I'm crumbling away..

Onderwerp: I'm crumbling away.. zo 28 okt 2012 - 16:32

_{Verslagen, koud en doorweekt tot op haar botten kroop Breaking laag over de grond verder. Hoe lang was ze verdwenen? Ze herinnerde zich nog dat ze iets van zeven manen oud was dat ze de geboorte van haar vaders nieuwe nestje had bijgewoond. Daarna was ze weggerend en had aan de rand van haar territorium geleefd. Voor hoe lang.. Vier lange manen.. En toen had ze Fireheart ontmoet. Hij had haar weten te overtuigen terug te gaan naar haar familie. En dat was waarom Breakingpaw nu diep ademhaalde met groene ogen die levenloos in haar kassen stonden. Ze was uitgehongerd en ziek, nog zwakker dan ze ooit was geweest en wonderbaarlijk was ze in haar tijd alleen toch gegroeid.

Ze was niet meer zo klein en onbenullig zoals ze vroeger was geweest. Ze had haar grijze vacht half ingewisseld voor een bruinige pels die mocht ze ooit weer gezond worden zou scheinen in het zonlicht. Haar groene ogen waren voor nu niets anders dan dof en gepijnigd.

En toen ze door de ingang van haar kamp kwam voelde ze hoe elke kat haar aanstaarde alsof ze een buitenstaander was niet gewild en gehaat. Bij deze gedachte gleed pijn door haar ogen en trok ze dicht terwijl haar dunne poten haar automatisch richting de Leaders den trokken. Pas toen ze de koele duisternis herkende opende ze haar groene ogen om recht tegen haar opa aan te staren, haar opa en een clankat die ze ergens vaak herkende. "Sorry.." Fluisterde ze zacht en hapte half naar adem. Geluk gleed over haar hart. God zij dank was het niet haar vader geweest.. Dat was wel de laatste wie Breaking nu onder ogen wou komen..}

Onderwerp: Re: I'm crumbling away.. di 30 okt 2012 - 17:23

_{Stormstar lag opgekruld in zijn nest. Zijn staart lag voor zijn snuit, terwijl hij rustig zijn pels op en neer liet gaan door zijn ademhaling. De regen tikte zachtjes tegen de hoogrots en het gras. Grijze grote wolken trokken voorbij. Stormstar droomde rustig, een dood normale droom. Het regende ook in zijn droom, maar het was vreemd. Hij stond in het kamp, maar overal waar hij keek was er een wazige plek. Het was alsof er iets miste. Opeens waaide de wind snoeihard zijn gezicht in, zijn lange haren waaide op als de manen van een leeuw. Hij opende zijn ambere ogen. Stormstar keek tegen een bruine wand aan, verschrikt stond hij op. Toen hij met zijn ogen knipperde was het weg, maar het bleek een simpel blad te zijn geweest dat tegen zijn gezichtsveld was aan gewaaide uit het kamp. Hij kuchte, en keek om zich heen. Toen zijn blik naar het kamp zelf gleed zag hij het er vredig maar bezig bij liggen. Bladeren lagen overal verspreid, vooral aan de zijkanten van het kamp, omdat ze daar naartoe werden gebracht als het hinderlijk werd. Het was wel erg leuk om te zien hoe de kittens er mee aan het spelen waren. Opeens verscheen er een poes in de ingang, ze liep verzwakt naar de leaders den. Eerst kon Stormstar haar niet goed herkennen. Zijn ogen vlogen verstijfd open, een ijzige hand greep om zijn hart heen. Voordat Breakingpaw het hol binnen kon gaan kwam Stormstar haar al tegemoet. ''Sorry'' Fluisterde ze zacht en hapte half naar adem. Hij was zo blij, zijn neus ging door haar lang gegroeide vacht heen, hij gaf haar likjes van troost. Aantal manen geleden was Breakingpaw weg gelopen, en ze hadden haar niet meer kunnen vinden. Stormstar had nachten wakker gelegen, hopend op dat ze haar zouden vinden. Ze hadden enkel haar spoor kunnen volgend tot aan The Thunderclan. Stormstar had zich lang gezocht, zelf met andere elke dag een patrouille. Hij had zijn eigen verantwoordelijkheid geschonden, hij voelde zich een belabberde clanleader. Hij kon niet eens op zijn eigen klein dochter passen!' Nu was ze terug, hij keek met zijn ambere ogen in die van Breakingpaw ze waren waterig van tranen die opwelde. ''Waar heb je gezeten? Ik was dood ongerust'' Hij likte haar nogmaals over haar kopje. Nu bekeek haar Stormstar haar beter ze had een lange vacht. Het was gegroied, het stond haar prachtig. Haar groende ogen waren mooier dan het gras. Ze was wel mager, maar dat zou wel goed komen. Hij slikte, want hij zag nog iemand in haar. In die vacht kleuren deed Breakingpaw hem sterk denken aan.. Crookedstar. Hij sloot een moment zijn ogen. '' Je had een beschermengel mijn kleindochter. Je bent prachtig, in zo'n korte tijd ben je zo volwassen geworden. 'Ik geloof nu, dat je werkelijk voor jezelf kan zorgen, wat je me soms koppig zei. Ik denk.. dat ik het gewoon niet los kon laten. In de afgelopen manen heb ik je wel moeten los laten, ik dacht dat je bij Starclan was.'' Hij gaf haar nogmaals een kopje. ''Je vader kan.. trots op je zijn. Ik ben zo blij dat je terug bent.'' Zijn gezicht betrok wel een moment, hij zuchtte. ''Maar ik moet je wel, als je clanleader, zeggen dat het tegen de warrior code is om zoo lang weg te blijven. Ik kan niet anders dan je daar straf voor geven. Wanneer je weer helemaal de oude bent zal je twee manen moeten helpen met de oudste verzorgen. Sorry Breakingpaw ik kan niet anders.'' Hij keek haar aan.

Normal | Spoken}

Onderwerp: Re: I'm crumbling away.. di 30 okt 2012 - 17:48

_{Het zien van tranen opwellend in haar opa's ooghoeken zorgde er eigenlijk voor dat ze zich nog zwakker voelde, wat was ze voor belabberde kleindochter en apprentice, haar eigen opa aan het huilen maken. Het feit dat hij doodongerust was stak door haar heen als de tanden van een vos. hoe graag ze het ook wou vergeten, Stormpaw kwam meteen op in haar gedachtes, zou hij ongerust zijn of zou het hem niets schelen..

Met zijn volgende woorden 'beschermengel' wist ze meteen over wie hij het had. "Crookedstar zou nooit op mij neerkijken vol bescherming, hij zou eerder zijn eigen litter beschermen.." Murmelde ze zacht en keek even weg niet de pijn in haar opa's ogen willen zien. Toch glimlachte ze zwak nadat hij zijn zin af had gemaakt tranen in haar ogen. "Nee, ik zat fout, ik heb nooit voor mezelf kunnen zorgen. Ik was hulpeloos en zwak altijd ziek, altijd afhankelijk van jullie zorg." Het woordje jullie stak als een bij. Haar opa en haar vader.. Hoe graag ze haar vader ook gewoon vergat.

Haar ogen werden even groter horend dat hij het niet ongestraft kon laten, hier kwam het dan.. Daar kwam het dan, de rede waarom zie niet terug had gedurft, haar opa zou haar verbannen, net als die poes wat was haar naam ook alweer.. Moonstream. Ze was verbannen na lang verdwenen zijn. Net als Breakingpaw, ze zou nooit Warrior worden.. Nooit.. 'Wanneer je weer helemaal de oude bent zal je twee manen moeten helpen met de oudste verzorgen. '

WAS DAT EEN GRAPJE! Haar ogen vielen bijna uit hun kassen en ze deed een stap achteruit, was dat alles! Breaking opende haar mond, een weerwoord willen geven, ze verdiende veel erger. Twee manen was niets! Wijs hielt ze toch maar haar mond en liet haar ogen naar haar poten zakken. "Vader zal het vast nieteens door hebben dat ik terug ben.. Hij heeft het vast druk zat met zijn litter.." Sprak ze zacht. "Is Stormpaw al warrior?" Fluisterde ze ook zacht en hief haar ogen langzaam naar hem. "En.." Verder kwam ze niet, luid snikte ze en duwde haar kop in haar opa's vacht. "Het spijt me zo.." Huilde ze uit in zijn lange vacht. "Ik had niet moeten gaan, ik had terug moeten komen, maar papa hij was me vergeten, hij was alles wat ik had behalve u dan maar maar.. De pijn was te erg." Snikte ze en hief haar hoofdje even. "Ik ben alleen maar terug omdat op het moment dat ik eigenlijk mezelf wou verbannen ik Fireheart tegen kwam, hij vertelde me over waarom ik bij de clan moest blijven, dat ik mijn familie nodig had. Hij liet me inzien dat Riverclan mijn thuis was.." Ze probeerde haar stem zonder veel succes onder controle te houden. Al was ze sterker in haar poten gaan staan was er toch nog een deel van haar heel... Kinderlijk. Je kon zeggen het kind dat ze nooit had kunnen zijn vanwege haar constante zwaktes.. Misschien was ze eindelijk eens wat ze haar hele leven al had moeten zijn. De straf van haar opa had gevoeld als een zege. Gunde Starclan haar eindelijk wat geluk?}

Onderwerp: Re: I'm crumbling away.. do 1 nov 2012 - 20:45

_{Stormstar keek ongerust en met tranen in zijn ambere ogen naar Breakingpaw. Hij zat in tweestrijd. Hij moest een goede clanleader zijn maar hij was ook een bezorgde opa. Hij zuchtte, was er maar een manier om om.. gewoon. Een manier waardoor dit alles niet was gebeurt, Stormstar voelde zijn natte ogen en knipperde even. "Crookedstar zou nooit op mij neerkijken vol bescherming, hij zou eerder zijn eigen litter beschermen.." Stormstar keek haar aan, hij geloofde er wel in dat hij bij haar was. ''Ik geloof er in dat hij dat wel deed. Je bent het waard Breakingpaw, al wil je dat zelf niet geloven'' Stormstar vertelde dat ze voor zichzelf kon zorgen. Maar Breakingpaw vond zeker weten van niet. "Nee, ik zat fout, ik heb nooit voor mezelf kunnen zorgen. Ik was hulpeloos en zwak altijd ziek, altijd afhankelijk van jullie zorg." Stormstar keek haar opeens doordringend aan.''Dus je bent bereid om van je fouten te leren? Om het nu goed te doen. Dat je je hart zult volgen naar het juiste?'' Daarna sprak Stormstar haar straf uit, die nog mild was. Ze leek zich er over te verbazen, Stormstar nam haar nauwlettend op. Als ze haar straf niet voldoende vond, wilde hij het wel veranderen. Maar gelukkig voor Breakingpaw hield ze daar verstandig haar mond over. "Vader zal het vast nieteens door hebben dat ik terug ben.. Hij heeft het vast druk zat met zijn litter.." Sprak ze zacht. ''Dat is niet waar Breakingpaw, hij heeft dag en nacht naar je af gezocht. Hij zou vond het vresenlijk om misschien nog een kind te verliezen. Ik heb Smoketear nog nooit zo gezien'' Hij raakte haar troostend aan met zijn neus.
"Is Stormpaw al warrior?" Fluisterde ze ook zacht en hief haar ogen langzaam naar hem. Stormstar keek haar even met opgetrokken wenkbrauwen aan. Hij glimlachte, dat ze nog steeds zoveel gaf om de jonge Stormpaw was mooi om te zien. ''Wees maar niet bang, hij is nog geen warrior. Hij is wel sterk gegroeid, je zult die knappe kater amper terug herkennen.'' Hij gaf haar een speelse knipoog, verder zei hij er niks over. "En.." Verder kwam ze niet, luid snikte ze en duwde haar kop in haar opa's vacht. "Het spijt me zo.." Huilde ze uit in zijn lange vacht. Stormstar werd een beetje naar achter geduuwd, omdat Breakingpaw niet in de gate had hoe sterk ze was geworden, maar ten slotte keek hij naar haar met gene ogen. Zijn rechterspoot werd op haar rug gelegd, om haar te troosten. Zijn lange vacht nam de tranen op, een vacht waar al veel tranen in waren gevallen van vele katten. "Ik had niet moeten gaan, ik had terug moeten komen, maar papa hij was me vergeten, hij was alles wat ik had behalve u dan maar maar.. De pijn was te erg." Snikte ze en hief haar hoofdje even. Stormstar keek naar haar met zijn warme ambere ogen. '' Breakingpaw... niks in de wereld houd meer van jou, dan je famillie. Inclusief je vader, ik ken hem al zo lang, hou zo je nooit expres pijn hebben willen doen. Heb je ooit naar hem geluisterd? Waarom hij dit deed? Je moet katten soms ook een gelegeheid geven ok de sitatie uit leggen voordat je conlusies trekt. Dat is een heel erg belangrijke eigenschap, vooral als clanleader.'' "Ik ben alleen maar terug omdat op het moment dat ik eigenlijk mezelf wou verbannen ik Fireheart tegen kwam, hij vertelde me over waarom ik bij de clan moest blijven, dat ik mijn familie nodig had. Hij liet me inzien dat Riverclan mijn thuis was.." Even was zijn blik wantrouwig bij de naam Fireaheart, uit clan zorg. Maar toen hij hoorde wat hij had gedaan maakte het plaats voor dankbaarheid. ''Dus je hebt de nobele Fireheart ontmoet? Ben ik even blij met hem, anders was ik mijn kleindochter kwijt geweest.''[/i] Hij likte haar lieflijk over haar kopje.'' Hij zuchtte, wat een ellende voor zo'n kleine poes.

Normal | Spoken}

Onderwerp: Re: I'm crumbling away.. do 1 nov 2012 - 22:30

_{Zijn woorden trokken telkens opnieuw haar aandacht weer terug naar zijn amberen ogen. Hoe kon hij zo wijs spreken.. Hoe kon hij zo eerlijk en warm overkomen. Ja ze had zich meer als wie dan ook gerealiseerd hoe hard het leven van haar opa moest zijn. Hoe veel verlies had hij wel niet in zijn leven geleden.. Ze wist dat hij zijn zuster nooit had gekend, zijn ouders verloren was. Vrienden verdwenen en laatst ook Dreamheart om wie de clan nog elke dag treurde. Hoe had ze in al zijn pijn ooit zo egoïstisch kunnen zijn om te verdwijnen en hem nog meer pijn te geven. Want wat had hij gedaan als ze die eerste dagen echt omgekomen was. Wat als hij haar levenloze karkasje had gevonden. Zo klein en weerloos. Hij gaf zichzelf nu al de schuld. Laat staan als zoiets als dat zou gebeuren.

"Ik.." Begon ze zacht en sloot haar ogen. "Er zijn geen excuses voor mijn verdwijning, u zou niet zo vriendelijk voor me moeten zijn. Ik had net zo goed overgelopen kunnen zijn naar de duistere kant.. Bloodclan en toch onthaalt u mij hier als uw eigen verloren kind. Dat ben ik niet waard." Klonk haar stem zachtjes terwijl ze haar gras groene ogen recht in die van haar grootvader richtte. Niet waard of wel waard, ze was in iedergeval vele malen wijzer geworden dan dat jonge onbenullige ding dat ze ooit was geweest. Misschien was de volgende stap wel haar vader vergeven..

NEE! No way in fucking hell dat ze hem zou vergeven. In een flits werden haar ogen wat krachtiger, bijna boos terwijl ze haar opa aanstaarde. "Als hij dag en nacht naar me zocht, waarom heeft hij me dan niet gevonden.. Waarom heeft niemand mij gevonden! Ik heb het territorium niet verlaten.." Haar eerste woorden waren dan wel hard geweest. Haar laatste waren vervaagd tot een zacht gemurmel. "En ik weet niet wat u bedoelt met die knipoog maar maar... Stormpaw.." Ze trok even haar hoofd weg en kneep haar ogen samen. "Ik zal dus echt nooit wat krijgen met Stormpaw als u dat denkt. Nog eerder, ik zal nooit wat met iemand krijgen, hoe veel poezen hebben nu al met mijn vader gehad, ze eindigen toch allemaal of dood of verdrietig." Ze wist dat haar woorden hard aan zouden komen. Maar ze was haar emoties gewoon niet te baas.

Zijn woorden hadden echter een grotere impact op haar dan ze had gedacht, hoezo kwam hij nu ineens met Clanleider wat bedoelde hij daar nou mee? Verbazing won het toch uiteindelijk in haar haatdragende blik en ze keek hem recht aan. "Clanleader.." Fluisterde de jonge poes zacht. Even staarde ze hem half begrijpend aan. Tot ze zichzelf zo wijs maakte dat het waarschijnlijk een les was, ze was tenslotte zijn apprentice, als hij haar nog als apprentice wou houden.. "Ik snap het dat ik voorlopig nog geen warrior kan worden, ik heb de afgelopen vier maanden dan wel voor mezelf gejaagd maar daar werd ik nou niet echt goed in. Al liet ik liever prooi lopen in de hoop dat het naar de clan zou gaan." Even staarde ze naar haar borst als teken van naar haar maag staren die begon te knorren en even liet ze een zacht kreuntje horen. Hoe lang geleden was het dat ze fatsoenlijk had gegeten? Dagen..}

Onderwerp: Re: I'm crumbling away.. vr 2 nov 2012 - 21:59

"You where the one who where everything for me,
but now you are still hating me..."

Zijn ogen waren half gesloten en een zucht rolde over zijn lippen. Een straaltje zon drong de den binnen dat de warriors om hem heen deden bewegen. Hij staarde naar de ingang van de warriors den, denkend aan hoe hij Breakingpaw ooit weer kon vinden. Vier maanden was ze al weg, vier maanden. Waar was ze? Was ze dood. Hij sloot zijn ogen. Starclan, laat haar alsjeblieft in veilige handen zijn... Smeekte hij Starclan. Hij hees zijn massieve lichaam overeind. Zijn dochter zou nu vast wel in zien wat voor monster hij eigenlijk was. Lotusleaf had hij gebroken, Rainfall had hij ook aan de kant gezet. Nu was hij bij Lastbreathe, dat voelde goed, meer dan goed. Zij was alles voor hem, alleen was Breakingpaw altijd meer geweest, maar dan op een andere manier, zij was zijn dochter. En onbewust zijn lievelingetje geweest. Natuurlijk de andere kittens, alle andere kittens van hem betekende ook alles voor hem. Maar dat bij Breakingpaw lag anders. Hun twee hadden altijd aan betere band gehad. En een hoop maanden geleden door de onverwachte komst van de kitten... Smoketear schudde met zijn kop en liep naar de prooi stapel. Daar pakte hij een muis. Hij keek naar de muis en besefte dat hij eigenlijk geen honger had. Met de muis in zijn bek besloot hij de elders die muis maar te geven. De elders bedankte hem en Smoketear liep naar de zijkant van de kamp. Vandaag had hij niks te doen. Geen patrouille, geen enkele opdracht. Hij kon de medicine cat wel aan bieden om te helpen met het zoeken naar herbs, of juist zelf gaan jagen. Of in het kamp blijven en helpen waar die kon in de kamp zelf. De zon begon hoger aan de lucht te staan, en in die tussen tijd had hij enkele gesprekken gehad met de warriors. Apprentices hadden gevraagd of hij eens zin had om eens met hun uit te gaan om wat technieken te leren - om dat ze zelf geen mentor hadden, of hun mentor juist inactief was. Daar mocht zijn vader trouwens wel wat meer tijd in gaan steken. Smoketear zuchtte. Ondanks het dagelijkse leven zat de verdwijning van Breakingpaw hem vandaag nog zwaarder dan normaal. Hij besefte in eens dat hij een misselijk gevoel had. Dat een andere warrior dus ook op merkte. Die warrior zei dat hij maar beter even terug de Warriors den in kon gaan. Smoketear knikte instemmend en bedankte hem. Zijn leven was bijna perfect in de clan. Bijna geen stress. Alleen Breakingpaw, zijn dochter, de gene die verdwenen was. Smoketear zat er heel erg mee, dat de warriors om hem heen dus ook echt wel op merkte. Smoketear ging weer liggen en hield zijn ogen open. Toen drong een bekende geur zijn neus binnen.
Smoketear hees zijn kop op en zijn ogen werden groot van verbazing. Deze geur was heel bekend, ondanks alle gemengde geuren er door heen. Hij rook Thunderclan, dat wel kon kloppen, want in het begin toen Breakingpaw was verdwenen had hij haar geur bij de grens geroken, maar daarna was de geur weer diepen het Riverclan territorium gekomen. Hij had heel het territorium door gezocht, maar door het vele regen waren de meeste geuren vaak ook verdwenen, maar elke keer als hij was gaan zoeken had hij haar geur wel geroken, maar nooit gevonden. Hij voelde zich er ook schuldig over. Smoketear stak zijn kop uit de warriors den, en nee, hij hallucineerde dus echt niet, Breakingpaw was hier. En de geur leed naar de den van de leader. Smoketear liep aarzelend de kant op van de Leaders den. Als hij daar naar binnen zou gaan, hij Breakingpaw onder ogen zou zien, zou ze dan juist niet kwaad worden en weer weg rennen? Weer verdwijnen voor een hele lange tijd? Smoketear bleef even staan en andere warriors leken ook nieuwsgierig te zijn met wat er gaande was. Hij negeerde hun vragen en nieuwsgierige blikken en besloot toen toch naar binnen te gaan.
Hij liep de rots op en bleef bij de opening steel staan. "Als hij dag en nacht naar me zocht, waarom heeft hij me dan niet gevonden.. Waarom heeft niemand mij gevonden! Ik heb het territorium niet verlaten.." Hoorde Smoketear Breakingpaw zeggen. Smoketear kreeg een knoop in zijn maag. Waarom was hij zo zenuwachtig en bang om zijn dochter onder ogen te zien. Smoketear stak zijn nagels eens uit en in. Hij moest eens normaal doen. Hij was haar vader, en daar moest hij zich ook naar gedragen. Hij luisterde naar het gene dat volgde en wachtte af tot hij binnen kon komen. Na het laatste dat gezegd was kwam hij naar binnen. Zijn staart hing laag en zijn oren stonden zo ontspannen mogelijk. Maar zijn ogen stonden bezorgd, en vol verdriet, maar opluchting om dat ze nog in leven was. 'Breakingpaw...' Mompelde hij met de zelfde liefde volle vaderlijke stem zoals hij Breakingpaw altijd had aangesproken. Maar dit keer zat er ook verdriet en opluchting in, en boven alles bezorgdheid. Smoketear lied zijn ogen eens goed over zijn dochter glijden en hij zag hoe volwassen en sterk ze er al uit zag. Ze leeuk precies op hem met haar bruin/grijze vacht. Enkel hadden ze niet de zelfde oog kleur, en had Breakingpaw een wat slankere bouw, ondanks dat ze al mager was. 'Waar heb je al die tijd gezeten? Ik was doods ongerust en had dag én nacht naar je gezocht, de hele clan trouwens, ik dacht dat je dood was, ondanks dat ik elke dag je geur wel rook in het territorium,' miauwde hij bezorgd. Maar hij durfde haar niet om haar nek te vliegen, dat duidelijk was, meer om dat hij bang was dat ze weg zou lopen, en dat was duidelijk te zien. Niemand kon hem zo onzeker maken als Breakingpaw. Hij was echt een waardeloze vader.

Onderwerp: Re: I'm crumbling away.. za 3 nov 2012 - 13:08

S T O R M F R O S T

Slaperige ogen opende zich in de koude nacht, naast zich lag alleen een koud mosbed dat verouderd was. hoevaak werd hij nou zo wakker. 1 Moon? Mischien wel twee als hij zich er aan had gehouden om de dagen te tellen. Maar doordat alles in zijn hoofd een groot zooitje was boeide het hem weinig om te tellen, dat maakte het alleen maar moeilijker om te accepteren dat ze mischien nooit meer terug zal keren. Stormpaw stond langzaam om, zonder een enkele Apprentice wakker te maken glipte hij weg uit de Den. Dezelfde routine die hij aflegde lag voor hem, open en blood zonder bewaker. Zijn lichaam werdt opgeslokt door de ingang van het Camp. Again.

De zon kwam langzaam op, veel scheelde hem dat niet, het gaf hem minder tijd om hulpeloos te zoeken naar Breakingpaw. De angst dat ze dood was wou hij niet toegeven, toch was het onvermeidelijk sterk en raaste door zijn gedachte. Elke keer als hij dezelfde paden aflegde, was er niks veranderd. De geuren waren hetzelfde, elke pootstap dat hij aflegde zou morgen alweer verdwenen zijn, en alles zou er precies uitzien als de dag daarvoor of de dagen daarna. Het maakte hem gek. Gek genoeg o over zelfmoord te plegen in de onzienbare waarheid dat hij toch alleen zou blijven. Maat toch liep hij door hetzelfde pad dat hij elke dag bewandelde. Angst kwam elke dag op dat hij achter een donker bosje haar levenloze lichaam zou aantroffen. Koud en hard, zoals Dreamheart. Of dat ze uit een gereten is door een groep Dassen die haar kleine lichaam als speeldje, of toetje aanzagen. Ze zag er nooit echt gevaarlijk uit, of groot en grof. Haar tedere lichaam zou niet opkunnen tegen de kracht van grotere dieren, of dingen. Ze zou door de rivier zijn meegeslokt en op de bodem verrotte en klaar om opgegeten te worden door honderde vissen, krabben, kreeften en nog veel meer wat op de bodem leeft. Zo kon hij doorgaan met de rij van de doodsoorzaken in het woud. De domme doden, zoals niet nadenken en het Thunderpath oversteken had hij doorgestreept. Breakingpaw was dan niet gespierd zoals hij, met zijn breede schouders en grote machtige poten. Maar ze was wel de slimste poes die hij in zijn korte, toch heftige leven kende. Ze dachte na voordat ze iets deed. Zoals bij trainingen. Stormpaw stormde meteen op zijn doel af als zijn opdracht was om te sluipen. Breakingpaw in tegendeel, dacht na over elke stap die ze kon maken. Ze wist veel, veel meer dan Stormpaw. Je kon wel zeggen dat ze veel slimmer was dan hij, dat was geen geheim meer. Stormpaw was mischien wel groot en de kracht van een tijger hebben, maar hij was dom als een mossel. Mousebrain kwam vaak wel hard aan bij hem, als hij een domme fout maakte en iemand hem uitschold. Toch lied hij het niet merken en liep met een masker weg, blij van buiter, gebroken van binnen. Gelukkig had Breakingpaw hem geaccepteerd voor wie hij was.

Zo gingen de dagen door, met die gedachte in zijn hoofd gewikkeld. En nog steeds geen spoor van haar of haar zachte, perfecte groene ogen. Niet wetend kwam hij weer aan bij het Camp aangekomen. Zucktend van teleurstelling dat er weer een dag zonder breakingpaw aagebroken was, stapte hij door de geinproviceerde tunnel. Eemaal in het Camp was het vrij normaal. Maar de sweer was veranderd. Gezichtte staarde naar de Leaders Den. Katten praatte over iets waar Storm niet vanaf wist en het niet duidelijk kon horen. Het was gespannen. Sommige katten negeerde het gaande en gingen door met hun bezigheid. Iets was veranderd. Zijn ogen richtte zich weg van de Den en rende uit het Camp. Zijn gedachte was nergens. Het enige wat in zijn hoofd overbleef was een roos. Bloedrood. Buiten het kamp, on het hoekje zat wonder boven wonder een bosje met één roos. Bloedrood, zoals gehoopt. Hij wist niet was hij deed, gedachte op nul. Zonder erbij na te denken plukte hij de roos met zijn mond. De doorn prikte in zijn gehemelte. Snel rende hij terug, sneller dan een storm vol haat. Recht voor de Den van Stormstar, de Leader van Riverclan bleef hij even azelen. Die roos pakken, woor wat? Dit was stom, waarom pakte hij een roos waardoor zijn mond van binnen een beetje bloedde. Even tot adem komen en om het hoekje kijken. Heel even, gewoon omdat het kan.

Zijn hart stond stil. Geluid om hem heen was weg. Geen stemmen. Geen gedachte. De roos viel bijna uit zijn bek. Een naam bestond nog in zijn hoofd: Breakingpaw. Breakingpaw. Breakingpaw. Breakingpaw. 'Breakingpaw...?' Hij twijfelde eerst, maar al snel had hij het door nadat hij naar binnen was gestapt. Het was haar. In levende lijven. Ze was veranderd. Langer geworden. Haar vacht was van grijs naar bruin gegaan. Haar pels zag er wat verward uit, maar zo zacht als een moskussen. Haar lijf was elegant en slank, echt een poes. Een schoonheid. Een engel uid e lucht. Stormstar was erook, samen met Smoketear, die er verslagen uitzag. Hij wist dat deze vader ook zijn nagels uit heeft gestoken en voor eeuwig had gezocht. Toch negeerde hij het figuur en liep rechtstreeks naar Breakingpaw toe. Hij wist niet hoe ze zou reageren. Hij was niet zoveel veranders als zei. Hij was nog steeds hetzelfde eigenlijk. Dom. Kinderachtig. Groot. Beschermend. Geliefd. Een klein, maar belangrijk rijdje. Hij stond nu recht voor haar, een konijnlengte van elkaar af, dicherbij durfde hij eigenlijk niet te komen. Hij legde de roos tussen hun beiden in. Bloedrood mooi. Net zoals Breakingpaw. ' Breaking...Je bent...Zo beeldschoon' Hij wist niet goed wat te zeggen. Dat was het eerste wat bij hem opkwam. Maar hij kon het niet inhouden hoe hij zich nu voelde. 'Ik heb voor je gezocht, elke dag, elke nacht. Mijn poten deden er zeer van, maar dat boeide me niet. Ik wou alleen jou vinden. I- Ik voelde me zo eenzaam zonder jou pels naast me in de Den. Het was koud, elke nacht. Ik was ingestord en vermijde bijna iedereen. Allemaal voor jou. En hier ben je dan, in de Leasders Den...Ik ben zo opgelucht dat je veilig bent!' Hij wou gaan huilen, maar hield het tegen. Alles was zo'n gebeure. Toch deed hij het, ookal besefte hij nog niet goed wat het allemaal inhield. 'I..I like you, you know..I don't really know how to put this but...I really missed you, I know that I can't do much for you right now, but will you accept this rose...?' Hij wist niks te zeggen, gewoon sprakeloos om de situatie. Stilletjes, met gespannen ogen wachtte hij op haar reactie.

Dit is echt lol, kom effe binnen poppen als het mag^^, van Moon mocht het >.>

Onderwerp: Re: I'm crumbling away.. zo 4 nov 2012 - 16:22

_{Stormstar keek naar Breakingpaw. Hij had medeleiden met haar, waarom had Starclan haar dit aangedaan? Had ze moeten leren hoe ze voor zichzelf moest zorgen? "Ik.." Begon ze zacht en sloot haar ogen. "Er zijn geen excuses voor mijn verdwijning, u zou niet zo vriendelijk voor me moeten zijn. Ik had net zo goed overgelopen kunnen zijn naar de duistere kant.. Bloodclan en toch onthaalt u mij hier als uw eigen verloren kind. Dat ben ik niet waard." Klonk haar stem zachtjes terwijl ze haar gras groene ogen recht in die van haar grootvader richtte. Stormstar zijn gezicht betrok bij het woord Bloodclan, een hatenlijke rilling gleed over zijn rug. Hij keek Breakingpaw aan. ''Ik weet, dat je dat nooit van je leven zou doen Breakingpaw. Je hebt een goed hart, een wijze geest. Als je diep naar binnen kijkt, zul je zien dat je alles aan kunt, waarom denk je anders dat je bent terug gekomen? Ik voel dat je van je famillie houd. Ooit zul je op die manier ook weer van je vader houden, en hem vergeven. Het is mischien niet nu, maar het zal komen.'' "Als hij dag en nacht naar me zocht, waarom heeft hij me dan niet gevonden.. Waarom heeft niemand mij gevonden! Ik heb het territorium niet verlaten.." Stormstar keek nadenkend. ''Dat weet ik eerlijk gezegd niet Breaking. Ik denk dat Starclan niet wilde dat je werd gevonden. Je moest leren hoe het was om alleen te zijn... Om te beseffen hoe belangrijk familie is.'' Stormstar keek even naar buiten. Er was nog steeds motregen aan de hemel. Toen begon Breakingpaw weer te praten, hij keek haar weer aan. "En ik weet niet wat u bedoelt met die knipoog maar maar... Stormpaw.." Stormstar lachte hartelijk. Ze trok even haar hoofd weg en kneep haar ogen samen. "Ik zal dus echt nooit wat krijgen met Stormpaw als u dat denkt. Nog eerder, ik zal nooit wat met iemand krijgen, hoe veel poezen hebben nu al met mijn vader gehad, ze eindigen toch allemaal of dood of verdrietig." Stormstar zuchtte. ''Dat je vader dat heeft, wil niet zeggen dat jij dat hebt. Ik weet zeker dat je gelukkig zult worden, met wie het ook mag zijn. Die gene zal boffen. '' "Clanleader.." Sprak Breakinpaw fluisterde ze zacht. Stormstar keek haar enkel aan. "Ik snap het dat ik voorlopig nog geen warrior kan worden, ik heb de afgelopen vier maanden dan wel voor mezelf gejaagd maar daar werd ik nou niet echt goed in. Al liet ik liever prooi lopen in de hoop dat het naar de clan zou gaan." Stormstar keek haar met een brede glimlach aan, zijn ogen glinsterde. Hij wilde daar net wat over zeggen, maar toen hoorde hij een stem, en draaide zijn kop. Hij voelde warmte bij het zien van zijn eigen zoon. Hoe zou ze op hem reageren? Stormstar hield zich stil, liet Smoketear spreken. 'Breakingpaw...'
Smoketear sprak met vaderlijke stem. Stormstar keek hem hartelijk aan. 'Waar heb je al die tijd gezeten? Ik was doods ongerust en had dag én nacht naar je gezocht, de hele clan trouwens, ik dacht dat je dood was, ondanks dat ik elke dag je geur wel rook in het territorium,' Stormstar kuchte even, wilde op Smoktear reageren. Opeens, zag hij een schim buiten het hol. Iets greep hem naar zijn hart, stond.. wie nee. Even dacht hij dat Dreamheart buiten stond. Stormstar zijn hart sloeg een keer over, voelde verdriet pijn en liefde allemaal tegelijk. Hij zag haar staan in de regen, ze keek hem liefdevol aan. Stormstar lachte naar haar, kwam ze helpen? Dreamheart gaf hem een speelse knipoog. Dezelfde als hij bij Breaking had gedaan om Stormpaw. Had hij werkelijk gelijk. Binnen een seconden was ze weer verdwenen. Op hetzelfde moment had Stormpaw voor haar plaats gemaakt. Hij leek een roos in zijn bek te hebben, Stormstar kon het niet geloven, zoveel hem dat deed. Zo lief. Uiteindelijk kwam de jonge leerling het hol in. ' Breaking...Je bent...Zo beeldschoon' was wat de kater als eerst uitbracht. Stormstar ging een stukje achteruit voor Stormpaw, zodat hij tegenover haar kon staan. 'Ik heb voor je gezocht, elke dag, elke nacht. Mijn poten deden er zeer van, maar dat boeide me niet. Ik wou alleen jou vinden. I- Ik voelde me zo eenzaam zonder jou pels naast me in de Den. Het was koud, elke nacht. Ik was ingestord en vermijde bijna iedereen. Allemaal voor jou. En hier ben je dan, in de Leasders Den...Ik ben zo opgelucht dat je veilig bent!' Stormstar zijn glimlach werd maar groter en groter, zijn ogen twinkelde. Hij hield zich stil en zag het gebeuren. De volgende woorden deden zijn hart smelten. 'I..I like you, you know..I don't really know how to put this but...I really missed you, I know that I can't do much for you right now, but will you accept this rose...?' Stormstar wist niet dat de kater zo gevoelig kon zijn, hoe romantisch. Hij keek even naar Smoketear, waar hij nu naast zat. Stormstar keek, en zag, hij vond het prachtig. Hij gaf de twee een korte knipoog.'' Om verder te gaan, met wat ik wilde zeggen. Breakingpaw je word wel degnlijk warrior. Om het beter te zeggen, 'jullie worden warrior. De volgende ceremonie word een ceremonie om nooit meer te vergeten.''

Spoken}

Onderwerp: Re: I'm crumbling away.. ma 5 nov 2012 - 19:05

_{" Ik denk dat Starclan niet wilde dat je werd gevonden. Je moest leren hoe het was om alleen te zijn... Om te beseffen hoe belangrijk familie is.'' Die woorden kwamen keihard aan. Was het waar? Had Starclan gewild dat ze niet gevonden werd.. Was dit een les geweest. Haar grasgroene ogen staarde even bedenkelijk naar de grond. "Wellicht.." Fluisterde ze zacht voor ze naar zijn verdere woorden luisterde en zonder te antwoorden even knikte.

Toen een bekende.. Te bekende stem echter klonk schoten haar ogen ver open meteen schoot ze achter haar opa weg en staarde met grote geschrokken ogen naar haar vader. Het geen wat ze niet had gewild. Wat ze niet wou. Ze wou hier niet langer blijven, ze wou weg. Zo snel ze kon over zocht ze haar kansen om uit de den te ontsnappen maar ze waren onmogelijk. Met haar lichaam van vroeger, klein, slank en behendig had het nog wel gekund, maar nu ze zo gegroeid was was er geen schein van kans. En zeker niet nu ze zo eigenlijk zwak en moe was van vier manen lang enkel Kraaienvoer vreten.

Er zat dus niets anders op dan haar tanden op elkaar klappen verder naar achter duiken en aanhoren wat haar vader sprak. Hij vroeg waar ze was geweest. Dat hij ongerust was geweest maar al wat Breakingpaw er op kon antwoorden was een zacht geblaas. Ze wou niet antwoorden. Ze wou hem het niet gunnen. Ze haatte hem ze kon niet anders dan hem haten!

De gehele scene veranderde echter toen ze de regen hoorde, automatisch haar ogen even op de ingang van de den richtte en daar was hij.. Haar ogen werden waterig terwijl ze half van achter haar opa vandaan kwam. "Stormpaw.." Antwoordde ze in stilte en slikte even. Even boeide niets en niemand meer. Haar vader mocht opflikkeren, haar opa vergaan in schaduwenen. Hij was alles. "Je mond.." Fluisterde ze zacht toen ze iets van bloed zag en duwde haar neus tegen zijn wang nadat hij de roos had neergelegd.

Als ze kon blozen had ze dat nu absoluut gedaan bij het horen dat ze beeldschoon was. Luchtig keek ze even weg voor ze haar grasgroene ogen weer op zijn schitterende oranje kijkers richtte. Zijn woorden drongen tot diep in haar door en ze sloot even haar ogen. "Storm, ik wist niet.. Dat ik je dat had aangedaan.." Fluisterde ze zacht toen zijn laatste woorden weerklonken waren en ze duwde haar neusje tegen zijn wang. "I like you too.." Fluisterde ze zacht en trok haar hoofd zacht terug.

Haar oren richtte zich echter weer op haar opa zodra hij begon te spreken. Woorden die haar ogen groter lieten worden en ze trok haar hoofd meteen van Stormstar naar Stormpaw en weer terug. Haar vader duidelijk ontwijkend.. "Echt waar!" Riep ze half uit waarna ze weer door haar voorpoten zakte. Die opwinding zorgde er voor dat ze kramp in haar lege maag kreeg..}

Onderwerp: Re: I'm crumbling away.. vr 9 nov 2012 - 14:55

S M O K E T E A R

Hij had er nachten over gedroomd, dat zijn dochter vermoord was door een kat die niet op het territorium behoorde, of dat zijn dochter dood was gegaan aan voedsel te kort, maar duidelijk had hij haar onderschat, ze was dan wel mager, maar niet te mager, je kon aan haar zien dat ze best voor zich zelf had kunnen jagen, enkel zou het nu nog beter met haar gaan nu ze weer terug was. Smoketear was trots op zijn dochter. Enkel vond hij het jammer dat ze hem negeerde. Een ongeruste trotse woorden overvloed rolde over zijn lippen heen terwijl hij zijn dochter aan keek. Maar toen hij zag dat zijn dochter zich verstopte achter zijn vader als of ze de dochter was van hem en hij een vreemde was voelde hij toch wel een steek van verdriet en jaloezie. Zijn ogen gleden over hun heen, en duidelijk was er verdriet in zijn ogen te zien. Hij sloot ze voor een moment en een zucht rolde over zijn lippen. 'Ik heb je nooit vervangen... De nieuwe kittens... Ze zullen nooit je plaats in nemen... Het spijt me... Ik zelf wist niet eens dat ze op komst waren...' mompelde hij met een brok in zijn keel. Thistlekit, zijn zoon was een super stoere kater met het zelfde karakter als hem, enkel nog iets feller. Rosekit was een lief poesje met een lief karakter, en ze kon zeker wel voor zich zelf op komen, Mistkit, een lief rustig poesje, enkel niet geliefd bij Thistlekit, en toch hield hij wel van ze alledrie. Alleen Breakingpaw had altijd al een ander soort band met hem gehad dan bij de andere kittens. Smokepaw, Fluffpaw, Autumnpaw, en Bravepaw waren stuf voor stuk lieve kittens van hem, en hij hield van ze allemaal, maar ondanks alles was Breakingpaw speciaal voor hem. De andere kittens hoefde dat niet te weten, Breakingpaw wist het, alleen was het nu weg gedrukt door de onverwachte komst van de kittens zo'n vijf/zes moons geleden. Smoketear zuchtte en opende zijn ogen weer. Ondanks dat Breakingpaw er nu toch was, miste hij haar nog steeds. Flitsen van herinneringen schoten door zijn gedachte heen en hij voelde zich nu een waardeloze vader. En toen kwam Stormpaw de den binnen. Smoketear richtte zijn blik van Stormpaw naar Breakingpaw en hij zag hoe Breakingpaw helemaal vrolijker werd. Smoketear zei niks en hield zich op de achtergrond. Smoketear hoorde wat Stormpaw allemaal zei, 'Breaking...Je bent...Zo beeldschoon,' sprak Stormpaw. Beschermende vader instincten schoten om hoog. Maar hij wist dat dat niet helemaal nodig was bij Stormpaw. Stormpaw had zich wel bewezen in de tijd dat Breakingpaw weg was geweest. Stormpaw was zo veel gaan zoeken naar zijn vriendin, ze hadden zelfs samen gezocht. 'Ik heb voor je gezocht, elke dag, elke nacht. Mijn poten deden er zeer van, maar dat boeide me niet. Ik wou alleen jou vinden. I- Ik voelde me zo eenzaam zonder jou pels naast me in de Den. Het was koud, elke nacht. Ik was ingestord en vermijde bijna iedereen. Allemaal voor jou. En hier ben je dan, in de Leasders Den...Ik ben zo opgelucht dat je veilig bent!' Smoketear glimlachte, Stormpaw was zeker goed voor Breakingpaw. 'I..I like you, you know..I don't really know how to put this but...I really missed you, I know that I can't do much for you right now, but will you accept this rose...?' Smoketear slikte, dit was mooi om te zien. En stiekem had hij het gevoel dat hij hier niet bij had mogen zijn. Smoketear keek een keer naar zijn vader, en zijn ogen riepen om hulp, wat kon hij doen om zijn band weer te herstellen tussen zijn dochter en hem zelf? Smoketear knipperde met zijn ogen en luisterde naar wat Stormstar veder ging zeggen. '' Om verder te gaan, met wat ik wilde zeggen. Breakingpaw je word wel degnlijk warrior. Om het beter te zeggen, 'jullie worden warrior. De volgende ceremonie word een ceremonie om nooit meer te vergeten.'' Bij die woorden werd hij overweldigd door trots. En dat was te zien in zijn ogen. Hij keek van Stormpaw naar Breakingpaw maar zei niks. Hij durfde niks te zeggen. 'Breaking... Ik zou graag nog met je praten... Maar ik wacht tot je zelf er klaar voor bent, mijn dochter,' sprak hij zacht waarna hij nog even zijn ogen op Breakingpaw liet rusten, daarna keek hij terug naar zijn vader en knikte. Daarna stond hij op en verliet de den. Hij kon maar beter gaan jagen, en zijn dochter nog even met rust laten, dat was beter, dat was beter voor haar, voor zijn dochter.

I Might Be Loyal...
I Am Not Afraid To Kill

Onderwerp: Re: I'm crumbling away..