Genius Snowpaw strikes again.

GERESERVEERD.

Nu het een stuk warmer was geworden begon al de sneeuw te smelten en dit zorgde voor veel modder, maar ook voor meer water. Natuurlijk kwamen er ook weer wat meer dieren tevoorschijn, kleine diertjes die een winterslaap hadden gehouden en nu ontwaakten uit die diepe slaap. Nieuwe frisse geuren vulden de bossen en de jonge kater had zich niet meer kunnen inhouden. Normaal volgde hij altijd braaf de regeltjes, durfde niet om ze te breken – hij had een reputatie, hij was een brave hendrik. Nadruk op was, want momenteel was hij het kamp uitgeglipt en overtrad hij dus de regels.

Zijn wittestaart stond recht omhoog, gaf zijn eeuwige trots weer. Hij was al zover afgedwaald dat het gewoon te zien was aan zijn pootjes, voorheen waren deze wit maar dankzij de modder waren ze helemaal vies en bruin geworden. Niet dat het de kater was kon schelen, die was dolblij dat hij eindelijk eens uit het kamp was. Zoveel nieuwe dingen, wat heerlijk zeg. Een verrukte grijns op zijn snoet en zijn blik die iedere keer maar weer afdwaalde. Er was zoveel te zien en hij was nog nooit het kamp uit geweest tijdens nieuwblad. Wel tijdens groenblad en de andere twee jaargetijden was hij braaf binnen de wanden van het kamp gebleven. Had hijzelf stiekem een soort van winterslaapje gehouden, want veel anders had hij niet te doen.
Een vreemd, maar toch ook weer bekend geluid werd opgevangen door zijn trommelvliezen. Zonder verder nog na te denken liet hij zich leidden door zijn gehoor om uiteindelijk uit te komen bij de rivier. Met grote ogen keek hij ernaar. Het waterpeil stond hoger dan de laatste keer dat hij hier was geweest, toen was hij rond de zes manen geweest. Een tijd terug dus. Samen met zijn zusje Littlepaw en ook nog met Patchpaw. Het was toen gezellig geweest, best jammer dat hij beiden zo weinig zag tegenwoordig.
Nu hij naar het water keek realiseerde hij zich eigenlijk hoe dorstig hij was. Dan maar wat drinken, want dat mocht toch wel? Als hij wat dronk… Daar kon toch niemand voor boos op hem worden, of wel soms? Zonder nog te twijfelen liep hij langs de rand van de rivier, opzoek naar een plekje waar het wat rustiger stroomde en misschien ook wat ondieper was. Na een tijdje lopen vond hij het perfecte plekje.
Rustig zakte hij door zijn voorpoten en met zijn tong lepelde hij wat fris en verkoelend water naar binnen. De meesten zeiden altijd dat water geen smaak had, maar hij proefde weldegelijk verschil tussen een druppel die hij opving van een blad, of een plasje water op de grond en ook tussen dit rivier water. Tot nu toe vond hij dit het lekkerst proeven. Hij knipperde met zijn ogen en wilde weer recht gaan staan, maar iets in het water trok zijn aandacht. Iets dat bewoog.
Een vis… Een grote vis. Hij had best al een lange tijd niet meer gegeten en als hij in het kamp kwam aanzetten met een vis, dan zouden ze hem vast hartelijk bedanken. Maar… Het was verboden voor een Thunderclan kat om vis te vangen, zij het ook zo dat hij geen idee had hoe het moest. Hij keek op, naar de overkant. Geen Riverclan kat te zien. Misschien als hij gewoon snel was…
Hij hief zijn poot op en klapte zijn nagels uit, waarna hij deze snel bij het water bracht. Vele waterdruppeltjes spetterde omhoog en natuurlijk miste de kater. Hij ging rechtstaan en schudde zijn kopje. Waar was die- O, daar is de vis. Hij trippelde een stukje verder en sloeg weer nogal dom in het water, had geen idee dat zijn poot niet eens in de buurt kwam van de vis. ‘Werk nou mee,’ siste hij. Hij bleef maar een beetje zinloos heen en weer lopen en slaan als een halvegare: had helemaal niet door dat iemand aan het kijken was naar zijn vreemde gedrag.