Even you are good enough {WOLFTAIL}

Met haastige passen vluchtte de jonge kater weg. De geur die steeds dichter kwam vulde zijn ogen met pure angst. Al was Wolftail sterk genoeg om het beest achter hem een paar rake klappen te geven, het risico was te groot. En aangezien hij de laatste tijd nogal vaak de tijd verkeerd inschatte was het al helemaal geen goed plan. Hoe kon hij toch zo stom zijn geweest? De verse geur van das was overal verspreid geweest, en toch moest 'ie perse gaan kijken of er echt wel zo'n rotbeest in de buurt was. Terwijl de Shadowclan kater binnensmonds vloekte versnelde hij zijn ritme ietwat toen de das achter hem zijn kaken dichtklapte, net niet dicht genoeg om in zijn staart te kunnen happen. Hij was er goed genoeg bij om te weten dat je een das niet in je eentje kon verslagen, en zeker niet iemand zoals Wolf. Hij was daar nog veel te jong voor, en zou gegarandeerd falen. Hij was zijn leven nog niet beu. Er waren inderdaad een paar minpunten, maar die waren er om opgelost te worden, of niet dan? Een paar dagen geleden had hij zichzelf nog over Shrewleap gezet. Hij zou geen tijd meer besteden om de poes te haten, aangezien 'ie dat niet wilde. Al had ze een paar zware beledigingen naar hem geroepen, Wolf had d'r maar net moeten neerhalen met zijn woorden. Shrew deed veel voor haar Clan en hij nou net iets minder. Maar iedereen verschilde toch van elkaar? Het zou toch oersaai zijn als iedereen hetzelfde was, ja toch? Helemaal verzonken in zijn gedachten had hij niet meer door dat de das ondertussen al afgedwaald moest zijn. Wolf's conditie was goed genoeg om zulke afschud actie's te ondernemen. Rennen deed hij nou eenmaal graag, en aangezien hij vroeger zijn eigen gezondheid vaak op het spel had gezet door keer op keer naar de Rogue's te gaan, kon hij zoiets als dit wel aan. Een opgeluchte zucht rolde over zijn lippen als een klein wolke toen hij het besef kreeg dat hij weer veilig was. Zoekend naar iets te doen tuurde hij rond en ontspande eventjes zijn spieren. De geur van het mormel dat zonet nog Wolftail's staart bijna had verpest, was al meters ver weg. Diep vanbinnen voelde het eerlijk gezegd wel goed, om van zo'n afschuwelijk beest te winnen. Niet met een gevecht, maar Wolf was nog steeds gewonnen. Aangezien het hem niet te pakken had gekregen. En da gaf hem nou net het overwinning gevoel. Hij opende zijn bek meteen toen een oorverdovende gil zijn oren bereikte. Was dat niet..Shrew? Maar, als het echt haar was, wat zou ze dan zover weg van het Shadowclan kamp te zoeken hebben? Hij focuste zich meteen weer op de afkomst van Shrewleap's stem en hoopte lichtelijk dat er niks aan de hand was met de zwart/witte poes. "Shrew..!" Het kwam er eerder uit als een klein zacht gepiep toen de Warrior d'r zag kronkelen onder een tak. Koortsachtig zocht Wolftail naar een middel dat de poes eventueel vanonder te tak kon redden. "Wacht daar!" Niet dat hij verwachtte dat ze plots weer los zou komen.. Maar goed. Met een wanhopige blik in zijn ogen benaderde de bruin/grijze tabby kater Shrew en begon met al zijn overgebleven kracht de tak weg te duwen, al hielp het niet echt zoals hij gehoopt had..

_{Hij was er steeds nog niet van verzekerd of Shrew wel weer vrienden wou worden. Hijzelf wilde het natuurlijk wel, heel graag zelfs. Nadat hij had gesproken zag hij dat ze haar kopje schudde en naar hem toe rende. "Het geeft niet," Een lichte tinteling van blijdschap borrelde in zijn buik. "Ik was hier egoïstisch, ik dacht aléén maar aan mijn Clan en niet aan de anderen. Ik zag niet dat het je zo'n pijn deed. Ik moet dus degene zijn die hier sorry moet zeggen. Niet jij. Jij wilde altijd al het beste voor, ik zag dat alleen niet.." Zijn adem stokte even en hij voelde dat Shrew's tranen op zijn vacht vielen, maar deed niet de moeite om die weg te doen, dat hoefde niet. Wolftail besefte het nog niet echt goed, alles gebeurde plots zo snel. Een seconde geleden waren ze nog aartsvijanden, en nu.. "Sorry.." Hij tilde zijn hoofd wat omhoog en keek haar aan. 'Het geeft niet..' Miauwde hij zachtjes en gaf haar een tedere lik over haar zwart/witte kopje.}

And when you're needing your space
To do some navigating
I'll be here patiently waiting
To see what you find

_{Hij verzachte zijn blik nog wat maar deed zijn best om zijn eigen tranen in te houden. 'Het is nu weer oké, alles is terug in orde..' Fluisterde hij zachtjes in haar oor en streek met zijn kopje lang haar wang zodat hij de tranen wegveegde. Hij vouwde zijn oren voorzichtig naar voren en sloot zijn ogen voor een paar seconden om ze later weer te openen en Shrew liefdevol aan te kijken. Plots herinnerde hij zich weer iets. Zelfs toen ze ruzie hadden, bij elk woord dat iemand zei over liefde, dacht hij aan d'r. Maar het kon niet. Nee toch? Hij mocht geen speciale gevoelens hebben voor Shrew. Het was net terug gebeterd tussen hen, en hij wou het niet weer verbrodden.. Een opgeluchte zucht ontsnapte uit zijn mond.}

'Cause even the stars they burn
Some even fall to the earth
We've got a lot to learn
God knows we're worth it
No, I won't give up

_{Hij hoorde wat onzekerheid in de stem van Shrewleap toen ze zijn naam zei. 'Wat is er Shrew?' Reageerde hij er rustig op en wende zijn hoofd wat zodat 'ie net in haar ogen kon kijken. Maar om d'r geen ongemakkelijk gevoel te geven gunde hij haar wat ruimte en ging weer voor d'r zitten. "Je moet weten dat jij echt een hele goede vriend bent voor me. Ik denk niet dat iemand anders zo z'n nek voor me zou hebben uitgestoken. En misschien beteken je wel meer voor me, maar je moet weten dat ik het niet durf toe te geven als het niet wederzijds is. Dat kan ik gewoon niet." Verstard keek hij haar aan en wist voor een paar minuten niks meer uit te brengen. Dus.. De mogelijkheid dat ze samen... Hij schudde zijn kop en beet op zijn lip. Dit moest gewoon een droom zijn right? Punt één, Shrewleap zou hem sowieso niet vergeven. Laat staan dat ze nog andere soort gevoelens voor hem had. Maar, dit was de realiteit toch? Of hij moest aan het slaapwandelen zijn.. Nee! Dit was écht, hij stond werkelijk voor Shrewleap. 'En wat als het wel wederzijds is?' Fluisterde hij, met dezelfde toon als voorheen; Warm en liefdevol. 'Zelfs toen we ruzie hadden. Ik wist niet goed wat het was, maar.. Nu is alles duidelijk.' Hij wist dat dit een grote openbaring voor hemzelf was. Echter was 'ie er nu wel van overtuigd dat hij iets voelde voor haar. Meer dan dat vrienden voor elkaar zouden mogen voelen zelfs. Wolftail vermeed de blik van Shrewleap en staarde even een korte poos naar de grond.}

_{Wolftail had zich eerst nog ongemakkelijk gevoeld. Dat gevoel ebde beetje bij beetje weg tot er niks meer van over was. Hij durfde haar niet aan te kijken, bang dat hij zou gaan wenen door de blik in haar ogen. Hij was een kater die zijn gevoelens durfde te uiten, hij was niet zo'n macho type dat zich altijd stoer voordeed. Maar toch deed hij het niet graag. "Dan kan ik maar beter dit zeggen," Nieuwsgierigheid raasde door hem heen waardoor zijn oren nerveus begonnen te wiebelen. "Ik hou van je Wolftail, na die ruzie heb ik pas gemerkt dat ik mijn leven niet kan leiden met die woede. Vooral niet als die op jou is gericht.." Hij wou verbaasd kijken, maar dat deed 'ie niet. Hij duwde echter zijn kopje liefkozend tegen haar aan en liet het uiteindelijk toch toe dat er een traan over zijn wang mocht rollen. 'Oh Shrew,' Begon hij zijn zin onafgemaakt. 'Je haalt me gewoon de woorden uit de mond..' Fluisterde hij in haar oor om haar vervolgens nog een lik te geven over haar voorhoofd. Hij kon het gewoon niet geloven, al was het toch de realiteit. Shrewleap hield van hem, zoals hij van haar. Dus alles was toch nog goed gekomen, gelukkig. Hij voelde zijn hart kloppen tot in zijn keel terwijl er nog een paar tranen verschenen. Hij deed echter niet meer de moeite om die te verstoppen. Hij wou zo eeuwen blijven staan. Hij wou hier voor altijd blijven, samen met haar. Maar hij wist goed genoeg dat ze straks weer terug naar het kamp zouden moeten keren. Maar dat maakte hem niet zo veel uit. Nieuwe energie borrelde in hem op, alsof hij zich klaarmaakte om een reuze sprong te maken. 'Ik dacht dat het nooit meer goed zou komen.' Zei hij zacht en begroef zijn neusje in haar vacht.}

_{Hij keek even naar de lucht en merkte op dat er enkele kraaien boven hen zweefde. Waarschijnlijk lag er dus ergens een dood geval, of ze waren op iets aan het wachten. Maar op wat dan? Hoe zou het trouwens zijn om zo te kunnen vliegen, en je overal naar toe kon, wanneer en waar je maar wilde, maakte niet uit op welk moment. "Ik denk dat niemand dit had verwacht." Was het Shrew die hem wakker maakte en zijn aandacht weer kreeg. Hoogst waarschijnlijk had ze gelijk. "Niemand die in ware liefde gelooft, dan. Misschien dat StarClan zelf ons naar elkaar toe heeft gebracht. Dat zou wel in ons hadden geloofd." Hij bleef haar aankijken en vouwde zijn staart rondom zijn lichaam en dacht even na. Maar de StarClan was er toch alleen maar om over hen te waken? Eigenlijk konden ze niets anders doen dan hen voortekens te geven. Voor de rest waren ze machteloos. Hij geloofde wel in hen, maar het moest toch hun beide harten zijn, die hen naar elkaar toe hadden geleid. Zonder iets te zeggen spitste hij z'n oren aangezien hij zag aan haar blik dat ze nog niet uitgepraat was. "Wolf, misschien dat het te snel is voor ons," Wat was er dan te snel? Dat ze plots weer vrienden waren, partners? Ja, daar kon ze misschien wel eens gelijk in hebben. Maar ach, het leven geeft je alleen maar wat ze je kunnen geven, toch? Oké, dat klonk best wel gek.. De cyperse kater hield zijn adem even voor een poos in. "Misschien kunnen we kittens nemen?" Voor een korte duur bleef er een geschokte blik in zijn ogen hangen, maar pas toen hij doorhad wat ze net wel niet had gevraagd wiebelde hij ietwat onzeker met zijn oren. Maar om haar niet ongerust te maken sprong er een rustige lach op zijn gezicht. 'Dat.. Lijkt me een goed idee. Ik bedoel, het zou onze band kunnen versterken.. Eh, ja.. Je weet wat ik bedoel...' Goed, nu had hij zichzelf weer in een lastige positie gezet. Maar je kon zien dat hij het graag wou. Wolftail liet zijn blauwe blik kruisen met die van Shrewleap en dabde even rustig met zijn poten in de grond.}

<sub>Blijkbaar hielp zijn lach want algauw zag hij de gerustheid alweer in haar groene ogen. "Well.. Let's go then?" Hij knikte kort en stond tegelijkertijd met Shrew op, en schudde de koude even uit zijn vacht. Doordat hij de hele tijd op de grond had gezeten waren zijn spieren wat verstijfd, maar die zouden straks wel weer soepeler worden. Met zijn oren fier, maar toch voorzichtig naar voren gericht volgde hij Shrew de bosjes in en wierp nog één laatste blik over zijn schouder om te zien of er niemand was die hen bespiedde.

-- Zal ik ook maar een Skip-in-time maken zeker? xD --

Toen de zwart/witte poes haar kopje rustig tegen hem aan legde, gaf hij haar een tedere lik over haar oor en sloot zijn ogen voor een een tijdje. "Kan je je het voorstellen dat er binnen een Moon kleine kits zullen ronddartelen. Onze kits? Ze zullen vast net zo knap zijn als hun vader, niet?" Spinnend gingen zijn cyaan blauwe ogen weer open en keek hij haar zacht aan. 'Door jou zullen ze perfect zijn.' Gaf Wolf als antwoord en liet zijn kopje dalen tot hij weer de aanraking voelde van haar vacht.

-- Topic uit I guess? c: --</sub>