Aragorns thuis

Onderwerp: Aragorns thuis zo 24 okt 2010 - 17:41

Zoals gewoonlijk stonden de achterdeuren wagenwijd open. Het hout was te dik voor een kattenluik, en daarom kon hij enkel naar buiten als zijn Tweebeners thuis waren. Maar als ze thuis waren, stond de deur bijna altijd open. Enkel tijdens Bladkaal bleven de deuren dicht, en ergens middenin Bladval. Maar dan nog; als hij tegen de deur opsprong en begon te jammeren, kwam er altijd wel een vriendelijke Tweebeen die de deuren voor hem opendeed. Ach ja, misschien was hij wel iets té verwend...
Zijn crème-kleurige staart verdween nog net over de drempel. Binnen zette hij een paar stappen, totdat hij op het kleine perzische tapijtje stond, waar hij zich uitschudde. Een groen, vers ruikend blaadje viel van zijn vacht af op de grond. Wat simpel keek hij ernaar, zich er niet van bewust dat er net was gezogen. Het maakte hem niets uit; hij was niet degene die het huis schoonmaakte. Kort bleef hij staan, terwijl hij zijn blik kort naar boven richtte, waar hij werd overdakt door een lage salontafel. Rechts van hem stond het 'koloniale' bankje, en links van hem twee bijpassende stoelen. Samen met de tafel vormde het een set. Hij moest zeggen dat hij dat niet bepaald leuk vond. Hij mocht niet op de bank en de stoelen zitten. De vorige bank was veel steviger en groter; daar konden altijd 3 Tweebeners opzitten, in plaats van 2. En daar mocht hij ook altijd op liggen. Daar wél. En die bank stond nu boven, en daar mocht hij al helemáál niet komen! Dat wist hij al te goed. Maar soms was hij zo brutaal om tóch hier op de bank of op één van de stoelen te gaan zitten, als de Tweebeners weg waren, of als het donker was, en ze boven waren. Dan kon hij tóch lekker comfortabel liggen, zonder dat de Tweebeners het door hadden! (Wat hij echter niet wist, was dat zijn uitgevallen haren hem altijd verrieden, en de Tweebeners maar ál te goed wisten wanneer hij weer eens op het meubilair had gezeten.)
Goedhumeurd draaide hij zich om, zette een aantal stappen van het tapijtje af, zodat hij weer op de houten vloer stond. Daar ging hij vrolijk zitten, terwijl zijn staart vrolijk heen en weer bewoog, terwijl hij buiten alle bewegingen gade sloeg, en bij elk geluid verrukt opkeek.

Onderwerp: Re: Aragorns thuis zo 24 okt 2010 - 17:53

Xana zette haar pootjes tegen de achterdeur aan en mauwde. Het kattenluikje was niet gesloten, alleen Xana dacht van wel. Haar tweebenen waren niet thuis. Die waren kortgeleden weggegaan. Waarom mocht zij nu niet naar buiten? Boos duwde ze haar poot tegen het kattenluikje, die heen en weer bewoog. Met een schuin kopje keek Xana naar het kattenluikje en probeerde het nogmaals. Het kattenluikje bewoog weer en voorzichtig probeerde Xana met haar kopje uit of ze kon doorlopen. Het kattenluikje was gewoon open geweest! Al die tijd al! Xana was boos op zichzelf. Misschien had ze nu een kans gemist om een leuke vriend te ontmoeten waarmee ze kon praten en spelen. Xana's slanke lijfje ging onder het tuinhek door en Xana mauwde een keer kort. Ze zag een bruine staart nog net verdwijnen. Die zou vast niet meer terugkomen. Tenzij... Tenzij Xana is een kijkje nam op het tuinhekje van de mysterieuze kat met zijn bruine staart. Nou ja, eerder crèmekleurig, of beige. Xana hees zichzelf omhoog. Haar poten bleven in een mooie linie op dezelfde plek staan en Xana snorde. Xana keek naar beneden en zag de mysterieuze kat nog net verdwijnen. Wie was dat toch? Was het iemand die zij over het hoofd had gezien? Iemand die hier al lang woonde? Xana besloot om op onderzoek uit te gaan. Terwijl Xana schuin bleef staan op het tuinhekje, mauwde ze naar de mysterieuze kat.

Onderwerp: Re: Aragorns thuis zo 24 okt 2010 - 18:16

Veel geuren, zowel bekend als onbekend, wist hij op te snuiven. Hij sloot zijn ogen, terwijl zijn staart heen en weer bleef gaan. Achter zich hoorde hij een Tweebener lopen, die blijkbaar bezig was met voedsel voor zichzelf en de andere Tweebeners die er woonden. In totaal woonden hier drie Tweebeners; een ouder mannetje, een jong wijfje en een iets ouder mannetje. De twee jongere Tweebeners waren boven. Hij ging graag knuffelen met de vrouwelijke Tweebener, maar met de oudere mannelijke nam hij ook zo zijn genoegens. De jongere mannelijke Tweebener was iets te druk voor hem.
Zijn ogen sprongen wagenwijd op toen hij de zak hoorde ritselen, die uit het keukenkastje werd gehaald. Hij hoorde hoe het open werd gemaakt, en hoe zijn voerbak werd gevuld. Hij wilde net opspringen om naar de keuken te rennen, zodat hij kon eten, maar net op dat moment hoorde hij gemiauw vanuit de tuin. Er kwamen hier niet vaak katten in de tuin, en meestal was dat gezelschap dan niet zo gezellig. Hij had genoeg aan zijn Tweebeners. Maar als er aardige huiskatten waren, vond hij het altijd wel leuk daarmee op te schieten. Hij sprong alsnog op, maar in plaats van zich om te draaien en naar de keuken te rennen, rende hij over de drempel, over het tuinpad langs de buxussen en dan naar rechts, waar de schutting was.
Onderaan de schutting bleef hij staan. Hij keek omhoog, waar hij een slanke, jonge poes zag staan. Zijn staart ging vrolijk heen en weer, terwijl er pretlichtjes in zijn ogen verschenen.
,Hallo daar', spinde hij vrolijk, terwijl hij zijn kopje schuinhield en de poes aankeek. Het was goed weer eens contact te hebben met soortgenoten, vond hij zelf. Dat eten kon nog wel wachten.

Onderwerp: Re: Aragorns thuis zo 24 okt 2010 - 18:27

Xana hoorde een hoop getinkel, waaraan ze kon opmaken dat deze kat net ging eten. Nou, dan zou ze later wel is terugkomen. Xana wou zich al omdraaien, toen ze lichte pootstappen hoorde razen over de harde stenen van de tuin. Xana keek om en zag een kater op zich aflopen. Hij was een beetje dik, maar niet echt dat je het erg zag. Er waren wel dikkere katten. En tenslotte: dikke katten waren meestal aardiger dan van die slanke katers. Xana zag vaak het voordeel en nu dus ook. 'Hallo daar', spinde de kater en het klonk vrolijk. Zijn kopje ging schuin en Xana vond dit wel leuk bij hem staan. Ze keek de kater even geïnteresseerd aan. Xana vermoedde dat hij niet echt een buitenbeentje was. Xana wel. Die kon je elke dag ergens anders tegenkomen, maar meestal toch bij het park. Terwijl Xana over al deze dingen nadacht en verder fantaseerde, realiseerde ze zich dat ze nog steeds niet had geantwoord op de kater zijn begroeting. 'Hallo. Mijn naam is Xana. Hoe mag jij heten?', vroeg Xana vrolijk, terwijl ze haar poten nu naast zich zette en zich draaide. De ruimte was net groot genoeg voor haar om te gaan zitten en haar staart werd netjes rond haar poten gekruld. Xana wierp een blik naar binnen en zag een tweebeen naar hun kijken. Die was vast benieuwd of de kater voor zich vriendjes aan het maken was. Xana hoopte echter dat de tweebeen wegbleef, anders konden ze niet uitgebreid kennismaken. Dat zou Xana toch jammer lijken, vooral omdat deze kater haar redelijk aardig in de oren en in de ogen klonk.

Onderwerp: Re: Aragorns thuis zo 24 okt 2010 - 19:38

De poes balanceerde geconcentreerd op de schutting, en in een seconde wenste hij dat hij dat ook kon. Maar hij was te dik. Zijn aandacht voor dit onderwerp was alweer verdwenen, en net toen hij wou vragen wie de poes was, zei ze dat ze Xana heette. Een mooie naam. Meetal kwam je hier namen tegen zoals Snoesje, Tommy, Felix of Kriebeltje... Maar Xana, dat was een ongebruikelijke naam, een ongewone, die hem wel goed in de oren klonk. Hij ging zitten, en onder hem zag je zijn buik uitsteken, maar hij gaf niet zoveel om zijn uiterlijk. Zolang katten hem namen zoals hij was qua karakter, vond hij het prima.
,Aragorn is de naam', zei hij rustig, terwijl hij een brede, vrolijke glimlach op zijn wat bolle toet toverde. Hij hoorde de Tweebener met veel lawaai naar de opengesperde achterdeuren lopen, en kort keek hij om. Door de rozenstruiken heen kon hij hem zien, en al snel zag hij hem alweer weglopen. Even later hoorde hij hoe de kraan open werd gezet, en hij vermoedde dat de afwas nu werd gedaan. Maar hij sloeg er geen acht op. Hij had zich alweer tot de poes voor zich gericht. ,Woon je al lang hier?' vroeg hij nieuwsgierig, terwijl hij haar aankeek. Hijzelf woonde hier al bijna zijn hele leven, maar was hier niet geboren. Toen hij zo'n 2 maanden oud was, was hij hier komen wonen, en was hij al snel zo erg aan zijn Tweebeners gewend, dat hij geen verdriet meer had om zijn moeder en broertje en zusje, die hij had moeten missen. En ja, hier woonde hij heerlijk; hij had een prima leventje hier.

Onderwerp: Re: Aragorns thuis za 30 okt 2010 - 8:28

Xana keek rustig naar Aragorn. Aragorn leek haar wel een lieve kat. Hij was een beetje dik, maar dat maakte Xana eigenlijk niet veel uit. Als ze maar met hem kon opschieten. Ze had zo'n hekel aan katten die je alleen voor je uiterlijk als vriend namen. Als ze zo zou gebruikt worden, zou ze haar vechttechnieken is uit proberen. Vroeger wou Xana altijd vrij in de bossen leven, maar nu twijfelde ze. Of daar waar Alec was. Die was ook lekker vrij in de bossen. Hè, dacht ze daar nu weer aan! Xana wou niet meer over de bossen of Alec nadenken en keek Aragorn toen geïnteresseerd aan. Hoe oud zou deze kater wel niet zijn? Drie jaar? 'Aragorn is de naam', zei de kater rustig. Hij had een brede glimlach, waardoor Xana ook even glimlachte. Aragorn was een niet veel voorkomende naam en Xana vond het op de een of ander manier wel bij Aragorn passen, zijn naam. Haar staart zwierde een beetje rond terwijl ze verder naar hem luisterde. 'Woon je al lang hier?', vroeg Aragorn toen nieuwsgierig en Xana schudde haar kopje. 'Volgens mij nog maar een paar dagen. Maar het leven is hier goed.Hoe oud ben jij eigenlijk?', vroeg ze toen voorzichtig. Was de vraag niet veel te onbeleefd? Tenslotte, Aragorn leek haar helemaal niet oud. Misschien twee of drie jaar. Of was hij toch ouder en zat Xana er flink naast?

- Ik had niet gezien dat je had gereageerd. Sorry -

Onderwerp: Re: Aragorns thuis