all Stupid furballs at one place, Especially you (Ty)

Een opvallende vuurrode poes liep, nee beter gezegd: Strompelde door de straten van het tweebeennest. Ze gromde bij elke stap door de stekende pijn die ze voelde, Ze stopte even en keek naar haar borst waar haar pas opengereten wond duidelijk zichtbaar was. Ze likte het even om het weer schoon te hebben en in hoop dat de pijn minder zou worden. Ze keek ook even naar haar poot die nog steeds pijn deed van het gevecht met ene Road. Ze strompelde verder mokkend van de pijn. Ze voelde zich nog steeds belabberd, niet alleen door haar wonden maar ook door het idee dat zo'n kleintje haar kon verslaan. Ze had iets nodig om weer haar moed en haar gemeenheid terug te kunnen krijgen. Ze zag aan het eind van de straat een stelletje katten het Thunderpath over schieten. Waar zouden ze vandaan komen? Zouden het domme Kittypets zijn? Of misschien haast nog dommere Bloodclanners? Opeens kwam er een idee bij haar op: Bloodclan! Daar kon ze makkelijk iemand uitpikken en vernederen en irriteren tot hij zich overgaf. Ze stopte met lopen en draaide zich om, fijn kon ze weer terug gaan maar het was de moeite waard. Ze liep snel en ijverig, ondanks de pijn, richting waar ze haar herinnerde dat bloodclan's camp daar lag. Tuurlijk, ze zat er weer eens net een eind vandaan... dus een eindeloze lading steegjes, thunderpath's en twolegs later rook ze eindelijk de geuren die ze zo haatte. Ze sloop verder, vanuit een paar tweebeen spullen die er lagen en waarachter ze prima kon schuilen zocht ze naar een slachtoffer, eerst verleiden of meteen aanvallen? Ach wat maakte het ook uit...

Het duurde even tot ze iemand zag die zwak en zielig eruit zag, een prima en heerlijk makkelijk doelwit. Opeens verstarde ze, die kende ze al, dat was die mousebrain die in haar huid had ingebroken. Ze herrinert haar nog hoe verliefd hij had gekeken. Ergens kon ze het niet aandoen om zijn hart te breken terwijl hij al zo'n zielig schepsel is. Zij wist hoeveel pijn het kon doen om met liefde te worden misbruikt. Dat gunde ze niemand, zelfs deze mousebrain niet. Ze stapte langs de tweebeenspullen op de kater af. Hier kon haar toch amper iets gebeuren, de Bloodclan gastjes keken amper uit voor indringers, iedereen mocht immers joinen. " Hoi, Ty was het toch?" Zei ze met een speelse glimlach op haar snuit. Hij zag er minder dun en gammel uit als eerst, jammer maar ja... " Zin in een spel? Spreken we buiten jouw kamp af? Ik wacht bij het steegje hiernaast" Ze bekeek snel zijn gezicht en wist dat het wel goed zat. Ze draaide haar om en rende in een rustig tempo weg, ze keek nog 1 keer om of hij echt zou komen of niet en glipte toen het steegje in, hier kon ze iets rustiger haar gang gaan...

Ty, Only Ty >D

De licht rode kater liep rustig door het kamp. Hij was even aan het zoeken naar zijn apprentice, maar gaf al snel de moed weer op. Dan maar geen training vandaag. Hij trippelde rustig uit het kamp, en al niet ver van em vandaan zag hij een slachtoffer voor vandaag. Een domme kittypet. Hij liep rustig naar de kater toe. ''Dus, een kittypet huh?'' mauwde hij spottend. De kater keek angstig naar hem. ''S-s-sorry Ty almighty...'' mauwde de kater. Een kleine gniffel kwam uit zijn mond. Dit was de kater die hij vorige week had aangevallen. ''Je weet mijn naam nog.'' lachte hij duivels. ''Heb je bij je wat ik je vroeg?'' mauwde hij serieuser. ''J-j-jawel Ty Almighty...'' mauwde de kater en legde twee glimmende dingen voor hem neer. Het waren een zwart kettinkjes met een gebroken harten erop. ''Goed gedaan, Nu wegwezen hier! Volgende maan kom je hier weer terug.'' Siste hij en de kater spurte weg. Hij lachte hard en duivels. Hij keek naar de kettinkjes die voor hem lagen. Hij deed er een in zijn bek, en de andere kon hij na lang prutsen, het kettinkje om zijn hoofd krijgen. Hij liep lachend terug, en rook een bekende geur voor. Even wist hij het niet meer, maar al geuw kwam het binnen. ''Demeter.'' mauwde hij. " Hoi, Ty was het toch?" zei de poes en liep naar hem toe. ''Ty Almighty eigenblijk.'' mauwde hij met volle mond van zijn kettinkje. " Zin in een spel? Spreken we buiten jouw kamp af? Ik wacht bij het steegje hiernaast" Hij knikte. Hij volgde de poes, en had het kettinkje nog steeds in zijn mond. ''So...'' mauwde hij tegen de fel oranje poes. ''Hoe gaat het met je?'' vroeg hij, kijkend naar de wond op de borst. ''Hevig gevecht gehad?'' vroeg hij wat spottender. Hij had inmiddels het kettinkje neergelgd, zo kon hij makkelijker praten. --Talking-- --Others talking-- >> MWOEHAHAAHAHAHAAHAHA HIER IS TY ALMIGHTY >D<<

'Ty Almighty eigenblijk.'' Mauiwde de kater, hij klonk gek en toen ze de oorzaak zocht zag ze dat hij een tweebeenkettinkje in zijn bek had, en ze zag er een die precies hetzelfde was en om zijn nek hing.. Tss... Almighty! Wat dacht die wel? " Je vindt het vast wel goed als ik je gewoon Ty noem he?" Zei ze met een pesterig en tegelijkertijd poeslief stemmetje. Even later stonden ze in het steegje, ''So...'' mauwde de ginger kleurige kater. ''Hoe gaat het met je?'' HOE KON HIJ EEN NORMAAL GESPREK BEGINNEN?!! was haar gedachte, hij moest echt een sukkel zijn dacht hij dat bij haar te kunnen flikken. toch speelde ze het spelletje mee, nog even.. " Goed, alles gaat gewoon al word het kouder" zei ze droog en ze ging zitten. Ze sloeg haar mooie lange staart om haar poten en bekeek hem aandachtig, ja hij was echt weer een stuk beter dan bij de vorige ontmoeting. Ze keek toe hoe hij haar wonden bekeek en hoe hij het kettinkje uit zijn mond weglegde, 'Hevig gevecht gehad?'' vroeg hij onschuldig. " Ja, ene Road viel me als een gek aan, dat meisje is echt geschift en ze leek nog wel een kitten. Maar ja, zo gaat dat tegenwoordig, katten worden niet meer gek door gebeurtenissen maar zijn als gek geboren, helaas..." antwoordde ze met een serieuze blik in haar fel blauwe ogen. Wat zou ze doen, zwendelen? Hem als een mak schaapje achter haar aan laten lopen, hem eens een lesje leren? Wat verdiende hij. Haar blik werd strakker en iets kwaadaardiger terwijl ze hem keurde. Wat zou ze doen.... Die woorden sprak ze langzaam uit in haar hoofd, wat nou... wat nou als ze het hem zelf liet bepalen? Hij was immers ook evil, toch? " Een spel he? Nou, waar heb jij zin in?" Ze legde nadruk op het woord jij, en een duivelse glimlach verspreidde op haar lippen.

Jeeh

Ty lette niet echt op wat de poes verder zei. Hij dacht aan wat hij moest zeggen. Door haar was hij nog in leven. ''I wanna start by letting you know this. Because of you my life has a purpose. You helped me be who I am today. I see myself in every word you say. Sometimes it feels like nobody gets me. Trapped in a world where everyone hates me. There's so much that I'm going through. I wouldn't be here if it wasn't for you. I was broken. i was choking. I was lost. You saved my life. I was bleeding. Stopped believing. I could have died. You saved my life. I was down, i was drowning. But you came all just in time. You saved my life'' Geen idee hoe ze erop zou reageren, maar het moest eruit. Ze moest het weten. Ze had er recht op. Hij bereidde zich al voor op een klap in zijn gezicht, maar misschien had hij een kansje. LIEDJE, TY'S WORDS -- KORTHEID XD--

De vage kater leek geen aandacht voor haar woorden te hebben maar keek haar dromerig aan en begon een vaag lied of wat het ook was op te zeggen: 'I wanna start by letting you know this. Because of you my life has a purpose. You helped me be who I am today. I see myself in every word you say. Sometimes it feels like nobody gets me. Trapped in a world where everyone hates me. There's so much that I'm going through. I wouldn't be here if it wasn't for you. I was broken. i was choking. I was lost. You saved my life. I was bleeding. Stopped believing. I could have died. You saved my life. I was down, i was drowning. But you came all just in time. You saved my life'' Hoe meer hij zij des te chagrijniger ze werd. Wat moest ze met deze gast? Het was gewoon een hopeloos ventje dat totaal verliefd op haar was. Ze hief haar poot op om hem een behoorlijke klap te geven en hem wakker te schudden uit zijn droom maar opeens bedacht ze zich, ze zag de blik in zijn ogen, ze merkte dat hij klaar was voor een klap. Misschien was hij toch slimmer dan ze verwacht had... Misschien was hij best wel leuk maar moest ze hem gewoon beter leren kennen. Ze zette haar poot weer op de grond en deed haar klauwen in. "Hmmm... Ik zou zeggen maak dat je weg komt maar uit ervaring weet ik dat dat geen moer uit maakt. Ik kom nu niet meer van je af, niet waar? Nou dan kan je je beter handig maken..." Ze schonk hem een korte glimlach en ging verder "Ga mee naar mijn huis, je kent het nietwaar. Ik zal je niets doen. Ik wil je gewoon beter leren kennen. Misschien wel bij me in huis opnemen zoals ik bij sommige anderen heb gedaan. Maar let op, misschien krijg je het zover mijn hart te veroveren, maar verliefd zoals anderen dat op elkaar zijn zal ik nooit meer worden. Mijn grote liefde is dood" Ze haatte het dat ze nog steeds verliefd was op zijn blik, zijn tabby vacht en zijn mooie stem maar als ze aan hem dacht haatte ze ook zijn daden, de keren dat hij haar misbruikt had, de keren dat hij haar gebruikt had en de keren dat hij haar met zijn vrienden had uitgelachen. Ze likte even langs haar mondhoek waar ooit bloed had gezeten, zijn bloed. De gedachte van zijn lijk, met een pijnlijke snee in zijn keel langzaam aan het doodbloeden maakte haar weer blij, hoe veel ze ook van hem hield ze was blij dat ie dood was, voor nu en voor eeuwig. Ze ging diep op in haar herinneringen en haalde alles terug, eerst zijn dood dan die van zijn irritante vrienden. Oke, de vrienden hadden een minder pijnlijke dood gehad en toch was het fijn geweest om ze te doden. Ze wist dat ze de paden van haar vader aan het volgen was, en ze vond het heerlijk...

Hoe meer hij zong, hoe chagerijniger ze werd zag hij. Ze hief haar poot al op, maar deed het al snel weer omlaag. "Hmmm... Ik zou zeggen maak dat je weg komt maar uit ervaring weet ik dat dat geen moer uit maakt. Ik kom nu niet meer van je af, niet waar? Nou dan kan je je beter handig maken..." Ze schonk hem een korte glimlach en ging verder "Ga mee naar mijn huis, je kent het nietwaar. Ik zal je niets doen. Ik wil je gewoon beter leren kennen. Misschien wel bij me in huis opnemen zoals ik bij sommige anderen heb gedaan. Maar let op, misschien krijg je het zover mijn hart te veroveren, maar verliefd zoals anderen dat op elkaar zijn zal ik nooit meer worden. Mijn grote liefde is dood" zei ze. ''Geen zorgen, mijn liefdes zijn ook dood.'' dacht hij. Hij was ook verward. Hij ging het toch maar uitspreken. ''Het Geeft niet, de mijne zijn ook dood.'' murmelde hij. Note; D'aww Door Demeter's woorden denkt hij weer aan Miley & Flowpaw, zusje van Shrewleap die door Ty dood is >D En überflut :c Words; 168 Status; Confused Song topic; https://www.youtube.com/watch?v=kNu6N7Wg4-8 Voice; Le voice à la Ty Theme; Le theme à la Ty

(Lol, k'zie nu pas dat ik in je os sta )

De kater leek verward, tuurlijk hij is te dom om het uberhaupt te snappen. Uiteindelijk zei de sukkel iets: ''Het Geeft niet, de mijne zijn ook dood.'' murmelde de kater. Ach, ze hadden toch iets gemeen. Niet dus, waarschijnlijk wist deze gast niet eens wat liefde is, hij had vast 1 of andere jeugdliefde die omkwam en waar hij nog steeds niet overheen was. Misschien loog hij. Maar ze negeerde het maar want haar besluit stond nog steeds vast. Er waren dan veel sukkels in bloodclan, maar deze sukkel was misschien nog te redden. " Kom" Zei ze commanderend. Ze draaide haar soepeltjes om en liep het steegje in een rustig tempo uit, ze wist dat de kater wel zou volgen. Zodra ze echt uit Bloodclan waren ging ze iets langzamer lopen om naast hem te komen, ze paste haar tempo aan aan die van hem terwijl ze hem af en toe de goede kant op stuurde. " Het is niet ver meer" murmelde ze in zijn oor. Ze voelde de pijn van haar litteken nog steeds bij elke stap maar de gedachte dat ze nu een lastiger prooi was nu er iemand bij haar was maakte het iets draagzamer. Al snel stond ze in de straat die vol met oude en vaak verlaten tweebeennesten stond. Ze versnelde haar pas weer en herkende het raam waarmee ze in haar nest kon komen, het raam was al tijden kapot en zou net als het huis nooit door tweebenen aangeraakt worden. " Hierdoor, kijk uit voor de scherpe randen" Zei ze zuchtend. Ze wou naar binnen en uitrusten, de pijn wegslapen. Ze maakte zich klaar voor de sprong en sprong netjes en in 1 keer door het gat van het raam. Ze lande op 4 poten aan de andere kant, en een wolk stof waaide omhoog. Ze liep iets van het raam weg om ruimte te maken voor Ty. " Kom je? Het is veilig, alleen stoffig. Geen tweebenen hier" Riep ze met een schorre stem van pijn. Ze haatte de wond, en door de wandeling kon ze niet meer verbergen hoeveel last ze ervan had. Ze wou naar de open plek en daar liggen. Gewoon uitrusten en haar wond schoonlikken. Meer niet, maarja eerst deze zaak afhandelen. Ze bleef staren naar het raam.

flut :c