Oh my.. He's so.. [Locustpaw]

_{De brown tabby poes trippelde het kamp uit. Ze ging jagen, ook al was ze daar slecht in. Als ze een mentor had, zou ze vast snel vooruit gaan in het jagen, maar nu moest ze het maar zelf blijven proberen. Met al haar zintuigen op scherp liep Scarpaw rustig door het ThunderClan territory. Bij ieder geluidje dat ze hoorde hief ze haar kop op, maar ze had vaak dan het ongeluk dat ze precies op een takje of een blad stond, dat kraakte. Ze had eigenlijk nooit echt veel geluk, maar haar boeide dat echt niks. Weer hoorde Scarpaw wat tussen de varens. Ze had verwacht dat ze weer perongeluk ergens op zou staan dat kraakte, maar dit keer was er niets. Ze zakte in jachthouding, en langzaam sloop ze richting de varens. Ze keek af en toe naar de grond of ze nergens op stond, en keek dan weer goed naar de varens, waar de prooi zat die ze zou vangen. Hoe dichter ze bij de varens kwam, hoe sterker de lucht van een eekhoorn werd. Scarpaw zag net de rode pluizige staart tussen de varens door, en snel besprong ze de eekhoorn, die net weg wou rennen, maar Scarpaw greep hem net op tijd bij zijn staart, en beet hem dood. Van al die keren dat jagen mislukte, was ze beter geworden. Maar dit was waarschijnlijk het enige wat ze vandaag ving. Ze keek naar de eekhoorn die daar levenloos lag. Ze gooide er wat grond over heen, en liet hem daar liggen. Ze was nog niet veel verder gelopen toen ze tegen een kater opbotste..

Mood» Shame Company» Locustpaw Words» 269}

Een bruine somali liep stil tussen de bomen door. Hij voelde hoe de warme aarde tegen zijn pootkussentjes kwam bij elke stap die hij zette. Eke stap, elke beweging die hij maakte leken sierlijk. En de kater wist dat. Hij wist hoe dun hij gebouwd was. hij wist dat hij de bouw van een poes had. En het ergste was dat hij wist hoe sierlijk hij kon lopen maar dat hij toch onhandig was. De kater was er vaak op aangesproken dat hij te sierlijk was, te mager en te slap. En het klopte, hij was niet even sterk als de andere katers, hij was te vergelijken met een poes en hij liep sierlijk. En wat de bruine somali ook deed het veranderde niet. Vroeger deed de somali van alles om anders te zijn. Hij trainde extra veel, hij probeerde dikker te worden om steviger te zijn en hij werkte zelfs aan zijn loop maar dat had niks opgeleverd. Het enige wat het opleverde was dat hij de hele tijd moe en misselijk was. Ondertussen had de kater zich er grotendeels bij neergelegd dat hij zijn uiterlijk en zijn manier van doen niet kon veranderen. Maar toch verlangde hij er naar om steviger gebouwd te zijn. Maar ook wist hij dat hij niet de slapste was. Hij was dan wel minder stevig gebouwd maar hij had ook wel een heleboel spieren. Ineens botste hij tegen iets aan. Zijn ronde amber gele ogen kijken naar de poes voor hem. Hij rook dat de bruin gestreepte poes voor hem van de thunderclan was. 'Oh, eeh, sorry...' Stamelde de somali verlegen. De kater kon nog net een zucht onderdrukken. Het was alweer gebeurt.... Hij was weer onhandig en hij was weer tegen een kat aangebotst...

sorry dat het kort en flut is

_{'Oh, eeh, sorry...' Ze keek naar de stamelende kater. Hij was wat slank gebouwd, en op het eerste gezicht zou je denken dat het een poes is. "Nee, niet jou schuld." zei ze tegen de kater. Ze wist dat het haar schuld was, maar dat maakte haar niks uit. Ze bekeek de kater nog eens goed, en voelde zich onzeker worden. Normaal was ze dat nooit, maar hij was, ondanks hij wat gebouwd was als een poes, zeker niet lelijk. Zij zelf was ook wat steviger gebouwd dan normale poezen, dus veel maakte het haar ook niet uit. Ze keek even kort naar haar poten, maar keek weer naar de kater, zodat het hem niet opviel dat ze wat onzeker was tegenover hem. "Ik ben Scarpaw" probeerde ze er zo gewoon mogelijk uit te brengen, maar er klonk een lichte trilling in haar stem. Wat was dit, dat ze opeens zo onzeker was? Ze wachtte op wat de kater zou zeggen.

Mood» Unsure Company» Locustpaw Words» 161}

"Nee, niet jou schuld." Zei de poes voor de somali. De grote, ronde amberkleurige ogen van de somali keken eens goed naar de gestreepte poes voor zich. De poes was een beetje kleiner dan hem dus waarschijnlijk ook een beetje jonger. Ook was de poes wat steviger gebouwd dan andere poezen, ze had groene ogen en ze was bruin met zwarte strepen en een witte buik met witte pootjes. De poes mocht dan wel wat steviger gebouwd zijn maar lelijk was ze zeker niet. Locustpaw zag zijn slanke lichaam weerspiegelen in de groene ogen van de poes voor hem. Hij bedacht zich hoe mager en slap hij eruit moest zien voor de poes voor zich. Hij zag hoe de poes naar haar poten keek en hoe ze zich dan weer recht richtte. Pas op dat moment bedacht hij zich hoe onbeleefd hij was omdat hij zichzelf niet had voorgesteld. Voordat hij zichzelf kon voorstellen begon de poes voor zich weer. "Ik ben Scarpaw" Zei de poes. Op het eerste gehoor zou je zeggen dat ze het gewoon zei maar als je beter luisterde was de lichte trilling in haar stem te horen. En omdat Locustpaw onbewust altijd op details lette had hij de trilling natuurlijk gehoord. Maar waarom trilde haar stem? Was ze bang voor hem? Nee dat zou niet kunnen, misschien vond ze hem raar om zijn bouw? Nou ja hij moest zichzelf maar eens gaan voorstellen. 'Ik ben Locustpaw.' Antwoordde de mannelijke somali. Hij wist niet hoe het gespren verder ging gaan maar hij hoopte dat het goed zou gaan en deze ontmoeting vredig zou verlopen. De somali had geen idee waarom maar hij voelde zich aangetrokken tot de poes voor zich...

Onderwerp: Re: Oh my.. He's so.. [Locustpaw]