Just try to ignore the pain in my heart. [&CRISTIANO]

Een vage glimlach kwam rond Shadowroses lippen toen ze merkte dat ze in slaap gevallen was. Ondanks dat al haar spieren pijn deden, voelde ze zich toch beter. Ze had niet meer in Jayfeathers Den geslapen, maar bij de andere krijgers. Ook al had ze gisteren bijna ruzie gekregen met een van de krijgers, ze voelde zichzelf toch goed. Ze had Graystripe niet opgemerkt tussen alle anderen, evenals Fireheart. Vaag besefte zij zich dat Icestorm waarschijnlijk ook ergens in Jayfeathers Den moest slapen en dat Fireheart haar bij moest staan. Shadowrose hoopte echt dat ze het zou maken. Ze zou Fireheart een gebroken hard niet willen garanderen. Zou Graystripe omgekomen zijn bij de andere BloodClankatten? Was Scourge niet het enige slachtoffer die gevallen was, maar was Graystripe ook omgekomen? Ze voelde een ontzettende, innerlijke pijn in zich woeden. Het kon toch niet dat hij overleden was? Was hij daarom niet te zien? Of was ze gewoon blind voor hem geworden? Sliep hij wel bij haar, maar ving ze niks meer van hem op? Was ze soms gek aan het worden? Zou ze om medische hulp moeten vragen? De pijn in haar zij werd gelukkig wat minder, maar Shadowrose voelde het nog altijd. Evenals die dringende, pijnlijke hoofdpijn. Het leek net alsof er nooit een einde aankwam. Toch besloot de poes om op te staan en dapper door te zetten. Haar mooie bruine, cyperse vacht straalde mooi in de zon. Genietend sloot de poes even haar ogen, maar zette haar tocht naar de uitgang van het kamp weer voort toen ze merkte dat de kater van gisterenavond haar boos aankeek. ‘Heb je wat?’ snauwde ze hem toe. Het was nog niet dat als ze pijn had aan haar zij, zij zich vuil liet bekijken door een of andere stomme, grote kater.

Haar koppigheid had haar tot nu toe uit veel benarde situaties gered. Als ze niet zo koppig was geweest, had ze het gisteren niet eens tot aan het kamp gehaald. Maar nu voelde ze weer diezelfde, drommende pijn in haar hoofd als eerst. Toch negeerde Shadowrose dit zoveel mogelijk. Vandaag was het haar beurt om te patrouilleren, ze kon dit beter ook gaan doen. Bij het donderpad, dat was vast waar ze moest zijn. De melding dat het bij een ander deel van het territorium was, had ze gisteren niet binnengekregen. Ze wist dan ook niet dat de plannen veranderd waren en dat de anderen allang koers hadden gezet naar een paar andere grenslijnen. Met haar hoofd gericht bij het donderpad, begon ze haar tocht voort te zetten. Haar ogen draaiden soms weg in haar kassen, waardoor ze soms even stil moest blijven staan om rustig te worden. De pijn in haar zij verspreidde zich alsmaar, maar Shadowrose besloot om het zo goed mogelijk te negeren. Er nu aan toegeven had geen zin, niet nu ze zo goed op weg was. Bovendien, als de anderen haar zouden vinden, was de kans groot dat Jayfeather niet meer in haar leugentje zou trappen en haar bij zich zou houden, iets wat ze absoluut wilde voorkomen. Bij zieke katten zitten was nou niet bepaald een doelstelling van haar. Shadowrose slaakte een opgeluchte zucht toen ze de monsters voorbij hoorde razen. Het maakte de kloppende pijn in haar hoofd wel erger, maar dat kon ze er nog wel bij hebben. Ze zuchtte even en viel toen uitgeput op de grond neer, vlak voor een monster dat voorbijraasde. Haar kopje lag op de grond, haar ogen waren gesloten en haar ademhaling ging slechts zwakjes. Ze probeerde voldoende adem te halen, maar het deed pijn. Haar hoofd deed pijn en haar zij deed pijn. Verschrikkelijk veel pijn.

_{Donkere schimmen vlogen aan hem voorbij. De bomen leken wel vele vossenlengtes te zijn gegroeid, hun takken niet eens zichtbaar onder de donkere sterrenhemel. Oftewel Silverpelt. Enkele sterren fonkelden fel en Cristiano kneep zijn ogen toe om niet verblind te worden door dat mooie licht. Zijn voorpoten kneedden de grond onder hem, hij wilde hier weg. Weer eens zat hij vast in een nachtmerrie. Maar waarom overkwam hem dit? Hij deed toch niets fout? Als een kleine hulpeloze kitten zakte hij neer op de grond. Al zijn kalmte werd uit hem gezogen door de overspoelende duisternis. Hulpeloos lag hij daar. Hij keek een keer om zich heen, hopend om ergens een teken van zijn broer te zien. Die hem zou kunnen helpen hieruit te ontsnappen. Maar niets. In de verte hoorde hij het gegrom van een monster, een vos en het gekef van een hond. Vast. Totdat er een bekende geur zijn neus binnendrong. Een klein vonkje van hoop leek in zijn borst te ontstaan en hij hief zijn kop op. De geur werd steeds sterker en in de verte kon hij iets zien. Was het haar? Toen de schim maar een paar muizenlengtes van hem was verwijderd rook hij het. Smallstep. De poes waar hij ooit zijn leven mee had gedeeld. De poes die af en toe nog in zijn gedachten voor kwam. Cristiano slikte, zijn woorden leken ook meegezogen te zijn met zijn kalmte. Opeens draaide de poes zich om en rende weg. Cristiano stond op, maar zijn poten leken wel van beton. En voordat hij haar naam ook maar kon roepen, werd hij overrompeld door de duisternis..

Zwaar ademhalend werd de Rogue wakker, enkele zweetdruppels gleden over zijn vacht naar beneden. Was hij terug? Terug bij zijn broer? Als een wilde keek hij om zich heen en zag de bekende vier bomen die als een soort kampmuur hun slaapplek omgaven. Het kleine beekje maakte een gerustgevend geluid en af en toe spetterden wat waterdruppels op uit het zwakke stroompje. Opeens voelde Cristiano zijn droge keel en trippelde hij langzaam naar het water. Gulzig begon hij te drinken, totdat zijn maag niet meer wilde. Zijn ademhaling was weer een beetje gezakt en hij voelde zich al een stuk beter. Maar waarom waren die dromen opeens tegen hem gekeerd? Normaal had hij altijd zo’n rustige slaap. De witte kater schudde traag zijn kop om niet meer aan die zaken te denken en richtte zijn ijzeren blik op zijn broer. Die sliep nog, ongetijsterd door dromen of nachtmerries. Hij voelde een klein vonkje van jaloezie ontstaan in zijn borst, maar probeerde dit af te schudden. Hij en zijn broer deden alles samen. Dus waarom zou hij jaloers moeten zijn? Met een kleine zucht verliet hij hun kamp en volgde het kronkelende pad. Op pad naar een nieuwe avontuur voor vandaag.

De zon stond al aardig hoog aan de hemel toen hij aankwam bij het Thunderpath. Het zwarte oppervlak gaf warmte af en stonk naar die vreemde monsters. Cristiano was al aardig gewend aan het gegrom van de beesten, maar af en toe, als er eentje snel langs kwam zonder dat hij het had gemerkt, schrok hij wel en belandde hij in de berm. Hij had geen echte hekel aan de dingen, maar ze mochten wel wat zachter gaan doen. Hoe kwamen zij ooit aan hun voedsel? Weer schudde de kater zijn kop om zich weer bij de echte wereld aan te sluiten. Zijn witte pootjes ontweken enkele plassen die regenbuien hadden meegenomen, gewoon omdat hij deze schoon wilde houden. Wie weet werd zijn pad gekruist door een beeldschone poes en dan moest hij er natuurlijk geweldig uitzien. Maar iets in de verte trok zijn aandacht. Een hoop vacht lag ergens op het gras, niet ver verwijderd van het gevaarlijke pad. Cristiano wist dat het hopeloos was om via geur uit te vinden waar de kat vandaan kwam, de walm van het pad was te sterk. Zonder het eigenlijk te beseffen besloten zijn poten hem naar de kat te dragen. Eenmaal aangekomen, een beetje hijgend, keek hij naar over de kat. Nu hij dichtbij stond, kon hij de geur wel degelijk onderscheiden. ThunderClan. Het was vreemd om oog in oog te staan met een kat die iets te maken had met zijn vroegere Clan. Maar toch, ze was een poes. En hij zou voor elke poes zijn beste kant laten zien. Maar er was iets mis met deze. Haar ogen waren gesloten en Cristiano kon aan haar borstkas zien dat haar ademhaling niet goed was. Even vergat hij zijn charmante kant en kwam de oude ThunderClan-bezorgdheid naar boven. “Gaat het wel?” Vroeg hij en hij schudde snel zijn kop om erbij te blijven. Deze poes wa misschien gewond, maar ze bleef trouw aan haar Clan. Dus een Rogue verjagen die zich op haar territorium bevond. Maar toch bleef hij koppig staan waar hij stond. Wat moest hij nu doen? Hier blijven staan en niets doen of hulp gaan halen? Maar andere ThunderClan katten zouden hem zo kunnen verwonden als hij schreeuwend hun kamp binnen kwam. Hij had wel gehoord dat ze laatst onder een aanval van Rogues en BloodClan katten hadden geleden. Cristiano slikte en ging naast de tabby zitten, hopend op een duidelijk antwoord..

-Inspirtie-boost van 874 woorden x'3}

Even dacht Shadowrose dat het echt met haar gedaan was. Dat er geen hoop meer voor haar was, dat al het geluid binnenkort zou wegsterven en dat niemand haar meer zou kunnen vinden. Zwakjes dacht ze aan de tijden die ze samen met Fireheart had beleefd en wilde hem nog een laatste groet doen, maar zelfs dat kon niet meer. Als je ademhaling zwakker werd, je op een afgelegen plaats ver van je kamp lag en je het veel te moeilijk had om overeind te komen, ging je toch dood? Dat was eigenlijk toch al bewezen? Nou ja, in elk geval, ze leefde op de een of andere manier nog, maar leed wel van de pijn. Ze wist niet wat ze aantrekkelijker vond. Haar Clan die ze nooit meer kon dienen omdat de duisternis dan volledig vat op haar zou nemen, of hier lijden van de pijn. Nou ja, het lijden van de pijn was slechts een voorgebeurtenis van de dood, dus ze kon eigenlijk net zo goed doodgaan. Net toen ze de hoop op een goed leven opgegeven had, hoorde ze een stem. Het was een bezorgde stem, maar de geur baarde haar meer zorgen dan te stem. Het was geen ThunderClan die naast haar stond, nee, dat niet. Het was Rogue. En als het Rogue was, betekende dat meestal problemen. Alhoewel, deze leek de situatie niet te willen manipuleren, maar voelde zich echt bezorgd. Had hij een verantwoordelijkheid voor haar ontwikkeld? Ze wist het niet. Ze wist wel dat als de pijn niet zou stoppen, ze echt eraan begon te denken om het gewoon op te geven. Voorzichtig opende Shadowrose haar ogen. Wat ze kon opmaken van de situatie, was dat er een kat naast haar stond, een kater. Ze wilde een boze opmerking maken, maar deed dit niet.

Kreunend verlegde Shadowrose zich een beetje op haar zij. Bang keek ze naar de kater voor haar. ‘Ik geloof dat ik doodga,’ mompelde ze daarna zachtjes, niet eens wetend of het wel werkelijk hoorbaar voor hem was. Zou ze nu al aan het stuiptrekken zijn? Ze keek hem peinzend aan. Zou hij haar naar een veiligere plaats dan hier kunnen brengen? Of zou een ThunderClanpatrouille die hun dan zou zien het zien als verraad? Ze had geen idee. Ze wist dat er hier geen patrouilles meer zouden lopen, omdat ze haar geur hadden geroken. Blijkbaar was er ook nooit een patrouille geweest, had ze het verkeerd verstaan en was ze de verkeerde kant opgelopen. Hoe kon ze zo dom zijn? Nu was ze zonder hulp, in de buurt van een Rogue en kon ze helemaal niks. Ze keek hem haast smekend aan, zichzelf eigenlijk niet bekommerend om het feit dat hij een Rogue was. ‘Help me,’ piepte ze zachtjes, waarna ze hem hulpeloos aankeek. ‘De pijn in mijn zij wordt ondraaglijk. Ik moet naar mijn andere zij verlegd worden. De pijn belemmert mijn ademhalingen.’ Na dit gezegd te hebben, had ze bijna geen kracht meer om te spreken. De pijn was overweldigend, liet haar sterk denken aan een gevoel die het liefst opgevend was. Ze kon alleen maar haar gifgroene ogen fel in de zijne boren. Nu pas merkte ze op dat hij roodkleurige ogen had. Even alsnog vreesde ze voor haar leven. Dadelijk wees haar neus haar af en was het een BloodClankat. Nee, dan zou hij haar toch allang vermoord hebben? Ze kon niet eens vechten. Shadowrose keek rond zich heen, bang zijnd dat er vijandelijke katten in de buurt waren. BloodClan was niet vergeten wat ThunderClan tegen hun gedaan had. Als BloodClan hier in de buurt was, was ze dood, want ze zouden elke kans aangrijpen om ThunderClan één kat minder te maken. Shadowroses aandacht gleed weer naar de kater. 'Help me,' piepte ze. 'Alsjeblieft.'

_{Bijna had Cristiano gedacht dat de poes dood was of niet meer te redden was. Want het duurde een tijdje voordat hij enig teken van leven ontving. Daarom besteedde hij die tijd om zijn omgeving wat beter te leren kennen. Wie weet zou deze poes ooit om hulp vragen om iets voor haar te gaan halen. Kruiden of wat Medicine cat’s ook gebruikten. Maar zonder ooit iets geleerd te hebben over die vreemde planten kon hij niets vinden. Een zucht ontsnapte uit zijn mond en hij wierp een hopeloze blik op de ThunderClan poes. Iets aan haar deed hem denken aan Smallstep, de poes waar hij ooit een relatie mee had. Hij was gelukkig geweest bij haar, maar nooit iets voor haar gevoeld. Toen was hij nog trouw aan zijn Clan geweest en had ooit gehoopt om vredig te sterven als Elder. Maar door zijn broer was alles omgedraaid, die had hem gevraag mee te gaan naar de BloodClan. Nog steeds wist Cristiano niet waarom het zo snel had moeten gaan. Maar toch was hij meegegaan, hij wilde zijn broer natuurlijk niet kwijtraken. De enige kat die hij als een ‘vriend’ zag samen met Smallstep. Soms verlangde hij om ooit eens een kijkje te gaan nemen en Smallstep op te zoeken, maar die zou hem nu vast haten of ze zou denken dat hij dood was. Maar had hij wel mee moeten gaan? Was hij niet beter af geweest als hij in de ThunderClan was geweest? Af en toe dacht hij hier nog over na, maar soms probeerde hij er niet over na te denken. Zijn broer betekende alles voor hem en als hij erachter kwam dat Cristiano twijfels had of hij wel met hem mee had moeten gaan, zou hem dat breken.

Maar nu begon de poes echt te bewegen en dat trok zijn aandacht weer naar haar. Ze leefde dus blijkbaar nog of nog maar net. Twee groene ogen werden op hem gericht, vol met angst. En nu keerde het beetje Rogue dat in hem zat terug, hij begroef zijn klauwen in de aarde en bleef met zijn rode blik naar haar kijken. ‘Ik geloof dat ik doodga,’ Zei haar zachte stem en alleen omdat hij zijn volle concentratie op haar had gericht kon hij de woorden horen. Ze probeerden in zijn hart te boren om het kleine beetje medelijden naar boven te brengen, maar Cristiano hield zich sterk. Iet wat arrogant boog hij zich over de poes heen en probeerde de oorzaak van de pijn te vinden. Zo snel als hij kon inspecteerde hij haar flank, maar kon niets vinden. Was het diegene waar ze op lag? Cristiano slikte de gedachte weg om de pijn te vinden. Zelfs voor hem was het zielig hoe deze poes wellicht moest sterven. ‘Help me,’ Piepte haar stem en weer probeerde zijn eigen geest medelijden op te wekken. Dit maal ontsnapte er een klein deel en opende hij zijn mond. Maar geen enkel woord kon hij uit zijn keel persen, hopeloos zat hij daar, te kijken naar een poes die ieder moment dood kon gaan. Hij wilde vragen hoe of wat hij moest doen, maar zijn bek was te droog. Gelukkig wist de poes blijkbaar wel wat hij moest doen voor haar. . ‘De pijn in mijn zij wordt ondraaglijk. Ik moet naar mijn andere zij verlegd worden. De pijn belemmert mijn ademhalingen.’ Met zijn klauwen nog steeds in de grond geboord, overspoelden vele twijfels zijn kop. Zijn Rogue kant beveelde hem haar gewoon daar te laten liggen, maar het enige kleine deel van zijn verstand dat nog steeds trouw was aan ThunderClan smeekte hem om haar te helpen. Hij kon al bijna horen wat het zou zeggen. ‘Je bewijst zo een gunst tegenover je oude Clangenoten. Misschien verminder je zo ook je eigen pijn.’ Die twee groene ogen keken hem weer aan hij sloot zijn eigen. Hij wilde haar niet zien. Niet zo. 'Help me,' Piepte de stem weer en hij draaide zijn kop en opende zijn ogen. Hij zag het veilige bos waar hij vandaan was gekomen. Een paar passen en hij was weg van haar. Maar iets hield hem tegen. 'Alsjeblieft.'Zonder het te beseffen was hij opgestaan en duwde hij met de voorkant van zijn lichaam tegen de zachte tabby vacht. Er kwam wat beweging in en met wat moeite kreeg hij haar wat omhoog. Snel zorgde hij ervoor dat het lichaam steunde op zijn schouder en niet zou terugvallen. Cristiano gaf haar nog een klein duwtje en zorgde ervoor dat ze niet al te hard op het gras viel door haar bij haar nekvel te grijpen en haar zorgvuldig op de grond te leggen. En nu zat hij daar, te kijken naar de poes die hij net had geholpen. Het laatste beetje medelijden werd uit hem gezogen en hij kreeg zijn arrogantie houding weer wat terug. “En nu ik je geholpen heb, ga je me dan nog je naam vertellen?” Vroeg hij op een neutrale toon, bijna kil. Hij was zijn charmante gedachten even vergeten en wilde hier zo snel mogelijk weg. Maar weer hield iets in hem zijn poten tegen om de grond te verlaten. Misschien zat hij hier wel vast voor een erg lange tijd..

-869 woorden x'3
Spoiler:}

Hoe langer de kater twijfelde, hoe snijdender de ademhalingen van de poes werden. Hulpeloos moest ze in zijn rode ogen kijken, vragend voor de aandacht die ze nodig had om gered te worden. De pijn werd haar veel te erg, maar er was niks ergers dan hier zo sterven terwijl er wel degelijk hulp gepleegd kon worden. Misschien vertikte de kater het gewoon om haar te helpen. Ze sloot haar ogen en wachtte geduldig op haar dood, maar schrok op toen ze plotseling op een andere zij gelegd werd. Geschrokken keek ze naar de kater, die blijkbaar toch tot zinnen gekomen moest zijn. Ze wist niet hoe dankbaar ze hem moest zijn. Ze wist sowieso al niet hoe ze hem kon bedanken, maar hij had haar wel mooi geholpen. Aandachtig keek ze hoe de kater haar hielp. Dankbaar keek ze hem aan. Toch voelde zij zich redelijk beschaamd. Zij, Shadowrose van de ThunderClan, die normaal altijd zo koppig was, moest opeens geholpen worden door een vreemde kater. Ze voelde zich beschaamd tegenover Bluestar, maar ook tegenover alle andere katten van haar Clan. Toch overheerste dat niet de dankbaarheid die ze voor de kater voelde. Ze hoorde vaag de kille stem aan, hoorde ook wat hij vroeg, maar wilde er heel even geen aandacht aan schenken. Pas toen de vraag volledig tot haar doorgedrongen was, besloot ze om te antwoorden. ‘Mijn naam is Shadowrose,’ antwoordde ze zwakjes. Zou de kater zich bedenken en haar dadelijk alsnog vermoorden? Was alle hoop voor niks geweest? Ze wist het niet. Haar leven lag nu in de klauwen van de kater. Met een schuin oog keek de cyperse, zandkleurige poes naar de kater. Ze wist niet wat ze tegen hem moest zeggen. Smeken om haar in leven te laten zou ze in elk geval niet doen, want dat was niet haar stijl.

‘En wat is jou naam dan?’ Ze keek belangstellend naar de kater. Ze wist dat ze zich in een zwakke positie bevond en daarom zo deed, maar als ze al had kunnen weglopen, zou ze dat zeker gedaan hebben. Maar nu kon ze het gewoon niet opbrengen m weg te lopen. Ze was t zwak, hij zou haar zo weer kunnen overmeesteren en de pijn in haar zij weerhield haar er gewoon te veel van. Nervositeit stroomde door haar lichaam toen ze iets hoorde. Ze keek geschrokken achter zich, maar kon niet veel opmerken. Ze zuchtte even. Ze voelde zich nou niet bepaald op haar gemak. ‘Nou, bedankt voor het helpen. Ik moet maar weer eens gaan.’ Ze wilde dat ze de daad bij het woord had kunnen voegen. De pijn hield haar echter tegen. Ze kon niet opstaan. De pijn in haar zij hield haar tegen, ze kon zich er onmogelijk door bewegen. Ze zuchtte even. ‘Fijn,’ zei ze boos. ‘Vermoord me dan maar! Ik ben nu toch een zwak slachtoffer. Je kan me vermoorden als je wilt. Ik kan me toch niet verweren.’ Koppig keek de poes naar de witkleurige kater, met enkele vlekken grijs. Haar blik kluisterde zich vast aan de zijne. Ze zag zijn mooie, rode ogen. Snel richtte ze haar blik de andere kant op. Als ze zo zou denken, zou ze echt fout zijn. Ze wist nog hoe blij ze was toen ze in ThunderClan gelaten werd, dat kon ze nu niet vergooien voor twee mooie ogen. Bovendien, zodra ze hier weg kon ,zou ze hem nooit meer zien. En ze was gewoon aan het hallucineren van de pijn, anders zou ze zeker niet zo denken. Dat kon ook gewoon niet anders. Ze keek de kater nogmaals koppig aan, wachtend op zijn antwoord.

- Zoveel woorden krijg ik niet voor elkaar. Maar ik zit nu op een andere pc - we zijn op bezoek bij iemand - en die hebben echt een rot toetsenbord x)

_{Had hij spijt van wat hij gedaan had? Cristiano keek naar de poes die hem net om hulp had gesmeekt en zag een geschrokken blik naar hem gekeerd worden. Cristiano keek haar even verbaasd aan. Wat? Had ze nou werkelijk gedacht dat hij haar hier zo liet sterven? Iemand die hem niets had gedaan? Meteen voelde hij spijt van wat hij had gedaan. Als deze poes zelfs geen Rogue vertrouwde kon hij maar beter weggaan. Hij wendde zijn blik af en keek naar een paar grassprietjes die langzaam dansten in het briesje dat over het veldje blies. De zure geur van het Thunderpath was al bijna vergeten. Hij was bijna zijn gestelde vraag vergeten. Maar het kon hem ook niets meer schelen. Ze toonde niet eens haar dankbaarheid. Bijna wilde hij gaan opstaan en gewoon haar hier achterlaten. Niet eens omkijkend of er nog iets ging gebeuren. Onder zijn korte witte vacht spande hij zijn spieren aan en net toen hij de beweging wilde maken waarmee hij wegging, hoorde hij die stem weer. Nog steeds wat zwak, maar dit keer goed hoorbaar. ‘Mijn naam is Shadowrose,’ Een typische Clannaam, eentje die hij ooit ook had gehad. Cristiano draaide zijn kop weer in haar richting en keek in die twee groene ogen. Weer werd hij herinnerd aan Smallstep. Maar die was nu weg. Waarschijnlijk dood. Was dat dan ook zijn schuld geweest? Was ze van verdriet doodgegaan of was ze verder gegaan en had ze hem ook daarbij achtergelaten? Zijn klauwen werden weer eens in de grond begraven, verdriet en woede botsten in hem. Ze was verleden tijd. Dat had zij ook gedaan. Maar was hij het niet begonnen? Hadden ze, in een ander leven, kittens kunnen krijgen als hij gebleven was? Had hij dan ooit echt van haar kunnen houden en niet alsof hoeven te doen? Al die vragen vlogen op precies dat moment door zijn kop. Allemaal in een paar seconden. Door in die twee ogen te kijken.

‘En wat is jou naam dan?’ Hij werd uit zijn lijn van gedachten gescheurd en schudde even zijn kop om wat helderder te worden. Waar was hij met zijn kop? Hij was gewoon weggedreven door in haar ogen te kijken. Het duurde even voordat hij de juiste woorden had gevonden. Maar in zijn kop hoorde hij al zo’n corrigerend stemmetje. Het is gewoon je naam! Hij begroef zijn klauwen nog dieper in de zachte aarde en voelde verscheidene korrels tussen zijn klauwen stromen. “Mijn naam is Cristiano,” Zei hij wat kortaf en vermeed haar blik. Hij wilde niet nog een keer zo wegdrijven. ‘Nou, bedankt voor het helpen. Ik moet maar weer eens gaan.’ Het was zo opeens. Dus nu was hij weer de vreemdeling die verkeerd zat. Nou, dan ging ze maar weg. Dan was hij tenminste alleen. Cristiano keek haar kant op, maar zag dat ze zich niet had verplaatst. Moest hij dan weg? Shadowrose zuchtte en Cristiano keek haar wat vreemd aan. ‘Fijn,’ Zei ze opeens en hij hoorde duidelijk de boze toon in haar stem. Op het eerste gezicht klonk het alsof hij toch weg moest gaan en dat had hij ook graag gewild. Maar ze was blijkbaar nog niet klaar. ‘Vermoord me dan maar! Ik ben nu toch een zwak slachtoffer. Je kan me vermoorden als je wilt. Ik kan me toch niet verweren.’ Verbaasd keek hij haar aan. Wie had er iets over vermoorden gezegd? Bijna wilde hij in lachen uitbarsten, maar hij hield zich in. Shadowrose zou zich dan vast nog bedreigd gaan voelen. Weer eens keken die groene ogen zijn kant op en keek de kater terug, maar niet naar de ogen zelf. Maar toch was zij degene die als eerste haar blik afwendde. Maar nu begonnen zijn mondhoeken wat te krullen. Had de poes toch eindelijk zijn uiterlijk opgemerkt. Iets van zijn oude zelf kwam terug en hij ging weer rechtop zitten. Snel haalde hij zijn klauwen uit de grond en begon deze schoon te maken. “Dus jij denkt echt dat ik zo’n Rogue ben?” Zei hij terwijl hij aan zijn andere voorpoot begon. Onder het schoonmaken door keek hij Shadowrose aan. Het was eigenlijk wel wat amusant om die koppige poes zo te zien. “Is iedereen buiten de normale Clan dus een moordenaar, volgens jou? Dus een BloodClan kitten is voor jou een kleine moordmachine. Dat is nou echt kwetsend. Ik weet dat niet iedereen even lief is, maar Rogues hoeven niet perse andere katten te vermoorden. Zelfs BloodClan katten doen het niet constant. Nou, misschien wat meer dan Rogues. Maar ook zij hebben een hart.” Hij wist bijna zeker dat hij een pittig antwoord terug kreeg. Maar hij hield stand en bleef haar aankijken. Hij was niet meer bang om weer weg te drijven.}

De roodkleurige ogen leken op een gegeven moment niet meer zo standvastig te zijn als dat ze eerst waren. Tenminste, Shadowrose meende dit heel even in zijn ogen te zien, maar toen was het weer weg. Ze schudde haar kopje even, waarna haar oren van voren naar achteren bewogen. De punt van haar staart zwiepte nerveus heen en weer. Ze wist niet wat ze moest doen. Ze kon hier onmogelijk weggaan. Ze was in een te zwakke positie om weg te gaan. Ze had geen idee hoe ze hier uiteindelijk weg zou kunnen gaan. Het was haar alleen maar gelukt om zich te bewegen met behulp van de kater. Ze keek hem even aan, wachtend op zijn antwoord. Met gesloten ogen luisterde ze naar zijn antwoord. ‘Ik weet sinds kort niet meer wat ik moet denken,’ snauwde ze hem toe. ‘Aangezien iedereen opeens uit mijn leven verdwijnt. Of diegene hebben andere prioriteiten, of ze hebben iemand anders gevonden.’ Ze dacht hierbij gelijk aan Fireheart, maar ook Graystripe ging door haar gedachten heen. Wat ze ooit dacht met de kater te hebben, was nu voorbij. De kater zou vast iemand anders op het oog hebben, haar vergeten zijn of misschien was hij wel omgekomen in het gevecht. Dat laatste verscheurde haar hart tot op de bot. Ze slikte even om zich weer in de realiteit te werpen, om een pittig antwoord te geven op Cristiniano’s woorden, maar kon niks anders dan toegeven dat hij gelijk had. ‘Wat ik weet,’ begon ze vermoeid, waarna ze zich een beetje verlegde. ‘Is dat BloodClan ons een paar dierbare Clanlevens gekost heeft. Nou sorry hoor, als ik niet meer normaal over BloodClan kan denken als zij ons op grondgebied aangevallen hebben,’ snauwde ze hem kwaad toe. ‘Mijn beste vriend had dood kunnen gaan!’ snauwde ze toen.

Fireheart… De naam sneed met kracht door haar heen. Ze miste hem verschrikkelijk, maar wilde dit nou ook niet bepaald aan iemand toegeven. Ze was nou niet echt iemand die dat soort dingen aan anderen toegaf. Ze was liever iemand die koppig bleef volhouden dat ze hem helemaal niet nodig had, terwijl haar hart diep vanbinnen schreeuwde dat ze hem wel nodig had. Ze keek kwaad naar de kater. ‘Sorry hoor, maar ik ken met geen enkel goed woord over de BloodClan reppen. Zeker niet als ze me een paar dierbare personen afgepakt hebben. Ik weet niet hoeveel het voor jou zou betekenen, maar ik denk dat als jouw Clan of familie aangevallen werd door een vijandelijke, moordende Clan, dat jij ook nogal moeite zou hebben om goede woorden te vinden.’ Ze keek hem even aan, waarna ze zich met een kreun op haar andere zij verlegde. Zachtjes ging haar ademhaling wat sneller, waarna ze haar ogen sloot. In haar hoofd begin het een beetje licht te worden, maar koppig hield ze vol om niet om te vallen. Ze keek hem aan en zuchtte even. ‘Goed dan,’ zei ze zuchtend. ‘Mijn partner is misschien vermoord door de BloodClan.’ Ze keek even bedrukt. ‘Nou ja, ik weet niet meer of het me partner was, hij kan er ook vandoor zijn gegaan met een of andere del, maar ik heb hem al een hele tijd niet meer gezien.’ Ze keek hem even aan. ‘En daarom veracht ik de BloodClan. Ze hebben me afgenomen wat dierbaar is. Ik weet niet wat jij zou doen, maar ik denk dat jij ze ook niet meer zo leuk zou vinden.’ Ze draaide haar gezicht weg en keek de andere kant op, bedrukt en gepijnigd.

_{De tijd leek gewoon te langzaam voorbij te gaan. De wind speelde een spelletje met het gras en de haren op zijn lijf bewogen mee met de luchtstroming. En toch voelde hij zich niet compleet ellendig. Niet dat hij het leuk vond om in de buurt te blijven van deze poes die zijn hulp niet eens accepteerde. Ze was wat koppig, misschien alleen tegenover hem maar misschien tegen iedereen. Toch bleef hij haar aankijken. . ‘Ik weet sinds kort niet meer wat ik moet denken,’ Snauwde ze naar hem en hij keek weer eens verbaasd op. Nooit was ze tevreden. Nooit. Hij opende zijn bek om een antwoord te geven, maar sloot deze weer. De woorden bleken gewoon niet in hem op te komen. ‘Aangezien iedereen opeens uit mijn leven verdwijnt. Of diegene hebben andere prioriteiten, of ze hebben iemand anders gevonden.’ En toen was het weer even stil. De golf van medelijden die hem zojuist had overspoeld kwam niet meer terug en Cristiano keek haar nog steeds wat kil aan. Het kon hem even niet schelen wat er in haar leventje gebeurd. Ze mocht zeggen wat ze over hem dacht, hoe erg het ook was, hi wilde hier het liefste weg. En zij vast ook. Hij had haar al eens horen zeggen dat ze wegging, maar door de staat waar ze zich in verkeerde kon ze dat niet. En zelfs hij, die wel gewoon weg kon lopen, was gebleven. Op het moment dat hij was opgestaan, waren zijn poten van beton geworden en kon hij ze niet bewegen. Maar door wat moest hij hier blijven? ‘Wat ik weet,’ Haar stem klonk vermoeid en hij kon zich dat ook voorstellen. Hij zou het ook zat worden om steeds die pijn te voelen of zich hulpeloos moest laten zien aan een ‘vijand’. ‘Is dat BloodClan ons een paar dierbare Clanlevens gekost heeft. Nou sorry hoor, als ik niet meer normaal over BloodClan kan denken als zij ons op grondgebied aangevallen hebben,’ En weer gaf ze hem snauwend antwoord, de haren op zijn nek begonnen wat te prikkelen, maar daar bleef het bij. ‘Mijn beste vriend had dood kunnen gaan!’

Zijn blik bleef emotieloos op haar gericht. Had hij zijn vrienden nooit zijn weggaan? Nee, want hij had ze gewoon achtergelaten. Af en toe vroeg hij zich nog af of ze nog leefden of zelfs nog aan hem dachten. Hij schudde even licht zijn kop en keerde zijn blik naar het Thunderpath. Een groot zilver monster kwam voorbij razen en wierp een grote stank af. . ‘Sorry hoor, maar ik ken met geen enkel goed woord over de BloodClan reppen. Zeker niet als ze me een paar dierbare personen afgepakt hebben. Ik weet niet hoeveel het voor jou zou betekenen, maar ik denk dat als jouw Clan of familie aangevallen werd door een vijandelijke, moordende Clan, dat jij ook nogal moeite zou hebben om goede woorden te vinden.’ Vanuit zijn ooghoek zag hij die groene blik weer op hem gericht worden. Maar hij keerde deze niet terug. Hij had er ondertussen wel genoeg van. ‘Goed dan,’ Zei ze na een kleine stilte en hoorde haar zuchten. Meteen werd zijn aandacht weer getrokken naar de poes. ‘Mijn partner is misschien vermoord door de BloodClan. Nou ja, ik weet niet meer of het me partner was, hij kan er ook vandoor zijn gegaan met een of andere del, maar ik heb hem al een hele tijd niet meer gezien. En daarom veracht ik de BloodClan. Ze hebben me afgenomen wat dierbaar is. Ik weet niet wat jij zou doen, maar ik denk dat jij ze ook niet meer zo leuk zou vinden.’ En net toen haar blik van hem afgleed keek hij haar aan. Ze had het dus blijkbaar moeilijk met het verlies. Nou en? Iedereen zou zo reageren. Het werd even stil en alleen de wind onderbrak de stilte. “Maar als jij hem je partner noemt, waarom hij jou dan niet?” Besloot Cristiano te zeggen en meteen voelde hij die stilte weer op hem drukken. Hij wilde zichzelf gewoon bezighouden. Totdat de poes dacht dat ze zelf wel weer weg kon. Toch wilde hij haar niet zo achterlaten, zo alleen. Was het medelijden of gewoon om een schoon geweten te behouden? Hij negeerde de stellingen die Shadowrose net had verteld, hij had niets meer met BloodClan te maken, het was zijn verleden geworden.}

Een pijnlijke stilte leek door zich heen te snijden na de kater zijn vraag. Haar ogen gleden gepijnigd in de zijne. Waarom? Waarom wist hij haar alsmaar te raken op de zwakke plekken, zodat ze hem dingen vertelde die hij helemaal niet wilde vertellen? Ze keek hem heel even aan, wist niet goed wat ze tegen hem moest zeggen. Ze haalde diep adem, terwijl ze woorden probeerde te vinden die de situatie zo goed mogelijk uit probeerden te leggen, maar kon op dit moment gewoon helemaal niks vinden. Ze wist niet wat ze moest zeggen, ook niet wat ze moest doen. Ze zat daar maar, als een soort standbeeld die hem haast zonder woorden leek te smeken om zijn woorden terug te trekken, om al dit ongedaan te maken. Ze wilde dat ze nooit uit het kamp vertrokken was. Nu ze zich aangetrokken voelde tot het blootstellen van haar gedachten en haar hart, voelde zij zich zwak. Alsof ze niet meer Shadowrose was, maar een wezenloze kitten waar alle slechte katten hun poten op konden zetten. ‘Eerst dacht ik dat we iets hadden,’ begon ze, waarna ze even nadacht. Ach wat, het maakte nu toch niks meer uit. Bovendien, als ze het tegen Cristiano zei – die zich er toch niks van zou aantrekken en het waarschijnlijk na een tijdje zelfs weer zou vergeten – dan zou ze zich misschien beter voelen en hoefde ze Fireheart er niet meer mee te bestoken. Ze keek hem kalm aan. ‘Eerst dacht ik, aan de hand van onze momenten, dat we iets hadden. Maar sinds een hele tijd ben ik hem uit het oog verloren. Eerst dacht ik dat het door jagen kwam, maar ik zag hem zelfs niet meer in mijn Den. Ik weet sowieso niet waar hij nu is, ik denk dat het verwaterd is.’

Kalm keek ze hem aan, terwijl ze de pijn in haar hart probeerde te negeren. Ze vond het vreselijk dat ze dit in zijn bijzijn moest voelen. De kater was een vijandelijke kater, hij zou haar elk moment gewoon kunnen vermorzelen als hij wilde. Nu zat zij hier open kaart te spelen en weergaf al haar gevoelens aan hem. Gelukkig had ze dat niet bij Graystripe gedaan. Nee, de momenten met Graystripe waren pure lol. Toen waren ze nog onbezorgd. ‘Het is vier of vijf manen geleden sinds dat we naar mijn gevoel iets hadden. Nu weet ik het niet meer. Ik zie hem nauwelijks, dus ik denk dat het gedaan is tussen ons.’ Ze keek kalm naar Cristiano. ‘Ik denk dat we misschien beiden de hoop hebben opgegeven. Nou ja, ik hou wel nog van hem, maar terug met hem samen komen?’ Ze dacht zelf even na over haar volgende antwoord. Ja? Nee? ‘Nee, dat niet.’ Ze keek rustig opzij. ‘Waarom ben je daar zo geïnteresseerd in? Het lijkt net alsof je expres die vragen stelt om me pijn te doen.’ Ze keek hem kalm aan, probeerde de kille blik die hij had te kopiëren. Ze likte even over haar schouder, iets wat ze vaker deed als zij zichzelf geen houding wist te geven. Dit waren slechts maar enkele seconden, waardoor ze zich daarna ook weer beter voelde. Ze had nu open kaart tegenover de kater gespeeld, nu wilde ze ook weten waarom hij niet wegliep. ‘Waarom laat je me hier niet in de steek? Waarom loop je niet weg? Je zou me makkelijk alleen kunnen laten en dat weet je. Je draait je om en je bent van me af. Waarom doe je dat dan niet?’ Vragend keek ze hem aan.

_{En toen voelde hij weer dat gevoel, dat gevoel dat hij al meerdere malen gekregen had vandaag. Weer had hij iets gedaan wat hij niet had moeten doen. Deed hij dit met opzet of had hij steeds haar zwakke punten weten te raken? Een beetje geïrriteerd begon hij de grond te kneedden met zijn voorpoten en keek weer eens naar de grond. Normaal was hij nooit zo. Altijd begon hij meteen poezen te charmeren, maar deze niet. Deze poes liet dat niet gebeuren. Maar hoe en waarom? Kon hij het niet meer of was ze op de een van andere manier anders? De stilte begon te stil te worden en elke seconde werd steeds pijnlijker, hij richtte zijn blik weer op Shadowrose en zag dat zij ook zo dacht over de stilte. Ook zij zat daar maar, maar zij had geen keuze. Zij kon niet vertrekken. Hij wel. Hij had de keuze om haar hier achter te laten. Hij had dit normaal ook gewoon gedaan, maar weer deed hij het niet. Waren zijn instincten weg? Voor altijd? Zijn gezicht vertrok even in een frons, maar herstelde zich snel weer in zijn kille blik. Hij toonde bijna nooit zijn echte emoties in het bijzijn van een andere kat behalve zijn broer. ‘Eerst dacht ik dat we iets hadden,’ Hij trok zijn aandacht weer naar haar, ze stopt al meteen met praten na die zin. Weer voelde hi zich de kat die opeens als ‘slecht’ werd verklaard. Hij was een Rogue, nou en? Hij had de keuze zelf gemaakt. En wat als hij als Rogue geboren was? Dan kon hij er toch ook niets aan doen dat hij niet in een Clan geboren was. Opeens had hij spijt dat hij ooit zelf ook Rogues had verjaagd. Maar toch kwamen ze op hun gebied, maar misschien wisten ze daar zelf ook niets van? Snel schudde hij zijn kop. Al die twijfels. Ze kwam in gigantische golven op hem af. Weer voelde hij de blik van Shadowrose op hem branden. Hij besloot maar weer naar haar verhaal te luisteren. Misschien dat dat hem van zijn twijfels af hielp.

‘Eerst dacht ik, aan de hand van onze momenten, dat we iets hadden. Maar sinds een hele tijd ben ik hem uit het oog verloren. Eerst dacht ik dat het door jagen kwam, maar ik zag hem zelfs niet meer in mijn Den. Ik weet sowieso niet waar hij nu is, ik denk dat het verwaterd is.’ Haar blik leek kalm, maar toch voelde Cristiano dat er iets achter zat. Iets persoonlijks. Misschien moest hij er maar niet naar vragen. Hij was bang dat ze hem dan nog meer zou verachten en hem buiten zou sluiten. Maar misschien kon hij dit maar beter doen. Dan had hij een geldig excuus om te vertrekken. Had hij die niet eigenlijk allang? Hij was tevens een Rogue en die deden wat ze maar wilden. Toch was hij hier nog, met zijn poten op het gras. En het ergste nog, een gewonde ThunderClan kat aan zijn poten. Als er een patrouille langskwam zou hij de schuld krijgen en kon hij vertrekken met een paar flinke wonden. Weer zuchtte de witte kater en liet zijn voorpootje even over zijn oor gaan. ‘Het is vier of vijf manen geleden sinds dat we naar mijn gevoel iets hadden. Nu weet ik het niet meer. Ik zie hem nauwelijks, dus ik denk dat het gedaan is tussen ons. Ik denk dat we misschien beiden de hoop hebben opgegeven. Nou ja, ik hou wel nog van hem, maar terug met hem samen komen?’ Het werd weer even stil en Cristiano keek weer met interesse naar de poes voor hem. Zo te zien had ze het moeilijk gehad, en natuurlijk met zijn vraag in het algemeen. Waarom had hij zich vermengd in haar privé leven? ‘Nee, dat niet. Waarom ben je daar zo geïnteresseerd in? Het lijkt net alsof je expres die vragen stelt om me pijn te doen.’ En natuurlijk zie ze dit. Hij was eenmaal een doodgewone Rogue in haar ogen. Maar wel een Rogue die haar net had gered. “Waarom?” Begon hij met zijn kalme toon en dit keer bleef hij haar strak en emotieloos aankijken. “Ik zag je daar zo lang over nadenken, alsof hij ooit erg veel voor je had betekend. En volgens mij is dat nog steeds een beetje. Ik weet niet precies waarom die vraag in me op kwam en ik hem heb gesteld. Maar als het je veel pijn deed, zou je het ook niet aan mij vertellen, toch?” De poes likte haar schouder en enkele seconden tikten traag voorbij. Hij stond er alleen voor, en nu werden er dingen uit zijn leven gevraagd. Beetje bij beetje zou hij zijn hele leven aan haar uitleggen en dan kwamen haar Clangenoten haar zoeken. ‘Waarom laat je me hier niet in de steek? Waarom loop je niet weg? Je zou me makkelijk alleen kunnen laten en dat weet je. Je draait je om en je bent van me af. Waarom doe je dat dan niet?’ Die vraag had hij echter niet verwacht. Zelf had hij het antwoord er niet eens op. Hij draaide zijn blik van haar af en keer weer naar het kluitje gras naast hem. Wat hij al zo vaak had gedaan tijdens deze ontmoeting. “Nou,” Begon hij opeens met een vermoeide toon en probeerde in zijn gedachten een goed antwoord te vinden. “Misschien heb ik zo dat gevoel dat ik een vroeger Clangenoot moet helpen. Misschien heb ik zelfs wel medelijden met je leven.” En nee. Hij bedoelde geen enkel woord als bespotting.}

________________________________________

Lichtelijk afvragend waarom de kater haar hier nou niet liet stikken, keek Shadowrose hem aan. Ze zuchtte zachtjes even, waarna ze diep ademhaalde. Ze wist niet wat ze tegen hem moest zeggen, wist zelfs niet wat ze in zijn buurt moest doen. Het leek net alsof er een magneet aan hem zat dat haar tot hem aantrok, dat haar liet vergeten wie hij was en dat haar gewoon zomaar liet praten tegen hem over haar eigen leven. Het was heel raar uitgelegd, dat wist ze ook wel, maar toch… Het voelde zo vertrouwd om bij hem te zijn, ook al kon ze dat gevoel niet helemaal uitleggen. Ze wist dan ook niet zo heel goed wat ze op zijn woorden moest zeggen, terwijl ze normaal altijd haar woordje klaar had staan. Er was geen moment in de tijd geweest dat ze bij haar Clan was dat ze geen weerwoord op de bespottende woorden had gehad. Daarom had ze de aandacht van de Clanleden getrokken en had beetje bij beetje hun respect gewonnen. Langzaam herhaalde ze Cristiano’s woorden in haar hoofd. ‘Een vroeger Clangenoot?’ sprak ze verrast, waarna ze de kater aankeek. Dus vandaar dat hij naar haar toegekomen was. Zou hij haar gewoon hebben laten liggen als ze ShadowClan was geweest? Ze keek hem even aan, maar besloot om het niet te vragen. Ze had het gevoel dat hij zich ergerde aan zichzelf, maar dat gevoel kende ze al te goed, want zij ergerde zich ook kapot aan zichzelf. Dat ze gewoon niet de kracht had om op te staan en om weg te lopen, irriteerde haar mateloos. Ze wist niet hoe ze hier weg kon komen zonder zijn hulp. Cristiano had haar verdomme net al moeten helpen toen ze zich om moest draaien. Dus nee, alleen wegkomen ging haar niet lukken.

Een lach ontsnapte haar mond. ‘Aangezien jij de enigste bent die mijn hele verhaal zo’n beetje weet, ben jij dan ook de enigste die medelijden heeft met mij. Ik accepteer medelijden niet van mijn Clangenoten en stel me dan ook altijd onkwetsbaar op. Ik weet niet of je dat kent.’ Ze keek hem kalm aan. ‘Ik probeer mijn emoties zo sterk mogelijk te houden als de anderen verdrietig zijn of als ik die niet wil laten blijken tegenover anderen. Ik probeer mezelf altijd in veiligheid te brengen door een hard weerwoordje te hebben en laat mijn verdriet niet graag zien.’ Ze keek hem rustig aan en haalde diep adem. ‘Ik wilde zelfs op dat moment dat ik niet ingezakt zou zijn geweest. Het voelt niet goed om met je te praten.’ Ze keek hem even aan. ‘Ik mag hier waarschijnlijk niet eens zijn. En als ik alleen terug naar het kamp moet gaan, dan ben ik dood. Dus ja, ik heb mezelf weer eens flink in de nesten verzeild.’ Ze keek hem even met een flauw glimlachje aan, hoewel het eigenlijk helemaal niet grappig was wat er nu momenteel allemaal gebeurde. Ze zuchtte even en liet zich een beetje opzij zakken. ‘Ik heb geen idee hoe je me zou kunnen helpen, Cristiano,’ zei ze kalm. ‘Uiteindelijk lijkt het me een beter idee als je vertrekt. Misschien red ik het wel, maar misschien bezwijkt mijn lijf. Ach, het maakt toch niks meer uit.’ De poes keek even wazig in de verte. ‘Ik denk dat ik er wel vrede mee zou hebben als ik dood zou gaan,’ miauwde ze zachtjes. Heel het gedoe van nu had haar mismoedig gemaakt. Graystripe, Fireheart en Darkfire braken haar diep vanbinnen, de een nog meer dan de ander. Ze keek Cristiano rustig aan, wachtend op wat hij zou gaan zeggen.

Darkfire… Langzaam drong de donkere, sterke krijger weer in haar kopje. Toen ze nog Shadowpaw en Darkpaw waren, hadden ze een gloeiende hekel aan elkaar gehad. De boosheid was gewoon te zien tussen die twee en ze hadden steeds moeite gehad om elkaar niet open te rijten met hun klauwen. Darkpaw was echt een gemene leerling. Ze hadden elkaar bij een training dan ook zo goed mogelijk pijn proberen te doen en waren uiteindelijk alleen maar bozer op elkaar geworden. Darkpaw had vaak het bloed onder haar nagels vandaan proberen te halen door een smalende opmerking te maken over haar verleden. Het lachen was hem echter vergaan toen ze uitgroeide tot een sterke krijger. Ze hadden elkaar uiteindelijk nog maar één keer gezien. Daar hadden ze niet boos op elkaar gereageerd, maar wat het was, kon Shadowrose ook niet zo goed beschrijven. Ze schudde haar kopje en keek Cristiano weer aan. ‘Ik ben trouwens niet altijd van de ThunderClan geweest,’ zei ze kalm. ‘Vroeger leefde ik als een huiskat.’ Aangezien ze vaak gepest was met de benaming ‘poesiepoes’ gebruikte Shadowrose dit woordje dan ook niet, omdat ze er zelf ook een grondige hekel aan had om zo genoemd te worden of om die benaming voor anderen te gebruiken. Want die katten bleken uiteindelijk toch niet zo slecht te zijn als in eerste instantie gedacht. Ze sloot even haar ogen toen ze dacht hoe ze met Fireheart vertrokken was naar de Clan. Toen had ze heel even gevoelens voor hem gehad, maar die waren verwaterd naar vriendschappelijke gevoelens. Ze keek Cristiano aan. ‘Geloof me, sommige verachten mij nog steeds, dus vandaar dat het niet veel zou uitmaken als ik hier zou sterven,’ zei de poes zwakjes en zuchtend, nu echt geen fut meer hebbend om langer te praten. De pijn werd haar immers gewoon te veel.

________________________________________

_{Alles voelde ongemakkelijk aan, hij die hier zat met een ThunderClan poes. Zijn spieren leken wel van ijs te zijn, vastgevroren op zijn plek en geen mogelijkheid om zich te bewegen. Voelde zij zich ook zo op dit moment? Of bleef zij alleen hier door haar toestand. Het was waarschijnlijk dat laatste, want ze had al eens eerder geprobeerd weg te komen. Tja, hij was en bleef de enge Rogue, de kater die hier niet mocht zijn. Maar nog steeds had hij geen enkele kwade opmerking uit haar mond horen komen. Geen enkele bedreiging tegenover hem. Dus zat hij hier voor even nog goed of moest hij weg zodra er iemand langs zou komen? ‘Een vroeger Clangenoot?’ Haar stem klonk natuurlijk verrast. Ha, niemand zou ook maar denken dat een kat zo gek was om het zoete Clanleven te verruilen voor dat van een Rogue of BloodClanner. Een kleine golf van woede overspoelde hem en hij begroef zijn poten weer eens in de aarde. Hoe erg snakte hij wel naar de vrijheid? Hij wilde hier weg, maar zat vastgeketend aan Shadowrose. Maar wat als hij hier bleef? En wat als hij nog eens gepakt werd ook? Zijn glazige blik werd op de poes gericht en hij concentreerde zich op het tabby patroon van haar vacht. Hij ontweek de ogen en zwiepte wat traag met zijn staart. Waar was zijn broer? Zou die hem niet gaan missen ondertussen? Hij was zonder woord weggeglipt en dat was het? Wat nou als hij niet meer terug zou komen? Zou Ronaldo dan gewoon verder leven en niet meer omkijken naar zijn enige broer? Die gedachte trof hem diep en hij sloot zijn ogen. Het was voor een tijdje stil en die stilte sneed hem. Totdat hij de poes hoorde lachen. Meteen opende hij zijn ogen weer.

‘Aangezien jij de enigste bent die mijn hele verhaal zo’n beetje weet, ben jij dan ook de enigste die medelijden heeft met mij. Ik accepteer medelijden niet van mijn Clangenoten en stel me dan ook altijd onkwetsbaar op. Ik weet niet of je dat kent.’ Haar groene blik was op hem gericht, en hij keerde deze ook zo kalm terug. Hij knikte wat stijfjes. Medelijden van anderen. Sinds hij ThunderClan had verlaten had hij dit niet zo veel meer gevoeld. Hij gaf het niet eens aan anderen. Behalve deze ene keer en dat werd ook nog eens geaccepteerd. Niet dat het hem wat deed, maar toch kon het geen toeval zijn. ‘Ik probeer mijn emoties zo sterk mogelijk te houden als de anderen verdrietig zijn of als ik die niet wil laten blijken tegenover anderen. Ik probeer mezelf altijd in veiligheid te brengen door een hard weerwoordje te hebben en laat mijn verdriet niet graag zien.’ Het stopte even en Cristiano hoorde haar die ademhalen. Nee. Zo’n poes, daar viel niet mee te sollen. Maar hij kon duidelijk horen dat ze wel alles voor zichzelf zou geven, maar ook voor haar Clan? ‘Ik wilde zelfs op dat moment dat ik niet ingezakt zou zijn geweest. Het voelt niet goed om met je te praten. Ik mag hier waarschijnlijk niet eens zijn. En als ik alleen terug naar het kamp moet gaan, dan ben ik dood. Dus ja, ik heb mezelf weer eens flink in de nesten verzeild.’ Een flauw glimlachje gleed over haar gezicht en Cristiano trok een beetje met zijn mondhoeken. Haar pijn deed hem niet veel, het gaf hem geen blijdschap of verdriet. Het was gewoon een ding dat naar was voor een ander, maar hem niets kon doen. ‘Ik heb geen idee hoe je me zou kunnen helpen, Cristiano,’ Ging ze weer verder en weer kreeg de Rogue er spijt van dat hij haar überhaupt had geholpen. Als hij hier nooit was geweest, was hij nu nog vrij, had hij geen geweten over de dood van een poes en kon hij verder met zijn leven. Maar nee, zijn instincten hadden hem hier naartoe geleid en hij moest de gevolgen onder ogen zien. ‘Uiteindelijk lijkt het me een beter idee als je vertrekt. Misschien red ik het wel, maar misschien bezwijkt mijn lijf. Ach, het maakt toch niks meer uit.’ De poes keek even wazig in de verte. ‘Ik denk dat ik er wel vrede mee zou hebben als ik dood zou gaan,’ En toen kwam het. Ze had al eens eerder gevraagd of hij haar wilde laten sterven, maar toen had hij koppig geëgd dat hij dat niet zou doen. En hij zat daar maar, hij had al die tijd nog geen enkel woord gesproken. Maar nu opende hij zijn mond en vernauwde zijn blik. “Luister eens,” Begon hij en stond op, zijn achterpoten een beetje stijf van de hele tijd gezeten te hebben. Hij schudde wat traag met zijn achterpoten en rekte zijn lijf uit. “Ik ben een Rogue, ja, maar ik laat katten niet zomaar sterven als ze dat vragen. Ik doe wat ik wil, ik leef in vrijheid en daarom ga ik niets doen op verzoek. Het klinkt misschien verwaand, maar zo ben ik dan misschien. Maar ik heb geen interesse om een hulpeloze poes alleen achter te laten om opgegeten te worden door kraaien. Je hebt nog een heel leven voor je, je pakt misschien een nieuwe relatie op. Dus nee, dat ga ik niet doen.”

En toen voelde hij het gevoel weer terugkeren in zijn poten. Maar de drang om hier weg te gaan was weg, dus deed hij een paar passen achteruit en hield zijn blik op de poes gericht. ‘Ik ben trouwens niet altijd van de ThunderClan geweest, vroeger leefde ik als een huiskat.’ Het verraste hem lichtelijk. Het kon hem niets schelen dat ze niet echt Clan geboren was. Ze was geaccepteerd en een volwassen Warrior. Wat wilde je nog meer? ‘Geloof me, sommige verachten mij nog steeds, dus vandaar dat het niet veel zou uitmaken als ik hier zou sterven,’ Waarom had ze nu opeens die gedachten over zichzelf? Zoals ze net had gezegd was ze vroeger zo’n stoere poes die altijd wel een weerwoordje klaar had. En nu? Nu leek ze wel een oude Warrior die het leven niet meer kon zien. “Waarom denk je dat?” Mompelde hij en hield zijn blik op haar gericht. “Ben je nou echt bang dat er niemand om je geeft? Denk dan maar eens beter na, want volgens mij keek die Graystripe verder dan dat. Hij zag de echte Shadowrose en niet de Kittypet die ze ooit was. En wat nou als er een paar katten zijn die je niet mogen, mens, er zijn veel meer katten die anders denken. Kijk eens goed door je ogen en dan pas zul je echte vriendschap zien. En ik? Denk je dat ik het makkelijk heb gehad als Rogue? Alsof ze mij niet verachten omdat ik ooit tegen hen heb gevochten? Maar ik had altijd mijn broer naast me, die me wel zou verdedigen als ik het nodig had. Dus je hebt niets te klagen. Je bent niet voor niets in de ThunderClan geaccepteerd.” Hij hield op met praten toen hij zag dat Shadowrose er opeens aardig vermoeid uit zag. Hij bewoog wat met zijn oren en hoopte dat ze nog bij bewustzijn was.}

_{Dat hij haar niet zou laten stikken, was misschien eerst als een verrassing aangekomen, nu leek het echter alsof het voor haar nog zwaarder maakte om te ademen. Ze snapte niet waarom hij bij haar bleef. Ze snapte eigenlijk sowieso al niet wat haar mankeerde. Nog nooit, in haar hele leven, had ze zwakte getoond tegenover een kat, maar nu opeens wel? Die BloodClankat had meer schade aangericht dan ze had gedacht. En als ze nu een vijandelijke kat zou tegenkomen, zou ze dood zijn. Nee, geen enkele BloodClankat zou het nu voor zijn of haar neus voorbij laten schieten om haar te doden. Haar blik richtte zich automatisch op Cristiano toen hij begon te praten. Het verraste haar lichtelijk hoe hij praatte, amuseerde haar zelfs. Zo zou zij ook gepraat hebben tegen iemand die de moed niet meer zag zitten. Boos, maar toch ook rechtvaardig. Juist de woorden die ze zelf gebruikte, maar die ze nooit tegen zichzelf had zien keren. Want gewezen worden op haar minpunten, dat was iets wat ze echt niet graag zag. Ze keek hem vermoeid aan. Waarom deed hij eigenlijk nog moeite om op haar in te praten? ‘Zie jij iemand die het hier voor me op wilt nemen?’ Ze lachte even schel. ‘Toen Fireheart en ik geaccepteerd werden in de Clan, kon ik op niemand zijn hulp rekenen. Fireheart moest zichzelf redden en de vooroordelen ontwijken, dus we zaten beiden in hetzelfde schuitje. We konden nauwelijks voor elkaar opkomen, omdat we elkaar weinig zagen. Niemand deed iets als een van ons twee gepest werd, dus dan heb jij nog redelijk geluk met je broer.’ Dat laatste kwam er piepend uit, want de pijn nam het opnieuw over. Shadowrose draaide haar kop naar waar de pijn vandaan kwam en begon daar voorzichtig te likken.

Nadat ze haar vacht een beetje schoongemaakt had, keek ze naar Cristiano. Ze wilde net weer wat zeggen, toen ze iets hoorde. Ze keek opzij. Het oordovende geluid van een monster dat voorbijkwam, lieten de haartjes in haar nek tintelen. Geschrokken merkte ze op dat het monster niet eens heel ver van haar vandaan was, maar ze lag ook niet midden op het pad. Met paniek dacht ze na. Misschien zouden er Tweebenen inzitten en zouden ze uitstappen om haar beter te bekijken. Het idee dat ze weer meegenomen zou worden door haar vroegere baasje, die haar ook nog eens mishandelde, voelde ze zichzelf week worden van angst. Piepend en schurend over de grond begon Shadowrose zichzelf vooruit te duwen, maar het had geen zin. Haar buik schuurde over de grond, maar meer dan nog meer pijn kon ze niet voelen. Ze had geen enkele vooruitgang. Vermoeid keek ze over haar schouder naar het naderende monster, maar deze reed echter meteen verder en Shadowrose voelde zich verschrikkelijk stom. Ze had ook gewoon kunnen wachten of het monster zou stoppen of niet. Ze voelde zich ontzettend stom tegenover Cristiano. Ze draaide haar kop weer naar Cristiano. ‘Natuurlijk denk ik niet dat je het makkelijk hebt gehad,’ miauwde ze, om de draad van het gesprek weer op te pakken, maar ook deels om haar eigen schaamte te verbergen. ‘Het is tegenwoordig nergens meer makkelijk om voor je eigen te vechten. Maar ik kan begrijpen dat het in de vrijheid misschien een tikkeltje anders is, met allemaal vijandige of juist vriendelijke katten rondom je heen.’ Ze keek hem even aan, waarbij ze een glans van begrip in haar blik leek te hebben. Deze verdween echter snel weer en ze keek weer neutraal. Haar blik gleed opzij naar het donderpad. Zou ze hier weg kunnen komen?

‘Graystripe hield ooit van me, niet om wie ik vroeger was, maar om de persoon die ik nu ben. Dat geef ik toe. Maar hij heeft het recht nooit gehad om me zo gebroken achter te laten. Hij had op zijn minst iets tegen me kunnen zeggen.’ Nieuwe woede borrelde in haar op. Gedane zaken namen geen keer, maar het was niet eens een fout geweest om met Graystripe te gaan. Uiteindelijk was zij niet diegene die het verpest had, maar hij. Ze had niemand erdoor verwaarloosd, alleen zichzelf. Maar dat was misschien niet zo erg dan dat ze iemand anders verwaarloosd zou hebben. Moeizaam keek ze naar Cristiano. ‘Ik wil weg hier,’ murmelde ze. Ze keek rond zich heen. ‘Is er geen mogelijkheid dat ik het zelf kan?’ Dat laatste was mompelend; ze wist niet eens of hij het wel verstaan had. ‘Toch wel vreemd,’ merkte ze op, waarna ze haar kopje naar Cristiano draaide. ‘Misschien heb je toch nog altijd die loyaliteit voor de ThunderClan in je, anders zou je me allang achtergelaten hebben. Ik kan immers geen andere reden bedenken waarom je hier blijft, terwijl je vrij bent om te gaan.’ Ze keek hem even aan, waarna ze weer voor zich uitkeek. Ze wist niet hoe ze hier weg kon gaan. Ze kon hier eigenlijk ook niet weg. Haar lichaam was pijnlijk, maar ze merkte ook deels op dat het verlamd was. ‘Oh nee,’ kreunde ze zachtjes. Ze wendde zich tot Cristiano. ‘Ik kan de helft van mijn lichaam niet meer bewegen.’ Ze vermoedde dat het kwam omdat de pijn te veel was geworden voor haar lichaam. Ze voelde zich lichtelijk paniekerig. Wat moest ze nu doen? Misschien dat ze zich dadelijk wel weer kon bewegen, maar zoals het nu voelde, was het ook niet bepaald prettig. Ze zuchtte ongelukkig.}

- Sorry voor deze late reactie! ;o

_{Het was even stil en Cristiano verwachtte ieder moment een vervelende uitspatting van deze poes. Ze was wel anders dan al die andere Clankatten. Haar moed en volharding scheidde haar af van de andere, ze zou zo een Rogue kunnen zijn die gewoon de geur van ThunderClan om zich heen had. De kater schudde zijn kop om er blij te blijven. Hij was nog niet veilig. Hij stond nog steeds op gebied dat gevangennamen of een gevecht kon betekenen. ‘Zie jij iemand die het hier voor me op wilt nemen?’ Haar schelle lach galmde door zijn kop. Ze begon nu toch eindelijk zoals hij te denken. Clankatten konden je leven verpesten, maar toch zaten er ook mooie momenten tussen. Voor een seconde flikkerde het beeld van Smallstep door zijn kop, de poes die hij ooit lief had gehad. Maar nu was ze zeker verder gegaan, wellicht hem zelfs vergeten. ‘Toen Fireheart en ik geaccepteerd werden in de Clan, kon ik op niemand zijn hulp rekenen. Fireheart moest zichzelf redden en de vooroordelen ontwijken, dus we zaten beiden in hetzelfde schuitje. We konden nauwelijks voor elkaar opkomen, omdat we elkaar weinig zagen. Niemand deed iets als een van ons twee gepest werd, dus dan heb jij nog redelijk geluk met je broer.’ Een piepje kwam uit haar bek en Shadowrose draaide zich om. Cristiano fronste en probeerde geen medeleven te wekken in zichzelf. Ondertussen wist hij dat deze poes daar niet van hield. Helemaal niet.

Nadat ze klaar was met het schoonmaken van haar vacht keek ze hem weer aan. De Rogue vernauwde zijn blik en probeerde enige emoties uit te maken in die ogen vol pijn. Opeens voelde hij de trillingen door de grond die maar een ding konden betekenen. Een monster naderde. Direct zag hij een soort angst verschijnen in de houding van de Clankat. Dacht ze terug aan haar eigen baasjes die haar misten of had ze een vreselijke jeugd gehad. Piepend begon ze zich moeizaam over de grond te schuiven, maar het monster passeerde hen al snel. En weer werden die twee ogen op haar gericht. ‘Natuurlijk denk ik niet dat je het makkelijk hebt gehad,’ Zei ze, blijkbaar om het gesprek weer te vervolgen. Cristiano knikte licht om te laten zien dat zijn aandacht weer op haar was gevestigd. ‘Het is tegenwoordig nergens meer makkelijk om voor je eigen te vechten. Maar ik kan begrijpen dat het in de vrijheid misschien een tikkeltje anders is, met allemaal vijandige of juist vriendelijke katten rondom je heen.’ Voor seconde leek het alsof ze hem echt begrepen had en zich misschien zelfs kon voorstellen hoe het was in zijn leven. Dag in dag uit voor jezelf jagen, en tegelijkertijd oppassen voor andere Rogues die hun gebied niet echt wilde delen met een andere. Maar die glans verdween al weer snel uit haar ogen, zodra ze naar het Thunderpath keek. Had hij het zich verbeeld of wilde ze hem echt begrijpen?

Cristiano liet zijn blik glijden naar hetzelfde punt waar Shadowrose naar keek, maar kon niets speciaals vinden. Een ongemakkelijk moment brak door en hij probeerde iets te verzinnen. Ooit zou ze hier weg moeten, maar hoe? ‘Graystripe hield ooit van me, niet om wie ik vroeger was, maar om de persoon die ik nu ben. Dat geef ik toe. Maar hij heeft het recht nooit gehad om me zo gebroken achter te laten. Hij had op zijn minst iets tegen me kunnen zeggen.’ Weer dacht hij wat woede in haar stem te herkennen, maar hij wist het niet zeker. Nu was hij van niets meer zeker. Zat hij hier goed of fout? Had hij haar wel moeten helpen? De kater slikte en probeerde niet naar haar te kijken. In zijn ooghoek zag hij haar kop en mond bewegen, maar de woorden leken te ver weg om te kunnen verstraan. Ook kwam dit gedeeltelijk omdat hij even alles op een rijtje wilde zetten. ‘Toch wel vreemd,’ Toch drong haar stem door tot in zijn kop en keek hij haar weer aan. ‘Misschien heb je toch nog altijd die loyaliteit voor de ThunderClan in je, anders zou je me allang achtergelaten hebben. Ik kan immers geen andere reden bedenken waarom je hier blijft, terwijl je vrij bent om te gaan.’ Daar had je het. Hetgeen wat hij wilde ontwijken. Ook wilde hij die vraag zelf niet eens aan zichzelf stellen. Opeens floepte het antwoord er zomaar uit. “Misschien komt het omdat ik me schuldig voel voor mijn oude Clangenoten. Dat ik één laatste ding wil doen voor de Clan waar ik in geboren ben. Misschien doe ik het wel voor mijn oude vrienden.” Bij deze woorden richtte hij zijn blik omlaag en sloot zijn ogen. Kleine tranen begonnen zich te vormen, maar hij liet ze niet ontsnappen. Plotseling hoorde hij Shadowrose’s stem weer. ‘Oh nee,’ Cristiano keek op en voelde zijn bezorgdheid weer door hem heen flitsen. ‘Ik kan de helft van mijn lichaam niet meer bewegen.’ Haar paniek golfde door de lucht en probeerde hem te raken. Maar door zijn lange leven als Rogue had hij iets ontwikkeld waardoor hij er lichtelijk tegen kon. Direct stond hij op en duwde zonder erover na te denken weer tegen haar zij. “Ik ga je proberen te duwen, probeer je poten te gebruiken als extra steun. Ik ga je ondersteunen en we zien wel hoe ver we komen.” Mompelde hij terwijl hij zijn klauwen in het gras boorde en zijn bovenlichaam onder haar lijf liet glijden. Met veel kracht lukte het hem haar weer wat op te tillen. Nou maar hopen dat zij hem een beetje zou helpen..}

_{Als een elektrische schrok was de waarheid tot haar heengedrongen : de helft van haar lichaam was verlamd. Misschien omdat ze zo lang had stilgelegen, misschien om iets anders. Misschien omdat haar lichaam de druk van het buiten zijn toch niet aankon. Dat ze hier dan ook nog met naast zich een vreemde kater van onbekend terrein, hielp natuurlijk al helemaal niet. De poes haalde diep adem, probeerde ondertussen rustig te blijven. Het zou geen zin hebben als ze nu helemaal begon te freaken. Ze moest nu kalm blijven. Cristiano’s bevelen opvolgen. Ze vond het vervelend, was het niet gewend om volledig onder iemands hoede te vallen. Het liet haar zwak voelen, alsof ze zelf niks meer zou kunnen. Ze slikte dit ongemakkelijke gevoel weg en keek hem aan, waarna ze diep ademhaalde en luisterde naar wat hij zei. Ze moest dus proberen om voldoende steun te krijgen van haar poten. Ze zette zich schrap, voelde hoe Cristiano haar op probeerde te tillen en zette zelf zoveel mogelijk kracht op haar poten. Ze klemde haar kaken op elkaar, want nieuwe pijnen schoten al linea recta door haar schouder. Ze probeerde het te negeren, probeerde aan anderen dingen te denken, maar dat was nog niet zo makkelijk gezegd als gedaan. De poes haalde hijgerig opnieuw een teug adem en zette opnieuw kracht. Toen ze het gevoel had dat ze zweefde, hield ze pas op. Haar poten konden de grond niet meer raken. ‘Ik ben los van de grond,’ zei ze zachtjes. En opnieuw voelde ze een vlaag van schuld opkomen tegenover haar Clangenoten. Bluestar zou het nooit goedkeuren. Die zou misschien zelfs willen dat ze zelf terug naar het kamp kwam. En eigenlijk wilde Shadowrose dit zelf ook gewoon. Op eigen krachten naar het kamp gaan, Cristiano de rug keren, doen alsof dit nooit gebeurd was.

Het was raar. Raar om zo bovenop iemand te liggen en vervoerd te worden. Ze zuchtte zachtjes. ‘Waar ben je van plan om me naartoe te brengen?’ zei ze zachtjes. ‘Als iemand van mijn Clan je ontdekt, zal het ze niet kunnen schelen wie je voor ThunderClan was of wat je gedaan hebt voor ThunderClan, maar zullen ze je onmiddellijk wegsturen. En ik denk dat ik er dan ook niet zo geweldig goed vanaf kom.’ Dat laatste was slechts een vaag gemompel. Ze wilde er eigenlijk niet aan denken wat er zou gebeuren als het mis zou gaan. Als iemand hun hier zou ontdekken. Zou ze uit het kamp gegooid worden? Moest ze dan weer terug naar haar vroegere leventje? Dan kon ze nu net zo goed bij Cristiano blijven. Ze zuchtte zachtjes en keek onder zich. Ze haalde diep adem. ‘Bedankt dat je deze moeite voor me wilt doen, Cristiano. Ook al is het maar voor je vroegere Clangenoten.’ Ze had ongelooflijk veel moeite om dit over haar lippen te krijgen, maar wist uiteindelijk ook wel dat ze niks anders kon dan hem bedanken. Op eigen krachten zou ze alleen maar sterven. En misschien vonden haar Clangenoten haar zelfs dan nog meer waard dan nu. Maar ook al was het voor zijn Clangenoten van vroeger, Shadowrose vond het toch een heel dappere daad om in de bres te springen voor iemand zoals zij terwijl hijzelf een ander leven leidde. En beide levens in gevaar zou kunnen brengen. Die van hem meer als die van haar. Shadowrose probeerde de gedachten weg te krijgen en concentreerde zich maar op een punt in de verte. Ze was benieuwd waar Cristiano haar heen zou brengen en of ze daar veilig zou zijn. Of dat hij haar gewoon heel ThunderClan in zou leiden.}

_{Iets aan haar houding liet zien dat ze het niet echt ‘prettig’ vond om zomaar zijn instructies op te volgen. Misschien klonken het in haar oren wel als bevelen, hij wist het gewoon even niet. Het enige wat hij hiermee wilde bereiken was haar helpen, geen dwang of wat dan ook. De kater vernauwde zijn ogen en hielde diep adem, heel even doorwerken en dan zou de poes, met zijn hulp, weer kunnen lopen. Dan zou ze er tenminste niet echt aangevallen uitzien als er een patrouille langs zou komen. Niet dat het een fijn gezicht nu was. Een ThunderClan Warrior die elke minuut een pijnscheut kreeg en waarvan de helft van haar lichaam was verlamd, plus een Rogue erbij. De Warriors zouden niet eens nadenken of kijken wat hij deed, nee, ze zouden hem direct wegjagen, of erger nog, aanvallen. Hij wist dit zo goed, omdat hij het zelf al zo vaak had gedaan vroeger. Maar door het leven van een Rogue gezien te hebben, begreep hij het beter. Soms was het gewoon beter om één kleine seconde na te denken voordat je iemand meteen aanvalt. De blik van de poes werd op hem gericht. “Ik help je wel, dat beloof ik.” Fluisterde hij zacht, het leek even of er niets van zijn kalme persoonlijkheid meer over was. Hij duwde haar omhoog, maar wist dat hij het niet alleen zou kunnen doen. Gelukkig luisterde de poes echt naar hem en lukte het beetje bij beetje om haar omhoog te krijgen. Een glimlach van trots verscheen op Cristiano’s gezicht en hij haalde nogmaals diep adem.

‘Ik ben los van de grond,’ En toen, opeens, was het gelukt. Cristiano keek Shadowrose trots aan en duwde zijn rug tegen haar schouder. Toch kon hij al voelen hoe zij zich zou moeten voelen. Een Rogue die haar moest helpen, bij wie gebeurde dat nou. De Rogue keek naar zijn poten en probeerde er even niet aan te denken. Eerst Shadowrose terug brengen en dan pas gaan zeiken. ‘Waar ben je van plan om me naartoe te brengen?’ Haar stem klonk slechts zacht. En Cristiano werd naar haar blik toe getrokken. Het was een goede vraag, misschien eentje waar hij zelf geen antwoord op kon geven. ‘Als iemand van mijn Clan je ontdekt, zal het ze niet kunnen schelen wie je voor ThunderClan was of wat je gedaan hebt voor ThunderClan, maar zullen ze je onmiddellijk wegsturen. En ik denk dat ik er dan ook niet zo geweldig goed vanaf kom.’ Cristiano schudde zijn kopje licht. Hij wist het gewoon niet. Voor een van die enkele keren kon hij geen antwoord geven. Deze daad kon Shadowrose flinke problemen opleveren, terwijl zij eigenlijk niets had gedaan. En hij, hij kon direct aangevallen worden. “Ik denk dat ik je gewoon zo ver mogelijk zal proberen te brengen. Wanneer we ThunderClan katten zien of ruiken zal ik er eerst voor zorgen dat ze zien wat er met jou aan de hand is. Dat is nu het belangrijkste. Ik kan altijd nog vluchten, daar zijn Rogues altijd goed in. Niet?” Hij lachte zacht en zuchtte diep. ‘Bedankt dat je deze moeite voor me wilt doen, Cristiano. Ook al is het maar voor je vroegere Clangenoten.’ Een warm gevoel ging door hem heen. Nog nooit had hij het meegemaakt dat iemand hem als Rogue bedankte. “Graag gedaan,” Zei hij terwijl hij haar blik meed. “Ze zullen altijd een deel van mij uitmaken, hoe ver we ook uit elkaar zijn.”}

_{Het deed pijn om zich zo aan het lot overgelaten te voelen. Het liefst wilde ze zelf op vier poten lopen, hier zelf wegkomen. Helaas wist ze ook dat het niet anders kon dan dat ze hier bleef. Ze kon niks anders doen dan wachten totdat Cristiano haar geholpen zou hebben. Het liefst wilde ze opstaan en zelf weglopen, zelf een plek zoeken om uit te rusten en zodanig op eigen krachten terug in het kamp komen, maar ze wist nu ook wel dat het onbegonnen zaak was. Ze zuchtte diep. Ze likte over haar poot om zich toch een houding te geven, luisterde ondertussen naar Cristiano’s woorden. Ze wist niet hoeveel pijn het hem deed om van zijn Clangenoten gescheiden te zijn, maar het moest vast geen goed gevoel zijn als ze het zo allemaal aanhoorde. Ze liet haar blik weer terug glijden, wist voor één moment niks te zeggen. Ze kon alleen maar zwijgen en nadenken over zijn woorden, voor de rest niet echt iets. ‘Ja, dat denk ik ook,’ mompelde ze daarna zachtjes. Eigenlijk had ze weinig verstand van dit soort dingen, zij was namelijk nog nooit uit een Clan gebannen en had eigenlijk nog nooit iemand geholpen die er zo onbeholpen als zij bij lag. Zou zij hetzelfde gedaan hebben bij Cristiano, mochten de rollen omgedraaid zijn? Stel dat hij een Clankat was en zij een Rogue, zou ze dan weggelopen hebben als ze hem zag liggen of zou ze hem geholpen hebben? Shadowrose was er vrij zeker van dat ze hem geholpen zou hebben. Weglopen lag nou eenmaal niet in haar aard, zeker niet als iemand in gevaar was. Bovendien kon ze haar Clangenoten ook nog overtuigen om hem niet aan te vallen, mochten ze die tegenkomen. Het zou wel vervelend zijn, maar dan had ze ook geen andere keus.

‘Ik ben je nogal wat verschuldigd als ze ons tegenkomen,’ miauwde Shadowrose. ‘Ik denk dat ik wel genoeg inspraak heb op iedereen zodat ze je met rust laten.’ Ze keek hem aan, de felheid keerde weer terug in haar ogen. Ondanks alles wat er de laatste tijd gebeurd was, was de felheid nooit uit haar ogen verdwenen. Altijd brandde deze, gelijk een verlagen die je diep in je maag had. Ze glimlachte even draaide haar kopje naar Cristiano. Nu ze overeind stond, moest ze ook overeind blijven. Ze probeerde haar poten te verzetten. Slechts enkelen reageerden en Shadowrose liet een gefrustreerde, vermoeide zucht ontsnappen. Het liefst had ze dat Cristiano haar weer liet zakken en zelf wegrende, maar dat ging ze nu natuurlijk niet meer vragen. Hoewel… ‘Weet je, misschien kan ik het ook wel in mijn eentje doen. Dit zijn jouw problemen niet,’ mompelde ze, maar ze merkte zelf hoe weinig overtuigingskracht er in die woorden lag. Ze zuchtte. ‘Ik bedoel, ik ben een hopeloos geval, ik kom zelf nauwelijks voorruit. Naar de ThunderClan gaan is wel een eindje.’ Ze keek hem aan, ietwat verlegen bijna. ‘Bovendien wil ik je die last niet bezorgen,’ mompelde ze zachtjes. Ze voelde haar huid onder haar pels warm worden, maar negeerde het. Zij, Shadowrose, was zich hier nu werkelijk zwak aan het opstellen voor een kater die ze nog maar een paar kwartier kende. Oh well… Dat zou wel door de verwondingen komen, werd je dan niet ook gewoon een beetje meer sentimenteler naar anderen toe? Shadowrose had geen idee. Opnieuw probeerde ze een stap te zetten en ze verbeet de pijn die dat met zich meebracht. Ze beet op haar tanden en probeerde het nog een keer. Met vreugde ontdekte ze dat dit al wat beter ging. Gelukkig!}

Haar blik kwam weer in beeld, maar de stilte betekende veel meer voor hem. Het gaf hem een gevoel, een gevoel om al die gebeurtenissen op een rijtje te zetten. Hoe moest hij verder vanaf hier? Gewoon de draad weer oppakken en als zorgeloze Rogue verder leven? Of toch een soort ‘contact’ houden met zijn afkomst. Maar dat laatste kon waarschijnlijk niet gebeuren. In de meeste ogen van de ThunderClan katten was hij gewoon een Rogue, iemand die verjaagd moest worden, niet goed behandeld dus. Alleen de oudere katten konden hem een beetje herkennen, maar hij was degene die zijn rug had gekeerd tegen het Clanleven. Met zijn broer was gevlucht naar een makkelijker leven. Zij zouden hem het minst van alle begrijpen. . ‘Ja, dat denk ik ook,’ Haar gemompelde woorden lieten hem opschrikken uit zijn gedachten. Licht schudde Cristiano zijn tweekleurige kop en keek haar recht aan. Voor heel even vergat hij dat ze aan een andere Clan behoorde en zelfs dat hij een Rogue was. Het was alsof ze gewoon vrienden konden zijn na deze dag, elkaar zorgeloos konden opzoeken. Maar natuurlijk botste de werkelijkheid met zijn wensen. Als een ijskoude douche werd hij ruw wakker geschud en deed hij licht geschrokken een pas achteruit. Hij bevond zich op gevaarlijk gebied en nu pas drong het tot hem door dat zijn leven van Shadowrose afhing. Zij zou ervoor kunnen kiezen om hem te helpen of hem te laten stikken. Maar iets in hem zei dat ze dat niet zou doen. Hij had tenslotte haar leven gered. ‘Ik ben je nogal wat verschuldigd als ze ons tegenkomen,’ Zei ze en Cristiano hield zijn mond dicht en knikte simpel. ‘Ik denk dat ik wel genoeg inspraak heb op iedereen zodat ze je met rust laten.’ Een glimlach verscheen weer op haar gezicht en meteen kopieerde zijn gezicht deze toen ze hem aankeek. Hij zag vanuit zijn ooghoek dat ze haar poten probeerden te verzetten, maar het lukte niet echt. Het geluid van een geïrriteerde zucht bereikte zijn oren en hij duwde zijn neus tegen haar kop. “Het lukt je wel,” Zei hij zacht en draaide zijn kopje weer weg van de poes. Waar was hij mee bezig? Ze was een Clankat en die hoorde geholpen te worden door andere Clankatten. ‘Weet je, misschien kan ik het ook wel in mijn eentje doen. Dit zijn jouw problemen niet,’ Hij schudde glimlachend zijn kopje en bleef koppig zitten. Zelfs Shadowrose bleek er weinig vertrouwen in te hebben dat ze het zelf kon. Weer hoorde hij haar zuchten. ‘Ik bedoel, ik ben een hopeloos geval, ik kom zelf nauwelijks voorruit. Naar de ThunderClan gaan is wel een eindje.’ Cristiano voelde haar blik in de zijne branden en draaide zijn kopje dus weer terug. Bovendien wil ik je die last niet bezorgen,’ Weer zette ze die mompelstem op. Cristiano besloot weer een pas terug naar voren te doen, om haar te ondersteunen. “Als ik je weer achterlaat, was al die moeite voor niets. Right?” Hij legde zijn schouders weer tegen die van Shadowrose, zodat als ze haar evenwicht verloor ze tegen zijn lijf aan zou vallen. Toen Shadowrose haar poten weer bewoog merkte hij dat het al een stuk beter ging. Wie weet hoefde hij haar niet helemaal naar het kamp toe te leiden? Maar toch zou hij wel bij haar moeten blijven, in het geval dat de pijn weer terug zou komen. “Laten we dan maar op weg gaan, misschien dat we geen andere katten tegen kom op dit tijdstip..” Voorzichtig deed hij een pas naar voren, in de hoop dat de poes hem, onder zijn ondersteuning, zou volgen.