Whoa!

Onderwerp: Whoa! di 18 dec 2012 - 21:08

_{Lichte verbazing stond te lezen in haar smaragd groene ogen toen ze de Nursery verliet. Enkele dagen geleden was ze voor de eerste keer in haar hele leven buiten geweest samen met haar zusje Saltkit. Maar toen lag er nog niet zoveel sneeuw zoals nu. Het witte spul kwam tot haar borstkas, en bevroor haar tot op het bot. Met haar tanden op elkaar gedrukt liep ze verder, en hield uiteindelijk halt bij de Elders den. Nu was ze toch echt wel nieuwsgierig geworden naar wat daar allemaal te doen was. Kittens zeiden haar dat die oudsten van de Clan prachtige verhalen konden vertellen. Strugglekit hield wel van luisteren en dingen bijleren, echter zat ze niet echt zo graag stil. Dat betekende nou ook weer niet dat de zwart witte poes hyper was, zoals sommige andere kittens van haar leeftijd. Strugglekit was gewoon het liefst de hele tijd actief. De kitten liet haar staartje van links naar rechts zwiepen toen ze haar omdraaide om weer terug te keren naar de Nursery. Doordat ze nog één blik over haar schouder wierp om de den van de oudsten nog na te staren, botste ze tegen iets aan en viel licht piepend op haar rug. Geschrokken keek ze voor haar uit naar datgene waar ze zonet door gevallen was.

-- Swanpaw --}

Onderwerp: Re: Whoa! di 18 dec 2012 - 22:05

Verdoofd door slaap probeerde Swanpaw recht te gaan staan. De poot waar hij op had geslapen tintelde en voelde dik aan alsof die plaats was gestoken door een wesp. Hij beet op zijn tanden en duwde zichzelf wat rechter, waardoor hij in een half-zit/half-lig houding kwam. Een luide geeuw ontsnapte uit zijn bek, gevoed door slaap. Swan wou blijven maffen, gewoon tot hij goed en wel uitgerust was. Maar ongetwijfeld zouden enkele warriors hem wekken en tegen hem brullen dat-ie z'n luie kont van het mos moest halen en op jachtpatrouille moest gaan. Het katertje rekte zich uit en liet nog een geeuw tussen zijn lippen ontsnappen. De leerling wou liever zelf naar buiten trippelen om daar nog wat rond te struinen dan onder luid gelach van zijn mede-apprentices en het strenge oog van een krijger uit de den te sluipen. Buiten was de sneeuwlaag nog eens aangedikt, het kwam nu tot aan zijn borst en bedekte het kamp als een donzig deken. De kater vond sneeuw niet fijn; meer nog, hij haatte het. Het was koud en nat en plakkerig. Het witte spul werd alsmaar opgezogen door zijn pels en verzwaarde hem. Het plantte kippenvel op zijn huid en liet zijn gewrichten tegen elkaar schuren. En als de leerling viel, zat zijn hele lijf en snoet onder de sneeuw. Terwijl het prikkende gevoel uit zijn poot wegsijpelende sjokte Swanpaw naar de prooi stapel. Hij stak zijn kop in de hoop en liet alle aroma's over zich heen stromen. Ze roken heerlijk. Er welde wat speeksel op uit zijn bek en de apprentice likte zijn lippen. Het katertje koos een mus uit die er redelijk vet uit zag. Met het vogeltje in zijn bek trippelde Swan terug naar zijn den terug. Niemand kon er bezwaar tegen hebben dat hij at toch? In gedachten verzonken lette hij niet meer op het pad of op zijn clan-collega's. Ruw botste er iets tegen hem op. De aanraking was kort en snel, maar het kwam zo plots dat Swanpaw erg verschoot. Geschrokken trippelde hij achteruit en schudde met zijn kop om zich te verweren tegen niets. De nevelige blik van de leerling ving de fonkeling van twee smaragden op. Ze sprankelden vrolijk en actief, maar waren toch doordringend. Voor hem lag een jonge kitten in de sneeuw, al was ze niet veel kleiner dan hem. "Sorry... Het was niet de bedoeling", murmelde Swan binnensmonds waardoor het leek dat alle woorden aan elkaar verbonden waren. Er dook schaamte op in zijn irissen.

Onderwerp: Re: Whoa! di 18 dec 2012 - 23:44

_{"Sorry... Het was niet de bedoeling" Ze zag dat de kater zich licht schaamde, maar dat maakte niks uit want dat deed Strugglekit ook. “Geeft niets, denk ik..” Ze keek hem aan met een schrale lach op haar gezicht. “Hoe durf je, een kitten aan de kant duwen.” Sprak ze ietwat plezierig en gaf hem een tikje met haar staart toen ze weer opstond. Ze bedoelde het helemaal niet slecht, gewoon even wat grapjes uithalen met een Apprentice mocht toch, niet dan? “Gaat het?” Haar groene ogen zochten naar de zijne. Eigenlijk was het haar fout geweest want zij liep tegen hem aan. Ze spitste haar oren vriendelijk naar voren, en zwiepte even van links naar rechts met haar staart. De mannelijke leerling voor haar mocht dan wel een paar manen ouder zijn dan haar, hij was ongeveer even groot als Struggle. Het was best wel grappig, een Apprentice die dezelfde grootte had als een kitten. Maar ze had besloten om er niks over te zeggen, zulke dingen konden namelijk pijnlijk overkomen. En zo was ze niet. Weer opende Strugglekit haar mondje, klaar om iets te zeggen. “Hoe noem jij?” Ze liet een kleine speelse toon horen in haar stem, en keek de kater vrolijk aan. Hij moest zich niet schamen, zulke dingen gebeurde nou eenmaal. En Strugglekit wou er zelfs voor wedden dat Brokenstar ooit eens tegen iemand was aangebotst. Iedereen deed het. Het was simpelweg een doodnormale zaak, die af en toe nogal beschamend was. Maar je deed elkaar toch geen pijn, misschien een klein beetje door de bots zelf, of wanneer je achterover valt zoals Struggle dat net deed, maar dat was toch alles? Ze richtte haar aandacht helemaal op de kat waarvan ze zijn naam nog niet te horen had gekregen, en ging zitten.}

Onderwerp: Re: Whoa! wo 26 dec 2012 - 14:31

Swanpaw voelde hoe zijn wangen rood werden en begonnen te gloeien. Hij probeerde de jonge kitten niet aan te kijken. Zijn blik was naar zijn poten gericht die ongemakkelijk schuifelden. Een beklemmend gevoel zette zich als een tang vast op zijn borst en er rees gal op in zijn mond. Het smaakte bitter, het smaakte naar schaamte. Doch, toen het kleintje weer begon te spreken staarde de leerling door zijn wimpers naar de kit. Het was een slank dingetje, voor zien van een sneeuwwitte pels die was bespikkeld met inktzwarte vlekken. Haar gifgroene ogen schitterden actief en speels. Haar lippen krulden naar boven en vormden zo een schraal lachje. "Geeft niets, denk ik...", mauwde ze op een plezierige toon. Voor Swan iets kon antwoorden kakelde de kitten verder:"Hoe duf je, een kitten aan de kant duwen." De apprentice kromp in één bij haar beschuldiging. Zijn oren hingen naar beneden en hij sloeg zijn blik terug neer. "Sorry", fluisterde de leerling, al was zijn stem nauwelijks luider dan een ademhaling. Het katertje dwong zichzelf om rustig te blijven. Zijn ondermaatse spieren trilden en een hol gevoel verspreide zich sneller en sneller. "Gaat het?", miauwde het kleintje, dit keer bezorgt. Swan opende zijn bek om iets te zeggen maar sloot hem wijselijk weer. Eén van de elders had hem ooit eens verteld dat het beter was om niet aan te vallen en dan de wonden te vermijden. De apprentice was slim genoeg om dat naar zijn leven om te zetten. "Hoe noem jij?", piepte de kit weer. Ditmaal ontsnapte er toch een murmelend antwoord tussen Swan's lippen, al had hij zelf nooit bedoeld om dat als weerwoord te geven:"Het is hoe heet jij... Als je noemen gebruikt gééf je iets een naam, gebruik je heten dan hééft iets een naam." De apprentice tilde zijn kop iets naar boven. "Maar wat maakt het uit", knoopte de jongeling er aan vast. "Mijn naam is Swanpaw", besloot het katertje stilletjes.

{Swanpaw is a Grammar nazi x3 }

Onderwerp: Re: Whoa!