No title c:

De zwarte kat liep rond. Zijn groene ogen stonden er rustig bij en ook zijn lichaamstaal sprak niets gewelddadig uit. Hij was dan ook niet op zoek naar ruzie op het moment, zo zat hij nu eenmaal niet in elkaar. Nee, het was eerder een rustige kat die er niet gevaarlijk uit zag. Eén die snel zou worden aangezien als zwak maar wanneer dat ze dat zou zeggen, moest je oppassen voor je ogen. Hij wou er gewoon rustig en beheerst uit zien. Hij wou laten zien dat hij sterk genoeg was om zijn eigen woede onder controle te houden, maar anderen dachten er dan weer anders over. Zag hij er dan zwak uit? Dachten ze dat hij dik was en daarom dus eigenlijk niets voorstelde? Zijn vacht was misschien dik, maar daaronder zaten wel zijn spieren verschoten. Daarbij zou hij niet in de Bloodclan zitten moest hij maar ene klein zwak katje zijn dat niets kon. Iemand die alleen maar een langzame en pijnlijke dood zou kennen.

Er was ondertussen al een hele tijd voorbij gegaan. De maan had plaats gemaakt voor de zon die de wereld verlichte. Toch was het niet erg warm. Hoewel de zon hoog stond zorgde de wind er wel voor dat het koud bleef. De zwarte poten van de kat waren nat van de dauw die aan het gras hing. Zijn neus stak hij om de zoveel tijd eens omhoog om de geur van een muis of iets in die stijl te kunnen vinden maar niets. Alleen maar oude sporen van katten en Kittypets. Die moesten nu waarschijnlijk allemaal eten hebben. Van dat plakkerig voer. Eigenlijk had hij ook niet veel anders verwacht. Hij was te dicht bij de Twolegs, natuurlijk ging er hier geen prooi zijn. Die is vast allemaal verscholen in het bos, maar als je daarheen gaat krijg je het aan je stok met de plaatselijke bevolking daar. De clankatten. Die dachten echt dat het bos van hun was en van niemand anders. Alsof zij het gemaakt hebben. De kat schudde zijn kop voor hij met één krachtige sprong op een muur sprong en er langs de andere kant weer afsprong. Langs deze kant van de muur was het ineens al veel warmen. Waarschijnlijk doordat de bomen van het bos en de muur achter hem de wind tegen hield. Weer stak de kat zijn neus in de lucht en deze keer vond hij wel een spoor. Het was vers en had duidelijk de geur van een kleine veldmuis. Ach, voor hem was dat genoeg als ontbijt. Licht potig volgde de kat het spoor dat het bos in ging. Het duurde niet lang voor hij het kleine beestje zag zitten. Het was zich aan het wassen en was zich van geen kwaad bewust. Traag wandelde de kater dan ook dichter bij. Zonder geluid te maken sloop hij op het beest af tot het van iets verschoot en meteen weg spurtte. In ieder geval was het niet zijn schuld. Hij had geen enkel geluid gemaakt dus het kon niet door hem komen. Meteen kijk hij op. Zijn groene ogen waren vernauwd en keken geïrriteerd naar het zwarte beest dat voor hem stond. Als hij niet beter wist zou hij denken dat het een Clankat was of een Kittypet, maar het beest had duidelijk de geur van de Bloodclan aan zich hangen. "Wel bedankt, daar ging mijn ontbijt." Aan zijn stem kon je duidelijk horen dat hij lichtelijk geïrriteerd was.

De kater zette zich ondertussen neer. Zijn zwarte staart sloeg hij over zijn poten heen terwijl zijn ogen over de kleine kat voor zich gleden. Ze was helemaal wit en ook al was de kater niet zo groot, toch was hij nog groter dan de kleine kat, waarschijnlijk ook omdat het kleine geval nog een kitten was en of net al wat ouder, maar ze was zeker nog geen 12 moons. ‘’Jij kan tenminste al jagen, ik moet zelf maar op een één of andere manier aan mijn eten te zien komen hier.’’ Ongeïnteresseerd keek hij de kleine kat aan. Dat was waar, hij kon aan zijn eigen eten geraken, maar dat lukte natuurlijk niet als één of ander klein geval het weg joeg omdat die nog niet wist hoe je alles moest herkennen. "Dat kan, maar niet als anderen het weg jagen." Hij heeft het nooit voor jonge katten gehad. Hij vind ze alleen maar vervelend, vandaar dat hij waarschijnlijk ook geen mentor zal worden. Tenzij hij ooit kittens zou hebben, dan zou hij zeker mentor van één van die kleintjes worden. ‘’En als je barst van de honger zal je maar een andere muis moeten vinden, er zijn vast ergens plekken waar genoeg prooi is voor een hele week.’’ De kater snorde zacht, iets wat voor hem zeer uitzonderlijk was, maar wat dat de kat voor hem nu zei, was gewoon belachelijk. "Als jij zo'n plek weet mag je die altijd aanwijzen, maar ik heb mijn volgende prooi al gevonden. Het is klein zwart en vervelend." De kat hield zijn kop wat meer naar beneden zodat hij de kleine zwarte kat recht kon aankijken. ‘’Je krijgt nog wel een keer iets van me. Wat je maar wilt! Maar eerst zullen we moeten wachten op de ceremonie, dan krijg ik mijn mentor en dan word mij alles geleerd!Wedden dat ik straks als de beste kan jagen, dan wil iedereen net zo goed zijn als ik!’’ De kater rolde met zijn ogen bij die uitspraak. Elke jonge kat zei wel zo iets. De ene zou het best kunnen jagen van iedereen en de anderen zou weer het best kunnen vechten van iedereen. Elke kitten denkt dat, en pas op, hij dat dat vroeger ook. Hij dacht ook dat hij later beter dan iedereen zou kunnen vechten, maar daar is hij van afgestapt. "Dat zijn dromen. Niets meer dan dromen die niet zullen uitkomen." Zei hij maar meteen eerlijk. Velen zeide dat je dromen moest hebben om te kunnen leven, maar daar geloofde hij niet veel van. Ook zonder dromen kon je in zijn ogen perfect leven.

De kitten die voor hem stond trok grote ogen bij de woorden die de kater uitsprak. Ze zette zelfs enkele stappen naar achter. Die reactie liet alleen maar een grote grijns op de kop van de kater verschijnen. Hij wist niet goed hoe hij het deed, maar altijd zorgde de kater er wel voor dat kleine kittens schrik voor hem kregen. Ergens vond hij het ook niet erg. Nee, hij vond het juist vermakelijk om te zien hoe snel je zo'n kittens schrik kunt laten krijgen. ''Wat is je naam? Ik ben Blackcherry, zoals je misschien wel kunt zien nog een kitten, maar binnenkort Young one!'' Bij die woorden hield de kater zijn kop schuin. Dat is wat je noemt van een onderwerp weglopen. Traag schudde hij zijn kop maar hij ging er maar verder niet over in. Straks kreeg hij nog ruzie met de eventuele moeder van het kleine geval, gewoon omdat hij dreigde de kitten op te eten. "Ik ben Obsession en misschien word ik wel je mentor, wie weet kunnen we dan nog heel veel plezier beleven." Zei de kater op een valse toon. Hij heeft de rang mentor nooit leuk gevonden maar toch was hij zich aan het bedenken. Wie weet, misschien zou hij dan mentor worden van dit kleintje, als zou ze het vast zelf niet leuk vinden.

Hij hield zijn uitdruking neutraal toen hij de kitten raar zag kijken. Snapte ze niet dat hij het negatief bedoelde? Hij wou wel haar mentor zijn, dat wel, maar niet op de manier zoals sommige denken, maar misschien dat hij het wel leuk zou vinden. ''Misschien wel ja. Maar misschien wil ik jou wel helemaal niet als mentor.'' Deze keer was het de beurt aan hem om even raar te kijken maar die blik verdween al snel weer. "Denk je dat mij dat iets zou uitmaken?" Zei de kater rustig. ''Maar agh, als dat wel zo is dan heb ik daar weinig problemen mee. Als jij me maar iets kan leren.'' Zei de kitten. Natuurlijk heeft hij haar wat te leren, wat wil je. Ze kan waarschijnlijk nog helemaal niets, nog minder dan niets. "Wel ik kan altijd de slechte mentor gaan uithangen en je alleen maar verkeerde dingen leren." Zei hij nonchalant terwijl hij weg keek. Zijn blik gleed even naar de lucht toen er een vogel voorbij vloog. Zijn maag klaagde meteen aangezien hij nog niets gegeten had en zijn vorige maaltijd ontsnapt was. ''Wat ben je van plan vandaag te doen?'' Een zucht verliet zijn mond. Weer veranderde de kitten van onderwerp. "Mij afvragen waarom jij heel de tijd van onderwerp veranderd, dat is wat ik vandaag ga doen. Oja, en voedsel zoeken, aangezien jij het hebt weggejaagd moet ik nieuw zoeken." De kater legde duidelijk de nadruk op het woordje 'jij' toen hij sprak over zijn muis die was weggelopen.