The smell of pure shit! {Open}

Haar zandkleurige vacht stond in pieken overeind. Bevend schuifelde Rose voort. Vuil kleefde aan haar vacht, ze hoopte eigenlijk dat Graystripe nu aan kwam en haar uit de doorns hielp. Ze lachte, dat zou toevallig zijn. Bevend schuifelde ze verder, er waren nog geen seconden voorbij gegaan of die lach was veranderd in een pijnlijke grimas. Haar pupillen waren heel klein, het felle licht had haar zowat verblind. Af en toe knipperde ze heftig om te voorkomen dat katten dachten dat ze huilde, maar het waren de traanogen die haar teisterde. Opnieuw begon het knipperen weer. Rose zakte in elkaar, dit ging niet helpen. Ze had zelf gewoon hulp nodig, maar naar wie kon ze toegaan? Rose sloot haar ogen, ze dacht even heel diep na. Graystripe, die was vast iets aan het doen zijn. The Medicine Cat, die had het vast te druk voor haar gevalletje. The Medicine Cat Apprentice, die kon haar gevalletje vast niet oplossen. Rose begon zich te irriteren, er was dus niemand die haar kon helpen. Niemand in de buurt, dus zou ze maar verder moeten strompelen.

Ze was nog geen meter verder of zakte alweer in elkaar, ze stond wel op en strompelde weer verder. Telkens begaven haar poten het, uit vermoeiing en pijn. Rose zuchtte, dit ging echt niet werken. Rustig begon ze te miauwen, als hulpkreet. S.O.S. maakte ze duidelijk. Rose begon met haar klauwen in de grond te wroeten, misschien zou wat koel water haar wel helpen. Helaas vond ze geen water, dus zou ze nog even vies moeten blijven eer dat ze naar een beek werd geholpen. Alsof ze een debiel was, ze kon toch zeker voor zichzelf zorgen? Rose kwam onhandig overeind en strompelde verder.

Rose zag dat er een poes op haar af was gekomen. "Alles goed?" Vroeg ze. Rose wilde net antwoorden, maar er galmde een kreet door het bos dat de prooi van hier tot een vreemd en wild territorium nog zou kunnen horen. 'IK KOM ERAAN!' Niet lang daarna kwam er een gespierde witte kater aan. 'Is het dringend? Wat is er? Ben je gewond? Wat ben je vies!' Rose werd overrompeld door vragen, maar ze ging ze allemaal rustig beantwoorden. 'Het is niet dringend, ik ben zeg maar... Aangereden en heb een aantal verwondingen.' Ze hield het rustig, zodat de andere katten niet in paniek zouden raken. Ze keek naar Owlcoat en vervolgde haar blik naar Bloodyeyes. Ze moet eerlijk toegeven dat hij er snel bij was geweest, al had dat niet veel toevoegingen gehad.

Kort ;\