On the hunt

SILVERFANG

Vurig keek hij haar aan, maar zijn blik verzwakte toen haar opmerking door zijn gehoor sneed. Hij zag de tranen in haar ogen springen en deed geschrokken een stap naar achter. Dit ging te ver. Zijn hart bonkte nog altijd van woede, maar hij begon alweer helderder te denken en besefte dat het oneerlijk van hem was geweest om Dogdance zo te bevooroordelen. "Dogdance.. ik," stamelde hij, maar ze draaide zich woest om en hinkte weg. Een paar seconden bleef Silverfang met stomheid geslagen staan. Het was alsof haar kwetsende woorden hem volledig uit het veld hadden geslagen. Toen verscheen er een vastberadenheid in zijn ogen, hij zou Dogdance niet laten gaan, niet zoals de vorige keer. Ervaring had meegebracht dat dit niks oploste, hoe kon hij zo stom zijn om er weer openlijk in te tuimelen? Omdat je het nog veel te persoonlijk opvat, idioot verweet een klein stemmetje hem. Hoe kon zij het nou weten dat je uit roguewortels kwam? "Dogdance!" riep hij, terwijl hij naar haar toe rende en de prooien links liet liggen. "Dogdance, wacht." De deputy was uiteraard veel sneller dan haar en haalde haar met gemak in. Hij sprong voor haar om haar tegen te houden en keek haar doordringend aan. Zijn trots moest hij voor deze ene keer maar aan de kant leggen, omwille van haar gezondheid. "Het spijt me, oké?" miauwde hij, "Het spijt me, ik had niet zo kwaad moeten worden. Laat me je nou alsjeblieft naar een medicine cat brengen!" Zijn woorden waren bijna smekend. Als ze die poot straks weken niet meer kon gebruiken zou hij dit zichzelf nooit vergeven.

SILVERFANG

Opluchting golfde over hem heen toen hij Dogdance hoorde toegeven. Hij had nooit gedacht dat dat zo makkelijk zou gaan. Nouja, makkelijk. Als je hun ruzie niet meerekende.. Silverfang zuchtte zachtjes en ontspande een beetje. Hij draaide zich om en liep zwijgend met haar mee, bedacht zich toen dat de prooien er nog lagen en rende snel terug. De warrior code verbood dat ze de prooien ondankbaar behandelden en waar hij nu al helemaal geen zin in had was nog meer gezeur op zijn dak door zijn voorouders. Snel greep de kater de prooien in zijn bek, wat een stuk ongemakkelijker ging nu het er drie waren, en sjoffelde toen weer terug naar Dogdance. Hij was dankbaar met het excuus dat hij nu niet kon praten door de grote hoeveelheid vacht en veren die zich tussen zijn kaken had verzameld. Het lopen ging nu ook niet echt gemakkelijk meer, maar dat was niet erg gezien het feit dat ze toch niet zo hard gingen. Silverfang liet tersluiks zijn blik op haar vallen om te zien of ze zou protesteren. Hij wilde liever niet dat ze nu 'haar eekhoorn' zou claimen, omdat ze nu al haar aandacht nodig had om haar poot niet te belasten. De vraag of hij haar mocht ondersteunen was allang al uitgesteld, dus was dit de enige manier om de situatie niet nog slechter te maken. Silverfang liet zijn staart hangen en probeerde niet op de ongemakkelijke sfeer te letten die nu rond hen hing. Toch kon hij het niet helpen dat de woorden van Dogdance zich keer op keer door zijn hoofd herhaalde..

SILVERFANG

Vermoeid tilde de kater zijn kop omhoog toen hij merkte dat de prooien over de grond sleepten. Bij Starclan, als dit een kitten was geweest was hij niet bepaald geslaagd als vader. En dat ben je ook niet als deputy, hoorde hij die stem weer verwijtend zeggen. Silverfang fronste boos en schudde die gedachte onwillekeurig van zich af. Hij werd tot zijn opluchting afgeleid door Dogdance die hem erop wees dat het nog altijd haar prooien waren. "Mwuhu," gaf hij als reactie, terwijl hij haar aankeek. Veel meer kon hij op dit moment toch niet produceren. Zijn oren gingen weer hangen toen hij haar toestand zag. Waarom moest het iedere keer gebeuren dat hij en Dogdance ruzie kregen? Net toen hij dacht dat het wat beter ging tussen hun. Silverfang snoof. Het was niet alleen zijn schuld, dacht hij toen nukkig. Dogdance mocht af en toe ook wel wat .. makkelijker in de omgang worden. Maar, het was moeilijk om nu enige beschuldiging op haar neer te leggen bij het zien van haar rillende, kleine lichaam en manke manier van lopen. Je zou bijna kunnen stellen dat hij medelijden met haar had. Oke, dat was zo. En hij voelde zich tevens schuldig, hoeveel ze er dan ook zelf aan had bijgedragen. Kort kwam weer de gedachte of hij inderdaad niet een te grote softie was, en koppig gooide hij zijn nek nog wat hoger om het tegendeel aan zichzelf te bewijzen. De kramp in zijn nek werd erger en hij prevelde ongemerkt een schietgebedje toen ze het kamp naderden.

SILVERFANG

Het effect van de koele ochtendlucht begon ook bij Silverfang zichtbaar te worden. Hij had zijn vacht omhoog gezet en bij elke zwoegende stap ontsnapte er een klein wolkje adem tussen de prooien door. Hij verlangde naar de beschutting van het kamp. Bovendien wilde hij weten hoe het met Duststar ging...
Silverfang realiseerde zich met een schok dat hij harder was gaan lopen toen hij Dogdance's stem hoorde. 'Kunnen.. we.. even stoppen..?' Hij keek achterom. 'Ik.. Ik kan niet meer.. gewoon.. even.. alsjeblieft..?' Schuldbewust gaf hij een knikkend gebaar, hij had meer rekening met haar moeten houden. Hij liet de prooien op de grond vallen en stapte bezorgd naar Dogdance. "Gaat het wel?" miauwde hij, zijn toon een stuk warmer dan hiervoor. "Moet ik.. Moet ik de medicine cat halen?" Zijn oren hingen een beetje naar beneden, hij was bereid snel heen en weer te rennen als dit nodig was. Wat was hij toch een stomkop, hoe kon hij ooit denken dat ze die lange afstand kon halen? Van alle katten zou hij dat nog het beste moeten weten.

SILVERFANG

'Medelijden is niet nodig hoor,' hoorde hij haar brommen en Silvefang voelde zich op de één of andere manier betrapt. Dat was precies wat hij ook zou zeggen als de situatie was omgedraaid. Hij herinnerde zich nog goed hoe hij vaak de den uit was gestrompeld, te koppig om te blijven liggen. Sowieso had hij een hekel aan dens, en hoewel hij dit niet verborgen hield door het feit dat hij in de grote boom sliep, had hij het hier niet vaak over. Waarom het zo was kon hij zelf niet eens goed beantwoorden, het zou wel liggen aan zijn roguewortels. Op de één of andere manier voelde hij zich veel te veel opgesloten tussen dichte wanden. Die keren dat hij erin lag hadden dit wel bewezen, met zijn nodige bezoekjes die hij regelmatig aan de medicine den had moeten maken. Nu hij er over nadacht, hij vertoonde vaak het talent om in de problemen te komen en het verbaasde hem dat het dit keer Dogdance en niet hij was. Silverfang schudde zijn kop en rilde zachtjes toen hij een koele bries langs zijn vacht voelde strijken. Misschien was de beschutting van een den op dit moment toch niet zo heel erg slecht. Hij keek naar Dogdance, waarom wilde ze nou niet mee naar de medicine cat? Het kon niet goed zijn voor haar om in die kou te liggen. Lichtjes fronsend keek hij haar aan. "Al goed," mompelde hij. "En ik neem aan dat ik je zeker ook niet mag dragen?" Hij grijnsde lichtjes waarbij zijn witte hoektanden zichtbaar werden.

SILVERFANG

Ze reageerde heftiger dan hij had verwacht. Nee, dat was niet waar. Ze reageerde altijd hefitg, maar in dit geval was het ongebruikelijk. Hij herinnerde dat ze de vorige keer, toen hij haar lichtjes aanraakte, ze precies dezelfde geschrokken houding had aangenomen. Het leek wel alsof ze enige fysiek contact volledig van hem wilde vermijden. Een beetje beledigd stapte Silver achteruit. "Bij Starclan, rustig maar," miauwde hij. "Het was maar een grapje." Hij keek haar met een schuine kop aan, ze rilde gewoon van de kou. Moest ze weer zo nodig bijna doodvriezen, net als de vorige keer? En om nou bij haar te gaan liggen was helemaal uitgesloten, niet dat hij dat nu wilde.. Silverfang zou dan zeker een haal over zijn kop krijgen. Hij ging zitten en keek haar een beetje nukkig aan, af en toe begreep hij echt niks van deze poes. "Serieus," mompelde hij. "Ik mag dan misschien ooit een rogue zijn geweest, maar ik ben geen monster. Wat heb je tegen mij?!"

SILVERFANG

Ze zag er lief uit met haar vachtje zo opgezet en haar oren naar achter. Daar had Silverfang in een normale situatie nog om kunnen lachen, maar op dit moment was hij teveel met zichzelf bezig. Hij dacht dat het allemaal aan hem lag dat Dogdance zo afstandelijk deed. Feit was daar, iedere keer als ze elkaar tegenkwamen liep het uit op ruzie. Deed hij iets verkeerds ofzo? Die gedachte kon hij al snel weer uit zijn hoofd zetten. Het tegendeel werd duidelijk toen Dogdance de naam van een andere kat riep. Silverfang bleef even verbaasd staan, zijn blik op haar rug gericht die ze net ruw naar hem had toegekeerd. Seamus.. Wie was dat? Die naam had ze ook al eerder geroepen, bij die rogue. "Dogdance," begon hij voorzichtig, terwijl hij zachtjes naar haar toe liep, maar erop lette dat hij afstand bewaarde. Plotseling begon hij de ernst van de situatie in te zien. Dogdance had iets meegemaakt wat ze verborgen wilde houden, dat moest wel een verklaring voor haar gedrag zijn. Zijn nagels boorden zich in de grond, als die kater haar wat had aangedaan. Rogue of niet, Silverfang zou hem levend villen. Hij schrok van zijn eigen gedachten en liet zijn blik snel weer terug naar Dogdance glijden. "Dogdance," herhaalde hij weer, "wie.. wie is Seamus?". Hij probeerde contact te krijgen met haar blauwe ogen, op een zachte manier zodat hij haar niet nog eens zou afschrikken. "Geen zorgen, je kan het mij vertellen." Er begon langzaam een mist op te trekken vanuit het woud en sloot zich om de twee katten heen.

SILVERFANG

Ze keek steeds van hem weg en Silverfang dacht dat ze zich door zijn blik ongemakkelijk begon te voelen, dus staarde hij in plaats daarvan naar de zachte slierten mist die om hen heen cirkelden. 'Het maakt toch niet uit, doden moet je laten rusten,' miauwde Dogdance bitter. Silverfang week met zijn blik af van de omgeving en liet deze naar de hemel glijden, maar hier waren nu enkel grauwe wolken te ontdekken. "Zelfs dood kunnen sommigen nog nare herinneringen opwekken," miauwde hij toen somber. Oké, op deze manier hielp hij haar niet echt. Terwijl hij zich dit realiseerde, schraapte hij lichtjes zijn keel en keek hij haar weer aan. "Heeft die .. Seamus iets bij je gedaan?" vroeg hij toen zachtjes. Hij geloofde niet echt dat hij 'niemand' was, zoals Dogdance eerder verklaarde. Waarschijnlijk zei ze dat alleen om zijn woorden te ontwijken. Hij wilde haar alsnog helpen, ook al was de mogelijkheid om die Seamus aan te pakken blijkbaar al verdwenen. Het ging hem nu meer om haar.

SILVERFANG

Silverfang ging een grens over, dat wist hij. Maar, hij mòest weten wat er was gebeurd. Dogdance had al veel te lang met deze last rond gelopen. Ongerust keek hij haar aan en hoopte hij vurig dat zijn vermoedens niet juist waren. Dat Seamus iets bij haar had gedaan wat onvergeeflijk zou zijn. 'Probeerde, ver kwam ie niet..' sprak Dogdance en Silverfang boorde zijn nagels tot diep in de grond. Die katers waren ook allemaal hetzelfde.. Zijn blik viel op het litteken dat ze langzaam aan hem onthulde en hij schrok. Hij had er al eerder een glimp van kunnen zien, maar het was hem nog niet opgevallen dat het zo groot was. Hoe.. Hoe had ze dat bij starclan zo goed verborgen kunnen houden? Een beetje met stomheid geslagen staarde hij haar aan. 'Tot zoverre de illusie dat hij om me gegeven heeft.' Haar stem was somber en vol verdriet. Medelijden vulde zijn hart en hij deed een stap naar voren, terwijl hij ervoor zorgde dat hij nog altijd afstand van haar hield om haar niet ongemakkelijk te laten voelen. 'Maar het maakt allemaal niet meer uit. Hij is dood, hoor je me? DOOD.' Silverfang sloeg zijn ogen neer, terwijl de mist haar stem leek mee te voeren en het woud deed huiveren. Het heeft alles uitgemaakt, dacht hij somber. Hoe graag ze het ook wil verbergen. Hij wou dat hij toentertijd iets voor haar had kunnen doen. Wat had ze zich verraden en eenzaam moeten voelen. Silverfang keek haar aan en opende langzaam zijn bek. "Dogdance.. I-". Zijn zin werd onderbroken door een stem die zijn naam leek te roepen. Verbaasd keek de zilvere tabby op. 'Silverfang!' riep iemand weer en vanuit de mist vormde zich een silhouet van een warrior. Silverfang wierp een snelle blik op Dogdance en kwam toen overeind, de bezorgde warrior tegemoet lopend. "Wat is er?" vroeg hij, terwijl zijn blik doordringend op hem neer viel. De warrior kwam tot stilstand en zwiepte ongerust met zijn staart. 'De patrouille heeft net een geur ontdekt, Silverfang. Het lijkt erop dat een rogue nog maar kort geleden het territorium is binnengedrongen,' verklaarde hij. De blik van Silverfang ontspande en hij trok zijn mondhoeken omhoog. "Maak je over dat maar geen zorgen, Dogdance heeft dat al afgehandeld. Ze heeft de rogue aangevallen en het territorium uit verjaagd. Die komt voorlopig niet meer terug," vertelde hij. De warrior keek even met bewondering naar Dogdance. Silverfang liet hem weer naar hem kijken door hem een vraag te stellen. "Is de rest van de patrouille teruggegaan naar het kamp?" De warrior knikte, 'we dachten dat het beter zou zijn om eerst jou te informeren, voordat we op zoek zouden gaan naar de rogue.' Silverfang knikte om aan te geven dat dat inderdaad een juiste beslissing was. "Ga dan maar snel terug om te vertellen dat het loos alarm is. Wij komen eraan, Dogdance .." kort hield hij op met spreken en keek hij voor een enkele ogenblik naar Dogdance's schouder. Hij schraapte zijn keel. "Dogdance heeft haar schouder verwond tijdens de aanval, dus ze zal even wat rustiger moeten lopen." Toen de warrior niet keek, wierp hij haar een knipoog. Niemand hoefde verder te weten dat Dogdance haar schouder had bezeerd tijdens een blunder van de jacht. De warrior knikte en maakte toen weer snel rechtsomkeert naar het kamp. Silverfang keek toe hoe hij weer uit het zicht verdween en liet toen zijn lichtgroene ogen weer op Dogdance vallen. "Ik hoop dat je het niet erg vind dat ik dat zei?" miauwde hij.

SILVERFANG

Silverfang ging weer zitten en likte over zijn poot, om Dogdance aan te geven dat hij vooralsnog geen haast had. Hij wilde niet dat ze haar schouder ging gebruiken totdat ze zeker wist dat die de last weer kon dragen. Met een schuin oog merkte hij op dat ze hem verbaasd aankeek en hij liet kort een grijnsje op zijn kop verschijnen. 'Waarom... Waarom zei je dat? Waarom loog je..?' vroeg ze zacht. Waarom hij had gelogen? Hij kon moeilijk zeggen dat hij dit uit medeleven had gedaan, dan zou hij zeker een haal over zijn kop krijgen. Silverfang zette zijn poot weer neer en keek Dogdance aan. "Gewoon, ik dacht dat je dat wel zou waarderen," antwoordde hij kalmpjes. Het was ten slotte niet geheel gelogen, Dogdance had inderdaad de rogue weggejaagd en haar schouder bezeerd. De kater zette zich weer in een staande positie en tuurde zwijgend naar de mist dat tussen de bomen kronkelde. Plotseling bedacht hij zich iets en liet hij zijn groene ogen weer op Dogdance vallen. "Die rogue van net," mompelde hij. "Je noemde Seamus' naam. Is hij .. één van zijn volgelingen?" Als dit het geval was, dan was dat een serieuze situatie. Die rogue was nog niet oud, wie weet wie nog meer in de schaduw van Seamus liepen. Zulke katten konden een bedreiging voor de clan vormen. Silverfang dacht terug aan die keer dat hij en Duststar naar de Moonstone waren getrokken. Toen hadden ook twee rogue's een aanval op skyclan gepland, rogue's van een elite met duidelijk een duistere intentie. Als die Seamus echt zo kwadaardig was als Dogdance zei, dan was het misschien wel noodzaak om een extra oogje in het zeil te houden..