Thinking of leaving the Clan

Een onhoorbare zucht rolde over haar lippen. Het boze, geschokte gezicht van Skyclaw spookte nog steeds rond in haar hoofd. Echter was de grijze kattin er al vandoor met de twee apprentice's, en was Applepaw de enige die nog hier was. Ze rolde met haar ogen en besloot hun voorbeeld maar op te volgen en ook terug te keren, piekerend over welke straf ze zou krijgen. Vast wel groter dan de vorige, toen ze van Angelvoice één maan moest zorgen voor de elders. Aangezien dat maar was omdat ze Dapplepaw had beledigd, want deze keer lag de zaak een klein beetje anders.. De lichtrode poes versmalde haar ogen een beetje en bestudeerde de kamp ingang. Vele katten stonden bij elkaar, te roddelen. Dus Skyclaw was al hier, aangezien het hele kamp haar wantrouwend aankeek. Zelfs Mintpaw deed dat. Ze liet haar lichaam zakken naast de elders den en legde haar kopje op haar poten. Alsof ze aandacht moest schenken aan diegene die haar raar aan staarde. Never, no way she's going to do that! Murmelend in haar zelf staarde de lichtrode apprentice terug..

OPEN

Mijn blauwe ogen gleden langzaam en kalm over het kamp heen. Ik hield iedere kat zo af en toe in de gaten, bestudeerde hoe zij leefden. En dacht vervolgens na over mijn eigen leven. Was het fout om op Tinderpaw verliefd te zijn? Was het fout om de drang te voelen om bij haar te zijn? Natuurlijk was het fout, maar ik wou het niet geloven. Ik bleef volhouden dat Starclan het niet erg zou vinden, maar ik twijfel erover. Mijn blik gleed naar een stelletje katten die stonden te roddelen, ik schudde met mijn hoofd en een zacht geamuseerd lachje verliet mijn bek. Ik wist vrijwel meteen dat ze aan het roddelen waren, dat zag ik aan hun houding. Dat was één ding dat me opviel in de clan, het andere ding was dat Applepaw naar aan werd gekeken. Ik keek verbaasd toe hoe de jonge poes zich neerlegde naast de elders den. Het werd hoog tijd dat ik te weten kwam wat hier gaande was. Ik stond op en zwiepte kalm met mijn staart als teken voor Angelvoice dat ik eventjes weg was. Ik trippelde op de jonge poes af en ging naast haar zitten. "Goedendag Applepaw." Het zal haar vast verbazen hoe vriendelijk ik tegen haar deed. Ze had me uitgescholden, en dat wist ik ook wel. Maar schelden deed mij geen pijn, ik was er overheen gegroeid en kon ermee leven. Iedereen moest ook wel eens vergeven worden, niet? "Is er iets?" Vroeg ik, mijn blauwe ogen op de rode poes gericht.

Zouden ze het al hebben besproken? Weer rolde er een zucht over haar lichtorde lippen toen een licht getint figuur haar weg op kwam. Het nam niet veel tijd in beslag voordat Applepaw hem kon determineren, Dapplepaw. Hij was de kater wie ze ooit had uitgescholden, in het bijzijn van z'n mentor Angelvoice. Ach, wat kon het haar deren? Dat ze een slechte naam kreeg binnen in de Clan? Buiten de Clan? Dat had ze sowieso al, whatever. "Goedendag Applepaw." Ze was licht verbaasd door de vriendelijkheid die Dapplepaw gebruikte. Zat hier een addertje onder het gras, of probeerde 'ie écht aardig te doen? Zonder hem terug te begroeten, keek ze hem enkel met haar strakke blik aan. "Is er iets?" Meende de kater dat nou? 'Alsof jij dat niet weet.' Reageerde ze er direct op, met haar staart wijzend naar de Medicine den waar Linepaw in lag te rusten. Ze had haar zus een paar uur geleden aangevallen en zwaar verwond, wat haar toen bezielde wist ze niet. Ze had er dan ook weer geen spijt van. Zo wist Linepaw tenminste dat ze niet moest overdrijven tegen Apple. 'Mijn leven is er alleen maar slechter op geworden in de Clan.' Klonk haar stem een klein beetje bitter, haar groene ogen nog steeds in de zijne gericht. Hij mocht misschien Medicine apprentice zijn, en Applepaw moest misschien respect tonen, toch deed ze dat niet. En Dapplepaw wist goed genoeg dat dat niet aan hem zelf lag. De rode kattin gunde niemand een beetje respect, zelfs niet Hollystar of Inkmask. Wie weet of dat ooit nog zou komen..

De poes keek niet al te blij, dat merkte ik in ieder geval meteen op. Ik was wel duidelijk niet haar beste vriend, sinds dat ze mij had uitgescholden dacht ze op de een of andere manier dat ik het haar nooit zal vergeven. Ze nam niet eens de tijd om mij ook te begroeten, ik zei er maar niets op aangezien het me niet echt boeide of ze mij begroette of niet. Als ze me zou negeren dan zou ik het wel erg vinden, maar dat ze tegen mij sprak vond ik al super. 'Alsof jij dat niet weet.' Ik slikte ongemakkelijk. Nee, ik wist het niet. Op het moment dat Linepaw gewond binnenkwam was ik er niet echt bij, in mijn gedachten was ik bij Tinderpaw. De poes die ik spoedig tot mijn vriendin wil noemen, mijn grote liefde. Ik wist dat ik niet verliefd mocht worden, maar.. Als starclan het niet wou dan zouden ze het toch niet zover laten komen? 'Mijn leven is er alleen maar slechter op geworden in de Clan.' Haar stem klonk zelfs verbitterd. Was deze jonge apprentice dan zo bitter geworden? Ik slaakte een diepe zucht, en besloot haar de waarheid te vertellen dat ik er echt niets over wist. "Ik weet dat het iets is met Linepaw, Apple." Begon ik zachtjes. "Maar meer weet ik niet, weet je.. ik was er mentaal niet echt bij toen ze binnenkwam." Ik had er geen erg in om de waarheid te zeggen, enkel over het geval van Tinderpaw durfde ik niet te praten. Zelfs niet met Angelvoice, de mentor waar ik zo trots op was. Ik was bang voor hun reactie, voor de gevolgen ervan.

Blijkbaar had Dapple echt geen idee over wat zij bezig was, waardoor ze zo sip was geworden. Een onhoorbare zucht rolde over de lippen van de lichtrode poes. Hoe bedoelde hij, er niet echt mentaal bij zijn? Ze vouwde haar oren wat naar voren en keek hem vragend aan. 'Ik weet niet echt goed wat je daar mee bedoeld, maar nou en.' Een iets bittere toon kon je nog steeds horen, al was die toch meer vervangen door een luchtige en zware stem. Als Dapplepaw iets had waarover 'ie niets wilde zeggen ging ze hem ook weer niet pushen om dat wel te doen. Zolang hij het ook maar niet met Applepaw deed stonden ze gelijk. 'Ik voel me simpelweg niet meer thuis, hier.' Mauwde ze met haar hoofd naar een andere kant gedraaid zodat ze de kater niet meer recht in de ogen hoefde te kijken. De apprentice stond op en begon te ijsberen, op twee a drie meter vandaan de Medicine apprentice. Icerock had haar al eens gevraagd of er karakter trekjes waren die ze zo graag weg wou, maar dat waren ze allemaal. En het was totaal onmogelijk om die allemaal weg te doen, aangezien ze dan geen karakter meer zou hebben. Zuchtend ging ze weer voor hem zitten en durfde 'm weer recht aan te kijken. 'Ik heb er genoeg van. Als de Windclan me dan zo haat, kan 'k beter gewoon vertrekken.' Ze ving nog wat lucht op en keek vervolgens strak naar de grond, en wreef met haar poot over de aarde. Dat deed ze al wel vaker wanneer ze haar of te wel verveelde, of te wel ongemakkelijk voelde. Waarom overkwam al die ellende haar nou persé? Konden ze niet eens Linepaw langsgaan? Applepaw kreeg er ondertussen wel wat genoeg van, al die maanden was haar niks goed overkomen. Haar appel groene ogen wende weer wat af naar Dapple, maar haar poot bleef over de grond wrijven.

_{Het was duidelijk dat Applepaw het zwaar had momenteel. Het liefst zou hij de poes zo op willen fleuren, hem blij willen maken. Maar dat was onmogelijk. De poes vertrouwde hem waarschijnlijk voor geen meter, dat had hij wel afgeleid van de woorden die zij over hem had gesproken bij Angelvoice. 'Ik weet niet echt goed wat je daar mee bedoeld, maar nou en.' Hij kuchte zachtjes. Nee, hij ging niet vertellen waar hij over dacht, en over wíe hij dacht. Liefde was raar voor zo'n jonge kater als hem, vooral als het verboden was. 'Ik voel me simpelweg niet meer thuis, hier.' "Waarom niet?" Hij hield sloeg zijn staart geduldig voor zijn poten om aan te duiden dat hij hier wel even bleef zitten om met deze poes te spreken. "Natuurlijk ben je hier thuis, Applepaw!"Sprak hij zelfverzekerd uit. "Je bent hier geboren en getogen, jouw ouders waren beiden windclanners en jij dus ook." Hij probeerde de poes wat op te vrolijken, hopelijk zou dit lukken. "En als ze je niet mogen, dan is het toch een motivatie om ze eens te laten zien dat je het wel aankunt?" Fluisterde hij met een grijns op zijn gezicht naar haar, zodat niemand het kon horen behalve zij. Hij hief zijn hoofd op en keek het kamp door, vele katten schonken niet eens aandacht aan hun gesprek. "Kop op, applepaw. Het komt allemaal wel weer goed. Vertel mij nou eens wat er precies gebeurd is met je zusje Linepaw." Hij moest het gewoon weten, zodat hij niet wanneer hem vragen werden gesteld door angelvoice moest uitleggen dat hij niet geluisterd had.}

Zacht liet ze een zucht uit haar keel ontwaken en ontweek telkens de blik van Dapplepaw. Wat als hij haar werkelijk wist over te halen, wat als ze toch besloot om in de Clan te blijven? Ze kon haar leven niet zomaar weet oppakken alsof er niks was gebeurd. Dat zou simpelweg onhaalbaar zijn voor de lichtrode kattin. Niemand zou haar nog ooit vertrouwen, niemand zou haar hulp aanbieden wanneer ze het nodig zou hebben. Ze had gewoon alles verpest. Haha, geen toekomst meer in de Clan, wat een lachertje. Licht grijnzend waagde ze toch haar groene ogen weer naar hem te draaien en luisterde maar netjes naar wat 'ie te zeggen had. Waarom ze haar niet meer thuisvoelde? In de Windclan? Was dat dan niet duidelijk genoeg? 'Mijn mentor die niet eens tijd maakt. Ik leer bij door naar andermans' training te loeren. Leuk hé? Trouwens het zou eeuwen duren voordat ik iemands vertrouwen terug win. Ik heb dat doorzettingsvermogen niet. Ik ben niet zoals de meeste die iets willen, ze er dan ook écht voor gaan. Ik ben zo niet..' Beaamde ze met een licht trillende stem en week weer af met haar zicht naar de grond. De zon gunde de aarde nog zwakke stralen waardoor enkele planten de winter nog zouden kunnen overleven. Andere verdorde en bladeren zouden de takken van de bomen uiteindelijk loslaten. Waarschijnlijk zou alles wel gebeuren in zijn eigen tempo. Vroeg of later groeide die weer terug en zou de omgeving weer groen en helder kleuren. Al was de winter dan toch haar favoriete seizoen.. Applepaw hield haar oren op de andere Apprentice gericht terwijl ze haar probeerde te concentreren op enkele spelende kittens. Ja, haar ouders waren uiteraard Windclanners. Anders zou ze hier nu niet zitten. Maar waar waren die? Rogue, Bloodclanner, dood, Kittypet? Alles was mogelijk. 'Er is maar één iemand die héél misschien zou denken dat ik het aan kan. Icerock steunde me al een lange poos, maar of 'ie dit ook door de vingers zou zien..' Zei ze met al een iets vastere stem en zette haar tanden op elkaar. De oude kater was ook diegene die haar vroeger wist op te peppen. De angst dat hij haar nu ook zou haten was groots. Hij was als een stiefvader voor haar, een goede.. En op dit moment voelde ze haar zelfs veiliger bij hem dan bij wie dan ook. 'Eh, dat is nou precies de reden waarom ik zo gehaat word. Als je het verhaal wilt weten, mij best. Zolang je me maar niets toe spuugt straks.' Haar groene ogen stonden vast en troebel. Linepaw was gewoon haar zus niet meer. Ze was het niet eens waard. 'Oké. Ik was er dus even vandoor gegaan om de rust op te zoeken toen Linepaw's weg kruiste met de mijne. Toen ik haar tegen kwam.. Was.. Was ze gewoon zo hatelijk! Ik heb haar aangevallen, toen er nog een tweede Apprentice bijkwam. Ik had mijn lichaam niet meer onder controle..' Zei ze zacht met een harde ondertoon. Ze staarde naar de grond en liet haar staart keer op keer tegen de grond tikken. 'Toen kwam er een Warrior, wiens naam ik vergeten ben. Die heeft ons uit elkaar gehaald en de twee andere katten terug naar het kamp gebracht. Pas een paar minuten later vertrok ik ook terug naar hier..'

Onderwerp: Re: Thinking of leaving the Clan