The smell of pure shit! {Open}

Haar zandkleurige vacht stond in pieken overeind. Bevend schuifelde Rose voort. Vuil kleefde aan haar vacht, ze hoopte eigenlijk dat Graystripe nu aan kwam en haar uit de doorns hielp. Ze lachte, dat zou toevallig zijn. Bevend schuifelde ze verder, er waren nog geen seconden voorbij gegaan of die lach was veranderd in een pijnlijke grimas. Haar pupillen waren heel klein, het felle licht had haar zowat verblind. Af en toe knipperde ze heftig om te voorkomen dat katten dachten dat ze huilde, maar het waren de traanogen die haar teisterde. Opnieuw begon het knipperen weer. Rose zakte in elkaar, dit ging niet helpen. Ze had zelf gewoon hulp nodig, maar naar wie kon ze toegaan? Rose sloot haar ogen, ze dacht even heel diep na. Graystripe, die was vast iets aan het doen zijn. The Medicine Cat, die had het vast te druk voor haar gevalletje. The Medicine Cat Apprentice, die kon haar gevalletje vast niet oplossen. Rose begon zich te irriteren, er was dus niemand die haar kon helpen. Niemand in de buurt, dus zou ze maar verder moeten strompelen.

Ze was nog geen meter verder of zakte alweer in elkaar, ze stond wel op en strompelde weer verder. Telkens begaven haar poten het, uit vermoeiing en pijn. Rose zuchtte, dit ging echt niet werken. Rustig begon ze te miauwen, als hulpkreet. S.O.S. maakte ze duidelijk. Rose begon met haar klauwen in de grond te wroeten, misschien zou wat koel water haar wel helpen. Helaas vond ze geen water, dus zou ze nog even vies moeten blijven eer dat ze naar een beek werd geholpen. Alsof ze een debiel was, ze kon toch zeker voor zichzelf zorgen? Rose kwam onhandig overeind en strompelde verder.

Owlcoat liep het kamp uit. Ze had niets te doen dus ging ze wat prooi vangen. Wat verder van het kamp was een goede plek om te jagen. Ze dook stil in sluiphouding en sloop naar voor, naar het muisje. Toen er plots een luide kreet door het bos ging. Verward stond Owlcoat op, waardoor het muisje er vandoor ging. De hulpkreet kwam niet ver van haar, dus ze besloot even te kijken. Het had niet echt dringend geklonken, dus liep Owlcoat er snel, maar op haar gemakje, naartoe. Plots rook ze vaag de geur van een Clangenoot. De poes had pijn en strompelde verder. Owlcoat volgde haar geur en na een paar seconden had ze de poes ingehaald. "Alles goed?" Mauwde ze ongerust naar de kat.

Luid gapend stond Bloodyeyes op. Hij had tot laat in de nacht niet kunnen slapen, de broeierige hitte hield hem uren wakker. Hij strompelde het hol uit en plofte neer op de open plek. Hij keek hoe twee vlindertjes spelend achter elkaar aanvlogen, om elkaar heen fladderend in een soort "schijngevecht". Rosescent had het hol verlaten, net zoals Owlcoat en een paar andere Warriors. Hij schudde zich uit, alsof hij net in het water was gevallen. Van in de zon zitten luieren zou hij toch alleen maar vermoeider worden. Hij liep het kamp uit, op zoek naar wat prooi. Toen hij langs Owltree liep kreunde hij plots. Niet bewust, en het ging over in een soort donderend geluid. Hij zuchtte. Hij was vergeten om wat van de Fresh-Killed pile te halen. Hij klom in een boom. Hij zag een eekhoorn wegschieten in een hol. Bloody keek nieuwschierig het hol in, en zag get dier gefrustreerd in een hoekje zitten. Hij haakte z'n klauw in het velletje en schepte het omhoog. Hij beet erin maar het was al niet meer nodig: de klauwen hadden het dier al vermoord. Hij liet het dier maar in het hol liggen. Er lagen genoeg bladeren van Leaffall, dus hij begroef het dier onder de bladeren. Daarna sprong hij de boom uit en ging verder op zoek.

Zijn jacht verliep verder goed. Hij ving nog twee muizen, een gaai en een verdwaalde baby vos. Dat laatste was pas geluk hebben. Was groter dan een haas, maar kleiner dan hijzelf. Maarja, hij was dan wel een forse kater, dus gek was het niet. Opeens klonk er een gil. Hij draaide zich met een ruk om. Rosescent! Hij keek verwilderd rond en riep: 'IK KOM ERAAN!' Hij spurtte verder en zag Owlcoat met Rosescent. 'Is het dringend? Wat is er? Ben je gewond? Wat ben je vies!' zei hij wild. Als het om vrienden ging, was hij er snel bij.

Rose zag dat er een poes op haar af was gekomen. "Alles goed?" Vroeg ze. Rose wilde net antwoorden, maar er galmde een kreet door het bos dat de prooi van hier tot een vreemd en wild territorium nog zou kunnen horen. 'IK KOM ERAAN!' Niet lang daarna kwam er een gespierde witte kater aan. 'Is het dringend? Wat is er? Ben je gewond? Wat ben je vies!' Rose werd overrompeld door vragen, maar ze ging ze allemaal rustig beantwoorden. 'Het is niet dringend, ik ben zeg maar... Aangereden en heb een aantal verwondingen.' Ze hield het rustig, zodat de andere katten niet in paniek zouden raken. Ze keek naar Owlcoat en vervolgde haar blik naar Bloodyeyes. Ze moet eerlijk toegeven dat hij er snel bij was geweest, al had dat niet veel toevoegingen gehad.

Kort ;\

Owlcoat keek onrustig naar de poes, die nog steeds voor hem zat. "Alles oké?" Mauwde ze nog een tweede keer. Owlcoat schrok op toen er plots een luide schreeuw door het bos klonk. Al de tweede vandaag. 'IK KOM ERAAN!' Blijkbaar had de kat de noodkreet van de poes ook gehoord. Want niet zo veel later stond hij voor hen. Het was een grote witte kater van ongeveer haar eigen leeftijd. Hij vuurde allerei vragen op de gewonde poes af. Die Owlcoat nog maar net kon volgen. De zandkleurige poes beantwoordde alle vragen rustig, alsof er niets aan de hand was. 'Het is niet dringend, ik ben zeg maar... Aangereden en heb een aantal verwondingen.' Nu was het de buurt aan Owlcoat om vragen te stellen. 'Waar ben je aangereden? Moet ik wat spinrag halen?' Owlcoat probeerde zo rustig mogelijk te klinken, maar dat mislukte jammerlijk doordat ze zelf zo zenuwachtig was. 'Hoe noemen jullie eigenlijk?' Vroeg Owlcoat kleintjes. Omdat ze niet wist of het wel het juiste moment was om daarnaar te vragen.