver van het hol.' Raindrop raakte ook enthousiast van de blijdschap van deze kitten. Dus begon ze. Met een zwiep van haar staart draaide ze zich om en liep verder. 'Kom mee Shadekit. Vannacht zal ik je gids zijn.' Ze liep de eerste stappen zonder iets te zeggen, maar zodra ze iets interessants zag veranderde dat. 'Hier heb je de moerassen. Ze zijn verraderlijk; als je niet oppast zak je erin weg. Hier kun je op kikkers jagen. Al zou ik je dat niet aanraden. Ze zijn goed oefenmateriaal, maar smaken verschrikkelijk.' Raindrop keek even of de kit haar volgde en begon wat langzamer te lopen. De droge bladeren knisperden onder haar poten. De herfst was er weer. Nu kwamen ze langs het Donderpad; ze hadden al een flink stuk gelopen. 'Hier is het Donderpad. Je kunt er maar beter niet overheen. Die monsters..' Er zoefde een enorme auto voorbij. 'Die dus,' lichtte Raindrop toe,' remmen niet voor katten. Aan de andere kant is Thunderclanterritorium.' Ze liep weer verder, van alles vertellend over de dingen waar ze langs kwamen. Uiteindelijk kwamen ze aan bij het gebied waar Apprentices getraind werden. 'Hier worden Apprentices getraind. Als jij zes manen bent weet ik zeker dat jij hier ook rond zult lopen,' glimlachte Raindrop vrolijk. Hier had ze met Ashpaw ook getraind. Deze plek hing vol met herinneringen, ook uit haar eigen Apprenticetijd. En dat maakte het nu juist zo mooi.

Met ingehouden spanning liep Shadekit met grote grijns op zijn smoel Raindrop achterna. De queen zei niet veel tijdens het lopen maar vervolgde op een goed tempo haar weg. Shadekit moest op een drafje lopen om haar bij te houden, zijn voetkussentjes dempte het geluid van zijn voetstappen waardoor het oranje katertje geruisloos achter de poes kon aanlopen. Zijn oren draaide wat rond op zoek naar geluiden van de nacht. Soms hoorde hij een uil en zocht dan met zijn groene kijkers naar de roofvogel. Meestal zag hij alleen de lichtgevende ogen van het dier die meteen weer wegvloog als je meer dan vijf seconden oogcontact had. Zonder achterop te raken onderzocht hij hij het territorium door wat zigzaggend te lopen, voor de veiligheid niet meer dan vijf meter van Raindrops zijde te wijken. Tot zijn verbazing zag hij vogels slapen in hele hoge takken waar zelfs hij niet bij kwam zonder al te veel geluid te maken. Hij nam geen poging om ze te storen en liep door. Af en toe bleef hij staan bij een pootafdruk of een ander spoor om te snuffelen en de geur op zich te nemen om vervolgens een sprintje te trekken naar Raindrop. Hij was onvermoeibaar en toen hij vreemd gekwaak hoorde keek hij contstant om zich heen. Zijn ogen zagen niks vreemds, maar zijn neus rook water en grond met verschillende stinkende geurtjes erbij. Vragend keek hij naar zijn gids die begon te praten. Het waterige stinkende was dus een moeras en het gekwaak kwamen van kikkers. Shadekit dribbelde weer verder achter Raindrop aan de informatie die hij had gekregen herhalend. Het gekwaak storf achter hun weg.
Onder zijn poten hoorde hij opern geritsel en gekraak. Wat verbaasd keek hij naar zijn poten en zag een bladermotief maar dan bruin en het brak snel. Onder het lopen pakte hij een blad tussen zijn tanden en keek of het eetbaar was. Dit leek niet het geval, het was zelfs vies. Hij grimaste en spuugde het uit. Ondertussen waren ze bij iets nieuws aangekomen. Vlak voor hun zag hij een zwartgrijze grond met witte strepen erdoor. Nieuwsgierig ging hij erop staan en voelde meteen dat dit geen normale grond was. Het voelde hard en oncomfortabel aan. Het donderpad werd het genoemd. Hij sprong ervan af en net kwam er een monster met een hoop herrie aanrijden. Geschrokken liep hij naar Raindrop en ging tussen haar poten staan, schuw kijkend naar het Donderpad. "Waarom delen we dit met de Thunderclan? Hebben ze niet genoeg eigen territorium ofzo?" Vroeg hij iets verontwaardigd. Deze grens konde ze zonder veel moeite oversteken. Terwijl de warriors uit moesten kijken voor de monsters.
Hun tour door het territorium werd vervolgd. Ze gingen wat dieper het kamp in en zag toen Raindrop stoppen. De appentrice Trainde hier door hun mentor opgeleid. Verlangend keek hij naar de plek. "Hoe lang duurt zes manen?" Miauwde hij vragend. Hij wou geen kitten zijn en alleen maar slapen en eten. Hij wou patrouilles maken met zijn mentor en een goede Warrior worden!

De kleine oranje kater hield haar goed bij en dwaalde geen moment af. Raindrop was daar erg tevreden over. Hij werd niet eens overreden, wat natuurlijk ook niet de bedoeling was. Ze glimlachte tevreden toen hij haar steeds bij kon houden en ook nog van alles onthield. Haar eigen kittens waren liever lui dan moe, dat zou de leeftijd wel zijn. Ze vertelde ook nog iets over Thunderclan. 'Dat hebben Thunderstar, Shadowstar, Riverstar en Windstar vroeger zo besloten. Dat dit de grenslijnen zijn.. als er nu iets aan veranderd zou worden is dat door oorlog. En daar ben ik persoonlijk niet voor,' glimlachte Raindrop. De kit leek al uit te kijken naar zijn Apprenticetijd. 'Hoe lang duurt zes manen?' Hij mauwde het echt zo vragend. Raindrop rekende even snel. Zes maanden zijn 180-185 dagen. Jij bent nu ongeveer 14 dagen oud, dus je hoeft nog maar 171 dagen te slapen, te eten en wakker te worden.. dan ben je zes maanden oud!' Ze glimlachte vrolijk naar de kit. 'Ik wed dat jij veel plezier zult hebben met de kat die je mentor mag worden. Je mentor ook met jou. Je bent leergierig, en dat is een fijne eigenschap voor Warriors, echt waar! Ik heb één Apprentice gehad, hij is nu Medicine Cat Apprentice.' Raindrop stopte maar weer met praten. Ze was al een beetje lang aan het woord. 'Wil je nog iets zien?' vroeg ze toen maar. De maan begon alweer te zakken.

Shadekit schraapte met zijn pootje over de grond en tilde hem op en zette hem vlak neer naast die van Raindrop. Hij wist dat hij klein was maar zijn pootje leek zo klein met vergeleken met die van de Warrior poes. Het was een onwaarschijnlijke gedachten dat hij ooit misschien boven deze poes zou uitsteken, of boven zijn ouders. Toen Raindrop vertelde hoeveel dagen er nog waren voordat hij een appentrice was werkte niet bepaald bemoedigend voor de jonge kater. 171 dagen, 171 dagen moest hij het duister zien komen vallen en het licht weer zien opkomen. 171 dagen, Shadekit wist niet een hoeveel dat was. Hij wist dat hij vier poten had, dat had bijna elke kat, maar zelfs de hele Clan bij elkaar zou geen 171 poten halen. Zijn blik ging naar zijn poot en wenste vurig dat hij opeens zo groot werd als die van Raindrop, zijn lijf er natuurlijk bij gegroeid. Hij wou helemaal geen 171 dagen wachten, dat duurde veels te lang. In die tijd werd hij nooit een fatsoenlijke appentrice die later als Warrior zijn Clan goed kon dienen. De depressie stond erg dichtbij tot de vrolijke lach van Raindrop en haar bemoediging hem weer wat opfleurde. 'Ik word de beste Warrior die de ShadowClan gekend heeft. Nog beter dan pappa!' Hij grijnsde weer en die gedachten vond hij wel leuk. Hij zag zichzelf al, groot en stoer. Ze zouden hem als een ware held zien, een kater met meer moed dan alle anderen. Sterker dan hun tegenstanders en hij zou de grenzen veilig houden. Zijn broertje en zusje zullen tegen hem opkijken en zijn moeder zou een traantje wegpinken als ze zou zien hoe groots haar zoon was geworden. Hij wist zeker dat zijn vader heel erg trots zou zijn op hem en blij was met z'n zoon als hij. Misschien schopte hij het wel zo ver dat hij Clanleider werd en dat de Starclan hem accepteerde daarvoor.
Allemaal kleine kittendromen dwaalde door zijn kop heen, de een nog grootser en gekker dan de ander. Tot de jonge kit weer met beide benen op de grond werd gezet. De vraag van Raindrop deed hem kort nadenken. Zijn blik ging naar de glimmende ronde maan die al laag hing. Zijn pootjes voelde wat pijnlijk aan van het vele lopen en zijn oogjes prikte een beetje van de slaap maar eigenlijk wou hij nog veel meer zien. 'Wat is er nog te zien?' Miauwde Shadekit nieuwsgierig. Als er nog meer plekken waren dan kon hij die toch nog wel bezoeken, ze waren nu toch bezig. 'Waarom is de Medicine cat eigenlijk zo speciaal?' Miauwde hij half in zichzelf. 'Hij red wel levens en helpt bij verwondingen en nieuwe kittens maar dat is toch niet zo groots? Ik bedoel..' Shadekit staarde intensief naar de grond, hij was bang dat hij nu onrespectvol overkwam tegenover een hoge rang maar hij vroeg zich af en dit was een van de kansen om de waarheid te horen. Het zinnetje Dat-snap-je-wel-als-je-groot-bent kende hij nu wel. 'Warriors bewaken toch de grenzen en houden alles veilig voor de Elders en de Kits? Hun wagen hun leven voor de Clan, terwijl de Medicine Cat niet hoeft te vechten.' Maakte hij snel zijn zin af, nog steeds kijkend naar de grond onder zijn poten. Zou Raindrop nu boos worden, Shadekit hoopte vurig van niet.

Shadekit leek even weg te zinken in al zijn kittendromen. Ja, die waren mooi, daar kreeg je de hoop en de moed van om verder te gaan. Raindrop had vroeger nooit durven dromen dat ze al Deputy had kunnen worden.. en nu was het waarheid. Hard werken loonde dan toch. 'Wat is er nog te zien?' Daar moest Raindrop over nadenken. Misschien wat in het kamp? De Warrior's Den? Haar eigen kits hadden daar dolgraag binnengewild. Waarom wist ze niet precies meer, maar ze hadden het geweldig gevonden. De vraag van Shadekit had ze zelf nooit bedacht, maar hij dacht blijkbaar meer na. 'De Medicine Cat heeft contact met Starclan en heeft indirect een heleboel invloed op de Clan,' legde Raindrop uit. Als je in de geestenwereld verloren raakt.. dan kun je beter met Starclan zijn.' Haar stem werd iets zachter toen ze naar de sterren staarde. Wat een prachtig gezicht. 'Maar Warriors verdienen ook veel respect. Ik weet zeker dat, als je je best doet, jij ook een gerespecteerde warrior wordt,' vertelde ze de kit. Purplestorm en Scytheshade zouden trots op hem zijn. Dat verdiende hij ook. Raindrops ogen glommen zachtjes in het licht van de maan. Plotseling voelde ze zich al ouder, zo naast een kit, maar ook wijzer en gewoon in balans. Het voelde juist hier te zijn, in deze Clan, in dit leven. Bedankt, Starclan, zei ze in haar gedachten. Ze had zoveel geluk!

- Sorry voor de flutpost.. moest weg-

De jonge kit dacht is goed na over het antwoord van Raindrop. Hij kende de details van de Starclan niet maar hij wist genoeg erover om te weten dat het een van de belangrijkste Clans was en dat je erheen ging als je ademloos was. Hij was te jong om te weten hoe het was als iemand dood ging maar het leek hem niet prettig. Het vooruitzicht dat je daarna opgenomen zou worden door de Starclan leek hem toch wel een fijne troost. Vanaf daar zou je over je familie en Clan kunnen waken. De Starclan wist dingen die de vier Clans niet wisten, en hun Medicine kon met hen in contact komen. Bij het idee alleen al begonnen zijn felgroene ogen te glimmen van spanning en op zijn smoel verbede zich een glimlach. "Ik word de beste Warrior die de Clan ooit gekend heeft." Zei hij vol trots en stak zijn oranje borstje vooruit. "Geen Rogue of indringers zullen maat een stap in het territorium durven te zetten!" Hij glimlachte zijn tandjes bloot die zachtjes blonken in het witte maanlicht. Shadekit rekte zich kort uit en schudde zijn kopje wat. De nieuwe spannende vooruitzichten gaven hem energie die hij nodig had. Hij had al de grenzen gezien en als kit mocht je zo wie zo niet buiten het territoria, nu was hij er vlak bij geweest. Hij had de code niet gebroken dus zouden ze geen straf krijgen. De beste Warrior kon geen straf krijgen, die moest een goed voorbeeld zijn voor de katten om hem heen. Een inspiratiebron en held. "Ik wil wel nog meer zien als je nog wat plekjes weet. Ik ben niet moe!" Miauwde hij zachtjes maar vrolijk. Deze dag was de beste tot nu toe, wie wilt er nou met zijn broertjes en zusjes spelen als je zo veel kan leren!

De zon kwam bijna op, maar Raindrop vond dat er nog wel tijd was om naar een boom te gaan die bekend stond als de Arendboom. Ooit zou er een grote vogel op geland zijn. Die was al jaren niet meer gezien, maar de boom was ook indrukwekkend. En ze wilde wedden dat de kit, met zijn verbeelding, er zeker een grote vogel op kon zien zitten. 'Ik word de beste Warrior die de Clan ooit gekend heeft.' De kit sprak trots en vol zelfvertrouwen. 'Geen Rogue of indringer zal ook maar een stap in het territorium durven te zetten!' Shadekit glimlachte, nog steeds vol trots. Raindrop glimlachte hem toe. 'Ja, ik denk dat het je wel gaat lukken, kleine kit,' lachte ze. Raindrop was ervan overtuigd dat positief commentaar kon helpen. Vooral bij een goed doel. 'Ik wil nog wel meer zien als je nog wat plekjes weet. Ik ben niet moe!' Shadekit's ogen glommen vrolijk. Raindrop trok een geheimzinnig gezicht. 'De zon komt bijna op, de mist maakt bijna plaats voor dauw, maar... ik denk dat wij nog genoeg tijd hebben om naar een grote, machtige boom te gaan. De Arendboom.' Ongetwijfeld had hij er wel eens wat van gehoord, maar toch. Raindrop wenkte hem met haar staart en begon in de richting van de boom te lopen. 'Heel lang geleden was er een grote heerser, die de macht had in het luchtruim. Zijn machtige vleugels omspanden wel de afstand tussen die twee bomen..' Raindrop wees op twee bomen die flink wat staartlengtes van elkaar afstonden. '..en zijn snavel kon zelfs Brokenstar van de grond plukken zonder al teveel moeite. Zijn nest was in de boom die groot en sterk genoeg was de vogel te dragen. Maar al sinds jaren is de Arend niet meer gezien. Toch leeft hij nog in onze herinnering. Zie hier; de Arendboom.' Raindrop stopte voor een enorme boom, helemaal geen woudreus, maar voor katten toch een flinke eik. Haar blik gleed omhoog, naar het kruin van de boom. Vroeger was ze ervan overtuigd geweest dat de vogel er nog moest zijn, nu geloofde ze er niet meer in.

Raindrop had er ook vertrouwen in, nou dan was er toch geen twijfel over mogelijk dat hij een goede Warrior werd. Waarom zou hij nog 171 nachten wachten, hij kon nu toch alvast beginnen met trainen en dan een held worden! Toch wist Shadekit in al zijn gloriedromen dat Brokenstar hem nooit een mentor zou geven op zijn leeftijd. Zijn vader en moeder zouden er vast ook niet blij mee zijn. Gelukkig was dromen niet verkeerd en deed hij dat nog even, dromen hoe het was om een Warrior te zijn en daarna het nog ook echt worden.
Raindrop liet hem weer wakker woden uit zijn droom en vertelde waar ze heen gingen. Bij het woord de Arendboom gingen zijn oren wat omhoog en naar voren staan. Hij had er wel is over gehoord. Niet veel, soms kwam de naam toevallig in een gesprek voor maar niemand praatte er echt veel over. Dat Raindrop een geheimzinnige uitdrukking kreeg maakte hem nog nieuwsgieriger dan hij al was. Hij liep vlak naast haar en hing aan haar lippen. Alle informatie over de Arendboom zoog hij op en herhaalde het in zijn hoofd zodat het zou blijven zitten. Als iemand ooit weer is zou praten over de Arendboom dan kon hij er wat meer over vertellen. In gedachten stelde Shadekit zich voor hoe Brokenstar van de grond werd gepikt alsof het een muisje was en hoog in de lucht werd gehesen. Door een mus met een grotere snavel en een stoerdere kop, zijn ogen zouden scherp en gevaarlijk staan en hij zou zijn grote machtige vleugels spreidden, vleugels zo groot dat hun territorium in zijn schaduw zal vallen. De ´´Arend´´ zou wegvliegen met Brokenstar in zijn scherpe klauwen en vloog hoger dan de hoogste wolken. Verder dan de sterren die aan de hemel hingen. De gedachten was angstaanjagend en tegelijkertijd spannend voor de jonge kit.
Shadekit had nauwelijks door dat Raindrop gestopt was, zo ingenomen was hij door het verhaal. Toen hij stopte keek hij recht tegen een boomstam aan. Zeker meer dan drie keer zijn breedte. Langzaam ging zijn blik, en daarmee zijn kop, omhoog tot de kruin. Zijn hoofd kon niet meer verder naar achteren dus moest hij een stapje achteruit doen om de boom in volledig zicht te krijgen. Zijn bek vormde een kleine ''o'' en zijn ogen werden groot. Het was echt een grote boom. Zijn verbeelding begon weer op te spelen en in zijn gedachten zag hij een mega nest waar de Arend in lag. Onder zijn poot zat Brokenstar die luid miauwden om gered te worden. De kit keek naar Raindrop die ook keek naar de boom maar zag geen angst wel ontzag. 'Het is echt een grote boom..' Zei hij vol ontzag en respect. 'Wordt de Arend boos dat we zijn boom bezoeken? Straks maken we hem wakker.' Zei hij licht bezorgd. Als Brokenstar al opgepakt kon werden, dan viel hij vast uit zijn klauw te pletter.

Raindrop keek omhoog, evenveel ontzag voelend voor die grote boom als Shadekit. Als ze in zijn ogen had gekeken had ze alle fantasie tot leven zien komen in dat kleine kopje. Raindrop wist dat ze vroeger vol bewondering naar de boom had zitten staren, alsof de arend elk moment kon verschijnen. Dat geloof was wat gesleten, maar nu ze hier zat, haar lijf omringd door de grassen die uit de vruchtbare grond ontsproten. Één moment dacht ze de enorme schaduw van zijn uitgespreide vleugels over haar gestalte heen te kunnen voelen vallen, maar toen ze haar kop iets optilde was die illusie verdwenen. Gekke poes, vermaande ze zichzelf. Ze was weer lekker aan het fantaseren. Nu focuste Raindrop op het kruin van de boom, hoog en machtig boven hen verheven. De opkomende zon scheen langs de bladeren, om zo een caleidoscoop aan kleuren tevoorschijn te toveren op de bosgrond. Schaduwen dansten om haar heen op het ritme van de wind. Even gevangen in de betovering staarde Raindrop naar de boom. Even leek het echt alsof de Arend zijn magnifieke vleugels spreidde en landde op een tak. Met de woorden van Shadekit verdween dat beeld weer naar de droomwereld. 'Het is echt een grote boom.. Wordt de Arend boos als we zijn boom bezoeken? Straks maken we hem wakker.' Shadekit klonk een beetje bezorgd. Raindrop glimlachte geruststellend. 'Hij vindt het goed als we kijken, als we maar rustig zijn en respect tonen.' Natuurlijk wist ze wel dat de Arend er nu niet was, maar ze wilde graag meedoen met de kit. Haar eigen fantasie bedroog haar ook hier.

Opgelucht trok de spanning die door zijn spieren waren geschoten weg en nam hij een fijnere houding aan die wat nonchalanter oogde. De geruststelling van Raindrop was voor hem meer dan genoeg, hij dacht er niet aan dat ze zou liegen tegen hem. Er was immers geen reden voor, hij was misschien wel op zijn hoede voor de misschien dreigende Arend, maar hij zou niet bang wegrennen. Hij werd immers de beste Warrior, dan mocht hij niet bang zijn voor wat dan ook in de hele wereld, zelfs niet voor een reuze Arend. Dan zou niemand hem meer geloven dat hij dé Warrior zou worden. In gedachten schudde hij zijn hoofd en ademde diep in en uit. Een hard geflapper deed hem kort opkijken, hij was toch wel licht geschrokken en blies dan ook woedend toen hij zag dat het gefladder van een simpele raaf afkwam die hard kraste. Langzaam gingen zijn haren die overeind waren gesprongen weer omlaag, met ogen tot spleetjes geknepen keek hij de raaf na en klapte zijn nagels weer in. Stomme raaf, ik pak je nog wel. Dacht hij was pissig op de raaf en ging toen weer normaal recht staan. Vanuit zijn ooghoeken keek hij naar Raindrop, zou ze hem nu een zwakkeling vinden of een mietje? Bezorgd keek hij naar zijn kleine pootjes. Een gaap kriebelde omhoog die hij snel probeerde weg te drukken. In plaats daarvan schoten er een paar traantjes in zijn ooghoeken. Hij wou nog niet moe zijn. Om zich te concentreren keek hij weer naar de boom. Nog nooit had hij zo;n grote boom gezien waar een groot gevaar in kon schuilen. Licht huiverde hij maar gooide de gedachten snel weg. Hij had respect voor boom en Arend. Hem zou niks overkomen.

Het viel Raindrop op dat Shadekit moest gapen, maar toch bleef ze nog even staan. Een raaf vloog door haar beeld, en even kreeg hij gigantische afmetingen. De Arend. Ze zou hem vast nooit zien... Maar toch, fantaseren was zo mooi. Shadekit bleef naar de boom omhoog kijken. Raindrop keek mee. De boom dwong haast respect af, nee, hij deed het gewoon. Het was dé Woudreus van Shadowclan, dé boom van de Mythes. En Shadekit droomde er schijnbaar helemaal bij weg. Raindrop glimlachte vaag. Toen keek ze naar Shadekit en gaapte zelf een beetje. 'Wat vindt je ervan als we terug gaan naar het kamp? Ik heb wel wat behoefte aan slaap. We gaan nog wel een keer terug, als je het goed vindt,' mauwde Raindrop. Haar staart zwiepte wat achter haar heen en weer, gewoon om wakker te blijven, om haar af te leiden. Zelf begon ze alweer terug te lopen naar het kamp, maar ze liep langzaam, om zoveel mogelijk van de betovering van het bos te genieten.

Nu hij wat langer keek naar de boom voelde hij zich toch wel erg moe. Raindrop stelde al snel voor om terug naar het kamp te gaan. Moe knikte de jonge kit en liep sloffend achter haar aan. Hij voelde zich plotseling loodzwaar, zijn pootjes kwamen maar net een paar centimeter van de grond af, net genoeg om te kunnen lopen. Gelukkig liep Raindrop niet heel snel en kon hij haar redelijk bijhouden. Naast hen begon het al lichter te worden, als een soort waarschuwing voor de nachtdieren dat hun tijd er bijna op zat. Het zal niet lang meer duren of de zon zou weer hoog aan de hemel schijnen en het territorium belichten. De kikkers zouden harder kwaken en hij zou nog meer planten zien. Misschien zag hij op een van zijn reisjes zelfs de Arend vliegen als hij langs het donderpad liep en de monsters achter elkaar zag ronken en wegrennen. Knikkebollend slofte hij door en zag door zijn slaperige groene oogjes dat het kamp langzaam, beetje bij beetje, dichterbij kwam. Zijn poten trilde onder zijn gewicht maar hij wou nog doorzetten, hij wou nog niet opgeven en het laatste stukje gedragen worden. Dat zou de nacht een beetje verpesten. Shadekit snoof de lucht op en probeerde weer wat energieker te worden en zichzelf wakker schudden. Al lukte dat niet heel erg goed. Opeens lag de jonge kit op de grond, hij was gevallen over een grote steen die op het zandpad lag en was er over gestruikeld. Moe bleef hij liggen. Hij had niet de kracht om nog een stap te verzetten, laat staan opstaan. Zonder er erg in te hebben viel hij uitgeput in een diepe slaap.