A lonley soul

Onderwerp: A lonley soul za 6 okt 2012 - 10:38

Pebblepaw liep langzaam rond. Hij was de laatste dagen niet veel in het kamp geweest. Eigenlijk mocht hij dat ook nog niet uit. Hij had nog nooit training gehad en hij had ook nog geen mentor. De blaadjes kraakten onder zijn witte pootjes. Hij was wel blij met zichzelf, zijn uiterlijk, zijn familie. Alles was wel perfect. Pebbles grootste droom was om leider te worden van Riverclan, maar hij wilde gewoon laten zien wat hij waard was aan Stormstar. De kater stopte eventjes en spitste zijn oren. Hij hoorde wat gekraak, een vos ofzo. Behoedzaam liep hij vedder en hij rook de geur van bloed, vers bloed. Pebblepaw ging op de geur af, zo stil als hij kon natuurlijk. Eigenlijk was hij nog niet zo goed in dit hele gedoe, besluipen, jagen, vissen. Het enige wat hij goed kon was zwemmen in de wilde rivier. Hij liet de bloedgeur en de vos voor wat het waren en dribbelde op de rivier af. Het water kolkte en maakte veel kabaal, het was Groenblad en de rivier zat vol met grote vissen. Pebblepaw keek even rond, niemand in de buurt. Hij greens en zette zich toen af, zo de rivier in. Het koude water van de rivier drong zijn zomervacht binnen. Hij ging een paar tellen kopje onder en kwam toen weer boven. Hij maakte zwemslagen met zijn poten en zwom zo door de rivier heen, heerlijk toch? Hij zag de vissen onder zich door zwemmen en probeerde een keer uit te halen, zonder succes. De kater klom op de kant en schudde zijn vacht uit, heerlijk, even een frisse duik nemen. Hij ging even in de zon liggen en zijn vacht droogde weer op. De kater likte zich schoon en keek achterom, hij hoorde wat. ''Wie is daar?'' Vroeg hij vrolijk en hij wachtte af.

~Secondpaw~

Onderwerp: Re: A lonley soul za 6 okt 2012 - 15:58

________________________________________

Secondpaw voelde zich lichtelijk beter toen het zonlicht fel op haar pels scheen. De hele nacht had ze het aan één stuk door verschrikkelijk koud gehad. Ze had ’s nachts dan ook niet goed geslapen. Ze wist niet waarom ze het opeens zo koud had gekregen, maar ze had de andere leerlingen niet willen wakker maken dankzij haar geklappertand en was daarom maar een flink eind opgeschoven waar geen leerlingen lagen. Daardoor had ze het nou kouder gekregen. Secondpaw vermoedde dat het ’s nachts gewoon veel kouder werd in de tijd van dit seizoen. Ze vroeg zich af of hoe lang het zou duren tot de prooi niet meer goed vindbaar zou zijn. Als het winter zou worden zou het nog kouder zijn, iets waar ze geen zin in had. Haar oortjes bewogen heen en weer en Secondpaw haalde diep adem. Verschillende geuren dreven haar neusgaten binnen, waardoor ze zichzelf concentreerde op die geuren. Ze keek rond zich heen, maar er was niemand die haar echt in het oog hield. ‘Sorry,’ mompelde ze, toen ze tegen een kitten botste. De kitten keek haar alleen maar vragend aan. Secondpaw voelde zich betrapt toen de moeder van de kitten de kitten op kwam halen, maar ze keek Secondpaw alleen even liefkozend aan en ging toen weer weg. Lichtelijk verbouwereerd zijnd over het feit dat de moeder niks gezegd had van het omstoten van de kitten, keek Secondpaw haar na. Daarna schudde ze haar kopje, liet de gebeurtenis maar bezinken en begon haar tocht naar de uitgang van het kamp voort te zetten. Ze had er niets aan om hier te blijven, maar ze had ook geen toestemming van een andere, oudere kat. Misschien zou ze die beter even kunnen vragen. Ze keek om. Nee, misschien ook beter van niet. Dus ze rende het kamp uit.

Secondpaw glimlachte terwijl ze zonder problemen uit het kamp kwam. Niemand had haar opgemerkt, of niemand wilde haar opmerken. Tegenwoordig hielden ze zich niet echt meer bezig met leerlingen die zomaar het kamp uitglipten, wat voor Secondpaw – en vast ook voor velen anderen – heel voordelig uitkwam. Haar poten zetten hun tocht voort naar het riviertje verderop. Het kabaal was nog tot hier te horen, maar dat was niet van Secondpaw’s aandacht trok. Het was meer de geur wat ze erbij rook. Ze rende steeds sneller en hield uiteindelijk halt, viel nog net niet in het water door haar plotselinge beweging. Ze herkende onmiddellijk Pebblepaw aan zijn mooie, aparte vacht. Snel rende ze naar hem toe en drukte haar neusje iets te vrolijk tegen de zijne. ‘Pebblepaw!’ zei ze, zacht snorrend. ‘Hoe gaat het met je?’ Zou de kater haar herkennen? Ze had een paar namen zomaar opgevangen, maar Pebblepaw was blijven hangen omdat hij zo’n aparte vacht had. Het stond hem wel leuk, heel mooi zo, al die figuurtjes. Secondpaw’s staartpunt zwiepte enthousiast heen en weer, terwijl de poes zelf nauwelijks stil kon blijven staan en alsmaar meer zin had om heftig heen en weer te bewegen. Ze vond het leuk om hier iemand in het territorium tegen te komen. Zo voelde zij zich niet alleen, had ze iemand om mee te praten en kreeg ze niet in haar eentje op haar donder, mochten ze betrapt worden.

________________________________________

Onderwerp: Re: A lonley soul za 6 okt 2012 - 16:23

''Pebblepaw!'' Zei de andere Apperentice die naar hem toe holde en haar neusje tegen de zijne drukte. ''Hoe gaat het met je?'' Vroeg ze en Pebblepaw keek haar aan. Het was Secondpaw, deze poes had hij geregeld zijn lopen. Haar roodwitte vacht was mooi, het stond haar goed. ''Goed, met jou?'' Snorde hij terug en hij ging zitten. Zijn ambere ogen keken de hare aan en stonden vrolijk. Hij zwiepte een beetje met zijn staart en hij bekeek Secondpaw nog eventjes. Ze was zeker, net als hij, het kamp uit geglipt. En als hij het goed had had ook zij nog geen mentor. Hij maakte zich er niet druk over dat ze konden worden betrapt, want wat maakte het nou uit? Hij sloot zijn ogen even en genoot van de warme zon op zijn gevlekte vacht. En golf van vreugde stroomde door zijn lijf heen en gaf hem een soort kracht. Hij greens even en opende zijn ogen. Er stond een klein briesje maar vedder was het warm. ''Zullen we zo gaan zwemmen?'' Vroeg hij en keek haar speels aan. Even kwam de gedachten in hem op dat ze nog niet kon zwemmen, maar de rode poes leerde vast snel, en de meeste Riverclanners konden gewoon al zwemmen. Hij stond op en keek haar met een schuin kopje aan, zou ze samen met hem willen zwemmen?

Onderwerp: Re: A lonley soul za 6 okt 2012 - 16:44

________________________________________

Secondpaw voelde zich met de minuut enthousiaster. Het leek net alsof er een boel adrenaline door haar lijf ging. Het gevoel werd ook alleen maar versterkt toen ze naar Pebblepaw keek. Alsof ze in de rivier kon springen en vooruit kon zwemmen zo snel als de snelste vis dat zou kunnen, zo voelde ze zich ongeveer. En ze was natuurlijk ook heel vrolijk en blij dat Pebblepaw nu in haar buurt was, zodat ze dit gevoel met hem kon delen. ‘Met mij gaat het ook heel erg goed,’ beantwoordde Secondpaw Pebblepaw’s vraag. ‘Ik ben blij dat ik je hier zo tegenkom. Ik had verwacht dat er niemand zou zijn en ik helemaal alleen zou zijn.’ Secondpaw’s oortjes trokken even naar achteren, maar gingen alweer naar voren bij zijn volgende vraag. Ze keek even naar de rivier. Ze had nog steeds die adrenaline, maar wist niet of ze het aankon om al te gaan zwemmen. ‘Ik heb eerlijk gezegd nog maar een paar keer gezwommen,’ gaf ze toe, terwijl haar vacht warm werd van de schaamte die ze nu voelde. Welke RiverClankat had dan ook nog maar een paar keer in zijn of haar leven gezwommen in zo’n geweldige rivier? Nou ja, het was nou ook weer niet bepaald dat ze veel uit het kamp kwam, maar de momenten dat ze dat deed waagde zij zich toch wel bij de rivier. Bovendien, ze wilde eigenlijk ook een beetje opgewarmd worden. Maar zou de rivier daar wel geschikt voor zijn? Secondpaw wist niet hoe ze denken moest. Aan de ene kant wilde ze wel graag gaan zwemmen met Pebblepaw, maar aan de andere kant had ze het ’s nachts zo koud gehad dat ze nu alleen maar warmte wilde hebben. Ach, waarom zou ze ook wachten met zwemmen als ze nu kon gaan zwemmen?

‘Ik ga mee,’ zei ze bevestigend, meer om zichzelf te overtuigen dan een bevestigend antwoord naar Pebblepaw toe. Even keek ze Pebblepaw aan, waarna ze haar vacht tegen de zijne drukte. Meteen werd ze overspoeld door een intense warmte. Als een stroomschrok ging het door haar lichaam. Het verdreef de koude onmiddellijk uit haar lichaam. Zachtjes snorde Secondpaw. ‘Jij hebt het lekker warm!’ beschuldigde ze Pebblepaw lachend, waarna ze haar neusje plagerig tegen de zijne drukte. Ze vond het niet eerlijk dat Pebblepaw het wel lekker warm had en zij niet. Zelfs zijn natte vacht maakte niks erger aan de warmte die ze van hem kreeg. Misschien was de rivier dan echt wel lekker warm. Met dit idee in haar hoofd keek ze Pebblepaw aan. ‘Ik ben lekker eerst!’ zei ze lachend, waarna ze hem een speels duwtje gaf en daarna naar het riviertje begon te rennen. Misschien was Pebblepaw nog overdonderd van het plotselinge vertrek. Het laatste wat ze zag was haar witte pootje voordat ze zich in het water begaf. De koude trok als een mes door haar lichaam, verdreef de warmte onmiddellijk, maar naarmate Secondpaw meer begon te bewegen om wat dieper in de rivier te gaan, voelde ze wel weer wat warmte. Ze snorde zachtjes. ‘Lekker!’ riep ze bevestigend naar Pebblepaw, waarna ze hem vrolijk aankeek. ‘Eerst is het wel koud, ‘ gaf ze toe. ‘Maar het went wel langzaam.’

________________________________________

Onderwerp: Re: A lonley soul za 6 okt 2012 - 16:56

Pebblepaw greens toen de andere Apperentice had gezegt dat ze meeging zwemmen. Vrolijk keek hij haar aan en opeens rende ze weg, naar de rivier. ''Ik ben lekker eerst!'' Riep ze en hij zette de achtervolging in, ergens had hij dit wel kunnen verwachten van haar. ''Lekker!'' Hoorde hij der roepen en greens eventjes. ''Eerst is het best koud'' Gaf Secondpaw toe. ''Maar het went wel langzaam.'' Omdat hij zo hard op haar afstormde wilde en kon hij nieteens meer rennen, en zo sprong hij de rivier in. Hij voelde het koude water weer in zijn vacht, heerlijk. De druk van het water drukte tegen zijn vel en zijn haren gingen alle kanten op. Hij merkte dat hij Secondpaw nu nogal nat had gemaakt en hij lachte vrolijk. ''Heerlijk.'' Zei hij en keek haar aan. ''Kom je Second?'' Vroeg hij en hij zwom naar dieper en kouder water. Hij zuchtte tevreden, hij kon zo eigenlijk wel uren blijven zwemmen, het koude water en de schuimende, klotsende rivier. Hij zag dat er nog steeds een overvloed aan vissen was en hij probeerde ze te vangen, misschien kon hij dan straks samen met haar eten!

Onderwerp: Re: A lonley soul za 6 okt 2012 - 17:13

________________________________________

Bevestigend knikte Secondpaw op de woorden van Pebblepaw. Zolang hij maar niet voorstelde om dieper naar het koudere water te gaan, bleef ze wel met hem zwemmen. Haar blik gleed ondertussen rond. Geen enkele kat had hun tot nu toe opgemerkt. Secondpaw vermoedde echter wel dat er genoeg katten in de buurt waren die hun wel zouden kunnen horen, maar dat maakte haar niet zoveel uit. Pebblepaw was er ook niet echt van onder de indruk dat anderen hun hier konden opmerken, dus waarom zou zij dat wel zijn? Ze glimlachte heel even, maar voelde haar glimlach betrekken toen ze zag dat hij dieper wegzwom. ‘Pebblepaw,’ zei ze lichtelijk twijfelend. Ze wilde zijn vrolijke humeur niet verpesten, maar ze wilde ook niet naar het diepere gedeelte. Ze kon wel zwemmen in diep water, maar ze had het zo vreselijk koud. Haar vacht was gewoon heel dun en beschermde haar niet genoeg voor de koude om haar heen, dacht ze. Ze vond het dan ook vreselijk als ze anderen belette met haar eigen kou, zoals nu. Ze wist niet hoe ze het Pebblepaw kon uitleggen, want hij had het vast wel gewoon lekker warm. Zijn pels leek in haar ogen dan ook heel erg dik. Misschien was dat ook wel zo. Of hij had, net als haar, ook een dunne vacht, maar toch niet echt last van de kou. Zouden mannetjes er minder last van hebben dan vrouwtjes, of was zij gewoon zo’n koukleum? Ze schudde haar kopje even en keek naar Pebblepaw. Ze moest niet zo preuts doen. Ze kon toch ook gewoon naar hem toe zwemmen? Ze kon toch ook gewoon bij hem blijven? Misschien als ze wat dichter naar hem toe zou gaan zwemmen dat het dan beter was? Ze wist het niet. Ze haalde diep adem en zuchtte daarna even.

‘Ik kom,’ zei ze, maar haar stem schoot in de hoogte van de verstikkende kou die ze voelde. Ze merkte op dat Pebblepaw al pogingen aan het doen was om vissen te vangen. En dat terwijl zij hier kinderachtig zat te doen over de koude omgeving! Ze kon toch wel een beetje normaal doen? Secondpaw voelde zich boos op zichzelf, voornamelijk omdat ze zichzelf zo liet kennen tegenover Pebblepaw. Voor Pebblepaw was het toch ook niet leuk als hij zo’n poes tegenover zich had, zo’n koukleum? Aan de andere kant zou Secondpaw hem ook wel begrijpen als hij het ook zo koud had en hij voelde zichzelf er niet goed door, maar hij zou zichzelf misschien nog vermannen, zij was daar te preuts voor. Secondpaw zette haar beledigende gedachten over zichzelf opzij en begon te zwemmen. Het diepere gedeelte werd inderdaad kouder en Secondpaw had het gevoel alsof ze dadelijk niet meer goed zou kunnen zwemmen, mede dankzij haar vermoeidheid. De koude had immers ook invloed op haar vermoeidheid. ‘Pebblepaw,’ zei ze zachtjes, waarna ze hem aankeek. ‘Ik ga heel even uit het water,’ zei ze bibberend, waarna ze langzaam naar de kant begon te zwemmen. Ze kon maar beter dramatische momenten voorkomen door meteen te stoppen waarmee ze bezig was, anders zou ze dadelijk een boze, misschien wel gekwetste Pebblepaw bij zich hebben. Secondpaw sleepte zichzelf op de kant en begon zich verwoed warm te likken, maar het hielp niet. Ze krulde haar staartje rond haar voorpoten en bolde zich ondertussen een beetje op, bibberend van de kou. ‘Heb je al vis kunnen vangen?’ riep ze naar Pebblepaw, terwijl ze hoopte dat hij niks van haar zou merken en te bezig was om haar te kunnen zien.

________________________________________

Onderwerp: Re: A lonley soul zo 7 okt 2012 - 16:21

''Ik ga heel even uit het water.'' Hoorde hij Secondpaw zeggen. ''Heb je al vis kunnen vangen?'' Pebblepaw had bijna een vis te pakken toen ze dat vroeg. ''Bijna!'' Riep hij vrolijk terug en probeerde het nog eens. Hij had al gemerkt dat ze op de kant lag, niet iedereen was een zwemkanpioen toch? Hij nam het haar niet kwalijk en ging vedder. Hij zag een dikke vis onder zich door zwemmen en haalde uit, zijn nagels schraapten over zijn kop heen en het dier was in de war. Door snel te handelen Haalde hij nog een paar keer uit en het water begon wat rood te kleuren. Hij zette zijn nagels in het ding en trok het naar zijn bek. Hij hield de staart in zijn bek en zwom zo naar de kant terug. Met best veel moeite hees hij het ding op de kant, waarna hij nog even in het water sprong zodat al het bloed van zijn poten was gewassen. Vrolijk sprong hij weer op de kant en sleepte de vis naar Secondpaw. ''Tada!'' Zei hij trots en keek haar aan.

Onderwerp: Re: A lonley soul za 13 okt 2012 - 11:30

________________________________________

Terwijl ze zag dat Pebblepaw aan het jagen was, dwaalden haar gedachten af. Wat zou er later van haar worden? Zou ze een volwaardige krijger worden? Natuurlijk moest ze wel nog eerst een mentor krijgen, maar zou dat nog lang duren? Zou Stormstar haar niet goed genoeg vinden en haar daarom geen mentor geven? Ze wist het niet. Ze keek naar Pebblepaw. Hij kon het tenminste wel goed. Hij kon jagen, ving vissen en waagde zich nu al in het water. Even bleef ze zo dromerig naar hem staren. Stel dat ze samen bij de volgende ceremonie eindelijk een mentor kregen! Dat zou fijn zijn. Dan konden ze samen gaan jagen. Ze schudde haar kopje even. Het zou vast nog wel heel lang duren voordat ze een mentor zou krijgen, misschien zou het bij Pebblepaw ook wel heel lang duren. Of hij had meer vaardigheden dan haar, dat kon ook. Ze wist het niet zeker. Ze keek even naar zijn vacht, concentreerde zich op zijn poten die vaardig in het water te werk gingen. Opeens stond hij voor haar. Glimlachend keek ze op hem neer. ‘Je hebt de vis gevangen!’ kirde ze, terwijl ze naar de roodgekleurde vis keek. Het bloed droop langzaam van zijn lijfje af, maar Secondpaw was niet vies van een beetje bloed. Ze kwam een beetje dichterbij en keek naar de vis. Pebblepaw’s klauwafdrukken waren duidelijk zichtbaar op de vis. Ze kon haast bijna beschrijven hoe de vis vermoord was. Ze boog zich voorover en snoof de geur van vis beter in zich op. Ze glimlachte naar Pebblepaw. ‘Deze is wel goed zo,’ miauwde ze, waarna ze hem snorrend een kopje gaf en even haar neusje tegen zijn vacht liet glijden. Ze merkte de RiverClan-geur op, maar ook zijn eigen geur, die beiden samen smelten tot een zalige geur.

Langzaam trok ze zich terug, waarna ze haar amberkleurige ogen weer opende. Ze keek even naar Pebblepaw. ‘Misschien kan ik ook wel wat vangen,’ zei ze daarna, waarna ze rondkeek. Oké, misschien kon ze niet zo heel goed in het water jagen, maar ze kon toch nog altijd een poging doen om op het land te jagen, niet? Ze kwam langzaam overeind, strekte zich uit en liep naar een bosje struiken toe. Ze keek achterom naar Pebblepaw. Ze wilde hem net vragen of hij dacht dat er hier misschien iets zou zitten, toen haar gevoel bevestigd werd door een korte, ritselend geluid. Het was een aarzelend geluid, maar het was er wel. Secondpaw ging ietsje door haar poten, waarna ze langzaam dichterbij kwam. Ze bekeek de struik, waarna ze opmerkte dat er zich een muis achter verschool. Ze glimlachte. Dit was misschien wel haar kans! Ze rende naar de muis toe, strekte haar klauwen uit en sprong. Natuurlijk was ze weer veel te luidruchtig en rende de muis onmiddellijk weg nog voordat ze neerkwam. Met een teleurgesteld geluidje keek Secondpaw de muis na, waarna ze terugliep naar Pebblepaw. ‘Ik denk dat jij de enige van ons twee bent die kan jagen,’ zei ze, waarna ze hem haast verdrietig aankeek, met naar achteren getrokken oren.

________________________________________

Onderwerp: Re: A lonley soul do 25 okt 2012 - 10:56

Hij kreeg een kopje van Secondpaw en snorde terug. Het gaf hem een warm gevoel, zo met z'n tweetjes. ''Misschien kan ik ook wel wat vangen.'' Zei ze daarna en Pebblepaw ging even liggen, om uit te rusten en zijn vacht te laten drogen. Secondpaw sloop richting de bosjes en hij keek toe, benieuwt wat ze zou vangen. Er ritselde wat, een muis. Hij zag haar poging maar de muis was te snel. Wat teleurgesteld kwam ze terug. ''Ik denk dat jij de enige van ons twee bent die kan jagen.'' Zei ze verdrietig en Pebblepaw stond op. Hij liep naar haar toe en gaf haar een lik. ''Als je een mentor hebt gaat het vast veel beter! Ik ben soms het kamp wel eens uit geglipt om te kijken naar de trainingen van andere katten.'' Hij keek toen even naar de vis. ''Zullen we hem delen?'' Vroeg hij vrolijk en liep terug naar de vis. Je kon hem ruiken, lekker vers.

Onderwerp: Re: A lonley soul vr 16 nov 2012 - 11:21

________________________________________

Een glimlach kwam rond Secondpaws lippen toen ze een lik van Pebblepaw kreeg. Ze snorde zachtjes, schrok van het warme gevoel dat zich in haar binnenste verplaatste. Ze vond het dan ook wel leuk om hier zo te zijn, met hun tweeën. Er was niemand die een opmerking kon maken over hun samen zijn, niemand die haar kon corrigeren. En Pebblepaw bleek het niet erg te vinden dat ze niet zo goed in jagen was. Nou ja, ze had dan ook nog wel geen mentor, dus Pebblepaw had wel gelijk. De geur van de vis maakte haar gek in haar hoofd. Ze had honger, besefte nu pas hoe weinig ze vanmorgen gegeten had. Toch wist ze niet zeker of ze het wel kon maken. Was de prooi die ze vingen niet voor de oudsten? Ze wist het niet. Ze had geen mentor die haar kon corrigeren, ze wist nauwelijks iets af van de Krijgscode. Ze keek naar de vis. Ze vond het lekker ruiken. Bovendien, Pebblepaw had misschien al wel een mentor. Hij wist het waarschijnlijk wel beter dan haar. Het kon goed zijn dat hij dingen wist die zij nog niet wist. Misschien was het dus helemaal niet verboden om een vis op te eten. Ze besloot het hem toch maar te vragen. ‘Mag dat wel?’ vroeg ze. Ze voelde haar oren naar achteren trekken. Stel dat hij haar nu preuts vond! Iemand die helemaal niks durfde! Nou ja, ze vond het nooit leuk om tegen de Krijgscode in te gaan, maar… Waar zat het beetje avontuur toch in haar? Moest ze dingen uitproberen om het daarna te kunnen beoordelen? Ze wou ook geen straf hebben. Maar Pebblepaw had misschien wel een heel ander karakter dan haar. Misschien vond hij het juist niet erg om in de problemen te raken.

Even twijfelde Secondpaw, maar daarna ging ze naar voren en drukte haar neusje tegen de neus van Pebblepaw. ‘Sorry Pebblepaw, maar ik denk dat ik gewoon niet echt iemand ben die graag dingen fout doet,’ gaf ze toe, waarna ze haar huid warm voelde worden onder haar vacht. Hoe gênant zou hij het nu wel niet vinden om met iemand opgeschept te zitten die niet graag tegen de regels inging? Of was hij ook zo? En waarom vroeg zij zichzelf dit allemaal af? Waarom gaf ze überhaupt om de mening van een ander en concentreerde zij zich gewoon niet op wat zij ervan vond? Oké, ze hield wel vaker rekening met anderen, maar niet zo. Nu leek het net alsof ze helemaal niks fouts in de buurt van Pebblepaw wou doen. Ze zuchtte en zakte dus maar voor hem neer, waarna ze hem met een twijfelende glimlach aankeek.

________________________________________

- Sorry voor de late reactie! ;o

Onderwerp: Re: A lonley soul