I hate you, leaf-fall! (Eriksen)

_{Het was een typische bladvaldag: grijze lucht, veel wind en een chagrijnige Mr. Tips. Oh, wat had hij een hekel aan bladval. Goed, bladkaal was erger, maar die wind! Zijn poten werden af en toe zowat onder hem uit geblazen! En oké, het regende niet. Tenminste, het regende nop het moment niet. De grond was nog wel nat van de vorige bui en het zou hem ook niet verbazen als het water binnen een uur weer uit de hemel zou storten. Zo was bladval nu eenmaal. En daarom haatte hij het. Als die wind nou maar even wilde gaan liggen, zou dat het alwer een stuk beter maken. Maar nee, natuurlijk ging de wind niet liggen, want het was bladval.

Zo mopperde Mr. Tips een tijdje in zichzelf, terwijl hij met ferme passen tegen de wind in door de straat liep. Hij liep bijna altijd tegen de wind in als hij net vertrok. Als hij dan moe werd was te terugweg naar zijn huis in ieder geval gemakkelijk. Het enige vervelende van wind in de rug was dat je vacht overeind geblazen werd. Dat vond hij vervelend voelen en thuis moest hij de haren dan weer gladstrijken. Maar goed, tegenwind was nog erger. Als het erg hard waaide (zoals nu, want het was bladval) gingen zijn ogen er altijd zo van tranen. En het was koud aan zijn neus. En als hij door zijn mond ademde en de koude lucht ging tussen zijn tanden door, dan deed dat soms opeens pijn. Dat was echt vervelend. Het was zeg maar net als wanneer je in een ijsje bijt, maar dan nog erger (al wist Mr. Tips dit niet, want hij had nog nooit in een ijsje gebeten). Kortom, er zaten talloze nadelen aan tegenwind, om dan nog maar te zwijgen over de inspanning die het kostte om ertegenin te lopen. Dan viel die opgewaaide vacht met wind mee nog wel mee...

Mr. Tips sprong op de schutting van de tuin met de perenboom waar hij soms in klom. Hij stapte op een tak en liep naar het stukje dichtbij de stam wat altijd zo lekker lag, op dat ene kleine knobbeltje in de tak na. Daar kon hij zich zó aan ergeren, zeker als hij in zo'n bui was als nu. Hij had gehoopt dat hij in de boom wat beschutting zou hebben tegen de wind, maar nee, natuurlijk niet, want het was bladval. Er zat bijna geen blad meer aan de boom en de paar verschrompelde bruine blaadjes die er nog wel aanzaten beschermden natuurlijk niet echt tegen harde wind.

Hij was net grommend gaan verzitten omdat het houten uitsteekseltje in zijn zij stak toen hij hem rook. De andere kat. Hij kwam uit de richting van het park, want anders had Mr. Tips hem niet zo duidelijk geroken terwijl hij hem nog niets zag. Hij kon nog niet goed ruiken of het een huiskat, een buurtzwerver, een boszwerver of een clankat was, daarvoor was de geur nog te zwak. Het maakte hem op het moment ook niet zoveel uit. Het mcht voor zijn part zelfs zo'n elitekat zijn. hij was nu niet van plan om zich bang te laten maken door een zwerver met een hondentandenhalsband om.

(Eriksen)}

_{Erikson was al vroeg in de ochtend wakker geworden, de zon loet zijn zachte stralen al zien, maar door de dunne uitgestrekte wolken lieten niet veel door. Ook blies er een harde wind, die af en toe van alle kanten leek te komen. De Rogue rekte zich als gewoonlijk uit en liet zijn blik over de open plek gaan. Er was niets veranderd. Alleen lag er nu een nieuwe laag kleurrijke bladeren op de grond. Gisteren nog had hij geprobeerd om een droog nest ervan te maken, maar nu voelde hij, aan de stijfheid van zijn spieren, dat de bladeren toch nog nat waren geweest. De enige oplossing was om weer in beweging te komen. Hij was sowieso niet van plan hier nog een nacht door te brengen. Met snelle passen verliet hij de plek en keek er geen enkele keer naar om.

Vandaag leidde zijn pad hem naar de Twoleg Place. Hij had niet zo vaak een Kittypet ontmoet, noch vond hij ze watjes. Iedereen had zijn eigen levensstijl. De meeste Clankatten vonden Rogues laf en BloodClan katten vonden alleen zichzelf geweldig. Maar Eriksen had geen duidelijke mening over die groepen. Ze leefden met elkaar, maar waren toch ver van elkaar verwijderd. Neither can live without each other. Zou hij ook wel hebben gezegd. Glimlachend schudde hij zijn kop en trippelde verder. Er waaide een harde wind en door deze kracht werd hij extra hard naar voren geduwd. Zijn poten hoefden bijna niets te doen, noch zich te verzetten. Eriksen liet weer eens zijn blik gaan over het gebied dat hem omgaf. Hij zag iets wat zijn aandacht trok. Een kat, zwart gekleurd, had zich genesteld in een boom. Hij was gemakkelijk te zien door de bladerloze takken. Zo nieuwsgierig als hij was versnelde hij zijn pas en weer droeg de wijd de helft van hem mee. Steeds kwam de kat dichterbij en nu kon hij ook zijn geur ruiken. Het was een huiskat. Was wel logisch, aangezien hij zich achter zo'n groot hek. Was het wel fijn om daarachter opgesloten te zitten? Wetend dat je elke keer terug werd geroepen. Konden deze katten wel ontsnappen naar deze vrije wereld? Eriksen was aangekomen bij het hek en maakt een elegante sprong. Lenig landde hij op het houten ding en keek de Kittypet aan. "Hallo," Zei hij en maakte een knikkend gebaar met zijn kop. Het was altijd wel fijn om een keer een praatje te maken met een vreemdeling. Het was beter dan de hele dag rondzwerven.}

_{De andere kat kwam in zicht. Het was een lichtgekleurde kater. Hij leek niet erg oud. Ongeveer twee jaar, schatte Mr. Tips. Hij zag er niet echt evil uit, dus Mr. Tips nam niet aan dat het een BloodClanner was, al kon schijn natuurlijk bedriegen. Die kitten van laatst, Mister Mistoffelees, leek op het eerste gezicht met zijn kittenkopje ook niet echt een kwaadaardige elite-kat.
Mr. Tips rook nu dat de kat waarschijnlijk een eenling was. Hij rook niet de typische geuren van één van de clans en hij herkende sinds kort ook de elitegeur goed. Er waren veel van die moordmachines in de buurt, de laatste tijd, dus nu wist hij zeker dat hij hun geur zou herkennen. Goed, een rogue dus.

De rogue sprong op de schutting. Mr. Tips vernauwde zijn ogen. Ging die kat hem aanvallen? Nee, de kat viel hem niet aan. Hij keek ook eerder nieuwsgierig dan boos. "Hallo," zei hij met een knikje. Best een beleefde kat voor een rogue, dacht Mr. Tips. Hij knikte terug. 'Goedemiddag,' zei hij. Nou ja, goedemiddag. Hij stelde zich bij een goede middag eerder een droge en zonnige dag voor dan een koude en winderige als vandaag.

Er viel iets op zijn kop. Een druppel. Oh, fijn, krijgen we dat ook nog eens, dacht hij, regen. Daar zat ik nou echt op te wachten. De druppels vielen steeds meer en Mr. Tips had eigenlijk meer zin om naar huis te gaan dan hier in deze boom te blijven zitten. Maar hij kon moeilijk een net begonnen gesprek met een rogue die zowaar manieren leek te kennen afkappen. 'Kom mee naar mijn tuin,' stelde hij daarom voor. 'Daar zijn wel wat struiken die nog bladeren hebben.' Onder een struik werden ze tenminste niet zo nat. Of zou dat een buitenkat als een rogue niet uitmaken?}

_{De Kittypet antwoordde snel en vriendelijk. Dat was dan ook wel typisch voor dit soort katten. Ze hadden geen bloedlust of hadden interesse in ruzies. Dat was soms dan ook mooi. Een Kittypet kon dan ook soms je redding zijn. Als je uitgehongerd langs dit soort huizen liep, was het soms nogal fijn als een van hen wat voedsel kon afstaan. Niet elke kat deed dit, maar sommige die goedgezind waren konden wel wat kwijt. 'Goedemiddag,' Zei de kat en iets wat op een druppel leek viel op zijn kop. En binnen een paar seconden vielen er steeds meer druppels en voelde Eriksen hoe zijn vacht langzaam doorweekt werd. 'Kom mee naar mijn tuin,' Stelde de zwarte kater voor en Eriksen knikte. Hij zou nog ziek worden als dit zo door zou gaan en een zieke Rogue was een dode Rogue. 'Daar zijn wel wat struiken die nog bladeren hebben.' Nogmaals knikte hij en stond op. Hij hield zijn staart hoog om zijn evenwicht te bewaren en niet van het gladde hek af te vallen. Het kon hem niets schelen of hij nu een Twoleg nest binnen zou gaan, hij kon zich daar weer opwarmen. Nu begon zijn vacht aan zijn magere postuur te kleven. Eriksen voelde hoe de haartjes zwaarder en zwaarder werden. "Laten we dan maar gaan, voordat we allebei ziek worden." Zei hij met een schrale glimlach op zijn gezicht. Dikkere druppels vielen nu uit de hemel, en bijna kon hij de Kittypet niet meer zien.}

_{De rogue knikte toen Mr. Tips zijn voorstel deed. Precies op dat moment begon het nog harder te regenen, zodat Mr. Tips al doorweekt was voor hij goed en wel opgestaan was. "Laten we dan maar gaan, voordat we allebei ziek worden," zei de rogue. Mr. Tips zag dat het maar een magere kat was. Dat kwam vast door het buiten leven. Mr. TIps was ook slank gebouwd, maar een tekort aan eten had hij in ieder geval niet. De zwarte kater knikte op de rogue's woorden en sprong op de grond. Hij had het idee dat hij iets minder soepel neerkwam dan vroeger. Hij voelde een schok toen hij op zijn pootjes op de stoep landde. Hij verdrong de gedachte en liep verder. 'Trouwens, mijn naam is Mister Tips. Wat is de uwe?' vroeg hij, beleefd als altijd.

Intussen drong de gedachte zich toch weer aan hem op: hij werd oud. Tot een tijd geleden had hij er nog weinig van gemerkt, behalve in bladkaal. Dan deed hij er ieder jaar weer langer over om 's morgens de stijfheid uit zijn spieren te krijgen. Maar hij had afgelopen groenblad eens toevallig een blik geworpen in de manshoge spiegel in Beth's slaapkamer en had tot zijn schrik opgemerkt dat zijn snorharen donkergrijs waren in plaats van het vroegere zwart. Hij had gelukkig ook gezien dat zijn glanzende zwarte pak nog niet dof geworden was, zoals bij veel oude katten gebeurde. Maar dat zou ook nog wel komen...

Met een zachte grom richtte Mr. Tips zich weer op andere dingen. Hij begon maar stoeptegels te tellen, maar vergat steeds waar hij was met tellen. Daar had hij vroeger ook geen problemen mee gehad. Hij besloot maar geen poging meer te wagen en zich alleen beig te houden met zijn gast. De hoge houten schuttingen hadden al plaats gemaakt voor de vriendelijker tuinhekjes. Toen ze bij zijn eigen tuin aankwamen stapte hij erdoor en draaide zich om. 'Welkom in mijn tuin,' zei hij, niet zonder enige trots.}

_{De kat knikte op zijn voorstel en verdween op de grond. Eriksen vernauwde zijn blik en probeerde de schim te onderscheiden van de stortvloed. Gelukkig was hij nog jong en was zijn blik zo scherp als kon. Eriksen volgde zijn voorbeeld en landde wat soepeler op de grond. Het stenen pad voelde niet echt fijn aan op zijn poten, maar door zijn vele gereis was de eelt op zijn pootkussentjes dikker geworden. Maar toch wilde hij liever op de zachte aarde lopen. Daarom begreep hij soms ook niet hoe de Kittypets dit vol konden houden. Nogmaals schudde hij zijn kop en volgde de kater.

'Trouwens, mijn naam is Mister Tips. Wat is de uwe?' Een beleefde toon weerklonk in zijn stem en Eriksen glimlachte zacht. "Eriksen, en misschien dat je het al gemerkt hebt, maar ik ben een Rogue." Zei hij kalm en versnelde zijn pas zodat hij naast Tips kon lopen. De kater zag er al aardig oud uit. Zijn snorharen hadden een grijze glans en zijn zwarte vacht was dof gekleurd. Toch zat de kater vol met energie, alsof hij niet uitgeput kon worden. Dit maakte zijn dag weer goed. Een oude Kittypet die niet de hele dag door in zo'n Nest lag, maar die gewoon tijdens een regenbui naar buiten ging. Toen de hoge houten hekken stopten en kleinere hekjes begonnen, waren ze er blijkbaar snel. Tips stapte een tuin binnen, die zeer waarschijnlijk van hem was, volgde Eriksen hem wat voorzichtig. Twolegs konden op de loer zijn. Tips draaide zich om en keek hem aan. 'Welkom in mijn tuin,' Hij was er trots op en dat mocht ook wel. Dit was zijn gebied, iets wat geen enkele kat kon innemen. Eriksen liet zijn blik glijden over het oppervlak. "Het is mooi." Zei hij zonder de kat aan te kijken. "Zeker een prachttuin in Newleaf." Hij wist niet zeker of Tips dat woord kende, maar waarschijnlijk zou hij het wel uit puzzelen.}

_{"Eriksen, en misschien dat je het al gemerkt hebt, maar ik ben een Rogue," zei de rogue. Mr. Tips knikte. Eriksen kwam naast hem lopen. Toen ze in zijn tuin aangekomen waren keek de rogue in het rond. "Het is mooi. Zeker een prachttuin in Newleaf," zei hij. 'Yes, yes it is...' zei mr. Tips zacht. "maar Beth is dan ook de beste tuinier die ik ooit heb ontmoet.' Zijn mondhoeken krulden omhoog in een klein glimlachje. Hij besloot dat hij die Eriksen wel mocht. Hij was vriendelijk en hij smaak. Lang niet alle rogues, zelfs veel kittypets niet, hadden og voor de schoonheid van een goed verzorgde tuin. De bloemen bloeiden nu natuurlijk niet, maar toch.

Hij wees met zijn staart naar de pieris japonica, de rotsheide. Die bleef altijd groen, zelfs in bladkaal. Dat was ook een reden waarom Mr. Tips het zo'n fijne plant vond. Hij werd tenminste niet kaal, grijs en dor zoals de rest van de wereld buiten in bladkaal.
Hij kroop onder de struik en bemerkte tot zijn genoegen dat de aarde eronder nog droog was en er ook niet zoveel regen op hem neerkwam. Er druppelde nog steeds wel wat tussen de bladeren door, maar goed, dat was al een hele verbetering vergeleken met eerst. 'Kom erbij,' zei hij tegen Eriksen. Hij vroeg zich af waar ze het over zouden gaan hebben. Ze zouden het vast wel ergens over gaan hebben. Eriksen leek hem wel een kat waarmee je een goed gesprek kon voeren.}

_{'Yes, yes it is...' De stem van Tips klonk zacht, Eriksen dacht heel even dat er iets mis was. Maar dat lag waarschijnlijk gewoon aan hem. "maar Beth is dan ook de beste tuinier die ik ooit heb ontmoet.' Een glimlach kwam tevoorschijn op het gezocht van de kater en Eriksen voelde zijn ongerustheid weer gaan liggen. Na een tijdje wees Tips met zijn staart naar een bepaalde struik, nieuwsgierig richtte Eriksen zijn blik erop. De bladeren waren niet verdord of eraf gevallen. Net alsof er een Newleaf plantje was bewaard en deze in deze mooieren was geplant. Een warm gevoel borrelde zich op in zijn maag. Het was een soort teken dat zelfs de kleinste levensvragen deze kou konden overleven. De Kittypet kroop onder deze struik, nog steeds kladderde de regen op zijn rug, maar Eriksen bleef maar naar de struik staren. Alsof hij wachtte op een uitnodiging om er ook onder te kruipen. Langzaamaan begon de kou door zijn doorweekte vacht te kruipen en bereikte het zijn vel. Een rilling gleed over zijn rug. 'Kom erbij,' Gerustgesteld knikte Eriksen en trippelde naar de struik. In een vloeiende beweging verborg hij zich onder de struik en legde zijn kopje op zijn voorpootjes. Zijn licht getinte ogen keken naar Tips. "Hoe is het nou om als Kittypet te leven?" Zijn stem had een nieuwsgierig tintje, maar Eriksen was ook wel zo'n kat die alles wilde weten.}

_{Eriksen kwam bij hem onder de struik zitten. Het viel Mr. Tips op dat hij had gewacht tot hij zei dat hij erbij kon komen. De rogue keek hem aan. "Hoe is het nou om als Kittypet te leven?" vroeg hij nieuwsgierig. Mr. Tips dacht even na. Hoe vatte je het kittypetleven nou samen in twee zinnen? Het gevoel van geborgenheid, van veiligheid, de liefde van en voor Beth, de smaak van het eten, de zachtheid van de stoel, het gevoel van geaaid worden? 'Ik zou nooit iets anders willen,' zei Mr. Tips uiteindelijk. 'Het is... het is zeg maar iets waar je op kan vertrouwen. Alsof je een hele goede vriend hebt waarvan je weet dat hij je zal verzorgen als je ziek bent. Die je eten brengt, die je aandacht geeft, maar die je ook laat doen wat je zelf wilt. Ik ben geen gevangene, zoals sommige rogues het kittypetleven zien. Het is net als wanneer je een nest, of een hol, of wat dan ook voor woonplaats deelt met iemand van wie je houdt, behalve dan dat een kittypet geen nest, maar een huis heeft en die vriend geen kat maar een mens is.' Hij had eigenlijk nog nooit zo geprobeerd zijn leven samen te vatten op zo'n manier, maar terwijl hij praatte merkte hij wel dat dit de manier was waarop hij erover dacht. 'Snap je?' vroeg hij. Hij had geprobeerd het zo uit te leggen dat een kat van het bos het zo goed mogelijk zou kunnen begrijpen.

Hij keek naar Eriksen en probeerde zijn gezichtsuitdrukking te peilen, terwijl hij zich afvroeg wat zijn reactie zou zijn. Zou hij het begrijpen? Zou hij nu een goed beeld hebben van hoe het was om bij mensen in een huis van steen te wonen? Mr. Tips hoopte het. In zijn lange leven zou dit de eerste keer zijn dat hij een rogue kon vertellen over zijn levensstijl. Ja, hij was wel eerder vriendelijke rogue's tegengekomen. Een paar van hen waren zelfs in zijn huis geweest. Hij had met ze gepraat, ja zeker, en hij had dingen verteld, maar niet op zo'n manier.}

_{Eriksen zag de bedachtzame blik in de ogen van Tips, een schaapachtige glimlach verscheen op zijn gezicht. Was het zo’n lastige vraag geweest dan? Een Rogue leven was zo uit te leggen. Elke dag was het bijna hetzelfde. zou nooit iets anders willen,' Zei de zwarte kater na een tijdje en Eriksen luisterde weer. 'Het is... het is zeg maar iets waar je op kan vertrouwen. Alsof je een hele goede vriend hebt waarvan je weet dat hij je zal verzorgen als je ziek bent. Die je eten brengt, die je aandacht geeft, maar die je ook laat doen wat je zelf wilt. Ik ben geen gevangene, zoals sommige rogues het kittypetleven zien. Het is net als wanneer je een nest, of een hol, of wat dan ook voor woonplaats deelt met iemand van wie je houdt, behalve dan dat een kittypet geen nest, maar een huis heeft en die vriend geen kat maar een mens is.' Eriksen knikte geïnteresseerd. 'Snap je?' Nogmaals knikte de kater vriendelijk en richtte zijn bedachtzame blik op Tips. Dus zo voelde het voor een Kittypet. De meeste katten in het bos dachten er heel anders over. Zoals Tips had gezegd, een ‘gevangene’ zijn van een Twoleg. Toch had Eriksen wel verwacht dat er ook een goede kant zat aan die tweepoten. Sommige hadden hem zelfs wat te eten gegeven als hij langs hun nesten had gelopen. Maar nog steeds wilde hij liever vrij rond lopen in het bos. “Betekent je Twoleg veel voor je?” Deze vraag kwam opeens in hem op. Nu Tips hem een voorproefje had gegeven van zijn leven, wilde Eriksen meer. Niet voor slechte doeleinden, maar gewoon om katten zelf uit te leggen dat het leven zelf niet zo veel kwaad kon..}

_{Eriksen knikte en Mr. Tips was blij dat de kater het leek te begrijpen. Of was hij alleen beleefd? Het was even stil. “Betekent je Twoleg veel voor je?” vroeg Eriksen toen. Of Beth veel voor hem betekende? Ja, natuurlijk! Hij glimlachte en knikte. 'Beth is de liefste, beste, en mij dierbaarste persoon op deze wereld,' zei hij. Die nog leeft, tenminste, dacht hij er in stilte achteraan en zijn glimlach verdween. Hij had minstens evenveel van Beths man gehouden als van haar.

Eenderde van mijn hele leven is hij al weg, maar het gemis wordt nooit minder, dacht hij. Hij glimlachte naar Eriksen, maar zijn ogen konden niet mee glimlachten. Het was een feit: in die vijf jaren was hij er nooit echt overheen gekomen en Beth ook niet. Ze zat nooit in de leunstoel waar hij zo vaak in had gezeten en waar Mr. Tips wel eens op sliep. Ze had het idee dat hij op de een of andere manier nog bij die stoel was en dat ze het laatste restje van hem weg zou jagen als ze er ging zitten. Ze geloofde niet in geesten, maar ze had gewoon het idee dat die stoel nog van hem was en dat zijn aanwezigheid er nog hing. Ook de hoed in de vensterbank was heilig. Beth was niet iemand die de spullen van een overleden persoon zo snel mogelijk weg wilde hebben. Ze wilde ze juist bewaren zoals ze waren. Niet aanraken. Dan bleef er zoiets omheen hangen van: hij is de laatste die dit heeft aangeraakt, die daar heeft gezeten. Dat was iets heiligs, daar kwam je niet aan. Mr. Tips zat wel een in die stoel, of op de hoge hoed, maar dat was ook uit traditie. Hij deed het toen Oswald er nog was, dus als hij het nu deed, was Oswald er nog steeds een beetje. Behalve in zijn werkkamer. Sinds Oswalds dood was geen van beiden daar ooit geweest.}

_{De kater begon te glimlachen en Eriksen kreeg al meteen het gevoel dat deze vraag eigenlijk onnodig was gesteld. Maar toch wilde hij de mening horen van Tips. 'Beth is de liefste, beste, en mij dierbaarste persoon op deze wereld,' Er brak een moment van stilte aan en de glimlach van Tips verdween. Had hij iets fouts gedaan? Dacht Eriksen een klein beetje schuldig en ging iets meer op zijn zij liggen. Nu kon hij Tips wat beter bekijken en lag hij tegelijkertijd beter. Waarschijnlijk was er iemand anders, die veel voor Tips had betekend, gestorven of weggegaan. Toch zag hij vanuit zijn ooghoeken dat er weer een glimlach verscheen op Tips' gezicht, maar zijn ogen stonden onnatuurlijk droef. Nee, er was echt iets. Maart toch besloot Eriksen niet ernaar te vragen, hij wilde de lieve Kittypet niet nog meer pijn doen. Hij probeerde van onderwerp te veranderen, maar her schoot hem niet al te snel te binnen. Wat nu? Zolang die regen er nog was, zou hij niet weg kunnen, maar hij wilde Tips ook niet zo achterlaten. Eriksen nam een hap lucht en keek de Kittypet zo vriendelijk mogelijk aan. "Wil je me wat vertellen over je verleden?" Vroeg hij en keek de kater aandachtig aan. Hij had nu wel een paar deeltjes gehoord, maar op de een of andere manier wilde hij wel meer weten van Tips. Het leek hem geen kat die een alledaags leventje leidde.}

_{Eriksen vroeg niet verder. Aan zijn gizichtsuitdrukking zag Mr. Tips dat hij wel had opgemerkt dat er nog iets was. "Wil je me wat vertellen over je verleden?" vroeg hij in plaats daarvan. Mr. Tips haalde even diep adem om de gedachte aan Oswald van zich af te schudden. 'Phoe, hoe vat je een leven van vijftien jaar samen in vijf minuten?' Hij dacht even na. 'Ik ben geboren in Parijs. Mijn moeder was Mme Bettina Peluche, een perzische raskat die al meerdere prijzen had gewonnen. Mijn vader was Sir Blacky O'Hanley, ook een raskat, maar een Britse korthaar.' Je zag niet echt aan Mr. Tips dat hij half pers, half Britse korthaar was. Hij had niet zo'n brede kop zoals die katten hadden. 'Ik heb mijn vader alleen de eerste dagen gezien, dus ik kan me hem nauwelijks herinneren. Mijn moeder trouwens ook steeds minder. Maar goed, na een paar weken werd ik dus gekocht door Oswald en Beth Pendle. Ik ging met hen mee naar dit huis en sindsdien woon ik hier,' zei hij. Hij had nu even geen zin om nog verder over zijn verleden te praten, want als hij het over zijn verleden had, had hij het over Oswald en daar had hij nu geen behoefte aan. 'Maar,' zei hij, voordat Eriksen nog meer vragen op hem af kon vuren, 'hoe zit het met jou? Wat is jouw verleden? Hoe is het rogueleven?' Hij begon nu ook nieuwsgierig te worden.}

_{Met een vriendelijke glimlach keek Eriksen Tips aan. Hij hoorde de kater een grote hap lucht nemen. 'Phoe, hoe vat je een leven van vijftien jaar samen in vijf minuten?' Nieuwsgierig liet Eriksen zijn kopje wat schuin hangen, de kater was dus echt oud. Hij had nog nooit een Clankat zo oud zien worden. 'Ik ben geboren in Parijs. Mijn moeder was Mme Bettina Peluche, een perzische raskat die al meerdere prijzen had gewonnen. Mijn vader was Sir Blacky O'Hanley, ook een raskat, maar een Britse korthaar.' Eriksen knikte, zodat Tips zag dat hij luisterde. Een raskat zou wel zo'n heel deftige kat zijn, degene die bang waren voor andere katten en ze nooit wilden aanspreken. 'Ik heb mijn vader alleen de eerste dagen gezien, dus ik kan me hem nauwelijks herinneren. Mijn moeder trouwens ook steeds minder. Maar goed, na een paar weken werd ik dus gekocht door Oswald en Beth Pendle. Ik ging met hen mee naar dit huis en sindsdien woon ik hier,' En daar kwam het einde, toch had Eriksen zo het gevoel dat er iets ontbrak. Waarom had Tips net nog zo treurig geleken. De Rogue schudde zijn kopje, omdat de vraag nu aan hem was gesteld. 'Hoe is het rogueleven?' Eriksen keek hem vriendelijk aan en nam ook een grote hap lucht. "Nou, ik denk dat je je wel kan voorstellen dat ik niet in een erg warm nest ben geboren." Begon hij en richtte zijn blik ergens onder de struik door. De regen kletterde nog steeds hard op de grond, niet eens verminderd. "Ik werd geboren in een nestje met mijn broer. Als Rogues hadden mijn ouders niet echt veel tijd voor kittens, en misschien hadden ze er ook niet veel zin in. Dus toen we oud genoeg waren om voor onszelf te zorgen, werden we achtergelaten. Mijn broer was trouwens niet de liefste en had ook niet echt veel interesse in mijn bijzijn, dus ook hij verliet me. We kenden elkaar niet echt goed, dus was het ook geen groot verlies. En toen was ik daar. Een jonge kat in de wijde wildernis, ik heb me alles moeten aanleren. Toch, misschien door geluk, heb ik alles overleefd en heb ik het geluk om hier nu naast jou te zitten." Hij keek Tips weer aan.}

_{Eriksen knikte af en toe terwijl Mr. Tips zijn verhaal deed. Daarna begon hij zelf te vertellen. De rogue had niet echt een gelukkige jeugd gehad, al was het ook niet bijzonder ongelukkig, maar hij vertelde er best lichtjes over. ''Toch, misschien door geluk, heb ik alles overleefd en heb ik het geluk om hier nu naast jou te zitten," beëindigde hij zijn verhaal. Mr. Tips knikte langzaam terwijl hij erover nadacht. Eigenlijk had hij maar geluk gehad om niet als rogue geboren te worden, vond hij zelf. Om door je ouders en broer achtergelaten te worden was toch wel wat anders dan om weggehaald te worden bij je ouders, maar daarna bij mensen te komen die eigenlijk net zo goed ouders waren. Nee, hij had maar geluk gehad. Al was hij eigenlijk best benieuw naar zijn ouders. Hij wist wie ze waren, hij wist hoe ze eruit zagen. Hij had zijn vader een keer in een kattenblad dat Oswald en Beth lazen zien staan en zijn moeder ook een keer. Zouden ze aardig zijn? Vast wel. (Hij moest dat prachtige karakter van hem toch immers van iemand geërfd hebben?)

De twee waren even stil, terwijl de regen onverminderd op de bladeren kletterde. Het begon steeds meer tussen de blaadjes door te lekken, dus hun schuilplaats was niet meer zo comfortabel als in het begin. Zal ik hem in mijn huis laten? Ik liet Desire immers ook binnen, en dit lijkt me geen kat die het hele huis overhoop haalt. Maar toch... ik laat niet zomaar iedere rogue in mijn huis. Maar Eriksen is dan ook niet als iedere rogue, wel? 'Ooit een huis van binnen gezien?' vroeg hij aan de kater.}

_{Tips knikte en Eriksen voelde zich meteen wat beter. De kater had echt naar hem geluisterd. Een glimlach verscheen op zijn gezicht en hij liet zijn tong over zijn voorpoot glijden. Het zachte getik van de regen verdween steeds meer in de achtergrond, maar zodra Eriksen zijn ogen open deed, zou het weer harder worden. Maar hij raakte pas gealarmeerd toen hij de druppels echt voelde. Een klein beetje geschrokken opende hij zijn ogen en keek omhoog. Een vette druppel viel op zijn kopje en meerdere volgden. Ze zouden hier niet lang kunnen blijven, of ze wilden doorweekt worden. Eriksen keek naar Tips, die even in zijn gedachten verzonken leek te zijn. Zou hij hem achterlaten voor zijn Twoleg Nest? De Rogue slikte en schudde zijn kop meteen bij die gedachte. Nee, Tips was niet zo. Hij had zich echt anders laten zien. 'Ooit een huis van binnen gezien?' Zijn glimlach werd ietsje groter en hij schudde zijn kop. “Ik stel het me altijd voor als een plek waar je niet uit kan komen. Maar jij zal beslist anders denken. Eigenlijk mag ik er niets over zeggen, want ik heb het zelf nog nooit gezien.” Hij keek de kater weer aan. Zou Tips erover nadenken om hem naar binnen te laten, ook al was hij een Rogue. Eriksen hield zijn blik gericht op de zwarte kat.

Kort x3}

_{Oswald Tips luisterde naar het antwoord van de rogue: “Ik stel het me altijd voor als een plek waar je niet uit kan komen. Maar jij zal beslist anders denken. Eigenlijk mag ik er niets over zeggen, want ik heb het zelf nog nooit gezien.” Eriksen keek Oswald aan. Deze glimlachte. 'Dan is het tijd dat daar verandering in komt, niet?' vroeg hij met twinkelende ogen. Hij stond op en wenkte Eriksen met zijn staart. Hij snelwandelde naar de deur van zijn huis. Hij wees met zijn staart naar het kattenluikje. 'Gaat u voor,' zei hij met een plagerig glimlachje. Hij vroeg zich af of Eriksen überhaubt wist wat een kattenluikje was en dat je er gewoon doorheen kon stappen. Hij was eigenlijk best benieuwd naar de reactie van de kater. Tjongejonge, Oswald, word je nog ondeugend op je oude dag? berispte hij zichzelf met een glimlachje in gedachten. Hij bemerkte dat zijn chagrijnige humeur van eerder bijna helemaal verdwenen was. Toen er een dikke druppel precies in zijn nek viel herinnerde hij zich meteen weer waarom hij zo chagrijnig was geweest, maar hij besloot dat hij zijn goede bui niet zou laten bederven door een druppel in zijn nek. Ze gingen nu toch naar binnen. Misschien zou Eriksen het wel vreemd vinden om in een kamer te komen waar het bijna zo warm was als in bladgroen. Oh, wat was hij benieuwd naar de gezichtsuitdrukking van de rogue als ze binnenkwamen.

Opeens kwam het in hem op dat Beth misschien wel helemaal niet zo blij zou zijn met ongepland bezoek. Misschien kon hij toch beter eerst gaan? Toen herinnerde hij zich dat Beth eerder die dag was vertrokken met een grote tas: boodschappen doen. Oswald keek naar de lucht, maar nu de zon zich verborg achter dikke, grijze sluiers kon hij niet zien hoe laat het ongeveer was. Zijn gevoel voor tijd vertelde hem echter dat het wel niet lang meer zou duren voor ze thuis zou komen.}

'Dan is het tijd dat daar verandering in komt, niet?' De kater stond op en door het teken van zijn staart volgde Eriksen hem. Hij zag er wel vanaf om door de regen te lopen, want hij kon gemakkelijk kou vatten met z'n korte vacht. Eriksen hield zijn kop laag en volgde Tips, die slechts een zwarte schim was. Het Nest was echter dichterbij dan hij had verwacht, want Tips was al gestopt. 'Gaat u voor,' De Kittypet wees op een vierkant luikje, net groot genoeg voor een kat. Hmm, Twolegs hadden dus eigen doorgangen voor katten gemaakt. Niet slecht. Voorzichtig kwam Eriksen wat naar voren en bekeek het luikje eerst goed. Het was doorzichtig, net zoals sommige plekken in zo'n Nest. Mar Eriksen wist wel dat je daar niet doorheen kon, hier wel dan? De Rogue hief zijn pootje op en porde het luikje. Verrassend genoeg bewoog het. Een kleine glimlach verscheen er op zijn gezicht en hij duwde zijn kopje door het luikje. Het eerste wat hij opmerkte toen hij binnen was, was de extreem hoge warmte. Alsof de Twoleg een ander seizoen had gecreëerd hier binnen. Nog steeds op zijn hoede trippelde Eriksen wat verder in de kamer, maar niet te ver. Tips zou misschien niet willen dat zijn vieze poten het hele Nest zouden besmeuren. Eriksen draaide zich om en wachtte totdat de Kittypet ook naar binnen zou komen. Ondertussen bekeek hij de plek goed, het zag er allemaal zo anders uit. Omdat hij zijn hele leven buiten had geleefd kon hij zich niet voorstellen hoe het was om zo binnen te zitten. Was het dan wel zo fijn? En wat als je Twoleg nou heel vervelend was?

_{De rogue tikte ietwat aarzelend tegen het houten kattenluikje. Oswald zag de verbazing op zijn gezicht toen het makkelijk bewoog. Eriksen glimlachte en stapte er toen doorheen. Oswald volgde snel.
Hèhè, eindelijk weg uit die verschrikkelijke regen. Hij veegde zijn natte pootjes af aan de mat voor de deur. Het was donker binnen. Niet zo donker als 's nachts, maar aangezien de zon niet scheen en alle lampen uit waren, was het best schemerig in de kamer, vooral in de hoeken. Hij zag Eriksen in het rond kijken en liep naar hem toe. 'Welkom in huize Pendle,' zei hij en gebaarde zwierig met zijn staart naar de kamer.

Hij keek even rond en besloot dat de kussens voor de (nu gedoofde) open haard wel geschikt waren. Hij wenkte Eriksen. 'Kies maar een kussen uit,' zei hij. Zelf installeerde hij zich op een bordeauxrood kussen met gouden kwastjes. Er lagen nog een rood kussen, twee mosgroene en een glanzend donkerblauwe, die een beetje uit de toon viel. Bijna alles in huize Pendle-Tips zag er perfect uit, maar Beth vond het altijd wel prettig om een paar onvolkomenheden te creëren. Dat maakte het nog wat huiselijker. De imperfecties droegen dus eigenlijk alleen maar bij aan de perfectheid. Je zou er haast bang van worden... Niet dat de meeste bezoekers het überhaupt opmerkten, trouwens.}

Tips kwam gelukkig al snel binnen en veegde zijn pootjes af, meteen sloot Eriksen zijn ogen. Had hij dat nou maar gedaan voordat hij met zijn vieze poten naar binnen was gegaan. Maar blijkbaar had Tips er niets op aan te merken. 'Welkom in huize Pendle,' Glimlachend keek de Rogue nog een keer rond. Tips trippelde naar een plaats, pluizige gevulde lapjes verspreid voer de grond ernaast, naast een groot gapend gat. De binnenkant was zwart, maar zelfs Eriksen herkende de geur van roet. Hielden Twolegs daar vuur vast? Liep dat dan niet uit de hand soms? 'Kies maar een kussen uit,' Het verraste Eriksen nog steeds dat de Kittypet zo gastvrij was tegenover een Rogue. Maar toch wilde hij de kat niet lang laten wachten, dus trippelde hij naar hem toe. Toen hij zag dat zijn pootjes niet al te vies waren door de natte grond buiten, besloot hij te gaan liggen op een rood kussen naast Tips. De zachtheid ervan maakte hem een beetje slaperig, maar hij wist zijn ogen open te houden. Nog een keer liet hij zijn blik door de kamer glijden. "Dank je voor je gastvrijheid," Zei hij snorrend tegen Tips en krulde zijn staart rond zijn pootjes. "Ik zie gelijk dat je je hier helemaal thuis voelt." Hij keek Tips wat nieuwsgierig aan, eigenlijk hopend om weer een van zijn mooie verhalen te horen.

Onderwerp: Re: I hate you, leaf-fall! (Eriksen)