~~ It scares me ~~ [Stormstar]

“Creamykit wordt eens wakker,” de zachte stem van zijn moeder liet hem zijn kop optillen. Hij knipperde met zijn lichtblauwe ogen en keek zijn moeder vragend aan. Het was pas één dag dat hij zijn ogen open kon doen. “Mama?” zei hij zachtjes en met moeite om het woord goed uit te spreken. “Kijk eens omhoog,” Nou pas kreeg hij door dat ze hem naar buiten getild had. Zijn blik gleed omhoog naar de vele sterren die aan de hemel fonkelden. “Een van die sterren is jou vader en ooit zal ik daar ook voor jou stralen.” Ze liet haar kop zakken en likte zijn voorhoofd. “Ik wil dat je dat nooit vergeet,” Hij schudde zijn kop terwijl een glimlachje om zijn lippen gleed. Zijn moeder tilde hem weer op de nursery in.

Hij werd met een schok wakker uit de droom. Het was de eerste dag na de ceremonie, de eerste dag als apprentice. Hij keek om zich heen de andere apprentices sliepen nog. Er kwam dan ook net een waterig zonnetje op. Hij probeerde de droom van zich af te zetten en zich te verheugen op zijn eerste les, maar het lukte hem niet. De woorden van zijn moeder bleven door zijn kop spelen en ook de woorden van Jaggedpaw een tijd geleden alweer, alleen hij had het er nog steeds met niemand over gehad. Hij durfde het niet. Hij was bang om iemand te kwetsen. Alleen het achtervolgde hem, het idee dat de starclan niks gedaan had aan de dood van zijn ouders en dat ze niet bestonden. Daardoor was hij gaan twijfelen, knaagde het aan hem. Hij durfde het niet aan Stormstar te vragen, bang dat hij boos op hem zou worden. Alleen Stormstar was de enige waarvan hij het antwoord vertrouwen. Hij kon zich niet voorstellen dat Stormstar tegen hem zou liegen. Nee, dat zou Stormstar echt niet doen. Jaggedpaw zei dat het een leugentje was om de kittens koest te houden, maar als dat zou was dan zou Stormstar nou toch wel zeggen als het niet waar was? Hij stond op en kneedde zijn nagels even in het mos. Daarna schudde hij zijn crèmekleurige vacht uit. Voordat hij uit het mos liep en tussen de apprentices doorliep in de richting van de uitgang. Toen hij buiten kwam deed hij zijn ogen dicht en snoof hij even de geur van bladval op. Hij genoot van het idee dat hij nou echt les zou gaan krijgen, maar hij kon er niet honderd procent van genieten zoals hij zou graag wou. Hij wist dat hij eerst antwoord moest hebben, voordat hij dat kon. Dus deed hij zijn ogen open en keek naar de leader den. Misschien moest hij het toch maar vragen.
Hij trippelde naar de leader den toe en ging er voor zitten. Hij ging niet naar binnen. Hij wist dat het niet mocht en anders had hij het nog niet gedaan, omdat hij Stormstar niet wakker wou maken. Hij sloeg zijn staart om zijn middel en spitste zijn oren. Zijn lichtblauwe ogen keken afwachtend naar de opening van de leader den. Hij hoopte dat Stormstar ook vroeg wakker zou worden, zodat hij het nog kon vragen voordat er bedrijvigheid kwam in het kamp en voordat Rebelvoice hem op kwam halen voor zijn training. Niet iedereen hoefde te weten wat hem dwars zat en dat hij ergens aan twijfelde waar hij niet aan hoorde te twijfelen. Hij schaamde zich er ook voor, maar hij kon er niks aan doen. De woorden van Jaggedpaw hadden hem in de war gemaakt.

[&Stormstar]

_{De vogels vlogen, de bladeren vielen. Het was die dag daar voor de ceremonie geweest, de kipverse krijgers hadden de wacht moeten houden. Ze zaten officieel in een rij, gister avond waren ze allemaal naar Stormstar toe gekomen om hen instructies te horen. De hele clan had rustig kunnen slapen, zonder zorgen. Stormstar vertrouwde volledig op de katten. Nu lag de grote Clanleader in zijn hol. Zijn staart lag naast hem, zijn ogen gesloten. Hij lag met zijn kop op zijn over elkaar geslagen poten. Toen de dagenraad opkwam opende de grote kater zijn ogen. Hij bewoog zijn oor waar een vliegje vloog. Toen zijn puppilen het kamp in de gaten hielden, kwam er opeens een onverwachte geeuw uit zijn bek. Een rilling gleed over zijn rug, het begon al koud te worden. Stormstar rekte zichzelf uit en ging zitten. Toen hij naar de kampplaats tuurde viel opeens de jonge Creamypaw hem op. Zijn wenkbrauwen gingen ietwat verbaasd omhoog. Als de jonge leerling zo vroeg gekomen was, moest de vraag of melding wel erg belangrijk voor hem zijn. Stormstar spinde even, dat de kater hem vertrouwde stelde sommige twijfels gerust. Soms dacht hij dat Creamykit zich ongelukkig voelde en niemand had om mee te praten. ''Kom er in jonge Creamypaw. Wat brengt jou hier op de vroege morgen?'' Stormstar sloeg met zijn staart voor het teken dat hij binnen mocht komen. Iedereen was altijd welkom in zijn den, in goede en slechte tijden. Stormstar schraapte zijn keel en haalde zijn poot wassend over zijn snuit. ''Wat kan ik voor je doen jongen?'' Hij keek de kater verwachtingsvol aan.

Spoken}

Hij verzonk opnieuw in gedachten. Hij sloot even zijn ogen en dwong zichzelf kalm te worden. De zenuwen uit zijn lijf te drijven, al lukte dat lang niet helemaal. De adrenaline in zijn lijf was nog veel te hoog, om normaal te kunnen zijn. Alleen hij kon het tenminste een beetje temperen. Hij schrok op en deed zijn ogen open toen hij gespin van Stormstar hoorde. Hij spitste zijn oren terwijl de zenuwen opnieuw door zijn lijf schoten. Dat beetje rust was dus van korte duur geweest, maar ja wat wou je ook? Hij was bang dat Stormstar boos op hem zou zijn, of dat het waar was. Dat zijn moeder echt tegen hem gelogen had, want dat zou zijn geloof in haar niet goed doen. Hij schudde de ideeën van zich af en er verscheen een klein glimlachje om zijn lippen terwijl hij Stormstar aankeek. ''Kom er in jonge Creamypaw. Wat brengt jou hier op de vroege morgen?'' Hij aarzelde. Er stond onzekerheid in zijn ogen te lezen. Toch stond hij op toen Stormstar het teken gaf dat hij binnen mocht komen. Hij slikte en liep naar binnen. ''Wat kan ik voor je doen jongen?'' Hij keek even naar zijn voorpoten, voordat hij zijn blik op Stormstar richtte. “Goedemorgen Stormstar,” zijn stem trilde. “Ik..” Hij keek opnieuw naar zijn voorpoten. “Iemand zei tegen mij dat de Starclan niet bestaat, dat mijn moeder dat alleen maar zei om mij gerust te stellen.” Hij keek Stormstar aan. “Dat is niet waar toch? Mijn moeder heeft niet tegen mij gelogen toch?” Er lag bijna een smekende blik in zijn ogen. “Maar waarom hebben ze dan niks gedaan toen mijn moeder dood ging?” Zijn stem trilde en hij moest moeite doen zijn tranen in te houden. “Dat komt omdat ze mij wouden straffen hè? Omdat het mijn schuld is.” Zijn ogen werden vochtig. Hij vond dat hij niet meer mocht huilen, dat hij daar nou te oud voor was. Alleen hij kon het niet inhouden, niet nou al die pijn die diep in hem verborgen zat weer naar boven kwam. De angst, het verdriet en het verlies van de meest dierbare poes in zijn leven. Die hij zo graag trots op hem had willen zien. Ook al zei hij de hele tijd tegen zichzelf dat ze het wel zag. Toch wist hij het nou niet zo zeker meer. Wat als Stormstar straks zou zeggen dat de Starclan niet bestond. Nee, zo moest hij niet denken. Hij respecteerde Stormstar. Hij kon niet geloven dat de kater waar hij zo tegen op keek met zo’n leugen aan zou komen.

_{Stormstar keek goedhartig naar de kleine Creamypaw die duidelijk wat dwars zat. Stormstar legde zijn poten onder zijn borst en zijn staart rechts van zichzelf. ''Wat kan ik voor je doen jongen?'' Vroeg Stormstar vriendelijk. “Goedemorgen Stormstar,” zijn stem trilde. Stormstar knikte naar hem, zijn ogen waren geruststellend. De kleine keek naar zijn voorpoten. “Ik..” Hij keek opnieuw naar zijn voorpoten. Stormstar voelde iet wat medelijden door de onzekerheid van deze leerling. Hij hoefde nergens bang voor te zijn. “Iemand zei tegen mij dat de Starclan niet bestaat, dat mijn moeder dat alleen maar zei om mij gerust te stellen.” Hij keek Stormstar aan. Verbaasd en een beetje verbouwereerd keek Stormstar naar Creamypaw. '' Creamypaw. Ik weet niet wie dat gezegd heeft, maar dan is die gene erg 'dom'' “Dat is niet waar toch? Mijn moeder heeft niet tegen mij gelogen toch?” Er lag bijna een smekende blik in zijn ogen. Stormstar keek meelevend naar de jonge kater. ''Natuurlijk bestaat Starclan Creamypaw. Starclan waakt over ons, zorgd voor ons. '' Het waren woorden waarvan ze twijfelachtig waren. Iedere kat kon dat zeggen, Stormstar besloot het voor hem te bevestigen. ''Creamypaw. Ik ben Clanleader, ik ben er zelf geweest. Hoe dek je anders dat ik aan mijn negen levens ben gekomen? Nu acht dan, maar dat maakt even niet uit. Het gaat er om, Starclan bestaat echt goede vriend.'' “Maar waarom hebben ze dan niks gedaan toen mijn moeder dood ging?” Stormstar slaakte een droevige zucht. ''Soms zijn er gewoon dingen die de Starclan niet kan voorkomen. “Dat komt omdat ze mij wouden straffen hè? Omdat het mijn schuld is.” Stormstar wenkte Creamypaw om bij hem te komen. Hij gaf hem een troostende lik. ''Dat is écht niet jou schuld Creamypaw. Je bent een jonge ziel, als een onschuldig veertje in de wind. Een zaad die kan uitgroeien tot een gigantische prachtige en moedige eik. Het is gewoon hard om te zien dat sommige worden weg genomen door duistere krachten, zoals Dark Forest of andere hele gemene katten.'' Stormstar keek naar Creamypaw, hopelijk snapte hij het. ''Dark Forest, is de soortvan 'Starclan' voor slechte katten. Als je een duister hart het en veel katten expres hebt vermoord, dan ga je naar Dark Forest. Dark Forest gaat waakt en leid de katten die slecht zijn, laten ze slechte dingen doen. Hij likte Creamypaw nogmaals over zijn kop om hem gerust te stellen. ''Huil maar jongen. Het is niet erg en juist moedig om je gevoel te laten zien. Als je alles op kropt, ga je daar last van krijgen.''Hij keek hem aan met een lieve glimlach en vertelde verder. '' Die kat die je moeder heeft vermoord was waarschijnlijk zo'n slechte kat. Maar maak je geen zorgen Creamypaw, je hebt een goed en gouden hart, je zult nooit last hebben van Dark Forest. Plus, ik zal je met mijn hele leven beschermen, mijn leven lang. Dus... dat duurt nog wel even'' Dat laatste was een klein grapje.

Spoken}

Hij zag wel dat Stormstar hem gerust probeerde te stellen, dat zijn blik niks verraadde. Alleen wat als hij straks te weten kwam wat hij te vragen had? Hij kon zich niet voorstellen dat Stormstar het stom zou vinden, maar misschien was het wel iets waar hij straf voor verdiende. Want het hoorde toch niet. Dat je aan de Starclan twijfelde? Hij had verder nog nooit iemand gezien die aan de Starclan twijfelde behalve Jaggedpaw dan. Alleen ja, misschien hadden ze het allemaal meegespeeld. Alleen dan speelde de vraag weer, waarom zouden ze dat in vredesnaam doen? Misschien moest hij gewoon niet zo veel nadenken, moest hij luisteren naar wat Stormstar er over te vertellen had. Want hij zou zijn leider geloven, want dat was hem geleerd. Alleen er was niet veel voor nodig geweest om hem te leren geloven in zijn leider, want hij mocht de grote kater. '' Creamypaw. Ik weet niet wie dat gezegd heeft, maar dan is die gene erg 'dom'' Hij keek op in de ogen van Stormstar. Hij ontspande zich alsof hij de hele tijd zijn adem ingehouden had en misschien was dat ook wel zo. Hij was zo druk geweest met zich druk maken, dat hij het niet zou kunnen zeggen of hij zijn adem ingehouden had. Hij wou bijna zeggen wat Jaggedpaw hem verteld had, alleen hij wou de naam van de andere leerling niet uitspreken. Dat voelde alsof hij hem verried en dat wou hij beslist niet. Ondanks dat Jaggedpaw hem dat allemaal verteld had. Hij had gezien aan de kater dat hij dat zelf ook echt geloofde. Hij wou niet zeggen wie het hem verteld had. Dan was het niet liegen toch. Hij vertelde het gewoon niet. Dat probeerde hij zichzelf wijs te maken tenminste. ''Natuurlijk bestaat Starclan Creamypaw. Starclan waakt over ons, zorgt voor ons. '' Er ontstond een klein glimlachje om zijn lippen. “Dankjewel Stormstar,” zei hij zacht. “Ik ben blij dat ik me daar geen zorgen meer over hoef te maken,” je kon zien dat hij het meende. Zijn glimlach werd nog groter toen Stormstar over zijn negen levens begon. “Ja,” zei hij weer op normale toon. “Ik ben blij dat ze jou uitgekozen hebben Stormstar,” vervolgde hij plots in een opwelling. Meteen klapte hij zijn kaken op elkaar en keek hij naar zijn voorpoten. Dat ging misschien weer wat te ver, soms moest hij echt eens zijn mond leren houden. De schaamde ging echter al snel over in verdriet toen hem zijn moeder te binnen schoot. De glimlach bevroor op zijn lippen terwijl hij de slanke witte poes voor zijn ogen zag. Alleen haar beeld werd steeds zwakker naarmate ze langer weg was. Wat als hij haar straks zou vergeten? Dat hij haar niet meer zo levendig kon zien. Hij klampte zich elke keer vast aan het beeld van haar als die voor zijn blikveld langs schoot. Alleen wat als hij haar straks niet meer zou kunnen zien?''Soms zijn er gewoon dingen die de Starclan niet kan voorkomen.” Er stond angst in zijn ogen terwijl hij naar Stormstar keek. Hij aarzelde opnieuw toen Stormstar hem wenkte bij hem te komen. Mocht hij echt bij hem komen. Het leek er wel op. Hij liep voorzichtig naar Stormstar toe en ging bij hem liggen. Hij legde verdrietig zijn kop op zijn voorpoten toen Stormstar hem een lik gaf en zei dat het niet zijn schuld was. “Denk je echt dat ik ooit een goede warrior zal zijn Stormstar?” vroeg hij zacht. ''Huil maar jongen. Het is niet erg en juist moedig om je gevoel te laten zien. Als je alles op kropt, ga je daar last van krijgen.'' Hij slikte hij vond dat niet moedig. Alleen als Stormstar dat vond. Hij kroop nog wat dichter naar Stormstar toe en duwde zijn neus in zijn vacht. Hij had nooit echt gerouwd om zijn moeder, had zich sterk gehouden. Iedereen had medelijden met hem gehad en dat had hij niet gewild, dus had hij gedaan alsof hij het allemaal wel aan kon. Alleen diep in zijn hart bleef het steken, bleef het branden. Langzaam kwamen de tranen die zijn vacht in rolde. Zijn lichaam huiverde, terwijl alle pijn plots zijn gevoel binnen stroomde. Hij snikte terwijl de pijn zijn hart vulde en hem overweldigde. “Straks vergeet ik haar Stormstar. Ik herinner haar steeds minder goed,” Het kwam er maar met moeite uit terwijl de tranen zijn ogen bleven vullen. Alleen het voelde goed om eens echt te huilen en langzaam nam de pijn af, tot een dof gevoel. Het was er nog wel, maar niet meer zo hevig als eerst. Hij spitste zijn oren toen Stormstar weer begon te praten. Over dat hij nooit last zou krijgen van Dark Forest. “Dankjewel Stormstar, dat betekend veel voor me.” Zijn stem trilde nog steeds iets. “ik zal je met mijn hele leven beschermen, mijn leven lang. Dus... dat duurt nog wel even'' Ondanks alles schoot hij in de lach en haalde hij zijn neus uit de vacht van Stormstar. “Ooit hoop ik dat ik samen met jou de clan kan beschermen,” Dat verlangen en die drijfkracht sprak opeens uit zijn hele houding terwijl de tranen in zijn vacht opdroogde.

_{Stormstar had medelijden met Creamypaw, zij twijfel zou hem onzeker maken. Toen hij zei dat die gene, die had gezegd dat Starclan niet bestond erg dom was, ontspande Creamypaw al wat. ''Natuurlijk bestaat Starclan Creamypaw. Starclan waakt over ons, zorgt voor ons. '' Er ontstond een klein glimlachje om zijn lippen. “Dankjewel Stormstar,” zei hij zacht. “Ik ben blij dat ik me daar geen zorgen meer over hoef te maken,” je kon zien dat hij het meende. Zijn glimlach werd nog groter toen Stormstar over zijn negen levens begon. Stormstar keek hem vriendelijk aan. “Ja,” zei hij weer op normale toon. “Ik ben blij dat ze jou uitgekozen hebben Stormstar,” vervolgde hij. Stormstar was eventjes verbaasd dat de kleine kater dat tegen hem zag. Het was een mooi en oprecht compliment.
''Dankje Creamypaw. Ik doe mijn best.'' Zijn moeder was dood, Stormstar kon daar niks aan veranderen. ''Soms zijn er gewoon dingen die de Starclan niet kan voorkomen.” Sprak Stormstar, hij wenkte de jonge kater. Nu besloot Creamypaw bij hem te komen zitten. Hij huilde terwjl Stormstar geruststellend op hem insprak met wijze woorden. Hij had vele katten getroost, vele tranen waren er in zijn vacht gevallen. “Denk je echt dat ik ooit een goede warrior zal zijn Stormstar?” vroeg Creamypaw zacht en onzeker. Stormstar zuchtte, en keek warmhartig naar het katertje. ''Neem maar van mij aan Creamypaw. Ooit zul jij groot krijger zijn, volg je hart dan komt het goed.'' Creamypaw huilde zijn hart uit in de vacht van de clanleader. Stormstar bleef kalm en rustig, zijn rechtvaardig ambere ogen keken naar Creamypaw. “Straks vergeet ik haar Stormstar. Ik herinner haar steeds minder goed,” Stormstar halde zijn wenkbrauwen een klein stukje omhoog, zijn zachte ogen keken naar hem. Hij ging met zijn snuit naar de plek waar zijn hart zat. ''Hier, zul je haar altijd blijven zien, ze is altijd bij je.'' Zijn kop kwam weer omhoog. Stormstar vertelde over de Dark-Forest. “Dankjewel Stormstar, dat betekend veel voor me.” Zijn stem trilde nog steeds iets. Stormstar knikte lief. Opeens begonnen de ogen van de jonge kat te gloeien. Het herstelde, zag Stormstar. Het hart van Creamypaw was weer langzaam aan het helen. “ik zal je met mijn hele leven beschermen, mijn leven lang. Dus... dat duurt nog wel even'' Ondanks alles schoot hij in de lach en haalde hij zijn neus uit de vacht van Stormstar. Stormstar lachte met hem mee, voelde zich beter door de leerling te hebben geholpen. “Ooit hoop ik dat ik samen met jou de clan kan beschermen,” sprak hij vastberaden. Stormstar lachte nogmaals en keek hem warm aan. ''Dat is de goede instelling mijn vriend!'' Stormstar was nu al trots, hij zou Creamypaw vaker tegenkomen in zijn leven, dat wist hij nu al. Hij wenkte naar buiten. ''Om dat te verwezenlijken, Creamypaw. Ik zou met je eerste trainingsdag beginnen, heel erg veel plezier. ''

Spoken}

Er verscheen een waterig glimlachje om zijn lippen toen Stormstar zei dat zijn moeder altijd in zijn hart zou zijn. Hij had vast gelijk, want hij geloofd alles wat Stormstar zei. Hij zag Stormstar als een wijze kater, met veel kennis. Hij vond het fijn dat Stormstar hem gerust wou stellen en die kennis met hem wou delen. Dat betekende heel veel voor hem. Het duurde daarom ook niet lang of hij moest weer lachen om iets wat Stormstar zei. Hij ging zitten en sloeg zijn staart om zijn middel.''Dat is de goede instelling mijn vriend!'' Er verscheen een grijnsje om zijn lippen. “Ik zal er alles aan doen,” vervolgde hij. Het enthousiasme kwam terug in zijn houding toen Stormstar over zijn eerste trainingsdag begon. Er verscheen een gelukkige fonkeling in zijn lichtblauwe ogen. “Ja, ik zal meteen gaan.” Hij glimlachte. “Bedankt voor alles Stormstar,” zei hij nog even zacht. “Je hebt me echt geholpen,” hij duwde nog even vriendschappelijk zijn neus tegen Stormstar zijn schouder. Daarna draaide hij zich om. “Een fijne dag vandaag Stormstar,” na die woorden rende hij de leaders den uit. Hij rende terug naar de apprentice den om daar op zijn mentor te wachten.

[Topic uit]

Words:200
Mood: Relieved
Company: Stormstar

Onderwerp: Re: ~*~ It scares me ~*~ [Stormstar]

~*~ It scares me ~*~ [Stormstar]

~~ It scares me ~~ [Stormstar]