[Open] Slippery Slide!

Ze keek Silverfang aan toen hij begon te praten over leaf-bare. Ze glimlachte toen hij zei dat zij daar wel voor zorgden. “Ja, dat weet ik ook wel.” Zei ze weer vrolijk. “Jullie weten alles,” er straalde vertrouwen uit haar lichaamstaal. Hij had gelijk. Het zou altijd goed komen, omdat ze heel veel slimme en sterke katten had die haar zouden beschermen. Al was natuurlijk niemand zo goed als haar ouders. “En anders kan je het mama of papa vragen,” vervolgde ze. "Ga nu maar spelen met je zusje, die kan wel wat hulp gebruiken denk ik," Ze knikte. “Ja, ik zal even naar haar toe.” Ze bewoog zich weer zodat ze vlak bij haar zusje kwam. "Natuurlijk gaat het, ik ben geen watje ofzo," Ze schudde haar kop. “Nee, natuurlijk ben je dat niet.” Zei ze meteen. "Zie je? Niks aan de hand," Ze keek bedenkelijk. “Nee, ik zie het.” Nu nog niet in ieder geval, maar ze kende haar zusje. Ze schoot in de lach toen Flickerkit uitgleed en onder allemaal andere katten doorgleed. Daarna keek ze opzij waar Dogdance en Silverfang tegen elkaar opknalde. Daardoor moest ze nog harder lachen. Ze lachte van plezier het was niet bedoeld om iemand uit te lachen, dat zou ze nooit doen. Ze glibberde weer vooruit naar haar moeder toe. Ze remde iets te laat af waardoor ze tegen de poot van haar moeder opknalde. “Sorry mam,” Er lag een ondeugende blik in haar ogen terwijl ze haar moeder aankeek. Daarna keek ze naar Ghostkit. “Wat ben je aan het doen?” Ze gleed naar hem toe, maar remde weer te laat af. Waardoor ze tegen hem opknalde. Dit keer wat harder. “Aah,” zei ze weer lachend. “IJs is echt vreemd,” vervolgde ze terwijl ze weer overeind probeerde te komen. Dit keer lukte het haar zelf, helemaal trots keek ze achterom naar haar moeder. Toen keek ze naar Ghostkit. “Waar schrok je net eigenlijk van?” vroeg ze opeens met een nieuwsgierige blik in haar ogen.

SOMEONE CALL THE AMBULANCE

THERE'S GONNA BE AN ACCIDENT

De wereld leek te spinnen en te tollen om haar heen toen ze tegen het zilveren gestalte van de deputy van de Skyclan aanbotste. Het was een klap die eventjes alle lucht uit haar longen deed slaan en haar flink gedesoriënteerd maakte. Als iemand haar zou vragen te beschrijven wat er gebeurde, dan zou ze er geen verhaal uit kunnen krijgen met enige cohesie. Ze had ijs gezien, het voelde koud onder haar buik en poten aan terwijl ze over het ijs tuimelde. Maar het volgende moment was het warm, lekker warm zelfs. Dogdance knipperde ietwat verdwaasd met haar heldere blauwe ogen terwijl ze haar kop weer op een rijtje probeerde te zetten. De wereld tolde voor haar ogen en dit zorgde ervoor dat ze eventjes nodig had om besef te krijgen waar ze was. Het volgende wat ze zag was een zilveren pels, waarna ze met een beetje beduusd verder keek. Totdat haar ogen twee bleekgroene ontmoetten. Haar oren gingen plat in haar nek en ze trok haar bovenlip weer op. Natuurlijk, kon ook niet anders. “We moeten hier geen gewoonte van maken, Dogdance,” Miauwde Silverfang lachend. Daar had Dogdance zo snel eventjes geen slim of vlug antwoord op. Normaal kon ze altijd wel iemand helemaal koud maken met haar woorden, enige vernedering genadeloos wegslaan. Maar nu kwamen er geen woorden, ze was te beduusd, te verdwaasd. “Nee, absoluut niet,” Miauwde ze, met een lichte snauw in haar stem, om zichzelf nog maar iets houding te geven. Meteen kwam ze van hem af, maar ze kon het niet laten om al lachend nog wat sneeuw in zijn gezicht te trappen. “Machtige deputy, blijf maar lekker sneeuw happen,” Miauwde ze, terwijl ze met een licht uitdagende blik over haar schouder keek. Voor de zekerheid hield ze zichzelf maar buiten sprongbereik. Voor het geval dat.

STATUS

Lacherig

COMPANY

Zoveel mogelijk :3

NOTES

304 Woorden

_{Ghostkit wierp nog een laatste blik op zijn moeder, toen hij zelfstandig het ijs weer op gleed. Na een paar rondjes tollend op het ijs kreeg hij Brainkit, zijn zusje, in het vizier. Ze keek hem nieuwsgierig aan. 'Wat ben je aan het doen?' vroeg ze en gleed zijn richting in. Totaal onverwachts zat ze twee seconden later bovenop hem. 'Aah!' een kreet verliet zijn mondje. 'Aah,' mompelde Brainkit toen lachend. 'IJs is echt vreemd.' vervolgde ze terwijl ze weer overeind probeerde te komen. Dit keer lukte het haar zelf, helemaal trots keek ze achterom naar haar moeder. Toen keek ze naar Ghostkit. 'Waar schrok je net eigenlijk van?' Van Rosepaw... Ze botste tegen me op een ze was zo wit en ze leek net een...' Hij verbleekte, wachtte een paar seconden en fluisterde toen met angst in zijn stem; 'S-spook.. Nu sloeg zijn fantasie echt op hol. Hij keek achterom en verstarde. Zo hard hij kon gillen, krijste hij; 'SPOOK!' Hij wilde wegrennen, maar hij gleed uit en viel op zijn zij op het ijs. Hij gleed door waarna een piepje zijn mond verliet. Koud ruw ijs schuurde zijn rode vachtje open. Toen hij stil lag, had hij zijn oogjes al gesloten. Echte wonden had hij niet, maar zijn lichaampje deed vreselijk zeer. 'Mama..' bracht hij uit. Een bange toon was er duidelijk in te herkennen.}

Zuchtend keek ze naar Flickerkit die ook al was aangekomen, ze had twee kits meegenomen en nu waren er plots vier. Waar was Frost? Hij zou toch op ze letten? Ze schudde even haar hoofd en zag dat Dawnfall zich als eerste met het jongste poesje bezig hield. Ze liet de twee even en keek naar Ghostkit die tegen Rosepaw was opgebotst. Ze grinnikte even en zag toen ook Brainkit zitten, dichtbij Ghost. Uit zichzelf wist ze op haar pootjes te komen en trots keek de kitten haar aan. Ze glimlachte vrolijk en knikte licht naar het poesje als teken van respect. Ze had even geen zin om Goed Gedaan over het ijs te schreeuwen. Plots schrok ze op van een kreet, 'SPOOK!' klonk het van een stemmetje dat ze wel kende. Ghostkit... Direct keek ze in de richting van de kitten die blijkbaar was proberen verder te glijden en nu iets verder op de grond lag. Ze duwde zichzelf even af en gleed naar Ghost toe. 'Gaat het?' vroeg ze zachtjes en duwde haar neusje tegen de kitten aan, 'Kom ga maar weer op je pootjes staan. Het is oke.' Ze glimlachte even bemoedigend naar hem, 'Denk ik' fluisterde ze haast onverstaanbaar er achteraan en probeerde hem overeind te helpen, niet wetend waarom hij eigenlijk zo schreeuwde of weggleed daarnet.

spoken

[Open] Slippery Slide! - Pagina 3 07c491f3d48309e318f224a

SILVERFANG

Dit keer ging ze tot zijn opluchting sneller van hem af dan de vorige keer. Hij had er geen problemen mee, maar het gelach dat hij op de achtergrond hoorde deed zijn ego niet veel goeds. Niet de hele clan hoefde te zien dat deze poes hem zo makkelijk had overmeesterd.. Silverfang gooide het er maar op dat het ijs glad was en gaf zichzelf vlug weer een houding door overeind te komen. Hij voelde de koelte van de wind weer over zijn dikke vacht glijden en hij grijnsde opgetogen. De lading sneeuw die hij over zich heen gegooid kreeg maskeerde dit echter en snel schudde hij het koude spul van zich af, waarna zijn ogen zoekend richting Dogdance gleden. 'Machtige deputy, blijf maar lekker sneeuw happen,' plaagde ze hem lachend, met het nicknaampje waarin ze hem omgedoopt had. "Wacht maar," grauwde hij uitdagend. De zilvere kater sprong naar voren en snelde in volle vaart op haar af, het ijs glinsterend onder zijn witte poten. Stiekem moest hij toegeven dat hij hier toch wel veel plezier in had.

_{Eaglewing lag opgekruld te slapen. Hij hoorde af en toe gestommel en druk gepraat. Eaglewing deed zijn ogen open en rekt zich van top tot teen uit. Het was koud en nat, wat hem meteen verveeld maakte. Hij ving een gesprek op van warriors die druk aan het praten waren. Hij hoorde ze zeggen dat het Starlake bevroren was. Hij kreeg meteen meer energie en sprong de den uit. Hij liep door het kamp meteen door naar het Starlake. Sneeuw lag overal en maakte veel katten zichtbaar. Het eerste groene woud was helemaal wit geworden. Af en toe kwam er wat sneeuw van de takken af en zag je weer een groene kleur. Bij het Starlake aangekomen zag Eaglewing dat het druk was. Warriors waren aan het stoeien op het ijs en sneeuw aan het gooien. Kittens waren nog wat bang voor het onbekende ijs, dat bijna eng glad was. Eaglewing stapte op het ijs en hoorde wat gekraak onder zijn voeten. Poot voor poot stapte hij het ijs op. Het was niet de eerste keer dat hij op het ijs stond, maar toch deed hij het rustig aan. Eenmaal op het ijs voelde het weer als vroeger. Toen hij nog een kleine kitten was en stoer probeerde te doen door als eerste op het ijs te gaan staan. Het eindigde met een komische klapper. Hij wilde gaan lopen toen zijn voorpoten plotseling onder hem vandaan glipte. Hij kwam vol op zijn kaak terecht en jammerde het uit. Zijn moeder kwam aangerend en gleed bijna uit op het gladde ijs en bereikte Eaglewing strompelend. De andere kittens gniffelde en lachte hem uit. Hij werd er tot op de dag van vandaag nog steeds aan herinnerd. Eaglewing nam een kleine aanloop en gleed op het ijs. Heerlijk met de koude wind door zijn vacht. Hij probeerde te stoppen maar klapte op zijn buik. 'Lekker handig' gniffelde hij tegen zichzelf. Zijn eerste warme buik was koud en nat. Na een paar pogingen op te staan kwam hij eindelijk overeind. Hij probeerde door het ijs door te kijken maar zag alleen een paar vage witte vlekken. 'Jammer,' hij genoot altijd van de vissen die onder hem door zwommen, vooral toen hij nog een kitten was. Als kitten probeerde hij de vissen te vangen, wat natuurlijk tevergeefs was, maar toch een leuk spelletje samen met zijn vrienden. Eaglewing nam weer een aanloop en gleed naar de andere katten.}

Ze keek Ghostkit verrast aan toen hij zei dat hij dacht dat Rosepaw een spook was. “Hu, maar Rosepaw is toch geen spook,” ze snapte er helemaal niks van. Hoe kon Ghostkit daar nou van schrikken. Zij wist dat Rosepaw geen spook was, dat wist hij toch zeker ook wel? Ze verstarde toen Ghostkit weer spook over het ijs begon te roepen. “Er is helemaal geen spook!” riep ze dit keer verontwaardigd. “Laat me niet steeds zo schrikken,” ze keek Ghostkit kwaad aan, maar ondertussen keek ze toch achterdochtig om haar heen. “Nee geen spook,” kwam ze uiteindelijk tot de conclusie, vlak voordat Ghostkit weg probeerde te rennen. Ze wou hem nog tegenhouden, maar hij was al onderuit gegaan. Ze keek met grote ogen toe hoe Ghostkit over het ijs gleed. “Stommerd,” riep ze geschrokken. Ze gleed naar hem toe, net als haar moeder. Waarbij ze in haar haast bijna onderuit ging, maar ze bleef staan. Alleen haar aandacht werd afgeleid toen een nieuwe kater op het ijs kwam. Ze keek hem nieuwsgierig aan. Ze keek nog even naar haar broer en haar moeder, maar besloot toen dat mama het wel zou regelen. Daarna zette ze haar nageltjes in het ijs en gleed in de richting van de kater. “Hallo,” zei ze toen ze vlak voor hem stil kwam te staan. Ze werd er steeds een beetje beter in om goed te remmen en te blijven staan. Ze begon het zelfs echt leuk te vinden. “Lastig hè Eaglewing?” vroeg ze toen. “Ik glij de hele tijd onderuit en dan kom ik niet meer overeind, maar net is het me een keer gelukt. Dat is goed toch?” haar ogen gloeiden weer van trots, helemaal omdat haar moeder haar daarstraks ook trots aangekeken had omdat ze zelf overeind gekomen was. Ze maakte een rondje om hem heen, maar remde dit keer iets te laat waardoor ze tegen zijn voorpoot opknalde. “Ho oeps,” zei ze grinnikend, omdat ze op het nippertje bleef staan.

_{Het ging hem beter af dan de vorige keren, glijden ging nog wel maar lopen was onmogelijk. Hij zag een kleine gestalte op hem afkomen. Het was Brainkit. Achter Brainkit stond haar moeder nog te kijken, maar was te druk bezig met de andere kitten.'Hallo,' zei Brainkit. Eaglewing zag de kleine kitten aan komen glijden. Ze had al wat meer grip dan Eaglewing en kwam vlot tot stil staan. 'Lastig hè Eaglewing?' vroeg ze. 'Ik glij de hele tijd onderuit en dan kom ik niet meer overeind, maar net is het me een keer gelukt. Dat is goed toch?'. De grote ogen van de kitten keken Eaglewing aan. 'Beter dan dat ik het doe. Ik heb al een paar keer op ijs gestaan, maar het is nog steeds moeilijk' gaf Eaglewing toe. De belangstellende kitten maakte een rondje om Eaglewing heen. Ze kwam tot stil staan, toen ze op zijn voorpoten knalde. Eaglewing verloor bijna zijn evenwicht, maar kon nog net blijven staan. 'Ho oeps,' zei ze grinnikend. 'Geeft niks, het lukt jou best aardig. Hoe doe je dat?' vroeg Eaglewing nieuwsgierig aan Brainkit.}

Ze keek Eaglewing afwachtend aan. Benieuwt of hij het goed vond dat ze al een keer zelf overeind was gekomen. 'Beter dan dat ik het doe. Ik heb al een paar keer op ijs gestaan, maar het is nog steeds moeilijk' Haar ogen begonnen trots te fonkelen. “Echt waar?” Er ontstond een grijnsje om haar lippen. Ze vond het prachtig dat Eaglewing zei dat zij ergens beter in was dan hij. “Zullen we een stukje samen over het ijs glijden?” vroeg ze toen enthousiast. Daarna draaide ze een rondje om hem heen waarbij ze tegen zijn poten aan knalde. 'Geeft niks, het lukt jou best aardig. Hoe doe je dat?' “Nou…,” Ze ging voor hem zitten. Er even niet meer bij stilstaand dat ijs heel koud was. Met een gil sprong ze overeind, waardoor ze bijna uitgleed. Ze bleef nog maar net staan. “Alleen het is echt veel te koud,” vervolgde ze lachend. “Waar was ik gebleven?” Ze bewoog even haar snorharen. “Ooh ja,” zei ze toen. “Je moet gewoon oefenen dat lukt het vanzelf. Je moet zorgen dat je evenwicht met alle poten houdt,” Ze spitste haar oortjes. “Zullen we nu samen?” vroeg ze nog een keer. Ze draaide zich om naar het ijs en leunde een beetje tegen zijn rechtervoorpoot aan. Ze keek omhoog naar zijn kop, afwachtend of hij wel samen met haar over het ijs wou glijden.

_{''Nou…,'' zei Brainkit terwijl ze voor Eaglewing ging zitten. Met een een kleine gil sprong ze overeind waardoor ze vervolgens bijna uitgleed. Eaglewing schrok door de gil en verbaasde zich even over het geluid dat uit de kleine kitten kwam. Ze kon nog net haar evenwicht houden. ''Alleen het is echt veel te koud,'' zei ze lachend. Er kwam een kleine glimlach op Eaglewings gezicht. ''Waar was ik gebleven?'' zei Brainkit. Eaglewing zag dat ze haar snorharen erbij bewoog.''Ooh ja,'' vervolgde ze toen. ''Je moet gewoon oefenen dat lukt het vanzelf. Je moet zorgen dat je evenwicht met alle poten houdt,'' zei Brainkit. ''Als jij het zegt dan zal het wel zo zijn,'' beaamde Eaglewing. ''Zullen we nu samen?'' zei Brainkit. ''Oke, maar wees niet bang om te vallen, want dat heb ik nog al vaak,'' waarschuwde Eaglewing. Brainkit draaide zich om naar het ijs en leunde tegen Eaglewing zijn rechtervoorpoot aan. Ze keek afwachtend omhoog. Eaglewing maakte een aanloop met zijn achterpoot. Brainkit gleed mee naar voren. Ze gleden eerst langzaam maar daarna steeds sneller. De koude wind waaide door Eaglewing's vacht. Eaglewing zag dat ze richting de kant gingen en probeerde af te remmen. Zijn nagels kraste over het ijs. Maar in plaats van dat ze remde, verloor Eaglewing zijn evenwicht, en gleden Eaglewing en Brainkit uit. ''Whoo,'' flapte Eaglewing eruit, terwijl uit op zijn rug belande. Glijdend en al kwamen ze in de zachte sneeuw op de kant terecht. Eaglewing kwam onder het sneeuw uit vandaan, met allemaal Sneeuw op zijn gezicht. Hij zocht naar de kleine kitten die eerst op zijn voorpoten zat.''He Brainkit, waar ben je,'' zei Eaglewing lachend.}

Onderwerp: Re: [Open] Slippery Slide!