A little hope, in this big world ~Skinny Love~

Twee smaragd groene ogen staarden tussen een aantal wortels van een boom door. De boom moest al vele jaren oud zijn om over zulke wortels te beschikken, al paste Lilium haast overal in. Ze was klein en jong. Daarnaast was ze nu ook ziek en zwak. Haar ademhaling was gehaast en af en toe stootte ze een zacht klagelijk gepiep uit. Ze wachtte hier nu al 4 dagen. Een harde wind liet haar het gevoel geven bevroren te zijn. Haar ogen vielen af en toe dicht, maar slapen kon ze niet langer. Haar hele lijfje trilde van de kou. Bij het horen van geritsel, spitste ze hoopvol haar oren. ‘Mam…?’ fluisterde ze met een gebroken stem, maar er kwam geen antwoord. In plaats van haar moeder of welk ander familielid dan ook, schoot er een muis onder de struiken weg. Lilium schrok zo erg, dat ze haar kopje tegen de wortel boven zich stootte en piepend weer in elkaar dook. De muis staarde haar verbaasd aan en kwam enkel dichterbij. Zacht wist ze richting het kleine diertje voor haar te blazen, maar dat had weinig effect. Ze legde haar oren plat en blies wat harder. Uiteindelijk hield ze voorzichtig en deels nieuwsgierig met haar poot uit naar de muis. Het diertje piepte, toen ze met een snelle beweging haar poot op de muis wist te drukken. Het voelde warm aan en Lilium hoorde haar maag zacht knorren. Kon ze dit eten? Ze wist het eigenlijk niet en bleef twijfelend naar het friemelende beestje onder haar poot kijken. Voor ze een beslissing had kunnen maken, beet de muis hard in haar poot. Angstig hief ze haar poot op en hield als reactie uit naar de muis, die deze keer sneller was dan haar en tussen de bladeren verdween. Lilium ging zwijgend op een hoop bladeren zitten. Op het puntje van haar witte poot verscheen een klein rood stipje, die ze voorzichtig weg likte. De rest van haar vacht, die wit zou moeten zijn, was bruinachtig en grauw. Haar schuilplaats was nou niet bepaald water dicht en vaak stond er na een hevige regenbui water in. Voor het eerst durfde ze eens echt goed rond zich te kijken. Dat had ze niet meer gedurfd, sinds ze ontsnapt was aan een tweebeen. Nog steeds herkende ze niks van dit gebied en staarde tenslotte wanhopig naar de grond. Ze gaf het op en voelde hoe een groot verdriet haar vanbinnen overnam. Waar waren ze? Waarom waren ze haar niet komen zoeken? Een brok vormde zich in haar keel en ze keek om naar de plek waar ze al die dagen had zitten wachten. Zou ze hen nooit meer terug zien? Dat idee was vreselijk. Voorzichtig deed ze een paar passen. Bij elke pas had ze het gevoel verder bij haar familie vandaan te raken, maar wat moest ze anders? Verhongeren? Onder haar pluizige vacht was ze broodmager. Ze had al die tijd niks gegeten of gedronken en had zich daardoor ook niet langer meer warm kunnen houden. ‘Ik wachtte.’ Fluisterde ze zacht tegen de grond. ‘Maar dat lukt me niet langer…’ Haar keel leek dicht geknepen te worden en voorzichtig begon ze verder te lopen. Stap voor stap. Ze volgde haar poten in gedachten. Een aantal zonnestralen raakten haar vacht, maar de lucht vertelde ook over de volgende bui, die haar vacht doorweekt zou achterlaten. ‘Links… rechts..’ mompelde ze en dwong zich zelf verder te lopen. ‘Links, rechts!’ haar stem klonk iets harder, maar leek geen enkele emotie te bevatten. Vanbinnen daarin tegen werd ze verscheurd door angst en verdriet. Haar poten begonnen zeer te doen en uiteindelijk zakte ze er door heen. Haar snoet raakte de grond en haar lichaam volgde al snel. Hijgend lag ze op een open stukje tussen de bomen. Al was haar vacht vies, ieder zou haar kunnen zien liggen. Haar poten klauwden zacht in de grond in een poging om op te staan, maar het lukte niet. Wanhopig spande ze haar spieren, keer op keer, maar zonder enig resultaat. Ze gaf het op en bleef stil liggen. Langzaam sloten haar ogen zich. Misschien kon ze even rusten, als ze maar wakker zou worden. Ze moest wakker worden. Bij het horen van een zacht geluid kon ze enkel even met haar oor bewegen. Haar ogen openden zich een klein stukje, maar vielen na een paar seconden alweer dicht. Wie of wat haar ook zou vinden. Alles was beter dan dit, hield ze zich zelf voor.

~Skinny Love~

Ze bleef zo stil mogelijk liggen, toen ze in de gaten kreeg dat er iemand pal voor haar stil was blijven staan. Het liet haar hart angstiger kloppen en daarbij hield ze haar ogen stijf dicht. Het bleef een aantal seconden stil en zacht snoof ze in de lucht. De lucht van tweebenen liet haar ineen krimpen, al rook ze ook vaag de geur van een muis. Die geur liet haar voorzichtig haar ogen iets openen. Opnieuw sprak iets in haar dat zulke diertjes eetbaar waren. Als eerst richtte ze haar ogen op de dode muis. Misschien was ze snel genoeg om het af te kunnen pakken, of zou ze al moeten vluchten. Nog eens snoof ze zacht, maar bleef verder volledig stil zitten, toen ze iemand tegen haar hoorde spreken. ‘Hallo daar kleintje.’ De stem had geen felle ondertoon en de rustige klank er in leek haar deels gerust te stellen. ‘Waar is jou moeder.’ Haar ogen openden zich helemaal bij het horen van die vraag en ze keek op naar de poes. ‘Mijn moeder?’ bracht ze zacht uit en een wanhopige en verdrietige blik vulde haar ogen. Alle vragen had ze best gevonden, maar waarom nou juist deze? ‘Ik weet het niet.’ Dwong ze zich zelf te antwoorden. ‘Ik heb gewacht, maar niemand is me komen zoeken.’ Ze durfde de poes voor haar niet te vertellen, dat ze door een tweebeen bij haar familie was weggehaald. Misschien zou deze poes haar dan wel gaan haten, aangezien ze omringt werd door de geur van de tweebenen. Ze liet haar hoofd op haar poten rusten en herhaalde de woorden in haar hoofd, die bezorgd hadden geklonken. Eigenlijk had Lilium geen zin om te eten en staarde voor een paar seconden voor zich uit. Tot nu toe had ze nog altijd melk van haar moeder gekregen en de paar wijze woorden, die haar vader had gesproken, was ze vergeten door alle ellende. Ze hief haar kop iets op, toen ze merkte dat de poes voor haar diens muis dichter naar haar toe had geschoven. Deels nieuwsgierig bewoog ze haar oren naar voren, maar het diertje bleef stil liggen. ‘Kop op kleintje,’ de vriendelijke klanken maakten iets in haar wakker, waardoor ze de poes dankbaar aankeek. Voorzichtig pakte ze de muis tussen haar kaken vast en trok het dichter naar zich toe. Ze snuffelde er zacht aan en wist niet goed waar ze moest beginnen. De pijnlijke hongerige steken in haar buik lieten haar weten, dat het er niet echt toe deed. Langzaam begon ze te eten. Ze wist niet of het aan haar honger lag, of dat het gewoon altijd zo goed zou blijven smaken. Ze probeerde zo lang mogelijk met de muis te doen en voelde zich bij elke hap iets beter worden. Uiteindelijk keek ze de poes weer aan. Er lag een dankbare blik in haar ogen. ‘Dank je.’ Sprak ze zacht. Ergens was ze bang, dat de poes weer zou verdwijnen. Alleen kon ze niet, nog niet. Misschien kon ze zo spreken, dat ze wel een tijdje bij deze poes mocht blijven. Met wat geluk, zouden de tweebenen van haar afblijven en zou ze daarnaast een veilige plaats krijgen. Ze was te koppig om dood te gaan, al waren die gedachtes een paar minuten geleden al onbewust haar hoofd in geslopen. Ze merkte de kou van de grond op en duwde zich voorzichtig overeind, tot dat ze zat. Op een niet al te starende manier nam ze de poes, die voor haar stond in zich op. ‘Je hebt geen vacht.’ Zei ze zacht, niet wetend of het handig van haar was geweest dit te spreken. Nog nooit eerder had ze een kat zonder vacht gezien. ‘Hebt u het niet vreselijk koud?’ Bewust had ze het woord u in haar zin geplaatst. Ze was daarnaast onzeker over alle woorden die ze sprak en keek naar de grond. ‘Nogmaals dank.’ Verder dan dat kwam ze niet en bekeek kort zich zelf. Ze hield diep adem en keek de poes weer aan. Ze wilde niet te direct zijn en haar redder de oren van het lijf vragen. Ze besloot simpel te beginnen en hoopte dat het niet te snel zou eindigen. ‘Mijn naam is Lilium. Ik ben mijn familie verloren en heb op ze gewacht. Ze zijn niet komen opdagen…’ ze deed zich zelf pijn met deze woorden. Ze moest harder worden… maar wanneer? ‘Ik vroeg me af…’ zelfs haar woorden klonken onzeker. ‘Weet u een plaats, waar ik mogelijk droog zou kunnen blijven. Ik wil niemand tot last zijn, maar opgeven wil ik ook niet.’ Ze meende elk woord die ze sprak en keek met een vriendelijke blik naar de poes, die ze nu al lief had. Haar lichaam trilde nog steeds licht van de kou, maar daarnaast vulde een beetje hoop langzaam haar aderen.

Ze had stilletjes gewacht met het beantwoorden van de vraag die haar gesteld was. Een blik, die anderen liet weten dat ze leek te twijfelen over de antwoorden, was duidelijk in haar ogen te lezen. Ze keek de poes schuin aan. Ze had haar geholpen, dan kon ze toch wel antwoorden? ‘De muis was heerlijk. Had ik niet verwacht.’ Antwoordde ze eerlijk, maar nog niet op de eerder gestelde vraag. Een zucht ontsnapte uit haar bekje, terwijl ze haar staart rond haar poten sloeg. ‘Ik snap waarom je het moet vragen.’ Sprak ze zacht en leek met haar gedachten ergens anders te zijn. ‘Ik ben bij haar weggehaald, een soort van.’ Ze besloot de poes eerlijk te antwoorden. De kalme en vriendelijke klanken die ze gebruikte bij het spreken, hadden haar voor nu overtuigd. ‘Ik weet het niet meer precies, maar ik kan me herinneren dat een tweebeen mijn moeders nestje vond. Mijn vader was er niet en we raakten in paniek. Mijn moeder probeerde mij en mijn broertjes en zusjes bij elkaar te houden, maar ik dwaalde te ver af. De tweebeen wist me te grijpen. Hij nam me mee.’ Langzaam richtte ze haar groenige ogen weer op de poes voor haar. ‘Ik wist te ontsnappen, maar was toen al zo ver meegenomen… dat ik de weg terug niet meer wist. Ik heb gewacht…’ Ze viel even stil midden in haar zin. ‘En… dat was het zo ver ik weet.’ Nu ze geantwoord had, wachtte de reactie van de poes nog op haar. Ze zag hoe diens kop schudde. ‘Nee en jij wel,’ Lilium was zich er van bewust, dat ze haar nieuwsgierigheid de komende tijd maar ergens moest weg zien te stoppen. ‘Al moet die nodig gewassen worden.’ De hardheid van haar stem drong diep tot haar door, maar ze bracht er niks tegen in. ‘Je moet jezelf goed verzorgen, anders kun je ziek worden.’ Bij de rest van haar antwoord, of ze het niet koud had bleef ze zelf stil. Het enige wat ze kon doen was deze poes gelijk geven. Ze hoefde er niet tegen in te gaan en knikte enkel even. ‘Dat zal ik onthouden.’ Fluisterde ze en wierp even een blik op haar eigen vacht. ‘Aangenaam Skinny Love,’ Een deels vriendelijke blik verscheen weer rond haar snoet. Zonder dat de poes het misschien door had, had ze haar al zo veel geleerd. Haar gedachten gang was snel en haar manier van denken was anders. Lilium was iemand, die nadacht. Veel nadacht en daarbij ook erg nieuwsgierig was. Maar ze had besloten haar nieuwsgierigheid wat af te bouwen. Zou ze dat weg stoppen, dan zou ze een beter beeld hebben van hoe alles in haar leven liep. Ze zou nadenken voor ze ergens op af zou stappen en dat idee beviel haar wel. Zodra ze Skinny Love haar volgde vraag hoorde beantwoorden, spitste ze haar oren om niks te missen. Ze overwoog de twee opties die haar werden gegeven. Er speelde zich iets af rond de poes voor haar, daar was ze zeker van, maar vragen deed ze niet. Ze hield haar kopje kort iets schuin. Ze leek kort even dwars door de harde blik heen te kijken, wetend dat elk gesproken woord gemeend was. ‘Mijn eerst keus gaat uit naar de holle boom. Ik ben liever niet in het huis van een tweebeen aanwezig.’ Legde ze uit en keek bedenkelijk voor zich uit. De wind beet nog zacht door haar natte vacht heen, maar dat zou in de loop van de tijd wel drogen. Zodra ze de kans had, zou ze beginnen met haar vacht te wassen. ‘Het is oké, dat je me niet alle dagen kunt bezoeken. Dat begrijp ik. Ik zou het fijn vinden mocht het lukken om me te leren jagen.’ De wat kinderlijke klank leek kort verdwenen te zijn uit haar stem. ‘Ik zal beloven niet te veel vragen te stellen… en daarnaast ook niet al te veel rond je heen te huppelen. Ik zal wel wennen aan het alleen zijn, al is wat hulp van harte welkom de eerst komende tijd.’ Even zweeg ze om de laatste woorden van Skinny Love mee te krijgen. “Ik kan je hier niet zo achterlaten, maar verder als dat je in leven blijft ga ik niet, is dat begrepen?” Ze meende het, net als al het andere. Langzaam knikte Lilium als teken dat ze ook dit had begrepen. ‘Dat is begrepen.’ In haar gedachten vroeg ze zich af wat deze poes aanspoorde om zulke woorden te spreken. Met alle woorden was niks mis, maar toch… Lilium schudde vanbinnen haar hoofd. Ze moest al dankbaar zijn, dat deze poes zo ver wilde gaan. Bij die gedachte kwam er een zelfverzekerde blik terug in haar ogen. Er lag weer glans in. Het gaf aan, dat tussen al het zwart van de afgelopen dagen zich nu een lichtpuntje bevond. Een lichtpuntje, die ze nooit meer zou verliezen.

De twinkeling in haar ogen werd iets feller, toen ze haar zacht hoorde grinniken. ‘Dat is mooi,’ De manier waarop deze poes tegen haar sprak gaf haar het vertrouwen, dat ze hier wel uit zou komen. Het zou even doorbijten worden, maar met zo iemand als Skinny Love moest het wel lukken. ‘Het zal je helpen aansterken.’ Daar was Lilium zich bewust van. Het zou nog even duren voor ze weer op het juiste gewicht was en met wat geluk zou ze de wat achterlopende groei kunnen inhalen. Maar na die gedachten, werd het weer stil in haar hoofd. Ze probeerde zich het gezicht van haar moeder weer voor te stellen, maar het lukte niet. Ze haatte zich zelf daarom. De haat was niet groot, maar ze had het zo graag willen onthouden, net als de rest. ‘Dat spijt me voor je Lilium.’ Ze wist met wat moeite de veel oudere en wijzere poes aan te kijken en wist haar toch een dankbare blik te schenken. ‘Maar zoals ik al eerder zei het is moeilijk zoeken als je niet weet waar je moet zoeken. Ze kon je geur niet meer volgen.’ Na die woorden liet ze haar kop weer zakken. Ze wilde zich sterk houden, maar het lukte niet. Het verdriet in de ogen van de poes voor haar ontging haar en er ontsnapte enkel een zachte zucht uit haar bekje. Na die zucht keek ze weer op. ‘Ik zal ze op een dag wel weer vinden. Hun hebben tijd nodig. Ik heb tijd nodig. Eerst moet ik me focussen op mezelf.’ Die woorden deden haar ergens pijn, maar het was de waarheid. Ze was bij het wachten op haar familie immers bijna dood gegaan. Dat zou ze niet weer laten gebeuren. Na haar besluit spitste ze haar oren iets. ‘Dan zal ik je daar heen brengen.’ Ze was er zeker van dat er niet veel katten waren zoals Skinny Love. Skinny mocht dan wel bijna een van de eersten zijn, maar iets leek haar dat zacht in te fluisteren. Ze voelde respect voor deze poes en waardeerde alles wat ze deed voor haar. Bij de woorden, ‘Je lijkt me een verstandige kitten.’ Knikte ze kort. Ze zag zich zelf nog niet als iets verstandigs, maar als het haar door deze poes werd gezegd… Een glimlach omringde haar snoet. ‘Kom mee dan,’ Na die woorden kwam Lilium overeind. Het koste haar lang niet meer zo veel moeite als eerst. Ze had haar grip op het leven weer deels terug gekregen en dat luchtte haar op. Ze luisterderde vervolgens stil naar de andere woorden, die er tegen haar gesproken werden. ‘Is goed,’ antwoordde ze simpel en vlug, een beter antwoord leek er niet te bestaan.’Maar denk eraan als ik zeg dat je stil moet wezen, moet je dat ook doen. Dan is er een prooi in de buurt.’ Lilium schonk de poes een blik waarin te lezen was, dat ze elk woord had begrepen en zou onthouden. Rustig begon ze achter Skinny Love aan te lopen. Ze liet de lucht vrij door haar luchtwegen stromen. Ze ademde in en uit. Langzaam en beheerst. Eerst had ze niet precies begrepen wat ze moest doen, maar het antwoord kwam als van zelf. Nadat ze niet langer meer op het geluid rond haar lette en haar zicht, nam langzaam haar reukzintuig het over. De lucht kriebelde aan haar neus, leek haar te strelen met duizenden geuren. Wist daar maar eens een geur uit te pikken. Bij haar geur voegde ze langzaam iets van haar hoorzintuig om de passen van Skinny Love te kunnen volgen. ‘Ik ruik..’ begon ze zacht en twijfelend en boog haar kop iets, terwijl ze gestaag bleef doorlopen. Ze besloot bij de simpele dingen te beginnen. ‘Het gras en de houterige oude geur van dood hout.’ Nog eens hield ze rustig en diep adem. Ze bewoog haar kop af en toe iets of draaide haar kop opzij. ‘De geur van de wind verteld me over verschillende levens. In de takken houden vogels zich schuil. Even keek ze op richting een boom. Er leek niets te zin zijn, maar een bepaalde geur was hier het sterkst. Ze trok haar aandacht ervan weg en ging verder. ‘In de verte lijk ik een andere kat te ruiken, maar hij is daar niet langer meer aanwezig.’ De geur die vanuit de verte leek te komen, werd steeds zwakker. Ze richtte haar ogen op de lucht en hield haar kop iets schuin. ‘De lucht ruikt vochtig, niet het grondvocht… maar van het weer.’ Vroeg of laat zou het weer gaan regenen. Bladval was moeilijk in te schatten. ‘Nu stil zijn,’ deels leek ze te schrikken, toen woorden door haar gedachten heen leken te breken. Met een schok stond ze stil en stil knikte ze als antwoord op Skinny loves woorden. ‘Ik zal opletten.’ Beloofde ze, toen ze leek te checken of het wel tot haar doordrong. Voorzichtig begon ze in de pootstappen te lopen. Ze zette haar poten zacht en doelbewust neer en bewoog uit nieuwsgierigheid af en toe haar oren naar voren. Ze snoof zachtjes in de lucht. Als hier een muis moest zijn, moest ze die toch kunnen ruiken? Langzaam drong een vage en bekende geur haar neus binnen. Muis. Haar pupillen werden iets groter. Met moeite wist ze haar pas nog in te houden, toen Skinny Love op het punt stond de muis te grijpen. Ze kon niet wachten om dit zelf eens te gaan proberen. Ze lette op elke beweging die er werd gemaakt. Geen enkele seconde miste ze en pas toen de muis gevangen was, ademde ze weer rustig uit. Zo was er een muis en zo niet meer. Ze knikte nog deels verwonderd over de jachttechnieken die ze net had gezien. Hier moest ze wel iets mee kunnen. ‘Ik ga de ergste geur van de muis van me afwassen, doe jij ook je eigen vacht?’ Opnieuw wierp Lilium een blik op haar vacht en lachte zacht. ‘Natuurlijk ga ik dat doen.’ Even keek ze naar hoe het leek te moeten en liet haar tong toen over haar vieze vacht schrapen. ‘Daarna kunnen we verder gaan. Je moet natuurlijk wel een beetje fatsoenlijk uit zien voor het geval we andere katten tegen komen,’ Kort stopte Lilium met het schoonmaken van haar vacht en grinnikte bij het zien van de deels plagerige blik, die ze in de ogen van de poes af las. ‘En doe het goed want ik ben nogal precies,’ Even schudde ze haar kopje en likte rustige verder. Toch stopte ze een paar secondes later weer. ‘Komt helemaal voor elkaar.’ Sprak ze zo serieus mogelijk en knipoogde even kort en bijna onopgemerkt, waarna ze weer verder ging. Het koste haar meer moeite dan verwacht, maar ze nam de tijd om het goed te doen en niks over te slaan. Af en toe beet ze zacht in haar vacht om klitten en rommel er uit te krijgen. Het voelde voor haar alsof ze dit al jaren had gedaan. Ze draaide zich in lenige houdingen om bij de moeilijkste plekjes te kunnen komen en gebruikte haar poten om bij de plekken te komen waar haar tong niet bij kon. Uiteindelijk keek ze vragend op. ‘Kan ik er zo mee door?’ vroeg ze zacht en draaide even een rondje om alle kanten goed te kunnen laten zien. Ze wilde dolgraag zien hoe haar nieuwe onderkomen er uit zou gaan zien. Ze wist dat ze dicht bij de tweebenen zou zijn, maar het kon even niet anders. Toch had ze geduld en bekeek zich zelf ook nog even om daarna opnieuw een vragende blik op Skinny Love te werpen.

Na de kritische blik van Skinny Love wachtte ze op een hoopvol antwoord. ‘Iedereen zou zijn kop naar jou toewenden,’ zei ze haar grijnzend. Ze had veel verwacht behalve die woorden. Kort bewoog ze haar kop wat verlegen richting de grond. Ze was niet gewend om zulke dingen te horen te krijgen en zelf dacht ze er vaak anders over. Even wierp ze een dankbare blik op Skinny Love. ‘Maar om even terug te komen op wat je allemaal rook,’ zei ze toen en Lilium ging er rustig voor zitten. Met haar oren gespitst luisterde ze aandacht naar de woorden die haar gezegd werden. Met een wat schaamte volle blik keek ze opnieuw naar de grond. Het was dom geweest om haar gehoorzintuig stiekem te hebben gebruikt. Skinny Love had helemaal gelijk. Als ze ooit een van haar zintuigen zou verliezen moesten de anderen het met gemak over kunnen nemen. Ze knikte en luisterde zwijgend verder. Toen ze uitgepraat leek te zijn kwam Lilium overeind. ‘Ik zal zelf regelmatig wat oefenen... maar daarbij zal ik ook goed uitkijken.' beloofde ze en ze meende het. Skinny Love had er zelfs gelijk in gehad dat ze kwetsbaar was. Iets wat Lilium helemaal niet wilde zijn, maar de tijd zou het haar van zelf wel leren. Tot die tijd kon het gewoon niet anders. ‘Dank je, dat je me zulke dingen laat weten. Ze komen later vast en zeker nog wel eens een keer van pas.’ Lilium meende opnieuw haar woorden, wat bijna altijd het geval was, en had zin om met haar kopje dankbaar even langs Skinny Love te strijken, maar ze hield zich in. ‘Kom we gaan verder. Het duurt niet lang meer,’ Een zachte zucht ontsnapte uit haar bekje, maar de opwinding over haar nieuwe woonplaats wakkerde weer aan. Met vlotte passen begon ze Skinny Love in een redelijk tempo te volgen. Terwijl ze zo liep probeerde ze af en toe zonder gehoor te weten te komen wat ze rook. Ze hield haar ogen op Skinny Love gericht, hield haar oren soms plat om niks te kunnen horen en snoof dan zachtjes. Langzaam begon ze moe te worden en besloot ze zich gewoon weer te richten op het gene waar ze naar toe werd gebracht. Een plaats waar ze hopelijk kon rusten en haar gedachten weer in de juiste volgorde kon leggen. Bij het ruiken van tweebenen liep er een rilling over haar lijf heen. Het leek er ten eerste voor te willen zorgen dat ze zich omdraaide. Kort was ze blijven staan, maar rende toen weer achter Skinny Love aan om niet te ver achter te blijven. Toch werd haar vlotte pas na een tijdje minder. Ze schrok eerder van bepaalde geluiden en kromp af en toe licht in een. De blik in haar ogen toonde af en toe angst. Ze wilde die angst niet hebben, maar kon er op dit moment nog niet vanaf komen. Ergens was ze opgelucht, toen Skinny Love eindelijk stopte. Ze keek op naar de boom waarbij ze gestopt waren. Ze was allang blij dat het nog gewoon een boom was. ‘Welkom in je nieuwe onderkomen.’ Ze wierp een vriendelijke blik op Skinny Love na het horen van die woorden en liep rustig dichter naar de boom toe. Eerst nam ze voorzichtig de nieuwe geuren ervan op. Ze staarde naar de holte en zakte iets door haar voorpoten heen. Poot voor poot kroop ze het hol in. Een tevreden zucht ontsnapte al zachtjes uit haar bekje, toen ze merkte dat de grond droog was. Er stond geen water in zoals bij haar vorige schuilplaats. Dit onderkomen was waterdicht en leek de koude striemende wind ook tegen te kunnen houden. De opening leek precies aan de goede kant te zitten en lag niet helemaal open en bloot in het zicht van anderen. Ze kroop er wat dieper in en draaide zich rond. Met de seconde werd ze de eerst nog vreemde poes dankbaarder. Ze stak haar kop naar buiten en keek Skinny Love met een brede glimlach aan. ‘Sorry voor het vele bedanken… maar nogmaals zo erg bedankt.’ Ze kwam verder tevoorschijn en drukte kort haar kop tegen die van Skinny Love aan. Snel deed ze een stap achteruit voor het geval het niet in goede aarde zou vallen. Ze keek nog eens om naar de boom, die nu haar nieuwe onderkomen was geworden. Even wennen, maar alles beter dan niets. ‘Je bent bijzonder Skinny Love,’ fluisterde ze zacht.