I'll never be just like you.

Zijn poten sleepte hij over de grond, terwijl hij een rustig tempo aanhield. Ondanks dat het heerlijk weer was, was hij wat humeurig. Eigenlijk had hij daar geen rede voor, maar toch voelde deze dag anders aan. Het kleine meertje, gelegen aan het Windclan territorium was de perfecte plek om te zijn op een dag als vandaag. Genoeg voedsel noch drinken was hier te vinden, de ideale plek voor katten zoals hem. Even wurmde hij zijn lichaam tussen wat struiken tussen, en zag al snel zijn bestemming. Het zonlicht rees tot aan de grond en weerkaatste een prachtig licht neer op de omgeving. Precies zoals hij het in gedachte had. De verse geur van prooi vloeide direct zijn neus in, toen hij zijn neus ophaalde. Enkele oudere geuren mengde zich, maar deze waren te zwak om nog op aanwezigheid te duiden. Rustig liet hij zichzelf neerzakken en drukte zijn buik tegen de grond. Zijn ogen tuurde wat van zich af, op zoek naar enkele bewegingen. Niet erg ver van hem af zat een klein bruin konijntje nietsvermoedend wat rond te snuffelen. Aan zijn grootte te zien was hij niet erg oud, dit zou niet zo'n moeilijke prooi zijn. Met de beschutting die hier te vinden was maakte dit de perfecte plek om je makkelijk te verbergen. Daarom was dit ook vaak een van de meest geliefde plekken van hem. Weer richtte hij zijn aandacht op het konijn en telde af. Hij moest het goede moment vinden om zijn sprong te maken. Net toen het de rug naar hem toekeerde, greep hij zijn kans. Zijn klauwen richtte hij vooruit, in de hoop erbij te kunnen. Een stabiele sprong volgde en voor hij het doorhad voelde hij de zachte haren van het bruine beestje. Zonder genade greep hij hem stevig vast met zijn klauwen, en liet hem niet meer gaan. Met een vlugge beet was het gedaan met het arme schepsel, ookal had het nog zo zijn best gedaan te ontkomen. Een geamuseerde glimlach krulde zijn lippen en trots nam hij zijn vangst tussen zijn tanden. Zijn hart begon langzamer te kloppen en de inspanning die hij zonet had gehad verdween weer. Hij vervolgde zijn pas en liep naar het nabijgelegen meertje. Daar legde hij het konijn neer en boog zichzelf voorover. Even bleef hij naar zijn eigen spiegelbeeld staren, voordat hij begon met drinken. Het warm geworden water stroomde door zijn keel. Plotseling hoorde hij wat takken krakken. Zijn kop schoot omhoog en met wijd opengesperde ogen nam hij de omgeving in zich op. Wat verstoorde hem hier? Hij nam afstand van het meer en liep op het geluid af. 'Wie is daar?' vroeg hij. Hij verhefde zijn stem een beetje op het woordje 'daar', en hield zijn blik op de plek gericht waarvan het geluid vandaag kwam. Ondertussen vulde de vogels om hem heen de leegte op en tjilpten hun eigen lied. Heerlijk vond hij dat, zo'n rustige omgeving.

{ S P O T T E D L E A F }

Met een neutrale lach op haar gelaat geschreven bracht ze haar ledematen in beweging en trippelde loom door het territorium. Spottedleaf was niet iemand die zich helemaal afsloot van de rest. Ze wou graag weten wat er allemaal gaande was, zowel in haar Clan als in al de andere Clans. Soms piekerde ze er wel eens over wat ze zou gaan doen wanneer ze tegenover haar vrienden stond in een gevecht. Wanneer ze zou moeten strijden voor haar Clan, maar ze niet kon omdat haar rivalen kenissen waren waarmee ze een redelijk goede band had. Zuchtend trok ze haar schouders op en stoof verder. Er was nou eenmaal niets aan te doen. In het leven stond iedereen wel eens stil door de keuzes die hij/zij moest maken. Spottedleaf wierp haar hoofd elegant in de lucht en snoof de lucht op. Geen enkele geuren die ze in de belangstelling zou kunnen zetten waren te bekennen. Enkel een verse Windclan markering. Lichtelijk nieuwsgierig naar wie dat eventueel zou kunnen zijn versnelde de Warrior haar passen en rende op 'm af. Een langharige grijze kater bevond zich redelijk dichtbij het kleine meer. Het was een redelijk rustgevende plek moest ze beamen, maar niet een plek waar ze eeuwig kon blijven. "Spottedleaf." Miauwde ze rustig terug en baande haar een weg door het struikgewas. "En jij bent Wavecrash nietwaar?" Vroeg ze op een normale toon terug en stapte naar hem toe. Ongeveer één vossenlengte van hem vandaan ging ze zitten en krulde proper haar staart over haar poten. "Waarschijnlijk naar hier gekomen voor de ontspanning hé? Doe ik ook soms.." Zei ze zachtjes en liet haar groene blik over het meer glijden. Enkele katten in de Windclan hadden haar eens gezegd dat het kleine meer prachtig toonde in het maanlicht. Uiteraard zou dat wel zo zijn, maar helaas had Spottedleaf het zo nog nooit gezien. Waarschijnlijk kwam die dag nog wel. Ze tilde haar hoofd een beetje op en keek de kater met een vriendelijke blik aan.