It feels like more than distance between us

I can't tell you what it really is, I can only tell you what it feels like
And right now there's a steel knife in my windpipe
I can't breathe but I still fight while I can fight
As long as the wrong feels right it's like I'm in flight

Softcream's poten woelde lichtjes in het zand terwijl zijn lichaam omhoog schoot en druppels zweet van zijn hoofd vielen. Hij slikte even snel en keek geschokt elke kant op. Blijkbaar moest hij in slaap zijn gevallen, buiten het kamp. Maar hoe? Hij wist zelfs niet meer wanneer 'ie het kamp had verlaten.. Waarschijnlijk was de schok nog te vers, en zou de kater later pas zijn verstand terug weten te winnen. Al dagenlang kreeg de kater nachtmerries, en telkens gingen die over Mapleleaf. Of te wel ging de poes dood, of zoals hij net had gedroomd, werd ze vermoord. Maar waarom? Waarom kreeg hij nou net die dromen, over zijn geliefde? Had de Starclan dan iets in petto voor hen? Soms waren de geheimen van zijn voorouders zo interessant dat 'ie simpelweg wenste dat hij bij hen hoorde. Dat er er niemand meer was die Softcream kon raken en dat alles plots klaar helder werd. Een onhoorbare kleine zucht rolde over zijn lippen, en tegelijkertijd trok de Warrior zijn schouders op. Als er wat voor de boeg lag, eender wat, dan zouden ze dat wel ontdekken op de een of de andere manier. De cremekleurige kater schudde zijn pels door elkaar en kaatste de aarde uit zijn vacht. Jagen zou geen optie meer zijn, aangezien Softcream stond te trillen op zijn poten. Met stijve kleine passen baande hij zich een weg terug naar het kamp en probeerde zijn spieren weer los en soepel te krijgen. Hij haatte het, dat soms alles leek te verdwijnen als sneeuw voor de zon. Maar hij was gelukkig, hij had een familie, kittens, een partner. Dus wat zou er in hemelsnaam verkeerd zijn? Hij slikte even bij de vraag of 'ie wel écht gelukkig was, en of zijn geluk niet gewoon een waas voor de ogen was.. Maar hij hield van Mapleleaf, ja toch? Hij hield toch van d'r? Maar als hij voor de poes door 't vuur zou willen gaan, waarom stelde hij zichzelf dan de vraag of hij nog wel wat voor de zwart/witte poes voelde? Een naar gevoel borrelde op in zijn maag en meteen verzette hij zijn gedachtens op een ander punt. Hij mocht gewoonweg geen twijfels hebben aan hun relatie. Ze hadden kittens, en Softcream wou Mapleleaf niet kwetsen, zeker niet nu.. Maar wat als hij gewoon niet anders kon? Alles gebeurde immers veel te snel voor hem. Plots waren hij en Mapleleaf samen, terwijl ze elkaar nog totaal niet lang kende. En suddenly hadden ze ook nog eens kittens. Kom nou op? Was dat gewoon niet allemaal te vroeg gekomen? Nog steeds trilde zijn voeten en kon de kater geen steun meer vinden bij zijn poten. Hij zakte neer zodat zijn lichaam in contact kwam met de grond. Het was niet meer oké, Softcream voelde zich niet meer goed bij haar.. Maar waarom? Waarom toch.. Oh god, wat moest hij nou gaan doen? Hij kon de poes nu niet zomaar zonder enige goede reden in de steek laten. Ze hadden kittens, hij was vader.. Vocht stapelde op in zijn ooghoeken. Hij moest zijn hart volgen, wat het ook van hem af zou nemen. Het was gewoonweg de enige oplossing..

+ Mapleleaf

This is the end hold your breath and count to ten.
Feel the earth move and then hear my heart burst again.
Langzaam opende een gevlekte poes haar ogen. Ze keek om zich heen en merkte dat het laat in de avond was. Haar kits lagen tegen haar buik te slapen in diepe rust. Ze gaf ze beide een teder likje over hun hoofdje en kwam langzaam omhoog. Ze wilde even snel checken of Softcream nog wakker was, ze snakte naar zijn aandacht. Toen ze echter haar kop door de krijgers den stak rook ze al dat zijn geur licht afwezig was. Hij was zeer veroudert wat betekende dat hij al sinds vanochtend niet meer binnen was geweest. Met een frons op haar voorhoofd draaide Mapleleaf zich om, haar blauwe poelen meteen gevuld met schrik. Haar staart dikte een beetje uit en zonder nadenken schoot ze het kamp door, geluidloos zodat ze niemand zou wekken. Toen ze hem nergens kon vinden schoot de paniek er echt flink in. O StarClan nee!. Dacht ze angstig. Ze had flarden van een vos opgevangen in de gesprekken van de katten, het zou toch niet mogelijk zijn? Angstig schoot ze de kampingang uit en opende ze haar muil. Heel erg zwak pikte ze zijn geur op waar ze achterna rende, als een bezetten. Ze sprong over boomstammen die omgevallen waren, dook onder struiken door, liet prooi opschrikken maar op dit moment maakte het niet uit wie haar zou ontdekken het enige wat ze nu wilde zien was Softcream, ongedeerd en wel. Net toen ze op het punt stond om te gaan roepen schoot als een kogel zijn geur haar neus in. Ze verstijfde en opende haar kaken verder, de geur proevend. Ze rook geen bloed noch vijandige krijgers van een andere clan of een vos dat betekende dus dat hij veilig was! Ze sprong tussen wat struiken door en keek verwildert naar de gestalte van haar partner, ogenschijnlijk ongedeerd. Ze voelde haar hart die klopte als een gevangen vogeltje tussen dodelijke klauwen tegen haar borst bonken en in haar oren nagalmen. Hijgend gingen haar haren langzaam liggen. "O Softcream .. Miauwde ze geëmotioneerd. Ze liep naar hem toe en duwde haar kop onder de zijne. Ze had zich veel te druk gemaakt en voelde zich idioot. Ze begon te spinnen en keek hem verrukt aan, alleen ontdekte ze vrijwel meteen en andere glinstering in zijn ogen. Ze voelde zich misselijk maar negeerde het gevoel, het was vast niets, weer een klein paniek aanvalletje van net.

For this is the end I’ve drowned and dreamt this moment.
So overdue I owe them swept away, I’m stolen.

Wait, where you going? I'm leaving you, no, you ain't
Come back, we're running right back, here we go again
It's so insane, 'cause when it's going good, it's going great
I'm Superman with the wind at his back

Met zijn mond open draafde hij maar wat rond in de hoop dat er hem plots een idee te binnen schat. Maar nee, blijkbaar liet de StarClan het aan hem over. Zijn kristalblauwe ogen werden een klein beetje vochtiger bij het gedacht of hij Mapleleaf wel echt moest verlaten. Hij hield van haar, al twijfelde 'ie nu zelf over zijn trouw aan haar. Bij de stem van de zwart/witte poes draaide hij zich geschrokken om en keek ongelovig naar haar. Was ze helemaal alleen naar hier gekomen om hem te gaan zoeken? Was ze dan zo ongerust? Hield ze zoveel van Softcream? Er rolde een kleine traan over zijn wang maar algauw schudde de créme kleurige kater zijn hoofd zodat de druppels wegvlogen. 'Het spijt me Maple..' Zei hij terwijl z'n adem ietwat stokte. Net toen de poes haar hoofd onder de zijne duwde nam hij een paar stappen naar achteren en sloot zijn ogen voor een tijdje om ze vervolgens dan toch maar weer te openen. Het was tijd, hij kon het gewoonweg niet meer langer inhouden. Het werd tijd dat hij doorging met zijn leven en het verleden achter zich hield. 'Het is.. Het is beter dat we e-elkaar ni-niet meer.. Niet meer zien.. S-sorry..' Sprak hij snel terwijl zijn ogen doffer werden door de tranen die zich stapelde in zijn ooghoeken. 'Sorry..' Fluisterde hij nog na terwijl Softcream zich omdraaide en weg sprintte. Weg van zijn obstakels.. Weg van de problemen, weg van Mapleleaf.. Hij wist maar al te goed dat ze nu een gebroken hart moest hebben. En dat was al helemaal zijn bedoeling niet geweest. Natuurlijk zou hij zijn kittens nog opzoeken. Het bleven nog altijd zijn bloedverwanten.. Hijgend gleed de jonge Thunderclan Warrior tot stilstand en keek verwildert om hem heen. Het leek allemaal zo anders. Alsof hij de weg verloren was in zijn eigen vertrouwde territorium. Maar goed.. Het was voorbij. Hij kon voort gaan met zijn leven, net zoals Mapleleaf nu haar leven kon veranderen. Softcream wist maar al te goed hoe verlegen ze was, en wat hij haar nu heeft aangedaan. Maar het moest toch beter zijn voor hun beide? Als je in een relatie elkaars vertrouwen kwijt bent, dan is het niet echt een relatie meer.. Of wel dan?

With the curtains drawn and a little last night on these sheets.
So how come when I reach out my fingers It seems like more than distance between us?

Net toen ze zich vertrouwd en veilig begon te voelen trok Softcream zijn kop terug. Ze verstijfde en haar ogen werden groot. Heel langzaam draaide Mapleleaf haar kop naar hem om en keek hem recht aan. Nee .. Met een mengeling van angst en afgrijzen stond ze daar, starend in zijn lege ogen die ooit zo vol stonden met passie en liefde. Waar was dat naartoe? 'Het is.. Het is beter dat we e-elkaar ni-niet meer.. Niet meer zien.. S-sorry..' Klonk er. Het voelde alsof met elk woord er een keiharde stomp in haar maag werd gegeven. Ze voelde hoe alle kleur uit haar gezicht wegtrok en hoe haar poten in gelei leken te veranderen. 'Sorry..' Hoorde ze nog, en toen zakte ze in elkaar. Ze kreeg geen grip meer op haar ledematen en haar lichaam begon te schokken. Na al die manen van geluk en liefde waren ze beloond met twee prachtige kits en nu was het weg. Allemaal weg. Trillend reageerde ze niet op een donderslag in de verte. Ze hoorde niets meer, enkel een keiharde stilte. Ze had dit al voorzien maar ze had nooit gelooft, en nooit durven dromen dat het ook daadwerkelijk ging gebeuren. De enigste keer dat ze haar masker had afgedaan en haar hart had vertrouwd aan iemand anders was nu compleet uit elkaar gerukt. Ze was weer diezelfde, verlegen, waarschijnlijk zelfs stillere en angstigere Mapleleaf als voorheen. Ze voelde hoe haar ogen begonnen te prikken en een brandend gevoel in haar ooghoeken begon en zich uitbreidde tot de andere kant. De uitdrukking van puur afgrijzen gleed langzaam weg en het veranderde in een zeer zieke en zielige uitdrukking. Ze was gestopt met trillen en lag daar als een verloren hoopje tussen het gras. Ze staarde in de verte zonder echt iets te zien. Toen er langzaam één traan zich losmaakte en langs haar wang weggleed waren haar tanden ontbloot en sloot ze haar ogen. Langzaam begon ze opnieuw te trillen en hoorde je een zachte snik. Ze boog haar kop en stopte haar neus tussen haar voorpoten terwijl ze langzaam harder begon te snikken en de stilte verbrak die om haar heen ging en nooit meer weg zou gaan.

Just when I felt like giving up on us you turned around and gave me one last touch.
That made everything feel better and even then my eyes got wetter.
So confused wanna ask you if you love me but I don't wanna seem so weak.

Onderwerp: Re: It feels like more than distance between us