Leaves are falling and the cold makes me annoyed [& BRIGHTPAW]

Een wintervacht begon te groeien en zijn normaal toch wel korte vacht, was nu een grote pluizebol geworden. Soms zag hij er na het slapen uit als een ronde bal van haar. Hij vond het irritant, maar deze vacht hield hem wel warm. De bruin-gouden ogen keken als schijnwerpers naar alles wat er om hem heen te zien was, zijn oren luisterden naar de geluiden die hem omringden en zijn neus werd geprikkeld door de geuren die het naaldbos vulde. Zijn zachte pootjes ploften telkens weer zacht neer op de bodem die bezaaid was met dennennaalden en zijn staart volgde alleen maar. Hij zei niks, hij mompelde niks en dacht niks. Zijn hoofd was leeg, net zoals het territorium, waar zich nu geen kat bevond. Niemand was er te zien en ook de prooi zat lekker warm in zijn of haar holletje. De eekhoorns in de boom en de muizen onder de grond. Het enige wat bewoog waren zijn poten, die op een rustig ritme omstebeurt op de grond ploften. Eerst de een dan de ander, telkens hetzelfde ritme. Zijn adem was niet hoorbaar, maar enkel zichtbaar door kleine, heel lichte kringeltjes rook die zich in deze kou vormden. Het was nog vroeg en waarschijnlijk zouden ook deze kringen wel weer verdwijnen vandaag, maar nu waren ze er nog en lieten ze merken dat het koud was.

Rustig bleef de kater doorlopen. Waarheen? Daar maakte hij zich niet druk om. Waarom? Gewoon, omdat het kon. Een ijskoude wind begon te waaien, eerst zachtjes en langzaam werd hij harder en harder. De luchtverplaatsing duwde hem bijna uit het ritme, waar hij ingekomen was, maar hij liet zich niet doen. Koppig bleef de kater doorlopen, terwijl hij zijn ogen even dichtkneep tegen de snijdende wind. Hij legde zijn oren in zijn nek. Pas nu schoten er dingen door zijn gedachten en dat ging vooral over, waarom deze wind juist nu moest komen. Het was al koud genoeg zo, daar hoefden de weergoden niks bij te voegen. De kater opende zijn ogen weer en bleef doorlopen tot er een geur zijn neus binnendrong, waarna een woord de stilte die rond hem hing verbrak, 'Thunderclan' fluisterde hij zacht, hij was even niet in de bui van een leuk gesprekje, dus de kat die hij tegen kwam, zou er niet zo blij mee zijn, maar dat kon hem niks schelen. Stug bleef hij doorlopen tot hij na korte tijd de grens bereikte. Verstopt in de bosjes langs de weg wachtte hij tot hij over kon steken. De apprentice zag het monster al aanrijden en keek even er achter, geen enkel monster meer te zien, daarna keek hij de andere kant op. In de verste verten was het daar leeg. Een lichte grijns verscheen op zijn gezicht en wachtte toen op het monster om direct daarna over te steken. De geur van Thunderclan was sterk en rustig trok hij wat dieper het territorium op. Hij wist dat hij hier iemand zou moeten tegenkomen...

[& BRIGHTPAW]

B R I G H T P A W

Haar verminkte poot was zo goed als genezen, ze had er voor niet naar de medicine cat den toe moeten gaan, maar het was toch wel een zwakke plek geworden. Maar niet zo danig dat ze uiteindelijk die poot niet meet gebruiken kon. Die poot kon heus wel tegen een stootje. Maar toch, het was niet fijn om daar nu een klap tegen aan te krijgen, maar ze kon prima uit een boom springen, zoals nu. Ze zat op een tak kijkend naar een eekhoorn die zojuist de boom had verlaten en nu een eikeltje op zat te eten. Brightpaw wachtte even op het perfecte moment dat het eekhoorntje recht onder haar zat. En toen dat zo ver was, schoot ze de boom uit. Zins die val, wou ze meer leren hoe ze van uit bomen moest jagen, en dat verging haar nu goed. Ze haakte het eekhoorntje om hoog en duwde m toen met een snelle slag van haar rechter voorpoot om laag, ze stak haar nagel in haar keel, en toen stopte het dier met bewegen. Ze stuurde een bedankje naar Starclan voor het prooi, zoals het hoorde, en veegde er daarna bladeren overheen zodat ze het dier later weer op kon halen. Ze draaide zich om en liep vader, wachtend op een nieuw teken van prooi, ze was namelijk nog lang niet uit gejaagd. Na een tijdje lopen kwam ze aan bij Thunderpath, een plek waar ze niet vaak naar toe ging. Ze snoof de geur op en een sterke geur van Shadowclan stak over het Thunderpath, monsters reden voorbij en Brightpaw staarde naar het Thunderpath, het deed haar niet goed om zo sterk de geur van Shadowclan te reuken. Wat als Darkfire kwam om duiken? En toen zag ze een zilveren gedaante tussen de bomen van Thunderclan door. Brightpaw stak haar nagels voor een moment in de grond, maar vermande zich. Ze had geen zin in een gevecht. Dat was niet haar ding. Dus zou ze het wat vriendelijker op lossen. Ze stond op en liep naar de kat toe, overduidelijk een apprentice. Oké, dat kon ze zelf dus wel afhandelen, al hoopte ze niet op een gevecht, dat was niet echt haar ding, en daar was ze ook niet echt goed in. "Je weet dat je je niet op andermans territorium mag bevinden, toch? Dus ik verzoek je vriendelijk weer terug te gaan naar je eigen territorium," besloot ze te zeggen. Ze hoopte dat ze de juiste woorden uit had gekozen. Ze zou wel weer te zwak over gekomen zijn. Ze slikte even. Ze had geen zin in een gevecht, stiekem was ze daar zelfs een beetje bang voor. Brightpaw stelde zich wat groter op zo dat ze ook wat minder zwak overkwam, maar daar slaagde ze niet echt in. Waarom moest ik hier nou weer op af komen? Ging er door haar kop heen. Ze wist dat ze eigenlijk geen keuze had gehad, ze moest de warrior code op volgen, en dat was je clan beschermen, en je territorium beschermen. En dat was nu iets dat Brightpaw moest doen. Het was leaffall, en er was al weinig prooi, katten van andere clans die dan op hun territorium kwamen om te jagen, hielpen daar bij niet echt.

-Silverpaw valt Brightpaw aan, okay? Brightpaw start niet snel gevechten.

The time of being broken has come to its end,
The time of being stronger has come to start