Sober

Met haar ogen half dichtgeknepen en haar staart laag bij de grond, stapte Honeypaw de medicine den uit. De nacht was al gevallen en de sterren waren uitgekomen. Ze schitterde prachtig aan de hemel en nodigde je uit om naar ze te staren. Gewoon, staren. Honeypaw observeerde ze vanaf haar plaats bij de medicine den om daarna richting de uitgang van het kamp te lopen. Haar wonden waren helemaal dicht maar nog goed zichtbaar, vooral de diepe, lange jaap over haar linker zijde van schouder tot flank. Één ding was zeker, Icy had goed haar werk gedaan en had zeker willen zijn dat ze nooit meer daglicht zag. Het was stom hoe erg ze met zichzelf in de knoop had gezeten toen ze eenmaal voor haar moeders moordenaar had gestaan. Ze had zo veel haat en pijn gevoeld dat het had geleken of ze elk moment uit elkaar kon spatten. Maar toen ze bloed rook en proefde van haar vijand sloeg het allemaal om en vroeg ze zich af hoe katten zo genadeloos konden zijn? Hoewel kattenbloed er hetzelfde uit zag als dat van prooi, smaakte het en rook het anders. Het gaf ook een ander gevoel, een fout gevoel. Honeypaw ontblootte haar nagels tijdens het lopen, haar oren plat naar achteren. Icy verdiende het om naar de Dark Forest te gaan, en toch kon ze zichzelf er niet toe brengen haar te vermoorden. Ze was zwaar in de minderheid en kon met geen mogelijkheid Icy dodelijk verwonden. Terwijl ze langs de rivier liep en afboog naar het kleine bosje zuchtte ze diep. En wat als ik het wel had gekund? Wat als ik die dag haar gewoon zo erg had verwond dat ze smeekte om genade .. kon ik haar dan wel doden? Vroeg ze zich stilletjes af. Icy had het vele malen gedaan, het was onvoorstelbaar dat ze in de ogen van haar slachtoffer zou kunnen kijken als ze die vermoordde .. wetend dat ze die blik en dat gezicht voor eeuwig zou herinneren. Honeypaw stopte bij een stil, open plekje en ging zitten met haar kop een beetje gebogen en haar baby blauwe ogen gesloten. Ze was nu bijna acht manen en was een evenbeeld van haar moeder aan het worden, als ze volwassen was zou ze sprekend op haar lijken. Afgezien dan van haar baby blauwe ogen die altijd vriendelijk glinsterde.

Snowcrystal

Stilletjes bewoog de jonge moederpoes zich weer in de warriors den. Ze had zich weer bij de warriors gevoegd nu ze niet meer voor haar geliefde kittens hoefde te zorgen. Maar ze mocht niet ver van het kamp af, het was voor haar net een gevangenis. Terwijl de spierwitte poes haar kleine lijfje omhoog duwde keek ze om zich heen. Het was rustig in het kamp, en ze was vandaag van plan weer weg te gaan. wat ze ging doen wist ze niet zeker, ze kon geen patrouille lopen of gaan jagen, want dat mocht ze niet alleen. Even schudde ze haar witte kopje en zuchtte kort. Terwijl ze de den verliet keek ze op naar de lucht, alles was nu nog zo mooi en vrolijk. Ze wist dat haar eigen kittens nu wel aan het trainen waren met hun mentoren. Tot haar eigen teleurstelling had Stormstar besloten dat ze een van haar eigen kittens niet mocht trainen. Hij dacht vast dat ze haar zoon niet kon trainen tot een loyale warrior, en daar had hij vast gelijk in. Langzaam hief de witte poes haar staart en verliet zachtjes het kamp, op weg naar de rust. Maar niet ver buiten het kamp ving ze een bekende geur op, de geur van haar nichtje. Honeypaw, een van de dochters van haar zus en het sprekende evenbeeld van haar zus. Misschien kon een gesprek met haar nichtje haar iets opvrolijken, hoewel het feit dat Honeypaw zoveel op Dreamheart leek haar best pijn deed. Ze had haar zus nog steeds niet vergeven dat ze haar zo had behandeld en uiteindelijk ook had verraaden.
Snel schudde de witte poes haar kop, dit mocht ze niet doen! Ze mocht haar nichtje niet vergelijken met haar zus. Dat zou meer dan fout zijn, dan zou ze zich schuldig gaan voelen. Langzaam volgde de witte poes het geurspoor en trof haar nichtje aan op een open plek. Ze zat met haar kop naar beneden en de witte poes dat haar iets dwars zat. ''Hallo daar, Honeypaw.'' Miauwde ze zacht maar vriendelijk.

Honeypaw luisterde naar de stilte om haar heen. De vogels floten niet meer, die sliepen. De krekels leken ook te zwijgen deze avond alsof de natuur haar even een momentje van totale eenzaamheid gunde. Ze bewoog het puntje van haar staart heel langzaam heen en weer en keek er afwezig naar. In theorie .. zou ik dus nooit zo ver kunnen gaan dat ik een kat zou kunnen vermoorden, toch? Ging haar innerlijke discussie door. Ze vroeg het zich nu al zo lang af, nu escaleerde het wat vaker. Toen een zachte stem achter haar klonk werd ze ruw verstoord uit haar gedachte en keek achterom. Ze had helemaal niet gemerkt dat er iemand van achter haar haar kant op was gekomen. 'Hallo daar, Honeypaw' Miauwde Snowcrystal. Honeypaw wiebelde met haar oren en keek haar een beetje afwezig aan. "Hey, Snowcrystal" Antwoordde Honeypaw. Snowcrystal was haar tante en daar mee dus de kleine zus van Dreamheart. Ook zij was woedend geworden toen ze haar zus zo levenloos had zien liggen maar Honeypaw kon heel moeilijk herinneren wat er allemaal gebeurd was. De emotionele gebeurtenissen die dag hadden haar een beetje in de vergetelheid gebracht. Ze glimlachte flauwtjes maar legde het onderwerp Icy niet neer. In haar hoofd ging het weer door met ratelen zoals hier voor. Ze vroeg zich wel af wat Snowcrystal hier deed. Misschien wilde zij ook even wat tijd voor zichzelf. De stilte om hun heen was heerlijk dus ze kon het haar niet kwalijk nemen. "Zoekt Stormpaw me weer?" Vroeg ze toen, doelend op haar broer. Hij waakte als een havik over zijn nestgenootjes sinds de dood van Dreamheart en hij was telkens irriterend overbezorgd als het om Honeypaw ging. Ze ontliep hem de meeste tijd om wat tijd voor zichzelf te hebben en aangezien ze nu bijna altijd met Cinderpaw was kon ze hem ook als excuus gebruiken. Cinderpaw vond het niet erg.

Het leek alsof haar kleine nichtje diep in gedachtes en de witte poes liet haar ogen over het lijfje van haar gaan. Wat was ze er aan toe geweest, en hoe verdrietig zou ze zich wel niet voelen? Ze had wel gehoord wat ze had gedaan, maar zij kon zich niet bij hen voegen. Ze had nog teveel aan haar eigen hoofd. Maar alles in haar hoofd was een vreselijke chaos, voornamelijk haar emoties. Toen de jonge Honeypaw haar aankeek glimlachte de witte poes rustig. Maar de afwezige blik was haar niet ontgaan. "Hey, Snowcrystal" Antwoordde haar nichtje en de witte poes ging naast haar zitten en keek haar onderzoekend aan. ''Ik stoor je toch niet hé?'' Vroeg Snowcrystal toen aan haar nichtje en keek haar even vragend aan. Toen de witte poes in de ogen keek van de apprentice, keek bijna in haar eigen ogen. Als de jonge poes nu ook haar moeders ogen had gehad dan wist ze niet hoe ze moest omgaan met de jonge poes. "Zoekt Stormpaw me weer?" Bij die vraag schudde Snowcrystal grinnikend haar kop. ''Neehoor, Stormpaw zoekt je voor zover ik weet niet.'' Zei ze zachtjes en keek naar de lucht. ''Ik ving alleen je geur op en besloot even te gaan kijken bij je,'' miauwde ze langzaam en keek haar nichtje aan met haar eigen blauwe ogen. Zachtjes zuchtte de witte poes, ze wilde best praten met de jonge apprentice naast haar maar waar moest ze in hemelsnaam over beginnen. Toen ze weer naar boven keek krulde ze haar staart om haar voorpoten. ''Je mist haar nietwaar? Je mist je moeder.'' Vroeg ze zacht en keek de jonge poes niet aan, wetend dat haar ogen haar eigen gevoelens zouden veraden.

Honeypaw zuchtte en staarde naar het puntje van haar staart. Ze was blij om te horen dat Stormpaw haar niet zocht. Hij was heel lief maar soms wou ze even tijd voor zichzelf. Toch kon ze er niet van af stappen dat er een hele, kleine kans was dat Icy ook ooit eens misschien Stormpaw te grazen zou nemen. Of haar andere nest genootjes. Ze schudde haar gedachte weg en zuchtte nogmaals. Nee, Honeypaw. Alleen omdat er een ugly bitch als Icy rond loopt betekend dat niet dat iedereen opeens in extra levens gevaar is. Er zijn zo veel dingen waar ze aan kunnen sterven Sprak ze zichzelf streng toe in gedachten. 'Je mist haar nietwaar? Je mist je moeder' Miauwde Snowcrystal plots. Honeypaw wendde zich niet tot haar tante maar keek opeens heel moeilijk. "Dat .. is .. niet waar .. ik .. me zorgen om .. maak op dit moment" Miauwde ze heel langzaam, woord voor woord. Dat was waar. Icy was haar grootste prioriteit. De laatste tijd dacht ze meer aan haar dan aan haar overleden moeder. Ze keek langzaam omhoog naar haar tante wiens ogen opvallend veel op die van haar leken en ze zweeg weer. "Ik denk vooral aan Icy, om eerlijk te zijn" Daar, het was er uit. Hard op gezegd. Afwezig streek ze met haar tong even over de basis van het vormende litteken over haar hele, linker zijde alsof dat bevestigde dat het zo was en niet meer weg ging gaan. Haar ademhaling werd iets sneller bij het idee en plots voelde ze zich opeens veel minder veilig en wilde ze terug naar het kamp. Ze was zich er niet van bewust dat haar schouders waren aangespannen en haar ogen groter waren, pupillen verkleind. "Maar .. dan weer, iedereen denkt aan haar de laatste tijd" Miauwde ze langzaam, haar ogen weer gefixeerd op haar staartpuntje, even niet in staat om haar tante aan te kijken. Ze sloot haar ogen en zuchtte alweer, heel diep ditmaal. Het voelde alsof het gewicht van de hele wereld op haar schouders lag, al wist ze niet waarom. Ze had geen verplichtingen, enkel aan de Clan en dat waren loyaal zijn en de normale clan bezigheden. Nerveus keek ze om zich heen, maar ook zeer behoedzaam zodat Snowcrystal het zo min mogelijk zou opmerken. Ze wilde niet over komen als een bange kit, zeker niet na haar verlies van afgelopen maan.

Snowcrystal hoor de haar nichtje even zuchten en sloot haar ogen, haar nichtje zat overduidelijk ergens mee. Bij haar vraag zag ze dat Honeypaw niet helemaal wist wat ze moest antwoorden. . "Dat .. is .. niet waar .. ik .. me zorgen om .. maak op dit moment" Snowcrystal keek haar vriendelijk aan. ''Maak je je zorgen? Waarom?'' Vroeg ze zacht en keek haar nichtje even aan. "Ik denk vooral aan Icy, om eerlijk te zijn" Snowcrystal knikte en dacht even na, ja Honeypaw was naar de BloodClanleader gegaan en had daar flink voor geboet. Zachtjes sloeg Snowcrystal haar staart deels om de jongere poes heen en keek even naar de lucht. Ja Icy had Honeypaws moeder vermoord, maar Snowcrystal wist nog altijd niet wat er precies was gebeurd. En ze wilde absoluut niet spreken met Stormstar, alleen al als ze naar hem keek werd de steek in haar hart pijnlijker. Snowcrystal keek even verbaasd naar de schouders van Honeypaw, maar zei even niks. "Maar .. dan weer, iedereen denkt aan haar de laatste tijd" Snowcrystal knikte langzaam en keek haar nichtje aan toen ze opnieuw zuchtte. iets aan Honeypaw alarmeerde haar en zachtjes liet ze haar kop zakken en duwde haar roze neusje even tegen de wang van haar nichtje. ''Na wat er is gebeurd denkt inderdaad iedereen aan haar,'' miauwde ze vriendelijk en sloot haar ogen even. ''Maar weet een ding, het komt altijd wel weer goed.'' Vervolgde ze zacht en keek de jonge poes naast zich rustig aan en gaf haar toen een tedere lik over haar kop. Ze kon het haar zus dan wel niet zomaar vergeven, maar haar neefjes en nichtjes hebben een hoop moeten doorstaan. En zelfs al ging de witte poes zelf van binnen helemaal kapot, voor haar familie zou ze sterk blijven staan en ze steunen als ze haar nodig hadden.

Honeypaw krulde haar klauwen even in de grond en verborg ze toen weer in haar pootjes. Toen ze plots een warme staart om zich heen voelde keek ze deels ongemakkelijk deels verward op naar Snowcrystal en ze kuchte wat ongemakkelijk. 'Na wat er is gebeurd denkt inderdaad iedereen aan haar,' Miauwde haar tante. Honeypaw trok met haar oren en voelde weer een steek van pijn. Op momenten als dit, wanneer ze alleen was, of alleen in een stille omgeving met een familielid dan leek de pijn heel geleidelijk terug te keren. 'Maar weet een ding, het komt altijd wel weer goed.' Nu keek de jonge leerling haar tante wel weer aan met een soort verbazing. Toen ze een tedere lik over haar kopje voelde glimlachte ze zacht. Het voelde net alsof Dreamheart dat deed, het zal wel komen omdat Snowcrystal de zus van haar moeder was en haar tante .. Langzaam ontspande haar schouders en ademde ze plots uit, een beetje kuchend omdat ze besefte dat ze hem ingehouden had. De angst ebde een beetje weg en ze glimlachte zachtjes. "Ik had nooit gedacht dat ik me zo gelukkig zou kunnen voelen toen Dreamheart stierf, ik bedoel dan met Cinderpaw" Legde ze voorzichtig uit. "De vreugde die voel en voelde als ik bij hem ben, en bij hem ben geweest is zo onwaar.. ik .. ik ben soms bang dat ik wakker word en ontdek dat alles een droom was. Dat alle blijheid dan opeens weg is" Haar stem was een beetje heser en trillerig geworden toen ze aankwam op haar angst om alles weer kwijt te raken. Ze slikte en probeerde haar zwakte te verbergen. Ze veegde met haar pootje over haar snuit en wist nog net een traan op te vangen voor Snowcrystal hem kon zien. "Cinderpaw .. heeft me weer laten zien dat het leven niet zo klote is als we allemaal denken" Besloot ze uiteindelijk subtiel.

De verwarde en ongemakkelijke blik herkende Snowcrystal snel en ze glimlachte even kort. En de verbazing bij haar woorden deed de witte poes bijna lachen, maar ze hield zich in. Het was lang geleden dat ze vrolijk was geweest of zelfs de neiging had om te lachen. De witte poes zag haar nichtje ontspannen en ineens een hoop adem loslaten, had ze die ingehouden? "Ik had nooit gedacht dat ik me zo gelukkig zou kunnen voelen toen Dreamheart stierf, ik bedoel dan met Cinderpaw" Snowcrystal hield haar kop even scheef en keek Honeypaw vragend aan. "De vreugde die voel en voelde als ik bij hem ben, en bij hem ben geweest is zo onwaar.. ik .. ik ben soms bang dat ik wakker word en ontdek dat alles een droom was. Dat alle blijheid dan opeens weg is" De witte poes knikte even langzaam maar zei even niks tegen de jonge apprentice. "Cinderpaw .. heeft me weer laten zien dat het leven niet zo klote is als we allemaal denken" Eindigde Honeypaw en Snowcrystal knikte langzaam. Haar nichtje had de liefde gevonden in een kater en meteen voelde Snowcrystal een steek in haar eigen hart. Oh, wat mistte ze Moonstripe in haar leven. Wat vond ze het een ellende om hem niet te kunnen zien, niet met hem te kunnen praten, niet tegen hem aan te kunnen kruipen en hem alles te vertellen wat haar op het hart lag. Door de stilte besefte de witte poes dat ze nog niks had gezegd, en meteen slikte ze haar eigen pijn even weg. ''Liefde is een mooi ding Honeypaw, het is een van de weinige dingen die leven weer kan opfleuren.'' Zei ze toen langzaam en keek naar de lucht. ''Maar Liefde kan ook een hoop dingen verbreken,'' ze keek Honeypaw aan en glimlachte even. Ja, haar liefde had de band met haar bloedeigen zus vernietigd.

Toen er een lange stilte viel, knipperde Honeypaw langzaam en bewoog met haar voorpootjes eventjes droogjes heen en weer. 'Liefde is een mooi ding Honeypaw, het is een van de weinige dingen die leven weer kan opfleuren' Hoorde ze uiteindelijk. Ze glimlachte bij dat antwoord en knikte instemmend. Dat was een feit, en een keiharde. 'Maar Liefde kan ook een hoop dingen verbreken' Hoorde ze als laatste van Snowcrystal. Honeypaw zuchtte. Ook dat was een feit. "Daar ben ik me ook bewust van" Miauwde ze wijs. Ze was als de dood om Cinderpaw kwijt te raken, net nu alles zo perfect leek te gaan. Samen hadden ze Icy overleefd, en werd hun band die al sterker was dan Honeypaw destijds had beseft sterker. Ze was gelukkig met hem. Toen dacht ze diep na en kon ze niet herinneren dat Snowcrystal ooit een partner had gehad. Misschien had ze dat wel gehad.. maar dan had ze dat toch wel opgevangen in de Clan. Icy leek eindelijk een beetje weg te dwalen in haar geest en ze focuste zich op de interesse in haar tante. "Zeg, tante" Begon ze, bewust dat de plotselinge draai in het onderwerp misschien tot wat vragen zou lijden. "Heb jij eigenlijk ooit een liefde gehad? Eentje waarvan je bang was dat als je wakker werd hij er niet meer zou zijn?" Besloot ze, niet echt zeker van haar vraag. De aarzeling klonk er duidelijk in door. ".. Als ik tenminste je dat vragen mag" Miauwde ze haastig, geamuseerd. Ze glimlachte een beetje onbehaaglijk. Haar staart ging eventjes nerveus heen en weer en waarom ze zo nerveus was vroeg ze zichzelf echt af. Het leek een doodnormale vraag, de plotselinge nervositeit was niet echt juist. Maar dan was ze de laatste tijd veel sneller nerveus bij normale situaties. Het voelde een beetje veiliger bij haar tante. Alsof niets haar kon pijn doen op dit moment, geen scherpe, moordlustige klauwen .. Ze rilde even en wendde zich weer tot Snowcrystal.

"Daar ben ik me ook bewust van" Hoorde ze haar nichtje best wijs zeggen. Dat was een wijze opmerking voor een jonge poes zoals Honeypaw. Snowcrystal knikte even kort en sloot haar ogen kort. Zij mistte Moonstripe afschuwelijk veel, ze kon het niet eens in woorden uitdrukken. Maar haar emoties waren ook werkelijk een enorme chaos de laatste tijd. "Zeg, tante" Bij het horen van Honeypaws stem opende de witte poes haar ogen weer langzaam en draaide ze haar kop naar haar nichtje. Vragend keek ze haar aan, niet wetend wat er nu zou komen. "Heb jij eigenlijk ooit een liefde gehad? Eentje waarvan je bang was dat als je wakker werd hij er niet meer zou zijn?" Daar voelde ze de pijn weer, de pijn van de werkelijkheid. Nu elke keer dat ze wakker werd moest ze beseffen dat hij er nu niet meer was in haar leven. Het leek echter alsof de jonge apprentice naast haar niet helemaal zeker was van haar vraag. ".. Als ik tenminste je dat vragen mag" voegde Honeypaw er nog bij en Snowcrystal liet haar kop even zakken. ''Ja Honeypaw, ik had een geliefde maar de angst is werkelijkheid.'' Miauwde ze zacht en sloot haar ogen. ''Elke dag is er de harde werkelijkheid dat ik hem nooit meer zal zien...'' De witte poes viel stil en staarde naar haar eigen witte pootjes. Ze wilde haar Nichtje best in vertrouwen met haar geheim, maar het moest echt tussen hen blijven. Misschien vroeg Honeypaw wel niet verder en liet ze het hierbij zitten. ''En het doet pijn,'' fluisterde ze er zacht achteraan en voelde haar hart samentrekken. Zou ze haar nichtje de waarheid vertellen of nu gewoon zwijgen. Ze wist het niet, ze had het haar eigen zus verteld en dat was slecht afgelopen.

Honeypaw spitste haar oren en keek Snowcrystal geïnteresseerd aan toen haar tante haar kop liet zakken. De aandacht was weer helemaal op haar tante gericht terwijl ze afwachtte. ''Ja Honeypaw, ik had een geliefde maar de angst is werkelijkheid.'' Toen ze dat hoorde had ze meteen spijt dat ze het gevraagd had. Geschrokken en wat onhandig wiebelde ze met haar oren. Toen Snowcrystal haar ogen sloot voelde Honeypaw zich nog ongemakkelijker. ""Err .. eh .." Begon Honeypaw onbeholpen. 'Elke dag is er de harde werkelijkheid dat ik hem nooit meer zal zien...' Ze keek haar tante diep treurend aan en slikte. Stomme nieuwsgierigheid, volgens mij ben ik weer helemaal de oude als ik van die vragen ga stellen als dit Dacht ze minzaam. Toen haar tante haar zin eindigde met een dramatische 'En het doet pijn,' voelde Honeypaw zich misselijk. Toen ze langzaam haar stem hervond, miauwde ze zachtjes "Het.. het spijt me. Ik wist niet .." Haar stem stierf weg en ze keek haar tante diep verontschuldigend aan, haar staart ging nerveus heen en weer. Hij was vast gestorven want ze had niets gehoord van een 'vroegere partner van Snowcrystal' .. In haar hoofd liet ze een lijst met katten die ze van naam had gehoord en die gestorven waren ooit door haar hoofd gaan, denkend wie het kon zijn. "Wat .. jammer.. dat hij er niet meer is .. Dat StarClan zijn pad mag verlichten" Miauwde Honeypaw treurig met een pijnlijke blik in haar ogen. Als ze die blik bij haar tante zag was ze bang dat ze ook ooit zo zou wakker worden, met diezelfde, kwellende pijn als dit. Ze zuchtte bijna onhoorbaar en slikte. Ze had enorm veel spijt dat ze het gevraagd had, maar daar tegenover stond dat ze gewoon niet kon weten wat er was gebeurd. Ze vroeg zich zijn naam af maar ze wilde het onderwerp niet verder laten ontwikkelen, de pijn in haar tantes ogen was te erg.

"Err .. eh .." Hoorde de witte poes en ze besefte dat Honeypaw niet dit effect had willen creëren met haar vraag. Snowcrystal schudde langzaam haar hoofd, maar keek haar nichtje niet aan. Maar haar woorden sneden haar nog meer in het hart dan wie dan ook. "Het.. het spijt me. Ik wist niet .." De witte poes draaide haar hoofd om naar haar nichtje en gaf haar een acht duwtje met haar neus. ''Je kon er niks aan doen lieverd,'' miauwde ze zacht en keek Honeypaw even aan. Haar ogen toonden haar emoties, maar ze was totaal niet boos op Honeypaw. het was haar recht om vragen te stellen, en dat nam de witte poes haar ook niet kwalijk. "Wat .. jammer.. dat hij er niet meer is .. Dat StarClan zijn pad mag verlichten" Miauwde Honeypaw treurig en Snowcrystal kromp in elkaar. Nee! Nee, haar Moonstripe was niet dood. Even voelde ze paniek in haar geest opkomen, maar besefte toen dat Honeypaw het verhaal natuurlijk niet kende en dat de meest logische optie de dood van haar partner was. Langzaam ademde de witte poes in en zuchtte kort. ''Soms zou ik willen wensen dat hij in StarClan was,'' Bekende ze heel zacht en keek Honeypaw aan. Meteen keek ze weer weg en liet haar kop naar haar voorpootjes afzakken. ''Hij is niet dood, hij is springlevend.'' Ze voelde de ellende door haar lijf suizen. Even leek het alsof haar hart opnieuw in tweeën werd gescheurd door de pijn.

Honeypaw merkte op hoe haar tante haar probeerde te kalmeren door haar een zacht duwtje te geven met haar neus, maar om een of andere reden maakte het haar dat nog moeilijker. Ze ademde een beetje trillerig in en probeerde zichzelf te vermannen. Stomme emoties, zo maar rare dingen gaan doen .. dit was nu niet het goede moment. 'Je kon er niets aan doen, lieverd' Miauwde Snowcrystal. Honeypaw keek haar waarderend aan en zag de pijn in haar ogen steeds verser worden. Ze beet op haar onderlip en besloot om zich maar niet meer te bemoeien met het privé leven van haar tante. 'Soms zou ik willen wensen dat hij in StarClan was,' Hoorde ze. Honeypaw's hoofd schoot naar die van haar tante en ze voelde zich mogelijk nog slechter dan net. No way, hij is .. niet dood? Dacht ze verschrikt. Nogmaals ging ze alle, mogelijke katers in de Clan na die misschien haar partner zouden kunnen zijn geweest, zelfs mogelijke katers die verbannen waren ooit waarvan ze af wist. 'Hij is niet dood, hij is springlevend' Vervolgde ze. Koortsachtig dacht Honeypaw na en sloot een compromis door zich tegen haar tante aan te drukken en troostend te spinnen. "Dat spijt me zo .. Begon Honeypaw, Hij is dus nog levend? Wie is het?" Ze kon het niet helpen, misschien zou ze haar kunnen helpen door te kunnen ontdekken welke kat in de Clan haar zo'n pijn gedaan had. Ergens wist ze dat het niet haar zaak was maar ze voelde een ziekelijke nieuwsgierigheid die ze zelf niet kon onderdrukken. Vergeef mij voor mijn nieuwsgierigheid, StarClan Dacht ze paniekerig

Sorry, dear. Ik zie hem nu pas (:

Haar woorden rukte haar bijna volledig uit elkaar, en de pijn nam haar geest even over. Ze weerhield een jammerkreet en liet haar kop maar zakken zodat ze haar nichtje niet aan hoefde te kijken. Ze had zojuist een groot detail van haar geheim onthuld aan de dochter van haar zus. En ze zou ook haar grootste geheim nu bekennen, ze kon het niet geheim houden voor haar familie. Maar bij het gevoel van het warme lijfje van haar nichtje keek ze even op en luisterde naar het zachte gesnor van de jonge poes. "Dat spijt me zo .. Begon Honeypaw, Hij is dus nog levend? Wie is het?" die vraag deed de spierwitte poes even slikken en ze liet haar kop meteen weer zakken. ''Je zal het antwoord niet kunnen waarderen Honeypaw...'' Miauwde ze zacht en staarde maar naar haar witte voetjes. ''En het is voor iedereen een geheim geweest, de enige die de waarheid weten zijn; Stormstar, je moeder mijn wederhelft en ik dan.'' Zei ze zacht en zuchtte even kort. Waar was ze mee bezig, wat als de jonge poes nu per ongeluk haar mond voorbij praatte en haar in de problemen bracht. snel schudde ze die gedachte van zich af. Nee, zo was haar nichtje niet, dat was onmogelijk. Even haalde ze diep adem voor ze de waarheid uitbracht aan haar nichtje. ''Honeypaw, de kater die mijn hart heeft gestolen heet Moonstripe. Hij is echter geen warrior van onze Clan, hij is een warrior van de ThunderClan.'' Zo dat was eruit, ze wilde ook niet meer opkijken. Ze wist niet hoe haar nichtje haar nu zou beoordelen voor haar keuzes en haar liefde.

Er viel even een stilte tussen de twee. Enkel het geluid van het kolkende water in de verte verbrak de stilte van de nacht. Honeypaw besloot om maar te blijven zwijgen omdat die vraag nou niet echt erg beleefd was, maar het was wel een teken dat de oude Honeypaw een comeback aan het maken was. Ze liet nog even de woorden van net door haar hoofd gaan en voelde zich plots een beetje misselijk. Als alleen Stormstar en Dreamheart er van af wisten .. dan moest het speciaal zijn, toch? Bang dat ze het misschien zou verklappen ooit aan iemand haalde ze ook diep adem en vermande ze zichzelf. 'Honeypaw, de kater die mijn hart heeft gestolen heet Moonstripe. Hij is echter geen warrior van onze Clan, hij is een warrior van de ThunderClan.' Say what? Honeypaw staarde stomverbaasd voor zich uit. Dit had ik niet verwacht Dacht ze langzaam. Een beetje stilletjes bewoog ze heen en weer, niet helemaal zeker hoe ze hier op moest gaan reageren. Het verklaarde waarom ze zo veel pijn had en waarom niemand het wist. Maar wacht, dan waren de kittens van Snowcrystal dus ook van .. Het kan niet waar zijn! Geschrokken keek ze nu naar haar tante, moeizaam herwon ze weer haar stem. ".. dus, jouw kits..?" Verder kwam ze niet. Nog steeds uit het veld geslagen stond Honeypaw langzaam op en begon te ijsberen met een nadenkende blik op haar snoet. Niemand wist dit. ThunderClan katten niet. Haar eigen Clan niet. Enkel Snowcrystal, Stormstar, Dreamheart .. en nu ik Ze bleef staan. Hoe had ze zo iets kunnen doen? Als ook maar één verkeerd oor hier van hoorde dan was het gedaan! "Hoe .. hoe .." Hakkelde Honeypaw tegen Snowcrystal. Ze wist even niet meer goed wat ze moest zeggen, of ze gewoon moest weglopen en er nooit meer over zou moeten praten .. of dat ze haar tante eens goed moest zeggen hoe het zat. Dat hebben Stormstar en Dreamheart vast al gedaan Dacht ze zuchtend. Langzaam ging ze weer zitten en keek haar tante met een gedesoriënteerde blik aan. Die keek echter niet terug maar even was de sympathie weg bij Honeypaw. Het klonk raar maar om een of andere reden voelde ze zich in de rug gestoken. Ik mag me niet zo voelen, dat is fout Schoot er door haar hoofd. Ze reageerde er echter niet op en wachtte een beetje gespannen af.

De witte poes keek even opzij naar haar nichtje en zag dat dit niet echt een antwoord was dat ze verwachtte. De witte poes zuchtte en keek weg, zou Honeypaw haar nu ook veroordelen? ".. dus, jouw kits..?" Snowcrystal knikte alleen maar en volgde haar met haar helderblauwe ogen. ''Ja. Mijn kits zijn niet volbloed RiverClankatten.'' Fluisterde ze toen. Haar ogen richtte ze weer op haar eigen spierwitte poten, niet wetend welke vragen haar nichtje op haar af zou gaan vuren. "Hoe .. hoe .." Hakkelde haar nichtje nu en Snowcrystal keek haar even aan. Ze schudde haar hoofd even, niet bereid antwoord te geven tot de poes weer iets van haar rust had gevonden. Toen het poesje weer ging zitten bleef de blik van de witte poes op haar pootjes hangen. ''Ik leerde hem kennen toen ik nog niet zo lang een apprentice was, ik was uit op een jachttripje voor onze elders.'' Ze zuchtte even. ''Om het kort te houden, ik was in de rivier aan het kijken toen de grond ineens onder mijn pootjes verdween. ik viel in het water en wist even niet waar ik was. Ik zwom naar de kant, maar ik wist niet dat ik was beland op ThunderClan territoria.'' Nu tilde ze haar kop op en keek haar nichtje weer aan. ''En daar kwam hij uit de bosjes, een stunteltje was hij wel. We raakten aan de praat en ik mocht hem echt. En zo ging het verder. Het bleef niet bij elkaar alleen zien op een Gathering. Ik sloop weg om hem te kunnen zien, en zo ontstond in mijn hart en onvermijdelijke. Liefde...'' Ze zuchtte weer, maar bleef haar nichtje aankijken. Dit waren maar kleine deeltjes van het verhaal, er zat veel meer aan vast dan alleen dit.

Honeypaw keek zeer ongemakkelijk om zich heen en slikte moeizaam. Van alles wat ze had kunnen bedenken was dit niet wat ze had willen horen. 'Ja. Mijn kits zijn niet volbloed RiverClankatten' Honeypaw richtte haar blauwe ogen op de hemel, en tuurde tussen het bladerdak door naar de sterren, nadenkend. 'Ik leerde hem kennen toen ik nog niet zo lang een apprentice was, ik was uit op een jachttripje voor onze elders. Om het kort te houden, ik was in de rivier aan het kijken toen de grond ineens onder mijn pootjes verdween. ik viel in het water en wist even niet waar ik was. Ik zwom naar de kant, maar ik wist niet dat ik was beland op ThunderClan territoria' Honeypaw onderbrak haar tante voor geen moment. Ze luisterde aandachtig ook al waren haar ogen gericht op de sterren. Langzaam gleden ze weer terug naar Snowcrystal. ''En daar kwam hij uit de bosjes, een stunteltje was hij wel. We raakten aan de praat en ik mocht hem echt. En zo ging het verder. Het bleef niet bij elkaar alleen zien op een Gathering. Ik sloop weg om hem te kunnen zien, en zo ontstond in mijn hart en onvermijdelijke. Liefde...' Na die zin viel er een hele, lange stilte. Honeypaw keek haar tante nu weer aan, zwijgend met een vreemde uitdrukking op haar gezicht. Ik neem aan dat ik dan van geluk mag spreken dat mijn liefde zo dichtbij is Schoot er door haar hoofd. Toen ze uiteindelijk weer wat zei, zei ze het op een hele langzame manier. "Dat spijt me zo erg .. voor je"" Meer wist ze niet te zeggen. Ze wilde haar tante het liefst helpen maar ergens vond ze het fout. Liefde had geen grenzen, daar was ze het mee eens. Waarom heb ik dan dit vreemde gevoel? Dacht Honeypaw. Met een zeer, verontruste uitdrukking op haar gelaat keek ze haar tante weer aan. "En nu ..? Zien jullie elkaar nooit meer?" Misschien dacht haar tante er wel over om de Clan te verlaten ne samen met haar geliefde op pad te gaan. Nee, zo ontrouw is ze niet! Sprak Honeypaw zichzelf tegen.

Ze bleef verder stil, haar gedachtes op een lijn zettend. Hoewel haar geheim groots was, schaamde ze zich er niet voor. Liefde was iets wat je niet kon leiden, je kon het alleen maar volgen. En als geen ander wist zij het nu, en ze ging er niks aan veranderen. Even schudde ze haar witte kop en zuchtte heel kort, ze moest nu ook sterk blijven voor haar nichtje. "Dat spijt me zo erg .. voor je" Hoorde ze Honeypaw zeggen en ze keek de jonge poes weer even aan en schudde haar kop. Het waren de consequenties die er aan haar gevoel zaten, maar ze waardeerde het wel van de jonge poes. ''Er is wel een punt waar voor mij de pijn verlicht word. Ik heb mijn kittens om van te houden.'' Sprak ze zacht en glimlachte in zichzelf. "En nu ..? Zien jullie elkaar nooit meer?" De verontrustte uitdrukking op het gezicht van haar nichtje gaf haar een ongemakkelijk gevoel. ''Nee, ik mag hem niet meer zien. Ik mag eigenlijk alleen nog onder begeleiding weg van het kamp, maar die regel breek ik nu eigenlijk al.'' Ze schudde haar kop weer. alsof Stormstar haar zou straffen omdat ze met haar nichtje zat te praten. Hij zou blij moeten zijn, nog altijd was ze kwaad op haar zus, die haar verraden had. Iedereen mocht blij zijn dat ze de kinderen van haar zus zoals iedereen behandelde, en niet met haar vanwege gebeurtenissen.

-I didn't see ya post