~My new life~

De zon scheen helder door de bomen heen, het was vredig. Vogels floten en fladderde. De grond lag bezaaid onder aan dikke laag bladeren, waar beestjes in krioelde. De wind waaide door de bomen heen en nam de de laatste bladeren van takken af. Het was voor bladval een erg mooie dag, al was het niet erg warm meer. Door de struiken en bladeren dartelde een bolletje wol. Het was Mistpaw, ze sprong wentelde dartelde en speelde in het rond. Mistpaw leek altijd eeuwige energie te hebben. Ze vond het heerlijk om achter dingen aan te zitten, om in dingen te klimmen en de wind door haar vacht te voelen. Dit was een van de eerste dagen dat Stormfrost haar vrij had gegeven. Ze was blij en opgewonden, nu ze leerling was kon ze 'eindelijk de rest van het woud zien. Ze was héél erg nieuwsgierig en een spring in het veld. Ze hupplede en darrtelde door de bladeren heen, sloeg ze omhoog en ving ze weer. Ze zag een omgevallen uitgeholde boom liggen. Voorzichtig liep ze er op af, haar staart rustig. Het was een sluip houding, dichter en dichter kwam ze bij de boom. Ze rook dat er geen gevaar was en ontsnapnde. Ze rende er op af en schoot als een racewagen door de barst heen. Het was een tijdje donker in de tunnel en daarna weer licht. Ze kwam er vrolijk aan de andere kant vandaan. Ze stond voor de opening van de stronk. Ze zag een web van draadjes en sliertjes. In het midden zat een heel vreemd beest. Ze had het wel eens eerder gezien, moederpoezen hadden verteld dat het enge schepsel een spin werd genoemd. Mistpaw vond het maar griezelig. Maar, als Mistpaw iets eng vond deinsde ze daar niet voor terug. Ze sloeg er eenmaal tegen met haar poot. Tot haar verbazing werd het naar achter geworpen maar kwam het weer terug. Het beestje begonals een gek te tollen. Mistpaw lacht het vrolijk uit. Nogmaals sloeg ze er tegen, ditmaal harder waardoor en stuk ging. Teleurgesteld keek ze naar wat ze had gedaan. Ze wilde verder spelen met het tollende dingetje. Opeens voelde ze een vreemd kriebelend gevoel op haar poot. Toen ze er naar keek, zag ze het enge vieze griezelige beest!! Als een gek begon ze met haar poot ze waaien. ''Ga van me af griezelig beest!'' riep ze met nog wat kitten piep er in. Uiteindelijk viel het op de grond, ze keek er nieuwsgierig naar met grote ogen. Het had zich gevormd tot een klein balletje. Ze sloeg er tegen met haar poot en het schoot weg. Ze begon het een leuk spelletje te vinden en ging het achterna toen het weg probeerde komen. Ze ging terug naar binnen in de boomstronk. Haar staart zwiepte opgewonden. Na een tijdje met de spin gespeeld te hebben, deed het niks meer. Het lag alleen een beetje zielig nietsdoenend en met nog maar vier poten. Mistpaw zuchtte verveeld. Ze liep de boom stronk weer uit, kijken of er een nieuwe zat, maar nu was alles van het spinnenweb enkel nog maar loshangende draadjes. Ze kwispelde even en zag een boom, een tak hing laag bij de grond, ze besloot er in te klimmen. Met haar nagels uitgeslagen kjlom ze in de bast. Toen ze even had geklommen en op een hogere tak zat keek ze naar de boomstronk. Opeens zag ze een kat aan komen, Mistpaw trok verast haar wenkbrouwen omhoog. Dat was leuk! Snel klom ze naar beneden. Toen ze op de grond was had ze haar energie weer opgepakt. Ze zeofde op de poes af vol blijdschap ''Rosepaw!!'' Ze nam een sprong en belaagde Rosepaw spelend.

*ik lief haar, zo heerlijk om zoveel insp te hebben voor een char.*

________________________________________

Verschrikt keek Rosepaw naar haar poten. Ze had een vreselijke verandering doorgebracht. Haar vacht was… anders. Of was het altijd al zo geweest? Ze wist het niet zeker. Onzeker keek ze naar zichzelf in de weerspiegeling van een plasje water. Ze was lichtgrijs, met donkere strepen en haar ogen waren tussen lichtgroen en donkergroen in. Haar pootkussentjes waren zacht en aangenaam, maar haar klauwen scherp. Ze kon er zo een wang mee openhalen. Ze had het nog niet geprobeerd, maar een paar dagen geleden had ze wel ruzie gehad met een kater. Ze had naar hem geblazen, maar daar had hij alleen maar om gelachen. Rosepaw was naar voren gestoven en had hem gekrabd. Een beetje bloed was op de grond gedruppeld, maar niemand had het gezien. De kater had haar ongelovig aangekeken en toen waren ze pas echt aan het vechten geweest. Gelukkig was er op tijd iemand tussenbeide gekomen. Normaal was ze heel gesloten, of toch wel loyaal en vriendelijk, maar die kater had het wel verdiend. Ze was toen ook wel chagrijnig, moest ze toegeven. En nu liep ze hier in haar eentje. Vrienden had ze nog niet echt. Haar vader en haar moeder waren trots op haar, wist ze. Ze vond het fijn dat het haar ouders waren, maar soms wou ze ook alleen zijn. Ze had nu tegenwoordig trainingen van Flameclaw. Rosepaw wist niet of ze goed gingen, dat beoordeelde hij maar. Ze liet haar blik opzij glijden en gaapte. Ze was moe. Misschien omdat ze nu wel zo actief bezig was en vroeger alleen maar in de kraamkamer kon zitten en niks kon doen. Haar vader was niet meer bij haar op bezoek geweest, iets wat Rosepaw wel jammer vond. Ze draaide haar kopje een beetje en begon toen verder te lopen, voelde zich ongemakkelijk.

Ondanks dat het mooi weer was, had Rosepaw niet zo’n vrolijk humeur. Ze voelde zich eenzaam. Juist omdat haar vader en moeder niet meer veel met haar optrokken. Ze hadden het druk en dat begreep Rosepaw ook wel, maar soms zou ze wel eens willen dat ze gewoon eens met haar moeder een praatje kon maken. Haar broertje en zusje zouden vast helemaal anders zijn. Die hadden misschien een persoonlijkheid dat geaccepteerd werd. Rosepaw voelde zich lichtelijk verdrietig worden, tot ze opeens een stem hoorde. Geschrokken keek ze omhoog. Een verbaasde ‘Mrauww!’ gleed over haar lippen, nog voordat ze mee met Mistpaw over de grond rolde. Ze voelde zich automatisch vrolijker worden. ‘Mistpaw!’ bracht ze uit, waarna ze een kopje gaf. ‘Je liet me schrikken!’ Ze keek naar haar zusje. Ze schrok. Ze was gegroeid. Wat was ze mooi! Rosepaw voelde een trots gevoel door zich heengaan. Dit was haar zusje! Ze gaf een paar kopjes. ‘Ik heb je gemist,’ gaf ze toe. ‘Ik heb je niet veel meer gesproken. Thislepaw, papa en mama trouwens ook niet.’ Ze keek Mistpaw aan. Haar oren drukten zich plat tegen haar kopje, maar ze werd algauw weer vrolijk bij het idee dat Mistpaw nu wel weer bij haar was. ‘Je bent verandert!’ zei ze. ‘Je ziet er goed uit,’ vond ze, waarna ze een kopje gaf en duidelijk haar trots weergaf. Ze was trots op haar zusje, dat was duidelijk te zien. Ze kwam weer overeind en plagerig duwde ze met haar schouder tegen Mistpaw, in de hoop dat deze niet te hard zou vallen. ‘Ik ben blij dat je er bent, het is namelijk zo saai hier,’ zei ze lachend, waarna ze Mistpaw vrolijk aankeek en haast wel kon springen van blijdschap. Gek dat ze zich eerst zo leeg voelde en nu opeens zo vrolijk.

________________________________________

________________________________________

Rosepaw wist niet van wie Mistpaw het had, maar ze vond zichzelf tegenover Mistpaw zo anders lijken. Mistpaw was gek, deed vrolijk en was eigenlijk heel humoristisch en ruimdenkend. Zij was juist diegene die zo stil was, inderdaad soms een beetje depressief over kon komen en te veel nadacht. Misschien wou ze wel juist meer als Mistpaw worden. De woorden over Thislepaw hoorde ze alleen maar aan, ze gaf er geen antwoord op. Rosepaw vermoedde dat Mistpaw gewoon minder met haar broer kon omgaan als zij. Rosepaw vond namelijk dat Thislepaw geweldig was. Het was haar broertje en ze vond dat hij er zeker wezen mocht. Zij zou zoiets nooit zeggen over Thislepaw. Ze had sowieso niet zo gauw een uitgesproken mening over anderen. Ze was meer iemand die afwachtte wat er te zeggen viel. Ze was niet iemand die meteen ging oordelen over anderen en meteen een mening weergaf, maar zei er dan ook niets van als iemand anders dat wel deed. Behalve als het over haar ging en het negatief was, dan deed ze haar mond wel weer open. Ze luisterde kalm naar haar zusje, knikte als ze een stelling gaf en zei voor de rest niks. Ze was er inmiddels wel aan gewend geraakt dat haar zus heel druk kon zijn en veel zei. Rosepaw vond het dan ook heerlijk om naar haar te luisteren. Ze spitste haar oren bij het horen van een naam. Stormfrost? Dat was vast haar mentor. Met grote ogen luisterde ze naar de woorden die Mistpaw ter omschrijving aan hem gaf. Ze klonk… anders. Ze sprak zijn naam, letter voor letter, uit alsof het iets speciaals was. Ook de omschrijving klopte niet met wat je aan een normale vriend zou geven. Of een gewone mentor. Verbaasd schudde Rosepaw haar kopje. Had ze het wel goed verstaan?

De dromerige blik rondde het idee af dat Rosepaw in haar hoofd had. ‘Mistpaw,’ zei ze verschrikt, waarna ze een beetje dichter naar de poes toeliep. ‘Je bent toch toevallig niet verliefd, hè?’ Ze kon er niks aan doen dat ze in de lach schoot. Het was ook zo raar. Mistpaw die verliefd was op ten eerste haar eigen mentor en dan ook nog iemand die ouder was. ‘Want dat kan echt niet, hoor,’ zei Rosepaw. ‘Wie weet hoe oud hij is. En wat zullen pap en mam daarvan vinden?’ Ze lachte even. ‘Het lijkt me trouwens ook helemaal niets voor jou, zulke praat.’ Ze vond het maar raar. Haar eigen zusje die, ongeveer van haar leeftijd, al verliefd was op iemand. Zijzelf was namelijk nog helemaal niet verliefd, kende het gevoel niet. Ze had alleen een omschrijving gehoord van een leerling in de Den die er zogenaamd ervaring mee had. Rosepaw vroeg zich af of ze zelf ook ooit zoiets zou meemaken. ‘Nou ja, ik ben in elk geval nog niet verliefd,’ zei ze. ‘En voor mij hoeft dat ook niet. Het lijkt me allemaal zo gecompliceerd. Zeker als je verliefd zou worden op je eigen mentor,’ mompelde ze, niet eens wetend of Mistpaw haar wel verstond. Ze keek naar Mistpaw. Het zou vast heel moeilijk zijn dat als je jezelf zo gelukkig voelde om iets, het toch niet zou kunnen doorgaan. Rosepaw zag namelijk geen manier waarop zijzelf ooit verliefd zou kunnen worden op haar eigen mentor. Misschien was het wel een opvlieging, had Mistpaw zoveel verhalen rondom haar heen gehoord dat het een interpretatie was. En aangezien Rosepaw niet wist of er katers waren waarmee Mistpaw van de leerlingen mee optrok, zou ze dat vast interpreteren met haar eigen mentor. Misschien was het een soort droombeeld van Mistpaw. Ze wist het niet. In elk geval was het niet normaal en zou het vast zo weer over zijn. Ja, waarschijnlijk wel.

________________________________________

________________________________________

Rosepaw had het gevoel alsof ze tussen twee dingen instond. En die twee dingen waren Mistpaw en Thislepaw. Alsof ze niet doorhad dat ze elkaar niet konden uitstaan. Soms voelde zij zich iemand die als een pion tussen hun instond. Alsof zij de reden was voor hun haat jegens elkaar. Ze wist hoe graag Mistpaw haar had, maar ze wist ook hoe beschermend Thislepaw over haar kon zijn. Ze vond het wel lief van de twee, maar wou er verder dan ook niks van weten. Als zij problemen met elkaar hadden, was dat niet haar probleem. Ze wou tussen geen enkele ruzie instaan. Ze kon er niet over praten met pap en ook niet met mam. Die zouden het misschien zelfs niet eens doorhebben dat Thislepaw en Mistpaw veel om haar gaven en dat ze misschien ruzie over haar maakten met elkaar. Rosepaw wist hoe erg haar broer soms kon opscheppen, hoe trots hij was op hun opa en hoe hard hij haar soms voor zichzelf wou hebben. Ze wist ook dat Mistpaw dat niet goed kon verdragen. Thislepaw was nu eenmaal beschermend over haar, maar zij vond dat niet erg. Als ze bij elkaar waren, konden ze het zo goed met elkaar vinden. Ja, met haar broer had ze een heel goede band, maar ze hield ook ontzettend veel van haar zus Mistpaw en wist hoe erg ze beschermd zou worden door de twee katten. Misschien was zij wel het jonge, kleine zusje, die constant bescherming nodig had. Misschien zagen de twee katten haar ook zo. ‘Jij bent ook prachtig, hoor,’ miauwde Rosepaw, die haar gedachten opzij probeerde te zetten. Ze kwam naar Mistpaw toe en gaf haar een kopje. ‘Maar ik denk dat je misschien op een andere kater moet wachten. Kijk eens rond je heen. Misschien zijn er andere katten dan alleen je mentor.’

Rosepaw dacht na. Zou er ooit een kater zijn die haar hart sneller zou doen kloppen? Rosepaw kon het zichzelf eigenlijk bijna niet voorstellen. Ze zou zich kapot schamen tegenover haar familie. Als er echt iemand was die zij leuk zou vinden, dan zou ze dat ook moeten delen met haar familie. Ze kon haar vacht nu al warm voelen worden bij het idee dat haar vader haar geluk dan zou zien. Wat zou hij ervan vinden? En wat zou Thislepaw ervan vinden? Misschien zou hij het wel helemaal niet leuk vinden als zij iemand leuk vond! Ze probeerde haar gedachten uit haar kopje te bannen en keek glimlachend naar Mistpaw. ‘Voor mij is het nu nog te vroeg om over dat soort dingen na te denken. Ik wil voorlopig in elk geval nog niet verliefd worden. Ik ben erg op mijn vrijheid gesteld,’ gaf Rosepaw eerlijk toe. ‘Bovendien zou ik het maar raar vinden als ik verliefd zou worden en mijn hele familie zou mee kunnen kijken hoe die kater en ik met elkaar omgingen. We zitten immers wel in dezelfde Clan.’ Maar met een kater buiten de Clan omgaan, mocht niet. Dat wist ze goed genoeg. Ze gaf Mistpaw een kopje. ‘Misschien moet jij je ook nog niet focussen op die dingen. Het leven is te kort om over dit soort dingen na te denken, ik maak veel liever lol dan dat ik mijn hoofd hierover breek.’ Ze gaf Mistpaw een plagend duwtje. Ze drukte haar neusje zachtjes tegen die van haar zusje aan, als een soort uiting van haar zusterlijke liefde voor haar. Ze snorde zachtjes. Ze voelde zich veel te goed om over dit soort gecompliceerde zaken te spreken.

________________________________________