Take a look [& SOFTCREAM]

Met een vrolijke blik op het pad liep de kater door, waarheen? Zijn poten zouden hem wel leiden, het boeide niet waarheen. Ondertussen dacht de kater eens na, hij had gehoord dat andere clans de katten van de Shadowclan, de gemeenste katten vond... Waren de rest zulke softie's dan? Plaagden zij nooit? Maakten zij nooit ruzie? Vochten zij nooit? Waren zij nooit eens agressief? Nooit arrogant? Dat kon niet, een wereld - of clan - zonder een beetje arrogantie, geplaag, gevechten en agressie bestond niet. Die katten moesten gewoon even met beide benen op de grond worden gezet en er moest aangetoond worden dat dit ook in hun clan gold. Silver richtte zijn blik zelfverzekerd op het pad voor hem dat hij nog moest afleggen, lag het aan hem of begon hij in de verte Thunderclan te ruiken? Ugh, Thunderclangeur, hij had nooit echt van die geur gehouden. Het was zo... anders, zo vreemd en het rook helemaal niet lekker. Niet zo familliair en zo vertrouwd als de Shadowclan. Toch dwong de kater zichzelf door te lopen, hoe sterk de geur ook was. Hij was geen mietje, wel dan? Andere clans vonden katten van zijn clan het gemeenst, het valst... van alle bosclans. Natuurlijk de Bloodclan buitengesloten, maar dat was geen bosclan.

De kater schudde even met zijn hoofd, hij moest eens niet zoveel nadenken, het leven kwam zoals het kwam en ging zoals het ging. Daar kon hij niks aan veranderen en ook denken zou hier niet bij helpen. De geur van Thunderclan werd steeds sterker en ook het geluid van monsters was duidelijk te horen. Hij wist het zeker, Thunderclan was niet ver meer. Even stond hij stil en sloop hij verder, als een schim sloop hij door het bos. De schaduw en het bladerdak dat maar weinig licht doorliet, zorgden ervoor dat hij moeilijk was op te merken. Ook zijn amberen ogen, normaal zo goed zichtbaar, waren nu in het duister opgenomen. Als je er met een lamp op zou schijnen zou je ze natuurlijk zien, maar dat was niet waar het om draaide, er was hier geen lamp, noch licht, dus je kon hem moeilijk zien. Bij het Thunderpath hield hij zich nog even verborgen, net zo lang tot hij zeker wist dat het gevaar geweken was. Daarna rende hij de straat over en klom in een boom. Niet zo hoog, maar wel hoog genoeg zodat hij in het bladerdak werd opgenomen. Verveeld keek hij naar beneden, wachtend op iets of iemand.

[& SOFTCREAM]