Who's that stranger in the dark? ~Sasha~

Everything is new in the beginning, remember the things that will help you in the future

Haar ruwe tong schuurde herhaaldelijk over haar zilvergrijze vacht heen, wat naast alle herfstkleuren wel op wit leek. Eindelijk had ze haar vacht wat schoon weten te krijgen. De koude dagen waren nog steeds pijnlijk in haar geheugen gegrift. De dagen dat ze had gewacht. Ze mocht blij zijn met het idee, dat er nog geen sneeuw had gelegen en dat de poes Skinny Love haar had gevonden. Ze zou die poes hoe dan ook altijd trouw blijven. Tevreden bekeek ze zich zelf in een plas regenwater. Ze had een rustig plekje op gezocht en had daar de woorden die tegen haar gesproken waren zacht in haar hoofd herhaald. Ze had zich voorgenomen zo veel mogelijk te onthouden van al het nieuwe in haar leven. Wie weet kon ze daar wel iets mee bereiken. Je kon met woorden spelen en via woorden met iemands geest. Niet dat dat haar bedoeling was. Daarnaast miste ze haar familie nog steeds vreselijk veel, maar het hielp niet om daar over in te gaan zitten. Ze was nog niet veel andere katten tegen gekomen, maar dat maakte haar niet uit. Ze zou prima voor zich zelf kunnen zorgen. Ze zou alles stap voor stap leren en dan was ze er klaar voor. Waarvoor? Die vraag herhaalde zich in haar hoofd. Lilium was net een maan oud geworden. Wat moest of kon zij nou van haar leven verwachten? Ze richtte haar kop op naar de hemel. De zon verdween langzaam achter de horizon in het westen en hulde de lucht in de meest verbazingwekkende kleuren. Voor het eerst zag ze zoiets als dit. Ze bewoog haar oren naar voren en keek net zo lang naar de lucht, tot de zon helemaal verdween, net zoals de kleuren. Iets nieuws vulde de lucht. Miljoenen twinkelende stipjes lieten haar op nieuw verwonderd achter. Waarom had ze de lucht nog nooit eerder op deze manier gezien of bekeken? Ze was ver bij de mensen vandaan, al bleef ze in een bepaalde buurt rondzwerven. De kans op verdwalen was nog groot en ze was er daarnaast nog niet klaar voor om andere gebieden te verkennen. Een zucht ontsnapte uit haar bekje, terwijl ze kort naar de grond keek. Ze moest toegeven, dat ze zich nog steeds eenzaam voelde. De beelden van haar familie leken elke dag vager te worden. Ze wilde hen niet vergeten. Voorzichtig keek ze op en schrok van twee grote glazige ogen die haar vanuit een boom aanstaarden. Ze had nog nooit een wezen als dat gezien en bleef er stil naar staren. Het dier, dat een uil bleek te schijn slaakte een luidde kreet en dook toen met een hoge snelheid op haar af. Het duurde even voor ze besefte, dat zij op zijn menu stond. Zo snel als ze kon sprong ze weg van haar plaats en zag hoe de uil haar op een haar na leek te missen. Haar hart bonkte wild en angstig keek ze rond zich. De uil leek zo snel als hij gekomen was ook weer verdwenen zijn, maar schijn bedriegt. Opnieuw dook er een enorme schaduw op haar af. Het botste hard tegen haar op en wanhopig kroop ze er onderuit. Ze begon te rennen. Steeds sneller. De roep van een uil drong door tot haar botten en een snijdende windvlaag kwam op haar af. Lilium schoot weg tussen een aantal bosjes en struikelde over een aantal wortels heen, maar stond net zo snel weer op. Ze bleef rennen tot de steken in haar spieren haar lieten weten dat ze niet verder kon. Ze kroop weg tussen een aantal stenen en staarde hijgend de duisternis van de nacht in. Was het monster nog buiten? Zou het haar zoeken? Haar hart bonkte nu uit angst en genieten van deze nacht kon ze niet meer. Met een schok bleef ze stil zitten. Ze was hier niet alleen. Tussen alle kruipende insecten en dieren bevond zich nog iets anders. De geur van een vreemde poes drong haar neus binnen. Ze was zich er langzaam van bewust geworden, dat zelfs andere katten en poezen haar vijanden konden worden. Ze hield zich zo stil mogelijk en probeerde rustiger adem te halen. ‘Hallo?’ sprak ze uiteindelijk zacht en wachtte stil op antwoord. Harder dan dat durfde ze niet. Stel dat de uil terug zou komen en haar zou grijpen. Wat zou er dan gebeuren? ‘Hallo…’ sprak ze nog zachter dan eerst en kwam langzaam overeind, waar ze plots in twee felgele ogen keek.

~Sasha~

Sasha liep uitgeput door het bos heen, waar ze nu al drie maanden woonde. Ze stond stil en rekte zich tevreden uit, ze voelde zich namelijk beter dan ze zich in tijden had gevoeld. Na zes lange regenachtige dagen hadden geen huismens hun overige voedsel buiten gezet, en geen enkele prooi begaf zich buiten hun holletjes. Maar eindelijk was het ietsje warmer dan de andere dagen en was het droog. Net zoals zei bleken de muizen erg hongerig, dus vervolgens krieolde het van de beestjes. Ze had gejaagd alsof haar leven ervan af hing (en dat was ook zo) en voelde zich tot de nok vol gevuld met vlees (en dat was ook zo). Ze kon haast geen pap meer zeggen, en moest eventjes uitrusten. Ze had nog steeds geen goede slaapplek gevonden, de ene keer had een hond haar gevonden en de andere had ze s'nachts gevonden, en dat bleek dus naast een enorm tweebeen nest te staan. Die fout maakt ze dus nooit meer. Altijd overdag een huis vinden... Opeens hoorde ze een kreet van een uil en rook de overwelmelde angstgeur van een kitten. Snel rende ze richting de bron van het geluid en zag een kitten voorbij rennen. Ze besefte dat als de kitten bleef door rennen op de grond dat ze sowieso gevangen zou worden door die uil. Snel rende ze voor de kitten uit, die nog niet doorhad dat ze daar was, en klom een boom in. Vervolgens om zelf uit het zicht en gehoor van de uil te blijven probeerde ze de kitten doordringend aan te staren. Het werkte, de kitten staarde omzich heen. 'Hallo,' zei de kitten tamelijk zacht. Sasha zuchte. Dacht die kitten nou echt dat het hielp om te praten als er een uil in de buurt was. 'Hallo?' Vroeg de kitten nog zachter. Toen kreeg de kitten Sasha eindelijk in het oog en deinsde een beetje naar achteren. 'Kom in de boom, snel!' Siste Sasha zacht, maar geirriteerd. Ze rolde met haar ogen en wachte af wat de kitten ging doen.
Was zij ook zo, op het begin? Zo bang.... Ze kneep haar ogen dicht en probeerde het te herrinneren. Maar alleen de angst voor tweebenen overwelmde haar. Het brak gewoon haar hart, door hun was ze zo, tja, wantrouwig? Of chagarijnig, angstig, eenzaam. Ze kende niemand. Ze had nog nooit een andere kat gesproken. Wel geroken en gezien, maar de meeste roken naar tweebenen, en daar wou ze dus nooit meer mee te maken hebben. Ze tilde haar neus op en rook even. De geur van uil verspreide zich langzaam over deze plek. Hij was aan het kijken of er nog een kitten aanwezig was. 'Maar ik ben geen kitten, maar een poes. Eentje die kan vechten ook.' Ze spande haar spieren en sprong naar beneden toe.

Ze was de eerste seconden niet in staat om weg te kijken van de ogen die haar aanstaarden. Kort had ze gedacht aan de ogen van de uil, die haar net zo hadden aangestaard. Langzaam drong het tot haar door, dat ze zich zelf voor de gek hield. Dit was de poes die ze geroken had, een vreemde, maar nog geen vijand. ‘Kom in de boom, snel!’ hoorde Lilium haar zacht sissen. Er klonk zelfs een geïrriteerde klank in door, wat haar meteen al gewoon op de grond liet staan. Al was ze onzeker en bang, er lag iets verscholen in haar ziel. Iets wat zich zelfs op deze leeftijd af en toe al liet zien. Zelf wist ze het nog niet te plaatsen, maar daar zou ze snel genoeg achter komen. Zo ontspannen mogelijk ging ze staan en keek de poes aan. Langzaam merkte ze de stilte op. Een stilte, die haar deed rillen. Een lichte vlaag wind liet haar lange vacht kort heen en weer bewegen, maar bracht ook de geur van de uil met zich mee. Bij het ruiken van die geur maakte ze haar aandacht los van de vreemde poes. Haar instinct zei haar zich te verstoppen. Ze volgde deze eerste gedachte op en kroop verder weg achter wat bladeren en wat struiken waar nog blad aan zat. Haar witte vacht was nu bijna niet meer zichtbaar in het duister. Ze hoorde een enkel zacht geluid naast zich en keek opzij. De poes, die eerst nog in de boom had gezeten stond nu naast haar. Nu zou ze al helemaal niet meer de boom in klimmen. Plots kwam er een idee in haar op, met wat geluk zou het werken. Ze kwam voorzichtig tevoorschijn en ging rustig naast de zwarte poes staan. Had zij maar een zwarte vacht, dan zou het voor haar al zo veel makkelijker worden. Het was niet dat ze zich sterker voelde naast deze poes, het was het feit dat ze niet meer alleen was. ‘Heb je zin in een hapje uil?” vroeg ze en hield haar kopje schuin, terwijl ze de poes aankeek. De uil was ondertussen weer op een tak neergestreken en hield beide poezen in de gaten. Elk moment zou hij weer toe kunnen slaan en dat zorgde voor een deels gespannen uitdrukking rond haar snoet. ‘Wat als wij proberen te jagen op de uil in plaats van hij op ons?’ vroeg ze, maar nu wat zachter en met een wat serieuze blik. Angst gierde nog steeds door haar aderen, maar er was een kans dat dit zou werken. ‘We kunnen hem ook laten schrikken… of we verdwijnen gewoon.’ Ze leek zo klein, naast deze oudere poes. Zo klein en breekbaar, maar dat wilde ze niet langer zijn. Skinny Love had niet altijd tijd voor haar en in die tijd… moest ze zich zelf zien te redden. Met wat geluk kon ze hulp krijgen van deze poes, tenzij die dat natuurlijk niet zou zien zitten. Afwachtend keek ze haar aan. ‘Kun je me leren, hoe ik moet omgaan op deze leeftijd met een uil?’ Ze meende deze vraag en hoopte, dat deze vreemdeling haar iets wilde leren. Even keek ze vanuit haar ooghoek naar de uil. Het dier leek te wachten tot er iets zou gebeuren, maar zeker was Lilium daar niet van. Snel wendde ze haar blik weer weg van het dier. Nog steeds joeg het haar angst aan en dat was aan haar te merken, toch wilde ze antwoord op haar gestelde vraag.

'Kun je me leren, hoe ik moet omgaan op deze leeftijd met een uil?' Vroeg de kitten. Sasha keek even vertederd naar de kitten. 'Ik heb nog nooit op een uil gejaagd, kleintje, maar we kunnen het proberen. En als je wilt ontsnappen aan een uil klim dan een boom in. Dat verwachten ze niet.' Opeens kreeg ze een plannetje. Als ze zelf in de boom klom, en de kitten beneden liet, zou de uil waarschijnlijk toeslaan. Op het moment dat de uil het dichst over de grond vloog, kon Sasha uit de boom springen en snel de uil vermoorden. Maar dan moest ze wel echt snel zijn. En als ze de uil hadden gevangen, dan kon ze het natuurlijk aan de kitten geven, of aan andere rogues laten zien, zodat ze eindelijk eens respect voor haar kregen. 'Luister, kleintje, ik ga in die boom en wacht tot de uil toeslaat. Op jou dus, want jij bent dan nog steeds beneden. Wanneer de uil het dichst bij de grond is, spring ik op hem vanuit de boom, en dan hebben we een lekkere maaltijd vandaag.' Eerlijk gezegd voelde Sashazich al helemaal vol, dus als ze de uil echt ging op eten, dan ging het meeste naar de kitten toe. 'Je bent wel jong, volgende keer niet zo ver van je ouders afdwalen, kleintje.' Ze focusde haar gedachten op de uil. Die zou niet langer zijn geduld kunnen houden. Ze strijkte met haar staart over de zij van de kitten. 'Niet bang zijn, het lukt ons heus wel hoor. Ik heet trouwens Sasha.' Ze zag hoe de kitten naar haar opkeek. Dat was apart, want ze was bijna even groot als deze kitten. 'En behandel me niet lsof ik een reus ben, ofzo.' En zonder nog antwoordt af te wachten rende ze weer terug naar de boom en klom erin, hopend dat de kitten niet in paniek ging raken.

Lilium hield haar kopje even wat schuin, bij de eerste woorden, die haar oren bereikten. ‘Kleintje?’ herhaalde ze zacht, maar besloot er niet verder op in te gaan. ‘Proberen zou fijn zijn.’ Kort wierp ze weer een blik op de uil. Het idee, dat ze dat dier zouden neerhalen gaf haar een geweldig gevoel vanbinnen. Ze zat zo met haar gedachten bij de uil, dat het even duurde voor ze in de gaten kreeg, dat de poes weer tegen haar sprak. ‘Luister, kleintje, ik ga in die boom en wacht tot de uil toeslaat. Op jou dus, want jij bent dan nog steeds beneden. Wanneer de uil het dichtst bij de grond is, spring ik op hem vanuit de boom, en dan hebben we een lekkere maaltijd.’ Ergens stond het idee Lilium helemaal niet aan, maar terug krabbelen zou ze niet. Ze knikte. ‘Dat is goed,’ even keek ze de poes scherp aan. ‘Ik heb vertrouwen in je…’ vulde ze haar eerdere woorden zacht aan. ‘Je bent wel jong, volgende keer niet zo ver van je ouders afdwalen, kleintje.’ Bij die woorden leek ze een klap in haar snoet te krijgen. Kort vulde haar kleine lijfje zich met wanhoop en zag ze zich zelf weer zitten. Wachtend op haar familie, die nooit gekomen was. ‘Het gaat moeilijk, als ik niet weet waar mijn familie is en of ze nog wel een leven zijn.’ Mompelde ze zachtjes. Ze ging zitten en sloeg haar staart rond haar poten. Ze voelde hoe de staart van de vreemde poes over haar zij gleed. ‘Niet bang zijn, het lukt ons heus wel hoor. Ik heet trouwens Sasha.’ Lilium was er al zeker van dat het zou gaan lukken en anders had ze een probleem. Ze wist licht te glimlachen naar Sasha. ‘Aangenaam Sasha, mijn naam is Lilium.’ Ze staarde terug richting de uil en zuchtte even zacht bij de woorden die ze te horen kreeg. ‘Oke,’ zei ze en wist de lichte irritatie in haar stem nog te onderdrukken. ‘Zo lang jij me maar geen kleintje meer noemt. Ik mag dat dan misschien zijn, maar zo voel ik me niet.’ Ze wist haar woorden nog kalm en beheerst te spreken, al was Sasha alweer in een boom verdwenen. Ze keek de uil nu scherp en uitdagend aan en stond langzaam op. ‘Jij wou me toch zo graag. Pak me dan.’ Siste ze zachte. Haar woorden leken effect te hebben op de uil, alsof het een startsein was. De uil zette zich af en kwam in een rechte lijn op haar af gevolgen. Lilium zette haar nagels in de grond en bleef de uil aankijken, hopend dat Sasha snel genoeg zou zijn.

Sasha keek gespannen toe. Ze had echt bewondering voor Lilium gekregen, ze leek bij ieder woord dat ze sprak meer hoop te krijgen. Ze lachde even. Ze had zelfs gezegd dat ze haar geen kleintje meer mocht noemen! Opeens begonnen de bladeren van de andere boom te ritselen, en kwam de uil vliegensvlug de boom uit gevlogen. Hij krasde vals en vloog op Lilium af. 'Als het maar lukt.'
Ze sprong uit de boom en voelde hoe ze door de lucht suiste. Dit voelde zo angstaanjagend, maar ze kreeg er zo een kick van! Met een klap kwam ze tegen de uil aan, die vervolgens met een klap tegen de grond vloog. 'Het lukt!' Gilde ze. 'Snel Lilium, kom me helpen!' De verbazing spatte van haar stem af, net zoals het enthousiasme. Snel beet ze de uil in zijn nek en voelde hoe hij slap werd. Vervolgens begon ze als een kitten opgewonden heen en weer te springen, en stopte daar meteen weer mee, beseffend dat ze wel wat volwassen moest overkomen voor Lilium. Al was ze dan nog lang geen volwassenen. Ze ging plechtig recht op zitten en draaide haar staart om haar poot heen. 'Je hebt het erg goed gedaan, Lilium. Ik ben trots op je,' zei ze zo plechtig en volwassen mogelijk. Vervolgens wierp ze een blik op de dooie uil en zag hoe vet hij was. Ze liekte blij haar lippen.

Bij het zien van de uil die op haar af kwam vliegen, zakte ze iets door haar poten heen, om de uil volledig te kunnen ontwijken. Met een krachtige inspanning sprong ze opzij voor de uil met een klap op de grond terecht kwam. Ze draaide zich behendig om en besefte langzaam dat het gelukt was. Ze voelde hoe het bloed door haar aderen stroomde en hoe haar hart van opwinding in haar borst sloeg. 'Snel Lilium, kom me helpen!' Lilium knikte en sprong boven op de uil. Ze zette haar nagels uit en legde haar oren wat plat. Dit was de eerste keer, dat ze iets had gedood. Even hield ze haar kop wat schuin. Het was met wat hulp, maar toch. Stil keek ze naar Sasha. Ze voelde nu respect voor deze poes en wist licht te glimlachen. Rustig stapte ze van de uil af, zodra deze dood leek te zijn. Met een lachje keek ze naar hoe Sasha heen en weer begon te springen. Iets in haar hield haar tegen het niet te doen, al zou dat wel bij haar moeten horen. Zodra ze zag, dat Sasha alweer gestopt was, zette ze het idee uit haar hoofd. Zelf ging ze net zo recht zitten als de poes voor zich, al lag en een klein grijnsje rond haar snoet. Ze kon het haast niet geloven. Ze had samen met iemand een jager neer gehaald. Een jager die in een prooi veranderde. Ze knikte dankbaar bij het horen van Sasha's woorden. 'Jij ook, Sasha. Jij mag ook trots op jezelf wezen,' sprak ze rustig, met een vriendelijke ondertoon. Even keek ze terug naar de uil en liet langzaam diens geur haar reukzintuig prikkelen. Telkens leek iets in haar te vertellen wat ze kon eten en wat niet. Eerst was deze geur een waarschuwing voor haar geweest, maar nu was het een teken van voedsel. 'Ik kan het haast niet geloven.' lachte ze zachtje en bewoog kort en opgewonden met haar staart heen en weer. De uil leek zo groot vergeleken met haar en ook met Sasha. Het gaf haar een klein gevoel van macht, maar dat was iets wat ze meestal negeerde. Ze wilde er niet meer van en was enkel blij dat het nu gelukt was. 'Dat was goed teamwerk.' zei ze en keek met een licht twinkelende blik richting Sasha. 'Hoe zal uil smaken?' ze hield haar kopje wat schuin en lachte opnieuw zacht. 'Zullen we daar maar eens achter gaan komen?'

''Ik kan het haast niet geloven,'' lachte Lilium zachtjes. Sasha zwaaide wildmet haar staart heen en weer, alsof ze een hond was. ''Inderdaad, ik had nooit verwacht dat het zou lukken!'' Sasha keek Lilium vluchtig aan en zei geruststellend: ''Grapje, zo bot ben ik ook weer niet.'' Sasha snoof de geur eens goed in, en rook dat het een mannetjes uil was. Hopelijk had hij geen partner gevonden, of er zouden straks allemaal uilen rondvliegen. Toen Lilium zei dat het goed teamwork was knikte Sasha even kort en zei: ''Inderdaad, als jij niet was weggesprongen, had hij je geplet. Je lette goed op en kwam zelf op ideeën om te overleven. En het helpt ook nu je een beetje harder praat, dan kan ik je gelukkig ook verstaan.'' Ze grinnikte. Ze zag de twinkelende oogjes van Lilium die zij: ''Hoe zal uil smaken?'' Ze pauseerde even en lachtte. ''Zullen we daar maar eens achter gaan komen?'' Gretig wierp Sasha zich op de uil en scheurde een stuk vlees er van af. ''Kom op! Neem ook een hap, het is heerlijk.'' het was nauwelijks hoorbaar omdat haar mond vol zat met uil. ''Maar eet neit alles op, misschien kunnen we het nog aan andere rogues laten zien, zodat ze bang van ons worden.'' Opeens besefte Sasha dat ze nog niets had gevraagd aan Lilium. Waar haar ouders waren en waarom ze hier was, bijvoorbeeld. ''Zeg, vertel eens wat over jezelf! Waarom ben je hier, ben je weggelopen van je ouders? Het leven van een rogue is hard, dus ik zou meteen terug gaan zodra we klaar zijn met de uil.'' De geur van Lilium rook overduidelijk als die van een peosiepoes, of in ieder geval haar witte vacht en de zachte bouw van haar lichaam. Ze keek eventjes naar de sterrenhemel en vroeg zich af waarom de sterren extra schitterden vannacht. Voor haar misschien? Om haar te troosten, omdat zij niet zo behandeld was als andere poesiepoezen? ''Misschien weet je ook meteen een goede slaapplek, want ik ben onderhand wel dood op.''