Thislepaw, where are you? [&THISLEPAW]

________________________________________

Het was al een tijdje geleden sinds dat Rosepaw Mistpaw gesproken had. Ze had daarna nog vaak nagedacht over wat er gezegd geweest was. Zelf zou ze in elk geval niet verliefd worden. Het zou niet slim zijn. Bovendien, op wie zou ze dan verliefd moeten worden? Ze kende geen enkele kater in de Clan waarbij ze ook maar even dromerig naar kon kijken. Mistpaw daarentegen… Die vroeg zich dan ook nog eens af of ze wel verliefd was! Rosepaw schudde haar kopje. Ze zou het absoluut niet zien zitten om voor de rest van haar leven vast te zitten aan iemand anders. Ze zou er ook niks aan hebben. Zo de hele tijd rekening houden met een ander. Over gecompliceerde dingen praten als er ruzie kwam. En natuurlijk dingen kunnen bespreken die gevolgen zouden hebben voor de toekomst. Hun toekomst. Nee. Ze wou het niet. Ze wou nog vrij zijn, nergens over nadenken, gewoon genieten van de tijd die ze had als leerling. Mistpaw zou ook niet over dit soort dingen moeten nadenken, maar gewoon moeten genieten van wie ze nu nog kon zijn. Over een tijdje zou het zelfs zo zijn dat ze niet meer gek konden doen. Hoewel.. Dat deed Rosepaw toch al niet. Eigenlijk was ze best wel serieus. Misschien was ze wel de serieuste van het nest. Misschien kon ze geen lol maken. Misschien was ze gewoon heel anders. Ze wist het niet. Of misschien kwam het wel door datgene wat een paar weken geleden gebeurd was. Want nog voordat ze leerling werd, toen ze eigenlijk nog in de bloei van haar leven was, had ze een vreselijke pijn gekregen. Het was opgedoken in haar kopje en het was blijven aanwakkeren. Pas toen ze was gaan liggen, was het weggegaan, maar dan wel heel tergend langzaam.

Stilletjes kwam Rosepaw vooruit. Ze wist niet waar ze naartoe moest gaan, had geen idee waar ze moest zijn. Eigenlijk moest ze nergens zijn, liep ze hier zomaar rond, zonder doel. Ze zuchtte zachtjes. Haar groenige ogen staarden droevig naar de grond. De pijn was van een paar weken geleden, maar nog had ze er slechte gevoelens over. En waarom dacht ze er opeens nu aan? Waarom had ze het niet besproken met Mistpaw? Ze wist het niet. Op de een of andere manier had Rosepaw het gevoel dat praten niet zou helpen. Ze zou natuurlijk altijd deskundige katten kunnen vragen, maar ze wou geen argwaan opwekken. Ze wist zelf niet eens of het wel wat was. Even sloot ze haar ogen, waarna ze deze weer opende en naar het groepje bomen keek. Ze keek naar de vrolijke leerlingen die daar aan het spelen waren. Kon ze maar een van hun zijn. Onbezorgd over het leven, niet zo de hele tijd bezig met haar gedachten. Ze schudde haar kopje. Ze liep naar een boom toe en ging daar zitten. Het zonnetje werd hierdoor afgebroken, waardoor ze geen last meer had van de stralen in haar ogen. Tevreden zijnd met dit feit keek ze weer naar voren, maar schrok op van een geluid. Ze keek achter zich. Wie was daar?

________________________________________