Algemene Onzin Topic

De wind waaide haar lange manen van haar hals, twee hemelse ogen staarde over een oneindige vlakte en ver weg van de wereld was de merrie met haar gedachtes. Ze merkte niet hoe de sneeuwvlokken neer vielen, haar vacht verkoelden, ze merkte niet hoe het schijnsel van de maan haar een geestachtige gloed gaf. Ze merkte niets, het was alleen haar, zij en de tijd die eeuwig voort tikte en nooit zou eindigen. Zij en een wereld zonder vrede en rust. Of de wereld zou vergaan in vuur of in ijs zij zou blijven staan. Of de wereld nou onder zou gaan in een vlammen zee, zij hielt stand. Ze was de eeuwige waker over de nacht en de eeuwige walker van de dag. Dag en nacht, yin en yang, goed en slecht, hetzelfde gevecht dat zich diep geworteld had in haar aderen hetzelfde gevecht dat zich in haar hoofd afspeelde keer op keer, moment op moment totdat het allemaal genoeg was en zij kon rusten. Als de morgenzon op kwam kon zij rusten tot de nacht weer haar intrede zou doen en de stille gedaante weer haar wacht zou houden. Wanneer de dag en de nacht elkaar raakte op de evenaar zou zij haar post verlaten en terugkeren naar haar normale ziel. Zou ze terugkeren naar haar familie als de nacht over zou zijn. De lange kille nacht die haar afbrak en weer op bouwde. Een nacht zoals elke nacht was. Stil..

Ze had hoge benen, een rank lichaam en een lief hoofdje, een schoonheid op het blote oog met haar lange golvende witte manen en volle staart. Haar blauwe ogen en lieve lach. Als ze zich voortbewoog kon je het gewoon vergelijken met de danspassen van een ballet danseres, geen een pas ging verkeerd, geen een foutje in haar eeuwige gratie. Maar het was niet haar lieve lach of haar mooie ogen die haar speciaal maakte, het was haar totaal plaatje, zelfs haar neus had een zacht witte kleur waar deze normaal grijzig hoorde te zijn. Ze werd schattig beschouwd als ze haar onschuldige ogen verstopte onder haar lange voor-pluk die een roos mee droeg. Maar ook werd ze sterk beschouwd zodra haar stem weerklonk. De diepe trilling die door haar stembanden heen gleed zorgde er automatisch voor dat ze mocht ze dat willen een soort van gezag af kon dwingen. En toch was ieder paard dat ze tegenkwam automatisch bedwelmt door haar innige schoonheid. Het was dan ook niet onlogisch dat ze meerdere hengsten had die spontaan voor haar charmes vielen al was haar hart niet te koop met wat ze haar ook aanboden. Ze was van plan de onschuld zelve te blijven tot haar prins haar kwam redden van de stilte om haar heen.

Ze had een luizen leventje ja, altijd had ze ieder paard dat haar wou rennen, een liefhebbende broer en een warm thuis. Nou ja hij was haar echte broer niet, ze kwamen van twee totaal verschillende families maar ze hadden elkaar gevonden. Ze wist zeker dat hij exact hetzelfde voelde als zij, een warme band, een liefde die dieper ging dan wat dan ook. Hij zou voor haar door het vuur gaan en zij zelf zou voor hem door het vuur gaan. Zijn zwarte glimmende vacht en gouden ogen waren voor haar haar rots in de branding, haar veilige haven als ze even niet meer door kon gaan. Hij stond altijd aan haar zijde en zij aan de zijne. Broer en zus niet bij bloed maar bij hart. Niemand zou dat kunnen afnemen van de sprookjesmerrie.

Haar karakter was gewoonweg net zoals haar uiterlijk, vrij net en vooral zachtaardig, ze was warm naar ieder die haar warm behandelde en kon respect afdwingen bij ieder die haar probeerde te overheersen. Ze was vrij als de wind die speelde met een veertje en sterk als een rots stevig stand houdend in de woeste golven van de zee. Hard als een roofdier moordend voor zijn eigen leven en warm als een zomers briesje dat haar wangen streelde. Ze had veel verschillende kanten waarvan ze de een beter vond als de ander. Maar het totaalplaatje was perfectie waar zij zo lang naar had gestreden. Waar zij zo lang voor vocht, waar zij zo lang voor geoefend had bezat zij perfectie tot in het laatste detail.