Don't tell the truth [& Fallenpaw]

Voorzichtig liep de kater pootje voor pootje over het territorium. De grond onder zijn poten was koud, maar de dennennaalden maakten het wel een beetje zacht. Behalve die ene keer toen er een naald in zijn pootkussen bleef steken dan, die had hij er licht grommend weer uitgetrokken. Zijn ogen volgden elke beweging die hij nog kon zien, zijn oren elk geluid en zijn neus probeerde elke mogelijke geur op te vangen. Eindelijk begon hij de hemel te zien, de bomen verstopten met hun takken de lucht niet meer en eindelijk kon hij zien hoe het er nou echt voor stond. Verbaasd keek hij op, toen hij zag dat de maan al hoog aan de hemel stond. Waarschijnlijk was het bijna middernacht. De apprentice liep nog even door, maar stond al snel weer stil, kijkend naar de lucht. Geen wolkje schoof voorbij net zoals de wind. Muisstil was het. De wind was gaan slapen, de wolken hadden zich verstopt achter de sterren en alle dieren waren in hun nestje gekropen. Alsof hij anders iets ging breken, ging hij voorzichtig liggen. Hij wou de rust niet verstoren. Een beetje dromend keek hij voor zich uit. De maan stond als een grote, lichtgevende bal aan de hemel en alle sterretjes twinkelden er als lichtjes in een kerstboom omheen. Het was een prachtig zicht en een prachtig gelegenheid om bij in slaap te vallen. Dat wou de kater misschien niet, maar na een tijdje te hebben gevochten, gaven zijn ogen het uiteindelijk toch op. Na een tijdje vielen ze toe, allebei tegelijk, en was Silverpaw op weg naar dromenland.

Een takje kraakte en de ogen van de apprentice vlogen open, ondertussen scheen de zon weer licht. Hij was weer verschenen aan de horizon en het begon weer dag te worden. Hij had enkele uren geslapen, maar nu was hij weer klaar wakker. Zijn ogen schoten in de richting waar het geluid vandaan kwam, hij stond op en draaide zich langzaam om. Na een tijdje zag hij een glimp van een kat, maar deze verdween al snel weer. Het was een warrior geweest. Silver zuchtte en zette zichzelf in beweging. Moest die kater hier nou echt net nu zijn? Op een drafje liep hij rechtdoor tot zijn weg versperd werd door de rivier. Even keek hij verdwaasd naar het water en tilde zijn poot even op. Hij klopte snel en hard op het water dat plots brak. Een lichte stroom was te zien en voorzichtig stak hij zijn tong er in. De ijskoude vloeistof gleed door zijn keel, waarna hij weer op keek en een paar meter van het stroompje liep. Het was hem nog niet opgevallen en hij merkte het pas nu, maar er was blijkbaar een sneeuw gevallen. Het witte spul lag overal verspreid en pas nu legde de kater de link met het water. Ijs, tuurlijk! Dat hij daar niet aan gedacht had. Snel sprintte hij terug naar het water en keek er even naar. Zou het sterk genoeg zijn? Daarnet had hij het zo kapot kunnen kloppen, dus waarschijnlijk niet hier. Misschien moest hij het eens wat verder stoomopwaarts proberen. Al snel was hij al onderweg en na een kort sprintje, stopte hij. Weer gaf hij het ijs een klop, het brak deze keer niet, maar het zag er nou niet al te stevig uit. Weer zette hij zichzelf aan te gaan lopen en klopte na een tijdje weer op het ijs. Direct trok hij zijn poot terug. Iets te hard geklopt, nu deed zijn poot pijn. Soms kon hij zo onhandig zijn! Hij plaatste een van zijn poten op het harde, koude spul en kort daarna nog een. Tot alle vier zijn poten op het ijs stonden. Het was erg glad en zonder dat hij er erg in had, gleed hij langzaam van de ene kant naar de andere kant. Hij greens even, zette zichzelf af en gleed in volle vaart terug.

[& Fallenpaw.]

Twee ijsblauwe ogen opende zijn snel. Weer een nachtmerrie. Het stopte niet. In elke ging haar zusje dood, samen met Autumn en Flame. Ze ademde snel en schudde haar kop. Nee, Zij en haar zusje zouden voor altijd bij elkaar bleven, ze zouden elkaar nooit verlaten. Ze zouden oud worden en samen naar Starclan gaan. Teminste, dat geloofde ze. Ze hoopte het. En Autumn, ze wist niet hoe het met hem zat, daarbij leek Silver wel een betere vriend dan Autumn nu was voor haar. Ze dacht dat ze van hem hield, ze dacht dat hij haar partner zou worden waarneer ze warriors waren. Maar dat bleek niet echt zo te zijn, hij was er niet. Hij was helemaal nergens. Nou ja, tuurlijk was hij er wel, ze zag hem vaak genoeg lopen maar hij zei niets tegen haar. Ze keek naar de grond. Ze zuchtte even en stond op. Nou ja, ze zou hier niet blijven liggen, treuren om Autumn. Silver was haar aan het helpen als een vriend, en zij en Inner zouden elkaar vaker zien. Dus niets om zich druk om te maken. Haar gevoel voor Autumn moest ze wegdrukken, dat werd toch niets dus waarom erom treuren. Ze schudde haar vacht uit en liep het kamp door. Ze keek naar de voedselstapel. Er moest weer eens stevig gejaagt worden. Ja, tuurlijk er lag nu sneeuw dus iedereen ging een beetje lol maken met hun geliefde maar ze moesten ook aan de clan denken. Ze zou eerst jagen en daarna wel even zoeken naar Silver of Inner. Dat was wel iets leuks aan de sneeuw, het was wit en het plakte. Oftewel het viel behoorlijk op bij de vacht van Inner en haar. Bij Silver zou het wat minder opvallen, en bij Flame, tja, dat zou ook wel meevallen. De velrode kater waar haar zusje voor viel. Ze grijnsde even. De zusjes die eerst alleen maar met zijn tweeen waren en iedereen irriteerde leerde gevoelens voor andere kennen. Nou ja daar was niets mis mee, ze wenste haar zusje al het geluk van de wereld.

Ze zette een versnelling in en trippelde het kamp uit. Ze grond was hard en koud, maar over die grond lag er een laag sneeuw heen. Het was niet al te dik maar was zacht genoeg, en ijskoud. Ze had een dikke vacht dus die kou zou haar niets doen. Haar ogen stonden een beetje kil maar ook weer oplettend. Ze was opzoek naar een prooi, welk dier dan ook in haar blikveld kwam, ze zou het te pakken krijgen. Een korte vlaag wind streek door haar vacht. Ze sloot haar ogen tegen de sneeuw en draaide haar oren weg. Ze haatte dit weer nu al. Ze schudde haar vacht maar weer uit en stapte door. Ze opende haar ogen weer en liep naar het riviertje. Ze zag al een brak in het ijs en sloeg erop. Het was hier gelukkig niet al te dik dus ze kwam er makkelijk doorheen. Wat als het erger ging vriezen, dan kwamen ze er niet meer doorheen, hoe gingen ze hun water dan krijgen. Ze boog zich voorover en begon te drinken van het ijskoude water. Het stak een beetje in haar lichaam maar het was niet anders. Toen ze klaar was stond ze op en trippelde weer weg. Ze liep een beetje met de stroming mee. Misschien waren er daar meer beesten. Maar ze zag niet alleen beesten. Ook een zilver/grijze kat met gouden ogen. De kat die nog eens haar beste vriend kon worden. Silverpaw. Ze grijnsde even en sloop naar de rand van het ijs waar hij op stond. ”Silver!” riep ze blij en sprong op de kater af. Ze sprong tegen hem aan en viel samen met hem op het ijs waarna ze een stukje doorgleden. Ze lachtte even en keek de kater aan. ”heey” zei ze lachend en stond voorzichtig op waarna ze weer uitgleed. Ze was dus duidelijk niet zo goed op het ijs. Nou ja, jammer dan. Ze grijnsde even naar de kater

Even schrok de kater van een plotseling geschreeuw, "Silver!" klonk het vrolijk van een stem die hij wel kende, hij wou zich omdraaien naar haar, maar zij was al op hem afgesprongen en samen gleden ze een stukje verder over het ijs. Hij moest wel even lachen, ”heey” zei ze lachend terwijl ze probeerde recht te komen, hij grinnikte. 'Hey Fallen!' zei hij vrolijk en probeerde haar overeind te helpen, maar gleed hierdoor zelf uit, lachend keek hij haar aan. Nu lagen ze met hun tweeën op het ijs. 'En nu?' vroeg hij grinnikend en probeerde overeind te krabbelen, wat moeilijk ging, het was immers vrij glad. Weer probeerde hij overeind te komen, maar verder dan 2 poten rechtop kwam hij niet. Opnieuw ondernam de kater een poging en eindelijk wist hij recht te komen in tegenstelling tot de poes hier voor hem. 'Kom op luie' zei hij lachend, 'Blijf je daar nog lang op het ijs liggen?' Hij wou haar een duwtje geven, maar viel weer zelf om. 'Kleine fail' zei hij grijnzend, 'Hoe gaat het er trouwens mee?' Nieuwsgierig en weer helemaal vrolijk keek hij haar aan. Plots schoot zijn vriend door zijn kop, hij had van hem de opdracht mee gekregen om te zeggen hoe mooi haar ogen waren. Dat zou hij straks misschien wel doen, op zijn glimlach was een grote en vrolijke glimlach verschenen en hij wachtte geduldig op antwoord.

Net als ze wou viel de kater samen met haar op het ijs. Ze lachte even en probeerde op te staan. Het was moeilijker doordat de ondergrond extreem glad was. Ze sloeg haar nagels uit en zette die voorzichtig op het ijs. Silver wou haar helpen maar viel daardoor zelf weer. Ze lachte even en probeerde opnieuw op te staan. Toen ze net stond viel ze weer. Ze bleef even liggen op het ijs, het voelde koud aan op haar buik, maar ze negeerde het. Ze had het behoorlijk warm. Ze keek Silver aan die druk bezig was op proberen te staan. Het was toch een grappig gezicht. Ze lachte weer even en bleef rustig liggend naar hem kijkend. Tot het hem lukte. 'Kom op luie' zei hij. Ze wou een reactie geven maar hij ging al verder met praten. 'Blijf je daar nog lang op het ijs liggen?' sprak hij. Ze grijnsde. "Ik zou hier altijd wel kunnen liggen, kijkend hoe jij probeert op te staan" lachtte ze en zag hoe ze weer viel, deze keer vlak voor haar. Ze kroop dichter naar hem te en duwde met haar neus tegen haar schouder, hopend dat hij een stukje weg gleed. 'Hoe gaat het er trouwens mee?' vroeg hij. "Ik ben autumn uit me hoofd aan het zetten, wat erg goed gaat voor zover" zei ze en keek hem aan. "En met jou?"vroeg ze zacht. Ze zette haar nagels weer op het ijs en stond voorzichtig op. Het lukte wel met haar nagels. "Ik hoorde dat je een nieuwe mentor hebt" grijnsde ze. Ze liep naar hem toe en tikte met haar poot tegen hem aan, een klein beetje uitdagen kon toch onmogelijk kwaad.

De poes die voor haar lag grijnsde. "Ik zou hier altijd wel kunnen liggen, kijkend hoe jij probeert op te staan" lachtte ze, hij grinnikte, wou haar helpen, en viel toen zelf weer. 'Hoe gaat het er trouwens mee?' vroeg hij. "Ik ben autumn uit me hoofd aan het zetten, wat erg goed gaat voor zover" zei ze en keek hem aan. "En met jou?" vroeg ze zacht. Ze zette haar nagels weer op het ijs en stond voorzichtig op. Dat was een idee, het was vrij slim van haar, "Ik hoorde dat je een nieuwe mentor hebt" grijnsde ze. Ze liep naar hem toe en tikte met haar poot tegen hem aan, rustig keek hij op en probeerde niet in lachen uit te barsten. 'Dat klopt inderdaad' zei hij grijnzend, 'Leuk hè? Maar met mij gaat alles prima, nu ja, als ik ooit recht blijf staan.' Hij probeerde het ook eens met zijn nagels, 'Hmm, gaat vele makkelijker zo' sprak hij vrolijk terwijl hij zichzelf overeind hees. Toen hij weer recht zat keek hij Fallen even rustig aan en gaf haar toen een tik terug, 'Die verdiende je nog' zei hij rustig en gaf haar toen nog een tik. Hij hield er wel van haar uit te dagen, ze was een van de weinige poezen bij wie hij dat had. Maar het kon hem niet schelen, ze was een goede vriendin, meer niet, toch? Een speelse tinteling was in zijn ogen te zien en hij merkte dat ze een beetje naar de kant waren gegleden. Met zijn staart haalde hij onopgemerkt wat sneeuw op het ijs en keek de poes even vrolijk aan, 'Vind jij sneeuw lekker?' vroeg hij, het hoopje sneeuw achter zich verstopt. 'Ik hoop van wel' en nog voor hij die zin helemaal gezegd had, sloeg hij met zijn staart wat sneeuw naar de poes en ging, met klauwen uitgeslagen om niet uit te glijden, vrolijk klaarstaan voor een tegenaanval.

Een korte blik gleed over de grijze kater met de gouden ogen, Silverpaw, haar beste vriend. Nou ja het was ook niet al te moeilijk dat te worden aangezien ze niet erg veel vrienden had. Sociaal was ze niet echt, misschien vonden andere katten haar raar ofzo. Raar, haar zusje leek anders meer geliefd te zijn. Misschien was zij het slechte deel van de tweeling en haar zusje het deel dat een goed leventje zou krijgen. Nou ja, het boeide haar ook niet. Haar zusje en zij waren vrienden en niets kwam daar tussen. als begon ze ergens te twijfelen over Flame. Zou haar zusje hem ooit verlaten als ze moest kiezen. Ze keek even naar het ijs, ze wist het niet maar het boeide ook niet echt. Flame en zij waren zelf ook wel vrienden, misschien niet de beste maar dat hoefde ook niet. Ze wouden beide het beste voor een poes, Inner. Dus dat zou wel goed komen.

Ze schudde even wild haar kop toen ze door had dat ze in gadachtes verzonken was. Ze moest haar gedachtes bij Silver houden nu, ze moest het echt een leren, vaker op de katten voor zich te concentreren in plaats van op haar eigen gedachtes. 'Leuk hè? Maar met mij gaat alles prima, nu ja, als ik ooit recht blijf staan.' sprak de kater. Ze keek even naar hem en grijnsde. "Veel geluk ermee" zei ze. Over drie moons zou het ijs weer smelten en zou het water worden. Dan zou hij zeker al weg moeten zijn. Gelukkig was deze kater wel een beetje slim en deed hij haar na met zijn nagels. Ze keek hem aan en keek naar de kant. Ze waren er wel dichtbij, dat vond ze helemaal niet zo leuk, maar ze kreeg hem wel weer verder het ijs op. Ze liep dichter naar hem toe maar kreeg al snel wat sneeuw naar zich toe kreeg. Ze sprong snel naar achter, en zorgde zorgvuldig dat ze bleef staan. Ze grijnsde en liep naar haar toe. Ze nam wat sneeuw mee zonder dat hij het zou zien. Hij liep naar haar toe en streek met haar staart liefjes onder zijn neus. Meer om hem af te leiden. Met het puntje van haar staart bleef ze even hangen tot het moment dat ze met haar poot wat naar hem sloeg. Ze trok haar staart snel weg.


Fallen is tja >3

De poes sprong na zijn "aanval" snel naar achter, maar zorgde wel dat ze bleef staan. Vrolijk en speels bleef hij haar aankijken en volgde elke beweging die ze maakte. Of tenminste, dat probeerde hij. Na een tijdje liep de poes weer naar hem toe, het niet vertrouwend, trok hij zijn ogen tot spleetjes en deed ze weer open toen Fallen nog wat dichterbij kwam. Met haar staart ging ze verleidelijk onder zijn neus door en een gevoel om te beginnen spinnen borrelde, maar hij onderdrukte het. Echter helemaal oplettend was hij hierdoor niet geworden, in tegendeel zelfs. Het puntje van haar staart bleef even onder zijn neus hangen en ergens kietelde dat wel tot ze plots haar staart wegtrok, hij had daarop nog niet eens kunnen reageren of een hoopje sneeuw belande in zijn gezicht. Damn, het was haar toch gelukt. 'Wacht maar!' riep hij vrolijk, 'Ik krijg jou wel!' Een speelse grom ontsnapte en met nu weer ingetrokken klauwen sprong hij op haar af, hij hoopte dat ze de hare ook optijd zou intrekken, maar daar maakte hij nu niet zo'n zorgen over. Hij kreeg haar te pakken en samen rolden ze een stukje over het ijs, wat daarna overging op vaste grond met sneeuw. Vrolijk sprong hij op toen ze eindelijk stil lagen en sloeg met zijn poot wat sneeuw naar haar, 'Je wordt een beetje wit Fallen!' grapte hij en borstelde vrolijk met zijn staart wat sneeuw van haar gezicht.

[Beetje korter :')]

Een snelle grijns verscheen op haar kop toen ze terug liep naar de kater. Hij lette duidelijk op haar maar zou nooit door hebben dat de poes een hoopje sneeuw met zich meetrok. Ze stapte telkens dichterbij, ze wist dat hij haar niet vertrouwde na zijn "aanval". hij vernauwde zijn ogen al. Daar moest ze toch iets aan doen, anders zou hij haar aanval al ontwijken voor ze hem gedaan had. Ze liep dichterbij en streek verleidend met haar staart onder zijn kin en neus. Dat zou hem wel moeten afleiden. En ja hoor, het lukte haar wel. Ze zag gewoon in zijn ogen dat hij helemaal niet dacht aan een aanval. Soms was een beetje verleiden dus ook handig. Ze trok snel haar staart terug en gooide wat sneeuw naar hem met haar voorpoot waarna ze meteen weer wegsprong. Ze grijnsde naar de zilveren kat en trippelde sierlijk met een speelse uitstraling over het ijs. Hij riep naar haar dat hij haar nog wel kreeg. "ik kan niet wachten" grijnsde ze. Hij sprong met ingetrokken klauwen naar haar toe. Hij trok haar mee tegen het ijs. Haar poten grepen naar hem met ingetrokken nagels. Ze leken net twee kittens die met elkaar aan het spelen waren. Ze gleden door naar de vaste grond. Ze keek hem grinnikend aan en stond op. Hij zou zeker weten een tegenaanval geven, en zij zou zich niet laten afleiden. 'Je wordt een beetje wit Fallen!' zei hij. Ze sprong net weg voor een aanval van sneeuw. Ze keek hem aan maar hij vreef met zijn staart sneeuw in haar gezicht. Ze grinnikte weer even en sprong naar hem toe. Ze duwde hem om en ging boven hem staan. "Nooit geweten dat ik eigenlijk een witte poes ben?" vroeg ze en keek hem uitdagend aan. "klein, klein katertje" grijnsde ze. Ze had een borstel staart, dus die van haar zou veel meer sneeuw mee krijgen. ze liet haar staart even on opgemerkt door de sneeuw gaan en duwde die in zijn gezicht. "Eigen schuld" grijnsde ze

Even grinnikte de poes en sprong dichter naar hem toe, uit reactie zette hij een stap achteruit, maar wist haar duw niet te ontwijken. Grinnikend viel hij op de grond terwil de poes boven hem uit torende nu, "Nooit geweten dat ik eigenlijk een witte poes ben?" vroeg ze en keek hem uitdagend aan. Hij grinnikte, maar probeerde even heel serieus te kijken, wat erg mislukte, 'Tuurlijk weet ik dat wel!' zei hij, "klein, klein katertje" grijnsde ze. Waarom vond hij dit eigenlijk zo leuk? Het was echt voor het eerst dat hij een poes dit zou laten doen, normaal was hij allang proberen op te staan, desnoods met geweld, maar bij haar was het anders en dat besefte hij maar al te goed. In ieder geval, hij was niet verliefd, dat kon niet. Ze was een goede vriendin. Plots kreeg hij een slag van haar staart in zijn gezicht, ijskoud was het door de sneeuw die er op lag. "Eigen schuld" grijnsde ze, hij vernauwde zijn ogen weer en grinnikte, 'Oh ja?' Hij rolde zichzelf op zijn zij, zodat hij bevrijd was en zij nu naast hem ook in de sneeuw lag. Direct sprong hij op en hield haar nu met zijn poot tegen de grond gedrukt, 'Ha nu heb ik jou' riep hij vrolijk uit en keek haar aan, zijn staart sloeg vrolijk heen en weer en hij keek haar uitdagend aan. 'Dus...' begon hij, zonder dat hij er zelf erg in had, raakte zijn staart de hare heel zachtjes. De puntjes, verbonden alsof ook zij verbonden waren, maar dat was niet zo, tenminste, niet volgens hem. Even was het stil geweest, maar toen haalde hij in een keer uit naar de sneeuw en gooide zo een hoopje over haar heen. 'Laten we er een Snowfallen van maken' zei hij vrolijk en lachend en gooide nog wat sneeuw over haar heen. Wel liet hij haar los, zodat ze wel kon opstaan, moest ze dat willen.

'Tuurlijk weet ik dat wel!' sprak de kater met een mislukte serieuze blik. Een lichte grijns sierde over haar kop heen waarna ze gewoon bleef staan, boven hem met hem tussen haar vier poten. Ze keek hem recht aan, tot haar grote verbazing bleef hij wel even liggen zo. Tot ze een staart met sneeuw op zijn kop legde. "eigen schuld" klonk haar stem zuiver. Maar hij reageerde er meteen weer op. Hij draaide zich om waardoor zij omviel. Ze bleef even liggen zoals ze lag maar toen ze verder wou rollen werd ze tegengehouden door een poot van Silver. "Wil je me laten gaan, alsjeblieeft" vroeg ze zacht en keek hem liefjes aan. Misschien zou het helpen. Niet dat ze dit erg vond maar ze wou wel eens zien hoe hij erop reageerde. Hij ging boven haar staan. Niet echt waar ze op gehoopt had, de rollen waren omgedraaid. Deze keer was zij degene die rustig bleef liggen. Ze keek hem stil aan en voelde dat haar staart de zijne raakte. Ze wou haar staart wegtrekken maar ook weer niet. Ze bleef hem nogsteeds stil aankijken tot hij een hoopje sneeuw over haar heen gooide. Ze rilde even. "Silver, dat is koud" lachte ze en keek de kater aan. Hij liep haar los maar ze bleef even liggen. "kon maar op dan" grijnsde ze en zwaaide even met zijn staart. Als ze helemaal onder de sneeuw was zou ze zich gewoon bij hem uitschudden. Ze bleef rustig liggen, hem aankijkend. Ze raakte een beetje stil en krulde haar staart naar hem toe. Ze draaide haar staart om de zijne. Misschien zou ze er iets mee bereiken. Hem afleiden zodat zij op kon staan en een Silversnowball maken, dat zou was leuk zijn. Ze grinnikte even bij de gedachtes.

"Silver, dat is koud" lachte ze en keek de kater aan. Hij liep haar los maar ze bleef even liggen. "kon maar op dan" grijnsde ze en zwaaide even met zijn staart. Hij grinnikte, 'Als je dat echt wil' zei hij vrolijk en gooide nog wat sneeuw over haar heen. Ze raakte een beetje stil en krulde haar staart naar hem toe. Ze draaide haar staart om de zijne. Hij voelde het wel en een lichte tinteling ging door zijn lichaam, maar hij liet het niet merken, met zijn poten graafde hij haar vrolijk in en enkel haar kopje en staart bleven boven de sneeuw uitsteken. Hij had al die tijd zijn staart rond die van haar gehouden, het voelde wel goed zo. Toen ze eindelijk ingepakt was, keek hij haar even aan, 'En nu?' vroeg hij en glimlachte liefjes, natuurlijk haalde hij straks zo snel mogelijk de sneeuw weer van haar af, hij wou ook niet dat ze onderkoeld raakte. 'Zullen we de sneeuw er maar weer af halen?' vroeg hij grijnzend, 'We willen niet dat je ziek word, niet waar?' en schoof al een laagje sneeuw van haar buik. Ook de rest was al snel van haar lichaam verdwenen en vrolijk ging hij naast haar liggen. Als ze het koud had mocht ze zich aan hem warmen, hij had haar immers ondergegraven, daar had zij niet voor gekozen. Nu ja, misschien een beetje... Haar staart had hij nog niet losgelaten, dat wou hij eigenlijk ook niet, maar hij deed het ook voor haar, hij wou haar niet teleur stellen ofzo. Vrolijk richtte hij zijn gouden ogen op haar, 'Is het niet koud hier de hele tijd in de sneeuw liggen?' vroeg hij grinnikend en keek even in haar ogen. Ergens snapte hij wel dat zijn vriend haar leuk vond, maar hij niet. Nee, hij vond haar niet echt leuk, gewoon vrienden en dat zouden ze blijven. Vrienden konden dit toch ook doen? Een beetje dollen enzo?

Ze had het nog maar net gezegt of hij begon al met haar ingraven in de sneeuw. En dat zou niet zo heel lang duren. Ze was nog een best klein en slank katje. Hij hield zijn staart om de staart van de kater gekruld. Maar hij liet zich er niet door afleiden. Dat was best jammer maar ze ging haar staart ook niet terug trekken, ze vond het wel best zo. Haar grijns vergrootte toen ze voelde dat ook haar poten in de sneeuw verdwenen. Ze keek lachend naar Silver. Hij keek toch een beetje, trots op wat hij gedaan had. Het duurde niet lang voor hij vroeg of hij haar moest uitgraven. Ja, oke, ze wou ook niet zo heel graag in de nursery den belanden omdat ze ziek werd. En het duurde ook niet erg lang, sterker nog, nog voor ze antwoord kon geven, dat hij haar uit begon te graven. Ze keek hem aan toen hij naast haar ging liggen. Ergens dacht ze er aan om tegen hem aan te kruipen maar toen schudde ze haar kop, dat kon ze niet zomaar doen. Ookal had ze het best koud. Ze keek Silver aan en stond op. Wild schudde ze haar vacht uit. De witte poedersneeuw vloog om haar heen, door de zon lijkend op kleine diamantjes. Ze grijnsde even en liet zich weer zakken. Ze hijgde lichtjes en trok haar staart voorzichtig terug. Ze keek hem aan en kroop iets dichterbij hem, en grijnsde lichtjes. Ze duwde hem volledig op zijn zij. "So.. little cat. What do you want to do now?' vroeg ze en keek hem met een zachte blik aan.

Sorry kort

Even stond de poes op en schudde haar vacht uit, de overige sneeuwvlokjes kwamen als diamantjes uit haar vacht geschud. Het was eigenlijk wel een mooi zicht. Vrolijk keek hij haar aan toen ze weer ging liggen. De poes ging een beetje tegen hem aanliggen en zorgde ervoor dat hij op zijn zij ging liggen, 'So.. little cat. What do you want to do now?' vroeg ze en keek hem met een zachte blik aan. Die ogen... Even had Silver het moeilijk zijn aandacht erbij te houden, maar al snel was zijn glimlach weer op zijn gezicht tevoorschijn gekomen en rustig keek hij haar aan. Eigenlijk had hij in haar oor willen fluisteren, 'To be with you' maar dat durfde hij niet echt. 'Is the game over then?' vroeg hij toen verbaasd en grinnikte, 'I thought we had a long game to go' Dat laatste fluisterde hij zachtjes en hij krulde zijn staart weer om de hare. Ergens voelde dit zo heerlijk, zo dicht bij haar en de neiging om haar een kopje te geven of om haar dichter tegen hem aan te houden, was groot, maar hij kon zich wel bedwingen. Even keek hij naar haar ogen, complimentjes zou ze vast waarderen, en hij moest toegeven, deze ogen waren om in te verdrinken. 'I must say, you're eyes are beautifull' zei hij vrolijk en glimlachte naar haar. Was hij nou echt? Nee, kon niet, mocht niet, hij zou dat niet. Maar datgene wat hij voelde, was tegenstrijdig met wat hij wou. Maar moest hij nou echt zijn verstand volgen of had zijn hart toch gelijk?

'Is the game over then?' vroeg de kater. Een grijns sierde haar kop nogsteeds. Een lichte tinteling gleed door haar lichaam toen haar vacht de zijne raakte. Ze lag nu half tegen hem aan. Ze legde heel even haar kop neer en sloot haar ogen. "Half, ik heb het behoorlijk koud" sprak ze zacht en zuiver. Ze rilde lichtjes maar probeerde te stoppen. 'I thought we had a long game to go' zei hij. Ze opende haar ogen weer en keek hem rustig aan. Ze was niet bang dat hij heel erg wraak zou nemen. Ze hield haar staart om de zijne gekruld en grijnsde naar hem. Wat zou hij gaan doen op reactie van dit. Hij zei wat. Ze richtte zijn ogen op hem. 'I must say, you're eyes are beautifull' Die woorden, waren die echt uit zijn bek gekomen. Ze keek hem even verbaast aan. Dat had ze nu van hem en Autumn gehoord. Maar waarom zei hij dat. Was dat, nee. Haar ogen keken hem verbaast aan terwijl ze haar oren op hem gericht had. Ze ging zitten en keek even naar de grond. Ze trok haar staart zachtjes terug en legde die over haar poten heen. "Uhm, waar kwam dat ineens vandaan?" vroeg ze. "Maar bedankt" zei ze. Ze wou zeggen dat zijn ogen ook mooi waren,dat ze een beetje genoot van zijn gouden ogen. Waarom durfde ze dat niet tegen hem te zeggen. Vrienden complimenteren elkaar toch ook. Nou ja, wat boeide het ook, een compliment van de zilveren kater. Ze grijnsde even en duwde hem verder. "Don't play around, boy" zei ze en grijnsde naar hem. Ze keek hem aan en slikte toen. Ze stapte over hem heen en streek weer met haar staart langs haar kop waarna ze wegsprong en een klein stukje over het ijs heen liep.

Voorzichtig trok de poes haar staart terug, had hij iets verkeerds gezegd? Had hij dat toch niet moeten zeggen? Een pijnlijk gevoel stak hem, had hij het weer verkeerd gedaan? Waarschijnlijk, zo ging het toch altijd met poezen? Hij kon niet met ze omgaan, dus waarom deed hij het dan? "Uhm, waar kwam dat ineens vandaan?" vroeg ze. "Maar bedankt" Alsof er niks aan de hand was, haalde hij zijn schouders op, 'Moest ik gewoon zeggen' zei hij en glimlachte even, de poes hoefde niet te weten wat hij nu voelde. Niet nu... Ze greens en duwde hem wat verder, "Don't play around, boy" zei ze en grijnsde naar hem. 'I shouldn't' antwoorde hij vrolijk en keek haar vrolijk aan. De poes slikte even, stond op en stapte over hem heen naar het ijs. Hij draaide zich om zodat hij haar kon nakijken en wachtte even, verslagen. Wat moest hij nu? Iets in hem zij dat hij haar achterna moest en dat deed hij dus ook, direct sprong hij op en liep achter haar aan, 'Heb ik soms iets verkeerds gezegd dat je plots wegloopt?' vroeg hij zacht en keek haar aan, hij wou het weten, dit voelde zo vreemd en hij hield hier niet echt van. Hij had het gevoel een misdadiger te zijn van iets, wat het ook was en dat gevoel knaagde aan hem. Het was zeer irritant, 'Als er iets is, mag je het zeggen' sprak hij weer. Hij snapte het wel als ze al dit niet wou, stomme Autumn... Iets in hem zei dat deze poes zijn hoofd op hol deed slaan en vreemd genoeg stemde hij daarmee in, hij kon er niet meer omheen. Hij vond haar leuk, elke aanraking, elke blik, elk moment dat hij bij haar was, genoot hij, hij vond haar gewoon leuk.

Een korte blik op haar poten en een korte zucht lieten haar weer een beetje ter aarde komen. De kater voor haar had iets over haar ogen gezegt. It was no big deal Fallen! Schreeuwde ze in gedachtes naar zichzelf. Waarom leken die paar woorden toch haar complete wereld overhoop te halen. Ze keek naar de grond en sloot haar ogen. Wat had ze veroorzaakt, ze wist het niet. Op dit moment wist ze niets zeker. Ze faalde wel behoorlijk op dit moment, iets wat ze het minst graag wou, falen. Ze stond op en stapte over hem heen. Ze moest even nadenken, gewoon op zichzelf. Ze had niet echt door dat ze door liep dus hem verlate zonder een woord te spreken. Tot hij naast haar liep en wat begon te vragen. 'Heb ik soms iets verkeerds gezegt, dat je ineens wegloopt' vroeg hij. Ergens klink hij een beetje verslagen of iets in zijn stem. Ze slikte even en keek hem aan. "nee, nee zeker niet" zei ze snel. Ze wist niet hoe ze het moest zeggen. Misschien voelde hij wel niets voor haar en complimeerde hij haar alleen. "Ik..." Ze wist niet wat te zeggen. Wat als hij wat voor haar voelde, wat als Autumn wat voor haar voelde. Ze kreeg de rillingen over haar lichaam, misschien ook van de kou. "ik ben in de war, dat is alles" zei ze zacht en keek hem aan. De twee kittens die ze net waren leken nii ineens weer op warriors. Haar ogen bleven hangen in zijn ogen waarn ze automatisch tegen hem aan kroop. Ze krulde haar staart weer in de zijne. "sorry daarvoor, waar ware we?" vroeg ze zachtjes en sloot haar ogen even. Tot ze die weer voorzichtig opende en hem aan keek.

Falend

Haar ogen richtte ze op de lichtgijze kat. Nou ja, eerder in de richting van de gouden ogen. De ogen waar zij in kon verdrinken, waarschijnlijk kon elke poes dat met zijn ogen. Ze rekte zich even uit en kroop half tegen hem aan. Ze grinnikte even en keek hem aan. "zal ik jou eens ingraven, kan je voelen hoe koud het is" sprak ze en duwde hem zachtjes op het ijs met haar schouder en sprong weg. Ze draaide zich om naar Silver en zwaaide uitdagend met haar staart. Een brede grijns streek over haar gezicht terwijl ze haar staart door de sneeuw heen. Ze grijnsde even en liep weer naar hem toe. Ze duwde haar sneeuw staart in zijn gezicht en sprong verder het ijs op waarna ze uitgleed en viel. "Faal"zei ze en slikte. Ze krabbelde weer overeind en keek hem uitdagend aan. "kom maar" sprak ze uitdagend uit. Ze schudde haar vacht weer zacht uit. Ze wou weer even als kittens met hem spelen. Toen ze kitten was had ze eigenlijk alleen Autumn en Inner als vrienden en ze had nog niet echt zoveel lol gehad. Over Autumn gesproken, waarom praatte hij niet met haar, en wat zou hij ervan vinden als ze Silver en haar zo zag. Ze grijnsde even van het idee en keek weer naar Silver.

Extreem kort

Ze rekte zich even uit en kroop half tegen hem aan. Hij vond het eigenlijk wel fijn hoe ze tegen hem aanlag, haar zachte vacht tegen de zijne. "zal ik jou eens ingraven, kan je voelen hoe koud het is" sprak ze en duwde hem zachtjes op het ijs met haar schouder en sprong weg. 'Heej!' riep hij en keek haar even aan. De poes draaide zich om naar Silver en zwaaide uitdagend met haar staart. Een brede grijns streek over haar gezicht terwijl ze haar staart door de sneeuw heen. Dat had hij gezien! 'Nee, niet weer!' zei hij nog en probeerde op te staan, maar de poes was al naar hem toe gelopen met een grijns op haar gezicht en duwde haar sneeuw staart in zijn gezicht, waarna ze verder het ijs op sprong, uitgleed en viel. "Faal" zei ze en slikte. Hij grinnikte, hij is ondertussen overeind gekomen en keek haar uitdagend aan, 'Dat kun je wel zeggen' zei hij en schudde nog even met zijn kop om er een beetje sneeuw af te krijgen. Ze krabbelde weer overeind en keek ook hem uitdagend aan. "kom maar" sprak ze uit, een grijns verscheen op de kater zijn gezicht, 'Is goed' zei hij vrolijk en liep eerst even voorzichtig naar haar toe tot hij vlak voor haar stond, 'Zo ik ben gekomen' sprak hij en keek haar even uitdagend aan, om dan uit het niets op haar af te springen, direct recht te springen en met zijn poot wat sneeuw naar haar toe te gooien. Daarna sprong hij vrolijk weg en liep tot achter de poes. Hij greep met zijn voorpoten haar staart vast en keek haar speels aan. 'Nu geen koude staart meer in mijn gezicht.' grapte hij vrolijk en zorgde dat hij ondertussen ook bleef staan. Maar waarschijnlijk als ze een beetje zou ronddraaien dat hij met zijn snuit op het ijs zou belanden, maar haar staart liet hij nu even niet los.

-Geeft niet x'D -

Ze was bij hem weggesprongen en had zich al snel weer naar hem terug gedraaid. Een grijns sierde haar kop en een uitdagende blik glinstede in haar ijsblauwe ogen. Ze verzette haar poten niet, sterker nog ze bewoog op haar ribbenkast na helemaal niet. Haar blik staarde hem een beetje aan. Tot hij op stond en dichterbij kwam lopen. Ze wist even niet wat ze moest doen. Moest ze hem vertrouwen of wantrouwig word. Automatisch deed ze het tweede. Ze stapte voorzichtig achteruit. Hij bleef voor haar staan en zei dat hij er al was. "Ja, dat zie ik ja" zei ik lachend en bleef hem even aankijken. Tot hij sprong en sneeuw naar hem gooide. Ze staote achteruit maar kon de sneeuw niet ontwijken. Helaas, ze leek nu behoorlijk op een sneeuwwitte poes. Ze lachtte even. Tot hij haar staart pakte. Ze keek hem aan en draaide zich weg met haar achterkant. Ze zwaaide me haar staart. Ze sprong naar hem toe en duwde hem om. Ze rolde een stuk over het ijs heen en lachtte zachtjes. Ze gleed verder, het ijs wS behoorlikk glad. Ze zette haar nagels in het ijs en liet zichzelf stoppen. Ze stond op en stapte naar haar toe en toen boven hem. "Voel je je verslagen?" vroeg ze. Verslagen door een poes, wat een kater. Ze grijnsde naar hem met haar witte mesjes. Ze streek even met haar staart over de zijne zonder dat ze het door had. Ze zette haar poot met ingetrokken nagels op zijn ribbenkast. "nou?" vroeg ze en keek hem uitdagend aan. Ze sprong weg en ging op het ijs liggen. Wachtend op zijn volgende daad. Elke andere kat zou denken dat ze een paar kinderachtumige katten waren. Nou en wat boeide het ook. Ze hadden lol en daar ging het voor haar om.