Zucht... [Brightpaw]

B R I G H T P A W

Alles ging net zo goed, eindelijk goed, eindelijk had ze er mee kunnen leven, het verlies van zo veel katten, waar onder haar bloed eigen moeder. Het zien van hoe Darkfire katten in koele bloedde had vermoord, ze had het eindelijk een plekje weten te geven. Ze had zich zelf eindelijk wat sterker kunnen maken, wat meer lef kunnen hebben, ze had eindelijk momenten gehad dat ze ergens zin in had gehad, en in staat was geweest om anderen te helpen, dat allemaal door haar ervaringen, alles wat ze had mee gemaakt, gezien en gevoeld. Haar eigen mentor had haar willen vermoorden, Darkfire, in het begin had ze nog wel naar hem op kunnen kijken, zijn trainingen een beetje gewaardeerd, hoe bang ze ook voor hem was geweest. Maar dat allemaal was weg gevaagd, die goede gevoelens, ze was nog steeds wel sterker dan normaal, maar haar vriendin was vermoord, op de zelfde dat dat zij haar had verteld over Darkfire. Brightpaw zuchtte verdrietig. De wat oudere apprentice opende haar ogen en liet het licht haar ogen een tikkeltje verblinden. Ze geeuwde en stond uiteindelijk op. Haar gevlekte pelt bereikte eindelijk het zon licht en haar geel/groene ogen glinsterden in het zonlicht. Ze keek om zich heen, alles ging zoals gewoonlijk, warriors waren samen aan het overleggen over patrouilles en dingen die er moesten gebeuren, kittens waren aan het spelen, patrouilles kwamen terug en vertrokken, het was allemaal zo gewoontjes. Brightpaw zuchtte en vermande zich. Ze kon er beter even uit, even gaan jagen, even haar kop op een rijtje zetten. Brightpaw ging rechtstreeks het kamp uit en begon te rennen. Haar poten raakte snel de grond aan en ze bewoog zich lenig, ze keek om hoog en zag een eekhoorn, ze stopte meteen met rennen en hield zich super stil. Haar geel/groene ogen waren op de eekhoorn gericht die op een tak zat een nootje te eten. Brightpaw sloop om de boom heen en stak haar nagels in de schors terwijl ze sprong. Ze zette haar achterpoten zo neer dat ze makkelijk om hoog kon klimmen. Ze sprong op een tak en hield zich zo stil mogelijk. De eekhoorn had haar niet in de gaten.Ze balanceerde met haar poten voorzichtig naar de tak van de Eekhoorn toe. Ze sprong. Miste de tak, maar wist de eekhoorn met zich mee te nemen. Ze belande met een smak op de grond en kneep haar ogen bij één. Verschillende pijnscheuten raasden door haar lichaam toe. Ze eekhoorn, was half onder haar beland waar door dat die gewoon door de val dood was gegaan. Ze bleef even roerloos liggen maar wist zich zelf daarna overeind te krijgen. Ze trilde van schok en staarde naar het dode prooi. Nou, zo kan het dus ook... mompelde ze binnensmonds. Ze nam de eekhoorn in haar bek en liep trillend veder. Ze kon maar beter terug naar het kamp gaan. Haar poten raakte trillend de grond en zo liep ze veder, rustig en behoedzaam. De val had pijn gedaan en haar achterpoot was raar terecht gekomen waar door ze een beetje hinkte, maar heel erg was het nou ook weer niet. Ze liep veder en probeerde de pijn te negeren. Toen zag ze een ginger gekleurde vacht tussen de bomen. Brightpaw herkende de kat als Firelion. Waarom ook niet, ze hinkte op Firelion af als of er niks aan de hand was, aan de eekhoorn was ook geen bloed te zien, dat liet zien dat het eekhoorntje op een andere manier aan zijn einde was gekomen. Ze liet het prooi op de grond vallen en glimlachte. "Hey, Firelion," groette ze de kater. "Hoe is het?" vroeg ze zo helder mogelijk. Maar haar stem trilde overduidelijk, nog steeds van de schok van de val.

The time of being broken has come to its end,
The time of being stronger has come to start

B R I G H T P A W

De klap die ze had gemaakt had pijn gedaan, en haar zij voelde aan als of het een beetje opgezet was, haar linker achterpoot voelde aan als of die een verkeerde draai had gemaakt, maar het was gelukkig niet gebroken, gewoon een beetje verdraait of zo. Niks ergs, op z'n ergst had ze misschien een kleine hersenschudding, maar dat ging van zelf wel over, ze vond het niet nodig om hier mee naar de Medicine cat toe te gaan. Ze was enkel uit de boom gevallen, en daar mee had een ze een eekhoorn dood gemaakt, best wel komisch eigenlijk. Brightpaw legde haar eekhoorn op de grond en groette Firelion, vervolgens vroeg ze hoe het met hem ging, want ja, Darkvoice had toch wel iets meer voor hem betekend dan voor haar wist ze. Ook wist ze dat Darkvoice juist weer die gevoelens voor Mockingjay had gevoeld. T was een liefdes drama geweest, maar toch wel weer serieus. En ze vond het gewoon erg voor Firelion, Firelion was een lieve sterke en stoere warrior, en ja, had Darkvoice dat wel gezien? ”O, het gaat wel, kon beter,” sprak Firelion. Brightpaw keek vol medeleven naar Firelion. "Ik begrijp het," zuchtte ze. Ze trilde nog steeds op haar poten en ze leunde overduidelijk niet op haar linker achterpoot. Ze besloot te gaan zitten. Ze had geen zin om Firelion ook nog eens lastig te vallen met haar onhandige poging tot het vangen van een eekhoorn. Brightpaw keek even naar haar eekhoorn, o ja, juist, nu zou vast wel iets in die trant komen van; 'hoe heb je dat gevangen dan?' Brightpaw duwde de gedachte weg. ”Wat is er gebeurd?” vroeg Firelion. Brightpaw glimlachte even. "Tja, een mislukte poging tot het jagen in bomen," sprak ze met een klein glimlachje. Dat was het ook, ze had geprobeerde de eekhoorn te vangen in een boom, maar ja, als je even logisch ging nadenken wat het logisch dat dat niet werkte, tenzij je kon vliegen. Ze hoopte dat Firelion hier even om kon lachen of zo. Brightpaw wist nu zelf wel dat het niet goed was om zo lang te rouwen, en je moest langzamerhand ook veder gaan met je leven, dat was tenslotte ook het gene wat hun ancestors wouden. Zij wouden je zien veder leven, zorgen voor de clan, en zien hoe sterk je zelf was in je leven, hoe je de taken van hun opvolgde, en ga zo maar door. En daar hoorde geluk en lachen ook bij, hoe moeilijk het ook was. Een vriendin verliezen was niet niks, en Darkvoice was toch wel meer dan een vriendin geweest voor Firelion, en dat wist ze maar al te goed.

The time of being broken has come to its end,
The time of being stronger has come to start

B R I G H T P A W

Brightpaw merkte dat er wat vriendschap tussen haar en Lionfire waren aan het opbouwen. Firelion mocht dat moons ouder zijn dan hem, dat betekende niet dat er geen vriendschap kon zijn. Tenslotte begrepen ze mekaar heel goed, allebei waren ze Darkvoice verloren en allebei hadden ze problemen, Brightpaw kon goed haar hart bij hem luchten en dat voelde ook goed, ze voelde dat alles bij hem in goede poten was, en dat voelde gewoon beter. Firelion had gevraagd naar wat er gebeurd was, en Brightpaw vertelde ze dat ze een mislukte poging had gedaan tot in bomen jagen. Brightpaw was intussen wel gestopt met trillen en had zich zelf weer kunnen vermannen. Haar poot deed daar door heus niet minder pijn, maar het trillen was in ieder geval gestopt, even als de shock was wel zo goed als over. Brightpaw haalde eens diep adem en staarde naar haar geplette prooi. Eigenlijk was het best wel grappig. 'Hoe heb je die eekhoorn gevangen,' zou een kat dan bijvoorbeeld kunnen vragen, 'nou, ik ben er op gevallen,' en dat kon zij dan antwoordden. Een klein grijnsje kwam rond haar lippen. ”Gaat het een beetje? Want volgensmij ben je tijdens de jacht uit de boom gevallen.” sprak Firelion. Brightpaw grijnsde even, "Dat heb je goed geraden, ja, ik probeerde via de boom deze eekhoorn te vangen, maar ik heb nu wel geleerd dat je niet van tak naar tak moet springen om een eekhoorn te vangen, n'ja, misschien kan dat wel, enkel moet ik daar andere technieken voor gebruiken," sprak ze nadenkend over die mogelijke technieken. Ze had wel iets in haar kop, enkel moest ze dat nog even gaan uitproberen. Tja, leren kon nou éénmaal pijn kosten. Maar dan had ze wel iets dat ze haar toekomstige apprentice kon leren. Het liefst zou ze dat nu meteen doen, maar haar poot deed nog ietsje te veel pijn. Kort om, gewoon heel erg pijnlijk.

--Misschien dat Firelion naar Darkfire gaat vragen??

The time of being broken has come to its end,
The time of being stronger has come to start