It feels like more than distance between us

I can't tell you what it really is, I can only tell you what it feels like
And right now there's a steel knife in my windpipe
I can't breathe but I still fight while I can fight
As long as the wrong feels right it's like I'm in flight

Softcream's poten woelde lichtjes in het zand terwijl zijn lichaam omhoog schoot en druppels zweet van zijn hoofd vielen. Hij slikte even snel en keek geschokt elke kant op. Blijkbaar moest hij in slaap zijn gevallen, buiten het kamp. Maar hoe? Hij wist zelfs niet meer wanneer 'ie het kamp had verlaten.. Waarschijnlijk was de schok nog te vers, en zou de kater later pas zijn verstand terug weten te winnen. Al dagenlang kreeg de kater nachtmerries, en telkens gingen die over Mapleleaf. Of te wel ging de poes dood, of zoals hij net had gedroomd, werd ze vermoord. Maar waarom? Waarom kreeg hij nou net die dromen, over zijn geliefde? Had de Starclan dan iets in petto voor hen? Soms waren de geheimen van zijn voorouders zo interessant dat 'ie simpelweg wenste dat hij bij hen hoorde. Dat er er niemand meer was die Softcream kon raken en dat alles plots klaar helder werd. Een onhoorbare kleine zucht rolde over zijn lippen, en tegelijkertijd trok de Warrior zijn schouders op. Als er wat voor de boeg lag, eender wat, dan zouden ze dat wel ontdekken op de een of de andere manier. De cremekleurige kater schudde zijn pels door elkaar en kaatste de aarde uit zijn vacht. Jagen zou geen optie meer zijn, aangezien Softcream stond te trillen op zijn poten. Met stijve kleine passen baande hij zich een weg terug naar het kamp en probeerde zijn spieren weer los en soepel te krijgen. Hij haatte het, dat soms alles leek te verdwijnen als sneeuw voor de zon. Maar hij was gelukkig, hij had een familie, kittens, een partner. Dus wat zou er in hemelsnaam verkeerd zijn? Hij slikte even bij de vraag of 'ie wel écht gelukkig was, en of zijn geluk niet gewoon een waas voor de ogen was.. Maar hij hield van Mapleleaf, ja toch? Hij hield toch van d'r? Maar als hij voor de poes door 't vuur zou willen gaan, waarom stelde hij zichzelf dan de vraag of hij nog wel wat voor de zwart/witte poes voelde? Een naar gevoel borrelde op in zijn maag en meteen verzette hij zijn gedachtens op een ander punt. Hij mocht gewoonweg geen twijfels hebben aan hun relatie. Ze hadden kittens, en Softcream wou Mapleleaf niet kwetsen, zeker niet nu.. Maar wat als hij gewoon niet anders kon? Alles gebeurde immers veel te snel voor hem. Plots waren hij en Mapleleaf samen, terwijl ze elkaar nog totaal niet lang kende. En suddenly hadden ze ook nog eens kittens. Kom nou op? Was dat gewoon niet allemaal te vroeg gekomen? Nog steeds trilde zijn voeten en kon de kater geen steun meer vinden bij zijn poten. Hij zakte neer zodat zijn lichaam in contact kwam met de grond. Het was niet meer oké, Softcream voelde zich niet meer goed bij haar.. Maar waarom? Waarom toch.. Oh god, wat moest hij nou gaan doen? Hij kon de poes nu niet zomaar zonder enige goede reden in de steek laten. Ze hadden kittens, hij was vader.. Vocht stapelde op in zijn ooghoeken. Hij moest zijn hart volgen, wat het ook van hem af zou nemen. Het was gewoonweg de enige oplossing..

+ Mapleleaf

Wait, where you going? I'm leaving you, no, you ain't
Come back, we're running right back, here we go again
It's so insane, 'cause when it's going good, it's going great
I'm Superman with the wind at his back

Met zijn mond open draafde hij maar wat rond in de hoop dat er hem plots een idee te binnen schat. Maar nee, blijkbaar liet de StarClan het aan hem over. Zijn kristalblauwe ogen werden een klein beetje vochtiger bij het gedacht of hij Mapleleaf wel echt moest verlaten. Hij hield van haar, al twijfelde 'ie nu zelf over zijn trouw aan haar. Bij de stem van de zwart/witte poes draaide hij zich geschrokken om en keek ongelovig naar haar. Was ze helemaal alleen naar hier gekomen om hem te gaan zoeken? Was ze dan zo ongerust? Hield ze zoveel van Softcream? Er rolde een kleine traan over zijn wang maar algauw schudde de créme kleurige kater zijn hoofd zodat de druppels wegvlogen. 'Het spijt me Maple..' Zei hij terwijl z'n adem ietwat stokte. Net toen de poes haar hoofd onder de zijne duwde nam hij een paar stappen naar achteren en sloot zijn ogen voor een tijdje om ze vervolgens dan toch maar weer te openen. Het was tijd, hij kon het gewoonweg niet meer langer inhouden. Het werd tijd dat hij doorging met zijn leven en het verleden achter zich hield. 'Het is.. Het is beter dat we e-elkaar ni-niet meer.. Niet meer zien.. S-sorry..' Sprak hij snel terwijl zijn ogen doffer werden door de tranen die zich stapelde in zijn ooghoeken. 'Sorry..' Fluisterde hij nog na terwijl Softcream zich omdraaide en weg sprintte. Weg van zijn obstakels.. Weg van de problemen, weg van Mapleleaf.. Hij wist maar al te goed dat ze nu een gebroken hart moest hebben. En dat was al helemaal zijn bedoeling niet geweest. Natuurlijk zou hij zijn kittens nog opzoeken. Het bleven nog altijd zijn bloedverwanten.. Hijgend gleed de jonge Thunderclan Warrior tot stilstand en keek verwildert om hem heen. Het leek allemaal zo anders. Alsof hij de weg verloren was in zijn eigen vertrouwde territorium. Maar goed.. Het was voorbij. Hij kon voort gaan met zijn leven, net zoals Mapleleaf nu haar leven kon veranderen. Softcream wist maar al te goed hoe verlegen ze was, en wat hij haar nu heeft aangedaan. Maar het moest toch beter zijn voor hun beide? Als je in een relatie elkaars vertrouwen kwijt bent, dan is het niet echt een relatie meer.. Of wel dan?