~I must say that it is beautiful~ [Blueeyes]

Hij stapte met een kalme blik in zijn lichtblauwe ogen de apprentices den uit. Zijn staart zwiepte soms heen en weer terwijl hij richting de prooibult liep. Het was een heldere avond, waardoor de maan en de sterren goed te zien waren. Alleen wat ook betekende dat het koud was, behoorlijk koud. Waardoor er grond forst ontstond en hij de kou in zijn voetkussentjes voelde prikken. Hij koos een vis uit de prooibult en liep er mee naar een plekje dicht bij de apprentices den, waar hij nou eigenlijk altijd lag. Hij legde de vis tussen zijn voorpoten en begon er smakelijk op te kauwen. Hij had nog niet veel gegeten vandaag, dus het was fijn om zijn honger te stillen. Toen hij de vis op had keek hij om zich heen. Sommige katten waren met elkaar aan het praten en anderen waren net als hij net aan het eten. Alleen hij had niet zo veel zin om zich bij een van hen te voegen, maar toch stond hij op. Hij wou even alleen zijn. Hij zou bij de rand van het kamp gaan zitten. Hij zou niet helemaal weg gaan. Hij liep in de richting van waar je het kamp verliet en ging een eindje van het kamp afzitten. Zijn blik gleed voor hem uit, naar het donkere landschap voor hem. Hij vond de kleuren die bladval met zich meebracht mooi, het had iets mysterieus. Ook al was er minder prooi te vinden, toch kon hij niet zeggen dat hij bladval haatte. Het had iets speciaals, misschien zou dat in de tijd vervagen dat hij er zo over dacht. Alleen nou vond hij het alleen nog maar mooi en fascinerend.
Opeens drong de geur van een poes zijn neusgaten binnen. Een warrior die hij al eerder gesproken had. Er speelde een glimlachje om zijn lippen. Hij veegde met zijn staart over de grond, maar keek niet achterom. “Hallo Blueeyes,” zei hij met een vrolijke klank in zijn stem. Ook al had hij even alleen willen zijn. Hij begon ook steeds meer waardering te voelen voor gezelschap van anderen. Hij wist zich soms nog steeds geen houding te geven, maar hij was niet meer zo bang voor moeilijke vragen. Hij vond het nog steeds moeilijk om er over te praten, maar het ging hem wel steeds beter af. Hij zei verder niks. Hij wachtte totdat ze bij hem was. Hij was benieuwt of ze naar hem toegekomen was of dat het toeval was.

[& Blueeyes]

Een zwarte schim schoot door de bosjes, ze achtervolgde iets. Ze zakte door haar krachtige achterpoten en besprong het beest. Het piepte luid, maar niets liet de zwarte poes stoppen om dit dier te doden. Het beest gilde zo hard dat vast alle prooi in hun holletjes gedoken waren. Met een harde miauw doodde de poes het dikke beest. Ze proefde het bloed en kreeg verlangen om het beest op te eten. Maar nee, ondanks haar reputatie in de clan zou ze de krijgscode nooit overtreden. Eerst de clan voeden, voordat je jezelf voed, deze woorden spookte bij de gedachte door haar hoofd. Als apprentice kwam ze ooit in verleiding, en toen Crookedstar daar achterkwam had ze een flinke straf, een maan lang voor de elders zorgen. Sindsdien durfde ze niet eens meer de krijgscode te overtreden. De clan heeft voeding nodig, vooral in deze tijd, de rivieren zijn bijna bevroren en de vissen zitten liever diep. En juist die prooi, met die prooi eet de RiverClan zich dik. Ook moet je uitkijken met wat je eet. Zo kan elke vis vergiftigd zijn door de tweebenen.

Blueeyes begroef haar dikke konijn. Ze was voor deze keer sneller dan dit snelle dier. Snel bedankte ze de StarClan. De poes zette haar vacht op. Het was deze dag wel erg koud. Ineens vormde zich een bekende geur in haar neus. Ze hield zich rustig, maar vanbinne kookte ze. Deze reactie had ze altijd. De angst voor achteraf aanvallen. Ze hield haar ogen op de bosjes gericht. "Hoi Blueeyes," miauwde iemand, en ze draaide zich met een ruk om. In een oogopslag zag ze dat het de jonge apprentice, Creamypaw is. Ze had hem al eens gesproken in zijn kittentijd. Ze was verrast van zijn komst. "Halli Creamypaw." miauwde ze en ze keek naar de jonge kater. "Hoe gaat het?" Blueeyes vroeg zich af of hij haar gevolgd was, of dat dit pure toeval was. "En hoe bevalt het apprentice zijn?" vroeg ze en ze keek weg. Ze dacht aan haar apprentice tijd. Ze wist hoe het voelde om apprentice te worden. Ze glimlachte even. Hij was vast erg blij.

Hij zag dat ze van hem geschrokken was. Daarmee meteen zijn vraag beantwoordend, ze had hem dus duidelijk niet verwacht hier. Het was niet zijn bedoeling geweest om haar te laten schrikken, maar hij kon er nou toch niks meer aan veranderen. Even keek hij nog naar de omgeving, daarna keek hij naar haar. Er speelde een glimlachje om zijn lippen toen ze zich naar hem omdraaide en hem begroette. Hij knikte haar even toe. "Hoe gaat het?" De glimlach ging over in een klein grijnsje terwijl hij haar aan bleef kijken. “Ja met mij gaat het goed.” Zei hij toen. “En hoe gaat het met jou?” Er ontstond een nieuwsgierige blik in zijn lichtblauwe ogen. “Stoorde ik je?” Hij hield zijn kop even iets schuin. “Het was niet mijn bedoeling om jou jacht te verstoren. Als dat wel gebeurt is dan spijt me dat.” Hij hield even zijn kop iets lager uit respect, voordat zijn blik weer naar de hare gleed. "En hoe bevalt het apprentice zijn?" Meteen kwam het enthousiasme terug in zijn ogen. Hij veegde een keer met zijn staart over de grond en spitste zijn oren. “Super,” zijn ogen fonkelden. “Ik ben blij dat ik straks iets kan gaan betekenen voor de clan,” Hij sprong overeind. “Tenminste dat hoop ik,” Hij grinnikte en dwong zichzelf weer te gaan zitten. Hij vond dat hij nou te oud was om te gaan drentelen, al was het soms moeilijk om het tegen te houden. Zeker als hij enthousiast of opgewonden was. "Wat maakt bladval mooie kleuren,” vervolgde hij toen zijn blik naar de bomen gleed. “Ik vind het mooi. Wat vind jij?” In zijn ooghoek keek hij naar de oudere poes, benieuwt naar haar antwoord.

De zwarte poes zette haar vacht op tegen de kou. "Ja met mij gaat het goed," de poes knikte. "En met jou?" "Met mij gaat het ook wel oké hoor." zei de poes kalm. “Het was niet mijn bedoeling om jou jacht te verstoren. Als dat wel gebeurt is dan spijt me dat.” de poes glimlachte. "Nee hoor, niets gebeurt." zei ze en ze keek de kater aan, die een respectvol zijn kop liet hangen. "En hoe is het om apprentice te zijn?" vroeg de poes en gelijk keek de jonge apprentice haar enthousiast aan. “Super,” miauwde hij en Blueeyes keek hem vrolijk aan. "Geweldig hé!" miauwde ze uitgelaten. “Ik ben blij dat ik straks iets kan gaan betekenen voor de clan,” miauwde hij en hij leek erg opgewonden. Dat vond de jonge warrior logisch, vlak na de ceremonie zou zij ook erg blij zijn. Ook nu is ze blij hoor, ze heeft haar eerste apprentice. “Tenminste dat hoop ik,” Hij grinnikte. De jonge poes keek even serieus. "Tuurlijk wel, waarom niet? Blijf maar denken dat je net zo'n sterke krijger wordt als Stormstar toen hij nog Stormtail heette." miauwde ze kalm. Ja, Stormstar zal ook wel erg blij zijn geweest toen hij leader werd. De jonge Blueeyes kende hun vorige leader, Crookedstar nog, maar de jonge apprentice voor haar vast niet. De kater sprong op van opwinding, maar algauw ging deze weer zitten. Blueeyes grinnekte. "Wat maakt bladval mooie kleuren,” de poes knikte. "Maar is wel koud," vulde ze hem aan. “Ik vind het mooi. Wat vind jij?” Blueeyes dacht na. Leaf-fall had voordelen en nadelen. "Prachtig, maar koud en er is weinig prooi. Ze horen je als je over de krakende bladeren loopt." miauwde ze.

“Mooi,” zei hij glimlachend toen ze zei dat het goed met haar ging. “Gelukkig maar,” Hij knikte haar even toe. Hij ontspande toen ze zei dat hij haar jacht niet verstoord had. “Dat is een hele opluchting,” Hij had zich echt stom gevoeld als dat wel het geval was geweest. Toen ging het gesprek al snel over naar zijn ceremonie. Hij knikte enthousiast. “Ja het is echt geweldig,” stemde hij met haar in. "Tuurlijk wel, waarom niet? Blijf maar denken dat je net zo'n sterke krijger wordt als Stormstar toen hij nog Stormtail heette." Meteen gleed zijn blik naar zijn voorpoten en hij schudde zijn kop. Hij richtte langzaam zijn blik weer op haar ogen. “Ik zou nooit zo sterk zijn als Stormstar,” zei hij zacht. Stormstar was zijn grote voorbeeld, de kater waar hij het meest tegen opkeek. Nee, volgens hem kon niemand tippen aan de leider van de riverclan. “Maar ik zal er alles aan doen om zo sterk mogelijk te worden,” ging hij verder. Hij spitste zijn oren en keek naar de omgeving. Hij knikte toen ze zei dat bladval koud was. “Ja, dat is waar.” Alleen hij vond het niet storend, zo koud vond hij het nou ook weer niet. Alleen iedereen zei ook van wacht maar tot het bladkaal is, dus hij was benieuwd hoe koud het dan zou zijn. "Prachtig, maar koud en er is weinig prooi. Ze horen je als je over de krakende bladeren loopt." Hij fronste. “Is er zo weinig prooi?” vroeg hij voorzichtig. Hij had wel gemerkt dat er minder prooi op de prooibult lag, maar omdat hij nog nooit echt gejaagd had, had hij er verder weinig van gemerkt.

"Tuurlijk wel, waarom niet? Blijf maar denken dat je net zo'n sterke krijger wordt als Stormstar toen hij nog Stormtail heette." miauwde de jonge warrior en gelijk zag ze de blik van de apprentice veranderen. “Ik zou nooit zo sterk zijn als Stormstar,” miauwde de apprentice. "Bewijze van spreken natuurlijk, maar misschien ook wel, zolang je maar in je zelf gelooft wordt je een sterke warrior." miauwde de poes, toen de jonge apprentice zijn zin afgemaakt had. Zulke dingen beviel haar niet. "Maar ik had dus ook geen zelf vertrouwen, en zo sterk ben ik ook weer niet." miauwde ze lachend. “Maar ik zal er alles aan doen om zo sterk mogelijk te worden,” een geweldig idee schoot in de kop van de poes, maar dat bewaarde ze nog even. "Maar is wel koud," miauwde de poes toen de apprentice over Leaf-fall begon. “Ja, dat is waar.” miauwde hij en de poes knikte. "Prachtig, maar koud en er is weinig prooi. Ze horen je als je over de krakende bladeren loopt." kritiseerde de poes over de Leaf-fall. “Is er zo weinig prooi?” vroeg de jonge apprentice voorzichtig. "Nou, wel veel minder dan in de zonnige, warme tijden. Ongeveer de helft is nu aan het slapen, en een paar scharrelen nog rond om voedsel te zoeken. Zo is het elk jaar, dus maak je maar niet druk, misschien merkte je het niet, toen je nog bij je moeder melk dronk, maar de warriors lijden er onder, of wat je lijden moet noemen, de RiverClan heeft de rivier nog, want vissen houden geen winterslaap. Maar als de rivier dichtvriest, heeft onze clan een probleem." miauwde ze. Ineens bedacht de poes dat ze nog een ideetje had. "Heb je zin in een schijngevechtje?" vroeg ze terwijl ze haar tong langs haar lippen haalde.

Hij luisterde aandachtig naar haar toen ze vertelde hoeveel minder prooi er was in bladval en bladkaal. Toen het woord moeder ter sprake kwam keek hij naar de grond, om de pijn die even in zijn ogen opflikkerde te verbergen. Hij wou niet dat ze het zag. Hij keek echter weer verrast op toen ze zei dat de rivier dicht kon vriezen. “Kan dat?” vroeg hij. “Wat gebeurt er dan? Ik heb er wel over gehoord dat het water dan hard word. Is dat echt zo?” Er lag een nieuwsgierige blik in zijn lichtblauwe ogen. “Kunnen we het water dan niet weer tevoorschijn halen en de vissen?” Hij veegde een keer met zijn staart over de grond terwijl hij haar aan bleef kijken. "Heb je zin in een schijngevechtje?" Er kwam een enthousiaste fonkeling in zijn ogen en er verscheen een grijnsje om zijn lippen. “Ja,” riep hij vrolijk terwijl hij overeind sprong. “Alleen ik heb nog geen les gehad in vechten hoor,” vervolgde hij snel. “Maar ik wil het wel proberen,” hij zakte iets door zijn poten heen en keek haar uitdagend aan.

Onderwerp: Re: ~I must say that it is beautiful~ [Blueeyes]