It's time ~ Acario

Alleen. Opnieuw.
Alsof het lot hem gewoon af wou scheiden van de rest, van de ‘familie’ die hij weken geleden nog had. Oké, hij had er zelf voor gekozen, dat moest hij toegeven. Hij kon er gewoon niet tegen. De druk van elke ochtend op staan, trainen, jagen en nog eens trainen. De Bloodclan werd niets voor niets gezien als de Elite Clan. Misschien was het gewoon dat hij zichzelf niet goed genoeg vond en dat hij later geen pijn wou die niets voor niets was geweest. Het zat niet in zijn genen.
Toen Aether er weg was gegaan, besefte hij pas hoe makkelijk hij het had geweest terwijl hij een Rogue was, zoals ze dat noemden. Iemand die niet afhankelijk was van anderen. Misschien kon hij op een dag zichzelf ook zo noemen. Niet Elite, maar een zelfstandige kat. Dat klonk veel beter. Trouwens, hij zou nooit naar zo’n clan gaan. De meeste buitenstaanders werden niet toegelaten en als je geluk had, was het dan ook moeilijk om vertrouwen te winnen.

Voorzichtig en geluidloos zette Aether zijn poten in het zand neer. Een paar meter van hem vandaan zat een muis. Sinds hij weg was geweest, had hij zich verschanst in een struik op niemandsland, zoals ze dat noemden. Geen clangebied en vrij voor anderen om te gaan en te staan. De takken van de struiken prikten, maar midden in de struik had hij een klein hol weten te maken. Een veilige plek om zich te verschansen.
Nog een paar stappen en hij kon bij de muis. Net toen de muis zich omdraaide, had hij zijn nek al doorgebeten. Het beest spartelde nog even en het bloed gutste tussen zijn tanden door, maar hij drukte het lichaam van de muis tegen de grond aan met zijn poten. In de tijd bij de Bloodclan had hij heus wel wat geleerd.
Net toen hij de muis zat op te peuzelen voor zijn struik, hoorde hij er opeens geluid uit komen. Wat zat er nou weer in zijn struik? Nog een muis?

Zacht kauwde hij op een vogel die hij had weten te vangen. Met zijn bek vol veren en bloed keek hij even op. Zijn ogen waren zonder emotie. Er zat hem de laatste tijd iets dwars. Hij nieste waarbij de veren van zijn neus af vlogen. Zin in eten had hij niet meer en hij draaide zijn gevangen prooi de rug toe. Met zijn tong likte hij zijn bek schoon en voor een deel zijn poten. De stekende pijn in zijn achterpoot was nu bijna verdwenen, maar daar ging het hem niet om. Hij was niet gelukkig. Hij was alles behalve gelukkig. De bloodclan leek het allemaal niks te schelen. Had je iets dan was je zwak. Was je zwak, dan hoorde je er als normaal iemand er gewoon niet meer bij. Dat was hoe het ging. Dat dacht hij in ieder geval en was daar honderd procent zeker van. Hij zou ze nog wel krijgen, net als alle clankatten. Een moordenaar was hij niet echt, maar het zat er aan te komen. Iets vulde hem vanbinnen liet hem om de kleinste dingen woedend worden. Uit de bloodclan stappen zou geen oplossing zijn. Hij zou er dan alleen mee rond lopen, want niemand wilde hem hebben… hij had niemand nodig. Een snauw ontsnapte uit zijn bek. Hij kon het prima alleen. Maar dat zou hoe dan ook fout gaan. Zijn goudgele ogen staarden naar zijn poten. Zwak. Ja.. dat was hij eigenlijk wel. Een lach ontsnapte uit zijn bek. Zwak, maar niet zo dom als de rest. Hij was tenminste nog een kat die zich wat in kon houden. Schuin keek hij opzij, toen de geur van een muis zijn reukzintuig prikkelde. Meteen zette hij al zijn gedachten opzij en richtte zich op het kloppende hard. Hij kon het warme bloed al bijna proeven. Hij zakte door zijn poten en begon langzaam tussen de takken van een dicht begroeid bosje te sluipen. Het koste hem heel wat moeite om dit stil te doen. Hij had het geluk lenig te zijn, maar bleef met een schok stil staan, toen een andere geur zijn neus binnen drong. Een geur die hij in het kamp wel eens geroken had, maar nu toch net iets anders. De geur was aan het vervagen en een andere geur nam die plaats in. Rogue… bloodclan. Iemand die uit de bloodclan was gestapt. Hij rook het bloed van de muis, die hij eerst had willen vangen en zuchtte. Natuurlijk. Hij klom verder, maar op dat moment liet zijn pook een van de takken zacht ritselen. Hij drukte wat bladeren opzij en staarde naar de kat die daar stond. Een tijdje bleef hij zwijgend naar de vreemdeling staren en kwam toen langzaam en met een rustige houding uit de struiken tevoorschijn. Hij was op zijn hoede, maar meer niet. ‘Boe.’ Zei hij droog en met een licht spottende grijns. ‘Heeft het gesmaakt.’ Hij richtte kort zijn blik op de licht bebloede snoet van de vreemde kater, al was hij natuurlijk niet helemaal onbekend in zijn ogen.

Zijn bruine ogen bleven even op de struik hangen, maar aangezien het geritsel was gestopt besloot Aether zich maar te gaan wassen. Door al dat gekruip door de struiken gingen er snel takjes in zijn vacht zitten, al was die kort. Dat zou niet lang duren, wist hij. Al snel kwam zijn eerste bladval er aan en dan werd zijn vacht dikker. Misschien zelfs iets langer, dat zou wel leuk zijn. Met zijn tanden probeerde hij zachtjes te takken uit zijn vacht te trekken of er uit te schudden. Net toen hij met zijn vieze poten wou beginnen, klonk er weer een zacht geritsel.
‘Boe.’ Aether vloog overeind en kromde zijn rug, zijn lichaam richting het geluid toe toe. Oh, het was maar een kat. Wat twijfelachtig bleef hij staan, geen idee hebbend of hij op zijn hoede moest zijn of kon kalmeren. ‘Heeft het gesmaakt.’ Hij knikte zachtjes en besefte dat hij de zwarte kater eerder had gezien. In de Bloodclan, om precies te zijn.
“Ja..” zei hij en Aether vermande zich wat. De muis was inderdaad lekker. Hij likte zijn poot af en veegde die over zijn snoet om zich schoon te maken. Al snel liet hij zijn poot zakken en ging hij zitten, nog steeds wat gespannen. De kater zou hem geen kwaad toen, nietwaar? Al beviel de grijns op het gezicht van de kater hem niet echt. Ach, het zou wel niets zijn. “Ik.. ben Aether. Ik denk niet dat wij elkaar eerder hebben ontmoet?” Ontmoet, nee. Gezien? Misschien.