Gaze up and wish

Vanaf de ingang van de medicine den staarde twee gif groene ogen naar de besneeuwde open plek van het kamp. Sneeuw had toegeslagen. Nu kon je niet meer terug. Leaf-bare was in volle gang. Haar vuur rode pels stak als een baaierd van vuur af tegen haar witte ondergrond. Emberpaw en Goldenpelt hadden beide zich klaar gemaakt voor eventuele slachtoffers van Leaf-bare maar tot nu toe waren er gelukkig nog geen slachtoffers gevallen. Emberpaw was nerveuzer dan normaal. Ze weidde het aan het feit dat ze misschien haar eerste green cough ging meemaken aankomende leaf-bare maar ergens was ze zeer zenuwachtig dat er sinds kort een ThunderClan kater bij hen in de clan leefde. Ze had zijn inkomst nauwkeurig gevolgd vanaf haar veilige den en was zo snel mogelijk het kamp uitgegaan toen ze kon. Ze kon niet geloven dat hij zo maar ingenomen was! Haar dunne staart ging zenuwachtig heen en weer toen ze een gigantische, donkere schaduw de open plek over zag lopen. De kater was zo zwart als de nacht en een lichaam waar je 'u' tegen zei vol met littekens. Zonder twijfel zou hij haar zo om kunnen halen. Langzaam kwam ze overeind toen hij het kamp uit ging, ze volgde hem met haar gif groene ogen. Zachte vlokjes sneeuw begonnen neer te dwarrelen. Ze kon het niet helpen, ze was te nieuwsgierig voor haar doen en ze wilde persé uitvinden wat hij ging doen. Ze trippelde met haar gewoonlijke, lichte tred naar de uitgang van het kamp en sprong er doorheen voor het eerst niet rennend. Ze zag hem verdwijnen tussen wat struiken in de verte. Op dat moment riep Emberpaw zich tot de orde. Je hebt geen tijd om nu domme dingen te gaan doen! Ga wat kruiden zoeken zoals Goldenpelt je had opgedragen, wees geen lafaard! Haar stem klonk stern in haar hoofd, maar ze reageerde er niet echt op. Emberpaw zuchtte en draaide zich weg van de struiken om richting het dennen bos te gaan. Nu was er geen tijd om je tijd te verspillen omdat je een kat niet vertrouwde. Ze sprong weg en begon te rennen zoals ze gewoonlijk deed, zo snel als haar korte beentjes haar maar dragen konden.

Emberpaw kwam slippent tot stilstand tussen de kale, dennen bomen. De naalden waren bedekt met sneeuw, soms viel er een stukje af. Haar poot kussentjes waren koud. Zuchtend begon ze bij de dichtstbijzijnde dennenboom wat sneeuw weg te krabben, hopend om iets nuttigs te vinden. Dit herhaalde ze bij nog wel negen bomen voor ze uiteindelijk toe moest geven dat er niets te vinden was. Zuchtend keek ze om zich heen. De asgrauwe lucht zag er niet echt uitnodigend uit en een koude bries deed haar opschrikken uit haar gedachten. Ze was zich er van bewust dat ze bekeken werd. Toen ze langzaam naar rechts keek stond daar niemand minder dan Darkfire. Ze voelde haar binnenste in één krimpen hoewel ze haar gezicht strak hielt en niets liet merken in haar uiterlijk. "Hallo, Darkfire" Miauwde ze duidelijk hoorbaar. Ze haalde diep adem. Ze was zich ten volste er van bewust dat ze minstens twee koppen kleiner was dan Darkfire. Ze was altijd al klein geweest waardoor ze waardeloos was met één op één gevechten, maar haar snelheid en kleine lichaam maakte haar de winnaar als ze pijlsnel ergens weg moest komen of zich ergens onderuit moest wurmen. Op die manier kon ze zeggen dat ze gezegend was met zo'n klein lichaam. Aangezien ze een medicijn kat was had ze haar klauwen ook niet zo zeer nodig voor bloed te vergieten, meer om kruiden mee te kneden. "Wat brengt jou hier?" Probeerde ze toen en ze forceerde een stijve glimlach.

Tekst; "Spoken"
Company; Darkfire