Were are you? [Caty en Moon en Spottedkit en Gale en Stripe]

Leonardo sloop door de Bloodclan terentorie, hij keek op de maan was nog niet vol vroeger had hij dan een vergadering met zijn meester over tegniekken en meer, nu was het er niet meer dacht hij Leonardo was zelf de besten van zijn groep om te trainen om beter te worden Leonardo was er bijna nooit bij de groep normaal tot dat zijn meester dood ging en de slaapplaats verlietten in het riool waar ze veilig waren. Leonardo rende naar de plek waar de vergadering vroeger was. Leonardo keek naar de vierboom vroeger verzamelde de clans hier ook en dan moesten ze schuilen en daarna praaten, maar nu hoord leo zelf bij een moordlustige clan. Hij voelde het gras tussen zijn zachte vacht en de frisse geur. Leonardo opende zijn donker blauwen ogen die in het licht straalde, hij dacht terug naar de tijden van vroeger en boog zijn kop. Leonardo keek op naar een bekende geur hij sloop door het gras en merkte een kat of poes op, hij sloop er natoe en legde de kat/poes op de grond hij wist niet welke geslacht het was. Maar hij merkte een bekende geur op aan de poes/kat en het gezicht, hij zetten zijn klauw in het vacht van de kat/poes. Maar vermorden de kat/poes niet. Hij zette zijn klauw weg en vroeg "Wie ben je." Leonardo keek boos maar een beetje en wachtte tot het antword....

Met krachtige passen bewoog een grote tabby kater zich voort in het donker. Zijn ambere ogen gloeiden vol kracht, hij was een en al kracht. Hij was een op en top strijder, sterker dan menig ander miezerige kat. Hoewel hij zich bij een van die zogenaamde clans had gevoegd struinde hij nog veel meer in zijn uppie rond. Maar hij was in een bui om Clankatten te pesten die hij tegenkwam, en in het geval van een poes kon hij zijn charmes op haar loslaten. Hij had al genoeg poezen achter zich aanlopen, maar hij wilde er meer. Het gaf hem deels zijn macht, hij kon doen en laten wat hij wilde rondom hen. Maar al gauw drong een andere geur tot zijn neusgaten binnen en zijn oren schoten naar achteren. Deze geur was hem maar al te bekend en hij was er niet echt blij mee. Langzaam boog hij af van zijn originele pad en sloop door de bosjes. toen hij dichtbij was genaderd hield hij op met sluipen, het had toch geen nut. Hij zou deze confrontatie met geheven staart en kop aangaan. Zijn donkere ogen begonnen bijna te gloeien van woede bij de herkenning van de zwarte pels. Hij vielde een klauw in zijn pels en zijn diep ambere ogen boorden zich in in de donkerblauwe ogen van een kater die hij niet meer had willen zien. Snel hief de gestreepte kater zijn poot en sloeg de zwarte kater vol in het gezicht zodat deze wel los moest laten. ''Wie ik ben, dat zal je zelf toch ook moeten weten.'' Sprak hij minzaam en staarde de kater strak aan.

-ik wil lekker eerst

Leonardo voelde een klap in zijn gezicht komen, hij kwam tegen een harde steen aan en Leonardo stond weer op. ''Wie ik ben, dat zal je zelf toch ook moeten weten.'' Sprak de kat minzaam en staarde de kater strak aan. Leonardo liep naar de kat toe en zei "ik weet het niet?...... sorry." Leonardo keek hem aan zijn donkere blauwen ogen keeken recht door de ogen van de kat. Hij keek hem aan en ging zitten even was het stil en Leonardo begon toen "weet jij mijn naam dan? Want ik ken je niet terwel je wel bekent voeld." Leonardo keek de kat aan en kreeg langzaam een van zijn herinneringen terug: het stinkende riool waar ze leefde van ratten en muisen, waar hij soms mee jaagde toen hij klein was en een letter kwam op de G. Leonardo Schudde zijn kop en keek hem ook strak aan.

De gestreepte kater staarde zijn broertje strak aan, hij was groter en gespierder, maar nu was hij simpelweg kwaad. Niemand haalde dit soort streken met hem uit, niemand viel hem zomaar half aan. Langzaam begon de gestreepte kater heen en weer te lopen voor de neus van de zwarte kater. "ik weet het niet?...... sorry." De grotere kater snoof minachtend en zwiepte met zijn staart. Hij wist het niet, hoe durfde dat mormel! zijn ogen werden alleen maar donkerder en hij spande al zijn spieren aan. "weet jij mijn naam dan? Want ik ken je niet terwel je wel bekent voelt.'' Nu siste de grote kater wel even kort. ''Hoe durf je zoiets te zeggen, je kent je eigen familie niet eens jij walgelijk karkas.'' siste de gestreepte kater hem toe en zijn oren verdwenen in zijn nek. ''Jammergenoeg weet ik je naam nog Leonardo, maar ik zou er geen bezwaar tegen hebben als hij uit mijn geheugen werd geslagen door de eerste de beste idioot die ik tegenkwam.'' hij zwiepte heftig met zijn staart en boorde zijn ogen in die van de zwarte kater. ''Ik schaam me ervoor om familie van jou te moeten zijn, laat staan oudere familie ook.'' De klauwen van de kater waren uitgeslagen en hij bleef staan, klaar om aan te vallen. Zijn agressie kwam voornamelijk op uit het feit dat zijn eigen familie hem niet herkende.

Leonardo keek op van de kat die begon te brullen. ''Hoe durf je zoiets te zeggen, je kent je eigen familie niet eens jij walgelijk karkas.'' siste de gestreepte kater hem toe en zijn oren verdwenen in zijn nek. ''Jammergenoeg weet ik je naam nog Leonardo, maar ik zou er geen bezwaar tegen hebben als hij uit mijn geheugen werd geslagen door de eerste de beste idioot die ik tegenkwam.'' hij zwiepte heftig met zijn staart en boorde zijn ogen in die van die van Leonardo. ''Ik schaam me ervoor om familie van jou te moeten zijn, laat staan oudere familie ook.'' Sprak de kat. Leonardo keek boos en was een jonge kat klaar om ook aantvallen en sprak "Ik ging op missies om een beter te worden voor mijn groep om jullie te beschermen, en daarvoor moest ik al bijna altijd mijn leven opofferen! Terwel ik het wel overlevden en toen ik tuis kwam misten jullie mij altijd en naa dat we uit onze tuis plaats zijn doen jullie gemeen tegen me en ook omdat onze leider sterfde en ik leider werd!" zei hij rustig. "en nog iets ik trainde me zelf tot een betere leider om jullie te helpen Gale ik weet wie jij bent."gromde hij boos, met een zwiepend staart en boos kijkende ogen wat blauw vuur leek. Leonardo had altijd gevochten voor hun darom was hij veel sterker, hij zetten zijn spieren klaar en hoorde iets in de bosjes ritselen. Leonardo keek naar de bossjes, en liet zijn spanning verzakken en ging medieteeren en het geluid klonk steets luider.

Spottedkit zat in de struiken naar twee vreemde katten te kijken. De maan weerkaatste stralen op haar vacht zodat die begon te gloeien in het licht. 'Ik hoop maar dat ik niet al te veel opval zo.' dacht ze. Ze had door dat ze zich wat stiller moest houden als ze wou dat de andere katten haar niet ontdekte. Eigenlijk was ze bang van hen, maar dat wou ze natuurlijk niet laten zien. Ze zagen er zo groot uit! Wel twee keer zo groot als zijzelf. Als die twee katten gaan vechten moet ik misschien nog tussen bijden komen.' dacht ze bang. Ze was eigenlijk helemaal niet van plan om deze grote katten van uit de struiken te bespioneren, maar daar kwam het wel op aan. Ze wou eigenlijk gewoon weer naar huis, als ze dat ooit nog terugvond. Een van de twee katten bleef naar haar kijken, ze vroeg zich af of ze haar gezien hadden...

Leonardo consentreede zich en kreeg een gedachten door over een poesje in de bossen zitten. Leonardo stond op indeplaats in zijn medieteer houding, hij kroop achter naar de kitten die er niks van merkte. Leonardo dieuwde de kit tegen de grond aan bij Gale, hij liet de kitten gaan en kreeg wer iets bekents binnen. Maar al te snel merkte hij det de kitten bang voor hem was. Leonardo keek nog steets boos naar Gale die in aanvals mode stond, hij liep naar de kit en keek haar aan en vroeg "Hoe heetje?" Leonardo keek de kitten aan met zijn donkere blauwen ogen vol herinneringen. Hij dacht terug aan een van zijn missies tegen twee Bloodclanners vechten krijgers waar hij van moest winnen en vermorden omdat ze de kittens wilde aanvallen. Leonardo schudde zijn hoofd en dacht weer aan zijn fammilie maar dat deet er niet aan toe, toen hij de missies deed had hij een blauwe bandana om zijn hoofd waar twee gaten in zaten. Leonardo pakte de doek en deed het om zijn hoofd het voelde een beetje net zo als vroeger. Hij keek de kit aan met zijn donkere blauwen ogen met de angst om alles te verliezen....

Stripe zat in een boom naar de schouwspel te kijken. Ze persoonlijk wist wel wie ze allemaal waren. Leonardo en Spottedkit, en Gale herrinnerde ze zich ook. Ze was blij hen weer te zien, na zovele manen. Het speet haar niet dat ze wegging, ze zou ook nooit dat stinkende riool weer binnengaan. Maar ze had hen allemaal gemist. Ze had zich vergist toen ze jaloers wes op Leonardo. Ze was nu totaal niet boos op hem. En op hen allemaal ook niet. Maar ze was wel gelukkig als rogue... Ook al zou het goed zijn eens bij hen te zijn. Ja, nu was het moment aangebroken om zich te laten zien. Ze sprong naar beneden en haar pootjes ploften zacht op de grond. "Hey Leonardo, jij bent verandert. Hey Gale, jij ook. Hey Spottedkit, jij bent zo groot gesorden. Ik had jullie allemaal gemist, broertjes en zusje."

"Stripe!!" riep Spottedkit vrolijk. "Ik heb je al zo lang niet meer gezien!" ze keek Stripe aan met haar grote groene ogen. "Ik heb je gemist." Ze draaide zich om naar één van de twee grote katten, die zonder blauwe ogen met allemaal strepen. "Wacht eens even, ben jij niet Gale?" ze begon wat te twijfelen maar toen ze goed in zijn ogen keek werd ze zeker, deze kat was Gale. "Wel een tijdje geleden he!" miauwde ze vrolijk. "Stripe" vroeg ze, "wat doe jij hier eigenlijk? Je was toch weg gegaan?" ze begon na te denken waarom Stripe alweer was weg gegaan. Opeens wist ze het weer, ze vond het niet leuk daar. Er scheen een manenstraal op de vier katten neer. Het werd lichter en Spottedkit kon de katten nu veel beter zien. "Leonardo, je ziet er anders uit in het licht..." miauwde ze stil.

Leonardo keek naar de poes die voor hun kwam en riep: "Hey Leonardo, jij bent verandert. Hey Gale, jij ook. Hey Spottedkit, jij bent zo groot gesorden. Ik had jullie allemaal gemist, broertjes en zusje." Leonardo sprong naar achter, en schudde zijn kop. "Stripe!!" riep Spottedkit vrolijk. "Ik heb je al zo lang niet meer gezien!" Spottedkit keek Stripe aan met haar grote groene ogen. "Ik heb je gemist." Leonardo vogde het niet meer en wist niet wie ze waren wel de naam maar niet wie. Hij keek naar de maan die net op hun scheen wadoor ze beter hem kunden zien, "Leonardo, je ziet er anders uit in het licht..." miauwde Spottedkit stil. Leonardo keek haar aan en sprak "Wie zijn jullie in hemels naam ik durf met jullie alemaal te vechten tot de dood of leven!" Hij ging in aanvals mode en dacht weer aan vroeger dat ze woonde in een riool met zen allen. Leonardo blies en keek boos, hij ontblote zijn nagels en zette zijn vacht om hoog. Hij wist niet meer goed wie zijn fammilie was omdat hij vaak op missies ging zelfs als het zijn dood betekende.

"Leonardo, nee!! Niet doen! Ik ben je zusje!!" Ze verstijfde van angst, zo bang was ze echt nog nooit geweest. Ze zag dat Leonardo's uitdrukking en houding niet veranderden. "Herken je ons dan echt niet meer?" Ze probeerde hem te overtuigen maar het lukte echt niet, hij bleef staan in aanvalshouding. "Alsjeblieft?" Het maakte helemaal niets uit wat ze allemaal zei. Ze spande al haar spieren, klaar voor de verdediging. Ze was niet van plan om haar broer aan te vallen dus ze besloot haar nagels ingetrokken te houden, tenzij het echt nodig was. Ze keek om zich heen en zag nog net een uil wegvliegen. Dat was geen goed teken. 'Ik kan ook vluchten...' dacht ze. 'Nee, ik ga mezelf bewijzen, ik ben niet te jong om te vechten.' Ze stopte al haar aarzeling weg en was geconsentreerd op de verdediging.

"Spottedkit", miauwde Stripe bezorgd. "Jij bent natuurlijk heel dapper, maar ik wil je niet kwijt als jij begint te vechten.", ze pakte het kit aan haar nekvel en bracht haar veilig aan de kant. Als we beginnen te vechten, haal geen domme dingen uit." murmelde ze tegen haar zusje. Toen draaide ze zich boos om naar Leonardo."Als jij nu zo gek bent dat je ons niet herkent, is het voor me oké, dat komt nog wel. Maar zo stom zijn om een kitten aan te vallen, is nu wel overdreven. Ze trippelde rustig naar Gale. "Hij is je broer, Gale, jij kon nu ook wel wat aardiger tegen hem zijn. Hij had altijd zonder twijfel zijn leven voor je opofferen, maar hoe jij nu bent, zou ik het van jou niet zeggen." toen richtte Stripe zich tot de beide katten: "Het minste dat we nu nog hebben nodig is vechten en ruzie maken. Als jullie nu zo voort blijven doen neem ik gewoon Spotted mee en gaan we in BC of zo leven, dat is voor mij beter dan ruzie."

Spottedkit zag het hele schouwspel gebeuren vanaf de kant waar Stripe haar had neergezet. Ze was eigenlijk wel blij dat ze dat had gedaan, nu hoefde ze niet met haar broer te vechten. Ze probeerde te verstaan wat de andere katten zeiden maar dat kon ze niet horen. Ze spande haar zo goed in, maar het lukte niet echt. Spottedkit besloot om dan maar goed te kijken naar wat er gebeurde. Ze zag dat Stripe de twee andere katten iets probeerde duidelijk te maken. Ze besloot om daar niet gewoon te zitten maar om wat te jagen, dat zou de anderen misschien wel wat opbeuren. Ze opende haar mond om de geuren op te snuiven. Ze rook muis en spreeuw, ze besloot om de muis te vangen. Klaar om in sluiphouding te zakken keek ze nog één keer om om te kijken of ze haar op het eerste moment niet zouden missen. 'Goed' besloot ze, 'we zullen er maar eens aan beginnen' Ze sloop op de muis af en toen ze klaar was om te springen sprong ze erop af en ving hem met slechts één krachtige slag van haar poot. Ze nam hem mee naar de anderen en miauwde:"Hier, dit beurt jullie misschien wel wat op."

Leonardo zag dat ze de kit weg zette. "Als jij nu zo gek bent dat je ons niet herkent, is het voor me oké, dat komt nog wel. Maar zo stom zijn om een kitten aan te vallen, is nu wel overdreven."Sprak de poes. Hij begon te grommen naar haar en Sprak "ik zal nooit een kit aanvallen!" Van woedde zetten hij zijn klauwen uit maar deed ze weer terug en zag hoe ze naar Gale toe trippelde. Leonardo keek naar de kit hoe ze bezig was om een muis te vangen. "Het minste dat we nu nog hebben nodig is vechten en ruzie maken. Als jullie nu zo voort blijven doen neem ik gewoon Spotted mee en gaan we in BC of zo leven, dat is voor mij beter dan ruzie." Sprak de poes. Leonardo ging recht zitten en zei "ik weet niet waar jullie het over hebben maar ik ben weg!" Leonardo sprong weg zonder moeite, hij wist niet meer wat er aan de hand was. Leonardo ging zich verstoppen in de spritten van het water kijken hoe de poes en Gale mee bezig waren. Maar Leonardo was verward en zal alles kunnen aanvallen! Leonardo richte zich op de poes en sprong naar haar toe en legde haar op de grond zijn klauw stond in haar nek er was nog geen bloed tot dat hij er begon in te dieuwen met zijn ontblote nagels en sprak boos "WIE ZIJN JULLIE EN WAAR KOMEN JULLIE VAN DAAN!!" Hij keek boos met zijn donkere blauwen ogen die je aleen kon zien van zijn ligaam. Leonardo keek boos in haar mooie ogen en zette zijn poot weg en ging van haar af, en bleef in aanvalsmode. Leonardo kon elke aanval ontwijken door zijn snel heid, kracht, slim en goed iin aanvals tegniekken.

De gestreepte kater volgde alles in stilte en staarde ieder aan. Ja, hij herinnerde zich iedereen maar dat maakte hem niet vrolijker. zijn oren lagen weer plat in zijn nek als hij keek naar de zwarte kater. Wat dacht die wel, Hij was zelf de oudste niet die voddebaal. hij trok zich niks aan van de anderen en liet ze hun gang gaan terwijl hij koeltjes zijn staart om zijn voorpoten krulde. Zijn ogen hadden een vinnige blik en hij keek Stripe strak aan die op hem af kwam lopen. "Hij is je broer, Gale, jij kon nu ook wel wat aardiger tegen hem zijn. Hij had altijd zonder twijfel zijn leven voor je opofferen, maar hoe jij nu bent, zou ik het van jou niet zeggen." Gale keek haar eerst zwijgend aan en liet toen alleen het puntje van zijn staart op en neer tikken. ''Niemand hoeft zijn leven voor mij te geven, bovendien als ik het wil zijn er genoeg dames.'' zijn stem was koeltjes en hij richtte zijn blik op Leonardo. ''Bovendien zal ik nooit op het punt staan om een kitten aan te vallen.'' Hij snoof minzaam en gaf een lik over een van zijn voorpoten. Maar bij de schreeuwende woorden van Leonardo stond hij op. Zijn vacht zette hij op en hij blies kwaad, waardoor je zijn vlijmscherpe tanden zag. ''zoals je misschien kunt merken heeft de rest een beter geheugen dan jij als smerige voddebaal. Jij herkent je eigen familie niet eens meer, hoe laag kun je vallen?'' zijn stem was kil en kwaad en zijn nagel uitgeslagen. Hij had nooit een kort lontje, maar nu voelde hij zijn agressie branden door zijn lijf.

-Guys probeer het tempo laag te houden anders hou ik het niet bij.
Ik werk namelijk veel en heb niet alle tijd xD
plus verwacht van Gale niet aardig te doen

De poes hoorde allemaal stemmen. "Hij is je broer, Gale, jij kon nu ook wel wat aardiger tegen hem zijn. Hij had altijd zonder twijfel zijn leven voor je opofferen, maar hoe jij nu bent, zou ik het van jou niet zeggen." De poes sprong van verbazing achteruit. Gale! Dat was haar broer! ''Niemand hoeft zijn leven voor mij te geven, bovendien als ik het wil zijn er genoeg dames.'' Nu werd het Moon teveel. Ze stapte uit de bosjes waar ze zich verschuilde, en liep recht op Gale af. ''En wat bedoel je daarmee... Gale..'' Ze zwiepte koeltjes haar staart heen en weer, en ging voor haar broer zitten. Gale keek even naar een struik. Wat zou daar zitten? ''Bovendien zal ik nooit op het punt staan om een kitten aan te vallen.'' Moon zag dat hij minachtend snoof en zijn poot een paar keer likte. "WIE ZIJN JULLIE EN WAAR KOMEN JULLIE VAN DAAN!!" Schreeuwde opeens een stem. Moon stond gelijk op en rees haar haren. ''Leonardo..'' Spuugde ze kwaad. Ook Gale deet dat. ''zoals je misschien kunt merken heeft de rest een beter geheugen dan jij als smerige voddebaal. Jij herkent je eigen familie niet eens meer, hoe laag kun je vallen?'' Zei haar broer. Moon mocht hem niet echt, maar toch knikte ze instemmend.

-moet nog aangenomen worden >.<-

Spottedkit begon bang te worden van haar broers, de enige kat waar ze nu nog troost kon zoeken was Stripe. Ze trippelde naar haar toe en kroop tegen haar aan. Haar blik viel op de onaangeraakte muis die daar nog lag. Ze vond prooiverspilling niet echt zo'n goed idee, dus trippelde ze behoedzaam terug naar de muis, klaar voor de verdediging, moest het nodig zijn. Ze pakte de muis op en trippelde terug naar Stripe. Ze begon van de muis te eten, ze schrokte hem op vanaf het moment dat ze besefte dat ze honger had. Ze wandelde terug naar haar broers, ze was niet bang meer, ze voelde zich zelfs heel sterk, ook al was ze nog maar een kitten. "Ok Leonardo, ik zal het je eens uitleggen. Ik ben Spottedkit, je jongste zusje, die kat daar" ze wees naar Stripe "is Stripe, ze is je andere zusje. De grote gevlekte kater is Gale, hij is je broer en de witte kat is Moon, ook een zus van je." Ze begon zich af te vragen of Leonardo zich zijn familie terug kon herinneren door al die namen. Ze hoopte van wel! "Klaart het al wat op in je hoofd, Leo? Kun je je ons al weer herinneren?" vroeg ze.

Stripe glimlachte toen Spottedkit bang naar haar toe trippelde. Ze kroop bang tegen haar aan. Stripe gaf haar een likje en fluisterde:" Niet bang zijn, ik ben bij je.", toen trippelde het kitten naar de muis die nog altijd daar onaangeraakt lag en at ervan. Ze liep naar Leonardo en begon het hem uit te leggen. "Ok Leonardo, ik zal het je eens uitleggen. Ik ben Spottedkit, je jongste zusje, die kat daar" ze wees naar Stripe "is Stripe, ze is je andere zusje. De grote gevlekte kater is Gale, hij is je broer en de witte kat is Moon, ook een zus van je." Stripe stapte ook naar Spottedkit toe en wikkelde haar staart rond haar zusje. Zodat ze het niet koud had, en zodat als Leonardo opeens zou aanvallen ze haar kon beschermen. Stripe gaf Spottedkit een likje over haar voorhoofd.

Spottedkit was echt heel blij met Stripe aan haar zijde, zo voelde ze zich veel sterker. Alles was stil om hen heen, er was bijna geen wind en er waren geen vogels die fluiten. Het enige wat Spottedkit hoorde was het geluid van het bloed dat door haar aderen stroomde. Ze was zo zenuwachtig over het antwoord dat Leonardo zou geven. Ze kon de hersenen van Leo bijna horen draaien! Wat een opwinding, allemaal voor niet zo veel eigenlijk. Ze was echt blij met haar zusje Stripe, ze kon dicht bij haar zitten en zich tegen haar aandrukken,... alles kon, Stripe zou haar altijd beschermen en begrijpen. Opeens hoorde ze iets, ze schrok op, maar het bleek maar een vogel te zijn...

Stripe glimlachte toen ze zag dat de kit door een vogel schrok. Eerlijk gezegd, vond ze Spottedkit de leukste zusje ooit. "Het is maar een vogel, hoor," glimpachte Stripe. Ze vond leuk dat ze een kleine zusje had, Spottedkit leek gewoon op haar van karakter. Ze zocht nooit ruzie, ze begon nooit eerst vechten... Toen herrinnerde Stripe zih dat ze hier was voor Leonardo. "Komaan, Leo. Denk na, span je hersenen! Weet je nog? Jou missies, riool, ..." ze hoopte toch dat Leonardo het zich weer zou herrinneren. Waarschijnlijk. Ze keek naar Spottedkit.