We're part of a story, part of a tale. We're all on this journey, no one is to stay. Where ever it's going. What is the way?
Welcome
Warrior Cats is een rollenspel gebaseerd op de serie 'Warriors' van Erin Hunter. Je verkent hier al schrijvend de geliefde wereld van de Clankatten, rogues en kittypets. Dit doe je door je eigen karakter aan te maken, waarbij je bijna alles zelf mag bepalen over uiterlijk en karakter. Wild of tam, goed of slecht, sociaal of eenling? Help jij oorlogen te voorkomen? Of ben je een van de katten die hongerig opzoek is naar een groter territorium en meer macht? Het kan allemaal op Warrior Cats.
KIND OF WEATHER
NEWLEAF
Season
Newleaf, 10°C - 20°C
Langzaam maar zeker komen de eerste bloemen weer op. De zon breekt weer door wat zorgt voor een aantal warme dagen. Newleaf zet alles in volle bloei.
De zwarte poes schudde haar kop. "Sorry, Brightpaw... Maar ik maak nog een rondje territorium." Ze snoof de lucht op. Een ruwe bries streek door haar vacht waarna ze zich uitrekte en Brightpaw gedag wenkte. "Veel geluk." Miauwde ze, hopelijk zou de poes zich nu veel minder ongelukkig voelen. Het gesprek had voor haar wel geholpen. Brightpaw betekende ineens veel meer voor haar dan eerder. Licht spinnend gaf ze de jonge poes een lik over haar schouder ten afscheid. "Ik zie je morgen weer."
Het was nog niet zo lang geleden sinds ze Brightpaw gedag had gezegd. Het was inmiddels wel al donkerder geworden. De maan was opgekomen en had zijn prachtige stralen over het woud geworpen. Het gesprek had haar echt gerustgesteld, ze had haar gevoelens eruit gelaten. Hopelijk dacht Brightpaw er ook zo over.
Een frisse nacht geur drong om de bomen en struiken heen. De maan was al bijna op zijn hoogst gekomen. Darkvoice had nog geen zin om terug te keren naar het kamp, dat zou ze iets na maanhoog doen.
+Darkfire
Darkfire
Member
Moonmoon 1105 Actief ''It's so common to become the hero of the story, so I became the villain''
CAT'S PROFILE Age: 95 moons of my dark and cold life. Gender: Tomcat ♂ Rank:
Onderwerp: Re: You are...? ma 5 nov 2012 - 17:51
-Skip in time- Darkfire liep met grote bruukse stappen door het woud. Het kon hem niet schelen wanneer hij takken, beesten, organismen vertrapte. Het kon hem niets schelen of iets leefde om niet. Hij roggelde spuug op en kwakte het de bosjes in. Hij was verbannen, weg gestuurd. Thunderclan was hem niet eens waardig. Bluestar had hem weg gestuurd, nu zat hij in Shadowclan. Een clan waar hij altijd al hoorde. Hij dacht aan hoe de katten naar hem hadden gekeken, alsof hij kraaienvoer was! Woede vlamde op in zijn vurige ogen. Hij slaakte een helse kreet uit, frustratie raasde door zijn kop. Hij hief zijn klauw, en sloeg tegen een boom, hij ontdeed het van het schors. Zijn staart zwiepte woest. Hij zou wraak nemen, hij wist niet hoe maar het moest. Hij voelde zijn vacht tintelen, het moest. Opeens stak hij zijn kop, en versmalde zijn ogen. I dat moment was hem een prachtig, magnifiek idee binnen geschoten. Hij wist hoe hij wraak kon nemen.. Om ze allemaal één voor één af te slachten. Ze zouden boeten voor hun daden. Ze zouden zijn kracht en vuur voelen, terwijl hij er zelf niet eens was. Hij lachte duivels in zichzelf, een vlammetje van kwaadaardigheid vlamde op in zijn borst. Zijn pupillen flitste door het territorium, richting Thunderclan. Hij zou ze laten voelen. Donker heerste nu over het woud, enkel de maan scheen zacht over het bos. De stemming was grillig, vooral bij Darkfire in de buurt. De mist die snachts in het Shadowclan territorium optrok, trok hem wel. Hij liet zich leiden, uiteindelijk vond hij het donderpad. Hij trok zijn neus nors op voor de misselijkmakende geur. Een monster reed voorbij, een witte. Hij keek er met zijn vurige ogen naar. Wat waren ze toch lelijk. Toen het ding voorbij was, en er geen meer leek te komen, keek hij van de ene kant het Donderpad naar het andere. Zo snel als hij kon recette hij het pad over, hij voelde de harde stenen onder zijn poten. Wat konden tweebenen hier nou goed aan vinden. Hij snapte tweebenen sowiezo niet, poesiepoezen walgde hij van. Bij de gedachte aan Fireheart moest hij bijna braken. Uiteindelijk stond hij weer op Thunderclan territorium. De eens zo vertrouwde geur, was nu als een stank in zijn reuk orgaan. Hij verschool zich in de bosjes, zijn ogen flitste half gesloten heen en weer . Niemand zou hem hier kunnen zien of ruiken. De wind was in zijn voordeel. Uiteindelijk ving hij beweging op een eindje verderop, zijn eerste slachtoffer. Hij herkende haar geur, Darkvoice. Een trauwe poes, lief maar onberekend. Hij stapte uit de struiken naar haar toe, zijn borst vooruit, zodat hij zich groot op stelde. Zijn kop zakte sluw. Zijn vurige ogen keken haar hels aan. Al haar nachtmerries en angsten waren weerspiegeld in die ogen. Hij lie een zacht gegrauw horen. ''Darkvoice... wat doe jij nou hier,.. zo alleen..'' Hij keek haar aan met smalende ogen. Zijn woorden kwamen als gif uit zijn mond. Hij had nu al plezier, in de reactie die Darkvoice zou geven.
Een geur vol afschuw drong haar neus binnen. ''Darkvoice... wat doe jij nou hier,.. zo alleen..'' Een donkere kater was in haar zicht komen staan. Darkvoice keek hem woest aan, hij was de kater die verbannen was vanwege een hele hoop dingen, hij was degene die Brightpaw zo had toegetakeld. "Wat doe je hier, Darkfire." Haar duistere stem galmde over de open plaats. Een lichte nevel krioelden om de bomen. De nachtzwarte poes wist precies wat dat walgelijke monster hier kwam doen, wraak nemen. Ze wist niet hoe of wat, maar zij zou hem tegen houden. Haar ambergele ogen, het enige wat nu te zien was van haar, werden duistere streepjes. Sinds het gesprek met Brightpaw had ze ingezien dat ze zichzelf weer kon zijn, dat zou ze dus ook doen. Haar minachting voor Apprentices was deels verdwenen, Brightpaw was de enige Apprentice die ze echt mocht. Voor de rest had ze nog steeds een gruwelijke hekel aan kittens en andere Apprentices.
Darkfire
Member
Moonmoon 1105 Actief ''It's so common to become the hero of the story, so I became the villain''
CAT'S PROFILE Age: 95 moons of my dark and cold life. Gender: Tomcat ♂ Rank:
Onderwerp: Re: You are...? ma 5 nov 2012 - 19:51
Darkfire keek met zijn vlamende ogen recht in die van Darkvoice. Ze leek al boos te zijn bij het zien van hem. Darkfire had een honend lachje op zijn gezicht. "Wat doe je hier, Darkfire." Haar duistere stem galmde over de open plaats. Darkfire keek haar strak aan, groef met zijn nagels in de aarde. Hij lachte een beetje binnensmonds, maar het was een vreemd gelui.. angstaanjagend. Een diep gegrauw borrelde op in zijn buik, zijn kwaadaardige kijkers staken in die van Darkvoice. ''What, do you think silly mousebrain...'' Hij legde zijn kop schuin in zijn nek, en draaide met zijn ogen. Domme domme domme vraag... Hij schraapte met zijn klauwen over de aarde. Langzaam kwam hij een beetje op haar af. Zijn ogen schoten gif Wraak natuurlijk... Ik laat deze pisclan niet zomaar zonder schrammen van hun daden af komen. Ze zullen hun ergste angsten voelen.'' Zijn woorden waren grillig, eng. Hij gromde naar haar, naar achter drukkend, doordat hij naar haar toe kwam, langzaam. Hij sloeg met zijn grote staart, hield van de angst die hij diep van binnen bij haar rook. Elke kat kende angst, en Darkfire vrat het als ontbijt. ''Ik zal jullie allemaal één voor één afslachten... Ik zal jullie laten leiden'' Hij grauwde naar haar. Hij hoopte dat zij zou reageren, anders zou Darkfire straks op haar af duiken, om er een eind aan te maken. ~
De poes moest toegeven, ze werd wel een beetje bang van zijn toespraken, maar ze liet niks merken. Toen hij naar voren begon te lopen sloop zij langzaam naar achteren. "Darkfire, dit is persoonlijk geworden." Siste ze. Ze keek hem woedend aan. "Wat jij Brightpaw aan hebt gedaan, dat is verschrikkelijk," Ze keek hem aan. "Ik heb nog niet zo lang geleden met haar gesproken, we zijn goede vrienden geworden." Ze sloeg haar nagels uit en keek even achterom. Ze versmalde haar ambergele ogen en week af waarna ze de open plek op rende. Eer ze Darkfire had verwond ging ze weg, en ze zou zeker slagen. Ze sprong snel naar voren en haalde met haar scherpe nagels uit naar het gezicht van Darkfire. Ze was al weer naar achteren gesprongen eer dat ze kon zien wat ze had aangericht. Ze ontblootte haar tanden zodat er twee delen van haar te zien waren, spierwitte tanden en felgele ogen. De nacht was die dag erg donker, aangezien de wolken alles hadden verborgen. Het was de poes opgevallen toen ze niet zo lang geleden omhoog had gekeken.
Darkfire
Member
Moonmoon 1105 Actief ''It's so common to become the hero of the story, so I became the villain''
CAT'S PROFILE Age: 95 moons of my dark and cold life. Gender: Tomcat ♂ Rank:
Onderwerp: Re: You are...? wo 7 nov 2012 - 17:23
-Warn- kan iet wat grof zijn-
Darkfire eek haar dreigend aan. "Darkfire, dit is persoonlijk geworden." Siste ze. Darkfire liet een bespottend gelach horen. ''Werkelijk?.. ach schat wat jammer voor je dan'' Zijn stem klonk sinister, hij wilde niets anders dan haar angst laten voelen. Haar laten creperen. Hij lachte nogmaals, met spot in zijn stem. ''Waar was je dan, toen ik het kamp binnen viel? Je wil toch zo graag je 'trotse' clan beschermen? Ik heb je nergens gezien. Je hebt je clan toen laten stikken, toe gekeken hoe je vrienden werden vermoord terwijl je had wat kunnen doen. Waar was je dan he? Waar was je dan!'' Zijn woorden sprak hij stakend. Hij wilde binnen en buiten van haar breken. "Wat jij Brightpaw aan hebt gedaan, dat is verschrikkelijk," Ze keek hem aan. Zijn wenkbrouwen trokken zich verwondert maar arrogant op. Duister gegrinnik, een slag van zijn staart. Je kon de verachting voor de poes in zijn vurige ogen lezen. ''Brightpaw is niet meer dan een mismaakt schepsel. Zo'n zwake kat heb ik in mijn duistere leven nog nooi gezien. Als je zo'n hoop vossentront bent, verdien je het om zo behandelt te worden.'' "Ik heb nog niet zo lang geleden met haar gesproken, we zijn goede vrienden geworden." Darkfire schoot nu echt in de lach. Zijn staart zwiepte triomfantelijk. Hij stond haar werkelijk uit te lachen, alleen het lachen van Darkfire was niet erg vrolijk. Het had iets angstaanjagends. ''Vrienden?! Met 'Dat? bespaar mij en jezelf de moeite om daar ook maar over na te denken. Darkfire keek haar uitdagend aan. Opeens kwam de poes in beweging. Ze rende de open plek over, voor een aanval. Opeens kwam ze op hem af, Darkfire had dat even niet verwacht. Hij voelde klauwen over zijn wang gaan, hij schreeuwde woest. Darkfire's ogen branden al vuur. Hier zou die bitch voor boeten! ''Denk je nou echt dat je tegen mij op kunt, popje?'' Zijn klanken waren misselijkmakend en hooghartig. Hij zwiepte zijn staart, energie gierde door zijn lichaam. Hij zette af tegen de grond, en suisde op haar af. Darkfire smakte haar tegen de grond, zijn klauwen ver uitgestoken. Hij boorde zijn nagels in haar flanken, nek en schouders. Terwijl hij haar klem hield, keek even omhoog naar de schim van de maan, en toen weer naar Darkvoice. Hij knipperde zijn ogen, zijn ogen.. Daar zat een groot litteken op. Opeens kreeg hij in ingenieus idee. Een valse kwaadaardige glimlach verscheen op zijn gezicht. Hij keek naar Darkvoice, die vast in de gaten had dat hij een idee had gekregen. ''Ik zal jullie laten leiden... Zoals ik ook heb gedaan.'' Hij hief zijn rechter klauw, en bracht die bij haar linker oog. Hij streek het rijtje nagels uit, en keek er naar. Ze kon onmagenlijk weg. Zijn ogen keken naar zijn klauw alsof hij iets uitzocht. Uiteindelijk had hij de twee meest linker nagels uitgekozen. Zijn staart zwiepte, hij had een ijzkoude ziel en geen hart. Hij was medeogenloos genoeg om dit te doen, dus hij deed het. Met een wrede lach bracht hij zijn nagels een paar centimeter boven haar oog. '' Dit doet maar even pijn...'' Zijn stem was eng, en hij leek ervan te genieten, iemand laten leiden. Hij stak zijn nagels in de huid, en trok het langzaam omlaag. Bloed welde op uit de komende wond. Langzaam bewerkte hij haar oog, tot er een grote wond op zat. Hij keek haar duivels aan. He is just a bad ass.
Darkfire sprak vele woorden uit, Darkvoice probeerde het te negeren. Haar aanval had gewerkt, maar het had de kater alleen nog maar woedender gemaakt. Angst welde op in de zwarte poes toen Darkfire op haar af rende. Ze werd met een vol gewicht tegen de grond aan gesmakt en vervolgens in een greep gehouden. Darkfire zat op haar, maar hij was te zwaar voor haar. Ze kreunde en keek hem woest aan. Haar ambergele ogen stonden moedig, ze zou strijden, strijden voor haar geliefden. Mockingjay zal en moest weten dat zij van hem hield, hoe dan ook. "Dit doet maar even pijn..." De ijskoude stem van de kater galmde door haar heen. Darkfire legde zijn nagels boven haar oog en trok die naar beneden. Darkvoice kreunde. De wond prikte, en ineens besefte ze wat dat wicht gedaan had. Hij had dezelfde wond bij haar gemaakt als bij hem, het drong pas tot haar door toen ze naar het litteken keek. "Ga van me af, dikzak!" Schreeuwde Darkvoice woest. Haar stem klonk hels en hard. Ze ramde met haar poten richting het gezicht van Darkfire.
Darkfire
Member
Moonmoon 1105 Actief ''It's so common to become the hero of the story, so I became the villain''
CAT'S PROFILE Age: 95 moons of my dark and cold life. Gender: Tomcat ♂ Rank:
Onderwerp: Re: You are...? do 8 nov 2012 - 17:55
Darkfire keek boosaardig naar Darkvoice. Hij had haar klem, zijn klauw ging door haar vacht heen. Darkfire keek met een valse lach naar de wond die hij had gemaakt. Hij sloeg triomfantelijk met zijn staart. Toen suisde hij met zijn kop op haar af, hij klapte zijn bek vol tanden voor haar ogen dicht. "Ga van me af, dikzak!" Schreeuwde Darkvoice woest. Darkfire keek haar enkel arrogant en spottend aan. ''En dat zeg jij... Mousebrain. Je bent zo lelijk als de nacht, dat iemand ooit wat in jou zou kunnen zien.. dat zou me verbazen'' Hij lachte pesterig. Ze sloeg nogmaals naar zijn gezicht, snel week hij achteruit. Hij lachte enkel spottend naar haar. Jij pittige tante, zullen we er maar een einde aan maken skat? Dan zijn we maar klaar. '' Zijn ogen vlamde van genot. Heerlijk om iemand zo weerloos te zien, zo zwak. Hij trok nogmaals zijn klauw omhoog, maar opeens werd zijn aandacht getrokken. Licht flitste door de lucht, bliksem. Er was een storm komen aanwaaien die hij al eerder had verwacht doordat hij het had geroken. De lucht was bedekt van wolken, waar nu regen uit viel. Darkfire genoot nog meer, probeerde Starclan hem tegen te houden? Hij lachte, en in zijn gedachte piste hij Starclan in het gezicht. Een tevrede kwaadaardige lach sierde zijn bek. Hij had nog zijn klauw in de lucht, maar dacht even aan een zin. De zin die hij bij elke moord zei, hij tork zijn klauw naar zijn borst. ''Ohja, bijna vergeten sweetie. Doe Starclan de groeten he?'' Hij lachte spottend. Daarna, ging zijn klauw weer zijn weg. Hij suisde op Darkvoice af. De klauw raakte zijn doel, de keel van Darkvoice. Hij stak zijn nagels medogenloos in het vel. Bloed welde op, de vacht werd rood, er scheurde. Zijn nagels gleden als een mes door haar keel heen, af en toe voel hij een ader knappen. Uiteindelijk lag Darkvoice dood onder hem, onder het bloed. Hij stote een spottend lachje uit. Starclan, hem tegenhouden? Nooit. Hij likte het bloed van zijn klauw op, het smaakte wel. Hij stapte van haar af en sloeg met zijn staart. Nog een slachtioffer dat hij had gemaakt. Hij zou ze eens moeten gaan tellen.. Maar daar dacht hij verder niet over na. Hij besloot maar te gaan voordat iemand hem nog zou kunnen achtervolgen. Triomfantelijk en harteloos stapte hij de struiken in, terwijl het water van de regen tegen zijn vacht tikte.
''En dat zeg jij... Mousebrain. Je bent zo lelijk als de nacht, dat iemand ooit wat in jou zou kunnen zien.. dat zou me verbazen'' Haar blik verduisterde toen hij dat zei. Ze hield zich stil, haar blik woedend en duister. ''Ohja, bijna vergeten sweetie. Doe Starclan de groeten he?'' Voordat Darkfire zijn klauw naar haar toe bewoog miauwde ze nog een paar laatste woorden. "Het maakt me niet uit wat jij doet of wie je breekt, maar je zult nog lang niet van me af zijn... Ik zal je eens die woorden laten inslikken als de bittere smaak van zout water." Miauwde ze duister. Dit was dan wel het eind, het scheelde haar niks. "Je moet weten dat je me een plezier doet, mijn beste vriendin is daarboven." Een triomfantelijke glimlach verscheen op haar gezicht. Silverleaf, ik kom eraan, dacht ze. Ze voelde pijn door haar keel heen gaan terwijl ze langzaam haar lucht verloor. Met een glimlach van blijdschap en gelukzaligheid sloot ze haar ogen en voelde ze haar zichzelf wegkwijnen.
Een glimlach versierde haar gezicht. "Bedankt, Darkfire..." Murmelde ze zacht. Ookal ging ze nog wraak nemen om de woorden die hij had gezegd, hij was blij dat hij er een eind aan had gemaakt. Darkvoice wist waar ze was, ze was in het prachtige StarClan... "Silverleaf! Als je me hoort, ik kom je opzoeken!" Riep ze over de lange uitgestrekte velden.
De jonge apprentice liep vrolijk door het bos. Vrolijk als in, écht vrolijk. Ze had al haar taken af, wat haar een fijn gevoel gaf. Geen zorgen meer. Dat deed haar humeur natuurlijk ten goede. Haar witte pootje zakten weg tussen de bladeren, maar het maakte haar niks uit. De bladeren hadden trouwens prachtige kleuren, net als de vogels die er nu nog waren. Ze moest er maar van genieten zo lang ze kon. Dat was eigenlijk ook de enige reden dat ze nu het kamp uit was, om te genieten van de mooie dingen die leaffall met zich mee bracht. Het zou snel genoeg leafbare worden, waarin iedereen ziek werd, maar daar dacht ze nu maar even niet aan. Nu dacht ze aan de prachtige sneeuw die zou vallen, het ijs waar je toch best leuk op kon spelen. Of nouja, dat had ze gehoord. Dit zou haar eerste leafbare ooit worden. Het werd vast fantastisch. Net zo fantastisch als dit moment, dit rustige moment op haar eentje met alle frisse herfstgeuren, de vage geur van prooi en de scherpe geur van bloed. Wacht eens even. Bloed? Rook ze nou bloed? Sunpaws ogen gingen wijd open van schrik. Moest ze gaan kijken? Waarschijnlijk was het maar een doorntje in iemands poot, ze had een aardig goede neus. Toch maar even checken, voor de zekerheid. Op een ietwat gehaast tempo volgde ze haar neus. Ver lopen was het niet, wat haar bang maakte. Hoe dichterbij ze kwam, hoe sterker de geur werd, die ontzettend vers bleek te zijn. Dit kon niet goed zijn. Ze stak haar lichtoranje gekleurde hoofdje om een boom. Haar mond viel wijd open van verbazing. Er lag een zwarte kat in een plas bloed. Overal om haar heen was nu de geur van bloed en ThunderClan. Er. Was. Een. ThunderClan. Kat. Vermoord. Of gevallen op een puntige rots... Nee. Sunpaw wist bijna zeker dat de kat vermoord was, daar hoefde ze niet voor te gaan kijken. Wat moest ze doen? Het lichaam meenemen naar het kamp? Maar straks dachten ze nog dat zij de moordenaar was! Haar hele lichaam trilde. Ze moest nadenken, maar paniek sloeg toe. Wat moest ze doen? Waarschijnlijk was het het beste om gewoon terug te gaan naar het kamp. Ze besloot dat te doen, maar haar benen bleven staan. Kom op Sunpaw, ga! dacht ze bij zichzelf. Uiteindelijk lukte het haar benen in beweging te brengen. Eerst langzaam, maar steeds sneller en sneller. Angst overwon haar bijna, maar ze rende door. Bomen schoten blindelings aan haar geur voorbij. Ze schoot de ingang van het kamp in. Haar angstgeur moest duidelijk geweest zijn, want veel katten keken haar aan. Hijgend en bang kwam ze tot stilstand. "Er.. Is... Iemand.. Vermoord!"
♥:
Voice:
Theme:
Brightspots
StarClan
Nathalie 3034 Actief I'm a Queen from Starclan
"You're only dead when anyone who lived with you is gone too" -Brightspots 05-07-2016
'Tot morgen, Darkvoice,' snorde ze waarna ze zich om draaide en nog een laatste keer haar aan keek over haar schouder. Met een zwaai van haar staart gaf ze aan dat ze nu terug ging en ze sprong weg. Ze ademde de lucht in een glimlachte. Darkvoice is een goede vriendin geworden, ging er door haar kop heen. Een warm gevoel streek door haar lichaam heen, waarna ze terug ging naar het kamp. Na een stuk gerend te hebben drong de geur van het kamp haar neus al binnen. Brightpaw vertraagde haar tempo en liep rustig het kamp binnen. De prooien die ze had gevangen had ze tijdens haar terug weg mee genomen en ze kreeg er enkele complimentjes van. Vandaag was eens een leuke dag geweest. Ze legde de prooien op de prooi stapel en nam voor zich zelf een muis mee die een ander had gevangen. Rustig ging ze aan de kant zitten en begon ze haar avond maar voor het slapen gaan op te eten. De muis smaakte lekker, en haar gedachte zat de hele tijd bij Darkvoice. Ze was echt een goede vriendin, en ze had haar hart goed bij d'r kunnen luchten. En dat voelde goed. Ze voelde zich nu een stuk meer... opgeruimd? Als of ze bepaalde moeilijke dingen daar door een plekje had kunnen geven waardoor ze zich een stuk minder zwaar voelde. Haar problemen voelde nu gewoon een stuk makkelijker, een stuk makkelijker om te tillen. Brightpaw glimlachte en nam nog een hap van haar prooi. De zon begon al een beetje onder te gaan, en ze vroeg zich af wanneer Darkvoice terug zou komen. Ze wou graag nog graag even volgens de warrior traditie elkaars vacht wassen, en nog even met haar kletsen. Toen drong de scherpe geur van angst haar neusgaten binnen. Ze hees haar ongewone gevlekte kop op en zag toen Sunpaw hijgend in de opening van het kamp staan. Brightpaw werd overspoeld door angsten, die erger werden toen ze de jonge apprentice's haar woorden hoorden. "Er.. Is... Iemand.. Vermoord!" Riep de jonge apprentice uit. Brightpaw stond op en al haar haren schoten geschrokken overeind. Nee dacht ze. Laat het alsjeblieft niet Darkvoice zijn, schoot er toen haar gedachte binnen. Ze stond direct op en vloog langs Sunpaw heen, niet wetend of de jonge apprentice haar volgde. Ze rende, en rende. Het leek wel als of ze vloog, zo snel rende ze. Ze voelde haar poten niet eens meer de grond raken, en alle bomen schoten voor bij als of ze niet eens bestonden. Lenig ontweek ze alles waar ze tegen aan kon botsen of overheen kon struikelen. Na een lange eind gerend te hebben drong de ijzeren lucht van bloed haar neus gaten binnen. Tussen het gewas van struiken waar ook rotsen waren lag een bloedende zwarte lichaam met doffe amber gekleurde ogen. Haar hard leek voor een moment gestopt te zijn met bonken. De tijd leek voor haar stil te staan. Toen ondanks de regen leek ze Darkfire's geur nog te kunnen reuken. Nee... Dacht ze hopeloos. "DARKVOICE!!" Schreeuwde ze vol verdriet. "Darkvoice..." Ze liep naar het levenloze lichaam toe. "Mousebrain, je zou terug komen haar het kamp, je had nog gezegd; "tot morgen!" En... En... En nu lig je hier... Je ademt niet eens meer..." Mompelde ze vol verdriet waarna ze haar kopje tegen de kop van Darkvoice aan drukte. Darkfire... Misschien niet nu... Maar als ik sterk genoeg ben, zal je boeten voor alles wat je gedaan hebt grauwde een een woedende stem in haar kop. Iets dat niet snel voor kwam bij Brightpaw. "Darkvoice..." Snikte ze vol verdriet.
The time of being broken has come to its end, The time of being stronger has come to start
Rustig lag hij in zijn nest. Hij had net een muis op, en wachtte nu geduldig op Darkvoice. De zon begon al onder te gaan. Het gaf hem niet. In het zonlicht wat nog over was glansde zijn vacht. Hij keek op toen een apprentice kwam aangestormd. Zeker een apprentice die voor de eerste keer een muis had gevangen. Toch liep hij naar de poes toe. Toen hij dichterbij kwam rook hij angstgeur. Hij ging naast de apprentice staan. Troostend miauwde hij; "Rustig maar" Maar toen de apprentice vertelde wat er was gebeurt raakte hij in paniek. Hij was de enige warrior die Sunpaw had opgemerkt, dus moest hij het oplossen. Ookal zag hij er tegen op. Iemand moest het doen. Gelukkig zag hij dat ook brightpaw het kamp uit rende. Nog even keek hij naar Sunpaw. "Ga maar naar de apprentice den, en probeer tot rust te komen, het komt wel goed" Na dat hij het gezecht had rende hij het kamp uit. Achter het nog verse spoor van Brightpaw aan. Hij wist bijna zeker dat Brightpaw naar de vermoorde kat zou rennen. Algauw rook hij de geur van bloed, en Thunderclan Maar was nog iets, de geur van de moordenaar.Hij had hem wel eens eerder geroken, het was de geur van Darkfire. Hij herinderde zich wat Darkvoice had vertelt. Onmiddellijk begon hij nog harder te rennen. Toen hij uit de bosjes kwam stopte hij onmiddelijk. Wat hij zag was te erg voor woorden. Een zwarte poes lag omringd door bloed op de grond. Ze haalde geen adem meer en was zo goed als dood. "Darkvoice!" Voor de laatste maak ging hij tegen haar aanliggen. Dat zijn vacht hier bij vies werd kon hem niks schelen. Hij wist dat hij Brightpaw moest troosten. Maar hij kon het gewoon niet. Een traan gleed over zijn gezicht heen. Hij wendde zich af zo dat Brightpaw het niet zou zien, maar bedacht zich. Hij zich hier niet voor schamen. Hij had van Darkvoice gehouden, en dat zal hij ook altijd blijven doen. Toch was hij ontzet. Het laatste wat hij van Darkvoice had gehoord was een boze 'ik ga'. Verdrietig keek Firelion op nieuw naar de poes. Waarvan hij ooit had gehouden. Maar de vriendschapsband die hij met de poes voelde zal altijd blijven. Dat was een ding dat zeker was. Ookal was de poes dood, ze zou nooit meer uit zijn hoofd gaan.
"The fire of the lions is shining bright upon me"
Brightspots
StarClan
Nathalie 3034 Actief I'm a Queen from Starclan
"You're only dead when anyone who lived with you is gone too" -Brightspots 05-07-2016
Vernietigd keek ze neer op het bewegingloze lichaam. Haar tranen stopte niet met stromen, en haar lichaam stopte niet met trillen. Verdriet om het verlies van haar vriendin stak als een dolk door haar hart, het besef dat Darkfire de dader was maakte haar woedend. En daar stond ze dan, machteloos neer te kijken om het dode lichaam van Darkvoice. Dood. Dood. Dood. En dat allemaal om dat Darkfire zo'n laffe muizenkeutel is die niet van anderen af kan blijven, en het alleen maar leuk vind om verdriet te stichten. Hoe kon iemand zo harteloos zijn? Brightpaw kon zich zelf bijna niet meer houden op haar poten. Ze voelde zich meer een kat die leunde op een paar dunne stokjes. "W...waarom?" Mompelde ze. "Waarom jij?" Vervolgde ze vol verdriet. "Darkvoice!" Hoorde ze toen. Ze draaide zwakjes haar kop om en zag de rode kater die de naam Firelion droeg naar Darkvoice toe rennen. Brightpaw dacht terug aan het gesprek die zij en Darkvoice hadden gevoerd. Was hij niet de kater waar ze het over had gehad? Brightpaw duwde de gedachte weg. Ze keek naar Firelion die kapot leek te zijn van het verlies van Darkvoice. "Z...ze had... t...tot morgen... gezegd..." Snikte ze vernietigd. Ze duwde haar neusje tegen de schouder van Darkvoice aan. "Z...ze moet naar het kamp... Anderen moeten ook afscheid van haar nemen..." Mompelde ze zacht. Ze keek naar Firelion afwachtend naar wat hij ging doen. Darkvoice moest naar het kamp om een eervolle afscheid te krijgen. Ze was dood, en een dode warrior verdiende het gebruikelijke afscheid zoals elke warrior die kreeg. Darkvoice dus ook. Zij was niet veel anders dan alle anderen. Ze deed een stap opzij zo dat Firelion de ruime zou krijgen om Darkvoice op te tillen als hij dat ging doen. Vast wel.
--Flut--
The time of being broken has come to its end, The time of being stronger has come to start
Onderwerp: You are...? 
ma 5 nov 2012 - 16:48
