May StarClan light your path young one {Goodbye Inkmask}

Het gewicht was zwaarder dan dat van een normale kat, het gewicht van een levenloos lichaam was altijd zwaar om te dragen. Hij had natuurlijk wel wat meer overleden katten gedragen, maar dit was anders. De meeste waren gestorven in een strijd of uit ouderdom, deze kater was door de tweebenen om het leven gebracht. Deze kater had zoveel betekend voor zijn Clan, zoveel gedaan en dat hij nu zo zijn plaats in Starclan op zich moest nemen was hij niet waard. Zelfs de oudere kater had liever gezien dat Inkmask een langer leven had gehad. Hij had hem zelfs wel als leider willen zien, zelfs als dat zou betekenen dat hij zijn geliefde Hollystar misschien wel zou verliezen.
De jonge Inkmask had zijn respect verdiend, niet omdat hij deputy was. Nee zo keurde hij anderen nooit, nee hij had het verdiend door zijn loyaliteit en ook zijn moed. Hij had altijd aan de zijde gestaan van zijn geliefde leader. En hij wist zeker dat de kater het altijd zou hebben gedaan, daar had de kater het respect van de oudere kater meegepakt.

De ambere ogen van de roodwitte kater richtte zich even op Dapplepaw, maar er hing een stilte. Het was een stilte die normaal was voor dit soort situaties. Hij paste zijn grote passen aan aan de passen van de apprentice die hem hielp met het dragen. Ook Dapplepaw zou er wel moeite mee hebben om dit zo aan te zien, hij was nog zo jong en dan moest hij dit nu al meemaken. Het was al erg genoeg dat er een Clanlid stierf, maar een kat met zoveel respect, dat was een harde klap voor de Clan. Het tempo van de stoet lag laag, maar het maakte hem even niks uit. Het was wel goed zo, zo konden de beide katers nog even op hun eigen manier tijd spenderen met de kater. Niet dat Bloodsmasher van zijn zijde zou wijken, nee hij zou waken aan zijn zijde. Even zuchtte hij en nam iets van het gewicht van Dapplepaw over, hij wist niet hoeveel de jonge kater kon dragen.

In de verte kwam het kamp al in zicht en de rode oortjes van de oudere warrior zakte af. hij wilde dit helemaal niet doen, het deed ook hem behoorlijk veel pijn. Weer keek hij even naar Dapplepaw, wat zou de jonge kater denken? Terwijl de ingang van het kamp in zicht kwam liep hij nog langzamer dan eerst. De kracht begon uit zijn lijf te vloeien, de kracht die hem altijd zo rustig hield. Maar ook de kracht die hem lichamelijk overeind hield, maar hij zou niet opgeven. Hij zou dit doorzetten tot het eind van alles, hij zou daar staan om steun te geven aan hen die het nodig hadden.

Langzaam liep hij met Dapplepaw het kamp binnen en keek naar de grond voor zijn poten terwijl ze voortbewogen naar het midden van het kamp zodat iedereen straks afscheid kon nemen van de jonge Deputy. Langzaam liet hij zijn kop zakken en liet het lichaam van de kater heel langzaam zakken. Zodra de kater lag ontspande hij zijn kaken en liet het vel los, waarna hij ging zitten, met zijn pels tegen die van Inkmask aan. Bloodsmasher tilde zijn op op om Dapplepaw aan te kijken. ''Haal jij Angelvoice en Hollystar?'' Vroeg hij zacht en keek weer naar de kop van de Deputy. in zijn hoofd had hij net een belofte gedaan aan de jonge Inkmask, hij zou blijven zitten en waken voor zover de nacht nog duurde. Weer liet hij zijn kop zakken en gaf de overleden kater een lik over zijn wang. ''Ik blijf hier wel zitten,'' miauwde hij nu een beetje afwezig. hoewel veel katten al snel de geur van bloed zouden ruiken was het toch de taak aan zijn geliefde om de woorden over haar Deputy uit te spreken.

Okee, eerst mogen dan Hollystar, Dapplepaw en Angelvoice posten

_{De hele weg lang had hij geen woord gesproken, zijn licht groene ogen recht vooruit gestaard terwijl hij de geliefde kater samen met Bloodsmasher voortdroeg. Zijn groene ogen stonden waterig van de tranen die er eerder, en nog steeds, uitgleden. Hij had niet verwacht dat Inkmask zo vroeg zou sterven, voordat hij ook maar even de clan kon leiden. Hij probeerde zich te vermannen, en de tranen binnen te houden. Zijn ogen sluiten deed hij echter niet, bang dat hij zou vallen over een klein steentje en het koud wordende lichaam van Inkmask op de grond liet vallen. Iedere stap zette hij zorgvuldig neer. Hij wilde niet aankomen en een blunder maken, hij wilde zijn deputy met respect binnendragen. Hij moest wel meteen daarna naar Angelvoice gaan. Zij moest erbij zijn, als een van de eerste. Hij wilde haar en Hollystar meteen laten weten dat hun geliefde deputy en vriend was overleden. Niet dat hij daar zó naar uitkeek, maar het moest gewoon. Hoe hard het ook klink, en hoe lastig hij het zou vinden om ze het te vertellen. Hij moest het aan zijn mentor zeggen, en dan pas zijn eerbetoon aan Ink laten zien. Na een tijdje kwamen ze aan bij de ingang van het kamp. Hij zag de katten al kijken, verschrikt en geschokt. Hij slikte zachtjes en liep door de ingang heen. Meteen voelde hij hoe alle ogen naar hun drieën keken. Toch waren de meesten ogen vast geheel op de levenloze Inkmask gericht. Ze liepen naar het midden van het kamp, en daar werd hij zorgvuldig en zachtjes neergelegd. Je kon zien hoeveel respect de meeste katten voor deze kater had, hoeveel verdriet dit in de clan gooide. Want de sfeer was meteen heel kil en stil. Gewoon een nare sfeer. Hij keek Bloodsmasher aan en een diepe zucht rolde uit zijn mond. Dit was nog erger dan hij had gedacht tijdens het lopen naar het kamp. Het voelde gewoon.. niet goed. Hij beloofde zichzelf wel dat hij tot dat de nacht voorbij was aan Inkmasks zijde zou staan. Over hem zou waken zoals hij dat nu over de clan ging doen vanuit Starclan. ''Haal jij Angelvoice en Hollystar?'' Stilletjes knikte hij, waarna hij zijn ogen over de medicine den en de leader den liet glijden. Hij besloot om eerst naar zijn eigen mentor te gaan, snel rende hij naar de medicine den toe. Zijn lichaam voelde zwak aan, vooral omdat hij morele pijn voelde vanbinnen. Iemand die hij heel erg veel respecteerde, lief had.. was er gewoon niet meer. Met waterige ogen liep hij de den binnen. “Angel.. voice?” Zijn stem klonk gebroken, pijnlijk. Hij keek haar recht aan met zijn lichtgroene ogen. “Ik breng slecht nieuws.” Hij haalde diep adem en bleef in de ingang staan. “Inkmask.. hij.. hij” Het was moeilijk om het vloeiend uit te spreken. “..is dood.” Hij liet zijn oren hangen en keek haar aan, waarna hij zachtjes snikte en zijn hoofd naar het dode lichaam van de kater richtte. “Ik zal Hollystar wel halen, ga maar alvast naar hem toe.. “ Sprak hij zachtjes uit, wetend dat zijn mentor er waarschijnlijk nog meer verdriet aan zou hebben dan hem. Zij kende hem vast langer dan hem, was waarschijnlijk bevriend met de moedige kater.

Stilletjes wende hij zich van de medicine den af en liep met een brok in zijn keel naar de leider den. Hoe ging hij dit vertellen aan Hollystar? Het was lastig, veels te lastig. Een moeilijke taak voor hem als medicine cat apprentice; iemand vertellen dat een ander was overleden. Het zou hem vast nog wel vaker gebeuren, maar dit was anders. Hij respecteerde deze kater waarschijnlijk het meest van alle katers, hij was moedig, sterk en zorgzaam. Gaf om anderen, was liefhebbend. Inkmask was een goede kat, en daardoor was het duizend maal moeilijker om afscheid van hem te nemen. Eenmaal bij de den aangekomen kuchte hij zachtjes. Hij vroeg niet aan Hollystar of hij binnen mocht komen, dit was wel belangrijker dan om toestemming vragen. Ze zou het vast niet erg vinden, niet dit keer. “Hollystar,” Begon hij, met een zachte en lichtelijk gebroken stem. “Ik zou het liefst willen dat ik dit u nooit hoefde te zeggen, dat dit nooit zou gebeuren..” Besloot hij te beginnen, en om er niet langer omheen te draaien begon hij stotterend; “Uw geliefde deputy, Inkmask, hij..hij..” Een diepe zucht rolde uit zijn mond, waarna hij zijn hoofd boog om zijn tranen te verbergen. “Hij is dood.” Sprak hij zacht uit, net hard genoeg voor haar om te horen. Hij hief zijn hoofd weer op, keek recht in haar ogen en wendde zich toen naar de kater. Hij wist dat de poes afscheid van hem wilde nemen, daarom ging hij de poes ook niet in de weg staan, stilletjes trippelde hij terug, zonder zijn leider ook maar een moment in de weg te staan en haar te blokkeren van haar Deputy. Degene die zij had toevertrouwd om haar ooit te vervangen. Hij ging naast de kater zegde en prevelde iets. “Inkmask..” Klonk zijn stem zachtjes, zodat anderen het niet zouden horen. “May starclan light your path.” Het was niet veel wat hij zei. Aangezien hij niet echt een kat was van spreken, niet bij zo’n situaties. Hij was bang om iets verkeerds te zeggen, een foutje te maken. Hij zette enkele stappen achteruit en duwde zijn roze neusje in de vacht van de kater. “Waak over ons.” Fluisterde hij zachtjes waarna hij nog enkele stappen achteruit zette en zijn hoofd boog uit respect. Zo bleef hij zitten en verroerde hij zich niet. Dit was zijn manier om afscheid te nemen.

[Hollystar & Angelvoice mogen nu <'3 Daarna pas de rest]}

"Musicpaw, Linepaw zijn jullie ok?" Haar zachte stem was bezorgd, ze was net in het kamp geweest en even bij de elders gekeken hoe het met hen ging maar ze was gouw terug gegaan naar haar den. Er klopte iets niet vandaag. Er klopte gewoon weg iets niet. Alsof Starclan zijn adem inhield. Er stond iets te gebeuren, iets wat ze echt niet wou. En daarom was ze snel naar de twee gewonde apprentices die onder haar hoedde stonden gelopen.

Nu staarde haar gele ogen verzorgend naar de twee kleintjes en lag een zacht glimlachje rond haar lippen. "Geen van jullie ergens pijn?" Vroeg ze zacht. "Jullie moeten binnenkort wel beginnen met jullie spieren trainen, als jullie te lang zo stil blijven liggen met deze opkomende kou dan kunnen jullie botten en spieren wel eens een opdonder krijgen, en we willen natuurlijk wel dat jullie geweldige Warriors worden he." Ze glimlachte warm en schudde heel even met haar hoofd.

Pas toen ze een hijgend geluid achter zich hoorde draaide Angelvoice zich bezorgd om. "Dapplepaw?" vroeg ze vragend toen ze haar apprentice zag en stapte naar de kater toe. "Is er iets?" Vroeg ze zacht en keek hem bezorgd aan. Toen hij haar naam sprak met een duidelijk gebroken stem werd het koud rond Angel's hart. "Dapple wat is er aan de hand.." Klonk haar stem duidelijk gespannen en ze slikte even. "Slecht nieuws.." Fluisterde ze zacht en deed nog een stap naar Dapple toe. "Wat.. is er gebeurd.." Haar stem haperde even en toen ze de naam van haar geliefde vriend hoorde.

"Inkmask.." De rest van Dapple's woorden hoorde ze niet meer, al wat ze kon begrijpen was dat haar apprentice naar Hollystar ging. "Linepaw, Musicpaw.. Blijf hier, kom niet tenzij jullie er zeker van zijn dat jullie lichamen je kan dragen.." Fluisterde ze zacht en bewoog haar lichaam op automatische piloot voort. Verder en verder dichter bij de uitgang van haar den. En toen ze bij de uitgang kwam, het zonlicht op haar bruine tabby vacht straalde en ze haar ogen naar beneden liet zakken om haar broer en zijn.. lichaam te zien viel alles op zijn plek. Tranen ontstonden in haar ogen en ze draafde snel naar beneden. Holly was er nog niet. Zij had het waarschijnlijk het moeilijkst met dit..

Zodra ze naast haar oudere broer Bloodsmasher stond liet ze haar lichaam neerzakken. "Blood, Holly heeft je nodig. Hou je sterk voor haar. Ze kan dit niet in haar eentje aan." Haar stem was wijs maar de trilling was er duidelijk in hoorbaar. Zachtjes duwde Angel haar neus tegen Inkmask's vacht die al koud was geworden. Op een wond na die gestold leek. Langzaam raspte ze haar tong over de wond en merkte toen iets op wat haar op deed kijken. Die geur.. Het leek was anders als bloed, het had vreemd aangevoeld op haar tong.. Ze kon maar een ding bedenken. Tweebenen hadden iets in zijn lichaam gestopt. Iets wat zijn dood had veroorzaakt.

Tranen gleden over haar ooghoeken. "Tweebenen.." Fluisterde ze zo zacht dat niemand het hoorde, hier moest Hollystar van weten, dit kon meer gevaar betekenen voor de gehele clan. "Ik zal vanavond de wacht houden bij Inkmask." Klonk haar stem luid terwijl ze het kamp aankeek. "Alstublieft wacht met jullie afscheid nemen tot onze dappere Leader er is.." Met die woorden richtte ze haar ranke hoofd richting de leaders den waar ze de kop van haar leader al zag. En al wat ze kon doen was pijn voelen. Haar ogen staarde medelevend naar haar vriendin en ze sloot haar ogen even voor ze haar hoofd weer met pijn terugdraaide naar het lichaam van Inkmask, het lichaam van haar vriend..

-Holleh

May StarClan light your path young one {Goodbye Inkmask} Hollystarheader

Geen enkel lichtstraaltje scheen door haar Den, het was opvallend stil en vredig. Toch hing er een vreemd sweertje in de lucht. De poes negeerde het, geen aandacht trekken aan dat soort dingen. Meestal wat het toch niks, deze keer dus ook. Haar zachte poten waren om haar borst gekruld. De vossenstaart achter haar lichaam zwaaide met het punte heen en weer, zonder een reden. Er was al veel geregeld voor vandaag. De Patrouille was al uitgezet, er was genoef vers prooi, ookal waren twee Apprentice's erop uit gegaan om elkaars jachttechnieken uit te delen. Meer hoefde ze niet te weten van deze doodnormale dag in het kamp. Haar geest dwaalde af in gedachte.

Bam! Oren spitste zich omhoog, ogen zo rond als de Moon. Rode vacht wijste omhoog van nek tot staart. Klauwen van schok in het nest geboord, zo die dat ie de harde grond raakte. Wat was dat? Een omgevallen rost? Een Monster die iets uit zijn schild voerde dat zo hard klonk dat het door het hele territorium egode? Met tanden op elkaar knarsend dacht ze na, verrekte geen spier. Het knonk best ver weg, waarschijnlijk geen gevaar voor de clan. In haar schattingen hoopte ze dat het uit haar gebeid was, ver weg van hier. Toch bleef er een klein iets aan haar knagen. Een koude, kille rilling liep over haar rug heen.

Het was een klein tijdje later, nog steeds in haar Den. Ze likte haar poot schoon, haalde het een paar keer over haar kopje heen en begon aan haar schouder. Het was niet echt slordig of vies, maar het was een poging om de zachte, toch machtige knal te vergeten. Het werkte, het enige in haar hoofd was het schoonmaken van haar lange pels en in evenewicht blijven. In die gedachte dwaalde ze af op die gezichten van jonge kittens die zelf probeerde te wassen, en hulpeloos omvielen en jankte bij hun moeder. Opeens werdt haar naam geroepen door Dapplepaw, die ze herkende uit duizenden. Vreems genoeg, was de kater al haar Den ingelopen, eerlijk gezeg boeide dat het niet veel. Maar de kater zag er verslagen uit. Uitgeput, waterige ogen, geschokt. Holly hield op met schoonmaken en ging in een zithouding, staart niet om haar heen gekruld. 'Wat is er, Dapplepaw? Moet je iets kwijd aan me?' Vroeg ze een tikje nieuwschierig. Ze verlande naar gezeldschap, jong en oud. Pas nu realiseerde ze zich hoe graag ze haar vrienden wou zien, inplaats van in dit hol te zitten. Het toegevan was een ander verhaal. “Ik breng slecht nieuws.” Antwoorde de kater, nog steeds met dezelfde emoties als dat hij binnenkwam. Haar kop ging een klein tikje schuin, een speelde lach verscheen op haar rode gezich. 'Slecht nieuws, uit jou mond? Dapple, geen geintjes met me spelen he.' Ze kende de leerling als iemand met grapjes, waarvan je het niet snel zou verwachten. Ook iemand die heel liergierig was, heel trouw aan zijn mentor, en haar beste vriendin Angelvoice. Toch was de sweer die de kater creëerde onplesierig, geen plaats voor grapjes. Hij stotterde bij zijn zin. Wat bedoelde hij nou, wat was er nou zo moeilijk te zeggen?

BAM! De knal was harder, oorverdovend. Gepiep ging om haar oren. Dat was het enige was er in haar hoofd omging, om haar hoofd omging. Wat? Grapje toch. Die kater was van staal, geen enkele Badger kan tegen hem op. Wat lulde die kater uit zijn nek? Die kater was onder tussen al verdwenen, die haar nu alleen liet in haar lege Den. Ze kreeg geen tranen, bleef maar af vragen wat er net gezegt was. Om het antwoord te krijgen, moest ze naar buiten. Snel stond ze op en rende naar de uitgang van haar gesteende hol. Katten hadden zich verzameld in het midden van het Camp. Haar ogen gingen paniekerig langs elk gezich. Tranen daar, gevloek daargins, tranen daar. Ze spotte Bloodsmasher, haar Partner. Tussen alle katten zag ze hem altijd als eerst. Maar deze Blood zat naast iemand, zijn kop gebogen, in diepe pijn. Haar turquoise ogen dwaalde af op het lichaam. No way...Snel liep ze erheen. Treurige katten gingen voor haar aan de kant terwijl ze steeds dicherbij kwam.

Inkmask. Die dappere, sterke en trouwe kater. Diegene die nog jong, maar uiterts geschikt was voor Deputy. Een vriend. Eerst nog een sproei van leven, nu geen ziel meer te bekennen. Leeg. Met langzame stappen liep ze tot een muislengte van hem af. 'Look at you, lying here on the ground. Stupid furball that you are.' Ze lachte een klein beetje, verborg haar verdriet tot het uiterste. Haar lichaam boog zich voorover, zodat ze haar neus die van hem raakte, koud en vochtig. Zo bleef ze een tijdje, ogen gesloten, afgezonderd van de hele werels. Ze zou straks wel haar respect tonen, als de tijd naarbij was gekomen. 'May starclan light your path. Please, say hello to Tallstar for me, oke?..' Ze kreeg geen antwoord terug, alleen een zachte windbries die haar lange pels lied dansen in de wind.

Eenmaal op de rots aangekomen, tussen alle rouwende katten door stond ze nu voor haar clan, dit keer zonder Deputy aan haar zijde. Ze was al ingelicht over hoe dit gebeur was, teminste, de beste theorie ervan. 'Cats from Windclan. Deze dag zal als een zwarte bladzijde zijn van onze geschiedenis. Deze kater is bruud vermoord door Twolegs. Dat zou nooit mogen gebeuren, toch is het voor onze ogen...Deze kater was niet zomaar iemand. Hij was Loyaal, altijd in voor helpen en geliefd rond de hele clan. Als de zon na vanacht opkomt, zullen Emberstorm en Leafstorm zijn lichaam een rustplaats geven.We zullen om je rouwen. Inkmask. Ik zal over je waken, iedereen die mij wil vrijgezellen is welkom.... 'May starclan light your path.' Het was een krachtige, toch korte mededeling. Hollystar wist niet hoe lang ze het kon volhouden, toch probeerde ze haar uiterste best te doen

Weer met vier poten op de grond liep ze recht naar zijn lichaam toe, ging ernaast liggen. dicht bij zijn hoofd, zijn ogen gesloten. Ze voelde Angelvoice en Bloodsmasher aan haar bijde zijde. Gelukkig had ze deze twee nog om haar heen, ookal wist ze dat Inkmask boven haar zat, over haar en haar Clan te waken. Een kleine traan gleed over haar gezich, die ze snel wegveegde met haar schouder.

De nacht ontwaakte al. Toch voelde het al een eeuwigheid. Katten waren al naar hun Den gegaan, sommige waakte samen met haar. Het was akelig stil, koud en de wind was nergens te bekennen. Holly haatte dit soort momenten. Zo stil en kaal als het maar kan zijn. Daar zou ze verandering in brengen, als er iets was waar ze niet tegen kon, was dit het wel. 'Angel...Hoe is hij 'vermoord'...?' Vroeg ze afwezig, niet kijkend naar haar, maar het gapend gat in zijn lichaam.

Iedereen is nu vrij om het reageren, sorry voor het wachten people :3

Ze schudde haar witte vacht eens flink uit, de poes keek naar een struik. Een vrolijke glimlach versierde haar spierwitte gezicht. Ze boog zich vooruit en plukte de bloem uit de grond. Het was geen speciaal kruid, wist ze. Snowleaf begon de doornen uit de roos te plukken. Ze hield echter op toen ze een knal of twee hoorde. Haar oren waren gespitst, maar ze rook verder niks. Verbaasd plukte ze de laatste twee doorns uit de stengel van de witte roos en klemde haar tanden om de steel. Ze wandelde vrolijk verder, richting het kamp. Ze zou de roos aan Inkmask geven, de kater waarvan ze nooit kon stoppen om van te houden.

Eenmaal in het kamp stond ze stok stijf stil. Een schok ging door haar heen. Ongelovig staarde ze naar het lichaam van de jonge kater, Inkmask. Een traan gleed over haar gezicht, maar ze liet de witte roos niet los. Ze stapte op het lichaam af, ze had gezien dat Hollystar nog maar net klaar was met spreken. Ze keek geschokt naar de kater, haar doffe blik werd even beschermd door haar oogleden, maar al snel kwam de eens zo geschokte blik weer terug. Ze legde de witte roos voor de kater neer en bleef even bij hem zitten. "You don't have broken me... I know you won't love me..." Ze beet op haar tanden en kneep haar ogen dicht zodat er een traan over haar wang rolde, die vervolgens op de roos viel.

"you've made me stronger and stronger...
It's sad to know that it is over by know... You where the best mentor ever"

Nightpaw zat in de late namiddag nog buiten het kamp. Bladderen waren rond zijn donkere tortoiseshell vacht en tikte zacht tegen zijn vacht aan. Zijn nacht groen/blauwe ogen waren op een donker bruin konijntje gericht. Hij had de hele dag nog niks gevangen, en dan irriteerde hem mateloos. Hij zette langzaam een stap naar voren de Moorland in. De beschutting rond om hem liet hij achter zich en hij sloop naar voren. Op een gepaste afstand bleef hij staan en zwiepte hij een paar keer goed met zijn staar, daarna sprong hij naar voren met zijn klauwen gestrekt. Hij lande recht op het konijn en stak zijn klauwen recht in zijn nek, het bloed sijpelde uit de wond die hij had gecreëerd en daarna ademde het dier niet meer. Nightpaw hees triomfantelijk zijn kop op. Zijn eerste prooi vandaag gevangen, mooi, normaal ging het jagen nooit zo slecht, maar Nightpaw voelde zich minder blij vandaag. Normaal was hij gewoon de plagerige gemene kater met altijd wel een goed humeur. Alleen vandaag niet, vandaag leek er gewoon iets met hem te zijn. Hij pakte het konijn op met zijn bek en keek naar boven naar de zon, het begon al wat schemerig te worden, en Nightpaw wist dat het tijd was voor de apprentices om terug te keren, apprentices mochten al niet alleen zonder toestemming uit het kamp te zijn, Nightpaw dus ook niet, en ondanks zijn prooi zal hij wel op zijn dak krijgen van Inkmask. Nightpaw grijnsde. Leuk. Hij gaf op zijn mentor, niet alleen om dat hij de deputy was, maar om dat hij gewoon een super toffe mentor was die écht wel respect verdiende. Inkmask trainde hem goed, en dat was ook te zien aan zijn spieren en en behendigheid ook al was vandaag gewoon een flut dag wat jagen betreft. Nightpaw trippelde terug richting het kamp en snoof een keer de lucht op. Er leek iets niet in orde te zijn, merkte Nightpaw op. Een huivering gleed door zijn ruggen graat toen hij de geur van dood herkende. O nee, er was toch niet iemand dood? Nightpaw dacht aan de katten binnen de clan, wie zou er dood zijn? Nightpaw draafde met zijn konijn richting het kamp en liep naar binnen, net op dat moment hoorde hij Hollystars’ machtige stem. ''Cats from Windclan. Deze dag zal als een zwarte bladzijde zijn van onze geschiedenis. Deze kater is bruud vermoord door Twolegs. Dat zou nooit mogen gebeuren, toch is het voor onze ogen...Deze kater was niet zomaar iemand. Hij was Loyaal, altijd in voor helpen en geliefd rond de hele clan. Als de zon na vanacht opkomt, zullen Emberstorm en Leafstorm zijn lichaam een rustplaats geven.We zullen om je rouwen. Inkmask. Ik zal over je waken, iedereen die mij wil vrijgezellen is welkom.... 'May starclan light your path.' Nightpaw keek geschokt richting Hollystar en zijn prooi viel uit zijn bek. ‘N…nee,’ stotterde hij. Zijn ogen verplaatste van Hollystar naar de plek waar een hoop katten om heen stonden, rouwend om de dood van zijn mentor, Inkmask. Nightpaw liep door de katten heen en duwde iedereen zonder pardon aan de kant. Hij keek geschokt naar zijn mentor, die nu samen joeg met Starclan, ook al vertikte Nightpaw dat te geloven. ’H…hey, Inkmask, c’mon, don’t make such stupid jokes, stand up, stand up, you’re not with Starclan now, you… you’ve to finnish my training,’ gromde hij met trillende stem. Hij porde voorzichtig met zijn poot tegen Inkmasks’ lichaam aan, toen hij de kou voelde die van zijn lichaam af kwam verstijfde hij. Hij staarde vol schok en verdriet naar zijn overleden mentor. ’N…nee, dit… dit mag niet… nee… no… no… NO! … You may not be death… Please… Please, come back… come back!’ Smeekte hij waarna er tranen uit zijn ogen begonnen te komen… This may nog be true… dacht hij in stilte.

Met langzame stapjes kwam Crowkit de nursery uit. De zon scheen op haar vacht, maar tegelijkertijd woei en frisse wind langs haar. Ze kwam de laatste dagen niet veel buiten. Ze had sinds de dood van haar zusje en de verdwijning van haar moeder weinig zin om buiten te zijn en te spelen. Nu was er commotie, dus ze vroeg zich af wat er gebeurde. Daarom was ze naar buiten gekomen. ''Cats from Windclan,' hoorde ze Hollystar zeggen. 'Deze dag zal als een zwarte bladzijde zijn van onze geschiedenis. Deze kater is bruut vermoord door Twolegs. Dat zou nooit mogen gebeuren, toch is het voor onze ogen...Deze kater was niet zomaar iemand. Hij was Loyaal, altijd in voor helpen en geliefd rond de hele clan. Als de zon na vanacht opkomt, zullen Emberstorm en Leafstorm zijn lichaam een rustplaats geven.We zullen om je rouwen. Inkmask. Ik zal over je waken, iedereen die mij wil vrijgezellen is welkom.... 'May starclan light your path.'
Als verdoofd liep Crowkit naar de groep katten en liep tussen hun poten door naar het lichaam. Waarom? Waarom moet StarClan iedereen van me afpakken? Inkmask, die vriendelijke kater die zo leuk met haar en de ander kittens had gespeeld. Die hen verhalen had verteld. Tegen wie ze zo veel opkeek. Hij was dood. Strompelend rende ze terug naar de nursery, waar ze zich op de grond liet vallen en begon te huilen. 'Nee!' schreeuwde ze. Het klonk niet zo hard, want haar stem was schor en ze had van zichzelf al best een zachte stem. 'Nee! StarClan, ik haat je!' Die stomme StarClan pakte iedereen af. Wie zou de volgende zijn? Hoe lang zouden haar andere nestgenootjes nog blijven leven? En de andere kittens? De queens? De andere WindClan katten? Zou StarClan die ook allemaal wegnemen?

May StarClan light your path young one {Goodbye Inkmask} Kdq549

De witte poes lag in de nursery bij haar kittens. Ze waren in slaap gevallen. Het was rustig. Buiten hoorde je andere katten praten, spelen, rennen. Alles leek zo vredig. Iets knaagde er toch aan haar, en dat was die kater. De vader van deze vier kittens. Ze slikte moeizaam en bekeek de vier grijs witte kittens, ze waren mooi, wie de vader dan ook was en wat hij deed. Opeens hoorde ze iets, eigenlijk niks, want buiten werd het doodstil. Ze hoorde een beetje gesnik en gevloek. Ze liet haar kittens achter en snelde naar buiten. Er was een kring van katten in het midden van het kamp gevormd. De witte poes duwde zich er tussendoor. Toen ze vooraan stond keek ze haar ogen uit, nee, nee dit kon gewoon niet! Voor haar lag de gedaante van Inkmask, hun trouwe Deputy. Ze voelde haar poten even niet meer, aan de grond genageld stond ze daar. Zijn ogen waren leeg en hol. Er was geen enkele emotie meer in te zien. Ze voelde haar ogen gaan branden. Zijn warme glimlach was niet meer op zijn gezicht te zien, en die zou niemand ooit nog zien. Hollystar kwam aan en sprak de clan toe. ''Cats from Windclan. Deze dag zal als een zwarte bladzijde zijn van onze geschiedenis. Deze kater is bruud vermoord door Twolegs. Dat zou nooit mogen gebeuren, toch is het voor onze ogen...Deze kater was niet zomaar iemand. Hij was Loyaal, altijd in voor helpen en geliefd rond de hele clan. Als de zon na vanacht opkomt, zullen Emberstorm en Leafstorm zijn lichaam een rustplaats geven.We zullen om je rouwen. Inkmask. Ik zal over je waken, iedereen die mij wil vrijgezellen is welkom.... 'May starclan light your path.'' Leafstorm's hart leek te vallen, vermoord door Twolegs? Hoe konden ze, hoe konden ze hun dappere Deputy zomaar vermoorden! Ze wendde haar kop af, weg van zijn lijk. Toen pas drong die andere zin in haar door, ze moest hem begraven, samen met Emberstorm. Een grote brok leek in haar buik te vallen, waarom? Waarom moest ze het lichaam van hun trouwe Deputy begraven? Een kleine snik verliet haar mond. Twee gevoelens speelden in haar, verdriet, om het grote verlies. Maar ook woede, op de Twolegs. Eigenlijk was er nog iets, angst, veel angst. Wat moesten ze nu? Wie zou de volgende Deputy worden? Een dood van een belangrijke kat bracht veel stress mee, voor heel de clan. Maar voor Hollystar was het vreselijk, want zij had hem haar plaats toevertrouwt. Leafstorm keek naar Hollystar, die naast de dode kater was gaan liggen. Ze zei niks, want ze kon niks zeggen. De witte poes wist niet wat te doen, ze had nog nooit een begrafenis van een andere kat meegemaakt. Wie weet ging ze alles wel fout doen, maar ze moest doorzetten, al was het alleen maar om Hollystar te helpen. Nog steeds versteend keek ze naar de dode kater. ''May starclan light your path, Inkmask.'' Sprak ze zachtjes en keek even naar zijn lege ogen...

May StarClan light your path young one {Goodbye Inkmask} 200v1c9

Ver in de verte hoorde ze iets, vaag, haar ogen waren gsloten en haar oortjes lagen rustig in haar nek, in de verte hoorde ze een vraag, gesteld met de stem van Angelvoice. Langzaam kwam ze bij bewustzijn van een tijdje geslapen te hebben en keek ze met nog half-slaperige ogen Angel aan, "Musicpaw, Linepaw zijn jullie ok?" Haar zachte stem was bezorgd, waarom wist de apprentice niet, het ging de laatste tijd toch erg goed met hen? Nu ja, het was wat je onder goed verstond, maar beter dan eerst in ieder geval. Ze hief haar kopje even op en knikte toen om aan te geven dat alles oke was. Een zacht glimlachje lag rond de Medicine cat' lippen. "Geen van jullie ergens pijn?" Vroeg ze zacht. "Jullie moeten binnenkort wel beginnen met jullie spieren trainen, als jullie te lang zo stil blijven liggen met deze opkomende kou dan kunnen jullie botten en spieren wel eens een opdonder krijgen, en we willen natuurlijk wel dat jullie geweldige Warriors worden he." Ze glimlachte warm en schudde heel even met haar hoofd. Een vrolijke glimlach verscheen op Line's gezicht, ze zou het heel erg fijn vinden als ze weer naar buiten mocht en weer wat mocht rondlopen, het zou misschien niet zo erg goed gaan, maar goed genoeg. Tenminste, dat hoopte ze, 'Dankje' zei ze zachtjes, nog net voordat een hijgend geluid haar oor binnendrong, "Dapplepaw?" vroeg Angelvoice vragend toen ze haar apprentice zag en stapte naar de kater toe. "Is er iets?" Vroeg ze zacht en keek hem bezorgd aan. De jonge poes keek even naar Dapplepaw en toen naar zijn mentor, je kon duidelijk zien dat er iets niet goed was, maar wat, dat kon ze tot nu toe, enkel nog maar gokken. "Dapple wat is er aan de hand.." Klonk Angels stem duidelijk gespannen en ze slikte even. "Slecht nieuws.." Fluisterde ze zacht en deed nog een stap naar Dapple toe. "Wat.. is er gebeurd.." Linepaw bleef naar het schouwspel kijken en luisterde aandachtig mee, wel zorgde ze ervoor dat ze zich niet veroerde, want elke beweging kon pijnlijk zijn en ze had geen zin om erdoorheen te zitten kreunen of mompelen.

"Inkmask... hij.. hij” begon de kater stotterend, hij had het duidelijk moeilijk, maar wat was er met Inkmask? Wat was er met hun Deputy, die sterke kater? “..is dood.” Line's mond viel bijna open van verbazing, maar ze wist hem nog dicht te houden. Hun grote Deputy? Hun zo aardige en goede Deputy was ... dood? De apprentice kon het haast niet geloven, dat kon gewoon niet waar zijn! "Linepaw, Musicpaw.. Blijf hier, kom niet tenzij jullie er zeker van zijn dat jullie lichamen je kan dragen.." Fluisterde Angel zacht voordat ze verder kon denken en bewoog haar lichaam op automatische piloot voort, weg van de Den. Zonder er bij na te denken sprong de poes op, wat haar een gigantische pijnscheut oplerverde. 'Auch' zei ze zacht met een pijnlijk gezicht en liet haar lichaam weer op de grond zakken, ze wou naar Inkmask en de kater nog voor de laatste keer zien, ze wou haar respect tonen aan de kater. Met of zonder pijn en met of zonder moeite. Deze keer stond ze voorzichtig op, ze stond wat trillerig op haar poten, maar uiteindelijk wist ze een beetje steviger te blijven staan, stapje voor stapje kwam ze vooruit. Snel ging het niet, ze had eerder de snelheid van een slak, maar het lukte haar wel. Ooit zou ze buiten komen, het moest gewoon.

Buiten de Den hoorde ze Hollystar al de katten toespreken, toen zij nog maar aan het einde van de kamer was, maar de apprentice liet zich er niet door ontmoedigen. Ze zou er komen zonder een misstap te zetten, ze zou blijven staan en hem haar respect tonen, al moest ze daarvoor nog een dag lopen. Misschien dat Angelvoice of Dapplepaw haar terug zou sturen, dat kon, maar ze kon het op zijn minst proberen. Ze was halverwege de gang en had al een groot deel van haar energie opgebruikt, even ging ze zitten, maar al snel stond ze weer op. Hoe langer ze wachtte hoe minder groot de kans was dat ze de Deputy nog gedag kon zetten. Pijn stroomde door haar lichaam door de spieren die zich er hevig tegen verzette, maar ze verbeet de pijn, zorgde ervoor dat hij niet meer voelbaar was, al wist ze dat hij er nog was en niet zomaar weg zou gaan. Onderweg dacht ze even na, hoe kon deze kater nu het leven gelaten hebben? Waarom zo jong? Hij verdiende het niet, hij hoorde nog een heel leven voor zich te hebben!

Eindelijk buiten keek ze even rond, het licht dat in haar ogen scheen, was vele feller dan in de Den en even moest ze haar ogen laten wennen, maar daarna keek ze even rond. Al snel zag ze de grote groep katten staan, waarschijnlijk rond het lichaam van de Deputy. Ze hijgde nog net niet, maar het zou niet veel schelen, het was duidelijk dat ze al even niet meer gelopen had en dat de wonden invloed op haar hadden, maar toch probeerde ze het te verbergen en vol te houden. Nu begon ze iets sneller te lopen, ogen vulden zich met tranen, vooral van de pijn die ze verbeet, maar ook door de dood die vandaag had plaatsgevonden. Bij de groep katten aangekomen keek ze even rond, hoe moest ze hier doorkomen? Toch was dit makkelijker dan gedacht en wist ze zich al snel een weg te banen naar de kater. 'Nee' fluisterde ze zacht en plofte met haar achterwerk op de grond, 'Inkmask, niet jij' Even duwde ze haar neusje in de vacht van de kater, ijskoud was hij. Ook al had ze de kater niet echt gesproken, ze kende hem en had veel sympathie opgebouwd voor de kater, hij had zijn vrees om te spreken overwonnen in zijn Deputy-schap, zich een weg weten te banen en was toch wel een voorbeeld voor haar geweest. Maar nu? Nu lag hij hier plots, ijskoud en dood, zo jong gestorven, dit was niet wat deze kater verdiende. 'May Starclan Light Your Path...' fluisterde ze nog stil, even keek ze naar de zon, deze stond alweer vrij laag aan de hemel, maar ja... Hoe lang had ze er al niet over gedaan om hier te komen? Ze bekommerde zich er niet om en stond weer op, nu merkte ze Hollystar op, haar mentor, die naast hem lag. Ze wist dat dit een klap zou zijn voor haar, dat kon niet anders. Of ze sliep of niet? Waarschijnlijk niet, of ze haar zou horen wist ze ook niet, maar toch wou ze de kattin steunen. 'Ik vind het echt rot voor je' zei ze zacht, 'Het was veel te vroeg voor hem en hij heeft de clan zeer goed gediend, het zal vast moeilijk voor je zijn, maar ik weet dat je het kunt verwerken en dat je een goede nieuwe deputy zal uitkiezen. Dat weet ik zeker.' Zacht duwde ze haar neusje nog tegen de hare aan als steun en liep toen weer rustig en traag terug naar de Den, ze hoopte dat de poes het gehoord had, maar zeker weten wist ze niet. Ze wou eigenlijk ook Angel steunen en iedereen eigenlijk wel, maar waarschijnlijk had Holly het het zwaarst en ze kon Angel niet zo snel zien tussen al de katten. Waarschijnlijk stond ze ook ergens bij Inkmask, maar het was tijd voor haar om terug te keren nu, anders was ze over 2 dagen nog niet terug.

Een zachte zucht verliet haar lichaam terwijl ze terugstrompelde, haar spieren voelde ze nog erger dan eerst en snel kwam ze niet vooruit, maar na een tijdje wist ze de ingang te bereiken. Haar poten begaven het even en ze plofte op de grond. Even liet ze haar kopje hangen, het was nog een heel eind en even dacht ze waarom ze het in starclans naam gedaan had, maar ze voelde diep vanbinnen, dat ze het jusite gedaan had. Ze zag veel liever nu even af, dan Inkmask niet gedag te hebben gezegd. Dus stond ze weer op en strompelde verder de Den in, hier en daar een paar keer bijna struikelend.

_{Zijn ogen waren gleufjes geworden toen een groepje katten het kamp binnen kwam stormen. Ze hadden het over slecht nieuws. Frostpaw dacht na, maar nadat er een bekende langs was gekomen stopte hij met nadenken. Paniek en angst was uitgebroken en de kater was toch maar gaan kijken.

Zijn pupillen waren groot geworden van schrik. "Inkmask..." Hij begroef zijn snuit in de vacht van de Seal Point kater. 'Het was veel te vroeg voor hem en hij heeft de clan zeer goed gediend, het zal vast moeilijk voor je zijn, maar ik weet dat je het kunt verwerken en dat je een goede nieuwe deputy zal uitkiezen. Dat weet ik zeker.' De stem van Linepaw drong door in zijn gehoor waardoor hij opkeek. Verdriet was te zien in de bruine ogen van de poes, het maakte Frostpaw nog misselijker. Toen ze weg strompelde liep Frostpaw haar achterna, hij kon Linepaw niet laten stikken. Hij zag haar de Apprentice den in wankelen. Hij rende haar achterna en ondersteunde haar wanneer ze struikelde. Hij ging tegen haar aan zitten en keek haar aan. 'Het is een groot verlies voor iedereen,' Begon hij hees. Hij keek naar zijn poten. 'Iedereen is geschokt... Jij, ik, Hollystar...' Hij probeerde geen tranen te laten rollen, hij moest sterk zijn, voor Linepaw.}

'Cats from Windclan. Deze dag zal als een zwarte bladzijde zijn van onze geschiedenis. Deze kater is bruud vermoord door Twolegs. Dat zou nooit mogen gebeuren, toch is het voor onze ogen...Deze kater was niet zomaar iemand. Hij was Loyaal, altijd in voor helpen en geliefd rond de hele clan. Als de zon na vanacht opkomt, zullen Emberstorm en Leafstorm zijn lichaam een rustplaats geven.We zullen om je rouwen. Inkmask. Ik zal over je waken, iedereen die mij wil vrijgezellen is welkom.... 'May starclan light your path.'

De woorden drongen niet tot Thornpaw door. De apprentice was nog veel te versuft van het verdriet. Ze was er bij geweest, ze had Inkmasks laatste momenten meegemaakt. Trof haar dan ook niet schuld? Ze schudde verdrietig haar hoofd. Nee, niemand trof hier schuld aan. Behalve de Twolegs. De bruine poes siste van woede.Ze haatte Twolegs meer dan ooit. Ze stond op en liep naar Inkmask toe en raakte even zijn neus aan. "May Starclan light your path" murmelde ze zoals Hollystar van tevoren had gezegd. Ze zou de Deputy missen. Het leek alsof de clan zonder hem niet kon bestaan. Zo goed was alles georganiseerd.. De poes liep voorzichtig naar Hollystar. "Hollystar..." zei ze verlegen. "Kan ik deze nacht waken bij Inkmask?" vroeg ze bedeesd. "Hij is..was" verbeterde ze zichzelf. "Een goede Deputy" Een traan liep over haar wang terwijl ze dat zei

Rustig lag de oude kater in de Den te slapen tot een luide stem hem wakker maakte, hij herkende hem onmiddelijk, de stem van hun leader, Hollystar. Direct sprong hij op, als zij begon toe te spreken, moest hij erbij zijn, dan was er iets belangrijks. Maar direct toen hij buiten kwam wist hij al waar het over ging, een dood. De groep katten rond een punt was onmiskenbaar. Stil kwam hij dichterbij, luisterend naar wat Hollystar te zeggen had, hij begon steeds trager te stappen en merkte dat er iets ontbrak naast haar, maar kon er niet zo opkomen wat. Pas toen de leader was uitgesproken, drong het echt tot hem door. Inkmask was de overledene, de Deputy die aan de zijde had gestaan van Hollystar, die daar hoorde te staan bij een toespraak. Hij versnelde zijn pas en uiteindelijk kwam hij bij het lichaam van de kater, ijskoud voelde het aan, al helemaal afgekoeld. 'May Starclan light your path, my dear Inkmask' zei hij zacht, even keek hij naar Hollystar, 'Ik wil wel mee waken' zei hij rustig en zuchte daarna even verdrietig, waarna hij voor de Elders Den ging liggen, wachtend tot zijn waken begon.

- Linepaw is trouwens naar de Med. Den gestrompeld x'D Waar ze daarnet ook lag c; -

Plots hoorde de poes een stem achter haar, een stem die ze erg goed kende. Even bleef ze staan en keek voorzichtig achterom om de pijn zo licht mogelijk te houden, een lichte glimlach verscheen op haar gezicht terwijl ze Frostpaw zag aanlopen. Ook haar waterige ogen leken even te lachen, 'Het is een groot verlies voor iedereen,' Begon de kater hees toen hij bij haar was en de jonge poes knikte even. Hij keek naar zijn poten. 'Iedereen is geschokt... Jij, ik, Hollystar...' ging hij verder en keek weer op, 'Dat is zeker waar', zei ze zacht, 'Ik had het nooit verwacht.' Ze zuchte even en keek toen verder de Med. Den in, 'maar ik moet verder, anders ben ik morgen nog niet binnen' begon ze en grinnikte even. Daarna keek ze naar de zon die alweer wat lager aan de hemel stond, 'Bye!' zei ze nog en glimlachte even naar hem, waarna ze verder begon met haar tocht naar beneden.

Een teleurgestelde zucht verliet Spottedleaf's mond toen ze haar hoofd richting het dode lijk draaide. Er waren al vele katten op jonge leeftijden gestorven, zich bij de Starclan gevoegd. Maar zelfs dit deed haar verbazen. Hij had zijn Clan goed gediend, hij zou de Windclan groots hebben gemaakt. Maar bij sommigen moest je nou eenmaal vroeg afscheid nemen, of dat nou leuk was of niet. Dood deed nooit goed, het gaf iedereen een schuldgevoel, aangezien iedereen wel iets had gedaan, of juist niets. Met ruime sierlijke passen baande ze haar een weg richting de dode Deputy en wachtte even totdat Hollystar gedaan was met praten. Eerlijk gezegd voelde ze medelijden met haar leider, met iedereen. Zij moest diegene die ze zelf had gekozen om haar opvolger te zijn, al verlaten. Spottedleaf had geen enkel idee hoe dat moest zijn, ze had nog geen enkele dode vrienden, tot deze dag. Vroeger als kitten had de calico kattin al wel haar ouders zien sterven, al moest ze dat loslaten. Vroeger was verleden tijd, dit was nú. Nadat de andere gedaan waren met rouwen waagde ze haar hoofd wat dichter bij de kater en tikte met haar neus tegen zijn vacht. 'I hope you find the peace you deserved, we'll never forget you.' Fluisterde ze net zo zacht zodat alleen de katten die achter haar stonden het konden horen. Zoals Hollystar al had vermeld werd dit een donkere dag voor de Windclan. 'May Starclan light your path.' Zei ze terwijl er een kleine traan over haar wang rolde. De Warrior deinsde terug naar haar plek en keek toe hoe de anderen hun afscheid namen. Er waren geen verdere woorden die ze er vuil aan kon maken, Inkmask's afscheid zou voor iedereen als een doorn door het hart zijn.

Sorry ben moe maar moest hier gewoon posten <'3

_{Het was een vreselijke dag. Hoe had het kunnen gebeuren? De tweebenen? De stem van hollystar klonk: 'Cats from Windclan. Deze dag zal als een zwarte bladzijde zijn van onze geschiedenis. Deze kater is bruud vermoord door Twolegs. Dat zou nooit mogen gebeuren, toch is het voor onze ogen...Deze kater was niet zomaar iemand. Hij was Loyaal, altijd in voor helpen en geliefd rond de hele clan. Als de zon na vanacht opkomt, zullen Emberstorm en Leafstorm zijn lichaam een rustplaats geven.We zullen om je rouwen. Inkmask. Ik zal over je waken, iedereen die mij wil vrijgezellen is welkom.... 'May starclan light your path.' Desertpaw zuchtte. Ze keek in de lege ogen van de gestorven deputy, en zag dat iedereen geschrokken was, huilde..Inkmask was echt een van de geliefste katten van de clan. Het deedt haar zoveel pijn. Wie moest hollystar nu helpen, de kittens geruststellen met dappere verhalen, waarom moest hij zo jong sterven? Vele vragen en gedachtes spookten door haar hoofd. Ze keek naar de zilverpels, die ongestoord glitterde in het maanlicht. Was inkmask nu daar? Ze zag dat thornpaw naar voren kwam. "Kan ik deze nacht waken bij Inkmask?" De rest verstond ze niet, maar thornpaw huilde. Met een zachtjes kwam ze naast thornpaw staan. ''Hollystar? Kan..nou..kan ik mee mijn eer aan hem bewijzen?'' Ze wilde graag de katten om haar heen steunen, en zorgen dat inkmask in vrede was gegaan, naar de starclan. Ze legde een pootje op thornpaws schouder, en probeerde haar een beetje te troosten. Dat was het beste. De tranen sprongen nu ook weer in haar ogen.}

_{EINDELIJK!
Eindelijk wisten haar scherpe toch iet wat ongetrainde klauwen de zachte vacht van een konijn te pakken te krijgen en de Calico poes gooide meteen haar tanden in werking. Snel en met zo min mogelijk pijn voor het ongelukkige beest maakte ze een einde aan het leven van het Konijn voor ze haar gevlekte kop tot Starclan richtte om haar dank uit te spreken.

Er was echter een vreemde atmosfeer iets waar ze haar poot niet op kon leggen maar ze voelde wel de gehele spanning in haar bonte lichaam. En toen een plotseling geluid op en vogels opvlogen met een wild geluid werd het koud in haar lichaam. Wat wad dat geweest?!

Zonder verder te denken stoof ze in de richting van het kamp met het konijn stevig tussen haar kaken. Ze moest er zeker van zijn dat haar kittens veilig waren. Het voelde niet goed met Sparkpaw, Springpaw, Tenderpaw, Rainpaw en Hiddenpaw niet bij haar in de buurt.

Haar slanke doch gespierde poten droegen haar snel richting het kamp maar ze was te laat. Ze hoorde hoe Angelvoice haar stem wegzakte. Wachten op Hollystar, waar moesten ze op wachten? Met gedempte poten stapte ze het kamp in en meteen zag ze de kille stilte. "Oh starclan.." Sprak ze zacht en het konijn viel uit haar mond. "Inkmask.." Haar hart ging tekeer in haar nek. Hoe had ze even kunnen denken dat het Leopardstrike was? Maar goed, ze dacht tegenwoordig altijd aan Leopardstrike en dood hoe fout het ook was. Hij bleef uiteindelijk altijd de vader van haar kittens al had hij hen verlaten.

Meteen toen ze Hollystar zag hief ze haar hoofd en ging ze zitten met haar staart over haar poten. Toen ze de woorden van Holly hoorde vlogen haar ogen echter open. Zij hem begraven! De wil om te protesteren kwam in haar op maar ze hielt wijselijk haar mond. Zij was niet te close met Inkmask geweest en dat zorgde er voor dat zij zich kalm kon gedragen niet zoals de andere die hun longen uit hun lijf huilde hier.

In stilte stapte ze heel even naar het lichaam toe en duwde haar neus in de al koud geworden vacht van Inkmask. "Goodbye my Deputy, may you find your way to the ever lasting huntinggrounds of Starclan.." Fluisterde ze zacht voor ze afstand nam en Leafstorm opzocht. "Ik hoop dat je je poten hebt getraind, we zullen ze nodig hebben willen we hem zonder ongelukken zijn laatste rustplaats geven.." Sprak ze kalm terwijl haar gelige ogen even recht naar haar staarde voor ze weer wegkeek naar de lucht, de opkomende maan. Zonsopgang zouden ze het lichaam weg moeten brengen, tot dan zou ze wakker blijven..}