I don't care anymore, I just want to be with you...

Stilletjes sloop de witte poes weg uit het kamp, volledig de regels brekend. Ze had geen begeleiding, en die wilde ze nu ook echt niet. Ze wist dat Stormstar woedend zou worden als hij erachter kwam, maar dat risico nam ze op zich. Ze wilde gewoon weer bij hem zijn, hij die haar hart niet kon verlaten. Ze hield echt van hem, en ook al kwam hij uit een andere clan, het veranderde niks aan haar gevoelens. Hoewel ze een hoop pijn had gehad door haar keuze, ze was niet van plan zo snel en zo makkelijk weer op te geven. nu was er niemand die haar kon verraden zoals haar zus de vorige keer.
Hoe verderweg ze was des te sneller ze begon te lopen, tot ze op een gegeven ogenblik op volle snelheid wegrende van haar harde werkelijkheid, Ze wilde nogmaals dromen, terug naar haar ultieme realiteit. Haar realiteit met hem, met haar Moonstripe. het was al heel lang geleden dat ze elkaar voor het laatst hadden gezien, en wat mistte ze hem toch. Elke dag opende haar blauwe ogen zich met een zwaar gevoel van pijn. Nooit had ze gedacht dat zij een rebelse move zou maken als deze. Maar de pijn werd haar weer teveel, en ze moest het weer verzachten. Haar kittens waren alweer ouder en sterker aan het worden, ze hadden goede mentoren en ze had ze nog altijd behoed van de waarheid die er achter kun bloedlijnen lag.
in de verte zag ze de plek waar haar liefde echt was begonnen, Vierboom. Daar had ze aan hem bekend dat ze van hem hield, en tot haar geluk had hij ook van haar gehouden. Maar had de tijd zijn gevoelens veranderd? Zou hij nog om haar geven, nog zoveel van haar houden? ze bleef even staan, vol in de wind en met haar kop fier geheven. Het was een mooi gezicht, want hoewel ze er niet gevaarlijk uit zag, was ze haar schoonheid nooit verloren. Ze was precies nog zoals ze vroeger al was, ze was geen vechter, ze was een verdediger. Ze was geen persoon voor haat, nee zij was gemaakt om lief te hebben en geliefd te worden. Dan als vrienden, dan wel iets meer dan vrienden. Hoe het ook was, haar schoonheid was haar kracht.
In de stilte, en met de wind die haar pels licht optilde stond ze daar. Ze stond bewegingsloos naar de lucht te kijken, hopend dat ze haar geliefde deze dag weer kon zien, dat ze weer tegen hem aan kon kruipen en haar liefde weer tonen. Maar het was maar de vraag of hij hier nu eigenlijk wel zou komen, ze hoopte natuurlijk met heel haar hart van wel. Langzaam snoof ze de lucht op, het was stil in de omgeving, maar het was een prettige stilte. Stilte was ze dan weg gewend, maar dit was anders, dit was niet de stilte die haar tegemoet kwam in het kamp. Nee, dit was de stilte van de vrijheid waarnaar ze al tijden had verlangd. Langzaam schudde ze even met haar kop en sloot haar ogen, terwijl ze haar kop iets liet zakken.
Langzaam begon ze weer te lopen en hield haar oren gespitst op het miniemste geluid van de omgeving. Als natuurlijk een van haar clangenoten hier zou komen moest ze maken dat ze wegkwam. Of in ieder geval buiten zicht kon komen, voor ze haar konden ontdekken. Dan was alles weer voor niks geweest, en haar geest had een keus gemaakt. Ze moest en zou dit doorzetten, niet nadenkend bij wat voor een problemen ze zich in kon werken. Ze bereikte de rots waar tijdens een Gathering de leaders zouden zitten en zette zich af. terwijl haar witte pootjes neerkwamen keerde ze zich half zodat ze gemakkelijk uitzicht had over de omgeving. Ze ging rechtop zitten en krulde haar pluizige, witte staart om haar voorpoten en wachtte af. Daar zat ze dan, met de wind vol in haar pels en haar kop weer naar de hemel geheven. Ze wachtte, hopend dat haar dromen weer zouden uitkomen...

MOONSTRIPE, AND MOONSTRIPE ONLY!

Zijn poten liepen vluchtig over de al koude aarde. Hij had een raar gevoel gehad die dag, en was maar opgestaan. De laatste tijd wist hij het niet meer. Het leven zat hem tegen, en er was niet veel meer over om hem overeind te houden. Alles waar hij zich eens aan vastgehouden had was weggeslipt onder zijn greep. En nu viel hij in de diepte, zonder backup. Ja, hij had vast wel iemand kunnen vonden om mee te praten, of iemand om hem te helpen, maar daar had hij de moed niet meer voor. Want wat maakte het uit, ze zouden hem toch alleen maar een grote verrader vinden. Nee, hij kon het niet kwijt aan iemand. Onder een boom bleef hij stilstaan, terwijl zijn ogen door het bos vlogen, vluchtig op zoek naar een andere aanwezigheid die hem zou kunnen betrappen. Gelukkig was die er niet, en voor het eerst in lange tijd zonk hij neer. Een traan verliet zijn ooghoeken, en zijn schouders begonnen te schokken. Al het verdriet dat hem de laatste tijd vastgehouden had, kwam er nu uit, in een keer. De tranen maakten zijn zicht tot een waas, en het voelde alsof de resterende deeltjes van zijn hart ook eruit werden getrokken. Pijnvol, natuurlijk. Alles deed pijn. Zijn poten deden pijn, zijn lichaam voelde gebroken, zijn ruggengraat leek weg, en zijn hersenen waren een wazige spons.
'Wel, congratulations, we just noticed you have the broken heart illnes.' Said the Doctor with a strange soft voice, like he was sorry for saying it. But he shouldn't be, it was all his own fault, wasn't it?
'But what can I do about it?' 'There are three options, the first one is to move on..' 'I could never do that.' 'The second is to find new love,' 'Doctor, you know me better then anyone does, you know I couldn't try that. But, what is the last one?'
Doctor remained silent. So he had to guess it himself. 'To die. Only leftover option is to die.' Tears streamed down his face when he realized the truth. It was so clear, and yet so painful.

“Nee!” Zijn schreeuw doordrenkte het woud, en liet alles even voor een seconde dodelijk stil zijn. De angst voor de dood achtervolgde, en hij krabbelde overeind. Zijn poten renden alsof zijn leven er vanaf hing, wat het letterlijk ook deed. Als hij nu opgaf was het te laat, dan was alles voor niets geweest. Maar was het niet beter zo? Was het niet beter als alles over was, en niemand nog last van hem had? Dan konden ze verder met hun leven. Snowcrystal, zijn hart -wat er nog van over was-, krom in mekaar bij haar naam, die hij al een maan niet gedacht had. Hij prefereerde haar aan te duiden met zij. Dat deed minder pijn. Ze was al over hem heen, samen met de kittens. Naamloze dingen, die vaak in zijn nachtmerries voorkwamen. Ze hadden geen gezicht, en keken grijnzend toe terwijl hijzelf op de meest afschuwelijke manieren dood ging. En elke keer was er een kat om hem te helpen, maar in tegenstelling tot wat hij vroeg, bleven ze zitten, en keken ze vol leedvermaak toe hoe hij langzaam verdronk, of werd overreden.
Voor hij het wist, was hij aangekomen bij de laatste plek waar hij wou zijn. Fourtrees, waarom? Voor hij zichzelf de vraag wou stellen, zag hij een gedaante zitten. Zijn ogen lichtten een seconde op, maar werden toen weer dof, nee, het kon niet. Het was slechts een illusie, was hij nu al zo ver gezonken? Was het al zo ver. Hij krabte zichzelf even, hij was nog niet dood. Of de pijn moest wel heel goed voorgestelt zijn. En dat ging buiten de grenzen, zelf voor hem.
“Snowcrystal,” Mompelde hij zwakjes, en zakte in mekaar bij de volgende stap. Hij was klaar, het was genoeg geweest.

De tijd van haar verdriet was over, ze wilde niet meer opgeven. Dit was wie ze was, en zo zou ze altijd blijven. Wat anderen ook van haar dachten, zij zou een poes blijven die haar liefde niet zou opgeven. opgeven zou haar alleen maar zwakker maken dan dat ze al was in hun ogen. Nee, zij zou sterker zijn dan wie dan ook, wat de toekomst haar dan ook wel mocht brengen. Met haar ogen strak op de lucht gericht zat ze er nog, haar oren hoorde alleen maar het ruizen van de wind. Het enige wat ze voelde was de wind die haar spierwitte vacht optilde en de kou die het zo af en toe achterliet. Maar ook de pijn in haar hart voelde ze, het was een krachige en stekende pijn die haar maar niet verliet. Ze hoefde alleen maar aan hem te denken en het gevoel van gemis overrompelde haar weer. Ze wist dat ze de regels had gebroken, maar ze liet hem niet meer gaan. Ze zou aan zijn zijde blijven tot StarClan haar tot zich riep en ze tussen de sterren kon neerkijken op haar geliefde. En dat zou ze dan met trots doen en vol liefde, want zij was degene die niet had opgegeven. Ook zou ze neerkijken op haar kittens, die zoveel op hun vader leken. Soms deed het pijn om naar ze te kijken, maar het gaf haar ook een warm gevoel. Ookal kon ze niet altijd bij hem zijn, ze had de herinneringen om de pijn iets te verzachten.

Even zuchtte ze en keek snel naar een beweging die ze had gezien vanuit haar ooghoek. Even stokte haar adem, even stond haar hart stil van schrik. Was dat hem? Was hij hier nu gekomen, wist hij dat ze hier was omdat ze hem weer wilde zien? Ze stond op en staarde naar de kat die daar nu stond te kijken, haar ogen glansden lichtjes op. Het was hem! het was haar Moonstripe, dat wist ze nu zeker. Ze sprong van de rots af en landde geruisloos op de ondergrond van bruinig gras. Haar oren stonden naar voren gericht en ze lachtte even. Langzaam begon ze te lopen, maar in een klap bleef ze staan met een van haar poten geheven voor een stap. Wat als hij haar niet meer wilde, wat als ze hier alsnog alleen zou achterblijven? Ze schudde haar kop en sprong weg van haar plaats toen ze Moonstripe door zijn poten zag zakken. ''Moonstripe!'' Riep ze en sprintte naar hem toe, zo snel als ze kon. Naast hem zakte zij door haar poten en drukte haar neus tegen zijn wang. ''Moonstripe, sta op! sta op, ik ben er.'' Haar stem was zacht en smekend, terwijl haar helderblauwe ogen naar de kater staarde die haar hart had gestolen

Hij haalde het zich in zijn hoofd, toch? Maar dat mocht niet, hij mocht niet gek worden. Of was hij dat al? Moonstripe wist het allemaal niet meer, zijn gedachten liepen in mekaar over als een grote kluwen, en maakte de wazigheid nog heviger, waaruit hij afleidde dat zijn ogen vochtig waren. Hij had zichzelf ooit een belofte gemaakt, en die kon hij niet nakomen. I refuse to sink. Het was zijn belofte geweest, maar het ging überhaupt niet. Hoe moest hij nu overleven als hij zelfs vader was van kittens vanwie hij nooit geweten had hoe ze er uit zagen? Misschien had een andere kat de taak wel overgenomen, en loog iedereen tegen hun. Blinde woede ontstond in zijn binnenste, maar ontvlamde al snel weer. Nee, dat zou Snowcrystal nooit doen. Want hoewel de pijn die ze hem bezorgt had na alles, had hij altijd geweten dat ze eerlijk was, en dat zou nooit veranderen. Wel, niet altijd dan, maar dat was voornamelijk zijn schuld. Hij had haar doen liegen, toch? Ja, voor hem moest ze toen dagelijks liegen tegen elke Clankat, geen wonder dat ze het beu was geworden en hem had laten vallen. Laatste keer dat hij haar zag was al zo lang geleden, maar elk detail wist hij nog precies voor zich te halen. Hij concentreerde zich op het beeld, zo lang tot het leek dat alsof het bewoog. Ja, hij was al ver heen, maar was het niet beter toe te laten? Misschien dat het dan eindelijk over was, was dit dan het einde? Kwam Snowcrystal hem al halen? Nee, dat kon niet. Zij was niet dood toch? Hij sperde zijn ogen geschrokken open, maar bleef toen weer liggen, nee, dat kon niet. Anders had misschien haar zus of iemand anders die het wist van hun geheim het wel gezegt.
Haar stem brak ieder deel van hem nog een keer af, en hij zuchtte. Hij was in tweeën gescheurd, zijn plicht aan de Clan, en de liefde die ondanks alles nog steeds bleef branden in zijn hart voor de poes. Waarom? Had StarClan hem niet kunnen waarschuwen. Maar nee, StarClan beïnvloedde hun leven niet op zo'n manier, ook zij hadden het leven niet in handen, toch? Je zou het toeval kunnen noemen, maar laten we aannemen dat hij daar niet in geloofde. Het lot? Nee, als dit het lot was, had het wel heel slecht met hem voor. “Snowcrystal?” Mompelde hij zwakjes, meer tegen de vochtige aarde dan tegen zijn illusie.
Waarom bedank zijn brein dit allemaal? Of was dit een of andere reactie, je gaat dood, dus maak een illusie om je zolang mogelijk nog pijn te doen? Hij zette zich overeind, en keek in haar ijsblauwe ogen die door alles leken te snijden. Zo hadden ze hem de eerste keer al doorgrond. Best vreemd, hoe de relatie zo kon veranderen. Hij mistte haar, maar dit was niet echt. Kon je een illusie vergeven, als je niet eens meer wist hoe de echte versie dacht? Nee .. toch? Nee. Dit was wat hij wou, wat hij dacht. En hoe zielig het ook mocht klinken, hij genoot elke seconde van haar aanwezigheid, ook al was het niet echt. “Ik wist niet dat ik zoiets kon bedenken.” Mompelde hij met grote ogen. Zijn ogen schoten over de omgeving, maar vingen niks op dat op een droom kon wijzen. Nee, het was echt, behalve zij. Misschien was het toch beter dat hij goodbye zei? Maar dat wou hij niet. Zelfs al gebeurde dit niet met de echte Snow. “Waarom ben je hier?” Hij verwachtte een cliché antwoord, zoiets als hij horen: Ik hou van je. Ik mis je, etc. Maar het was allemaal niet echt, en dan zag je in het verdriet dat weerspiegelde in zijn ogen. Hij was altijd al een makkelijke lezer geweest, als je wist hoe je hem moest lezen.

Hij gelooft niet dat ze echt is, goodluck.
Ohgod, I'm so mean. Hehe. C:

Ze wist wat ze deed, en wat ze deed was volledig tegen alle regels ingaan en het risico nemen om opnieuw gestraft te worden. Het interesseerde haar niet meer, het zou ooit wel goedkomen. Zelfs haar zus had gezegd dat het goed zou komen, en sinds een tijd durfde ze op de woorden van haar zus te vertrouwen. "En tussen jou en Moonstripe.. Zal de wereld goedkomen.." Haar hart had toen een sprong genomen en ze was nu vastberaden om die woorden waar te maken. het zou goedkomen, en op het eind zou ze voor eeuwig bij hem zijn en met hem op de jachtvelden jagen. Starclan kende gelukkig geen vijandigheid, daar leefden ze allemaal in vrede verder, zoals het hoorde. Haar pootjes raakte elk stukje verdord gras maar voor een klein moment voor ze verder ging. Nooit had ze verwacht dat ze zo nog kon rennen. Ze had haar conditie dan wel weer opgebouwd maar zo had had ze nog nooit gerend. Maar ze rende niet zomaar, zij rende voor haar liefde en voor de kater die haar liefde bezat. Ze wist dat hij naar haar had gekeken, zelfs vanaf een afstand kon je dat al zien. ook zag ze dat zijn ogen groot werden van schrik toen ze dichterbij kwam, waar zou hij aan denken? Bezorgd lag ze daar naast hem en bleef naar hem kijken, wat had ze hem gemist. Ze snoof even zijn geur op en voelde haar hart weer enorm opspringen. “Snowcrystal?” hoorde ze hem mompelen en ze keek hem aan. ''Ja! Ik ben er moonstripe.'' Sprak ze zacht en probeerde even te lachen maar zijn ogen stonden vreemd. Ze had ze nog nooit zo gezien bij hem, was er iets met hem aan de hand waar ze geen kennis van had? Zodra hij omhoog kwam bleef ze hem aankijken, maar haar blik was bezorgd. Er was iets niet goed met hem, wat zou het zijn? “Ik wist niet dat ik zoiets kon bedenken.” Mompelde hij en Snowcrystal keek hem verward aan. ''Wat bedenken/'' Vroeg ze verward en duwde haar neus even tegen zijn wang. ''Wat zou je nooit kunnen bedenken?'' Haar stem bleef warm, maar de bezorgdheid verdween niet uit haar geest. “Waarom ben je hier?” Vroeg hij en de witte poes wiebelde even met haar oren. ''Waarom denk je?'' Vroeg ze nu en zag de pijn in zijn ogen. ''Ik hoopte je hier te zien, maar had niet verwacht dat je hier echt zou zijn.'' Fluisterde ze, hopend zijn pijn te verzachten. Maar iets in haar zei dat ze zijn aandacht niet helemaal had dus hief ze langzaam haar poot op. ''I'm sorry for this,'' fluisterde ze en sloeg hem tegen zijn kop met haar voorpoot. Natuurlijk waren haar nagels ingetrokken, anders zou ze hem serieuze pijn doen. Afwachtend keek ze naar hem, hopend dat ze het juist niet erger had gemaakt. ze wilde gewoon dat hij zag dat ze hier was, en dat ze hier was voor hem.

BOOM B*TCHSLAP