Don't think I will hit you! [Secondpaw]

_{Starend naar het donkere water sloot Sidepaw zijn ogen. Hij voelde de frisse nachtelijke bries door zijn haren waaien, vannacht was het niet al te warm, maar dat zei niet dat het koud was. Leaffal kwam dan wel dichterbij, maar die dag had de zon nog vol op geschenen. De lichte calico opende zijn smaragd groene ogen en zuchtte. Hij dacht altijd aan Applepaw, elk uur, elke minuut en elke seconde. Elke dag en elke nacht gaf zijn gedachten hem geen rust. De lichte en verlegen glimlach van de grijzige poes schoot altijd door zijn kop. Altijd gedroeg hij zich verlegen en raar bij haar in de buurt, hij dacht dan altijd dat hij alles verkeerd deed. Stupid memories..

Stupid memories..
Everywhere..
Every time..
De nacht woedde nu volledig in het woud. Sidepaw wist wel dat het nu heel gevaarlijk was, maar op zijn hoedde was hij niet. Het maakte hem toch niks uit of hij nou die nacht stierf, of die ochtend.. Als hij maar nooit meer aan Applepaw hoefde te denken, omdat zij hem toch niet leuk zou vinden. Maar wilde hij dat wel? Applepaw vergeten? Natuurlijk wilde hij dat niet, maar hij wilde niet voor altijd met zichzelf in discussie gaan wanneer hij bij Applepaw stond of aan haar dacht.

Secondpaw - Andere met toestemming}

________________________________________

Hoe dicht Secondpaw ook tegen een van de andere katten aanlag, het had geen zin. Heel haar spieren waren stijf van de kou en deden pijn. En als ze hier nog zou blijven liggen, was Secondpaw bang dat ze morgenvroeg niet eens meer zou kunnen opstaan. Secondpaw vermoedde dat het net iets voor middernacht was. De maan stond deze avond gewoon al zo heel snel hoog. Zachtjes zuchtte ze. Ze zou toch niet kunnen slapen, dus waarom zou ze nog moeite doen? Ze schudde haar kopje even, waarna ze lichtelijk overeind kwam. Ze had geen idee wat ze nu moest doen. Ze kon natuurlijk naar buiten gaan, maar zou dat niet gevaarlijk zijn daarbuiten? Ze wist het niet. Ze was dan ook nog nooit ’s nachts echt naar buiten gegaan. Misschien wel eens voor de ingang van haar Den gaan liggen, maar meer ook niet. Ze schudde haar kopje. Eens moest de eerste keer zijn. Bovendien kon ze zo echt niet blijven liggen. Seconpaw maakte een besluit, stond toen op en liep naar buiten. De frisse wind liet haar sidderen tot op het bot, maar kouder dan ze het nu al had kon ze niet hebben. Ze keek opzij, naar binnen. Daar was het veilig. Hier was het fris en koud. Plotseling rook ze een geur. Onwillekeurig bibberde haar vacht bij het ruiken van de geur. Ze kende die geur, ze kende de kat achter de geur. Het was Sidepaw. En Secondpaw wist niet wat hij zo midden in het territorium deed aan het begin van de nacht, maar het had vast geen zin om daar nu over te blijven piekeren. Secondpaw maakte een besluit. Ze zou achter hem aangaan. Ze kon nu moeilijk doen alsof ze niks gemerkt had. Bovendien zou een krijger hetzelfde doen als hij de geur geroken had, niet?

De tocht door het bos was lang. Overal was er wel een eng geluidje te horen en Secondpaw schrok werkelijk van alles, maar zette dapper haar tocht voort. Normaal was ze niet iemand die gauw bang werd, maar ze voelde zich zo alleen in dit grote bos. Bovendien was het nu wel middernacht, wat alles ook meteen een stuk enger maakte. En het idee dat hier een kat met slechte bedoelingen zou rondlopen, maakte haar ook bang. Wat maakte Sidepaw zo wild dat hij ’s nachts in het bos ging ronddwalen? Er waren hier genoeg gevaren die hem zouden kunnen overkomen, maar toch liep hij hier rond. Misschien zou ze het nooit begrijpen, misschien had hij er wel een duidelijke reden voor, maar wilde hij deze niet vertellen aan haar. Nou ja, ze had er ook eigenlijk niks mee te maken, maar zat hier nu wel mooi te lopen voor hem. Maar daar had hij natuurlijk ook niet om gevraagd, dat was haar eigen keuze geweest. Secondpaw verlegde haar gedachten en liep naar de kat toe die in haar zicht verscheen. ‘Jij bent wel een mooie,’ klappertandde Secondpaw, waarna ze voor hem ging staan. ‘Je verdwijnt zomaar in het holst van de nacht uit de Den om naar hier te komen.’Ze keek hem haast beschuldigend aan, maar daarna verzachtte haar blik. ‘Zit er iets op je lever?’ vroeg ze, waarna ze hem even een bemoedigend kopje gaf en daarna ging zitten. Nu ze Sidepaw hier zo zag, voelde ze zich al iets meer op haar gemak. Nu waren ze tenminste met hun tweeën en kon haar niks overkomen. Ze zouden elkaar kunnen beschermen, mocht er iets gebeuren.

________________________________________

_{‘Jij bent wel een mooie,’ Een zeer bekende stem klonk achter hem. Sidepaw keek over zijn schouder naar Secondpaw, ookal waren ze best goede vrienden, het vrolijkte hem niet echt op. Het liefst zou hij Applepaw hebben gezien en haar verteld hebben wat hij voor haar voelde, maar het was fijn om Secondpaw te zien. ‘Je verdwijnt zomaar in het holst van de nacht uit de Den om naar hier te komen.’ Sidepaw draaide zich om om te luisteren wat ze nog meer te zeggen had. Secondpaw's blik verzachtte en ze vervolgde haar verhaal. ‘Zit er iets op je lever?’ De kater zuchtte. "Nou, als ik eerlijk moet zijn wel.." Vertelde hij. Bij Secondpaw kon hij het misschien wel veilig kwijt, misschien kon hij ook wel aan Secondpaw vragen of zíj het wilde zeggen, maar daar moest ze natuurlijk wel eerst akkoord mee gaan. "Ehm, Secondpaw.."}

________________________________________

Oké, misschien had de kater echt wel iets op zijn lever, maar om dat hier zo uit te drukken midden in het bos ? Ze wist het niet. Ze kon ook niet nalaten dat ze het eng vond. Ze keek rond zich heen en zuchtte even. Ze zuchtte nogmaals, waarna ze zich richtte op de woorden van Sidepaw. Natuurlijk vertelde hij haar niet meteen wat er op zijn lever zat, moest het eerst via omwegen. Ze klauwde haar poten in de grond, maar wist dat ze er niks mee zou oplossen als ze boos zou worden. Ze zou het zelf ook niet erg leuk vinden moest ze ergens mee op haar lever zitten en moest diegene tegenover haar haar willen pushen tot ze het antwoord zou krijgen. Aan Sidepaw’s blik kon ze ook zien dat het redelijk erg was. De jonge kater leek er echt mee opgescheept te zitten, ze had geen tijd om er boos over te doen. Ze ging voor hem zitten en haalde diep adem, observeerde de kater voor haar. Ondanks dat hij zich niet goed voelde, waagde hij zich wel zo diep mogelijk in het bos om over zijn problemen na te denken. Secondpaw had geen idee waarom hij dat zou willen doen. Waarom zou hij weglopen van zijn Clan, diep het bos in, waar hij zonder bescherming elk moment aangevallen zou kunnen worden? Dan moest er toch wel iets heel ernstigs zijn? Ze schudde haar kopje. Ze begreep het niet. Zelf zou ze nooit van haar Clan weglopen, nergens voor, maar hij blijkbaar wel. Ze zuchtte even, lichtelijk geïrriteerd zijnd omdat ze zelf zoveel nadacht, maar niks ondernam. Ze stond op. Daar ging nu verandering in komen. Ze liep naar Sidepaw toe. Ze ging voor zijn neus zitten, zodat hun neuzen elkaar bijna raakten en keek hem aan.

‘Vertel het maar gewoon,’ zei ze, waarna ze hem aankeek. De twijfeling had ze in zijn ogen kunnen zijn, daarnet eigenlijk al. Misschien zelfs al vanaf het begin. Ze hield zijn reactie scherp in de gaten. Stel dat hij zenuwachtig zou reageren, dan kon ze misschien zien of ze zachter of juist harder moest handelen. Voorzichtig of dwingend. Ze besloot uiteindelijk om er een mix van te maken. ‘Je kan het me vertellen,’ zei ze. ‘Ik zal niks doorvertellen. Daar ben ik immers niet voor naar hier gekomen, midden in de nacht.’ Ze grijnsde hem heel even toe, alsof ze hem wilde laten weten dat het toch wel gestoord was om midden in de nacht hier te zijn, maar besloot om haar opmerkingen binnen te houden. Ze haalde diep adem. Ze wist niet goed wat ze moest zeggen. Wat ze verder nog kon zeggen. Want voor haar gevoel had ze wel genoeg gezegd. Ze schudde haar kopje. Oké, nu moest ze zich weer volledig op Sidepaw focussen!

________________________________________

- Korter dan de vorige keer, ik kon zeer weinig met je post Wink

_{-Sorry D=-

Zijn groene blik probeerde contact te maken met die van Secondpaw. "Ik ben verliefd geworden op Applepaw..." Miauwde hij. Zijn blik verzachtte, dat was eruit. "Ik ga heel raar doen bij haar in de buurt, omdat zij nogal verlegen is.. Ik durf het haar niet te vertellen omdat ze misschien boos of teleurgesteld zou worden.." Misschien wilde ze alleen maar vrienden zijn en meer niet, dan had hij het verprutst. Applepaw zou hem misschien nooit meer durven aankijken. Sidepaw voelde zich een beetje ongemakkelijk, waarom was hij nou eigenlijk hierover begonnen? "Ik hoop niet dat je boos bent, nouja, dit is eigenlijk een heel vreemd gesprek." Merkte Sidepaw op. Het ging eigenlijk alleen maar over hem, misschien had hij moeten vragen hoe het met haar ging, maar dan was het al te laat.}

________________________________________

Even leek het alsof ze voor niets was gekomen in het holst van de nacht naar het donkere bos. De schaduwen van de bomen beangstigden haar. Het liefst was ze weer terug naar het kamp gegaan, maar ze kon Sidepaw hier niet zomaar achterlaten. Ze wist wel dat als ze ontdekt zouden worden, ze een vreselijke straf zouden krijgen. En Secondpaw was niet iemand die een straf op haar geweten wou hebben. Ze vond het dan ook niet leuk dat het zo lang duurde eer dat Sidepaw antwoord gaf. Zo moeilijk was het toch niet om te praten over je problemen? Het zou misschien alleen maar opluchten. Toch zag Secondpaw dat hij het er moeilijk mee had en ze zweeg. Haar oren trokken naar achteren bij het antwoord. Was Sidepaw verliefd op Applepaw? Secondpaw herinnerde zich de keer nog dat ze met hun allen in de Den waren geweest. Ze wist niet meer wie het allemaal was geweest, maar ze wist al zeker dat Sidepaw en Applepaw er toen wel waren geweest. Ze dacht na. Ze had ook niet opgelet, anders had ze het wel kunnen bevestigen. Toch leek de kater wel de waarheid te spreken. ‘Dat is…’ Ze slikte haar woorden in. Ze wist niet of het vervelend voor hem was of juist leuk. Ze had het gevoel zelf nog nooit meegemaakt. Langzaam kwam ze een beetje dichterbij, zodat haar neus die van Sidepaw raakte. ‘Het komt wel goed,’ beloofde de poes, waarna ze haar kopje even op zijn schouder legde als een soort teken van vriendschap. Ze trok zich weer terug en keek hem aan. Dankzij het vage maanlicht kon ze zijn gelaatsdrukking beter zien. Ze zag dat hij het er moeilijk mee had en was blij dat ze haar woorden op tijd had ingeslikt. Ze keek om.

‘Luister, ik weet niet of Applepaw je leuk vindt,’ zei ze, waarna ze even een spijtig gezicht trok. ‘Maar ik weet wel dat als je hier nog lang over blijft piekeren, we een grote straf gaan krijgen als ze ons hier ontdekken. Het is nacht. We zouden normaal in de Den moeten zijn.’ Ze keek hem aan. ‘Ik begrijp dat het je vastzit, maar misschien moet je toch maar proberen om te gaan slapen. Ik denk dat je uiteindelijk wel vanzelf uitvindt of Applepaw je leuk vindt of niet. En als de tijd rijp is, moet je het haar vertellen.’ Ze keek hem met een glimlach aan en drukte haar schouder even tegen de zijne. ‘Maar we kunnen het nu niet maken om de oudsten ongerust te maken. Laten we teruggaan.’ Ze stootte hem even aan, waarna ze een blik achterom wierp. Ze dacht even iets te gehoord, maar het zou vast een of ander onverklaarbaar geluid zijn geweest. Ze haalde diep adem. Het was nou ook weer niet zo leuk om hier midden in de nacht te zijn, maar ze was nu wel een ervaring rijker geworden. Plus Sidepaw had haar vertrouwd. Ze mocht het zeker niet doorvertellen. Ze keek weer naar hem en wachtte af op zijn antwoord.

________________________________________

Onderwerp: Re: Don't think I will hit you! [Secondpaw]