Cause when I look to the sky something tells me you're here with me

Cause when I look to the sky something tells me you're here with me
And you make everything alright
And when I feel like I'm lost something tells me you're here with me
And I can always find my way when you are here

Het was een mooie avond. Het was koud, maar daarom was het wel helder. Duizenden sterren fonkelden aan de hemel en de maan die bijna vol was wierp een scherp schijnsel over de aarde. Waardoor alles zelfs voor tweebeen ogen nog duidelijk te zien zou zijn. De jonge apprentice liep met een afwezige blik in zijn lichtblauwe ogen door riverclan territorium. Zijn crèmekleurige vacht kreeg een blauwachtige gloed door de maan. Hij had zijn bek een stukje open, zodat hij alle geuren duidelijk in de gaten kon houden, maar aan de blik in zijn ogen kon je zien dat hij er niet helemaal bij was. Dat zijn gedachten elders waren. Ook al zorgde hij er wel voor dat hij de omgeving in de gaten hield. Toch gleed zijn blik steeds weer naar de lucht. Zouden zijn ouders hem in de gaten houden. Zouden ze hem zien lopen? Hij was er stil vandoor geglipt om even alleen te kunnen zijn. Hij zou niet te lang weg blijven, voordat iemand zijn afwezigheid zou opmerken. Alleen wel lang genoeg zodat hij zijn gedachten weer op orde kon brengen. Het voelde allemaal zo vreemd voor hem de laatste tijd. Zijn twijfels over de starclan, die Stormstar wel weggevaagd had, maar waar hij steeds weer aan herinnerd werd. Het apprentice zijn, de lessen die hij kreeg. Alleen ook zijn moeder die hij zich steeds minder goed kon herinneren. Haar woorden waren altijd helder voor hem, maar haar beeld werd steeds vager. Het zette hem allemaal aan het denken. Soms voelde hij zich heel alleen, maar op andere momenten voelde hij zich geborgen. Het was zo tegenstrijdig alsof zijn gevoelens steeds opnieuw een spel met hem speelde. Dingen die hij zo graag los wilde laten, maar die steeds terugkwamen. Waardoor hij het idee kreeg dat hij zichzelf in de weg begon te lopen, dat de rusteloosheid terug zou komen. Dat wilde hij dus echt niet. Het ging net allemaal zo goed, maar toch voelde hij zich niet zoals hij zich hoorde te voelen. Niet zo gelukkig en blij, als hij wilde zijn. Dat had tijd nodig, dat wist hij ook wel. Alleen het duurde hem te lang. Hij wou niet zo met zichzelf in de knoop zitten.
Hij spitste zijn oren toen het geluid van kletterend water zijn gehoor gang bereikte. Hij proefde de lucht en kon duidelijk stromend water proeven. Was hij helemaal tot aan de waterval gelopen? Dat was niet de bedoeling geweest. Nou ja, dan maar wat harder terug lopen straks. Hij liep naar de rivier en volgde die totdat hij bij de waterval uitkwam. Daar ging hij zitten terwijl hij zijn nagels even uitsloeg en weer introk. Zijn blik werd wazig toen hij in de waterval keek. Even flitste er pijn door zijn ogen, maar dat verdoezelde hij weer. Er ontstond een klein glimlachje om zijn lippen. Hij was gelukkig in de riverclan. Hij had nou ook echt het idee dat hij van nut was, dat hij zijn doel kon nastreven. Alleen soms voelde hij zich nog steeds klein en hulpeloos, verlangde hij naar zijn moeder. Hij zuchtte zacht en sloot zijn ogen. Het geluid van de waterval had iets rustgevends, liet hem ontspannen en opeens was ze daar. Achter zijn oogleden verscheen de witte poes, zijn moeder. Ze lachte naar hem. Geschrokken knipperde hij met zijn ogen terwijl er een huivering door zijn lijf trok. Hij had haar net zo scherp gezien als in het begin, zou haar beeld dan toch nooit vervagen? Hij glimlachte weer en keek in het water. “Ik hou van je mam,” zei hij zacht. Daarna sprong hij overeind en wou hij weglopen. Alleen voor hij de kans kreeg hoorde hij het gekras van een roofvogel. Hij was dan misschien niet zo heel klein meer, maar hij waagde het er niet op. Hij schoot vooruit onder een struik, voordat de roofvogel bij hem in de buurt was. Zijn hart klopte in zijn keel terwijl hij afwachtte totdat de roofvogel weg zou vliegen. Toen drong een nieuwe geur zijn neus binnen. Verrast keek hij om zich heen, wie was dat?

[Open]

_{Een vrij licht gebouwde kater die de naam Eternalthought met zich mee bracht sloop voorzichtig het RiverClan kamp uit. De nacht was helder door de bijna volle maan. Geweldig. Eternalthought voelde zich altijd het fijnst in de nacht. Het meest zichzelf. De nacht was ook zo'n bijzonder iets.. Het was angstaanjagend en rustgevend tegelijk. Het schemerige licht van de maan was vager dan daglicht, maar groot genoeg om te weten waar je je poten neerzette. En dan had je natuurlijk het 's nachts vechten. Je kon je aanvallers verrassen, maar minder goed kijken. De licht gekleurde vissen in de rivier leken zilver door het grillige, maar geruststellende maanlicht. Als de rivier wild was leken het net vonkjes, maar als het rustig was kon je ze echt goed bestuderen. Ook planten zagen er anders uit in het maanlicht. Mooier, maar somberder, breekbaarder. Zijn lichte, cyperse vacht leek ook een andere kleur te krijgen in het maanlicht en zijn ogen schenen op. Zijn witte poten hadden hem al een heel stuk door het RiverClan territorium heen gebracht toen hij in de verte het geluid van de waterval hoorde. Ook deze had natuurlijk zijn goede en slechte kanten, hoewel het vannacht vooral rustig klonk. Zou hij een kijkje nemen of dat voor een later moment bewaren? Misschien kon hij nog wat jagen, dan hadden zijn Clangenoten 's ochtends meteen wat te eten. Hij was immers ook gewoon een RiverClan krijger. Bij de waterval waren natuurlijk vissen en rondom was vaak ook wel het een en ander aan prooi te vinden. Eternalthought veranderde van koers en liep richting de waterval. Het geluid werd steeds luider en hij kon het zilvere water al van ver zien. Ruiken kon hij het natuurlijk niet, hoewel een andere geur wel zijn aandacht trok. Een RiverClan geur. Creamypaw, om precies te zijn. Eternalthought draaide zijn hoofd een kwartslag om en zag een struik bewegen. "Creamypaw," zei hij rustig, "Wat doe je zo laat nog buiten het kamp?" Zijn stem klonk streng, maar vriendelijk.}

Hij schrok op toen hij opeens zijn naam hoorde. Zijn blik focuste op de plek waar de stem vandaan kwam. Daar stond een warrior die hij herkende als Eternalthought. “Ehm… Goedenavond Eternalthought,” zei hij schuldbewust. Oké daar ging dus zijn poging om onopgemerkt te blijven. "Wat doe je zo laat nog buiten het kamp?" Hij slikte even. “Ehm…” Ja, hoe praatte hij zich hier nou weer uit? Hij wist dat hij fout zat en dat hij hier niet hoorde te zijn. “Nou,” Hij keek even naar zijn voorpoten, voordat hij Eternalthought weer aankeek. “Ik moest even nadenken,” zei hij toen zacht. “Ik weet dat het niet mag. Alleen ik moest aan mijn moeder denken en toen tjah toen had ik het idee dat ik even het kamp uit moest. Het was niet mijn bedoeling om zo ver af te dwalen,” Hij keek even naar de lucht. “Is hij al weg?” Hij kroop voorzichtig onder de struik vandaan. Nou Eternalthought er was zou de roofvogel het vast niet meer wagen om hem te pakken en misschien kon hij dat ook wel niet. Misschien was hij daar wel te groot voor, alleen dat wist hij niet helemaal zeker. Hij ging voor de oudere kater zitten. “Het spijt me,” Hij keek Eternalthought aan. “Was je aan het jagen Eternalthought?” er kwam een nieuwsgierige blik in zijn ogen, die het ongemak die hij eerst voelde wegvaagde. Hij keek naar de waterval. “Het is zo mooi hier, vooral ’s avonds,” vervolgde hij zacht. Hij sloeg zijn staart om zijn middel terwijl hij zijn oren spitste om beter naar het kletterende water te kunnen luisteren.